Bible Commentaries
1 Korinthiërs 12

Inleiding

In dit hoofdstuk

I. beschouwt de apostel de geestelijke gaven, welke zeer overvloedig aan de Corinthische gemeente verleend waren. Hij bespreekt haar oorsprong, ze komen van God, haar verscheidenheid en gebruik, zij hadden een en hetzelfde doel. de uitbreiding van het Christendom en de stichting der gemeente, 1 Corinthians 12:1.

II. Hij licht dit toe door ene vergelijking met het menselijk lichaam, waarin alle leden wederkerige betrekking en dienst hebben, en elk zijn eigen plaats en nut, 1 Corinthians 12:12.

III. Hij zegt ons dat de gemeente het lichaam van Christus is, en dat de leden verschillende gaven hebben ten voordele van het lichaam en van elk lid in het bijzonder, 1 Corinthians 12:27. En eindigt met de aansporing om te zoeken wat nog uitnemender is, 1 Corinthians 12:31..

Inleiding

In dit hoofdstuk

I. beschouwt de apostel de geestelijke gaven, welke zeer overvloedig aan de Corinthische gemeente verleend waren. Hij bespreekt haar oorsprong, ze komen van God, haar verscheidenheid en gebruik, zij hadden een en hetzelfde doel. de uitbreiding van het Christendom en de stichting der gemeente, 1 Corinthians 12:1.

II. Hij licht dit toe door ene vergelijking met het menselijk lichaam, waarin alle leden wederkerige betrekking en dienst hebben, en elk zijn eigen plaats en nut, 1 Corinthians 12:12.

III. Hij zegt ons dat de gemeente het lichaam van Christus is, en dat de leden verschillende gaven hebben ten voordele van het lichaam en van elk lid in het bijzonder, 1 Corinthians 12:27. En eindigt met de aansporing om te zoeken wat nog uitnemender is, 1 Corinthians 12:31..

Verzen 1-11

De apostel gaat nu over tot de behandeling van de geestelijke gaven, welke zeer overvloedig waren in de Corinthische gemeente, maar zeer misbruikt werden. Welke deze gaven waren, wordt uitvoerig meegedeeld in den loop van het hoofdstuk, namelijk: buitengewone bedelingen en machten, aan de dienaren en Christenen van den eersten tijd geschonken, tot overtuiging van de ongelovigen en uitbreiding van het Evangelie. Gaven en genade, charismata en charis, verschillen grotelijks. Beiden worden vrijelijk door God uitgedeeld. Maar alle genade, die gegeven is, dient tot zaligheid van hen, die haar ontvangen. Gaven worden geschonken ten voordele en ter zaligheid van anderen. En daar kunnen grote gaven zijn ofschoon er geen spoor van genade is, doch de personen die ze bezitten staan buiten de goddelijke gunst. Zij zijn dan grote bewijzen van goddelijken zegen voor de mensen, doch tonen in dat geval niet dat de bezitters ervan voorwerpen van de goddelijke genade zijn. De gemeente was rijk in gaven, maar er waren veel schandelijke dingen onder gemengd, die er niet bij behoorden. Betreffende deze geestelijke gaven, dat is de buitengewone machten welke zij van den Geest ontvangen hadden, zegt de apostel hun hier:

I. Hij wil niet dat zij onwetende zullen zijn omtrent haar oorsprong of gebruik. Zij kwamen van God en moesten voor Hem gebruikt worden. Het zou hen ver van den weg afbrengen indien ze onwetend waren omtrent het een en ander. Recht begrip is van groot nut ten aanzien van alle godsdienstige praktijk. Het is slecht werk, dat begaafde mensen leveren, die geen kennis hebben van den aard en het doel der gaven met welke zij bevoorrecht werden.

II. Hij herinnert hun den ellendigen toestand, waarin ze voor hun bekering verkeerd hadden.

Gij weet, dat gij heidenen waart, tot de stomme afgoden heengetrokken, naar dat gij geleid werd, 1 Corinthians 12:2. In dien toestand konden ze niet beweren geestelijke mensen te zijn of geestelijke gaven te hebben. Toen zij onder leiding van den geest des heidendoms waren, konden zij niet beïnvloed worden door den Geest van Christus. Indien ze goed hun vorigen toestand begrepen, konden ze niet anders dan inzien dat alle ware geestelijke gaven van God komen. Te dien opzichte valt op te merken:

1. Hun vorige toestand: zij waren heidenen. Niet Gods afgezonderd volk, maar deel van de volken, die Hij in zekeren zin aan zich zelven overgelaten had. De Joden waren vroeger Zijn uitverkoren volk, door Zijn gunst afgezonderd van het overig deel der wereld. Hun was in zekeren zin de kennis en verering van den waren God toevertrouwd. De overigen waren vreemdelingen in het verbond der belofte, uitgesloten van de gemeenschap met Israël, en in zekeren zin zonder God, Ephesians 2:12. Zulke heidenen waren de Corinthiërs voor hun bekering tot het Christendom. Welk een omkeer! Christelijke Corinthiërs waren eens heidenen. Het is voor den Christen zeer nuttig en zeer geschikt om hem tot plichtbetrachting en dankbaarheid aan te sporen, dat hij bedenkt wat hij vroeger was. Gij waart heidenen.

2. De leiding die ze toen hadden. Tot de stomme afgoden heengetrokken, naar dat gij geleid werd. Zij waren overgegeven aan de grofste afgoderij, de aanbidding zelfs van hout en steen, en dat door de kracht van ijdele voorstellingen en de bedriegerij van hun priesters, die hun onwetendheid misbruikten, want hoedanig ook de gevoelens van hun wijsgeren mochten zijn, dit was de praktijk van de menigte. Het volk in zijn geheel vereerde en aanbad stomme afgoden, die oren hadden maar niet horen konden, een mond maar niet spreken konden, Psalms 115:5, Psalms 115:6.. Ellendige zielsverlaging! En zij, die deze grove opvatting van het algemeen verachtten, versterkten het nochtans er in. Schandelijke toestand van het heidendom! Kon de Geest van God onder zulke stompe afgodendienaars werken, konden ze Zijn invloed ondergaan? Hoe zegevierde de Overste dezer wereld door de blindheid van het mensdom! Welk een zwaren nevel had hij over hun zielen geworpen!

III. Hij toont hun hoe ze kunnen onderscheiden, dat gaven ware geestelijke gaven van den Geest Gods waren. Niemand, die door den Geest spreekt, noemt Jezus ene vervloeking. Dat deden beiden Joden en Heidenen, zij lasterden Hem als een verleider, vervloekten Zijn naam en achtten dien verfoeilijk. En toch gingen vele Joden, die duivelbezweerders en tovenaars waren, uit met de bewering dat zij door den Geest Gods wonderen deden, en vele heidenen wendden ingeving voor. De apostel zegt hun hier dan niemand handelen kan onder den invloed of door de macht van den Geest Gods, die Christus verwerpt en lastert, want de Geest Gods legt onweersprekelijk getuigenis af voor Christus, door profetie, door wonderen, door Zijn verrijzing uit den dood, door den invloed van Zijn leer op de mensen en door de uitwerking daarvan bij hen, en die Geest kan nooit zo zich zelven tegenspreken dat hij Christus een vervloeking noemt. En aan de andere zijde: Niemand kan zeggen Jezus de Heere te zijn dan door den Heiligen Geest. De belijdenis van deze waarheid voor de mensen, haar handhaving tot in den dood, en het leven door haar invloed, kan niet geschieden dan door heiligmaking door den Heiligen Geest. Niemand kan Christus Heere noemen, met gelovige onderwerping aan Hem en in afhankelijkheid van Hem, dan door het geloof, dat door den Heiligen Geest gewrocht wordt. Niemand kan in den dag der beproeving belijden, dan hij die bezield en bemoedigd wordt door den Heiligen Geest. Wij hebben voor onze heiligmaking en standvastigheid evenveel behoefte aan de werkzaamheid en den invloed van den Geest, als voor onze verzoening en wederaanneming door God aan het middelaarschap van Christus, en niemand kan deze waarheid door een wonder bevestigen dan door den Heiligen Geest. Geen boze geest zou bijstand verlenen, ook al stond het in zijne macht, om een leer en een godsdienst te verbreiden, die zo verwoestend voor het koninkrijk des duivels zijn. De bedoeling van hetgeen de apostel hier aanhaalt en zegt is deze: Welke voorwendselen van ingeving of wonderen ook bij de vijanden van het Christendom mogen gevonden worden, zij kunnen niet van Gods Geest zijn, maar niemand kan anders dan door den Heiligen Geest met zijn hart geloven of met een wonder bevestigen dat Jezus de Christus is, zodat de buitengewone gaven en werkingen onder hen allen hun oorsprong hadden in den Geest van God. Hij voegt daaraan toe:

IV. Deze geestelijke gaven, ofschoon allen van dezelfden Geest komende, zijn verscheiden. Zij hebben een werkmeester en oorsprong, maar zijn van verscheiden aard. Een vrijmachtige oorsprong kan verscheidene uitwerkingen veroorzaken, en dezelfde gever kan verscheidene gaven verlenen, 1 Corinthians 12:4. Er is verscheidenheid van gaven, als openbaringen, tongen, profetieën, uitlegging der talen, maar het is dezelfde Geest. Er is verscheidenheid van bedieningen, of verscheidenheid van diensten en daarvoor bestemde dienaren, verscheidene voorschriften en instellingen, 1 Corinthians 12:28, maar een Heere, die ze allen werkt, 1 Corinthians 12:6. Er is verscheidenheid van werkingen, of wonderdadige krachten, genoemd energmata dunameoon, 1 Corinthians 12:10, als hier energmata, maar het is dezelfde God, die alles in allen werkt. Er zijn verscheidene gaven, bedieningen en werkingen, maar allen gewerkt door dezelfden God, dezelfden Heere, dezelfden Geest, dat is: door Vader, Zoon en Heiligen Geest, den Springader en Oorsprong van alle geestelijke zegeningen en gaven, allen komen uit. dezelfde fontein, allen hebben dezelfden bewerker. Hoe verscheiden ze ook onderling mogen zijn, hierin komen ze allen overeen, ze zijn allen van God. En verscheidene soorten worden hier opgenoemd, 1 Corinthians 12:8. Verscheidene personen hebben verscheidene gaven, de een deze, de andere die, allen van en door dezelfden Geest. Den een was gegeven het woord der wijsheid, dat is, volgens sommigen, kennis van de verborgenheden van het Evangelie, en bekwaamheid om die uit te leggen, een juist verstand van de bedoeling, den aard en de leerstellingen van den Christelijken godsdienst. Volgens anderen de gave om diepe spreuken te zeggen, gelijk de Spreuken van Salomo. Weer anderen beperken dit "woord der wijsheid" tot de openbaringen gegeven aan en door de apostelen. Een ander het woord der kennis, door dezelfden Geest, dat is, volgens sommigen, de kennis van de geheimen, 1 Corinthians 2:13 `verborgen in de profetieën, afschaduwingen en geschiedenissen van het Oude Testament, volgens anderen kennis en bekwaamheid om raad te geven in ingewikkelde gevallen.

Een ander het geloof door dezelfden Geest, dat is: het wonderdoend geloof, het geloof in de goddelijke macht en belofte, waardoor men in staat gesteld werd om wonderen te doen, of een buitengewone aandrift van boven, waardoor men bekwaamd wordt om God te vertrouwen in elke moeilijke omstandigheid, en in den weg van plicht te gaan en de waarheden in Christus zich toe te eigenen en te belijden, wat ook de gevolgen daarvan mogen zijn. Een ander de gaven der gezondmakingen, door dezelfden Geest, dat is het genezen der zieken, door oplegging der handen, of door zalving met olie, of door het enkele woord. Een ander de werkingen der krachten, de uitoefening van machten, energmata dunameoon, als het opwekken van doden, het ziende maken van blinden, het doen spreken van stommen en doen horen van doven en het herstellen van verlamden. Een ander profetie, dat is het vermogen om toekomende dingen te verkondigen, hetgeen gewoonlijk onder profetie verstaan wordt, of de uitlegging der Schrift door een bijzondere gave des Geestes, 1 Corinthians 14:24.

Een ander onderscheidingen der geesten, het vermogen om valse en ware profeten van elkaar te onderscheiden, of te ontdekken de werkelijke of vermeende geschiktheid van iemand voor enige bediening, of de innerlijke werkzaamheid der ziel te onderkennen door den Heiligen Geest, zoals Petrus bij Ananias deed, Acts 5:3. Een ander menigerlei talen, of de bekwaamheid om door ingeving verschillende talen te spreken. Een ander uitlegging der talen: de bekwaamheid om vreemde talen gemakkelijk en nauwkeurig in hun eigen taal over te zetten. Met zulk ene verscheidenheid van gaven waren de eerste dienaren der kerk en de eerste gemeenten begiftigd.

V. Het doel, waarmee deze gaven verleend waren. Aan een iegelijk wordt de openbaring des Geestes gegeven tot hetgeen oorbaar is, 1 Corinthians 12:7. De Geest openbaarde zich door de uitoefening dezer gaven, zijn invloed en belangstelling kwamen er door aan `t licht. Maar ze werden niet verleend blootweg voor de eer en het voordeel van hen, die ze bezaten, doch ten zegen van de kerk, om het lichaam op te bouwen, om het Evangelie te verbreiden en te bevorderen. Welke gaven God ooit iemand verleent, het is alleen opdat hij er goed mee doen zal, hetzij ze natuurlijk of geestelijk zijn. De uitwendige gaven zijner goedheid dienen alleen om Zijn eer te vergroten en ten nutte van anderen besteed te worden. Niemand bezit ze alleen voor zich zelven. Zij zijn hem toevertrouwd om er winst mede te doen, en hoe meer winst hij er meedoet, des te overvloediger zullen ze eindelijk hem ten goede komen, Philippians 4:17. Geestelijke gaven worden iemand verleend om daarmee de gemeente. te dienen en het Christendom te bevorderen. Zij zijn niet voor tentoonstelling, maar voor gebruik gegeven, niet voor pralerij en opzien maken, maar voor stichting, niet ter verheerlijking van hen, die ze bezitten, maar ter opbouwing van anderen. VI. De mate en bedeling, waarin ze gegeven worden. Deze dingen alle werkt een en dezelfde Geest, delende aan een iegelijk in het bijzonder, gelijkerwijs Hij wil. Dat is: overeenkomstig het vrijmachtig welbehagen van den gever. Wat is meer vrij dan een gave? En zou dan de Geest Gods met de Zijne niet doen wat Hij wil? Zou Hij niet geven aan wie Hij wil, en zoveel Hij wil, dezen die gave en genen een andere, den een veel, den ander minder, naar Hij goed acht? Is Hij niet de beste beoordelaar hoe Zijn oogmerken het best bereikt worden, en Zijn gaven het best besteed? Het gaat niet zoals mensen willen en nuttig achten, maar zoals het den Geest behaagt. De Heilige Geest is een goddelijk Persoon. Hij verricht goddelijk werk en deelt goddelijke gaven uit naar Zijn wil, door Zijn eigen macht, naar Zijn eigen welbehagen, zonder afhankelijkheid of opzicht. Maar ofschoon Hij deze gaven vrijmachtig en zonder verantwoording verdeelt, bestemt Hij ze niet voor eigen eer en voordeel van de begiftigden, doch ten algemenen nutte, tot opbouwing van het lichaam, de gemeente.

Verzen 1-11

De apostel gaat nu over tot de behandeling van de geestelijke gaven, welke zeer overvloedig waren in de Corinthische gemeente, maar zeer misbruikt werden. Welke deze gaven waren, wordt uitvoerig meegedeeld in den loop van het hoofdstuk, namelijk: buitengewone bedelingen en machten, aan de dienaren en Christenen van den eersten tijd geschonken, tot overtuiging van de ongelovigen en uitbreiding van het Evangelie. Gaven en genade, charismata en charis, verschillen grotelijks. Beiden worden vrijelijk door God uitgedeeld. Maar alle genade, die gegeven is, dient tot zaligheid van hen, die haar ontvangen. Gaven worden geschonken ten voordele en ter zaligheid van anderen. En daar kunnen grote gaven zijn ofschoon er geen spoor van genade is, doch de personen die ze bezitten staan buiten de goddelijke gunst. Zij zijn dan grote bewijzen van goddelijken zegen voor de mensen, doch tonen in dat geval niet dat de bezitters ervan voorwerpen van de goddelijke genade zijn. De gemeente was rijk in gaven, maar er waren veel schandelijke dingen onder gemengd, die er niet bij behoorden. Betreffende deze geestelijke gaven, dat is de buitengewone machten welke zij van den Geest ontvangen hadden, zegt de apostel hun hier:

I. Hij wil niet dat zij onwetende zullen zijn omtrent haar oorsprong of gebruik. Zij kwamen van God en moesten voor Hem gebruikt worden. Het zou hen ver van den weg afbrengen indien ze onwetend waren omtrent het een en ander. Recht begrip is van groot nut ten aanzien van alle godsdienstige praktijk. Het is slecht werk, dat begaafde mensen leveren, die geen kennis hebben van den aard en het doel der gaven met welke zij bevoorrecht werden.

II. Hij herinnert hun den ellendigen toestand, waarin ze voor hun bekering verkeerd hadden.

Gij weet, dat gij heidenen waart, tot de stomme afgoden heengetrokken, naar dat gij geleid werd, 1 Corinthians 12:2. In dien toestand konden ze niet beweren geestelijke mensen te zijn of geestelijke gaven te hebben. Toen zij onder leiding van den geest des heidendoms waren, konden zij niet beïnvloed worden door den Geest van Christus. Indien ze goed hun vorigen toestand begrepen, konden ze niet anders dan inzien dat alle ware geestelijke gaven van God komen. Te dien opzichte valt op te merken:

1. Hun vorige toestand: zij waren heidenen. Niet Gods afgezonderd volk, maar deel van de volken, die Hij in zekeren zin aan zich zelven overgelaten had. De Joden waren vroeger Zijn uitverkoren volk, door Zijn gunst afgezonderd van het overig deel der wereld. Hun was in zekeren zin de kennis en verering van den waren God toevertrouwd. De overigen waren vreemdelingen in het verbond der belofte, uitgesloten van de gemeenschap met Israël, en in zekeren zin zonder God, Ephesians 2:12. Zulke heidenen waren de Corinthiërs voor hun bekering tot het Christendom. Welk een omkeer! Christelijke Corinthiërs waren eens heidenen. Het is voor den Christen zeer nuttig en zeer geschikt om hem tot plichtbetrachting en dankbaarheid aan te sporen, dat hij bedenkt wat hij vroeger was. Gij waart heidenen.

2. De leiding die ze toen hadden. Tot de stomme afgoden heengetrokken, naar dat gij geleid werd. Zij waren overgegeven aan de grofste afgoderij, de aanbidding zelfs van hout en steen, en dat door de kracht van ijdele voorstellingen en de bedriegerij van hun priesters, die hun onwetendheid misbruikten, want hoedanig ook de gevoelens van hun wijsgeren mochten zijn, dit was de praktijk van de menigte. Het volk in zijn geheel vereerde en aanbad stomme afgoden, die oren hadden maar niet horen konden, een mond maar niet spreken konden, Psalms 115:5, Psalms 115:6.. Ellendige zielsverlaging! En zij, die deze grove opvatting van het algemeen verachtten, versterkten het nochtans er in. Schandelijke toestand van het heidendom! Kon de Geest van God onder zulke stompe afgodendienaars werken, konden ze Zijn invloed ondergaan? Hoe zegevierde de Overste dezer wereld door de blindheid van het mensdom! Welk een zwaren nevel had hij over hun zielen geworpen!

III. Hij toont hun hoe ze kunnen onderscheiden, dat gaven ware geestelijke gaven van den Geest Gods waren. Niemand, die door den Geest spreekt, noemt Jezus ene vervloeking. Dat deden beiden Joden en Heidenen, zij lasterden Hem als een verleider, vervloekten Zijn naam en achtten dien verfoeilijk. En toch gingen vele Joden, die duivelbezweerders en tovenaars waren, uit met de bewering dat zij door den Geest Gods wonderen deden, en vele heidenen wendden ingeving voor. De apostel zegt hun hier dan niemand handelen kan onder den invloed of door de macht van den Geest Gods, die Christus verwerpt en lastert, want de Geest Gods legt onweersprekelijk getuigenis af voor Christus, door profetie, door wonderen, door Zijn verrijzing uit den dood, door den invloed van Zijn leer op de mensen en door de uitwerking daarvan bij hen, en die Geest kan nooit zo zich zelven tegenspreken dat hij Christus een vervloeking noemt. En aan de andere zijde: Niemand kan zeggen Jezus de Heere te zijn dan door den Heiligen Geest. De belijdenis van deze waarheid voor de mensen, haar handhaving tot in den dood, en het leven door haar invloed, kan niet geschieden dan door heiligmaking door den Heiligen Geest. Niemand kan Christus Heere noemen, met gelovige onderwerping aan Hem en in afhankelijkheid van Hem, dan door het geloof, dat door den Heiligen Geest gewrocht wordt. Niemand kan in den dag der beproeving belijden, dan hij die bezield en bemoedigd wordt door den Heiligen Geest. Wij hebben voor onze heiligmaking en standvastigheid evenveel behoefte aan de werkzaamheid en den invloed van den Geest, als voor onze verzoening en wederaanneming door God aan het middelaarschap van Christus, en niemand kan deze waarheid door een wonder bevestigen dan door den Heiligen Geest. Geen boze geest zou bijstand verlenen, ook al stond het in zijne macht, om een leer en een godsdienst te verbreiden, die zo verwoestend voor het koninkrijk des duivels zijn. De bedoeling van hetgeen de apostel hier aanhaalt en zegt is deze: Welke voorwendselen van ingeving of wonderen ook bij de vijanden van het Christendom mogen gevonden worden, zij kunnen niet van Gods Geest zijn, maar niemand kan anders dan door den Heiligen Geest met zijn hart geloven of met een wonder bevestigen dat Jezus de Christus is, zodat de buitengewone gaven en werkingen onder hen allen hun oorsprong hadden in den Geest van God. Hij voegt daaraan toe:

IV. Deze geestelijke gaven, ofschoon allen van dezelfden Geest komende, zijn verscheiden. Zij hebben een werkmeester en oorsprong, maar zijn van verscheiden aard. Een vrijmachtige oorsprong kan verscheidene uitwerkingen veroorzaken, en dezelfde gever kan verscheidene gaven verlenen, 1 Corinthians 12:4. Er is verscheidenheid van gaven, als openbaringen, tongen, profetieën, uitlegging der talen, maar het is dezelfde Geest. Er is verscheidenheid van bedieningen, of verscheidenheid van diensten en daarvoor bestemde dienaren, verscheidene voorschriften en instellingen, 1 Corinthians 12:28, maar een Heere, die ze allen werkt, 1 Corinthians 12:6. Er is verscheidenheid van werkingen, of wonderdadige krachten, genoemd energmata dunameoon, 1 Corinthians 12:10, als hier energmata, maar het is dezelfde God, die alles in allen werkt. Er zijn verscheidene gaven, bedieningen en werkingen, maar allen gewerkt door dezelfden God, dezelfden Heere, dezelfden Geest, dat is: door Vader, Zoon en Heiligen Geest, den Springader en Oorsprong van alle geestelijke zegeningen en gaven, allen komen uit. dezelfde fontein, allen hebben dezelfden bewerker. Hoe verscheiden ze ook onderling mogen zijn, hierin komen ze allen overeen, ze zijn allen van God. En verscheidene soorten worden hier opgenoemd, 1 Corinthians 12:8. Verscheidene personen hebben verscheidene gaven, de een deze, de andere die, allen van en door dezelfden Geest. Den een was gegeven het woord der wijsheid, dat is, volgens sommigen, kennis van de verborgenheden van het Evangelie, en bekwaamheid om die uit te leggen, een juist verstand van de bedoeling, den aard en de leerstellingen van den Christelijken godsdienst. Volgens anderen de gave om diepe spreuken te zeggen, gelijk de Spreuken van Salomo. Weer anderen beperken dit "woord der wijsheid" tot de openbaringen gegeven aan en door de apostelen. Een ander het woord der kennis, door dezelfden Geest, dat is, volgens sommigen, de kennis van de geheimen, 1 Corinthians 2:13 `verborgen in de profetieën, afschaduwingen en geschiedenissen van het Oude Testament, volgens anderen kennis en bekwaamheid om raad te geven in ingewikkelde gevallen.

Een ander het geloof door dezelfden Geest, dat is: het wonderdoend geloof, het geloof in de goddelijke macht en belofte, waardoor men in staat gesteld werd om wonderen te doen, of een buitengewone aandrift van boven, waardoor men bekwaamd wordt om God te vertrouwen in elke moeilijke omstandigheid, en in den weg van plicht te gaan en de waarheden in Christus zich toe te eigenen en te belijden, wat ook de gevolgen daarvan mogen zijn. Een ander de gaven der gezondmakingen, door dezelfden Geest, dat is het genezen der zieken, door oplegging der handen, of door zalving met olie, of door het enkele woord. Een ander de werkingen der krachten, de uitoefening van machten, energmata dunameoon, als het opwekken van doden, het ziende maken van blinden, het doen spreken van stommen en doen horen van doven en het herstellen van verlamden. Een ander profetie, dat is het vermogen om toekomende dingen te verkondigen, hetgeen gewoonlijk onder profetie verstaan wordt, of de uitlegging der Schrift door een bijzondere gave des Geestes, 1 Corinthians 14:24.

Een ander onderscheidingen der geesten, het vermogen om valse en ware profeten van elkaar te onderscheiden, of te ontdekken de werkelijke of vermeende geschiktheid van iemand voor enige bediening, of de innerlijke werkzaamheid der ziel te onderkennen door den Heiligen Geest, zoals Petrus bij Ananias deed, Acts 5:3. Een ander menigerlei talen, of de bekwaamheid om door ingeving verschillende talen te spreken. Een ander uitlegging der talen: de bekwaamheid om vreemde talen gemakkelijk en nauwkeurig in hun eigen taal over te zetten. Met zulk ene verscheidenheid van gaven waren de eerste dienaren der kerk en de eerste gemeenten begiftigd.

V. Het doel, waarmee deze gaven verleend waren. Aan een iegelijk wordt de openbaring des Geestes gegeven tot hetgeen oorbaar is, 1 Corinthians 12:7. De Geest openbaarde zich door de uitoefening dezer gaven, zijn invloed en belangstelling kwamen er door aan `t licht. Maar ze werden niet verleend blootweg voor de eer en het voordeel van hen, die ze bezaten, doch ten zegen van de kerk, om het lichaam op te bouwen, om het Evangelie te verbreiden en te bevorderen. Welke gaven God ooit iemand verleent, het is alleen opdat hij er goed mee doen zal, hetzij ze natuurlijk of geestelijk zijn. De uitwendige gaven zijner goedheid dienen alleen om Zijn eer te vergroten en ten nutte van anderen besteed te worden. Niemand bezit ze alleen voor zich zelven. Zij zijn hem toevertrouwd om er winst mede te doen, en hoe meer winst hij er meedoet, des te overvloediger zullen ze eindelijk hem ten goede komen, Philippians 4:17. Geestelijke gaven worden iemand verleend om daarmee de gemeente. te dienen en het Christendom te bevorderen. Zij zijn niet voor tentoonstelling, maar voor gebruik gegeven, niet voor pralerij en opzien maken, maar voor stichting, niet ter verheerlijking van hen, die ze bezitten, maar ter opbouwing van anderen. VI. De mate en bedeling, waarin ze gegeven worden. Deze dingen alle werkt een en dezelfde Geest, delende aan een iegelijk in het bijzonder, gelijkerwijs Hij wil. Dat is: overeenkomstig het vrijmachtig welbehagen van den gever. Wat is meer vrij dan een gave? En zou dan de Geest Gods met de Zijne niet doen wat Hij wil? Zou Hij niet geven aan wie Hij wil, en zoveel Hij wil, dezen die gave en genen een andere, den een veel, den ander minder, naar Hij goed acht? Is Hij niet de beste beoordelaar hoe Zijn oogmerken het best bereikt worden, en Zijn gaven het best besteed? Het gaat niet zoals mensen willen en nuttig achten, maar zoals het den Geest behaagt. De Heilige Geest is een goddelijk Persoon. Hij verricht goddelijk werk en deelt goddelijke gaven uit naar Zijn wil, door Zijn eigen macht, naar Zijn eigen welbehagen, zonder afhankelijkheid of opzicht. Maar ofschoon Hij deze gaven vrijmachtig en zonder verantwoording verdeelt, bestemt Hij ze niet voor eigen eer en voordeel van de begiftigden, doch ten algemenen nutte, tot opbouwing van het lichaam, de gemeente.

Verzen 12-26

De apostel licht hier de juistheid toe van hetgeen hij hierboven gezegd heeft, en drukt den Corinthiërs, die gaven ontvangen hebben, hun verplichting op het hart, door de gemeente van Christus te vergelijken bij het menselijk lichaam.

I. Hij zegt ons dat het lichaam wel vele leden heeft, maar dat al de leden van hetzelfde lichaam slechts een lichaam vormen, 1 Corinthians 12:12.

Want gelijk het lichaam een is, en vele leden heeft, en al de leden van dit ene lichaam, vele zijnde, maar een lichaam zijn, alzo ook Christus, dat is de mystieke Christus, gelijk de godgeleerden het gewoonlijk noemen. Christus en Zijne gemeente vormen een lichaam, als het hoofd en de leden, dat lichaam bestaat uit vele delen of leden, maar heeft slechts een hoofd.

Al de leden zijn door een Geest tot een lichaam gedoopt, 1 Corinthians 12:13. Joden en heidenen, dienstknechten en vrijen, allen staan hierin gelijk, allen zijn gedoopt tot een lichaam, allen hebben deel aan dezelfden Geest. De Christenen worden leden van dit lichaam door den doop, ze zijn gedoopt tot een lichaam. De uitwendige plechtigheid van deze goddelijke instelling, die beeld is der nieuwe geboorte, wordt daarom het bad der wedergeboorte genoemd, Titus 3:5. Maar het is door den Geest, door de vernieuwing des Heiligen Geestes, dat wij leden van het lichaam van Christus gemaakt worden. Het is de werking des Geestes, afgebeeld door de uitwendige handeling, die ons leden maakt. En door deelneming aan de andere instelling, worden wij onderhouden, maar niet door het enkel drinken van den wijn, doch door het gedrenkt worden met den Geest. De uitwendige handeling is een door God verordend middel, waardoor we deel krijgen aan deze grote zegening, maar het is de doop door den Geest, het is de innerlijke vernieuwing en het gedrenkt worden met den Geest, die ons gestadig Zijn heiligenden invloed mededeelt, welke ons ware leden van het lichaam van Christus maakt en onze vereniging met Hem onderhoudt. Het bezield zijn door dezelfden Geest maakt de Christenen een lichaam. Allen, die den Geest van Christus hebben, zonder onderscheid, zijn leden van Christus, hetzij Joden of heidenen, dienstknechten of vrijen, en die alleen. En al de leden van Christus maken tezamen een lichaam uit, vele leden en een lichaam. Zij zijn een lichaam, omdat zij een levensbeginsel hebben, allen zijn bezield door dezelfden Geest.

II. Elk lid heeft zijn eigen gedaante, plaats en nut.

1. Het geringste lid is deel van het lichaam. De voet en het oor zijn misschien minder nuttig dan de hand en het oog, maar omdat de ene niet de hand is en het andere niet het oog, moeten zij daarom zeggen, dat ze niet tot het lichaam behoren? 1 Corinthians 12:15, 1 Corinthians 12:16. Zo kan niet elk lid van het mystieke lichaam dezelfde plaats en werkkring hebben, maar wat dan? Moet het daarom zijne betrekking tot het lichaam ontkennen? Moet het, omdat het niet in dezelfde plaats gesteld is of dezelfde gaven ontvangen heeft als de andere, zeggen: "Nu behoor ik niet aan Christus?" Neen, het geringste lid is zo goed een deel van het lichaam, als het voortreffelijkste, en evenzo door Hem geacht. Al Zijn leden zijn Hem dierbaar.

2. Daar moet in het lichaam onderscheid tussen de leden zijn. Ware het gehele lichaam oog, waar zou het gehoor zijn? Ware het geheel oor, waar zou de reuk zijn? 1 Corinthians 12:17. Waren ze allen slechts een lid, waar zou het lichaam zijn? 1 Corinthians 12:19. Er zijn vele leden, en daarom moet er onderscheid zijn, maar er is slechts een lichaam, 1 Corinthians 12:20. Een lid van het lichaam is geen lichaam, dat is samengesteld uit vele leden, en er moet tussen deze onderscheid zijn, verschil van plaats, vorm, doel enz. Zo is het ook in het lichaam van Christus, Zijn leden moeten onderscheiden nut hebben, daarom hebben ze verschillende gaven, en zijn in verschillende plaatsen, het ene met die, en het andere met deze gave. Verscheidenheid in de leden verhoogt de schoonheid van het lichaam. Welk een monster zou het lichaam zijn, indien het geheel oor, of oog, of arm ware! Zo verhoogt het ook de schoonheid en het goede voorkomen van de gemeente, dat er in haar verscheidenheid van gaven en bedieningen is.

3. De bestemming van de leden in een natuurlijk lichaam, en hun plaatsing, is zoals het Gode behaagt. Maar nu heeft God de leden gezet, een iegelijk van dezelve in het lichaam, gelijk Hij gewild heeft, 1 Corinthians 12:18. Wij kunnen zeer duidelijk de wijsheid Gods opmerken in de verdeling van de leden, het is gemaakt overeenkomstig den raad van Zijn wil, Hij heeft ze onderscheiden en geplaatst naar Zijn welgevallen. Zo is het ook met de leden van Christus' lichaam, zij zijn verkoren tot zulke plaatsen en voorzien van zulke gaven, als Gode behaagde. Hij, de vrijmachtige Heere, deelt Zijn gunsten en gaven uit gelijk Hij wil. En wie zal Zijn welbehagen betwisten? Welke reden is hier om ons zelven te beklagen of anderen te benijden? Wij behoren de plichten van onze eigen plaats te vervullen en niet in ons zelven te murmureren of met anderen te twisten omdat wij niet in hun plaats zijn.

4. Al de leden van het lichaam zijn, in zeker opzicht, nuttig en nodig voor elkaar. Het oog kan niet zeggen tot de hand: ik heb u niet van node, of wederom het hoofd tot de voeten: ik heb u niet van node, zelfs die leden van het lichaam, die ons dunken de zwakste te zijn (de ingewanden en dergelijke) die zijn nodig, 1 Corinthians 12:22. God heeft ze alle zo geplaatst en voor elkaar bestemd, dat ze alle voor elkaar nodig zijn evenals voor het gehele lichaam, er is geen enkel doelloos of onnodig. Elk lid dient tot een of ander goed doel, het is nuttig voor zijn medeleden en onmisbaar voor het welzijn van het lichaam. Zo is er geen enkel lid van het lichaam van Christus, dat niet kan en moet nuttig zijn voor zijn medeleden, en soms, in sommige gevallen, voor de andere onmisbaar is. Het ene lid zal dus het andere niet verachten of benijden, want God heeft het onderscheid tussen hen gemaakt naar Zijn welbehagen, zodat ze in zekeren graad van elkaar afhankelijk zijn, en voor elkaar waarde verkrijgen, en voor elkaar zorg dragen omdat ze voor elkaar nuttig zijn. Zij, die door een of andere gave uitblinken, kunnen niet zeggen dat ze de andere niet behoeven, wier gaven van minder belang zijn, omdat die wellicht in andere gaven den voorrang hebben. Zelfs de geringste leden hebben hun nut, en de voornaamste kunnen het niet buiten hen stellen. Het oog behoeft de hand, en het hoofd den voet.

5. De mens draagt in die mate zorg voor zijn gehele lichaam, dat wij die, welke ons dunken de minst-eerlijke leden des lichaams te zijn, overvloediger eer aandoen, en onze onsierlijke leden hebben overvloediger versiering. Die delen, welke niet, gelijk de overige, geschikt zijn om aan het gezicht blootgegeven te worden, omdat ze minder schoon gevormd of schaamdelen zijn, moeten we zorgvuldig kleden en bedekken, waaraan de schonere leden geen behoefte hebben. De wijsheid der Voorzienigheid heeft de dingen zo saamgevoegd en onderling verbonden, dat de meeste zorg en ere besteed wordt aan de leden, die daar het meest behoefte aan hebben, 1 Corinthians 12:24. Zo moeten ook de leden van het lichaam van Christus zich gedragen jegens hun medeleden, in plaats van hen te verachten of te verwijten om hun onvolmaaktheid, moeten zij trachten hen te bedekken en te eren, en de meest-welwillende houding jegens hen aannemen. 6. De goddelijke wijsheid heeft de leden zo verbonden en geordend, dat ze niet tegen elkaar verdeeld raken, niet van elkaar gescheiden worden door het najagen van tegenstrijdige belangen, maar aan elkaar gehecht zijn, en medegevoel hebben voor elkanders leed, zowel als mededelen in elkanders vreugde en blijdschap, 1 Corinthians 12:25, 1 Corinthians 12:26. God heeft de leden in het gewone lichaam zo samengevoegd, dat er geen tweedracht in het lichaam is, 1 Corinthians 12:25, geen twist of onenigheid tussen de leden onderling, zelfs niet de geringste onachtzaamheid. Dat moet dus evenzeer vermeden worden in het lichaam van Christus. Daar behoort geen scheiding in dat lichaam te zijn, de leden moeten innig met elkaar verenigd zijn door de sterkste banden der liefde. Alle haperingen in deze toegenegenheid zijn zaden van tweedracht. Indien Christenen koel tegen elkaar worden, zullen zij spoedig zorgeloos en onachtzaam voor elkaar zijn. En die wederzijdse onachtzaamheid is de aanvang van scheuring. De leden van het natuurlijke lichaam zijn zo gemaakt, dat ze. voor elkaar zorg en oplettendheid hebben, en dus verdeeldheid voorkomen. Zo moet het in het lichaam van Christus zijn, de leden moeten met elkaar overeenstemmen. Gelijk in het natuurlijke lichaam de pijn van een lid al de andere bedroeft, het gemak en het genoegen van een al de andere verheugt, zo behoren Christenen zich vereerd te gevoelen in de eer van hun medebelijders en te delen in hun droefheid. Christelijk medegevoel is een belangrijk onderdeel van den plicht eens Christens. We moeten er zover vanaf zijn het lijden van onze broederen licht te tellen, dat wij met hen lijden, zover van hun eer te benijden, dat we ons met hen verheugen alsof de eer ons zelven bewezen ware.

Verzen 12-26

De apostel licht hier de juistheid toe van hetgeen hij hierboven gezegd heeft, en drukt den Corinthiërs, die gaven ontvangen hebben, hun verplichting op het hart, door de gemeente van Christus te vergelijken bij het menselijk lichaam.

I. Hij zegt ons dat het lichaam wel vele leden heeft, maar dat al de leden van hetzelfde lichaam slechts een lichaam vormen, 1 Corinthians 12:12.

Want gelijk het lichaam een is, en vele leden heeft, en al de leden van dit ene lichaam, vele zijnde, maar een lichaam zijn, alzo ook Christus, dat is de mystieke Christus, gelijk de godgeleerden het gewoonlijk noemen. Christus en Zijne gemeente vormen een lichaam, als het hoofd en de leden, dat lichaam bestaat uit vele delen of leden, maar heeft slechts een hoofd.

Al de leden zijn door een Geest tot een lichaam gedoopt, 1 Corinthians 12:13. Joden en heidenen, dienstknechten en vrijen, allen staan hierin gelijk, allen zijn gedoopt tot een lichaam, allen hebben deel aan dezelfden Geest. De Christenen worden leden van dit lichaam door den doop, ze zijn gedoopt tot een lichaam. De uitwendige plechtigheid van deze goddelijke instelling, die beeld is der nieuwe geboorte, wordt daarom het bad der wedergeboorte genoemd, Titus 3:5. Maar het is door den Geest, door de vernieuwing des Heiligen Geestes, dat wij leden van het lichaam van Christus gemaakt worden. Het is de werking des Geestes, afgebeeld door de uitwendige handeling, die ons leden maakt. En door deelneming aan de andere instelling, worden wij onderhouden, maar niet door het enkel drinken van den wijn, doch door het gedrenkt worden met den Geest. De uitwendige handeling is een door God verordend middel, waardoor we deel krijgen aan deze grote zegening, maar het is de doop door den Geest, het is de innerlijke vernieuwing en het gedrenkt worden met den Geest, die ons gestadig Zijn heiligenden invloed mededeelt, welke ons ware leden van het lichaam van Christus maakt en onze vereniging met Hem onderhoudt. Het bezield zijn door dezelfden Geest maakt de Christenen een lichaam. Allen, die den Geest van Christus hebben, zonder onderscheid, zijn leden van Christus, hetzij Joden of heidenen, dienstknechten of vrijen, en die alleen. En al de leden van Christus maken tezamen een lichaam uit, vele leden en een lichaam. Zij zijn een lichaam, omdat zij een levensbeginsel hebben, allen zijn bezield door dezelfden Geest.

II. Elk lid heeft zijn eigen gedaante, plaats en nut.

1. Het geringste lid is deel van het lichaam. De voet en het oor zijn misschien minder nuttig dan de hand en het oog, maar omdat de ene niet de hand is en het andere niet het oog, moeten zij daarom zeggen, dat ze niet tot het lichaam behoren? 1 Corinthians 12:15, 1 Corinthians 12:16. Zo kan niet elk lid van het mystieke lichaam dezelfde plaats en werkkring hebben, maar wat dan? Moet het daarom zijne betrekking tot het lichaam ontkennen? Moet het, omdat het niet in dezelfde plaats gesteld is of dezelfde gaven ontvangen heeft als de andere, zeggen: "Nu behoor ik niet aan Christus?" Neen, het geringste lid is zo goed een deel van het lichaam, als het voortreffelijkste, en evenzo door Hem geacht. Al Zijn leden zijn Hem dierbaar.

2. Daar moet in het lichaam onderscheid tussen de leden zijn. Ware het gehele lichaam oog, waar zou het gehoor zijn? Ware het geheel oor, waar zou de reuk zijn? 1 Corinthians 12:17. Waren ze allen slechts een lid, waar zou het lichaam zijn? 1 Corinthians 12:19. Er zijn vele leden, en daarom moet er onderscheid zijn, maar er is slechts een lichaam, 1 Corinthians 12:20. Een lid van het lichaam is geen lichaam, dat is samengesteld uit vele leden, en er moet tussen deze onderscheid zijn, verschil van plaats, vorm, doel enz. Zo is het ook in het lichaam van Christus, Zijn leden moeten onderscheiden nut hebben, daarom hebben ze verschillende gaven, en zijn in verschillende plaatsen, het ene met die, en het andere met deze gave. Verscheidenheid in de leden verhoogt de schoonheid van het lichaam. Welk een monster zou het lichaam zijn, indien het geheel oor, of oog, of arm ware! Zo verhoogt het ook de schoonheid en het goede voorkomen van de gemeente, dat er in haar verscheidenheid van gaven en bedieningen is.

3. De bestemming van de leden in een natuurlijk lichaam, en hun plaatsing, is zoals het Gode behaagt. Maar nu heeft God de leden gezet, een iegelijk van dezelve in het lichaam, gelijk Hij gewild heeft, 1 Corinthians 12:18. Wij kunnen zeer duidelijk de wijsheid Gods opmerken in de verdeling van de leden, het is gemaakt overeenkomstig den raad van Zijn wil, Hij heeft ze onderscheiden en geplaatst naar Zijn welgevallen. Zo is het ook met de leden van Christus' lichaam, zij zijn verkoren tot zulke plaatsen en voorzien van zulke gaven, als Gode behaagde. Hij, de vrijmachtige Heere, deelt Zijn gunsten en gaven uit gelijk Hij wil. En wie zal Zijn welbehagen betwisten? Welke reden is hier om ons zelven te beklagen of anderen te benijden? Wij behoren de plichten van onze eigen plaats te vervullen en niet in ons zelven te murmureren of met anderen te twisten omdat wij niet in hun plaats zijn.

4. Al de leden van het lichaam zijn, in zeker opzicht, nuttig en nodig voor elkaar. Het oog kan niet zeggen tot de hand: ik heb u niet van node, of wederom het hoofd tot de voeten: ik heb u niet van node, zelfs die leden van het lichaam, die ons dunken de zwakste te zijn (de ingewanden en dergelijke) die zijn nodig, 1 Corinthians 12:22. God heeft ze alle zo geplaatst en voor elkaar bestemd, dat ze alle voor elkaar nodig zijn evenals voor het gehele lichaam, er is geen enkel doelloos of onnodig. Elk lid dient tot een of ander goed doel, het is nuttig voor zijn medeleden en onmisbaar voor het welzijn van het lichaam. Zo is er geen enkel lid van het lichaam van Christus, dat niet kan en moet nuttig zijn voor zijn medeleden, en soms, in sommige gevallen, voor de andere onmisbaar is. Het ene lid zal dus het andere niet verachten of benijden, want God heeft het onderscheid tussen hen gemaakt naar Zijn welbehagen, zodat ze in zekeren graad van elkaar afhankelijk zijn, en voor elkaar waarde verkrijgen, en voor elkaar zorg dragen omdat ze voor elkaar nuttig zijn. Zij, die door een of andere gave uitblinken, kunnen niet zeggen dat ze de andere niet behoeven, wier gaven van minder belang zijn, omdat die wellicht in andere gaven den voorrang hebben. Zelfs de geringste leden hebben hun nut, en de voornaamste kunnen het niet buiten hen stellen. Het oog behoeft de hand, en het hoofd den voet.

5. De mens draagt in die mate zorg voor zijn gehele lichaam, dat wij die, welke ons dunken de minst-eerlijke leden des lichaams te zijn, overvloediger eer aandoen, en onze onsierlijke leden hebben overvloediger versiering. Die delen, welke niet, gelijk de overige, geschikt zijn om aan het gezicht blootgegeven te worden, omdat ze minder schoon gevormd of schaamdelen zijn, moeten we zorgvuldig kleden en bedekken, waaraan de schonere leden geen behoefte hebben. De wijsheid der Voorzienigheid heeft de dingen zo saamgevoegd en onderling verbonden, dat de meeste zorg en ere besteed wordt aan de leden, die daar het meest behoefte aan hebben, 1 Corinthians 12:24. Zo moeten ook de leden van het lichaam van Christus zich gedragen jegens hun medeleden, in plaats van hen te verachten of te verwijten om hun onvolmaaktheid, moeten zij trachten hen te bedekken en te eren, en de meest-welwillende houding jegens hen aannemen. 6. De goddelijke wijsheid heeft de leden zo verbonden en geordend, dat ze niet tegen elkaar verdeeld raken, niet van elkaar gescheiden worden door het najagen van tegenstrijdige belangen, maar aan elkaar gehecht zijn, en medegevoel hebben voor elkanders leed, zowel als mededelen in elkanders vreugde en blijdschap, 1 Corinthians 12:25, 1 Corinthians 12:26. God heeft de leden in het gewone lichaam zo samengevoegd, dat er geen tweedracht in het lichaam is, 1 Corinthians 12:25, geen twist of onenigheid tussen de leden onderling, zelfs niet de geringste onachtzaamheid. Dat moet dus evenzeer vermeden worden in het lichaam van Christus. Daar behoort geen scheiding in dat lichaam te zijn, de leden moeten innig met elkaar verenigd zijn door de sterkste banden der liefde. Alle haperingen in deze toegenegenheid zijn zaden van tweedracht. Indien Christenen koel tegen elkaar worden, zullen zij spoedig zorgeloos en onachtzaam voor elkaar zijn. En die wederzijdse onachtzaamheid is de aanvang van scheuring. De leden van het natuurlijke lichaam zijn zo gemaakt, dat ze. voor elkaar zorg en oplettendheid hebben, en dus verdeeldheid voorkomen. Zo moet het in het lichaam van Christus zijn, de leden moeten met elkaar overeenstemmen. Gelijk in het natuurlijke lichaam de pijn van een lid al de andere bedroeft, het gemak en het genoegen van een al de andere verheugt, zo behoren Christenen zich vereerd te gevoelen in de eer van hun medebelijders en te delen in hun droefheid. Christelijk medegevoel is een belangrijk onderdeel van den plicht eens Christens. We moeten er zover vanaf zijn het lijden van onze broederen licht te tellen, dat wij met hen lijden, zover van hun eer te benijden, dat we ons met hen verheugen alsof de eer ons zelven bewezen ware.

Verzen 27-31

I. Hier vat de apostel zijn bewijsvoering samen en past de gelijkenis toe op de gemeente van Christus. Wij merken hierbij op:

1. De betrekking, waarin de Christenen tot elkaar staan. De gemeente, het gehele gezamenlijke lichaam, is het lichaam van Christus. Ieder Christen is lid van Zijn lichaam, en staat in betrekking tot ieder Zijner medechristenen als een medelid, 1 Corinthians 12:27 :Gijlieden zijt het lichaam van Christus, en leden in het bijzonder. Ieder is een lid van het lichaam, niet het gehele lichaam, ieder staat met het lichaam in verband als een deel ervan, en allen hebben gemeenschappelijk verband met elkaar, hangen van elkaar af en moeten voor elkaar zorg en belangstelling hebben. Zo gaat het met de leden van het natuurlijke lichaam. Zo moet het ook zijn met de leden van het mystieke lichaam. Wederzijdse onverschilligheid, veel meer nog twist, haat, afgunst en strijd, zijn voor Christenen zeer onnatuurlijk. Het is gelijk of de leden van een menselijk lichaam alle belangstelling voor elkaar verloren en samen gingen twisten. Des apostels oogmerk met deze redenering is een poging om hun hoogmoed, ijdelheid en twistziekte, welke onder de Corinthiërs ontstaan waren naar aanleiding van hun geestelijke gaven, te onderdrukken.

2. De verscheidenheid van bedieningen, door Christus ingesteld, en de genadegaven door Hem uitgedeeld, 1 Corinthians 12:28. God heeft er sommigen in de gemeente gesteld, ten eerste apostelen, de voornaamste dienaren, toegerust met al de gaven, die nodig waren om de kerk te stichten en Gods gehelen wil te openbaren.

Ten tweede profeten, of personen, door ingeving bekwaam gemaakt om te profeteren, de Schrift uit te leggen. of door ingeving te schrijven gelijk de Evangelisten deden. Ten derde leraars, zij die in het Woord en de leer arbeiden, hetzij met of zonder aanstelling tot dienaren. Daarna krachten, zij die wonderen verrichten. Daarna gaven der gezondmakingen, zij die de macht hadden ziekten te genezen.

Behulpsels, zij die roeping gevoelden om zieken en zwakken te helpen en daarvoor geroepen werden. Regeringen, zij die de beschikking hadden over de liefdegaven der gemeente en deze aan de armen uitdeelden. Menigerlei talen, zulke die verscheidene talen spreken konden. Betrekkelijk deze allen merken wij op:

A. De overvloedige verscheidenheid van gaven en bedieningen. Welk een menigte! Een mild God deelde met ruime hand uit aan de eerste kerk, Hij was niet karig met zijn zegeningen en gunsten! Neen, Hij voorzag hen rijkelijk! Zij hadden geen behoefte, maar groten voorraad, -al wat nodig was, en meer dan dat, alles wat hun aangenaam was.

B. Let op de volgorde der bedieningen en gaven. Zij worden hier in hun volgorde opgenoemd. Die de meeste waarde hebben, vinden de eerste plaats. Apostelen, profeten en leraren, allen gegeven om de mensen te onderwijzen, hen te onderrichten in de dingen Gods, hun geestelijken opbouw te bevorderen, zonder hen kan geen evangelische kennis of heiligheid wassen. Maar de overigen, hoe geschikt ook om te beantwoorden aan de grote bedoelingen van het Christendom, stonden niet zo onmiddellijk in verband met den godsdienst, in den engen zin des woords. God schat de dingen op hun rechte waarde, en dat moeten wij ook doen, en het gebruik der dingen is het beste proefmiddel voor hun waarde. Die hebben de hoogste waarde, die aan de hoogste doeleinden het best beantwoorden. Dat waren de apostolische gaven, die stonden hoger in vergelijking met hen, die alleen wonderen en genezingen konden verrichten. De laatste en laagste plaats in deze opsomming heeft het spreken met vreemde talen. Op zich zelve is die gave de minst-nuttige en bij de andere vergeleken de onbeduidendste. Zieken genezen, armen helpen, kwalen genezen, dat is nuttig, maar hoe nutteloos kan het spreken van andere talen zijn! Dat kan zijn alsof iemand alleen zichzelf vermaakt of bluft. Die man wekt de verwondering op, maar bevordert de stichting niet, en doet zijn hoorders geen goed. En toch blijkt uit 1 Corinthians 14:1, dat de Corinthiërs vooral deze gave hoog schatten. De beste wijze om hoogmoed te fnuiken is den mensen de werkelijke waarde aan te tonen van hetgeen, waarop ze zich verhovaardigen. Het is maar al te gewoon, dat de mensen het hoogst schatten wat de minste waarde heeft, en het is van groot nut hen te ontnuchteren door hen te bewijzen hoezeer ze zich vergissen.

C. De verscheidenheid in uitdeling van deze gaven, niet alle aan een persoon, niet aan alle personen gelijkelijk. Alle leden en dienaren in de gemeente hebben niet dezelfden rang of dezelfde gaven, 1 Corinthians 12:29, 1 Corinthians 12:30. Zijn ze allen profeten? Zijn ze allen apostelen? Daardoor zou de gemeente tot een monster gemaakt worden, even alsof het gehele lichaam uit oor of oog bestond. Sommigen zijn geschikt voor dezen dienst, anderen voor genen, en de Geest deelt uit aan een iegelijk gelijk Hij wil. Wij moeten tevreden zijn met ons eigen aandeel en onzen eigen rang, ook al zijn die kleiner en lager dan die van anderen. Wij moeten niet trots zijn op ons zelven en anderen verachten, indien wij hoger geplaatst zijn en grotere gaven hebben. Elk lid in het lichaam moet zijn eigen plaats innemen en zijn eigen werk doen, allen moeten elkaar dienen en het welzijn van het gehele lichaam bevorderen, zonder nijd, verachting, verwaarlozing, misbruiking van een der bijzondere leden. Welk een gezegende instelling zou de kerk des Heeren zijn, indien alle leden hun plicht deden!

II. Hij besluit het hoofdstuk met een raad (gelijk men gewoonlijk meent) en een wenk.

1. Een raad om naar de beste gaven te ijveren (charismata ta kreittoona, donapotiora, prestantiora) hetzij naar die welke de meeste waarde in zich zelve hebben, of naar die welke het beste voor anderen dienst doen, en deze zijn in waarheid de kostbaarste in zich zelve, ofschoon de mensen geneigd zijn die gaven het hoogst te waarderen, welke hun roem en achting het meest doen stijgen. Die zijn in waarheid de beste, waardoor God het meest verheerlijkt en Zijne gemeente gesticht wordt. Naar zulke gaven moet het ernstigst geijverd worden. Wij moeten begeren hetgeen het beste en kostbaarste is. Daarom is genade boven gaven te verkiezen, en van de gaven hebben deze den voorkeur, die de nuttigste zijn. Maar sommigen lezen deze woorden niet als een raad, doch als een aanklacht: Zeloot. Gij zijt ijverig naar elkanders gaven. In 1 Corinthians 13:4 is hetzelfde woord met afgunstig vertaald. Gij twist daarover met elkaar. Dat deden ze zonder twijfel. En dit gedrag wordt hier door den apostel bestraft en zo mogelijk verbeterd. Uit den hoogmoed komt twist voort. De hoogmoed was de oorsprong van de twisten onder de Corinthiërs. Het waren twisten over den voorrang (zoals de meeste twisten onder de Christenen, met welke mooie voorwendsels ze ook verguld mogen worden), en het is geen wonder dat twisten over den voorrang de liefde uitdoven. Wanneer allen de hoogste plaats wilden bekleden, bevreemdt het niet dat allen hun broederen wilden verdringen, op zij werpen, naar omlaag stoten. Gaven moeten gewaardeerd worden naar haar nut, maar ze zijn nadelig zodra ze gemaakt worden tot een bron van hoogmoed en tweedracht. Dat tracht de apostel dus te voorkomen. 2. Door hun een wenk te geven van een uitnemender weg, namelijk van liefde, wederzijdse liefde en goedwilligheid. Dit was de enige rechte weg om hen te doen bedaren en aan elkaar te verbinden, en te maken dat hun gaven besteed werden tot voordeel en opbouw der gemeente. Dit zou hen vriendelijk jegens elkaar maken, oplettend voor elkaar, en daarom hen doen bedaren en een eind maken aan hun kleine onverdraagzaamheden en hun twisten over den voorrang. Zij zouden tonen de voornaamsten te zijn volgens den apostel, die de meeste Christelijke liefde hadden. Ware liefde is verreweg te verkiezen boven de uitnemendste gaven. Het is veel beter dat de harten gloeien van wederzijdse liefde dan dat ze blaken van de mooiste titels, bedieningen en vermogens.

Verzen 27-31

I. Hier vat de apostel zijn bewijsvoering samen en past de gelijkenis toe op de gemeente van Christus. Wij merken hierbij op:

1. De betrekking, waarin de Christenen tot elkaar staan. De gemeente, het gehele gezamenlijke lichaam, is het lichaam van Christus. Ieder Christen is lid van Zijn lichaam, en staat in betrekking tot ieder Zijner medechristenen als een medelid, 1 Corinthians 12:27 :Gijlieden zijt het lichaam van Christus, en leden in het bijzonder. Ieder is een lid van het lichaam, niet het gehele lichaam, ieder staat met het lichaam in verband als een deel ervan, en allen hebben gemeenschappelijk verband met elkaar, hangen van elkaar af en moeten voor elkaar zorg en belangstelling hebben. Zo gaat het met de leden van het natuurlijke lichaam. Zo moet het ook zijn met de leden van het mystieke lichaam. Wederzijdse onverschilligheid, veel meer nog twist, haat, afgunst en strijd, zijn voor Christenen zeer onnatuurlijk. Het is gelijk of de leden van een menselijk lichaam alle belangstelling voor elkaar verloren en samen gingen twisten. Des apostels oogmerk met deze redenering is een poging om hun hoogmoed, ijdelheid en twistziekte, welke onder de Corinthiërs ontstaan waren naar aanleiding van hun geestelijke gaven, te onderdrukken.

2. De verscheidenheid van bedieningen, door Christus ingesteld, en de genadegaven door Hem uitgedeeld, 1 Corinthians 12:28. God heeft er sommigen in de gemeente gesteld, ten eerste apostelen, de voornaamste dienaren, toegerust met al de gaven, die nodig waren om de kerk te stichten en Gods gehelen wil te openbaren.

Ten tweede profeten, of personen, door ingeving bekwaam gemaakt om te profeteren, de Schrift uit te leggen. of door ingeving te schrijven gelijk de Evangelisten deden. Ten derde leraars, zij die in het Woord en de leer arbeiden, hetzij met of zonder aanstelling tot dienaren. Daarna krachten, zij die wonderen verrichten. Daarna gaven der gezondmakingen, zij die de macht hadden ziekten te genezen.

Behulpsels, zij die roeping gevoelden om zieken en zwakken te helpen en daarvoor geroepen werden. Regeringen, zij die de beschikking hadden over de liefdegaven der gemeente en deze aan de armen uitdeelden. Menigerlei talen, zulke die verscheidene talen spreken konden. Betrekkelijk deze allen merken wij op:

A. De overvloedige verscheidenheid van gaven en bedieningen. Welk een menigte! Een mild God deelde met ruime hand uit aan de eerste kerk, Hij was niet karig met zijn zegeningen en gunsten! Neen, Hij voorzag hen rijkelijk! Zij hadden geen behoefte, maar groten voorraad, -al wat nodig was, en meer dan dat, alles wat hun aangenaam was.

B. Let op de volgorde der bedieningen en gaven. Zij worden hier in hun volgorde opgenoemd. Die de meeste waarde hebben, vinden de eerste plaats. Apostelen, profeten en leraren, allen gegeven om de mensen te onderwijzen, hen te onderrichten in de dingen Gods, hun geestelijken opbouw te bevorderen, zonder hen kan geen evangelische kennis of heiligheid wassen. Maar de overigen, hoe geschikt ook om te beantwoorden aan de grote bedoelingen van het Christendom, stonden niet zo onmiddellijk in verband met den godsdienst, in den engen zin des woords. God schat de dingen op hun rechte waarde, en dat moeten wij ook doen, en het gebruik der dingen is het beste proefmiddel voor hun waarde. Die hebben de hoogste waarde, die aan de hoogste doeleinden het best beantwoorden. Dat waren de apostolische gaven, die stonden hoger in vergelijking met hen, die alleen wonderen en genezingen konden verrichten. De laatste en laagste plaats in deze opsomming heeft het spreken met vreemde talen. Op zich zelve is die gave de minst-nuttige en bij de andere vergeleken de onbeduidendste. Zieken genezen, armen helpen, kwalen genezen, dat is nuttig, maar hoe nutteloos kan het spreken van andere talen zijn! Dat kan zijn alsof iemand alleen zichzelf vermaakt of bluft. Die man wekt de verwondering op, maar bevordert de stichting niet, en doet zijn hoorders geen goed. En toch blijkt uit 1 Corinthians 14:1, dat de Corinthiërs vooral deze gave hoog schatten. De beste wijze om hoogmoed te fnuiken is den mensen de werkelijke waarde aan te tonen van hetgeen, waarop ze zich verhovaardigen. Het is maar al te gewoon, dat de mensen het hoogst schatten wat de minste waarde heeft, en het is van groot nut hen te ontnuchteren door hen te bewijzen hoezeer ze zich vergissen.

C. De verscheidenheid in uitdeling van deze gaven, niet alle aan een persoon, niet aan alle personen gelijkelijk. Alle leden en dienaren in de gemeente hebben niet dezelfden rang of dezelfde gaven, 1 Corinthians 12:29, 1 Corinthians 12:30. Zijn ze allen profeten? Zijn ze allen apostelen? Daardoor zou de gemeente tot een monster gemaakt worden, even alsof het gehele lichaam uit oor of oog bestond. Sommigen zijn geschikt voor dezen dienst, anderen voor genen, en de Geest deelt uit aan een iegelijk gelijk Hij wil. Wij moeten tevreden zijn met ons eigen aandeel en onzen eigen rang, ook al zijn die kleiner en lager dan die van anderen. Wij moeten niet trots zijn op ons zelven en anderen verachten, indien wij hoger geplaatst zijn en grotere gaven hebben. Elk lid in het lichaam moet zijn eigen plaats innemen en zijn eigen werk doen, allen moeten elkaar dienen en het welzijn van het gehele lichaam bevorderen, zonder nijd, verachting, verwaarlozing, misbruiking van een der bijzondere leden. Welk een gezegende instelling zou de kerk des Heeren zijn, indien alle leden hun plicht deden!

II. Hij besluit het hoofdstuk met een raad (gelijk men gewoonlijk meent) en een wenk.

1. Een raad om naar de beste gaven te ijveren (charismata ta kreittoona, donapotiora, prestantiora) hetzij naar die welke de meeste waarde in zich zelve hebben, of naar die welke het beste voor anderen dienst doen, en deze zijn in waarheid de kostbaarste in zich zelve, ofschoon de mensen geneigd zijn die gaven het hoogst te waarderen, welke hun roem en achting het meest doen stijgen. Die zijn in waarheid de beste, waardoor God het meest verheerlijkt en Zijne gemeente gesticht wordt. Naar zulke gaven moet het ernstigst geijverd worden. Wij moeten begeren hetgeen het beste en kostbaarste is. Daarom is genade boven gaven te verkiezen, en van de gaven hebben deze den voorkeur, die de nuttigste zijn. Maar sommigen lezen deze woorden niet als een raad, doch als een aanklacht: Zeloot. Gij zijt ijverig naar elkanders gaven. In 1 Corinthians 13:4 is hetzelfde woord met afgunstig vertaald. Gij twist daarover met elkaar. Dat deden ze zonder twijfel. En dit gedrag wordt hier door den apostel bestraft en zo mogelijk verbeterd. Uit den hoogmoed komt twist voort. De hoogmoed was de oorsprong van de twisten onder de Corinthiërs. Het waren twisten over den voorrang (zoals de meeste twisten onder de Christenen, met welke mooie voorwendsels ze ook verguld mogen worden), en het is geen wonder dat twisten over den voorrang de liefde uitdoven. Wanneer allen de hoogste plaats wilden bekleden, bevreemdt het niet dat allen hun broederen wilden verdringen, op zij werpen, naar omlaag stoten. Gaven moeten gewaardeerd worden naar haar nut, maar ze zijn nadelig zodra ze gemaakt worden tot een bron van hoogmoed en tweedracht. Dat tracht de apostel dus te voorkomen. 2. Door hun een wenk te geven van een uitnemender weg, namelijk van liefde, wederzijdse liefde en goedwilligheid. Dit was de enige rechte weg om hen te doen bedaren en aan elkaar te verbinden, en te maken dat hun gaven besteed werden tot voordeel en opbouw der gemeente. Dit zou hen vriendelijk jegens elkaar maken, oplettend voor elkaar, en daarom hen doen bedaren en een eind maken aan hun kleine onverdraagzaamheden en hun twisten over den voorrang. Zij zouden tonen de voornaamsten te zijn volgens den apostel, die de meeste Christelijke liefde hadden. Ware liefde is verreweg te verkiezen boven de uitnemendste gaven. Het is veel beter dat de harten gloeien van wederzijdse liefde dan dat ze blaken van de mooiste titels, bedieningen en vermogens.