Colossians 1 - Dächsel Bijbelverklaring - Bible Commentaries

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, KOLOSSENZEN 1

Colossians 1:1

DE ZALIGHEID, DOOR CHRISTUS VERWORVEN, WORDT DE MENSEN DOOR HET WOORD AANGEBODEN

A. Reeds de aanvang van deze brief, die volgens onze opvatting omstreeks een vierde jaar later dan die aan de Efeziërs geschreven is (Deel VI Aanh. II a No. 3), onderscheidt zich van de laatste, waarmee hij veel overeenkomst heeft, daardoor, dat Paulus zich weer hier, zoals hij dat ook in zijn overige brieven doet, tot de lezers in een persoonlijke betrekking stelt en niet, zoals in de brief aan de Efeziërs geschiedt een meer algemene plaats tot hen inneemt. In de brief aan de Efeziërs vinden wij dan ook geen bijzondere omstandigheden aangevoerd, omdat hij niet alleen aan hen schreef, maar ook tegelijk aan de overige gemeenten in Klein-Azië, die tot hun cyclus behoorden.

I. Colossians 1:1, Colossians 1:2. Het adres en de groet hebben op een enkel klein verschil van uitdrukking na dezelfde vorm als die in de brief aan de Efeziërs. Noemde de apostel daar alleen zichzelf als schrijver van de brief, hier neemt Timotheus ook deel, want hij is nu bij Paulus te Rome aangekomen, waarheen deze hem in 2 Timothy 4:9, 2 Timothy 4:21 ontbood, terwijl op die tijd, dat de brief aan de Efeziërs werd geschreven, hij zich nog daar bevond.

return to 'Top of Page'

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, KOLOSSENZEN 1

Colossians 1:1

DE ZALIGHEID, DOOR CHRISTUS VERWORVEN, WORDT DE MENSEN DOOR HET WOORD AANGEBODEN

A. Reeds de aanvang van deze brief, die volgens onze opvatting omstreeks een vierde jaar later dan die aan de Efeziërs geschreven is (Deel VI Aanh. II a No. 3), onderscheidt zich van de laatste, waarmee hij veel overeenkomst heeft, daardoor, dat Paulus zich weer hier, zoals hij dat ook in zijn overige brieven doet, tot de lezers in een persoonlijke betrekking stelt en niet, zoals in de brief aan de Efeziërs geschiedt een meer algemene plaats tot hen inneemt. In de brief aan de Efeziërs vinden wij dan ook geen bijzondere omstandigheden aangevoerd, omdat hij niet alleen aan hen schreef, maar ook tegelijk aan de overige gemeenten in Klein-Azië, die tot hun cyclus behoorden.

I. Colossians 1:1, Colossians 1:2. Het adres en de groet hebben op een enkel klein verschil van uitdrukking na dezelfde vorm als die in de brief aan de Efeziërs. Noemde de apostel daar alleen zichzelf als schrijver van de brief, hier neemt Timotheus ook deel, want hij is nu bij Paulus te Rome aangekomen, waarheen deze hem in 2 Timothy 4:9, 2 Timothy 4:21 ontbood, terwijl op die tijd, dat de brief aan de Efeziërs werd geschreven, hij zich nog daar bevond.

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. Paulus, een apostel van Jezus Christus door de wil van God en tegelijk met hem Timotheus, de broeder (2 Corinthians 1:1 Philippians 1:1. 1 Thessalonians 1:1. 2 Thessalonians 1:1

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. Paulus, een apostel van Jezus Christus door de wil van God en tegelijk met hem Timotheus, de broeder (2 Corinthians 1:1 Philippians 1:1. 1 Thessalonians 1:1. 2 Thessalonians 1:1

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. De heilige en gelovigen broeders in Christus, die te Kolosse zijn: a) genade zij u en vrede van God, onze Vader en de Heere Jezus Christus (Romans 1:17. Ephesians 1:2. en "1 Thessalonians 1:1.

a) Galatians 1:3. 1 Peter 1:2

Kolosse was een aanzienlijke en welvarende stad in het zuid-westelijk deel van Frygië, een landschap van Klein-Azië. in de vruchtbare landstreek aan de rivier Lykus, niet ver van Hiërapolis en Laodicea (Colossians 2:1; Colossians 4:13, Colossians 4:15 v.) gelegen. Toen Paulus op zijn derde zendingsreis het land van Galatië en Frygië na elkaar was doorgegaan, om daar de discipelen te versterken, doorreisde hij ook de "bovenste delen", zoals in Acts 19:1 staat, om van daar naar Efeze te gaan. Volgens de aanmerking bij Acts 18:23b "Ac 18:23" doelt dat op een trekken door de bovengenoemde steden, waarbij door de apostel nog geen gemeente werd gesticht, maar slechts enige kennis werd aangeknoopt en enkele personen tot het Christendom werden bekeerd. Aan deze, waaronder zich Epafras door ijver onderscheidde, een man, die te Kolosse geboren was, lukte het in verloop van tijd bepaalde gemeenten te vormen. Als Paulus schrijft aan gemeenten, door hemzelf gesticht, noemt hij deze ook (behalve in de brief aan de Filippensen, waar hij de gemeente niet met die naam noemt, maar aanspreekt: al de heilige in Christus Jezus, met de opzieners en diakenen. (Philippians 1:1 Philippians 1:1 Corinthiërs 1:2. 2 Corinthians 1:1 Galatians 1:2 Galatians 1:1 Thessalonicenzen. 1:1. 2 Thessalonians 1:1 In Romans 1:7 bedient hij zich, omdat hij niet te doen heeft met een gemeente door hem gesticht, van de uitdrukking: "allen, die te Rome zijn, geliefden van God en geroepen heiligen! " en in Ephesians 1:1, omdat de brief niet aan de Efeziërs voor henzelf alleen, maar als vertegenwoordigers van een reeks van meestal door anderen gestichte gemeenten gericht is, van de uitdrukking "de heilige, die te Efeze zijn en gelovigen in Christus Jezus. " Vinden wij nu hier een dergelijk adres: de heilige en gelovige broeders in Christus, die te Kolosse zijn" (in de beide predicaten is de nieuwe, godsdienstig-zedelijke toestand van de lezers zowel van de objectieve als van de subjectieve kant voorgesteld; zij zijn door het ontvangen van de Heilige Geest aan de macht van de wereld en haar geest ontrukt, en door de persoonlijke gemeenschap met Christus in het geloof tot een nieuwe levensrichting gebracht), zo geeft hij daardoor te kennen, dat hij niet de onmiddellijke stichter is van de gemeente te Kolosse; hij kent in Colossians 1:7 uitdrukkelijk deze ereplaats aan Epafras toe. Over de laatste, die velen ten onrechte voor een en dezelfde houden als Epafroditus, die in Philippians 2:25, ; Philippians 4:18 genoemd is, weten wij uit Philemon 1:1:23 dat hij zich tijdens het schrijven van deze brief bij de apostel in diens gevangenschap bevond. In de laatste tijd heeft men veelal gedacht aan de gevangenschap te Cesarea. Tegen deze mening spreken intussen zulke beslissende gronden (vgl. bij Acts 24:23), dat wij die best kunnen ruilen voor de andere, volgens welke de gevangenschap te Rome (Acts 28:30 v.) bedoeld is. Zonder twijfel heeft hem de zorg voor de gemeente, die hem zo na aan het hart lag (Colossians 4:12 v.) en die in gevaar was om door dwaalleraars van het ware, vruchtdragende, Christelijke geloof afgetrokken en op zeer gevaarlijke wegen geleid te worden, waar de grondslagen van leer en leven op het spel stonden, tot de reis naar Rome bewogen, om bij Paulus aan te dringen, dat deze vermaningen en terechtwijzingen gaf. De apostel deed dat ook in deze brief, die voor ons ligt, die hij, omdat Epafras nog langer bij hem bleef, om hem in zijn gevangenschap te dienen (Philemon 1:1:23 vgl. met Colossians 4:10) aan Onesimus meegaf, opdat deze hem aan Tychicus te Efeze zou afgeven, welke laatste hem dan aan de gemeente zou bezorgen (zie bij Colossians 4:7). Wat voor een soort van dwaalleraars het geweest is, door wie de Kolossensen zo zwaar werden bedreigd, zullen wij later moeten nagaan, als wij na de inleiding van de brief het oog vestigen op de eigenlijke inhoud, die uit twee delen bestaat.

Hij noemt hen "heilige broeders", een woord, dat zoals bekend is een afzondering en onderscheiding van een persoon of zaak tot een godsdienstig einde en gebruik aanwijst. Twee dingen worden ons dan door deze kundigheid aangewezen, deels het onderscheid tussen hen en andere mensen, door God zelf gemaakt, deels het bewijs daarvan in hun toewijding van zichzelf aan God. Zij waren heilige, afgezonderde mensen, reeds van eeuwigheid door God zelf uit vrijmachtig verkiezende genade boven anderen uitgekozen, in de tijd door een hemelse en goddelijke roeping, die van boven was, krachtdadig uitgetrokken en dus afgezonderd en onderscheiden gemaakt van de wereld. Door de genade dus bevoorrecht, gedroegen zij zich zoals het de heiligen betaamt. Zij hadden zich met een onbepaalde zielskeuze aan de Heere en Zijn verdiensten gewijd. Zij waren innig verliefd geworden op alles wat de naam van heilig dragen mocht. Zij vonden bijzonder de nauwste vereniging met degenen, die zich heilig in hun gedrag aanstelden. Ja, de vruchten van hun gedrag waren blijkbaar in heiligheid en deugd. Welk gebrek hun toch aankleefde en hoeveel ongelijkvormigheid nog in hen was, als men op het volmaakte zag, echter waren zij ten aanzien van de grondkeuze van hun gemoed en de onophoudelijke poging van hun hart echt als heilige aan te merken en te benoemen.

II. Colossians 1:3-Colossians 1:14. Na het adres en de groet gaat de apostel eerst over tot een dankzegging aan God voor de betrekkelijk gunstige toestand van de gemeente, waarover hij bericht had ontvangen door Epafras, die ook het Christendom daar bekend had gemaakt en dit op de juiste manier had gedaan (Colossians 1:3-Colossians 1:7). Heeft nu deze hem meegedeeld, die liefde zij, de Kolossensen, die hem, de apostel, niet persoonlijk kenden (Colossians 2:1), in de geest voor hem voelen (Colossians 1:8), dan toont hij dadelijk zijn wederliefde voor hen door de voorbede, die hij op de dankzegging laat volgen. Hij wijst reeds die punten aan, waarin hun Christendom in gevaar schijnt te zijn ten gevolge van de dwaalleraars, die hen lokken op verkeerde wegen, zowel wat de zedenleer als wat de geloofsleer aangaat. Als hij de inhoud van zijn voorbede nader verklaart, legt hij bijzondere nadruk op juiste kennis en voor God welgevallige wandel en laat hij zijn rede uitlopen op hetgeen Christus' persoon en werk meteen voor alle verkeerde menselijke speculatie beveiligt (Colossians 1:9-Colossians 1:14).

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. De heilige en gelovigen broeders in Christus, die te Kolosse zijn: a) genade zij u en vrede van God, onze Vader en de Heere Jezus Christus (Romans 1:17. Ephesians 1:2. en "1 Thessalonians 1:1.

a) Galatians 1:3. 1 Peter 1:2

Kolosse was een aanzienlijke en welvarende stad in het zuid-westelijk deel van Frygië, een landschap van Klein-Azië. in de vruchtbare landstreek aan de rivier Lykus, niet ver van Hiërapolis en Laodicea (Colossians 2:1; Colossians 4:13, Colossians 4:15 v.) gelegen. Toen Paulus op zijn derde zendingsreis het land van Galatië en Frygië na elkaar was doorgegaan, om daar de discipelen te versterken, doorreisde hij ook de "bovenste delen", zoals in Acts 19:1 staat, om van daar naar Efeze te gaan. Volgens de aanmerking bij Acts 18:23b "Ac 18:23" doelt dat op een trekken door de bovengenoemde steden, waarbij door de apostel nog geen gemeente werd gesticht, maar slechts enige kennis werd aangeknoopt en enkele personen tot het Christendom werden bekeerd. Aan deze, waaronder zich Epafras door ijver onderscheidde, een man, die te Kolosse geboren was, lukte het in verloop van tijd bepaalde gemeenten te vormen. Als Paulus schrijft aan gemeenten, door hemzelf gesticht, noemt hij deze ook (behalve in de brief aan de Filippensen, waar hij de gemeente niet met die naam noemt, maar aanspreekt: al de heilige in Christus Jezus, met de opzieners en diakenen. (Philippians 1:1 Philippians 1:1 Corinthiërs 1:2. 2 Corinthians 1:1 Galatians 1:2 Galatians 1:1 Thessalonicenzen. 1:1. 2 Thessalonians 1:1 In Romans 1:7 bedient hij zich, omdat hij niet te doen heeft met een gemeente door hem gesticht, van de uitdrukking: "allen, die te Rome zijn, geliefden van God en geroepen heiligen! " en in Ephesians 1:1, omdat de brief niet aan de Efeziërs voor henzelf alleen, maar als vertegenwoordigers van een reeks van meestal door anderen gestichte gemeenten gericht is, van de uitdrukking "de heilige, die te Efeze zijn en gelovigen in Christus Jezus. " Vinden wij nu hier een dergelijk adres: de heilige en gelovige broeders in Christus, die te Kolosse zijn" (in de beide predicaten is de nieuwe, godsdienstig-zedelijke toestand van de lezers zowel van de objectieve als van de subjectieve kant voorgesteld; zij zijn door het ontvangen van de Heilige Geest aan de macht van de wereld en haar geest ontrukt, en door de persoonlijke gemeenschap met Christus in het geloof tot een nieuwe levensrichting gebracht), zo geeft hij daardoor te kennen, dat hij niet de onmiddellijke stichter is van de gemeente te Kolosse; hij kent in Colossians 1:7 uitdrukkelijk deze ereplaats aan Epafras toe. Over de laatste, die velen ten onrechte voor een en dezelfde houden als Epafroditus, die in Philippians 2:25, ; Philippians 4:18 genoemd is, weten wij uit Philemon 1:1:23 dat hij zich tijdens het schrijven van deze brief bij de apostel in diens gevangenschap bevond. In de laatste tijd heeft men veelal gedacht aan de gevangenschap te Cesarea. Tegen deze mening spreken intussen zulke beslissende gronden (vgl. bij Acts 24:23), dat wij die best kunnen ruilen voor de andere, volgens welke de gevangenschap te Rome (Acts 28:30 v.) bedoeld is. Zonder twijfel heeft hem de zorg voor de gemeente, die hem zo na aan het hart lag (Colossians 4:12 v.) en die in gevaar was om door dwaalleraars van het ware, vruchtdragende, Christelijke geloof afgetrokken en op zeer gevaarlijke wegen geleid te worden, waar de grondslagen van leer en leven op het spel stonden, tot de reis naar Rome bewogen, om bij Paulus aan te dringen, dat deze vermaningen en terechtwijzingen gaf. De apostel deed dat ook in deze brief, die voor ons ligt, die hij, omdat Epafras nog langer bij hem bleef, om hem in zijn gevangenschap te dienen (Philemon 1:1:23 vgl. met Colossians 4:10) aan Onesimus meegaf, opdat deze hem aan Tychicus te Efeze zou afgeven, welke laatste hem dan aan de gemeente zou bezorgen (zie bij Colossians 4:7). Wat voor een soort van dwaalleraars het geweest is, door wie de Kolossensen zo zwaar werden bedreigd, zullen wij later moeten nagaan, als wij na de inleiding van de brief het oog vestigen op de eigenlijke inhoud, die uit twee delen bestaat.

Hij noemt hen "heilige broeders", een woord, dat zoals bekend is een afzondering en onderscheiding van een persoon of zaak tot een godsdienstig einde en gebruik aanwijst. Twee dingen worden ons dan door deze kundigheid aangewezen, deels het onderscheid tussen hen en andere mensen, door God zelf gemaakt, deels het bewijs daarvan in hun toewijding van zichzelf aan God. Zij waren heilige, afgezonderde mensen, reeds van eeuwigheid door God zelf uit vrijmachtig verkiezende genade boven anderen uitgekozen, in de tijd door een hemelse en goddelijke roeping, die van boven was, krachtdadig uitgetrokken en dus afgezonderd en onderscheiden gemaakt van de wereld. Door de genade dus bevoorrecht, gedroegen zij zich zoals het de heiligen betaamt. Zij hadden zich met een onbepaalde zielskeuze aan de Heere en Zijn verdiensten gewijd. Zij waren innig verliefd geworden op alles wat de naam van heilig dragen mocht. Zij vonden bijzonder de nauwste vereniging met degenen, die zich heilig in hun gedrag aanstelden. Ja, de vruchten van hun gedrag waren blijkbaar in heiligheid en deugd. Welk gebrek hun toch aankleefde en hoeveel ongelijkvormigheid nog in hen was, als men op het volmaakte zag, echter waren zij ten aanzien van de grondkeuze van hun gemoed en de onophoudelijke poging van hun hart echt als heilige aan te merken en te benoemen.

II. Colossians 1:3-Colossians 1:14. Na het adres en de groet gaat de apostel eerst over tot een dankzegging aan God voor de betrekkelijk gunstige toestand van de gemeente, waarover hij bericht had ontvangen door Epafras, die ook het Christendom daar bekend had gemaakt en dit op de juiste manier had gedaan (Colossians 1:3-Colossians 1:7). Heeft nu deze hem meegedeeld, die liefde zij, de Kolossensen, die hem, de apostel, niet persoonlijk kenden (Colossians 2:1), in de geest voor hem voelen (Colossians 1:8), dan toont hij dadelijk zijn wederliefde voor hen door de voorbede, die hij op de dankzegging laat volgen. Hij wijst reeds die punten aan, waarin hun Christendom in gevaar schijnt te zijn ten gevolge van de dwaalleraars, die hen lokken op verkeerde wegen, zowel wat de zedenleer als wat de geloofsleer aangaat. Als hij de inhoud van zijn voorbede nader verklaart, legt hij bijzondere nadruk op juiste kennis en voor God welgevallige wandel en laat hij zijn rede uitlopen op hetgeen Christus' persoon en werk meteen voor alle verkeerde menselijke speculatie beveiligt (Colossians 1:9-Colossians 1:14).

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. a) Wij, ik Paulus en Timotheus, de broeder, die met mij u deze groete toezendt (Colossians 1:1) danken de God en Vader van onze Heere Jezus Christus (Ephesians 1:3) over hetgeen u reeds heeft verkregen (Colossians 1:4) de zaligheid u reeds ten deel geworden (Ephesians 1:15 v.), altijd voor u biddend om verdere bewijzen van genade (vgl. Philippians 1:3 v.), die later worden genoemd (Colossians 1:9 vv.).

a) 1 Thessalonians 1:2. 2 Thessalonians 1:3

Als dan Paulus en Timotheus God dankten voor de Kolossensen, zo mogen wij daaruit veilig besluiten, dat zij zeer duidelijk Gods hand, zo in de aanvankelijke bekering als in de verdere beschrijving en opbouwing van die gemeente erkenden; dat, ofschoon zij de werktuigen daartoe niet geweest waren, althans Paulus niet, zij echter ten uiterste verblijd waren over hun bekering tot en volharding bij het Evangelie, dit aanmerkend als een zeer grote en gewenste zaak, waarover elk graag getrouw Evangeliedienaar, wie de eer van God en Christus ter harte gaat, zich zeer had te verheugen; ja dat, hoezeer hun liefde tot de Kolossensen, als door God beweldadigde mensen en als hun broeders in het gemeen geloof, werd opgewekt door deze beschouwing, zij echter daardoor niet bewogen werden om enigszins, of in die mensen zelf, of in Eprafras als het werktuig daarvan, te eindigen; maar dat zij er door tot God opgeleid werden en daarmee in de Heere eindigen. Zij zagen daarin de rijkdommen van Gods vrije genade, Zijn vrijmacht in het gebruiken van zulke middelen en wegen, als Hij de beste en geschiktste keurt. Zij verwonderden zich over het onweerstaanbare van Gods macht en het krachtdadige van Zijn arm, die de eenvoudige Evangelieprediking, ook van een Epafras, hoewel geen apostel noch Evangelist, met zo'n rijke zegen bekroond en met zulke gewenste vruchtgevolgen begenadigd en verheerlijkt had.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. a) Wij, ik Paulus en Timotheus, de broeder, die met mij u deze groete toezendt (Colossians 1:1) danken de God en Vader van onze Heere Jezus Christus (Ephesians 1:3) over hetgeen u reeds heeft verkregen (Colossians 1:4) de zaligheid u reeds ten deel geworden (Ephesians 1:15 v.), altijd voor u biddend om verdere bewijzen van genade (vgl. Philippians 1:3 v.), die later worden genoemd (Colossians 1:9 vv.).

a) 1 Thessalonians 1:2. 2 Thessalonians 1:3

Als dan Paulus en Timotheus God dankten voor de Kolossensen, zo mogen wij daaruit veilig besluiten, dat zij zeer duidelijk Gods hand, zo in de aanvankelijke bekering als in de verdere beschrijving en opbouwing van die gemeente erkenden; dat, ofschoon zij de werktuigen daartoe niet geweest waren, althans Paulus niet, zij echter ten uiterste verblijd waren over hun bekering tot en volharding bij het Evangelie, dit aanmerkend als een zeer grote en gewenste zaak, waarover elk graag getrouw Evangeliedienaar, wie de eer van God en Christus ter harte gaat, zich zeer had te verheugen; ja dat, hoezeer hun liefde tot de Kolossensen, als door God beweldadigde mensen en als hun broeders in het gemeen geloof, werd opgewekt door deze beschouwing, zij echter daardoor niet bewogen werden om enigszins, of in die mensen zelf, of in Eprafras als het werktuig daarvan, te eindigen; maar dat zij er door tot God opgeleid werden en daarmee in de Heere eindigen. Zij zagen daarin de rijkdommen van Gods vrije genade, Zijn vrijmacht in het gebruiken van zulke middelen en wegen, als Hij de beste en geschiktste keurt. Zij verwonderden zich over het onweerstaanbare van Gods macht en het krachtdadige van Zijn arm, die de eenvoudige Evangelieprediking, ook van een Epafras, hoewel geen apostel noch Evangelist, met zo'n rijke zegen bekroond en met zulke gewenste vruchtgevolgen begenadigd en verheerlijkt had.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. Zo wij door Epafras (Colossians 1:8) van uw geloof in Christus Jezus gehoord hebben en van de liefde die u heeft tot alle heilige, zoals die bij u wordt gevonden.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. Zo wij door Epafras (Colossians 1:8) van uw geloof in Christus Jezus gehoord hebben en van de liefde die u heeft tot alle heilige, zoals die bij u wordt gevonden.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Om de hoop op de toekomstige heerlijkheid (Colossians 3:3 v. Romans 5:2; Romans 8:18, Romans 5:1. 2), die, wat haar voorwerp aangaat (Ephesians 1:8 Titus 2:13) u weggelegd is in de hemelen en die ook eens aan u zal worden vervuld (2 Timothy 4:8), waarvan u van te voren, voordat zo'n vervulling plaats heeft (Ephesians 1:12), opdat u zich reeds te voren zou verheugen en dus in hoop zalig zou zijn (Romans 8:24. 1 Peter 1:3, gehoord heeft door het woord van de waarheid, namelijk van het Evangelie (Ephesians 1:13).

Nadat en dus sinds zij van het Christelijk geloof en de liefde van de lezers bericht hebben ontvangen, zeggen zij, Paulus en Timotheus, God dank voor hen, voor hun geloof en hun liefde om de hoop, die voor hen in de hemel is weggelegd. Naar de laatste uitdrukking is niet de aard van het hopen, maar het goed van de hoop uitgedrukt. Dat goed van de Christenen is echter, zo merkt de apostel verder aan, omdat het hun in de hemel, waar Christus is, tot op de tijd van Zijn openbaring bewaard blijft, niet iets onbekends en onzekers, maar zij hebben reeds van te voren daarvan kennis verkregen, toen zij het woord van de waarheid van de boodschap van de zaligheid hoorden.

Geloof en liefde zijn in de Christelijke gemeente de hoofdpunten tot beoordeling van haar staat. Het geloof moet niet slechts op Christus zijn gericht, maar een leven in Christus zijn. Hij is het fundament en de bron van de liefde, waarin Hij werkzaam is. Deze moet, wat de aard betreft een liefde zijn "in de Geest" (Colossians 1:8), opdat zij rein is en wat de omvang aangaat, door "alle heiligen" worden gevoeld (Colossians 1:4), opdat zij ruim is, zonder beperkt te zijn tot zinnelijke, willekeurige, baatzuchtige sympathieën.

De liefde tot alle heiligen is de liefde tot allen, die met hen van de wereld zijn afgezonderd en in Christus zijn geheiligd. De apostel noemt deze in het bijzonder de Kolossensen, omdat zij als de liefde, die het meest vrij is van alle natuurlijke, zelfzuchtige besmetting, het zekerste kenteken van ware Christenen is.

Voor de wereld geeft ons zeker meer roem en eer het karakter van een mensenvriend, die zich verder uitbreidt en alles in zijn liefde omvat, dan de liefde tot de heilige, want de laatste leidt tot het maken van een onderscheid, dat de wereld niet graag ziet. De wereld heeft een liefde, zodat haar een Jood en Turk liever is dan een heilige, omdat zij de aard van alle anderen beter met haar eigen wezen kan overeenbrengen dan de aard van deze heiligen. Als men nu aan de nog zwakke beginselen van geloof en liefde en aan de verzoekingen, die bovendien komen, denkt, dan zou het twijfelachtig kunnen worden, of men reden had om zich reeds te verheugen en te danken; maar bij het uitzien naar het doel van de hoop, die ons is weggelegd, zal ons de genade zeer groot zijn.

Weggelegd. Het Griekse woord betekent een toewijzing van hetgeen weggelegd is voor een bijzonder persoon. Een bewaring en beveiliging daarvan, ten dienste van hen, voor wie het geschikt is. De apostel zinspeelt hier op vaders, die schatten opleggen voor hun kinderen, opdat deze die naderhand bezitten.

Onze hoop op Christus voor de toekomst is de fontein en steunpilaar van onze vreugde hier op aarde. De gedurige gedachte aan de hemel zal onze harten versterken; want alles wat wij kunnen wensen, wordt ons daar beloofd. Hier zijn wij vermoeid en afgetobt, maar daarboven is het land van de rust, waar de arbeider niet meer in het zweet zijns aanschijns zal hoeven te werken en waar de vermoeidheid voor altijd gebannen is. Voor de moede en makken bevat het woord "rust" een hele hemel. Wij zijn voortdurend in het strijdperk; er zijn zoveel verzoekingen van binnen en zoveel vijanden van buiten, dat wij zelden of ooit rust hebben; maar in de hemel zullen wij de zegepraal genieten. Daar zal de banier tot een zegeteken van de overwinning opgeheven worden, het zwaard zal in de schede terugkeren en wij zullen uit de mond van onze overste Leidsman de woorden horen: "Wel, u goede en getrouwe dienstknecht! " Wij hebben verlies op verlies geleden, maar wij gaan naar het land van de onsterfelijken, waar graven onbekend zijn. Hier veroorzaakt de zonde ons een voortdurend leed; maar daar zullen wij volmaakt heilig zijn; want in dat koninkrijk zal niet inkomen iets wat onrein is. Het onkruid groeit niet in de voren van de hemelse velden. O, is het niet een oorzaak van vreugde, dat u niet voor altijd in de vreemdelingschap hoeft te blijven, dat u niet voor eeuwig in deze woestijn zult wonen, maar dat u snel Kanan zult beërven? Laat het echter nooit van ons gezegd worden, dat wij over de toekomst dromen en het tegenwoordige vergeten, laat de toekomst het tegenwoordige tot de hoogste doeleinden heiligen. De hoop voor de toekomst kan door de Heilige Geest een machtige drijfveer tot heiliging worden; zij is de bron van vrolijk streven en de hoeksteen voor het gebouw van een blijmoedige heiligmaking. Wie deze hoop in zich omdraagt, volbrengt zijn werk met ijver, want de blijdschap van de Heere is zijn sterkte. Hij bestrijdt de verzoeking met kracht, want de hoop van de heerlijkheid blust de vurige pijlen van de boze uit. Hij hoeft hier beneden geen beloning voor zijn arbeid, want het loon wacht hem in de toekomende wereld. 6. Ik bedoel het Evangelie, dat tot u gekomen is, zoals ook in de gehele wereld (Colossians 1:23. Romans 10:18), a) en het brengt vruchten voort overal, waar het doordringt, in de harten, die het in geloof opnemen, zoals het ook zijn vrucht aanbrengende kracht betoont onder u van die dag af, dat u gehoord heeft en de genade van God, die zich daarin aan u openbaarde (1 Peter 1:13) in waarheid bekend heeft (John 17:8).

a) Mark 4:8 John 15:16

De apostel zegt dat de aard van het Evangelie is, dat het als een schat het gehele mensdom toebehoort, die dus ook aan hen, de Kolossensen, niet mocht worden onthouden, zodat Epafras met zijn evangeliseren (Colossians 1:7) zeer goed heeft gedaan. Het "zoals ook in de gehele wereld" hoeft niet aangemerkt te worden als een overdrijving, want al was het Evangelie toen Paulus schreef, nog niet algemeen verbreid, het heeft toch in zijn eerste beginselen reeds de strekking en de energie, om de wereld te vervullen en te beheersen (vgl. Philippians 4:15) en van dit bewustzijn uit stelt hij profetisch het toekomstige voor als reeds verwezenlijkt. In het "dat reeds tot u gekomen is" heeft men verder een tegenstelling tegenover "de hoop, die voor u weggelegd is in de hemel"; terwijl de heerlijkheid en zaligheid in het rijk van God nog ver is, is de gelovigen in het woord van de waarheid hun zaligmakende inhoud reeds geestelijk nabij.

Het is zeker niet uit te spreken, welke goede vruchten de nu zo ongelovige en ondankbare wereld van het Evangelie geniet en hoeveel kunsten en wetenschappen, zachtere zeden en regelingen er zouden worden gemist, als het Evangelie daartoe geen aanleiding had gegeven. De eigenlijke vrucht van het Evangelie is echter de kennis van Gods genade en daarin kon ook Eprafras de Kolossensen opbouwen, zodat Paulus hun niets anders zou hebben kunnen zeggen. Door deze getuigenis eert de apostel de genade van God in Epafras, waaraan hij in hetgeen volgt in het bijzonder denkt.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Om de hoop op de toekomstige heerlijkheid (Colossians 3:3 v. Romans 5:2; Romans 8:18, Romans 5:1. 2), die, wat haar voorwerp aangaat (Ephesians 1:8 Titus 2:13) u weggelegd is in de hemelen en die ook eens aan u zal worden vervuld (2 Timothy 4:8), waarvan u van te voren, voordat zo'n vervulling plaats heeft (Ephesians 1:12), opdat u zich reeds te voren zou verheugen en dus in hoop zalig zou zijn (Romans 8:24. 1 Peter 1:3, gehoord heeft door het woord van de waarheid, namelijk van het Evangelie (Ephesians 1:13).

Nadat en dus sinds zij van het Christelijk geloof en de liefde van de lezers bericht hebben ontvangen, zeggen zij, Paulus en Timotheus, God dank voor hen, voor hun geloof en hun liefde om de hoop, die voor hen in de hemel is weggelegd. Naar de laatste uitdrukking is niet de aard van het hopen, maar het goed van de hoop uitgedrukt. Dat goed van de Christenen is echter, zo merkt de apostel verder aan, omdat het hun in de hemel, waar Christus is, tot op de tijd van Zijn openbaring bewaard blijft, niet iets onbekends en onzekers, maar zij hebben reeds van te voren daarvan kennis verkregen, toen zij het woord van de waarheid van de boodschap van de zaligheid hoorden.

Geloof en liefde zijn in de Christelijke gemeente de hoofdpunten tot beoordeling van haar staat. Het geloof moet niet slechts op Christus zijn gericht, maar een leven in Christus zijn. Hij is het fundament en de bron van de liefde, waarin Hij werkzaam is. Deze moet, wat de aard betreft een liefde zijn "in de Geest" (Colossians 1:8), opdat zij rein is en wat de omvang aangaat, door "alle heiligen" worden gevoeld (Colossians 1:4), opdat zij ruim is, zonder beperkt te zijn tot zinnelijke, willekeurige, baatzuchtige sympathieën.

De liefde tot alle heiligen is de liefde tot allen, die met hen van de wereld zijn afgezonderd en in Christus zijn geheiligd. De apostel noemt deze in het bijzonder de Kolossensen, omdat zij als de liefde, die het meest vrij is van alle natuurlijke, zelfzuchtige besmetting, het zekerste kenteken van ware Christenen is.

Voor de wereld geeft ons zeker meer roem en eer het karakter van een mensenvriend, die zich verder uitbreidt en alles in zijn liefde omvat, dan de liefde tot de heilige, want de laatste leidt tot het maken van een onderscheid, dat de wereld niet graag ziet. De wereld heeft een liefde, zodat haar een Jood en Turk liever is dan een heilige, omdat zij de aard van alle anderen beter met haar eigen wezen kan overeenbrengen dan de aard van deze heiligen. Als men nu aan de nog zwakke beginselen van geloof en liefde en aan de verzoekingen, die bovendien komen, denkt, dan zou het twijfelachtig kunnen worden, of men reden had om zich reeds te verheugen en te danken; maar bij het uitzien naar het doel van de hoop, die ons is weggelegd, zal ons de genade zeer groot zijn.

Weggelegd. Het Griekse woord betekent een toewijzing van hetgeen weggelegd is voor een bijzonder persoon. Een bewaring en beveiliging daarvan, ten dienste van hen, voor wie het geschikt is. De apostel zinspeelt hier op vaders, die schatten opleggen voor hun kinderen, opdat deze die naderhand bezitten.

Onze hoop op Christus voor de toekomst is de fontein en steunpilaar van onze vreugde hier op aarde. De gedurige gedachte aan de hemel zal onze harten versterken; want alles wat wij kunnen wensen, wordt ons daar beloofd. Hier zijn wij vermoeid en afgetobt, maar daarboven is het land van de rust, waar de arbeider niet meer in het zweet zijns aanschijns zal hoeven te werken en waar de vermoeidheid voor altijd gebannen is. Voor de moede en makken bevat het woord "rust" een hele hemel. Wij zijn voortdurend in het strijdperk; er zijn zoveel verzoekingen van binnen en zoveel vijanden van buiten, dat wij zelden of ooit rust hebben; maar in de hemel zullen wij de zegepraal genieten. Daar zal de banier tot een zegeteken van de overwinning opgeheven worden, het zwaard zal in de schede terugkeren en wij zullen uit de mond van onze overste Leidsman de woorden horen: "Wel, u goede en getrouwe dienstknecht! " Wij hebben verlies op verlies geleden, maar wij gaan naar het land van de onsterfelijken, waar graven onbekend zijn. Hier veroorzaakt de zonde ons een voortdurend leed; maar daar zullen wij volmaakt heilig zijn; want in dat koninkrijk zal niet inkomen iets wat onrein is. Het onkruid groeit niet in de voren van de hemelse velden. O, is het niet een oorzaak van vreugde, dat u niet voor altijd in de vreemdelingschap hoeft te blijven, dat u niet voor eeuwig in deze woestijn zult wonen, maar dat u snel Kanan zult beërven? Laat het echter nooit van ons gezegd worden, dat wij over de toekomst dromen en het tegenwoordige vergeten, laat de toekomst het tegenwoordige tot de hoogste doeleinden heiligen. De hoop voor de toekomst kan door de Heilige Geest een machtige drijfveer tot heiliging worden; zij is de bron van vrolijk streven en de hoeksteen voor het gebouw van een blijmoedige heiligmaking. Wie deze hoop in zich omdraagt, volbrengt zijn werk met ijver, want de blijdschap van de Heere is zijn sterkte. Hij bestrijdt de verzoeking met kracht, want de hoop van de heerlijkheid blust de vurige pijlen van de boze uit. Hij hoeft hier beneden geen beloning voor zijn arbeid, want het loon wacht hem in de toekomende wereld. 6. Ik bedoel het Evangelie, dat tot u gekomen is, zoals ook in de gehele wereld (Colossians 1:23. Romans 10:18), a) en het brengt vruchten voort overal, waar het doordringt, in de harten, die het in geloof opnemen, zoals het ook zijn vrucht aanbrengende kracht betoont onder u van die dag af, dat u gehoord heeft en de genade van God, die zich daarin aan u openbaarde (1 Peter 1:13) in waarheid bekend heeft (John 17:8).

a) Mark 4:8 John 15:16

De apostel zegt dat de aard van het Evangelie is, dat het als een schat het gehele mensdom toebehoort, die dus ook aan hen, de Kolossensen, niet mocht worden onthouden, zodat Epafras met zijn evangeliseren (Colossians 1:7) zeer goed heeft gedaan. Het "zoals ook in de gehele wereld" hoeft niet aangemerkt te worden als een overdrijving, want al was het Evangelie toen Paulus schreef, nog niet algemeen verbreid, het heeft toch in zijn eerste beginselen reeds de strekking en de energie, om de wereld te vervullen en te beheersen (vgl. Philippians 4:15) en van dit bewustzijn uit stelt hij profetisch het toekomstige voor als reeds verwezenlijkt. In het "dat reeds tot u gekomen is" heeft men verder een tegenstelling tegenover "de hoop, die voor u weggelegd is in de hemel"; terwijl de heerlijkheid en zaligheid in het rijk van God nog ver is, is de gelovigen in het woord van de waarheid hun zaligmakende inhoud reeds geestelijk nabij.

Het is zeker niet uit te spreken, welke goede vruchten de nu zo ongelovige en ondankbare wereld van het Evangelie geniet en hoeveel kunsten en wetenschappen, zachtere zeden en regelingen er zouden worden gemist, als het Evangelie daartoe geen aanleiding had gegeven. De eigenlijke vrucht van het Evangelie is echter de kennis van Gods genade en daarin kon ook Eprafras de Kolossensen opbouwen, zodat Paulus hun niets anders zou hebben kunnen zeggen. Door deze getuigenis eert de apostel de genade van God in Epafras, waaraan hij in hetgeen volgt in het bijzonder denkt.

return to 'Top of Page'

Vers 7

7. Zoals u dan ook het Evangelie geheel overeenkomstig de waarheid geleerd heeft van a) Epafras, onze geliefde mededienstknecht in het Evangelie, die een getrouw dienaar van Christus is voor u.

a) Colossians 4:12 Philemon 1:1:23

return to 'Top of Page'

Vers 7

7. Zoals u dan ook het Evangelie geheel overeenkomstig de waarheid geleerd heeft van a) Epafras, onze geliefde mededienstknecht in het Evangelie, die een getrouw dienaar van Christus is voor u.

a) Colossians 4:12 Philemon 1:1:23

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. Die ons ook naar het belang, dat hij in u stelt, verklaard heeft uw liefde in de geest, die u voor ons, die verre van u zijn, voelt.

Hierop legt de apostel vooral groot gewicht, dat de Kolossensen het Evangelie in de vorm van de waarheid, dus niet door bemiddeling van ketterse afdwaling hebben vernomen en hebben leren kennen (Colossians 1:6). Het onderricht van Epafras, hun leermeester, ontvangen, nu had deze vorm, dat wordt aangewezen door het "zoals u ook" aan het begin van Colossians 1:7 De predikaten, die Paulus tot zijn lof aan hem toekent, hebben gedeeltelijk betrekking op zijn verhouding tot hem: "onze geliefde mededienstknecht", deels zien zij op diens betrekking tot de Kolossensen: "een getrouw dienaar van Christus voor u. " Overeenkomstig deze trouw heeft hij dan ook de apostel over hun godsdienstigen en zedelijke toestand de tijding gebracht, waarvan in Colossians 1:4 wordt gesproken en hun tevens de liefde in de Geest geopenbaard, die in Colossians 1:8 wordt geroemd.

De liefde, waarvan Paulus met deze uitdrukking spreekt kan niet weer de liefde zijn jegens de mede-Christenen, die in Colossians 1:4 wordt geroemd. In dat geval was de bijvoeging "in de geest" even overbodig als het noemen van haar voorwerp noodzakelijk was; bovendien zou het op de voorgrond plaatsen juist van deze Christelijke deugd op deze plaats bevreemdend zijn. Er moet een liefde bedoeld zijn, wier voorwerp uit de zin zelf blijkt, dus liefde tot Paulus en Timotheus, die een liefde in de geest wordt genoemd, omdat zij aan de gemeente persoonlijk onbekend waren gebleven. Wat Epafras tot de apostel over haar had gezegd, was zowel een dienst, die hij aan de gemeente van zijn woonplaats bewees, als een blijdschap, die hij hem daardoor aandeed.

Het is duidelijk, dat Paulus hier alle moeite aanwendt, om het aanzien van Epafras in ieder opzicht te bevestigen; diens leer is de ware, zijn betrekking tot de apostel hartelijk en innig, zijn belangstelling in de Kolossensen levendig en rein, oprecht als van het begin. Het schijnt, dat de dwaalleraars hem verdacht hebben gemaakt; daarom stelt Paulus al deze feiten op de voorgrond, om de dwaalleraars te beschamen en de gemeente voor hen te waarschuwen en te behoeden.

EPISTEL OP DE VIERENTWINTIGSTE ZONDAG NA TRINITATIS

In het Evangelie (Matthew 9:18) zien wij, hoe Christus werkzaam is, om Zijn rijk te stichten, in het epistel juichen wij erover, dat dit rijk aanwezig is en wij daarin zijn geplaatst. Het Evangelie wijst de Koning aan, het epistel diens rijk. Daar komen enkele trekken van Zijn heerlijkheid voor, hier is al Zijn rijkdom en Zijn rijk aangewezen en wij erkennen onszelf als burgers en kinderen van het rijk en van de grote Koning.

Het Evangelie stelt ons het leven van de mens op aarde voor in zijn donkerste en smartelijkste vormen; in de vrouw met de vloeiing van het bloed het lijden van langdurige ziekte, in het dochtertje van Jaïrus de dood met zijn macht, die alles wegmaait, ook de liefelijkste leeftijd niet verschoont. Tegenover dit alles zien wij ook de Heere als de machtige Helper, die door n woord daar de ellende van de ziekte wegneemt, hier de doden in het leven terugroept. Het epistel dringt tot dergelijke beschouwingen, doordat hij bij de voorafgaande voorbede de vermaning voegt dank te betuigen aan de Vader, die ons heeft bekwaam gemaakt tot het erfdeel van de heilige in het licht, heenwijzend op de redding van de overste van de duisternis en de overplaatsing in het rijk van de Zoon, in wie wij de verlossing hebben door Zijn bloed, namelijk de vergeving van de zonde.

Waarom een Christen ten allen tijde en hoofdzakelijk voor zichzelf en anderen moet bidden en waarvoor hij moet danken? 1) Hij moet bidden om geestelijke wijsheid, geestelijke wandel en geestelijke groei. 2) Hij moet danken voor het deelgenootschap van de erfenis van de heiligen, voor de redding van de overste van de duisternis en voor de vertaling in het rijk van de Zoon van God.

Het groot geluk van te behoren tot het rijk van de Zoon van God: 1) waarin dit geluk bestaat, 2) waartoe het dringt.

Het licht van het erfdeel van de gelovigen: 1) zij hebben het licht van de waarheid, 2) zij wandelen in het licht van de deugd, 3) zij komen tot het licht van de zaligheid.

De wandel van de Christen, de Heere waardig: 1) het gebed er om, 2) de vrucht daarin, 3) de erfenis daarna. - De vrucht van de verlossing door Christus: 1) de geestelijke wijsheid, 2) voor God welgevallige werken, 3) kostelijk erfdeel. Over de Christelijke voorbede; door deze 1) vervullen wij een heilige plicht, 2) bevredigen wij een diepe behoefte van ons hart, 3) bereiden wij onszelf en anderen een rijke zegen.

Drie vragen tot beproeving van onszelf aan het einde van het kerkelijk jaar: 1) ben ik toegenomen in de kennis van God en van Zijn heilig en heerlijk welbehagen? 2) ben ik bevestigd in Christelijke wandel en vruchtbaarder geworden in goede werken? 3) ben ik gevorderd in het aannemen van de zonden vergevende en in het prijzen van de zaligmakende genade van de Heere?

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. Die ons ook naar het belang, dat hij in u stelt, verklaard heeft uw liefde in de geest, die u voor ons, die verre van u zijn, voelt.

Hierop legt de apostel vooral groot gewicht, dat de Kolossensen het Evangelie in de vorm van de waarheid, dus niet door bemiddeling van ketterse afdwaling hebben vernomen en hebben leren kennen (Colossians 1:6). Het onderricht van Epafras, hun leermeester, ontvangen, nu had deze vorm, dat wordt aangewezen door het "zoals u ook" aan het begin van Colossians 1:7 De predikaten, die Paulus tot zijn lof aan hem toekent, hebben gedeeltelijk betrekking op zijn verhouding tot hem: "onze geliefde mededienstknecht", deels zien zij op diens betrekking tot de Kolossensen: "een getrouw dienaar van Christus voor u. " Overeenkomstig deze trouw heeft hij dan ook de apostel over hun godsdienstigen en zedelijke toestand de tijding gebracht, waarvan in Colossians 1:4 wordt gesproken en hun tevens de liefde in de Geest geopenbaard, die in Colossians 1:8 wordt geroemd.

De liefde, waarvan Paulus met deze uitdrukking spreekt kan niet weer de liefde zijn jegens de mede-Christenen, die in Colossians 1:4 wordt geroemd. In dat geval was de bijvoeging "in de geest" even overbodig als het noemen van haar voorwerp noodzakelijk was; bovendien zou het op de voorgrond plaatsen juist van deze Christelijke deugd op deze plaats bevreemdend zijn. Er moet een liefde bedoeld zijn, wier voorwerp uit de zin zelf blijkt, dus liefde tot Paulus en Timotheus, die een liefde in de geest wordt genoemd, omdat zij aan de gemeente persoonlijk onbekend waren gebleven. Wat Epafras tot de apostel over haar had gezegd, was zowel een dienst, die hij aan de gemeente van zijn woonplaats bewees, als een blijdschap, die hij hem daardoor aandeed.

Het is duidelijk, dat Paulus hier alle moeite aanwendt, om het aanzien van Epafras in ieder opzicht te bevestigen; diens leer is de ware, zijn betrekking tot de apostel hartelijk en innig, zijn belangstelling in de Kolossensen levendig en rein, oprecht als van het begin. Het schijnt, dat de dwaalleraars hem verdacht hebben gemaakt; daarom stelt Paulus al deze feiten op de voorgrond, om de dwaalleraars te beschamen en de gemeente voor hen te waarschuwen en te behoeden.

EPISTEL OP DE VIERENTWINTIGSTE ZONDAG NA TRINITATIS

In het Evangelie (Matthew 9:18) zien wij, hoe Christus werkzaam is, om Zijn rijk te stichten, in het epistel juichen wij erover, dat dit rijk aanwezig is en wij daarin zijn geplaatst. Het Evangelie wijst de Koning aan, het epistel diens rijk. Daar komen enkele trekken van Zijn heerlijkheid voor, hier is al Zijn rijkdom en Zijn rijk aangewezen en wij erkennen onszelf als burgers en kinderen van het rijk en van de grote Koning.

Het Evangelie stelt ons het leven van de mens op aarde voor in zijn donkerste en smartelijkste vormen; in de vrouw met de vloeiing van het bloed het lijden van langdurige ziekte, in het dochtertje van Jaïrus de dood met zijn macht, die alles wegmaait, ook de liefelijkste leeftijd niet verschoont. Tegenover dit alles zien wij ook de Heere als de machtige Helper, die door n woord daar de ellende van de ziekte wegneemt, hier de doden in het leven terugroept. Het epistel dringt tot dergelijke beschouwingen, doordat hij bij de voorafgaande voorbede de vermaning voegt dank te betuigen aan de Vader, die ons heeft bekwaam gemaakt tot het erfdeel van de heilige in het licht, heenwijzend op de redding van de overste van de duisternis en de overplaatsing in het rijk van de Zoon, in wie wij de verlossing hebben door Zijn bloed, namelijk de vergeving van de zonde.

Waarom een Christen ten allen tijde en hoofdzakelijk voor zichzelf en anderen moet bidden en waarvoor hij moet danken? 1) Hij moet bidden om geestelijke wijsheid, geestelijke wandel en geestelijke groei. 2) Hij moet danken voor het deelgenootschap van de erfenis van de heiligen, voor de redding van de overste van de duisternis en voor de vertaling in het rijk van de Zoon van God.

Het groot geluk van te behoren tot het rijk van de Zoon van God: 1) waarin dit geluk bestaat, 2) waartoe het dringt.

Het licht van het erfdeel van de gelovigen: 1) zij hebben het licht van de waarheid, 2) zij wandelen in het licht van de deugd, 3) zij komen tot het licht van de zaligheid.

De wandel van de Christen, de Heere waardig: 1) het gebed er om, 2) de vrucht daarin, 3) de erfenis daarna. - De vrucht van de verlossing door Christus: 1) de geestelijke wijsheid, 2) voor God welgevallige werken, 3) kostelijk erfdeel. Over de Christelijke voorbede; door deze 1) vervullen wij een heilige plicht, 2) bevredigen wij een diepe behoefte van ons hart, 3) bereiden wij onszelf en anderen een rijke zegen.

Drie vragen tot beproeving van onszelf aan het einde van het kerkelijk jaar: 1) ben ik toegenomen in de kennis van God en van Zijn heilig en heerlijk welbehagen? 2) ben ik bevestigd in Christelijke wandel en vruchtbaarder geworden in goede werken? 3) ben ik gevorderd in het aannemen van de zonden vergevende en in het prijzen van de zaligmakende genade van de Heere?

return to 'Top of Page'

Vers 9

9. Zo is dan, zoals wij hebben gezegd, reeds een goede grond voor uw Christendom gelegd (Ephesians 1:15). Waarom ook wij uw liefde in de Geest beantwoorden (Colossians 1:8), van die dag af, dat wij het door Epafras (Colossians 1:4) gehoord hebben, dat u reeds tot de Christelijke staat gekomen bent, niet ophouden voor u te bidden en te begeren (Colossians 1:3), a) dat u voor uw bewaring voor de valsen en tot bevordering op de goede weg vervuld mag worden met de kennis van Zijn wil, in alle wijsheid en geestelijk verstand, om die kennis te bezitten (Philippians 1:9 vv).

a) 1 Corinthians 1:5

Het is enigermate verrassend, dat de voorbede van de apostel voor de Kolossensen vooruitgang in kennis tot onderwerp heeft gekozen. Met het Christelijk leven, wat aangaat het geloof, de liefde en de hoop, is het volgens Colossians 1:3, in het algemeen te Kolosse goed gesteld. Daarentegen is door de dwaalleraars de zuiverheid van de kennis van het Evangelie in gevaar gebracht en daardoor indirect ook geloof, liefde en hoop d. i. het gehele Christelijke leven van de gemeente.

De uitdrukking "van Zijn wil" kan de wetgevende (Romans 12:2 Ephesians 5:17. 1 Thessalonicenzen. 4:3), of de besluitende wil van God (Matthew 18:14 John 6:40 Ephesians 4:9) betekenen. Het verband spreekt hier duidelijk genoeg voor de tweede betekenis, omdat het Christelijk leven, zoals de apostel dat beschrijft in hetgeen volgt, niet kan voortkomen uit de kennis van de goddelijke wet, maar uit die van het goddelijk raadsbesluit. Zo moet dan hier onder de wil van God het goddelijk raadsbesluit tot verlossing van de mensen worden verstaan. Door de volgende woorden "in alle wijsheid en geestelijk verstand" bepaalt Paulus, hoe het vervuld worden met de kennis van de goddelijke wil gesteld moet zijn, aan de ene kant namelijk zo, dat die kennis het leven in zijn onderscheidene richtingen bepaalt, aan de andere kant zo, dat de kennis in haar geheel en in bijzonderheden wordt begrepen.

Wijsheid is de kennis van dit inwendig verband van het goddelijk raadsbesluit en het werk van de zaligheid, het overzicht over de goddelijke waarheid; verstand is een specialiteit van de wijsheid, het is de Christelijke levenswijsheid, waarin de mens de juiste toepassing maakt van het inzicht in de goddelijke waarheid op de bijzondere menselijke omstandigheden. De wijsheid is een veronderstelling voor het verstand. De bijvoeging "alle" of "allerlei" zegt, dat de apostel wijsheid en verstand in ieder opzicht, zodat die voor alle omstandigheden voldoende zijn, de Kolossensen toewenst; hij noemt ze echter beide "geestelijk" omdat beide het werk en de gave zijn van de Heilige Geest en slechts op geestelijke zaken gericht zijn.

Deze nadere bepaling is hier geheel op haar plaats, nu de apostel moet waarschuwen tegen een wijsheid, die niet uit de Geest voortkomt (2 Corinthians 1:12), die zich aan de Kolossensen tot regeling van hun wandel zou kunnen opdringen. 10. Wij bidden dat voor u, a) opdat u, wat het praktische leven aangaat, mag wandelen waardig de Heere tot alle behaaglijkheid (Ephesians 4:1 Philippians 1:27. 1 Thessalonians 2:12), b) en dit zal het geval zijn, als u leeft, in alle goede werken vrucht dragend en groeiend in de kennis van God, in plaats van u over te geven aan een valse heiligheid, zoals die dwaalleraars aanprijzen.

a) Genesis 17:1. 1 Corinthians 7:20 b) John 15:16

In de woorden aan het begin van Colossians 1:10 "opdat u mag wandelen waardig enz. " is niet, alsof het geplaatst was bij het "dat u mag vervuld worden met de kennis van Zijn wil enz. " een tweede bede te zien, maar dit wandelen moet gedacht worden als afhankelijk van de kennis van de goddelijke wil, zodat de zin is: "om (door middel van deze kennis) waardig te kunnen wandelen", waar in de gedachte ligt, dat het zonder deze onmogelijk is.

De fout zat bij de Kolossensen in het wandelen; zij peinsden over allerlei hemelse verborgenheden; met die verkeerde speculaties moesten zij eindigen en al hun aandacht stellen op het ene nodige. Ten eerste moesten zij wandelen "waardig de Heere", die zij bezitten, d. i. zij moesten wandelen zoals het dienstknechten van zo'n Heer betaamt. Welke wandel nu betaamt volkomen en alleen aan de dienstknechten van de Heere? De Heere Jezus wandelde naar het welbehagen van Zijn Vader, zoals ook Zijn Vader gedurende Zijn leven op deze wereld vaker getuigd heeft. Een wandel de Heere waardig is een wandel volgens Gods welbehagen, daarom moeten zij in de tweede plaats wandelen "tot alle welbehaaglijkheid. " Zij moeten het welbehagen van God najagen, dat moet het hoogste doel van hun wandel zijn.

De hoofdzaak is (Galatians 1:10) de Heere te behagen en niet de mensen.

Het woord "alle" hier zo vaak herhaald, wijst er op welk een goed begin bij hen gemaakt was, maar ook hoeveel er nog aan de voltooiing ontbrak.

Waardig de Heere te wandelen, zegt deze twee zaken: - zich zo gedragen zoals het past voor mensen, die een allervoortreffelijkste Heer voor hun Heer erkennen. Evenals in het natuurlijke dienstknechten van aanzienlijke, veel kunnen en tevens deugdzame heren en vorsten, in hun kleding, houding, zeden en levenswijze boven het gemeen behoren uit te munten en een zweem plegen te vertonen van de grootheid, macht en eerwaardigheid van hun heren, evenzo betaamt het ook Christenen om zich zo aan te stellen in al hun handel, dat men ze kennen en erkennen moge voor mensen, die aan de rijkste, de beste, de machtigste en allerheerlijkste Heer toebehoren en Hem ten dienste staan. En omdat nu dit allerbest geschieden kan door in gelijkvormigheid van Christus zo te wandelen, zoals Hij zelf hier op aarde gewandeld heeft, zo is dan vanzelf ook in die spreekwijze dit opgesloten, dat de voorname zorg van een Christen moet zijn aan het deugdenbeeld van Zijn dierbare Heer en Meester zo nabij te komen als mogelijk is en daaraan gelijkvormig te zijn; zo te denken, zo te spreken, zo te verkeren in het eenzame en onder zijn medemensen, dat men zien moge dat zij mensen zijn, die de Geest van Christus hebben, die ware leden zijn van Zijn verborgen lichaam, dat Christus in hen en zij in Hem leven, met n woord het erop gezet hebben, om, schoon met ongelijke stappen en met een altoos oneindig overblijvende afstand, echter in hun mate, oprechtelijk en wat het wezen van de zaak betreft, volkomen Jezus voorbeeld na te volgen en Zijn voetstappen te drukken. Vatten wij de spreekwijs in die zin, dan zullen wij ook snel bevroeden, waarom de apostel er ter nadere verklaring nog bij doet: "waardig de Heere te wandelen", of liever "tot alle behaaglijkheid. " Het woord behaaglijkheid wordt hier zeker in het afgetrokkene genomen, voor alles wat liefelijk, aangenaam, betamelijk en voor God welgevallig is. Naardien er nu vele zaken zijn in en waardoor men zich dus te gedragen heeft, zo spreekt de apostel terecht met een zeer ruime en onbepaalde uitdrukking van alle behaaglijkheid. En ongetwijfeld geeft hij hier in het kort datgene op, wat hij in de brief aan de Filippensen met een opeenstapeling van uitdrukkingen dus voorstelt: Voorts broeders, al wat waarachtig is, al wat rein is, al wat liefelijk is, al wat welluidt, als daar enige deugd is en zo daar enige lof is, bedenk dat.

Naar de macht van Zijn heerlijkheid. In de herhaling van dit vers heeft men Paulus zijn eigen krachtige stijl laten bewaren, hoezeer dit verder van onze trant afwijkt. Wij zouden zeggen: door Gods heerlijke almacht, op de krachtigste manier versterkt en in staat gesteld tot beoefening van lijdzaamheid in lankmoedigheid. (V. D. PALM).

return to 'Top of Page'

Vers 9

9. Zo is dan, zoals wij hebben gezegd, reeds een goede grond voor uw Christendom gelegd (Ephesians 1:15). Waarom ook wij uw liefde in de Geest beantwoorden (Colossians 1:8), van die dag af, dat wij het door Epafras (Colossians 1:4) gehoord hebben, dat u reeds tot de Christelijke staat gekomen bent, niet ophouden voor u te bidden en te begeren (Colossians 1:3), a) dat u voor uw bewaring voor de valsen en tot bevordering op de goede weg vervuld mag worden met de kennis van Zijn wil, in alle wijsheid en geestelijk verstand, om die kennis te bezitten (Philippians 1:9 vv).

a) 1 Corinthians 1:5

Het is enigermate verrassend, dat de voorbede van de apostel voor de Kolossensen vooruitgang in kennis tot onderwerp heeft gekozen. Met het Christelijk leven, wat aangaat het geloof, de liefde en de hoop, is het volgens Colossians 1:3, in het algemeen te Kolosse goed gesteld. Daarentegen is door de dwaalleraars de zuiverheid van de kennis van het Evangelie in gevaar gebracht en daardoor indirect ook geloof, liefde en hoop d. i. het gehele Christelijke leven van de gemeente.

De uitdrukking "van Zijn wil" kan de wetgevende (Romans 12:2 Ephesians 5:17. 1 Thessalonicenzen. 4:3), of de besluitende wil van God (Matthew 18:14 John 6:40 Ephesians 4:9) betekenen. Het verband spreekt hier duidelijk genoeg voor de tweede betekenis, omdat het Christelijk leven, zoals de apostel dat beschrijft in hetgeen volgt, niet kan voortkomen uit de kennis van de goddelijke wet, maar uit die van het goddelijk raadsbesluit. Zo moet dan hier onder de wil van God het goddelijk raadsbesluit tot verlossing van de mensen worden verstaan. Door de volgende woorden "in alle wijsheid en geestelijk verstand" bepaalt Paulus, hoe het vervuld worden met de kennis van de goddelijke wil gesteld moet zijn, aan de ene kant namelijk zo, dat die kennis het leven in zijn onderscheidene richtingen bepaalt, aan de andere kant zo, dat de kennis in haar geheel en in bijzonderheden wordt begrepen.

Wijsheid is de kennis van dit inwendig verband van het goddelijk raadsbesluit en het werk van de zaligheid, het overzicht over de goddelijke waarheid; verstand is een specialiteit van de wijsheid, het is de Christelijke levenswijsheid, waarin de mens de juiste toepassing maakt van het inzicht in de goddelijke waarheid op de bijzondere menselijke omstandigheden. De wijsheid is een veronderstelling voor het verstand. De bijvoeging "alle" of "allerlei" zegt, dat de apostel wijsheid en verstand in ieder opzicht, zodat die voor alle omstandigheden voldoende zijn, de Kolossensen toewenst; hij noemt ze echter beide "geestelijk" omdat beide het werk en de gave zijn van de Heilige Geest en slechts op geestelijke zaken gericht zijn.

Deze nadere bepaling is hier geheel op haar plaats, nu de apostel moet waarschuwen tegen een wijsheid, die niet uit de Geest voortkomt (2 Corinthians 1:12), die zich aan de Kolossensen tot regeling van hun wandel zou kunnen opdringen. 10. Wij bidden dat voor u, a) opdat u, wat het praktische leven aangaat, mag wandelen waardig de Heere tot alle behaaglijkheid (Ephesians 4:1 Philippians 1:27. 1 Thessalonians 2:12), b) en dit zal het geval zijn, als u leeft, in alle goede werken vrucht dragend en groeiend in de kennis van God, in plaats van u over te geven aan een valse heiligheid, zoals die dwaalleraars aanprijzen.

a) Genesis 17:1. 1 Corinthians 7:20 b) John 15:16

In de woorden aan het begin van Colossians 1:10 "opdat u mag wandelen waardig enz. " is niet, alsof het geplaatst was bij het "dat u mag vervuld worden met de kennis van Zijn wil enz. " een tweede bede te zien, maar dit wandelen moet gedacht worden als afhankelijk van de kennis van de goddelijke wil, zodat de zin is: "om (door middel van deze kennis) waardig te kunnen wandelen", waar in de gedachte ligt, dat het zonder deze onmogelijk is.

De fout zat bij de Kolossensen in het wandelen; zij peinsden over allerlei hemelse verborgenheden; met die verkeerde speculaties moesten zij eindigen en al hun aandacht stellen op het ene nodige. Ten eerste moesten zij wandelen "waardig de Heere", die zij bezitten, d. i. zij moesten wandelen zoals het dienstknechten van zo'n Heer betaamt. Welke wandel nu betaamt volkomen en alleen aan de dienstknechten van de Heere? De Heere Jezus wandelde naar het welbehagen van Zijn Vader, zoals ook Zijn Vader gedurende Zijn leven op deze wereld vaker getuigd heeft. Een wandel de Heere waardig is een wandel volgens Gods welbehagen, daarom moeten zij in de tweede plaats wandelen "tot alle welbehaaglijkheid. " Zij moeten het welbehagen van God najagen, dat moet het hoogste doel van hun wandel zijn.

De hoofdzaak is (Galatians 1:10) de Heere te behagen en niet de mensen.

Het woord "alle" hier zo vaak herhaald, wijst er op welk een goed begin bij hen gemaakt was, maar ook hoeveel er nog aan de voltooiing ontbrak.

Waardig de Heere te wandelen, zegt deze twee zaken: - zich zo gedragen zoals het past voor mensen, die een allervoortreffelijkste Heer voor hun Heer erkennen. Evenals in het natuurlijke dienstknechten van aanzienlijke, veel kunnen en tevens deugdzame heren en vorsten, in hun kleding, houding, zeden en levenswijze boven het gemeen behoren uit te munten en een zweem plegen te vertonen van de grootheid, macht en eerwaardigheid van hun heren, evenzo betaamt het ook Christenen om zich zo aan te stellen in al hun handel, dat men ze kennen en erkennen moge voor mensen, die aan de rijkste, de beste, de machtigste en allerheerlijkste Heer toebehoren en Hem ten dienste staan. En omdat nu dit allerbest geschieden kan door in gelijkvormigheid van Christus zo te wandelen, zoals Hij zelf hier op aarde gewandeld heeft, zo is dan vanzelf ook in die spreekwijze dit opgesloten, dat de voorname zorg van een Christen moet zijn aan het deugdenbeeld van Zijn dierbare Heer en Meester zo nabij te komen als mogelijk is en daaraan gelijkvormig te zijn; zo te denken, zo te spreken, zo te verkeren in het eenzame en onder zijn medemensen, dat men zien moge dat zij mensen zijn, die de Geest van Christus hebben, die ware leden zijn van Zijn verborgen lichaam, dat Christus in hen en zij in Hem leven, met n woord het erop gezet hebben, om, schoon met ongelijke stappen en met een altoos oneindig overblijvende afstand, echter in hun mate, oprechtelijk en wat het wezen van de zaak betreft, volkomen Jezus voorbeeld na te volgen en Zijn voetstappen te drukken. Vatten wij de spreekwijs in die zin, dan zullen wij ook snel bevroeden, waarom de apostel er ter nadere verklaring nog bij doet: "waardig de Heere te wandelen", of liever "tot alle behaaglijkheid. " Het woord behaaglijkheid wordt hier zeker in het afgetrokkene genomen, voor alles wat liefelijk, aangenaam, betamelijk en voor God welgevallig is. Naardien er nu vele zaken zijn in en waardoor men zich dus te gedragen heeft, zo spreekt de apostel terecht met een zeer ruime en onbepaalde uitdrukking van alle behaaglijkheid. En ongetwijfeld geeft hij hier in het kort datgene op, wat hij in de brief aan de Filippensen met een opeenstapeling van uitdrukkingen dus voorstelt: Voorts broeders, al wat waarachtig is, al wat rein is, al wat liefelijk is, al wat welluidt, als daar enige deugd is en zo daar enige lof is, bedenk dat.

Naar de macht van Zijn heerlijkheid. In de herhaling van dit vers heeft men Paulus zijn eigen krachtige stijl laten bewaren, hoezeer dit verder van onze trant afwijkt. Wij zouden zeggen: door Gods heerlijke almacht, op de krachtigste manier versterkt en in staat gesteld tot beoefening van lijdzaamheid in lankmoedigheid. (V. D. PALM).

return to 'Top of Page'

Vers 11

11. Bovendien bid ik, omdat de inwendige ervaring van het goddelijk leven de beste leermeesteres is tot het indringen in de geheimen van de goddelijke waarheid, dat u wandelen mag met alle kracht, die u door God in steeds rijkere mate gegeven wordt, bekrachtigd zijnde, naar de sterkte van Zijn heerlijkheid (Ephesians 1:19; Ephesians 6:10, tot alle lijdzaamheid en lankmoedigheid en wel zo'n lijdzaamheid en lankmoedigheid (Romans 15:4 v. 2 Timothy 3:10 James 5:10), die niet met tegenzin en heimelijk morren worden betoond, maar met blijdschap.

return to 'Top of Page'

Vers 11

11. Bovendien bid ik, omdat de inwendige ervaring van het goddelijk leven de beste leermeesteres is tot het indringen in de geheimen van de goddelijke waarheid, dat u wandelen mag met alle kracht, die u door God in steeds rijkere mate gegeven wordt, bekrachtigd zijnde, naar de sterkte van Zijn heerlijkheid (Ephesians 1:19; Ephesians 6:10, tot alle lijdzaamheid en lankmoedigheid en wel zo'n lijdzaamheid en lankmoedigheid (Romans 15:4 v. 2 Timothy 3:10 James 5:10), die niet met tegenzin en heimelijk morren worden betoond, maar met blijdschap.

return to 'Top of Page'

Vers 12

12. Dankend de Vader (Ephesians 1:17), die ons bekwaam gemaakt heeft door de Geest, ons bij onze roeping meegedeeld, om deel te hebben in de erfenis van de heiligen in het licht, aan de erfenis, die de heiligen bezitten en dat ligt in het gebied van het licht (Acts 20:32; Acts 26:18. 1 John 1:5, 1 John 1:7, 1 John 1:18).

De hoofdtrekken van een wandel de Heere waardig stelt de apostel nu nog meer in het bijzonder voor. De Kolossensen moeten de Heere waardig wandelen, doordat zij 1) vruchtbaar zijn in alle goede werken en bij dit vrucht dragen opgroeien in kennis, 2) bekrachtigd worden met alle kracht naar de sterkte van Zijn heerlijkheid tot alle lijdzaamheid en lankmoedigheid met blijdschap, 3) de Vader danken, die ons bekwaam gemaakt heeft om deel te hebben in de erfenis van de heiligen in het licht. Hun wandel moet dus bestaan in het vruchtbaar zijn in goede werken, in versterking om het moeilijke te verdragen en in dankzegging jegens God voor het ontvangen aandeel in Zijn rijk.

Het eerste voorname punt van het Christelijk leven, dat de apostel noemt, is het vrucht dragen in alle goede werken en het groeien in de kennis van God. De Kolossensen moeten dus niet vruchten dragen in een bijzonder soort van goede werken, maar in ieder goed werk. Wij vinden hier weer dat "alle", dat de apostel in deze inleiding zo vaak gebruikt, "in alle wijsheid en geestelijk verstand, de Heere tot alle behaaglijkheid, in alle goede werken vrucht dragen, met alle kracht bekrachtigd zijnde. " Dit heeft daarin zijn reden, dat de Kolossensen zich niet tevreden mogen stellen met het gemaakte begin, maar naar volmaaktheid moeten streven. Met het vruchtbaar zijn in goede werken is nu echter ook verbonden een groeien in de kennis van God; want de kennis van God is aan de ene kant het zaad, de moederschoot van het goede werk, zoals Colossians 1:9 in verband met Colossians 1:10 zegt. Uit een juiste kennis van God komt een echt leven voor en in God noodzakelijk in ons voort; aan de andere kant oefent ook ieder goed werk, dat wij in erkentenis van God hebben gedaan, op onze kennis van God zelf een werking uit. Het maakt die vruchtbaar, voedt die, bevordert en ontwikkelt die. Niet door ons denken, maar door onze wandel komen wij in de nabijheid van God. Niet met de logica van het verstand, maar met de gehoorzaamheid van het geloof, met het hart wordt God gekend. Die slechts verstandiger wordt, maar niet beter, komt in de kennis van God geen stap vooruit. Vruchtdragen en groeien zijn de beide werkzaamheden, waarin de levenskracht van een gewas zich openbaart. Met het vruchtdragen en groei van de boom moet zich echter ook zijn sterk worden verbinden, opdat hij stand houdt en volhardt onder alles, wat hem aanvalt en zo verenigt zich in het Christelijk leven met vruchtdragen en groeien als tweede punt het bekrachtigd worden tot alle lijdzaamheid en lankmoedigheid, of het bekrachtigd worden tot het tweevoudig geduld, aan de ene kant dat van het standhouden onder bezwarende omstandigheden, waaraan niets te zwaar valt en aan de andere kant dat van het gelaten standhouden bij het vijandig dringen van de boze het wachten bij het achterblijven van het goede, dat men hoopt en waarvoor het nooit te lang wordt. Daaraan kan zich (vgl. Ephesians 6:23. 1 Timothy 2:15 het "met blijdschap" aansluiten. Het feeft dan te kennen, dat dit tweeledig geduld blijdschap bij zich moet hebben, dus een blijde lankmoedigheid moet zijn.

De Christen is bij zijn lijdzaamheid en lankmoedigheid verzekerd, dat zijn zaak zal zegevieren en verheugd over het heil, dat hij in zijn binnenste geniet en in de hemel genieten zal.

De lijdzaamheid of de gelatenheid van de natuurlijke mens, de Stoïsche of zogenaamde filosofische, komt voort uit trotsheid, eergierigheid of tegenstand en is daarom ook verbonden met inwendige, heimelijke ontevredenheid, hoezeer zij ook uitwendig schoon moge schijnen. Het geduld van de Christen daarentegen komt voort uit het vaste vertrouwen op de goddelijke vaderliefde in Christus, uit de verzekerdheid, dat alle dingen ons ten goede moeten dienen, uit de vaste hoop, dat het lijden van deze tijd niet is te waarderen bij de heerlijkheid, die aan ons zal worden geopenbaard; daarom is zij verbonden met uitwendige vreugde. Het "als droevig zijnde, maar altijd blij" (2 Corinthians 6:10) kan geen ongelovig filosoof de grote apostel nazeggen.

De dankzegging aan God is het derde, waardoor het Christelijk leven zich moet onderscheiden en de grond van zo'n danken moet worden uitgesproken in de woorden: "die ons bekwaam gemaakt heeft, om deel te hebben in de erfenis van de heilige in het licht. " De uitdrukking moet verklaard worden uit het Oud-Testamentische spraakgebruik. Evenals volgens het Oude Testament iedere Israëliet bij de verdeling van het beloofde land zijn bepaald aandeel verkreeg, zo is ook voor ieder gelovige Christen zijn aandeel in het koninkrijk der hemelen bepaald.

De heilige d. i. alle wedergeborenen als eenheid gedacht, hebben een gemeenschappelijke erfenis, waarvan elk in het bijzonder zijn deel ontvangt. Evenals nu in Colossians 1:13 van een rijk van de duisternis sprake is, zo wordt hier gesproken van een rijk van het licht, waarin zich het erfdeel van de heilige bevindt; zij zijn kinderen van het licht en erfgenamen van het rijk van het licht.

In het rijk van het licht, hier geestelijk en onzichtbaar, daar ook stoffelijk en zichtbaar, ligt het erfdeel van de heilige, het lot, dat aan het geestelijk Israël in het eeuwig Kanan ten deel valt.

Als de apostel zegt: de Vader heeft ons bekwaam gemaakt, dan geeft hij daarmee, bij wijze van ontkenning, stilzwijgende te kennen, dat die bekwaamheid geenszins van de mens zelf af te leiden is en ook aan geen middelen, als middelen, was toe te schrijven. En zeker, de mens, wie hij ook zijn moge, is van nature geheel ongeschikt voor de hemel en wel zo ongeschikt, dat, als er niet een goddelijke en krachtige verandering aan hem geschiedt, hij van de hemel geen genot zou hebben, al was het dat hij, hetgeen onmogelijk is, in een onveranderde gemoedsstemming in de hemel komen kon. De mens een vijand van God en alle ware heiligheid zijnde, zou het onder het ook van de vlekkeloos heilige God, in het gezelschap van zonnezuivere geesten niet kunnen uithouden. De genoegens van de hemel zouden hem tot een last en de bezigheden die daar plaats hebben de allerverdrietelijkste zijn. Ja, deze ongeschiktheid is zo groot, dat nooit in het hart van een onherboren mens een oprechte zucht naar de hemel, zover die een land en woning van licht is, opkomt. Begeert hij naar de zaligheid van de hemel, hij verbeeldt zich een vleselijke hemel, zoals de Mohammedanen, of hij begrijpt in het algemeen een staat van ontheffing van verdriet en vol van genoegens, maar de juiste aard van de hemelse gelukzaligheid is voor hem ten enenmale onbekend en onbewust. Geen taalgebruik op zichzelf is ook in staat, om deze ongeschiktheid weg te nemen en de mens voor de hemel en het hemelse vatbaar te maken. Nee, dit vereist een goddelijke kracht. God zelf moet daartoe schijnen in het hart, om te geven door de Geest verlichting van de kennis van de heerlijkheid van God in het aangezicht van Christus Jezus.