Acts 28 - Dächsel Bijbelverklaring - Bible Commentaries

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, HANDELINGEN 28

Acts 28:1

PAULUS WONDERDAAD OP HET EILAND MELITE. AANKOMST TE ROME.

return to 'Top of Page'

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, HANDELINGEN 28

Acts 28:1

PAULUS WONDERDAAD OP HET EILAND MELITE. AANKOMST TE ROME.

return to 'Top of Page'

1. En toen zij in veiligheid waren, het leven hadden behouden en aan land gekomen waren, toen begrepen zij op de vraag aan de bewoners die zij ontmoetten, dat het eiland Melite heette. Thans wordt het Malta genoemd, het is 8 vierkante mijlen groot en 15 mijlen van Sicilië, 50 van Tunis in Afrika verwijderd.

Het eiland Malta is van nature een kale rots, maar door de ligging en de voortreffelijke havens voor de scheepvaart zo belangrijk dat het door de Carthagers 2 Kings 10:36 omstreeks het jaar 400 v. Chr. bezet en door aangebrachte aarde bebouwbaar en ook tot een hoofdzetel van nijverheid, vooral van weverij, werd gemaakt. In de Punische oorlogen (1 Makk. 8:16 Aanm.) kwam het aan de Romeinen (216 v. Chr.). De inwoners heetten als Puniërs bij Grieken en Romeinen barbaren, of buitenlanders. In de middeleeuwen maakten de Gothen en Arabieren er zich meester van, omstreeks 1090 de Noormannen. In het jaar 1530 gaf Karel V het aan de orde van de Johannieters, die door de Turken uit Rhodus was verdreven; in 1790 nam Napoleon op zijn tocht naar Egypte het door verraad; sedert 1803 is het in het bezit van de Engelsen. De tegenwoordige inwoners bestaan uit Italianen en Arabieren, die een bijzondere taal hebben, afkomstig van het Arabisch.

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. En toen zij in veiligheid waren, het leven hadden behouden en aan land gekomen waren, toen begrepen zij op de vraag aan de bewoners die zij ontmoetten, dat het eiland Melite heette. Thans wordt het Malta genoemd, het is 8 vierkante mijlen groot en 15 mijlen van Sicilië, 50 van Tunis in Afrika verwijderd.

Het eiland Malta is van nature een kale rots, maar door de ligging en de voortreffelijke havens voor de scheepvaart zo belangrijk dat het door de Carthagers 2 Kings 10:36 omstreeks het jaar 400 v. Chr. bezet en door aangebrachte aarde bebouwbaar en ook tot een hoofdzetel van nijverheid, vooral van weverij, werd gemaakt. In de Punische oorlogen (1 Makk. 8:16 Aanm.) kwam het aan de Romeinen (216 v. Chr.). De inwoners heetten als Puniërs bij Grieken en Romeinen barbaren, of buitenlanders. In de middeleeuwen maakten de Gothen en Arabieren er zich meester van, omstreeks 1090 de Noormannen. In het jaar 1530 gaf Karel V het aan de orde van de Johannieters, die door de Turken uit Rhodus was verdreven; in 1790 nam Napoleon op zijn tocht naar Egypte het door verraad; sedert 1803 is het in het bezit van de Engelsen. De tegenwoordige inwoners bestaan uit Italianen en Arabieren, die een bijzondere taal hebben, afkomstig van het Arabisch.

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. En de inlanders, die bij het stranden van het schip waren toegelopen en toen reeds behulpzaam waren geweest, bewezen ons buitengewone vriendelijkheid, want zij staken een groot vuur aan en haalden ons er allen bij om de regen die dreigde en in dichte stromen op ons neerviel en om de koude, want het was reeds de wintertijd.

Voor de geredden was het eerst nog twijfelachtig of zij aan de Afrikaanse kust geland waren of ergens anders, of zij in de handen van vijandige kustbewoners zouden vallen of niet; in beide opzichten werden gij gerustgesteld. Aan de oever aangekomen vernamen zij dat het eiland Melite heette. Zij bevonden zich dus boven verwachting nabij de Italiaanse kust, juist op hun reisroute, niet ver van het doel van hun reis en hoewel de bewoners van dit eiland "barbaren" waren, betoonden zij hun toch grotere gastvriendschap, dan zij bij niet- barbaren hadden kunnen verwachten.

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. En de inlanders, die bij het stranden van het schip waren toegelopen en toen reeds behulpzaam waren geweest, bewezen ons buitengewone vriendelijkheid, want zij staken een groot vuur aan en haalden ons er allen bij om de regen die dreigde en in dichte stromen op ons neerviel en om de koude, want het was reeds de wintertijd.

Voor de geredden was het eerst nog twijfelachtig of zij aan de Afrikaanse kust geland waren of ergens anders, of zij in de handen van vijandige kustbewoners zouden vallen of niet; in beide opzichten werden gij gerustgesteld. Aan de oever aangekomen vernamen zij dat het eiland Melite heette. Zij bevonden zich dus boven verwachting nabij de Italiaanse kust, juist op hun reisroute, niet ver van het doel van hun reis en hoewel de bewoners van dit eiland "barbaren" waren, betoonden zij hun toch grotere gastvriendschap, dan zij bij niet- barbaren hadden kunnen verwachten.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. En toen Paulus een hoop dor hout bijeengeraapt en op het vuur gelegd had, kwam er een adder uit door de hitte. Deze werd door het vuur uit zijn schuilhoek in de takken gejaagd en beet zich vast aan zijn hand, beet daarin als een beeld van de vijandschap van de Joden (Acts 25:11).

Als de Heere Zijn apostel onder deze vreemde mensen bekend wil maken, zendt Hij hem eerst lijden toe, dat hij in het geloof overwint en waardoor Hij een indruk in de harten van de mensen maakt. Ons kruis moet dus een klok zijn, die ogen en gedachten van de mensen tot ons trekt en het geloof, dat wij daarbij betonen of de overwinning, die wij door de genade van Christus behalen, moet ons navolgers verwekken.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. En toen Paulus een hoop dor hout bijeengeraapt en op het vuur gelegd had, kwam er een adder uit door de hitte. Deze werd door het vuur uit zijn schuilhoek in de takken gejaagd en beet zich vast aan zijn hand, beet daarin als een beeld van de vijandschap van de Joden (Acts 25:11).

Als de Heere Zijn apostel onder deze vreemde mensen bekend wil maken, zendt Hij hem eerst lijden toe, dat hij in het geloof overwint en waardoor Hij een indruk in de harten van de mensen maakt. Ons kruis moet dus een klok zijn, die ogen en gedachten van de mensen tot ons trekt en het geloof, dat wij daarbij betonen of de overwinning, die wij door de genade van Christus behalen, moet ons navolgers verwekken.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. En toen de inlanders het beest aan zijn hand zagen hangen, terwijl het daarin beet, zeiden zij tot elkaar, omdat zij wel wisten hoe gevaarlijk deze soort slangen waren en tevens de apostel om zijn boeien voor een misdadiger hielden: Deze mens is zeker een moordenaar, die de wraak niet laat leven. Dice, die de misdaad wreekt, de godin van de vergelding, de dochter van Jupiter (Acts 14:12), die op een troon aan zijn rechterhand is gezeten, wil hem niet in het leven laten, nu hij uit de zee ontkomen is waarin zij hem eerst wilde laten wegzinken.

Ook in het hart van de woeste natuurmens, zoals wij in Acts 28:2 zagen, gloort nog een vonkje van medelijden en hartelijk ontfermen. Druipend van het zeewater, daaruit gered, sidderend van kou, afgemat van doorgestane doodsangst, opnieuw doornat geworden van een plasregen, stonden de schipbreukelingen op de oever. Hoe welkom moest hun de vriendelijke hulp van de inboorlingen zijn, die dadelijk een groot vuur ontstaken, opdat de geredden zich daarbij konden drogen en warmen! Nu komt weer een vonkje van het goddelijk beeld, een overblijfsel van het ingeschapen bewustzijn van God in deze zielen van de barbaren voor de dag; het geloof in een goddelijke gerechtigheid, die als rechter op aarde rondgaat en waaraan de misdadiger niet kan ontkomen.

Wat de mens nog in het geweten geschreven is omtrent de vergelding weten zij niet toe te passen, nog veel minder komen zij voor zichzelf tot de kennis van Gods gerechtigheid en van wat tot redding dienen kan.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. En toen de inlanders het beest aan zijn hand zagen hangen, terwijl het daarin beet, zeiden zij tot elkaar, omdat zij wel wisten hoe gevaarlijk deze soort slangen waren en tevens de apostel om zijn boeien voor een misdadiger hielden: Deze mens is zeker een moordenaar, die de wraak niet laat leven. Dice, die de misdaad wreekt, de godin van de vergelding, de dochter van Jupiter (Acts 14:12), die op een troon aan zijn rechterhand is gezeten, wil hem niet in het leven laten, nu hij uit de zee ontkomen is waarin zij hem eerst wilde laten wegzinken.

Ook in het hart van de woeste natuurmens, zoals wij in Acts 28:2 zagen, gloort nog een vonkje van medelijden en hartelijk ontfermen. Druipend van het zeewater, daaruit gered, sidderend van kou, afgemat van doorgestane doodsangst, opnieuw doornat geworden van een plasregen, stonden de schipbreukelingen op de oever. Hoe welkom moest hun de vriendelijke hulp van de inboorlingen zijn, die dadelijk een groot vuur ontstaken, opdat de geredden zich daarbij konden drogen en warmen! Nu komt weer een vonkje van het goddelijk beeld, een overblijfsel van het ingeschapen bewustzijn van God in deze zielen van de barbaren voor de dag; het geloof in een goddelijke gerechtigheid, die als rechter op aarde rondgaat en waaraan de misdadiger niet kan ontkomen.

Wat de mens nog in het geweten geschreven is omtrent de vergelding weten zij niet toe te passen, nog veel minder komen zij voor zichzelf tot de kennis van Gods gerechtigheid en van wat tot redding dienen kan.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Maar hij schudde het beest af in het vuur a) zonder enig letsel te ondervinden, zodat de belofte van de Heere in Mark 16:18 in hem vervuld werd gezien.

a) Luke 10:19

Paulus wist dat hij naar Rome moest komen om van de slangenvertreder te getuigen en door het geloof nam hij het gif weg van de slangenbeet (Hebrews 11:33). Heden zijn er op Malta geen giftige slangen meer en volgens het verhaal van de Maltezer ridders moeten adders, die men op dat eiland brengt, hun vergif daar afleggen. Nu, wij verwachten aan het einde van onze scheepvaart een eiland waar geen adder meer schade doet (Isaiah 11:8). Tot die tijd gebruiken wij onze macht als christenen, waarvan Paulus bewijzen gaf, en slingeren het vergiftige dier van de zonde in het vuur, waarin het behoort.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Maar hij schudde het beest af in het vuur a) zonder enig letsel te ondervinden, zodat de belofte van de Heere in Mark 16:18 in hem vervuld werd gezien.

a) Luke 10:19

Paulus wist dat hij naar Rome moest komen om van de slangenvertreder te getuigen en door het geloof nam hij het gif weg van de slangenbeet (Hebrews 11:33). Heden zijn er op Malta geen giftige slangen meer en volgens het verhaal van de Maltezer ridders moeten adders, die men op dat eiland brengt, hun vergif daar afleggen. Nu, wij verwachten aan het einde van onze scheepvaart een eiland waar geen adder meer schade doet (Isaiah 11:8). Tot die tijd gebruiken wij onze macht als christenen, waarvan Paulus bewijzen gaf, en slingeren het vergiftige dier van de zonde in het vuur, waarin het behoort.

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. En zij verwachtten dat hij zou opzwellen en daarna zou sterven of terstond dood neervallen. Maar toen zij lang tevergeefs gewacht hadden op iets dergelijks en daarentegen zagen dat niets ongewoons hem overkwam, niets zich bij hem voordeed dat de dood ten gevolge kon hebben, veranderden zij, kwamen zij tot de tegenovergestelde mening en zeiden dat hij een god was. Zij zeiden dat tegen elkaar, omdat bleek dat geen verdervende machten van de aarde hem enige schade konden doen.

De Maltezers zouden zeker bij hun heidense duisternis niet dadelijk tot een andere mening zijn gekomen, als zij niet een dergelijke indruk hadden gekregen als te Lystre (Acts 14:11vv.). Hun kwam Paulus werkelijk voor als een man, zoals zij er nog nooit een hadden gezien, als een man die de goddelijke natuur deelachtig was geworden (2 Peter 1:4) en daarom ook zelfs een wonderbare macht over de dieren had. En waarlijk, zulke mannen verdienden eerder goden te worden genoemd dan alle afgoden van de heidenen samen! Als de katholieke kerk haar heiligen bijna als goden vereert, dan is dat wel een grote zonde, maar toch, als men het zo mag zeggen, iets dat nog verstandiger is dan wanneer de wereld haar helden tot goden maakt.

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. En zij verwachtten dat hij zou opzwellen en daarna zou sterven of terstond dood neervallen. Maar toen zij lang tevergeefs gewacht hadden op iets dergelijks en daarentegen zagen dat niets ongewoons hem overkwam, niets zich bij hem voordeed dat de dood ten gevolge kon hebben, veranderden zij, kwamen zij tot de tegenovergestelde mening en zeiden dat hij een god was. Zij zeiden dat tegen elkaar, omdat bleek dat geen verdervende machten van de aarde hem enige schade konden doen.

De Maltezers zouden zeker bij hun heidense duisternis niet dadelijk tot een andere mening zijn gekomen, als zij niet een dergelijke indruk hadden gekregen als te Lystre (Acts 14:11vv.). Hun kwam Paulus werkelijk voor als een man, zoals zij er nog nooit een hadden gezien, als een man die de goddelijke natuur deelachtig was geworden (2 Peter 1:4) en daarom ook zelfs een wonderbare macht over de dieren had. En waarlijk, zulke mannen verdienden eerder goden te worden genoemd dan alle afgoden van de heidenen samen! Als de katholieke kerk haar heiligen bijna als goden vereert, dan is dat wel een grote zonde, maar toch, als men het zo mag zeggen, iets dat nog verstandiger is dan wanneer de wereld haar helden tot goden maakt.

return to 'Top of Page'

Vers 7

7. En hier, dichtbij die plaats, in de omtrek van de plaats waar wij waren gestrand, had de bestuurder van het eiland, Publius genaamd, zijn landhuis; hij ontving ons (Acts 27:1) en herbergde ons drie dagenvriendelijk, totdat voor een ander verblijf gezorgd was. De wonderbare geschiedenis van de slangenbeet had hem op Paulus en diens metgezellen opmerkzaam gemaakt.

God verwekt voor Zijn uitverkoren dienstknecht overal vrienden en weet voor hem ook hoge deuren te openen. Evenals hij eens bij zijn eerste zendingsreis op het eiland Cyprus een voorname vriend en beschermer vond in de persoon van de Romeinse proconsul Sergius Paulus (Acts 13:6vv.), zo is het ook de overste van dit eiland, Publius, die op zijn landgoed, waar het schip dichtbij gestrand was, de apostel met de zijnen drie dagen lang geherbergd heeft, totdat voor een ander onderkomen gezorgd was.

Met Lukas en Aristarchus gastvrijheid te vinden bij de voornaamste of eerste inwoner van het eiland, zou voor een man van opvoeding en edele manieren, een Romeins burger bovendien, niets vreemds geweest zijn, al moet men ook hier weer aan de welwillendheid van Julius de hoofdman denken, die in Paulus nu toch wel de redder van hemzelf en van al zijn reisgenoten moest waarderen en hem ook wel aan Publius, die eveneens een Romein was, zal hebben aanbevolen.

De Romein Publius wordt "de voornaamste van het eiland" genoemd; wat moet dat betekenen? Ter beantwoording van deze vraag komen ons gelukkig opschriften te hulp, die deels op Malta zelf, deels op het nabijgelegen kleinere eiland Gozzo (bij de Romeinen Gaulus genoemd) zijn gevonden. Het belangrijkste van deze vondsten is in het Grieks; het is afkomstig uit de tijd van keizer Augustus en is sedert 1647 volkomen bekend geworden. Daaruit blijkt dat die aanwijzing (princeps Melitensium) een officiele eretitel was, die, afgezien van de functies van overheid, gewoonlijk door de keizerlijke regering aan een voorname man op Malta gegeven werd. Wie die hooggeplaatste man gastvrij heeft opgenomen, blijkt duidelijk: het "ons" waarvan Lukas zich bedient, zou volgens het gebruik van het "wij" in het reisverhaal op al de 276 personen slaan. Maar in Acts 28:10 slaat het "ons" duidelijk op Paulus en diens vertrouwde vrienden. Daarom is de gastvrije opname door Publius wel op te vatten als van Paulus, Lukas en Aristarchus, behalve van de hoofdman Julius.

return to 'Top of Page'

Vers 7

7. En hier, dichtbij die plaats, in de omtrek van de plaats waar wij waren gestrand, had de bestuurder van het eiland, Publius genaamd, zijn landhuis; hij ontving ons (Acts 27:1) en herbergde ons drie dagenvriendelijk, totdat voor een ander verblijf gezorgd was. De wonderbare geschiedenis van de slangenbeet had hem op Paulus en diens metgezellen opmerkzaam gemaakt.

God verwekt voor Zijn uitverkoren dienstknecht overal vrienden en weet voor hem ook hoge deuren te openen. Evenals hij eens bij zijn eerste zendingsreis op het eiland Cyprus een voorname vriend en beschermer vond in de persoon van de Romeinse proconsul Sergius Paulus (Acts 13:6vv.), zo is het ook de overste van dit eiland, Publius, die op zijn landgoed, waar het schip dichtbij gestrand was, de apostel met de zijnen drie dagen lang geherbergd heeft, totdat voor een ander onderkomen gezorgd was.

Met Lukas en Aristarchus gastvrijheid te vinden bij de voornaamste of eerste inwoner van het eiland, zou voor een man van opvoeding en edele manieren, een Romeins burger bovendien, niets vreemds geweest zijn, al moet men ook hier weer aan de welwillendheid van Julius de hoofdman denken, die in Paulus nu toch wel de redder van hemzelf en van al zijn reisgenoten moest waarderen en hem ook wel aan Publius, die eveneens een Romein was, zal hebben aanbevolen.

De Romein Publius wordt "de voornaamste van het eiland" genoemd; wat moet dat betekenen? Ter beantwoording van deze vraag komen ons gelukkig opschriften te hulp, die deels op Malta zelf, deels op het nabijgelegen kleinere eiland Gozzo (bij de Romeinen Gaulus genoemd) zijn gevonden. Het belangrijkste van deze vondsten is in het Grieks; het is afkomstig uit de tijd van keizer Augustus en is sedert 1647 volkomen bekend geworden. Daaruit blijkt dat die aanwijzing (princeps Melitensium) een officiele eretitel was, die, afgezien van de functies van overheid, gewoonlijk door de keizerlijke regering aan een voorname man op Malta gegeven werd. Wie die hooggeplaatste man gastvrij heeft opgenomen, blijkt duidelijk: het "ons" waarvan Lukas zich bedient, zou volgens het gebruik van het "wij" in het reisverhaal op al de 276 personen slaan. Maar in Acts 28:10 slaat het "ons" duidelijk op Paulus en diens vertrouwde vrienden. Daarom is de gastvrije opname door Publius wel op te vatten als van Paulus, Lukas en Aristarchus, behalve van de hoofdman Julius.

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. En het geschiedde reeds in de eerste tijd van die vriendelijke opname dat de vader van Publius met koorts en de rode loop bevangen was en ziek in bed lag; Paulus ging naar hem toe om hem in zijn ziekenkamer te bezoeken, nadathij van zijn nood gehoord had en toen hij gebeden had, legde hij de handen op hem en maakte hem gezond (vgl. Matthew 8:14vv.).

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. En het geschiedde reeds in de eerste tijd van die vriendelijke opname dat de vader van Publius met koorts en de rode loop bevangen was en ziek in bed lag; Paulus ging naar hem toe om hem in zijn ziekenkamer te bezoeken, nadathij van zijn nood gehoord had en toen hij gebeden had, legde hij de handen op hem en maakte hem gezond (vgl. Matthew 8:14vv.).

return to 'Top of Page'

Vers 9

9. Toen dit gebeurd was, kwamen ook de anderen tot hem, die ziek waren op het eiland en werden genezen.

Bij Publius werd de vermaning bevestigd (Hebrews 13:2): "vergeet de herbergzaamheid niet; want hierdoor hebben sommigen onwetend engelen geherbergd" en de belofte (Matthew 10:42) "wie n van deze kleinen slechts een beker koud water te drinken geeft in de naam van een discipel, voorwaar Ik zeg u, hij zal zijn loon geenszins verliezen. " De heilige handen van Paulus hebben noch door de lange zeereis noch door de giftige slangenbeet iets van hun apostolische kracht verloren. Met innigheid vouwt de apostel ze in gebed voor Publius vader, genezend en zegenend legt hij ze op de zieke en zoals eerder de eerste helft van het woord van Christus in Mark 16:18 wordt nu ook de tweede helft daarvan vervuld: "op zieken zullen zij de handen leggen en zij zullen gezond worden. " En nu gaat het bij de knecht evenals bij de Heere: het gerucht van hem werd steeds groter en de toeloop sterker. Daar Paulus door een wonderbare genezing is aangewezen als de drager van Gods wondermacht, wenden zich allen die in lijden zijn op het eiland, tot hem en worden genezen. Wel vernemen wij ook op andere plaatsen van de Schrift van dergelijke algemeen werkzame wonderbare genezingen, maar zo volledig en doorgaand als hier komt die genezende wonderkracht nergens voor. Bij de geringe omvang van het eiland, bij de geheel afgesloten ligging van dit gebied en bij het betrekkelijk lange oponthoud van de apostel op Malta kunnen wij aannemen dat op het gehele eiland geen enkele van al de zieken overgebleven is die geen genezing had gevonden.

Gezegend het land waar de kerk van de Heere gehuisvest wordt: dat geniet heil en zegen! Voordat Paulus naar Rome, de hoofdstad van de wereld komt en met het getuigenis van Jezus voor de keizer wordt gesteld, ontvangt hij onderweg een onderpand van de heerlijkheid van God, waarvan de hele wereld vol moet worden. Zoals het kleine eiland Malta na de drie maanden dat de apostel daarop vertoeft, van alle ziekte verlost was, zo zal eens, als het evangelie van het rijk van God zijn loop heeft beëindigd, de Heere de aarde nieuw maken en de boom van het leven aan de stroom van kristal (Revelation 2:2) zal vruchten dragen tot eeuwige genezing.

return to 'Top of Page'

Vers 9

9. Toen dit gebeurd was, kwamen ook de anderen tot hem, die ziek waren op het eiland en werden genezen.

Bij Publius werd de vermaning bevestigd (Hebrews 13:2): "vergeet de herbergzaamheid niet; want hierdoor hebben sommigen onwetend engelen geherbergd" en de belofte (Matthew 10:42) "wie n van deze kleinen slechts een beker koud water te drinken geeft in de naam van een discipel, voorwaar Ik zeg u, hij zal zijn loon geenszins verliezen. " De heilige handen van Paulus hebben noch door de lange zeereis noch door de giftige slangenbeet iets van hun apostolische kracht verloren. Met innigheid vouwt de apostel ze in gebed voor Publius vader, genezend en zegenend legt hij ze op de zieke en zoals eerder de eerste helft van het woord van Christus in Mark 16:18 wordt nu ook de tweede helft daarvan vervuld: "op zieken zullen zij de handen leggen en zij zullen gezond worden. " En nu gaat het bij de knecht evenals bij de Heere: het gerucht van hem werd steeds groter en de toeloop sterker. Daar Paulus door een wonderbare genezing is aangewezen als de drager van Gods wondermacht, wenden zich allen die in lijden zijn op het eiland, tot hem en worden genezen. Wel vernemen wij ook op andere plaatsen van de Schrift van dergelijke algemeen werkzame wonderbare genezingen, maar zo volledig en doorgaand als hier komt die genezende wonderkracht nergens voor. Bij de geringe omvang van het eiland, bij de geheel afgesloten ligging van dit gebied en bij het betrekkelijk lange oponthoud van de apostel op Malta kunnen wij aannemen dat op het gehele eiland geen enkele van al de zieken overgebleven is die geen genezing had gevonden.

Gezegend het land waar de kerk van de Heere gehuisvest wordt: dat geniet heil en zegen! Voordat Paulus naar Rome, de hoofdstad van de wereld komt en met het getuigenis van Jezus voor de keizer wordt gesteld, ontvangt hij onderweg een onderpand van de heerlijkheid van God, waarvan de hele wereld vol moet worden. Zoals het kleine eiland Malta na de drie maanden dat de apostel daarop vertoeft, van alle ziekte verlost was, zo zal eens, als het evangelie van het rijk van God zijn loop heeft beëindigd, de Heere de aarde nieuw maken en de boom van het leven aan de stroom van kristal (Revelation 2:2) zal vruchten dragen tot eeuwige genezing.

return to 'Top of Page'

Vers 10

10. Die genezenen betoonden daarvoor hun dankbaarheid door ons gedurende heel de tijd van ons verder oponthoud daar te eren met vele eer en toen wij na drie maanden (Acts 28:11) vertrekken zouden, voorzagen zij ons van alles wat wij nodig hadden op het schip, want zij waren gewaar geworden dat een profeet onder hen was geweest (Ezekiel 33:33).

De eerbewijzen waarmee de bewoners van het eiland Paulus en zijn vrienden overlaadden, bestonden er zeker gedeeltelijk in dat nu ook velen van hen de apostolische mannen tot verblijf in hun huizen uitnodigden en dat zij ter ere van hen samenkomsten hielden om hun de gelegenheid te geven zich in grotere kringen te vertonen. Hun dankbaarheid voor de genezing van alle ziekten die zij ontvangen hadden, beloonden zij ook later nog toen de apostel en zijn reisgezellen weer van Malta vertrokken, terwijl zij in tedere voorzorg voor hen het nodige voor de reis, als levensmiddelen, kleding enz. op het schip brachten. Uit dit alles mogen wij concluderen dat de indruk die de persoonlijkheid van de apostel en zijn getuigenis hier bij de bewoners van Malta maakten en die zij door grote bereidwilligheid tot geloof openlijk toonden, zeker niet zonder blijvende zegen zal geweest zijn.

return to 'Top of Page'

Vers 10

10. Die genezenen betoonden daarvoor hun dankbaarheid door ons gedurende heel de tijd van ons verder oponthoud daar te eren met vele eer en toen wij na drie maanden (Acts 28:11) vertrekken zouden, voorzagen zij ons van alles wat wij nodig hadden op het schip, want zij waren gewaar geworden dat een profeet onder hen was geweest (Ezekiel 33:33).

De eerbewijzen waarmee de bewoners van het eiland Paulus en zijn vrienden overlaadden, bestonden er zeker gedeeltelijk in dat nu ook velen van hen de apostolische mannen tot verblijf in hun huizen uitnodigden en dat zij ter ere van hen samenkomsten hielden om hun de gelegenheid te geven zich in grotere kringen te vertonen. Hun dankbaarheid voor de genezing van alle ziekten die zij ontvangen hadden, beloonden zij ook later nog toen de apostel en zijn reisgezellen weer van Malta vertrokken, terwijl zij in tedere voorzorg voor hen het nodige voor de reis, als levensmiddelen, kleding enz. op het schip brachten. Uit dit alles mogen wij concluderen dat de indruk die de persoonlijkheid van de apostel en zijn getuigenis hier bij de bewoners van Malta maakten en die zij door grote bereidwilligheid tot geloof openlijk toonden, zeker niet zonder blijvende zegen zal geweest zijn.

return to 'Top of Page'

Vers 11

11. En na drie maanden voeren wij af in een schip van Alexandrië dat in het eiland overwinterd had en dat een teken aan de voorsteven had van Castor en Pollux.

Omdat het begin van de zeereis viel na de herfstdag- en nachtevening (Acts 27:9) en dus het verblijf op Malta gedurende de maanden november, december en januari zal hebben plaatsgehad, werd de reis pas in februari of begin maart van het jaar 61 n. Chr. voortgezet. Het schip waarop zij zich nu inscheepten, was ook een Alexandrijns schip en had het teken van de Dioskuren. d. i. van de tweelinghelden Castor en Pollux, die bij Griekse en Romeinse zeelieden de beschermgoden van de zeevaart waren, aan de voorsteven gebeeldhouwd of geschilderd.

Hoe zou Lukas er wel anders toe komen om van dit teken van heidens geloof melding te maken dan om daardoor aan te duiden dat op dit schip niet die stoutmoedige gerustheid als op het vroegere (Acts 27:9vv.), maar het verlangen naar een bovenmenselijke bescherming geheerst heeft? Want alleen dan zal Lukas van het teken melding geraakt hebben als het een innerlijke waarheid bevatte en nu komt dan ook met dit derde schip de reis spoedig tot haar doel.

De apostelen waren geen beeldenstormers of mensen die de heidenen eerst hun valse goden wilden ontnemen, voordat zij hun de heerlijkheid van de enige levende God voor ogen hadden gesteld.

De ware banier waaronder Paulus met de zijnen voer, was de kruisbanier van Jezus Christus, waarop geschreven staat: "in dit teken zult gij overwinnen. "

return to 'Top of Page'

Vers 11

11. En na drie maanden voeren wij af in een schip van Alexandrië dat in het eiland overwinterd had en dat een teken aan de voorsteven had van Castor en Pollux.

Omdat het begin van de zeereis viel na de herfstdag- en nachtevening (Acts 27:9) en dus het verblijf op Malta gedurende de maanden november, december en januari zal hebben plaatsgehad, werd de reis pas in februari of begin maart van het jaar 61 n. Chr. voortgezet. Het schip waarop zij zich nu inscheepten, was ook een Alexandrijns schip en had het teken van de Dioskuren. d. i. van de tweelinghelden Castor en Pollux, die bij Griekse en Romeinse zeelieden de beschermgoden van de zeevaart waren, aan de voorsteven gebeeldhouwd of geschilderd.

Hoe zou Lukas er wel anders toe komen om van dit teken van heidens geloof melding te maken dan om daardoor aan te duiden dat op dit schip niet die stoutmoedige gerustheid als op het vroegere (Acts 27:9vv.), maar het verlangen naar een bovenmenselijke bescherming geheerst heeft? Want alleen dan zal Lukas van het teken melding geraakt hebben als het een innerlijke waarheid bevatte en nu komt dan ook met dit derde schip de reis spoedig tot haar doel.

De apostelen waren geen beeldenstormers of mensen die de heidenen eerst hun valse goden wilden ontnemen, voordat zij hun de heerlijkheid van de enige levende God voor ogen hadden gesteld.

De ware banier waaronder Paulus met de zijnen voer, was de kruisbanier van Jezus Christus, waarop geschreven staat: "in dit teken zult gij overwinnen. "

return to 'Top of Page'

Vers 12

12. En toen wij te Syracuse op de oostzijde van Sicilië (een stad met een omvang van 4 1/2 mijl) aangekomen waren, bleven wij daar drie dagen, omdat het schip in deze aanzienlijke havenstad waren aan wal moest brengen.

return to 'Top of Page'

Vers 12

12. En toen wij te Syracuse op de oostzijde van Sicilië (een stad met een omvang van 4 1/2 mijl) aangekomen waren, bleven wij daar drie dagen, omdat het schip in deze aanzienlijke havenstad waren aan wal moest brengen.

return to 'Top of Page'

Vers 13

13. Vandaar voeren wij langs de oostkust van Sicilië wegens de ongunstige wind en kwamen aan te Regium, nu Reggio, in Calabrië; en toen na een dag oponthoud, waarin wij een gunstigere wind afwachtten, omdat het bij de huidige wind onmogelijk was geweest de straat van Messina zonder gevaar door te varen, de wind zuid werd, kwamen wij na een voorspoedige vaart tussen de gevaarlijke rotsklippen Scylla en de net zo gevaarlijke Charybdis inde Tyrrheense zee en zetten de tweede dag te Puteoli, thans Puzzuolo bij Napels voet aan wal.

return to 'Top of Page'

Vers 13

13. Vandaar voeren wij langs de oostkust van Sicilië wegens de ongunstige wind en kwamen aan te Regium, nu Reggio, in Calabrië; en toen na een dag oponthoud, waarin wij een gunstigere wind afwachtten, omdat het bij de huidige wind onmogelijk was geweest de straat van Messina zonder gevaar door te varen, de wind zuid werd, kwamen wij na een voorspoedige vaart tussen de gevaarlijke rotsklippen Scylla en de net zo gevaarlijke Charybdis inde Tyrrheense zee en zetten de tweede dag te Puteoli, thans Puzzuolo bij Napels voet aan wal.

return to 'Top of Page'

Vers 14

14. Hier vonden wij broeders, christenen, en zij verzochten ons zeven degen bij hen te blijven, hetgeen ons ook door de hoofdman Julius werd toegestaan; en zo gingen wij, nadat wij die zeven dagen hadden uitgerust, naar Rome langs de weg die wij nader (Acts 28:15) zullen mededelen.

De vaart van onze reizigers ging in de eerste plaats naar Syracuse, dat ongeveer 18 mijlen van Malta verwijderd, ten noordoosten gelegen was en dat toen de hoofdstad van Sicilië was. Daar vertoefde het schip drie dagen om handelsbelangen. Vandaar vertrokken zij weer, zij voeren om, zoals de geschiedschrijver zich uitdrukt, hetgeen hier wel wil zeggen dat zij om de ongunstige wind heen en weer moesten laveren en kwamen zo in Regium, dat aan de zuidhoek van Italië ligt, een kolonie van Chalcis op Eubea, waar zij een dag bleven liggen. Toen hierna een voor hen voordelige zuidenwind opstak, zeilden zij verder en kwamen, door deze wind geholpen, voorspoedig voorbij de zeeëngte van Sicilië, de gevaarlijke Scylla en Charybdis in de zogenaamde Tyrrheense zee en bereikten vrij snel, namelijk reeds op de tweede dag na hun afvaart van Regium, de stad Puteoli, die vandaar ongeveer 50 geografische mijlen verwijderd is. De haven van Puteoli was toen volgens vele getuigen van de geschiedenis de meest belangrijke aan de westkust van Beneden-Italië en dit wel voor het verkeer met het oosten. De Egyptische korenschepen pleegden hier uit te laden en ook van Syrië kwam men hier aan, om vervolgens van de weg over land naar Rome gebruik te maken, zoals dan ook de hoofdman Julius met zijn gevangenen van hier te voet verder reisde.

Terwijl het dioskurenschip hier vond wat het zocht, namelijk kopers voor zijn Egyptische waren, vonden de drie christenen iets beters, namelijk broeders. Wij werden door hen, zegt Lukas, verzocht daar zeven dagen te blijven: wij - wie bedoelt hij daarmee? Zeker in de eerste plaats de apostel, Aristarchus en zichzelf. Die drie hadden te Puteoli geen volle zeven dagen hoeven te blijven, als de hoofdman Julius er ook niet graag vertoefd had en dat is een goed teken van zijn toestand. Te Sidon had hij Paulus met vriendelijkheid toegestaan zijn broeders te bezoeken (Acts 27:3), te Puteoli bleef hij zelf zeven dagen bij de broeders. Paulus vatte nieuwe moed toen hij na het langdurige gezelschap van het ruwe scheepsvolk weer broeders vond en bleef zeven dagen bij hen, zonder twijfel om een zondag met hen te houden, hun Gods woord te verkondigen, avondmaal met hen te houden. God beware in ons deze ware broederlijke gezindheid door Zijn Geest.

Nee, voorzeker zo had Paulus niet gedacht te Rome te komen; het einddoel wordt bereikt, maar langs een geheel andere weg dan hij zich voorgesteld had! Daartoe heeft dan de Romeinse krijgsoverste zelf hem moeten losscheuren uit de handen van de Joden; daartoe heeft dan in Judea een gewetenloos landvoogd ten aanzien van hem het recht verkracht, dat hij nu voor een hogere rechtbank moet zoeken; daartoe heeft dan al de haat van zijn vijanden moeten meewerken om hem naar het vurig gewenste einddoel te leiden! En nu, daar staan eindelijk zijn voeten in de poorten van het heidense Rome, laat komt hij er, maar hij komt toch; als een misdadiger, maar n aan wie het straks niet aan de gelegenheid tot vrije verkondiging van het evangelie ontbreken zal. Zijn uur was wellicht eerder geweest, nu pas is dat van de Heere geslagen en dat blijkt tenslotte het beste. De Euroclydon heeft zijn schip geteisterd, maar hem eindelijk in de haven van Malta geslingerd, de giftige ander heeft zich om zijn arm gekronkeld, maar zonder zijn hart te treffen; al Gods baren en golven zijn over deze diep gebogen schedel gegaan, maar het einde van alles is dat de stem van zijn hart hem even weinig als de belofte van zijn Heer heeft bedrogen en dat hij nu met eigen oog Rome in al zijn heerlijkheid en - in al zijn armoede ziet. Wat een ogenblik in de jaarboeken van het Godsrijk, nu deze eenvoudige Tarser, onbemerkt en onbelemmerd, zijn intrede in de wereldstad doet, waarin hij straks zoveel onderdanen voor een geestelijk Godsrijk winnen en de eerste grondlagen van de herschepping van het heidens in een christelijk Rome zal leggen! Het jaar en de dag van de komst van Paulus aldaar laten zich slechts bij gissing bepalen, anders verdienen zij ongetwijfeld op gezette tijden herdacht te worden, zoals vanouds het jaartal van de stichting van Rome de grondslag van een vaste tijdrekening was. Hier werd in de volste zin van het woord een nieuwe bladzijde in de geschiedenis van de geestelijke wereld begonnen en het is niet meer dan verdiend dat de Roomse kerk reeds sinds eeuwen de 29ste juni aan de verenigde gedachtenis niet slechts van Petrus, maar ook van Paulus gewijd heeft. Is nu ook in zekere zin het evangelie van Paulus, zoals het bijv. uit de brief aan de Romeinen gekend wordt, nergens meer dan te Rome zelf weersproken, toch heeft het zich, juist van daaruit als een kracht van God tot zaligheid geopenbaard in het midden van de heidense wereld; en niet op Paulus' tijd, maar op de tijd van de Heere is de verwachting ten volle vervuld, waarmee de apostel reeds jaren tevoren naar de stad van de zeven heuvelen staarde: "Ik weet dat ik bij mijn komst tot u met een volle zegen van het evangelie komen zal" (Romans 15:29). Wat mag er wel in Paulus' hart zijn omgegaan, toen hij de eerste avond het hoofd in Rome neerlegde en in stilte terugzag op de wondere weg en de trouwe hand die hem daarheen had geleid? En welke stem moet zich wel in het onze verheffen bij het terugzien op heel de weg waarlangs de Heere ons tot dusver met geen minder duidelijke zorg heeft geleid tot het doel van onze aardse en hemelse bestemming? En wat zal het eens wezen, als alle raadselen opgehelderd worden en ieder pijnlijk "waarom zo" in ons levensboek zijn volledig antwoord ontvangt? O zeker, dan zal het voor ons zijn, zoals de dichter zingt.

Mijn weg blijkt een cirkel van louter gena, `k Sla, zalig in `t midden, Gods heerlijkheid ga!

return to 'Top of Page'

Vers 14

14. Hier vonden wij broeders, christenen, en zij verzochten ons zeven degen bij hen te blijven, hetgeen ons ook door de hoofdman Julius werd toegestaan; en zo gingen wij, nadat wij die zeven dagen hadden uitgerust, naar Rome langs de weg die wij nader (Acts 28:15) zullen mededelen.

De vaart van onze reizigers ging in de eerste plaats naar Syracuse, dat ongeveer 18 mijlen van Malta verwijderd, ten noordoosten gelegen was en dat toen de hoofdstad van Sicilië was. Daar vertoefde het schip drie dagen om handelsbelangen. Vandaar vertrokken zij weer, zij voeren om, zoals de geschiedschrijver zich uitdrukt, hetgeen hier wel wil zeggen dat zij om de ongunstige wind heen en weer moesten laveren en kwamen zo in Regium, dat aan de zuidhoek van Italië ligt, een kolonie van Chalcis op Eubea, waar zij een dag bleven liggen. Toen hierna een voor hen voordelige zuidenwind opstak, zeilden zij verder en kwamen, door deze wind geholpen, voorspoedig voorbij de zeeëngte van Sicilië, de gevaarlijke Scylla en Charybdis in de zogenaamde Tyrrheense zee en bereikten vrij snel, namelijk reeds op de tweede dag na hun afvaart van Regium, de stad Puteoli, die vandaar ongeveer 50 geografische mijlen verwijderd is. De haven van Puteoli was toen volgens vele getuigen van de geschiedenis de meest belangrijke aan de westkust van Beneden-Italië en dit wel voor het verkeer met het oosten. De Egyptische korenschepen pleegden hier uit te laden en ook van Syrië kwam men hier aan, om vervolgens van de weg over land naar Rome gebruik te maken, zoals dan ook de hoofdman Julius met zijn gevangenen van hier te voet verder reisde.

Terwijl het dioskurenschip hier vond wat het zocht, namelijk kopers voor zijn Egyptische waren, vonden de drie christenen iets beters, namelijk broeders. Wij werden door hen, zegt Lukas, verzocht daar zeven dagen te blijven: wij - wie bedoelt hij daarmee? Zeker in de eerste plaats de apostel, Aristarchus en zichzelf. Die drie hadden te Puteoli geen volle zeven dagen hoeven te blijven, als de hoofdman Julius er ook niet graag vertoefd had en dat is een goed teken van zijn toestand. Te Sidon had hij Paulus met vriendelijkheid toegestaan zijn broeders te bezoeken (Acts 27:3), te Puteoli bleef hij zelf zeven dagen bij de broeders. Paulus vatte nieuwe moed toen hij na het langdurige gezelschap van het ruwe scheepsvolk weer broeders vond en bleef zeven dagen bij hen, zonder twijfel om een zondag met hen te houden, hun Gods woord te verkondigen, avondmaal met hen te houden. God beware in ons deze ware broederlijke gezindheid door Zijn Geest.

Nee, voorzeker zo had Paulus niet gedacht te Rome te komen; het einddoel wordt bereikt, maar langs een geheel andere weg dan hij zich voorgesteld had! Daartoe heeft dan de Romeinse krijgsoverste zelf hem moeten losscheuren uit de handen van de Joden; daartoe heeft dan in Judea een gewetenloos landvoogd ten aanzien van hem het recht verkracht, dat hij nu voor een hogere rechtbank moet zoeken; daartoe heeft dan al de haat van zijn vijanden moeten meewerken om hem naar het vurig gewenste einddoel te leiden! En nu, daar staan eindelijk zijn voeten in de poorten van het heidense Rome, laat komt hij er, maar hij komt toch; als een misdadiger, maar n aan wie het straks niet aan de gelegenheid tot vrije verkondiging van het evangelie ontbreken zal. Zijn uur was wellicht eerder geweest, nu pas is dat van de Heere geslagen en dat blijkt tenslotte het beste. De Euroclydon heeft zijn schip geteisterd, maar hem eindelijk in de haven van Malta geslingerd, de giftige ander heeft zich om zijn arm gekronkeld, maar zonder zijn hart te treffen; al Gods baren en golven zijn over deze diep gebogen schedel gegaan, maar het einde van alles is dat de stem van zijn hart hem even weinig als de belofte van zijn Heer heeft bedrogen en dat hij nu met eigen oog Rome in al zijn heerlijkheid en - in al zijn armoede ziet. Wat een ogenblik in de jaarboeken van het Godsrijk, nu deze eenvoudige Tarser, onbemerkt en onbelemmerd, zijn intrede in de wereldstad doet, waarin hij straks zoveel onderdanen voor een geestelijk Godsrijk winnen en de eerste grondlagen van de herschepping van het heidens in een christelijk Rome zal leggen! Het jaar en de dag van de komst van Paulus aldaar laten zich slechts bij gissing bepalen, anders verdienen zij ongetwijfeld op gezette tijden herdacht te worden, zoals vanouds het jaartal van de stichting van Rome de grondslag van een vaste tijdrekening was. Hier werd in de volste zin van het woord een nieuwe bladzijde in de geschiedenis van de geestelijke wereld begonnen en het is niet meer dan verdiend dat de Roomse kerk reeds sinds eeuwen de 29ste juni aan de verenigde gedachtenis niet slechts van Petrus, maar ook van Paulus gewijd heeft. Is nu ook in zekere zin het evangelie van Paulus, zoals het bijv. uit de brief aan de Romeinen gekend wordt, nergens meer dan te Rome zelf weersproken, toch heeft het zich, juist van daaruit als een kracht van God tot zaligheid geopenbaard in het midden van de heidense wereld; en niet op Paulus' tijd, maar op de tijd van de Heere is de verwachting ten volle vervuld, waarmee de apostel reeds jaren tevoren naar de stad van de zeven heuvelen staarde: "Ik weet dat ik bij mijn komst tot u met een volle zegen van het evangelie komen zal" (Romans 15:29). Wat mag er wel in Paulus' hart zijn omgegaan, toen hij de eerste avond het hoofd in Rome neerlegde en in stilte terugzag op de wondere weg en de trouwe hand die hem daarheen had geleid? En welke stem moet zich wel in het onze verheffen bij het terugzien op heel de weg waarlangs de Heere ons tot dusver met geen minder duidelijke zorg heeft geleid tot het doel van onze aardse en hemelse bestemming? En wat zal het eens wezen, als alle raadselen opgehelderd worden en ieder pijnlijk "waarom zo" in ons levensboek zijn volledig antwoord ontvangt? O zeker, dan zal het voor ons zijn, zoals de dichter zingt.

Mijn weg blijkt een cirkel van louter gena, `k Sla, zalig in `t midden, Gods heerlijkheid ga!

return to 'Top of Page'

Vers 15

15. En vandaar kwamen de broeders, gedurende ons zevendaags verblijf te Puteoli, omdat de christenen daar het gerucht verbreidden. Zij hadden van onze zaken gehoord, namelijk van onze komst, en kwamen ons tegemoet, zij die het verste reisden tot de Appiusmarkt en de anderen, die slechts een kortere afstand konden afleggen tot de drie tabernen; toen Paulus hen zag, dankte hij God en greep moed. De Heere toch had tot hiertoe zo wonderbaar geholpen en Zijn belofte in Acts 23:11, Acts 27:24 trouw vervuld.

Hierop begon men de laatste tocht naar Rome. Intussen hadden de christenen te Rome reeds gehoord dat de aankomst van de apostel te verwachten was en van zijn zaken, doordat waarschijnlijk de broeders te Puteoli hun bericht hadden gegeven en zij haastten zich nu hem tegemoet te gaan in verschillende groepen. De eerste groep kwam hem tegen bij Appifer, een stadje aan de via Appia gelegen, ruim een mijl van Rome, de anderen bij drie tabernen, waarschijnlijk een klaverblad van herbergen, slechts 1/4 mijl van de hoofdstad verwijderd. De christelijke liefde blijft overal gelijk. Dit afhalen is als het feestelijk inhalen van een evangeliedienaar, zoals dat in enige streken van Duitsland plaats heeft. Toen Paulus de broeders zag, dankte hij God en greep moed. Het stoorde de gemeenschappelijke blijdschap niet dat te Appifer de matrozen en een lage bevolking een woest leven leidden, zodat de reizigers van Rome op die plaats niet graag stil hielden. Nog minder de omstandigheid dat de weg daarheen door de Pontische moerassen liep. Intussen zullen enigen door die omstandigheid gedwongen zijn in de herberg de "drie tabernen, " die de betere standen boven een verblijf te Appifer stelden, de apostel op te wachten; misschien ook oudere mensen, evenals wij ons wellicht moeten voorstellen dat er ook christelijke vrouwen bij geweest zijn. Dit inhalen kan ons iets tonen van de lichtheid van de gevangenschap van de apostel alsook van de gunstige omstandigheden waarin toen de christenen te Rome zich bevonden.

Het was van de broeders te Rome oplettend en liefdevol door tegemoet te gaan de geest van Paulus te verkwikken. Zo is er veel dat geen onkosten veroorzaakt en waardoor men toch elkaar op de moeilijke loopbaan van dit leven zou kunnen verkwikken en de hand bieden.

Is het een wonder dat Paulus na zoveel hindernissen en gevaren, zoveel (zoals de dichter het uitdrukt) "gevallen zonder tal en hachelijke kansen" tot dichtbij Rome genaderd, met Rome door broeders in Christus vertegenwoordigd als voor zich, God luidkeels dankte en moed vatte? Moed vatte hij en verademing had hij nodig; was ook hij niet een mens, bij al zijn ontzaglijke grootheid, net als wij? En hij dankte God, vanwege de verhoring van de gebeden (Romans 1:9vv. ; 15:23vv.), zolang uitgesteld, nu gegeven op een zo onverwachte manier, in een zo ongedachte toestand. Want te Rome zou hij nu met het evangelie van de vrijheid, als een gevangen man aankomen-gebonden te Jeruzalem, gevangen te Rome, maar met de vrijheid van de kinderen van God vanbinnen en met het oog van het geloof op het nieuwe Jeruzalem daarboven.

Toen Paulus eens te Efeze het woord uitsprak (Acts 19:21): "nadat ik daar geweest zal zijn, moet ik ook Rome zien" stond hem de noodzaak voor de geest dat hij als de apostel van de heidenen de naam van de Heere ook in die stad moest verkondigen, waar het rijk van de wereld zijn middelpunt had. Daarbij was voor hem natuurlijk niet de hoofdzaak dat de verkondiging door hem geschiedde, maar dat de verkondiging van het evangelie te Rome ook vruchten droeg; want hij geeft zichzelf voor als een niets en hij stelt er daarentegen het hoogste belang in dat er vrucht gezien wordt (2 Corinthians 12:11 Philippians 1:18v.). Nu is het een levende vrucht van de verkondiging van het evangelie in de Romeinse hoofdstad die hem in de broeders persoonlijk tegemoet kwam. Zo moet het gevoel van noodzaak, dat vroeger te Efeze in hem was, nu door het zien van de christelijke broeders uit Rome veranderen in een gevoel van de diepste innerlijke bevrediging. Daar wij in die uitdrukking van Paulus duidelijk opmerken dat hij de betekenis van Rome als hoofdstad van de wereld weet te waarderen, is het geen wonder dat het opmerken van het geloof bij de gemeente te Rome bij hem een tegenwicht kon geven tegen de laatst gemaakte ervaring van ongeloof en van afval in de stad van God te Jeruzalem. Juist door deze opmerking wordt het hem tot onmiddellijke zekerheid dat, nadat het volk van God met zijn heilige stad verworpen was en aan het gericht van God was overgegeven, op het geheel tegenovergestelde punt van de wereld, te Rome, het middelpunt van het rijk van de wereld, het rijk van God een vast begin had verkregen. Het had dus bestaan gekregen op een andere plaats, die net zo wereldomvattend en wereldbeheersend was als Jeruzalem.

Wat zal de apostel wel gevoeld hebben, toen hij de eerste voet in Italië aan wal zette! Hoe zal zijn zevendaags verblijf bij de broeders te Puteoli hem verkwikt hebben! Hoe zal hij in het bijzonder door de komst van de broeders uit Rome zijn opgebeurd en versterkt! Zij hadden van zijn komst gehoord en voelden zich geroepen om hem, al kwam hij ook aan als een gevangene, tegemoet te gaan. Wat zij van hem en zijn werk hadden vernomen, had hun diepe hoogachting en hartelijke genegenheid voor hem ingeboezemd. Die hoogachting en genegenheid waren aanmerkelijk versterkt door de belangrijke brief die zij van hem ontvangen hadden. Vurig verlangen zij hem te zien. Zij kunnen niet wachten totdat hij in de stad is aangekomen. Zij gaan hem tot aan de drie tabernen, ja sommigen zelfs tot aan de markt van Appius tegemoet en geven hem zo een treffend bewijs van het hoge belang dat zij in hem stellen en van de liefde die zij voor hem koesteren. Paulus was er gevoelig voor, hij was er diep door getroffen; hij dankte er God voor, aan wie hij al het goede dat hij genoot, gewend was toe te schrijven, en in wiens verheerlijking hij steeds placht te eindigen; en hij trok er voedsel uit voor zijn vertrouwen op Hem, tegen de onzekere toekomst die hem wachtte.

return to 'Top of Page'

Vers 15

15. En vandaar kwamen de broeders, gedurende ons zevendaags verblijf te Puteoli, omdat de christenen daar het gerucht verbreidden. Zij hadden van onze zaken gehoord, namelijk van onze komst, en kwamen ons tegemoet, zij die het verste reisden tot de Appiusmarkt en de anderen, die slechts een kortere afstand konden afleggen tot de drie tabernen; toen Paulus hen zag, dankte hij God en greep moed. De Heere toch had tot hiertoe zo wonderbaar geholpen en Zijn belofte in Acts 23:11, Acts 27:24 trouw vervuld.

Hierop begon men de laatste tocht naar Rome. Intussen hadden de christenen te Rome reeds gehoord dat de aankomst van de apostel te verwachten was en van zijn zaken, doordat waarschijnlijk de broeders te Puteoli hun bericht hadden gegeven en zij haastten zich nu hem tegemoet te gaan in verschillende groepen. De eerste groep kwam hem tegen bij Appifer, een stadje aan de via Appia gelegen, ruim een mijl van Rome, de anderen bij drie tabernen, waarschijnlijk een klaverblad van herbergen, slechts 1/4 mijl van de hoofdstad verwijderd. De christelijke liefde blijft overal gelijk. Dit afhalen is als het feestelijk inhalen van een evangeliedienaar, zoals dat in enige streken van Duitsland plaats heeft. Toen Paulus de broeders zag, dankte hij God en greep moed. Het stoorde de gemeenschappelijke blijdschap niet dat te Appifer de matrozen en een lage bevolking een woest leven leidden, zodat de reizigers van Rome op die plaats niet graag stil hielden. Nog minder de omstandigheid dat de weg daarheen door de Pontische moerassen liep. Intussen zullen enigen door die omstandigheid gedwongen zijn in de herberg de "drie tabernen, " die de betere standen boven een verblijf te Appifer stelden, de apostel op te wachten; misschien ook oudere mensen, evenals wij ons wellicht moeten voorstellen dat er ook christelijke vrouwen bij geweest zijn. Dit inhalen kan ons iets tonen van de lichtheid van de gevangenschap van de apostel alsook van de gunstige omstandigheden waarin toen de christenen te Rome zich bevonden.

Het was van de broeders te Rome oplettend en liefdevol door tegemoet te gaan de geest van Paulus te verkwikken. Zo is er veel dat geen onkosten veroorzaakt en waardoor men toch elkaar op de moeilijke loopbaan van dit leven zou kunnen verkwikken en de hand bieden.

Is het een wonder dat Paulus na zoveel hindernissen en gevaren, zoveel (zoals de dichter het uitdrukt) "gevallen zonder tal en hachelijke kansen" tot dichtbij Rome genaderd, met Rome door broeders in Christus vertegenwoordigd als voor zich, God luidkeels dankte en moed vatte? Moed vatte hij en verademing had hij nodig; was ook hij niet een mens, bij al zijn ontzaglijke grootheid, net als wij? En hij dankte God, vanwege de verhoring van de gebeden (Romans 1:9vv. ; 15:23vv.), zolang uitgesteld, nu gegeven op een zo onverwachte manier, in een zo ongedachte toestand. Want te Rome zou hij nu met het evangelie van de vrijheid, als een gevangen man aankomen-gebonden te Jeruzalem, gevangen te Rome, maar met de vrijheid van de kinderen van God vanbinnen en met het oog van het geloof op het nieuwe Jeruzalem daarboven.

Toen Paulus eens te Efeze het woord uitsprak (Acts 19:21): "nadat ik daar geweest zal zijn, moet ik ook Rome zien" stond hem de noodzaak voor de geest dat hij als de apostel van de heidenen de naam van de Heere ook in die stad moest verkondigen, waar het rijk van de wereld zijn middelpunt had. Daarbij was voor hem natuurlijk niet de hoofdzaak dat de verkondiging door hem geschiedde, maar dat de verkondiging van het evangelie te Rome ook vruchten droeg; want hij geeft zichzelf voor als een niets en hij stelt er daarentegen het hoogste belang in dat er vrucht gezien wordt (2 Corinthians 12:11 Philippians 1:18v.). Nu is het een levende vrucht van de verkondiging van het evangelie in de Romeinse hoofdstad die hem in de broeders persoonlijk tegemoet kwam. Zo moet het gevoel van noodzaak, dat vroeger te Efeze in hem was, nu door het zien van de christelijke broeders uit Rome veranderen in een gevoel van de diepste innerlijke bevrediging. Daar wij in die uitdrukking van Paulus duidelijk opmerken dat hij de betekenis van Rome als hoofdstad van de wereld weet te waarderen, is het geen wonder dat het opmerken van het geloof bij de gemeente te Rome bij hem een tegenwicht kon geven tegen de laatst gemaakte ervaring van ongeloof en van afval in de stad van God te Jeruzalem. Juist door deze opmerking wordt het hem tot onmiddellijke zekerheid dat, nadat het volk van God met zijn heilige stad verworpen was en aan het gericht van God was overgegeven, op het geheel tegenovergestelde punt van de wereld, te Rome, het middelpunt van het rijk van de wereld, het rijk van God een vast begin had verkregen. Het had dus bestaan gekregen op een andere plaats, die net zo wereldomvattend en wereldbeheersend was als Jeruzalem.

Wat zal de apostel wel gevoeld hebben, toen hij de eerste voet in Italië aan wal zette! Hoe zal zijn zevendaags verblijf bij de broeders te Puteoli hem verkwikt hebben! Hoe zal hij in het bijzonder door de komst van de broeders uit Rome zijn opgebeurd en versterkt! Zij hadden van zijn komst gehoord en voelden zich geroepen om hem, al kwam hij ook aan als een gevangene, tegemoet te gaan. Wat zij van hem en zijn werk hadden vernomen, had hun diepe hoogachting en hartelijke genegenheid voor hem ingeboezemd. Die hoogachting en genegenheid waren aanmerkelijk versterkt door de belangrijke brief die zij van hem ontvangen hadden. Vurig verlangen zij hem te zien. Zij kunnen niet wachten totdat hij in de stad is aangekomen. Zij gaan hem tot aan de drie tabernen, ja sommigen zelfs tot aan de markt van Appius tegemoet en geven hem zo een treffend bewijs van het hoge belang dat zij in hem stellen en van de liefde die zij voor hem koesteren. Paulus was er gevoelig voor, hij was er diep door getroffen; hij dankte er God voor, aan wie hij al het goede dat hij genoot, gewend was toe te schrijven, en in wiens verheerlijking hij steeds placht te eindigen; en hij trok er voedsel uit voor zijn vertrouwen op Hem, tegen de onzekere toekomst die hem wachtte.

return to 'Top of Page'

Vers 16

16. En toen wij omstreeks eind maart van het jaar 61 n. Chr. te Rome aangekomen waren, gaf de hoofdman Julius de gevangenen over aan de overste van het leger, aan de praefectus praetorio, de opperbevelhebber van de koninklijke lijfwacht. Maar aan Paulus werd toegelaten op zichzelf te wonen. Het begeleidend schrijven van de landvoogd Festus sprak zo gunstig over hem en de hoofdman gaf zo'n voortreffelijk getuigenis omtrent hem, dat dit op de overste van het leger een diepe indruk maakte. Ten gevolge daarvan werd hij niet met de overige gevangenen in de kazerne van de preatorianen gevoerd, maar gezonden naar een bijzondere woning in de nabijheid, zoals hij die zelf koos (vgl. Acts 28:23). Hij moest daar echter blijven met de soldaat, die hem bewaakte en aan wiens arm hij volgens gewoonte van de Romeinen met een keten was verbonden (Acts 28:20).

Paulus trad Rome van de zuidzijde binnen door de Porta Capena (zo heet die poort). Vervolgens ging hij met de overige gevangenen op de straat van Appius (via Appi a) naar het keizerlijke paleis, dat op de Palestijnse heuvel gelegen was, waarbij zich het hoofdkwartier van dat deel van de keizerlijke lijfwacht bevond, dat tot de dadelijke dienst van de keizer bestemd was. De overige praetorianen of lijfwachten, die nog onder Augustus op de plaatsen bij Rome verdeeld waren geweest, bezaten sedert Tiberius een eigen door Sejanus gebouwde kazerne, aan de oostelijke stadsmuur naast de via Nomentana. Vroeger en later waren er altijd twee opperbevelhebbers van de lijfwacht (praefecti praetorio) en schreef Lukas "aan de overste van het leger, " dan kon dit die hoofdman betreffen die juist de dienst had om de gevangenen in ontvangst te nemen. Intussen toont zich de heilige schrijver ook zeer vertrouwd met de geschiedkundige tijdsomstandigheden, waarin de door hem meegedeelde gebeurtenissen plaats hebben, waarom wij niet twijfelen of hij heeft door het bepalend lidwoord de bepaalde opperbevelhebber willen aanwijzen, die er toen alleen was, namelijk Burrhus Afranius. Met de filosoof Seneka was deze in zijn jeugd opvoeder van Nero geweest en daarom was hij door keizer Claudius in de plaats van de vroegere twee opperbevelhebbers tot enige praefectus praetorio verheven. Dit ambt bekleedde hij dan ook gedurende de eerste zeven jaren van Nero's regering; hij stierf echter (waarschijnlijk ten gevolge van vergif dat hem was ingegeven) in het begin van het jaars 62 n. Chr. Staat nu overigens vast dat Paulus niet vroeger dan in de lente van het jaar 61 naar Rome is gekomen, dan blijkt uit onze tekst ook aan de andere zijde dat hij niet later dan op die zo-even genoemde tijd daar geweest is. Want van Rufus en Tigellinus, de beide ambtsopvolgers van Burrhus, is het met het oog op hun slecht karakter, daar de laatste een waar monster en de eerste geheel van hem afhankelijk was, zo goed als zeker dat zij de apostel niet zo'n verlichting van zijn gevangenschap, als hier wordt gemeld, zouden hebben toegestaan. Wel had ook de landvoogd Felix hem in zoverre een verlichting toegestaan dat niemand van de zijnen werd verhinderd om hem te dienen of tot hem te komen. In de eerste plaats sloeg dit op lichamelijke behoeften van de gevangene, maar ook in zoverre op geestelijke aangelegenheden dat hij zich enige uren door de omgang en de toespraak van zijn vrienden kon sterken en verkwikken. Een werkzaamheid naar buiten, een schriftelijk verkeer met zijn gemeenten was de apostel reeds ontzegd, omdat het, zoals wij reeds bij Acts 24:23 Ac 24:23 daarop opmerkzaam hebben gemaakt, alle begrip van gevangenschap tot onderzoek tegenspreekt een gevangene toe te staan dat hij verder in dezelfde zaak werkzaam is, waarom hij gevangen genomen is, afgezien van het feit dat Paulus zich te Cesarea bevond in een vertrek van het paleis van de landvoogd (Acts 23:35) en daardoor verhinderd was enig werk buiten de grenzen van zijn gevangenschap te verrichten. Anders stond de zaak te Rome. Was het hem ook niet gegund bezoeken in de stad af te leggen, in de vergadering van de christenen of in de synagoge van de Joden te gaan of ergens openlijk op te treden, zo kon hij toch in het huis dat hij gehuurd had zich in zo verre vrij bewegen dat hij ongestoord bezoeken kon ontvangen, met zijn gasten kon spreken en door middel van zijn vrienden briefwisseling naar buiten kon houden; alleen was er altijd een soldaat bij hem en was hij aan hem vastgebonden. Daar de onderbevelhebber, zolang de keizer de zaak van de gevangene nog niet tot beslissing had gebracht, die met keizerlijke volmacht verder leidde, is het de vraag hoe Burrhus ertoe gekomen is om Paulus uit eigen beweging een zo grote verlichting van zijn gevangenschap toe te staan. Nu is reeds boven gezegd wat hem dadelijk ten gunste van deze gevangene stemde: aan de ene zijde het begeleidend schrijven van de landvoogd, aan de andere het bericht van de hoofdman omtrent het gebeurde gedurende de zeereis. Burrhus verkreeg daaruit dezelfde overtuiging omtrent Paulus, die eens Pontius Pilatus ten opzichte van de Heere Jezus had gehad (Matthew 27:18), dat namelijk de Joden Hem uit nijd hadden overgeleverd. Zeker gaf dat begeleidend schrijven van Festus te kennen dat Paulus, een geboren Romeins burger, door de hoge raad van volksoproer en verbreiding van dwalingen over de Joodse godsdienst was aangeklaagd. Terwijl hij nu door de landvoogd zelf ten opzichte van het eerste punt voor onschuldig was gehouden, had ook omtrent het tweede de Joodse koning Agrippa, naar wiens oordeel gevraagd was en die in staat was met kennis van zaken een oordeel uit te spreken, verklaard dat de gevangene had kunnen worden vrijgelaten, als hij zich niet op de keizer had beroepen (Acts 26:32). Nu weten wij uit de geschiedenis hoezeer Burrhus afkerig was van de twisten van de toenmalige maîtresse van de keizer, de Joodse proseliete Poppaea Sahiua (men heeft hem een jaar daarna uit de weg geruimd, omdat Nero zijn plan om Octavia te verstoten en Popraea te huwen, niet anders wist te bereiken dan met opoffering van Burrhus). Zonder twijfel hebben ook de intriges van de hoge raad te Jeruzalem tegen de apostel een zelfde afstotende indruk op hem gemaakt. Het ligt voor de hand aan te nemen dat de opperbevelhebber de Joden graag het voorwerp van hun nijd uit hun handen zou hebben getrokken en het liefst de gevangene zou hebben vrijgelaten, zoals ook Pilatus ten opzichte van Jezus dit op alle wijzen probeerde. Hij kon echter niet vooruitlopen op de beslissing van de keizer, op wie Paulus zich beroepen had en zo verlichtte hij tenminste de militaire gevangenschap in die mate, als vroeger, bij de dood van Tiberius in het jaar 37 Caligula die voor de gevangene Agrippa I had verlicht, die hij ook het liefst dadelijk geheel vrij zou hebben gelaten; doch fatsoen hield hem van het eerste nog terug. De woning die Paulus bij een gastvriend nam (Acts 28:23) was misschien bij Aquila en Priscilla (Acts 18:2v., 18, 26), aangezien dezen zich toen nog te Rome bevonden (Romans 16:3) en niet reeds weer naar Efeze verhuisd waren (2 Timothy 4:19). In het laatste geval moeten wij ons zijn verblijfplaats indenken bij n van die Romeinse christenen, die hem in die stad hebben ingehaald, nadat zij van Puteoli omtrent zijn aankomst bericht hadden ontvangen (Acts 28:14v.). Toen de gevangenschap van de apostel werd gerekt, wilde hij volgens zijn grondstelling niet meer alleen gastvriendschap genieten, maar bezorgde hij zich een eigen gehuurde woning (Acts 28:30), waar hij zeker ook handenarbeid verrichtte. Waren Aquila en Priscilla bij zijn aankomst nog te Rome, dan kwam zeker die verandering op het moment dat zij weer naar Efeze vertrokken; tot die tijd heeft hij bij hen op dezelfde wijze als vroeger te Corinthiërs (Acts 18:2v.) zijn onderkomen gehad.

return to 'Top of Page'

Vers 16

16. En toen wij omstreeks eind maart van het jaar 61 n. Chr. te Rome aangekomen waren, gaf de hoofdman Julius de gevangenen over aan de overste van het leger, aan de praefectus praetorio, de opperbevelhebber van de koninklijke lijfwacht. Maar aan Paulus werd toegelaten op zichzelf te wonen. Het begeleidend schrijven van de landvoogd Festus sprak zo gunstig over hem en de hoofdman gaf zo'n voortreffelijk getuigenis omtrent hem, dat dit op de overste van het leger een diepe indruk maakte. Ten gevolge daarvan werd hij niet met de overige gevangenen in de kazerne van de preatorianen gevoerd, maar gezonden naar een bijzondere woning in de nabijheid, zoals hij die zelf koos (vgl. Acts 28:23). Hij moest daar echter blijven met de soldaat, die hem bewaakte en aan wiens arm hij volgens gewoonte van de Romeinen met een keten was verbonden (Acts 28:20).

Paulus trad Rome van de zuidzijde binnen door de Porta Capena (zo heet die poort). Vervolgens ging hij met de overige gevangenen op de straat van Appius (via Appi a) naar het keizerlijke paleis, dat op de Palestijnse heuvel gelegen was, waarbij zich het hoofdkwartier van dat deel van de keizerlijke lijfwacht bevond, dat tot de dadelijke dienst van de keizer bestemd was. De overige praetorianen of lijfwachten, die nog onder Augustus op de plaatsen bij Rome verdeeld waren geweest, bezaten sedert Tiberius een eigen door Sejanus gebouwde kazerne, aan de oostelijke stadsmuur naast de via Nomentana. Vroeger en later waren er altijd twee opperbevelhebbers van de lijfwacht (praefecti praetorio) en schreef Lukas "aan de overste van het leger, " dan kon dit die hoofdman betreffen die juist de dienst had om de gevangenen in ontvangst te nemen. Intussen toont zich de heilige schrijver ook zeer vertrouwd met de geschiedkundige tijdsomstandigheden, waarin de door hem meegedeelde gebeurtenissen plaats hebben, waarom wij niet twijfelen of hij heeft door het bepalend lidwoord de bepaalde opperbevelhebber willen aanwijzen, die er toen alleen was, namelijk Burrhus Afranius. Met de filosoof Seneka was deze in zijn jeugd opvoeder van Nero geweest en daarom was hij door keizer Claudius in de plaats van de vroegere twee opperbevelhebbers tot enige praefectus praetorio verheven. Dit ambt bekleedde hij dan ook gedurende de eerste zeven jaren van Nero's regering; hij stierf echter (waarschijnlijk ten gevolge van vergif dat hem was ingegeven) in het begin van het jaars 62 n. Chr. Staat nu overigens vast dat Paulus niet vroeger dan in de lente van het jaar 61 naar Rome is gekomen, dan blijkt uit onze tekst ook aan de andere zijde dat hij niet later dan op die zo-even genoemde tijd daar geweest is. Want van Rufus en Tigellinus, de beide ambtsopvolgers van Burrhus, is het met het oog op hun slecht karakter, daar de laatste een waar monster en de eerste geheel van hem afhankelijk was, zo goed als zeker dat zij de apostel niet zo'n verlichting van zijn gevangenschap, als hier wordt gemeld, zouden hebben toegestaan. Wel had ook de landvoogd Felix hem in zoverre een verlichting toegestaan dat niemand van de zijnen werd verhinderd om hem te dienen of tot hem te komen. In de eerste plaats sloeg dit op lichamelijke behoeften van de gevangene, maar ook in zoverre op geestelijke aangelegenheden dat hij zich enige uren door de omgang en de toespraak van zijn vrienden kon sterken en verkwikken. Een werkzaamheid naar buiten, een schriftelijk verkeer met zijn gemeenten was de apostel reeds ontzegd, omdat het, zoals wij reeds bij Acts 24:23 Ac 24:23 daarop opmerkzaam hebben gemaakt, alle begrip van gevangenschap tot onderzoek tegenspreekt een gevangene toe te staan dat hij verder in dezelfde zaak werkzaam is, waarom hij gevangen genomen is, afgezien van het feit dat Paulus zich te Cesarea bevond in een vertrek van het paleis van de landvoogd (Acts 23:35) en daardoor verhinderd was enig werk buiten de grenzen van zijn gevangenschap te verrichten. Anders stond de zaak te Rome. Was het hem ook niet gegund bezoeken in de stad af te leggen, in de vergadering van de christenen of in de synagoge van de Joden te gaan of ergens openlijk op te treden, zo kon hij toch in het huis dat hij gehuurd had zich in zo verre vrij bewegen dat hij ongestoord bezoeken kon ontvangen, met zijn gasten kon spreken en door middel van zijn vrienden briefwisseling naar buiten kon houden; alleen was er altijd een soldaat bij hem en was hij aan hem vastgebonden. Daar de onderbevelhebber, zolang de keizer de zaak van de gevangene nog niet tot beslissing had gebracht, die met keizerlijke volmacht verder leidde, is het de vraag hoe Burrhus ertoe gekomen is om Paulus uit eigen beweging een zo grote verlichting van zijn gevangenschap toe te staan. Nu is reeds boven gezegd wat hem dadelijk ten gunste van deze gevangene stemde: aan de ene zijde het begeleidend schrijven van de landvoogd, aan de andere het bericht van de hoofdman omtrent het gebeurde gedurende de zeereis. Burrhus verkreeg daaruit dezelfde overtuiging omtrent Paulus, die eens Pontius Pilatus ten opzichte van de Heere Jezus had gehad (Matthew 27:18), dat namelijk de Joden Hem uit nijd hadden overgeleverd. Zeker gaf dat begeleidend schrijven van Festus te kennen dat Paulus, een geboren Romeins burger, door de hoge raad van volksoproer en verbreiding van dwalingen over de Joodse godsdienst was aangeklaagd. Terwijl hij nu door de landvoogd zelf ten opzichte van het eerste punt voor onschuldig was gehouden, had ook omtrent het tweede de Joodse koning Agrippa, naar wiens oordeel gevraagd was en die in staat was met kennis van zaken een oordeel uit te spreken, verklaard dat de gevangene had kunnen worden vrijgelaten, als hij zich niet op de keizer had beroepen (Acts 26:32). Nu weten wij uit de geschiedenis hoezeer Burrhus afkerig was van de twisten van de toenmalige maîtresse van de keizer, de Joodse proseliete Poppaea Sahiua (men heeft hem een jaar daarna uit de weg geruimd, omdat Nero zijn plan om Octavia te verstoten en Popraea te huwen, niet anders wist te bereiken dan met opoffering van Burrhus). Zonder twijfel hebben ook de intriges van de hoge raad te Jeruzalem tegen de apostel een zelfde afstotende indruk op hem gemaakt. Het ligt voor de hand aan te nemen dat de opperbevelhebber de Joden graag het voorwerp van hun nijd uit hun handen zou hebben getrokken en het liefst de gevangene zou hebben vrijgelaten, zoals ook Pilatus ten opzichte van Jezus dit op alle wijzen probeerde. Hij kon echter niet vooruitlopen op de beslissing van de keizer, op wie Paulus zich beroepen had en zo verlichtte hij tenminste de militaire gevangenschap in die mate, als vroeger, bij de dood van Tiberius in het jaar 37 Caligula die voor de gevangene Agrippa I had verlicht, die hij ook het liefst dadelijk geheel vrij zou hebben gelaten; doch fatsoen hield hem van het eerste nog terug. De woning die Paulus bij een gastvriend nam (Acts 28:23) was misschien bij Aquila en Priscilla (Acts 18:2v., 18, 26), aangezien dezen zich toen nog te Rome bevonden (Romans 16:3) en niet reeds weer naar Efeze verhuisd waren (2 Timothy 4:19). In het laatste geval moeten wij ons zijn verblijfplaats indenken bij n van die Romeinse christenen, die hem in die stad hebben ingehaald, nadat zij van Puteoli omtrent zijn aankomst bericht hadden ontvangen (Acts 28:14v.). Toen de gevangenschap van de apostel werd gerekt, wilde hij volgens zijn grondstelling niet meer alleen gastvriendschap genieten, maar bezorgde hij zich een eigen gehuurde woning (Acts 28:30), waar hij zeker ook handenarbeid verrichtte. Waren Aquila en Priscilla bij zijn aankomst nog te Rome, dan kwam zeker die verandering op het moment dat zij weer naar Efeze vertrokken; tot die tijd heeft hij bij hen op dezelfde wijze als vroeger te Corinthiërs (Acts 18:2v.) zijn onderkomen gehad.

return to 'Top of Page'

Vers 17

17. En het geschiedde na drie dagen na de aankomst te Rome dat Paulus in zijn woning (Acts 28:23) degenen die de voornaamsten van de Joden waren, 1) hun oudsten en opzieners, samenriep. En toen zij zijn uitnodiging met zekere belangstelling aannamen en samengekomen waren, zei hij tot hen: Mannen broeders, (Acts 13:26, Acts 22:1), ik, die niets gedaan heb tegen het volk of de vaderlijke gewoonten, zoals men mij ook misschien bij u beschuldigd heeft (Acts 24:5v. ; 25:7v.), ben geboeid uit Jeruzalem overgeleverd in de handen van de Romans 2:1) (Acts 21:11; Acts 21:27vv.).

1) Wij zijn natuurlijk in grote spanning waarmee de apostel nu te Rome zijn werkzaamheid zal openen, nadat de eerste dagen voorbij zijn, die met de inrichting van zijn nieuwe toestand bezet waren. Aan onze eigen gedachten overgelaten, zouden wij zonder twijfel tot het vermoeden komen dat Paulus zich eerst met de gemeente te Rome, waarvan hij met zoveel liefde en verering hield, in nader contact zal hebben gesteld, om de slechts vluchtige ontmoeting die hij onderweg met haar had gehad, vaster te maken. Maar wij vernemen van Lukas dat de apostel geheel anders dacht; niet de voornaamsten van de christelijke gemeente liet hij tot zich komen, maar die van de Joden. Hij dus, die eens dat onvergelijkelijke loflied geschreven heeft op de liefde, die alles verdraagt en alles hoopt (1 Corinthians 13:1), heeft deze liefde niet alleen geroemd, maar zelf beleefd, daar bij tegenover de bitterste, de dodelijke vijandschap van zijn broeders naar het vlees, altijd weer opnieuw en na de treurigste ervaring aan lichaam en ziel, geduld en hoop stelt. Had de apostel in de gemeente te Rome, waarvan de leden hem in Acts 28:15 bij Appifer en de Drie Tabernen tegenkwamen, het hoofdpunt van het gehele heidendom gezien, zo was hem opnieuw en in ruimere kring het ingaan van de volheid van de heidenen in het rijk van God voor de geest gekomen. Daar hij nu enigszins, zover namelijk zijn eigen oog reikte, wist dat de volheid van de heidenen in het rijk van God was ingegaan, stelde hij er groot belang in bij Israël een nieuwe krachtige poging te doen, of niet misschien het tijdpunt zou gekomen zijn dat de HEERE vanaf het begin had aangewezen, dat hij Zijn volk uit het ergste en verste afdwalen bekeren zou door hetgeen Zijn volk niet was (Romans 11:12v., 25v. Deuteronomy 32:21). Uit de latere tijd van de kerk van de heidenen moeten wij ons een punt voorstellen dat met het onze gelijkheid heeft en waaruit ook blijkt dat de grootste kerkleraar bij de apostel achterblijft, alsook dat de kerk uit de heidenen, om zich bewust te blijven van haar goddelijk doel, altijd behoefte heeft aan de geïnspireerde voorstelling van de eerste en normale periode van de kerk. Dit punt in de kerkgeschiedenis is overal datgene wat in ieder opzicht het meest herinnert aan de geschiedenis en persoonlijkheid van Paulus: de tijd van de reformatie, die weer in Luthers persoon en geschiedenis zijn middelpunt heeft; en wij maken geen bedenkingen deze hersteller en vernieuwer van het Paulinische evangelie, die zo sterk was in zijn God, voor de grootste kerkleraar onder de gemeente uit de heidenen te verklaren. Omdat Luther er zich volkomen van bewust is dat door zijn getuigenis het verduisterd hoofdpunt van de verkondiging van het evangelie onder de heidenen weer was verhelderd, rekent hij dat vanaf zijn optreden een nieuwe periode in het verloop van de algemene kerkelijke ontwikkeling gekomen is en door dit bewustzijn van de grote hervormende betekenis van zijn werken komt hij het gemakkelijkst tot de hoop dat ook voor de Joden een tijd van bekering zou zijn aangebroken; daarom bemoeide hij zich in het begin veel met de Joden. Maar op die hoogte van verwachting tegen verwachting heeft hij zich zeker niet kunnen houden en zich later in zijn uitspraken en voornemens alleen laten leiden door de sterke indruk van de Joodse verstoktheid. Als nu Luthers krachtig geloof voor de afgrond van de Joodse boosheid en verstoktheid terugdeinst, hoeveel sterker moet het geloof van de apostel van de heidenen geweest zijn, die ook bij zijn aankomst te Rome nog moed en blijdschap heeft om zijn prediking te beginnen door de Joden uit Rome tot zich te laten komen. Zijn liefde tot Israël is een vuur van de HEERE, dat door niets kan worden uitgeblust (Acts 8:6v.) en dat daarom, al is het voor een tijd uitgedoofd, des te helderder en heerlijker opvlamt.

Het kost niet weinig strijd, zijn volk, zijn moederkerk te blijven liefhebben, ondanks dat men door de machtigen daarin zo kwalijk wordt behandeld.

De gedachte dat zich onder de Joden het gerucht kon verbreiden dat Paulus als een afvallige Jood naar Rome was gekomen, die het rechtmatige Joodse gericht van het Sanhedrin had verworpen en naar aanleiding van hun vonnis zich op de heidense keizer te Rome had beroepen en dat dit gerucht de Joden een nieuwe ergernis tegen het evangelie zou geven, moest hem nog bijzonder tot spoed aansporen om voor de voornaamsten over zijn zaak en zijn verhouding tot hen een voordracht te houden.

2) De Joden bewoonden te Rome een afzonderlijk gedeelte van de stad, hun voornaamsten waren daarom niet moeilijk samen te roepen. Het was nu een gunstig teken dat zij de uitnodiging aannamen, die zeker wel tot hen kwam via hen, die tot de bij hen beruchte sekte (Acts 28:22) behoorden.

Als zij werkelijk tot Hem komen is de toespraak weer als gewoonlijk bescheiden en edel, waarmee hij hen tracht voor te bereiden op het horen van het woord van de waarheid ten leven, door het geloof in de aan de vaderen beloofde Messias. Het is allereerst de eenvoudige, maar nadrukkelijke verklaring van zijn onschuld ten aanzien van de beschuldiging, ten gevolge waarvan hij zich op dit ogenblik gevangen te Rome bevindt: hij heeft niets tegen het volk van de Joden of de vaderlijke gewoonten gedaan. Was hij niet ten volle gerechtigd dit te verklaren, hij, die wel aan de heidenen, tot het geloof in Christus overgebracht, vrijheid van de wet van Mozes verkondigd had, maar verder aan de Joden van afkomst noch door woord noch door voorbeeld, iets anders dan eerbied voor de voorvaderlijke inzettingen tot op het ogenblik zelf van zijn gevangenneming te Jeruzalem had getoond.

De vorm waarin hij zijn gevangenneming en gevangenschap meedeelt, wijst meer op de profetie van Agabus, die diep in zijn gemoed was binnengedrongen, omdat die een herhaling voorstelde van de uittocht van Jezus uit Jeruzalem, dan op de eigenlijke gang van de gebeurtenis.

return to 'Top of Page'

Vers 17

17. En het geschiedde na drie dagen na de aankomst te Rome dat Paulus in zijn woning (Acts 28:23) degenen die de voornaamsten van de Joden waren, 1) hun oudsten en opzieners, samenriep. En toen zij zijn uitnodiging met zekere belangstelling aannamen en samengekomen waren, zei hij tot hen: Mannen broeders, (Acts 13:26, Acts 22:1), ik, die niets gedaan heb tegen het volk of de vaderlijke gewoonten, zoals men mij ook misschien bij u beschuldigd heeft (Acts 24:5v. ; 25:7v.), ben geboeid uit Jeruzalem overgeleverd in de handen van de Romans 2:1) (Acts 21:11; Acts 21:27vv.).

1) Wij zijn natuurlijk in grote spanning waarmee de apostel nu te Rome zijn werkzaamheid zal openen, nadat de eerste dagen voorbij zijn, die met de inrichting van zijn nieuwe toestand bezet waren. Aan onze eigen gedachten overgelaten, zouden wij zonder twijfel tot het vermoeden komen dat Paulus zich eerst met de gemeente te Rome, waarvan hij met zoveel liefde en verering hield, in nader contact zal hebben gesteld, om de slechts vluchtige ontmoeting die hij onderweg met haar had gehad, vaster te maken. Maar wij vernemen van Lukas dat de apostel geheel anders dacht; niet de voornaamsten van de christelijke gemeente liet hij tot zich komen, maar die van de Joden. Hij dus, die eens dat onvergelijkelijke loflied geschreven heeft op de liefde, die alles verdraagt en alles hoopt (1 Corinthians 13:1), heeft deze liefde niet alleen geroemd, maar zelf beleefd, daar bij tegenover de bitterste, de dodelijke vijandschap van zijn broeders naar het vlees, altijd weer opnieuw en na de treurigste ervaring aan lichaam en ziel, geduld en hoop stelt. Had de apostel in de gemeente te Rome, waarvan de leden hem in Acts 28:15 bij Appifer en de Drie Tabernen tegenkwamen, het hoofdpunt van het gehele heidendom gezien, zo was hem opnieuw en in ruimere kring het ingaan van de volheid van de heidenen in het rijk van God voor de geest gekomen. Daar hij nu enigszins, zover namelijk zijn eigen oog reikte, wist dat de volheid van de heidenen in het rijk van God was ingegaan, stelde hij er groot belang in bij Israël een nieuwe krachtige poging te doen, of niet misschien het tijdpunt zou gekomen zijn dat de HEERE vanaf het begin had aangewezen, dat hij Zijn volk uit het ergste en verste afdwalen bekeren zou door hetgeen Zijn volk niet was (Romans 11:12v., 25v. Deuteronomy 32:21). Uit de latere tijd van de kerk van de heidenen moeten wij ons een punt voorstellen dat met het onze gelijkheid heeft en waaruit ook blijkt dat de grootste kerkleraar bij de apostel achterblijft, alsook dat de kerk uit de heidenen, om zich bewust te blijven van haar goddelijk doel, altijd behoefte heeft aan de geïnspireerde voorstelling van de eerste en normale periode van de kerk. Dit punt in de kerkgeschiedenis is overal datgene wat in ieder opzicht het meest herinnert aan de geschiedenis en persoonlijkheid van Paulus: de tijd van de reformatie, die weer in Luthers persoon en geschiedenis zijn middelpunt heeft; en wij maken geen bedenkingen deze hersteller en vernieuwer van het Paulinische evangelie, die zo sterk was in zijn God, voor de grootste kerkleraar onder de gemeente uit de heidenen te verklaren. Omdat Luther er zich volkomen van bewust is dat door zijn getuigenis het verduisterd hoofdpunt van de verkondiging van het evangelie onder de heidenen weer was verhelderd, rekent hij dat vanaf zijn optreden een nieuwe periode in het verloop van de algemene kerkelijke ontwikkeling gekomen is en door dit bewustzijn van de grote hervormende betekenis van zijn werken komt hij het gemakkelijkst tot de hoop dat ook voor de Joden een tijd van bekering zou zijn aangebroken; daarom bemoeide hij zich in het begin veel met de Joden. Maar op die hoogte van verwachting tegen verwachting heeft hij zich zeker niet kunnen houden en zich later in zijn uitspraken en voornemens alleen laten leiden door de sterke indruk van de Joodse verstoktheid. Als nu Luthers krachtig geloof voor de afgrond van de Joodse boosheid en verstoktheid terugdeinst, hoeveel sterker moet het geloof van de apostel van de heidenen geweest zijn, die ook bij zijn aankomst te Rome nog moed en blijdschap heeft om zijn prediking te beginnen door de Joden uit Rome tot zich te laten komen. Zijn liefde tot Israël is een vuur van de HEERE, dat door niets kan worden uitgeblust (Acts 8:6v.) en dat daarom, al is het voor een tijd uitgedoofd, des te helderder en heerlijker opvlamt.

Het kost niet weinig strijd, zijn volk, zijn moederkerk te blijven liefhebben, ondanks dat men door de machtigen daarin zo kwalijk wordt behandeld.

De gedachte dat zich onder de Joden het gerucht kon verbreiden dat Paulus als een afvallige Jood naar Rome was gekomen, die het rechtmatige Joodse gericht van het Sanhedrin had verworpen en naar aanleiding van hun vonnis zich op de heidense keizer te Rome had beroepen en dat dit gerucht de Joden een nieuwe ergernis tegen het evangelie zou geven, moest hem nog bijzonder tot spoed aansporen om voor de voornaamsten over zijn zaak en zijn verhouding tot hen een voordracht te houden.

2) De Joden bewoonden te Rome een afzonderlijk gedeelte van de stad, hun voornaamsten waren daarom niet moeilijk samen te roepen. Het was nu een gunstig teken dat zij de uitnodiging aannamen, die zeker wel tot hen kwam via hen, die tot de bij hen beruchte sekte (Acts 28:22) behoorden.

Als zij werkelijk tot Hem komen is de toespraak weer als gewoonlijk bescheiden en edel, waarmee hij hen tracht voor te bereiden op het horen van het woord van de waarheid ten leven, door het geloof in de aan de vaderen beloofde Messias. Het is allereerst de eenvoudige, maar nadrukkelijke verklaring van zijn onschuld ten aanzien van de beschuldiging, ten gevolge waarvan hij zich op dit ogenblik gevangen te Rome bevindt: hij heeft niets tegen het volk van de Joden of de vaderlijke gewoonten gedaan. Was hij niet ten volle gerechtigd dit te verklaren, hij, die wel aan de heidenen, tot het geloof in Christus overgebracht, vrijheid van de wet van Mozes verkondigd had, maar verder aan de Joden van afkomst noch door woord noch door voorbeeld, iets anders dan eerbied voor de voorvaderlijke inzettingen tot op het ogenblik zelf van zijn gevangenneming te Jeruzalem had getoond.

De vorm waarin hij zijn gevangenneming en gevangenschap meedeelt, wijst meer op de profetie van Agabus, die diep in zijn gemoed was binnengedrongen, omdat die een herhaling voorstelde van de uittocht van Jezus uit Jeruzalem, dan op de eigenlijke gang van de gebeurtenis.

return to 'Top of Page'

Vers 18

18. De Romeinen, die zowel in de persoon van de landvoogd Felix als in diens navolger Festus (Acts 24:1 tot 25:8) mij onderzocht hebben, wilden mij loslaten, omdat er bij mij geen sprake was van halsmisdaad. 19. Maar omdat de Joden dat tegenspraken, tegen mijn vrijlating protesteerden en de uitlevering aan hun rechtbank te Jeruzalem eisten, waartoe ook Festus wilde besluiten (Acts 25:9v.), werd ik genoodzaakt mij op de keizer te beroepen; doch ik heb dit niet gedaan, zoals men dat wil uitleggen, alsof ik iets had om mijn volk bij de keizer te beschuldigen; integendeel, ik ken mijn plichten jegens mijn vaderland tegenover het hoofd van de Romeinse staat zeer goed.

Reeds te Cesarea kan de apostel ter ore zijn gekomen dat de Palestijnse Joden zijn gedrag in Acts 25:9vv. zo uitleggen alsof hij zich op de keizer had beroepen om de Joden bij hem aan te klagen. Die argwaan was vanzelfsprekend en hoevelen zouden in de toestand van Paulus zo'n handelwijze tot zelfbehoud hebben aangegrepen? De apostel zocht echter niet zijn zelfbehoud, maar streefde ernaar dat allen, Joden en Grieken, voor Christus mochten worden gewonnen. Lukte het hem de leiders van de Joden te Rome, in het geval zij reeds van die argwaan hadden gehoord, daarvan te bevrijden, dan kon hij niet alleen deze maar ook de overige Joden te Rome voor zich en zijn prediking gunstig stemmen.

Zijn proces stond door het vertrouwen dat hij bij Julius en door hem bij Burrhus gevonden had, op dat ogenblik zo gunstig dat hij eerder veronderstelt dat de Joden te Rome voor hem zouden vrezen, dan dat hij voor hen zou hebben gevreesd. Nadat Claudius de Joden enige jaren geleden uit Rome verdreven had (Acts 18:2), waren zij zich nu waarschijnlijk met een klein aantal en met vrees langzamerhand weer in Rome komen vestigen en zij sidderden voor elke stoot die tot een vernieuwing van het verbanningsedict van Claudius aanleiding zou hebben kunnen geven. Zo is dan de bedoeling van de apostel eenvoudig, hetgeen door hem openlijk werd uitgesproken, om het wantrouwen van de Joden, dat door berichten bij hen tegen zijn persoon mocht zijn opgewekt en bij de toenmalige toestand van de Joden te Rome tot vrees voor hen kon zijn geklommen, door een openlijke verklaring terzijde te stellen, om aan hun zielen te kunnen arbeiden, maar niet om onmogelijke twisten ten opzichte van zijn proces te voorkomen.

return to 'Top of Page'

Vers 18

18. De Romeinen, die zowel in de persoon van de landvoogd Felix als in diens navolger Festus (Acts 24:1 tot 25:8) mij onderzocht hebben, wilden mij loslaten, omdat er bij mij geen sprake was van halsmisdaad. 19. Maar omdat de Joden dat tegenspraken, tegen mijn vrijlating protesteerden en de uitlevering aan hun rechtbank te Jeruzalem eisten, waartoe ook Festus wilde besluiten (Acts 25:9v.), werd ik genoodzaakt mij op de keizer te beroepen; doch ik heb dit niet gedaan, zoals men dat wil uitleggen, alsof ik iets had om mijn volk bij de keizer te beschuldigen; integendeel, ik ken mijn plichten jegens mijn vaderland tegenover het hoofd van de Romeinse staat zeer goed.

Reeds te Cesarea kan de apostel ter ore zijn gekomen dat de Palestijnse Joden zijn gedrag in Acts 25:9vv. zo uitleggen alsof hij zich op de keizer had beroepen om de Joden bij hem aan te klagen. Die argwaan was vanzelfsprekend en hoevelen zouden in de toestand van Paulus zo'n handelwijze tot zelfbehoud hebben aangegrepen? De apostel zocht echter niet zijn zelfbehoud, maar streefde ernaar dat allen, Joden en Grieken, voor Christus mochten worden gewonnen. Lukte het hem de leiders van de Joden te Rome, in het geval zij reeds van die argwaan hadden gehoord, daarvan te bevrijden, dan kon hij niet alleen deze maar ook de overige Joden te Rome voor zich en zijn prediking gunstig stemmen.

Zijn proces stond door het vertrouwen dat hij bij Julius en door hem bij Burrhus gevonden had, op dat ogenblik zo gunstig dat hij eerder veronderstelt dat de Joden te Rome voor hem zouden vrezen, dan dat hij voor hen zou hebben gevreesd. Nadat Claudius de Joden enige jaren geleden uit Rome verdreven had (Acts 18:2), waren zij zich nu waarschijnlijk met een klein aantal en met vrees langzamerhand weer in Rome komen vestigen en zij sidderden voor elke stoot die tot een vernieuwing van het verbanningsedict van Claudius aanleiding zou hebben kunnen geven. Zo is dan de bedoeling van de apostel eenvoudig, hetgeen door hem openlijk werd uitgesproken, om het wantrouwen van de Joden, dat door berichten bij hen tegen zijn persoon mocht zijn opgewekt en bij de toenmalige toestand van de Joden te Rome tot vrees voor hen kon zijn geklommen, door een openlijke verklaring terzijde te stellen, om aan hun zielen te kunnen arbeiden, maar niet om onmogelijke twisten ten opzichte van zijn proces te voorkomen.

return to 'Top of Page'

Vers 20

20. Daarom dan, omdat ik zeker niets vijandigs tegen mijn volk wil ondernemen en graag alle argwaan die men wellicht geprobeerd heeft bij u op te wekken, uit uw hart zou willen wegnemen, heb ik u bij mij geroepen, om u te zien. Ik wenste uw vertrouwen te winnen in de zaak, waarover eigenlijk het hele proces handelt (Acts 28:22) en u aan te spreken; want vanwege de hoop van Israël draag ik deze keten (Acts 26:6; vgl. 23:6, 24:21

Met wat een boosheid zou Paulus zich hebben kunnen uitlaten over de moordaanslag van de Joden (Acts 21:31; Acts 23:12vv.); maar hij zwijgt er geheel over. Hoeveel reden zou hij gehad hebben om zich bij zijn toehoorders over de volksgenoten in Palestina en de hoge raad te beklagen; maar wij horen er niets van. Wij zien alleen hoe hij ook hier te Rome nog eens de broederhand naar zijn volk uitstrekt: "Vanwege de hoop van Israël, zegt hij, draag ik deze keten, " d. i. om al wat een zoon van Abraham dierbaar moet zijn, wat de profeten hebben verkondigd, wat de vaderen hebben gehoopt, wat ook gij zeker tot op deze dag hebt begeerd, om de Messias en Zijn zaligheid "draag ik deze keten. " Zo'n aankondiging wil zeker zoveel zeggen als: wie oren heeft om te horen die horen!

De hogepriester Onias ten lof wordt in 2 Makk. 4:2vv. gezegd dat hij het welzijn van zijn volk ernstig op het oog had en de bescherming van de Syrische koning tegen de verrader Simon zocht, niet om zijn volk aan te klagen, maar tot welzijn van land en mensen: hier is meer dan de trouw van Onias. Paulus heeft de hoop op de zaligheid van zijn volk op het oog, als hij de bescherming van de keizer tegen zijn vervolgers inroept. Zeker heeft wel nooit een leraar, die op een vreemde plaats aankwam, in het uiterlijke een slechtere indruk gemaakt dan de apostel Paulus, toen hij naar Rome kwam en toch heeft niemand zo veel gedaan als deze getuige van Jezus in zijn boeien. Innerlijk brandde in hem een vuur om van Jezus te getuigen, een honger om de zielen ook van de bitterste vijanden te winnen en de goddelijke roeping bestuurde al zijn stappen, baande hem de wegen, opende hem de deuren en deed zijn voetstappen druipen van vet. Het komt er dus bij een leraar volstrekt niet op aan welke uiterlijk indruk hij bij zijn aankomst maakt, met wat voor een vertoning hij op een nieuwe plaats wordt op- en aangenomen; het komt er alleen op aan of hij een getuige van Jezus is, of hij de Heiland het kruis nadraagt, of God hem op die plaats geroepen heeft, of zijn hart brandt van de liefde van Jezus en van honger naar zielen.

return to 'Top of Page'

Vers 20

20. Daarom dan, omdat ik zeker niets vijandigs tegen mijn volk wil ondernemen en graag alle argwaan die men wellicht geprobeerd heeft bij u op te wekken, uit uw hart zou willen wegnemen, heb ik u bij mij geroepen, om u te zien. Ik wenste uw vertrouwen te winnen in de zaak, waarover eigenlijk het hele proces handelt (Acts 28:22) en u aan te spreken; want vanwege de hoop van Israël draag ik deze keten (Acts 26:6; vgl. 23:6, 24:21

Met wat een boosheid zou Paulus zich hebben kunnen uitlaten over de moordaanslag van de Joden (Acts 21:31; Acts 23:12vv.); maar hij zwijgt er geheel over. Hoeveel reden zou hij gehad hebben om zich bij zijn toehoorders over de volksgenoten in Palestina en de hoge raad te beklagen; maar wij horen er niets van. Wij zien alleen hoe hij ook hier te Rome nog eens de broederhand naar zijn volk uitstrekt: "Vanwege de hoop van Israël, zegt hij, draag ik deze keten, " d. i. om al wat een zoon van Abraham dierbaar moet zijn, wat de profeten hebben verkondigd, wat de vaderen hebben gehoopt, wat ook gij zeker tot op deze dag hebt begeerd, om de Messias en Zijn zaligheid "draag ik deze keten. " Zo'n aankondiging wil zeker zoveel zeggen als: wie oren heeft om te horen die horen!

De hogepriester Onias ten lof wordt in 2 Makk. 4:2vv. gezegd dat hij het welzijn van zijn volk ernstig op het oog had en de bescherming van de Syrische koning tegen de verrader Simon zocht, niet om zijn volk aan te klagen, maar tot welzijn van land en mensen: hier is meer dan de trouw van Onias. Paulus heeft de hoop op de zaligheid van zijn volk op het oog, als hij de bescherming van de keizer tegen zijn vervolgers inroept. Zeker heeft wel nooit een leraar, die op een vreemde plaats aankwam, in het uiterlijke een slechtere indruk gemaakt dan de apostel Paulus, toen hij naar Rome kwam en toch heeft niemand zo veel gedaan als deze getuige van Jezus in zijn boeien. Innerlijk brandde in hem een vuur om van Jezus te getuigen, een honger om de zielen ook van de bitterste vijanden te winnen en de goddelijke roeping bestuurde al zijn stappen, baande hem de wegen, opende hem de deuren en deed zijn voetstappen druipen van vet. Het komt er dus bij een leraar volstrekt niet op aan welke uiterlijk indruk hij bij zijn aankomst maakt, met wat voor een vertoning hij op een nieuwe plaats wordt op- en aangenomen; het komt er alleen op aan of hij een getuige van Jezus is, of hij de Heiland het kruis nadraagt, of God hem op die plaats geroepen heeft, of zijn hart brandt van de liefde van Jezus en van honger naar zielen.

return to 'Top of Page'

Vers 21

21. Maar zij, de voornaamsten van de Joden te Rome, die zo waren aangesproken, zeiden tot hem: Wij hebben, zoals gij schijnt te denken, noch op officiële wijze (Acts 9:2) van de zijde van de oversten van de synagoge en van de hoge raad, brieven over u uit Judea ontvangen, noch iemand van de broeders, als bijzonder persoon naar hier gekomen, heeft van u iets kwaads geboodschapt of gesproken, zodat wij ons dadelijk als tegenstanders tegenover u zouden plaatsen.

return to 'Top of Page'

Vers 21

21. Maar zij, de voornaamsten van de Joden te Rome, die zo waren aangesproken, zeiden tot hem: Wij hebben, zoals gij schijnt te denken, noch op officiële wijze (Acts 9:2) van de zijde van de oversten van de synagoge en van de hoge raad, brieven over u uit Judea ontvangen, noch iemand van de broeders, als bijzonder persoon naar hier gekomen, heeft van u iets kwaads geboodschapt of gesproken, zodat wij ons dadelijk als tegenstanders tegenover u zouden plaatsen.

return to 'Top of Page'

Vers 22

22. Maar ook al ontbreekt het ons aan berichten over u, toch interesseert ons uw verhouding tot het Jodendom wel. Wij begeren wel van u te horen wat gij voelt, welke grondstellingen en bedoelingen gij hebt; want wat deze sekte van de Nazareners aangaat, waartoe gij behoort (Acts 24:5, Acts 24:14), ons is bekend dat zij overal door de Joden tegengesproken wordt en zo licht de gedachte voor de hand dat wij in u met een afvallige te doen hebben.

Dit antwoord van de Joden maakt het waarschijnlijk dat Paulus in zijn voordracht bepaald heeft uitgesproken dat zij wellicht schriftelijke of mondelinge beschuldigingen tegen hem uit Judea zouden hebben ontvangen. Het schijnt bijna ongelofelijk dat geen van beide had plaatsgehad, maar men moet het volgende bedenken: 1) v r het appelleren (Acts 25:11 "ik beroep mij op de keizer hadden de Joden geen reden om aan de Joden te Rome mededelingen omtrent hem te doen, omdat zij niet konden vermoeden dat Paulus, die te Cesarea gevangen zat en die zij nu hoopten te doen vallen, ook met hun broeders in het verre westen in aanraking zou komen; 2) na het appelleren was het de Judeeërs niet mogelijk, reeds v r zijn komst te Rome bericht te zenden. De overbrenging van de apostel, dadelijk na het ingediende beroep, geschiedde reeds zo laat in de herfst en zo kort v r het sluiten van de zee (Acts 27:9), dat het hoogst moeilijk is aan te nemen dat een andere scheepsgelegenheid vroeger in Italië zou zijn aangekomen dan Paulus zelf, wiens schip toch in de lente na het openen van de zee slechts de korte en nog bovendien door de wind begunstigde (Acts 28:13) weg van Malta naar Puteoli moest maken. Daarom blijft 3) alleen over dat gedurende zijn tweejarige gevangenschap te Cesarea toevallig door bijzondere brieven of door reizende Judeeërs verkeerde berichten omtrent Paulus tot de Joden te Rome zouden gekomen zijn. Het is inderdaad bij het levendig verkeer tussen Judea en Rome en bij het groot opzien dat het werk van de apostel reeds sedert vele jaren gemaakt had en bij de grote beweging die het onder de Joden verwekt, niet waarschijnlijk aan te nemen dat de Joden te Rome dit werken en die ergernis onbekend zouden zijn gebleven. De voornaamsten van de Joden te Rome gaan hier terughoudend te werk, vrezend voor alle uitbreidingen. Zij trekken zich voorzichtig tot het officiële standpunt terug en zo verzekeren zij wat naar de letterlijke zin van de woorden zeker geen onwaarheid zal zijn geweest, dat zij voor zich noch enig geschrift over hem hadden ontvangen, noch mondelinge aanwijzing omtrent hem hadden vernomen. Hoe minder zij zich uiten en hoe minder vooringenomen zij zich voordoen, des te opener, zo hopen zij tevens, zal Paulus zijn bedoelingen openbaren en uitspreken. Paulus heeft te Rome dus met een gemeente van Joden te doen die, hoewel in een hoofdstad van de wereld, toch op opmerkelijke wijze in de algemene vijandschap van de Joden tegen de apostel nog niet is meegesleept en daarom nog vrij is van besliste vooringenomenheid. Om deze reden komt dan de staat van de Joodse gemeente te Rome overeen met die toestand die het beschrevene tussen de apostel van de heidenen en de Joden te Rome in de gang van de gehele ontwikkeling van de kerk inneemt, in zoverre hij, nadat hij de Joden te Jeruzalem en in Judea aan hun verstoktheid had moeten overlaten, het kan wagen de Joden te Rome kort daarop weer te begroeten met de verkondiging van het evangelie. Hebben zij nu echter omtrent het christelijk geloof nog niet geheel beslist, zij hebben het toch in een zekere mate gedaan, want hun gezegde over het feit van algemene tegenspraak moeten wij zonder twijfel opvatten als een verwerpend oordeel, alleen dat zij nog enige lust betonen om nader de meningen van Paulus te horen.

De arme Joden te Rome wisten niet meer van de zaak waarover Paulus met hen sprak dan dat de leer van Christus, die zij een sekte noemden, in alle landen werd tegengesproken. Dit is het nadeel dat men zich berokkent, als men te veel op het oordeel van de mensen vertrouwt, in blindheid maar gelooft wat anderen geloven of in blinde ijver verwerpt wat de grote menigte verwerpt.

Zover was het dan na een genadig bezoeken van meer dan 30 jaren met het volk van de Joden gekomen, dat zij overal het evangelie tegenspraken en het door Simeon geprofeteerde Christusteken (Luke 2:34) overal stond waar Joden woonden, van Jeruzalem tot aan het einde van de aarde.

En toch is de leer van die kleine sekte tot wereldgodsdienst geworden en heeft de vijandschap van Israël en Rome overwonnen, zonder zwaard en boog, alleen door de Davidsslinger van het goddelijke woord.

return to 'Top of Page'

Vers 22

22. Maar ook al ontbreekt het ons aan berichten over u, toch interesseert ons uw verhouding tot het Jodendom wel. Wij begeren wel van u te horen wat gij voelt, welke grondstellingen en bedoelingen gij hebt; want wat deze sekte van de Nazareners aangaat, waartoe gij behoort (Acts 24:5, Acts 24:14), ons is bekend dat zij overal door de Joden tegengesproken wordt en zo licht de gedachte voor de hand dat wij in u met een afvallige te doen hebben.

Dit antwoord van de Joden maakt het waarschijnlijk dat Paulus in zijn voordracht bepaald heeft uitgesproken dat zij wellicht schriftelijke of mondelinge beschuldigingen tegen hem uit Judea zouden hebben ontvangen. Het schijnt bijna ongelofelijk dat geen van beide had plaatsgehad, maar men moet het volgende bedenken: 1) v r het appelleren (Acts 25:11 "ik beroep mij op de keizer hadden de Joden geen reden om aan de Joden te Rome mededelingen omtrent hem te doen, omdat zij niet konden vermoeden dat Paulus, die te Cesarea gevangen zat en die zij nu hoopten te doen vallen, ook met hun broeders in het verre westen in aanraking zou komen; 2) na het appelleren was het de Judeeërs niet mogelijk, reeds v r zijn komst te Rome bericht te zenden. De overbrenging van de apostel, dadelijk na het ingediende beroep, geschiedde reeds zo laat in de herfst en zo kort v r het sluiten van de zee (Acts 27:9), dat het hoogst moeilijk is aan te nemen dat een andere scheepsgelegenheid vroeger in Italië zou zijn aangekomen dan Paulus zelf, wiens schip toch in de lente na het openen van de zee slechts de korte en nog bovendien door de wind begunstigde (Acts 28:13) weg van Malta naar Puteoli moest maken. Daarom blijft 3) alleen over dat gedurende zijn tweejarige gevangenschap te Cesarea toevallig door bijzondere brieven of door reizende Judeeërs verkeerde berichten omtrent Paulus tot de Joden te Rome zouden gekomen zijn. Het is inderdaad bij het levendig verkeer tussen Judea en Rome en bij het groot opzien dat het werk van de apostel reeds sedert vele jaren gemaakt had en bij de grote beweging die het onder de Joden verwekt, niet waarschijnlijk aan te nemen dat de Joden te Rome dit werken en die ergernis onbekend zouden zijn gebleven. De voornaamsten van de Joden te Rome gaan hier terughoudend te werk, vrezend voor alle uitbreidingen. Zij trekken zich voorzichtig tot het officiële standpunt terug en zo verzekeren zij wat naar de letterlijke zin van de woorden zeker geen onwaarheid zal zijn geweest, dat zij voor zich noch enig geschrift over hem hadden ontvangen, noch mondelinge aanwijzing omtrent hem hadden vernomen. Hoe minder zij zich uiten en hoe minder vooringenomen zij zich voordoen, des te opener, zo hopen zij tevens, zal Paulus zijn bedoelingen openbaren en uitspreken. Paulus heeft te Rome dus met een gemeente van Joden te doen die, hoewel in een hoofdstad van de wereld, toch op opmerkelijke wijze in de algemene vijandschap van de Joden tegen de apostel nog niet is meegesleept en daarom nog vrij is van besliste vooringenomenheid. Om deze reden komt dan de staat van de Joodse gemeente te Rome overeen met die toestand die het beschrevene tussen de apostel van de heidenen en de Joden te Rome in de gang van de gehele ontwikkeling van de kerk inneemt, in zoverre hij, nadat hij de Joden te Jeruzalem en in Judea aan hun verstoktheid had moeten overlaten, het kan wagen de Joden te Rome kort daarop weer te begroeten met de verkondiging van het evangelie. Hebben zij nu echter omtrent het christelijk geloof nog niet geheel beslist, zij hebben het toch in een zekere mate gedaan, want hun gezegde over het feit van algemene tegenspraak moeten wij zonder twijfel opvatten als een verwerpend oordeel, alleen dat zij nog enige lust betonen om nader de meningen van Paulus te horen.

De arme Joden te Rome wisten niet meer van de zaak waarover Paulus met hen sprak dan dat de leer van Christus, die zij een sekte noemden, in alle landen werd tegengesproken. Dit is het nadeel dat men zich berokkent, als men te veel op het oordeel van de mensen vertrouwt, in blindheid maar gelooft wat anderen geloven of in blinde ijver verwerpt wat de grote menigte verwerpt.

Zover was het dan na een genadig bezoeken van meer dan 30 jaren met het volk van de Joden gekomen, dat zij overal het evangelie tegenspraken en het door Simeon geprofeteerde Christusteken (Luke 2:34) overal stond waar Joden woonden, van Jeruzalem tot aan het einde van de aarde.

En toch is de leer van die kleine sekte tot wereldgodsdienst geworden en heeft de vijandschap van Israël en Rome overwonnen, zonder zwaard en boog, alleen door de Davidsslinger van het goddelijke woord.

return to 'Top of Page'

Vers 23

23. En toen zij bij hun heengaan een dag met hem hadden afgesproken, n van de eerstvolgende dagen als tijdstip hadden aangegeven waarop zij tot het genoemde doel weer zouden samenkomen en nu die dag gekomen was, kwamen er velen, veel meer dan de eerste maal (Acts 28:17v.) in zijn woonplaats in het huis, waar hij was opgenomen ("Ac 28:16, aan wie hij het koninkrijk van God uitlegde. Hij maakte hun bekend dat dit reeds was verschenen en betuigde hun de waarheid dat Jezus waarlijk de Christus was en trachtte hen te bekeren tot het geloof in Jezus, a) zowel uit de wet van Mozes als uit de profeten (Acts 17:2v. ; 9:20 en 22), terwijl hij zich met hen onderhield van `s morgens vroeg tot de avond toe.

a) Genesis 3:15; Genesis 22:18; Genesis 26:4; Genesis 49:10 Genesis 49:2Sa Psalms 132:11 Isaiah 4:2; Isaiah 7:14; Isaiah 9:5; Isaiah 40:10 Isaiah 40:9. 6 Jeremiah 23:5; Jeremiah 33:14

Wie zou niet wensen bij die prediking van de apostel aanwezig geweest te zijn?

Zijn uiteenzetting was een tweevoudige; namelijk in de eerste plaats een getuigenis omtrent het rijk van God, d. i. mededeling van de feiten van de verlossing en stichting van het rijk van God door Jezus Christus; en ten tweede een van het Oude Testament uitgaande verklaring ten opzichte van Jezus dat Hij de beloofde Messias was en deze uiteenzetting was om te overtuigen.

Men ziet hoe Paulus worstelde met de geest van de Joden te Rome; alle getuigenissen van het Oude Testament zocht hij op, een hele dag was hij met hen in strijd. En niet zonder gevolg; toch was de uitwerking ook hier weer een gedeeltelijke. Sommigen lieten zich winnen door het gezegde, anderen waren ongelovig. Zo werden zij het natuurlijk onder elkaar oneens en de vergadering ging tenslotte uiteen, zoals vanaf Acts 28:25 wordt meegedeeld, toen Paulus het woord van de profeet Jesaja over de verharding van het volk aanhaalde, dat in het Nieuwe Testament meermalen wordt gevonden.