Psalms 119 - Bijbelverkaring van Matthew Henry - Bible Commentaries

Inleiding

Bijbelverkaring van Matthew Henry, PSALMEN 119

Deze psalm staat op zichzelf, hij gelijkt op geen van de andere, overtreft ze alle, en schittert met de helderste glans. Hij is veel langer dan de andere, meer dan twee maal zo lang als een van hen. Het is niet het doen van lange gebeden, dat Christus afkeurt, maar het doen er van om een schijn van vroomheid te hebben, hetgeen aanduidt dat zij op zichzelf goed en aanbevelenswaardig zijn. Het schijnt mij toe dat dit een verzameling is van Davids vrome uitroepen en invallende gedachten, de plotselinge verheffingen van zijn ziel tot God die hij opschreef, zoals zij voorkwamen, en die hij in het laatste gedeelte van zijn tijd uit zijn dagboek heeft bijeengebracht, er vele gelijksoortige woorden aan heeft toegevoegd, en er deze psalm uit heeft samengesteld, waarin slechts zelden samenhang bestaat tussen de verzen, evenals Salomo's spreuken is het een juweelkistje vol gouden ringen, geen keten van gouden schakels. En wij kunnen niet alleen uit het voorbeeld van de psalmist leren om ons te gewennen om zulke vrome uitroepingen te doen als een voortreffelijk middel om gedurige gemeenschap te onderhouden met God, en het hart in toon en neiging te houden voor de meer gezette en plechtige oefeningen van de Godsvrucht, maar wij moeten ook gebruik maken van de woorden van de psalmist zowel om Godvruchtige aandoeningen bij ons op te wekken als om er uitdrukking aan te geven. Wat sommigen van deze psalm gezegd hebben, is waar: hij, die hem met aandacht leest zal er of door verwarmd, of door beschaamd voorden.

I. Deze psalm is op zeer eigenaardige wijze samengesteld. Hij is verdeeld in twee en twintig afdelingen overeenkomende met het aantal letters van het Hebreeuwse alfabet, en iedere afdeling bestaat uit acht verzen, al de verzen van de eerste afdeling beginnen met Alef, al de verzen van de tweede afdeling met Beth, en zo vervolgens zonder te haperen door de gehele psalm. Aartsbisschop Tillotson zegt: Er schijnt meer dichterlijke bekwaamheid en welluidendheid in te zijn, dan wij thans gemakkelijk kunnen begrijpen. Sommigen hebben hem het alfabet van de heiligen genoemd, en het ware te wensen dat wij hem even vast in het geheugen hadden, als de eigen letters van ons alfabet, even gemakkelijk als ons A.B.C. Misschien heeft de schrijver het nuttig gevonden voor zichzelf, om deze methode te volgen daar het hem verplichtte om naar gedachten te zoeken ten einde iedere afdeling vol te maken en de letter waarmee hij moest beginnen, kon hem leiden tot een woord, welk woord hem dan een goede volzin kon ingeven, en dat alles is nog weinig genoeg om iets goeds op te wekken in de dorre grond van ons hart. In elk geval zal dit echter nuttig zijn voor hen, die de psalm van buiten willen leren, en hem bij voorkomende gelegenheden gemakkelijk in het geheugen terug te roepen, door de letter komt men op het eerste woord, en dat zal dan het gehele vers in de gedachten brengen. Aldus kunnen jonge lieden hem gemakkelijk van buiten leren, en hem zoveel beter tot in hoge ouderdom in het geheugen behouden. Mochten er personen zijn, die dit afkeuren als kinderachtig en beuzelachtig, omdat acrostichons thans niet meer in zwang zijn, zo laat hen weten dat de koninklijke psalmist hun afkeuring veracht, hij is een onderwijzer van kinderkens, en indien deze methode hun van nut kan zijn, dan zal hij er zich gaarne toe nederbuigen, indien dit gering is, dan zal hij nog geringer zijn.

II. De algemene strekking van de psalm is de wet te verheerlijken, de voortreffelijkheid en nuttigheid van de Goddelijke openbaring in het licht te stellen en haar ons aan te bevelen, niet alleen voor ons vermaak, om ons er mee te onderhouden, maar om ons te besturen, door het eigen voorbeeld van de psalmist die bij ervaring spreekt van de weldaad, het nut en voordeel ervan, en van de goede indruk, die erdoor op hem werd teweeggebracht, waarvoor hij God looft en van het begin tot het einde vurig bidt voor de voortduur van Gods genade in hem, om hem te besturen en op te wekken op de weg van zijn plicht. Er zijn in deze psalm tien onderscheidene woorden waarbij de Goddelijke openbaring genoemd wordt, en ze zijn synoniem, ieder hunner uitdrukking gevende aan het volle begrip ervan (beide hetgeen ons zegt wat God van ons verwacht, en hetgeen ons zegt wat wij kunnen verwachten van Hem) en van het stelsel van Godsdienst dat er op gegrond is en er door bestuurd wordt. De dingen, vervat in de Schrift, en die er aan ontleend zijn, worden hier genoemd:

1. Gods WET, omdat ze door Hem, als onze Soeverein, zijn vastgesteld.

2. Zijn WEG, omdat zij de regel zijn beide van Zijn voorzienigheid en van onze gehoorzaamheid.

3. Zijn GETUIGENISSEN, omdat zij plechtig verklaard zijn aan de wereld, en zonder tegenspraak betuigd zijn

4. Zijn GEBODEN, omdat zij gegeven zijn met gezag, en naar de betekenis van het woord ons overgegeven zijn als een toevertrouwd pand.

5. Zijn VOORSCHRIFTEN, omdat zij ons voorgeschreven zijn.

6. Zijn WOORD, of gezegde, omdat het de openbaring is van Zijn wil, en Christus, het eeuwige Woord, er alles in alles in is.

7. Zijn OORDELEN, omdat zij gevormd zijn in oneindige wijsheid en omdat het daarnaar is, dat wij moeten oordelen en geoordeeld moeten worden.

8. Zijn GERECHTIGHEID, omdat zij allen heilig, rechtvaardig en goedzijn de regel en maatstaf van de gerechtigheid.

9. Zijn INZETTINGEN, omdat zij bepaald en vastgesteld zijn en van altijddurende verplichting.

10. Zijn WAARHEID of GETROUWHEID, omdat de beginselen, waarop de Goddelijke wet gegrond is eeuwige waarheden zijn en ik denk, dat er in geheel die lange psalm slechts n vers is, het is Psalms 119:122 waarin niet het een of ander van deze tien woorden voorkomt, alleen in drie of vier zijn zij gebruikt van Gods voorzienigheid of Davids wijze van handelen, zoals Psalms 119:75, Psalms 119:84, Psalms 119:122, en 132, daarin worden zij Gods NAAM genoemd. Davids grote eerbied en genegenheid voor het Woord van God zijn te meer bewonderenswaardig, in aanmerking genomen, hoe weinig hij ervan bezat in vergelijking met hetgeen wij hebben, niet meer in geschrifte misschien dan de eerste boeken van Mozes, die slechts de dageraad waren van deze dag, hetgeen ons kan beschamen, die de volle openbaring van de Schrift bezitten en er toch zo koud en onverschillig voor zijn. Bij het zingen van deze psalm kunnen al de vrome genegenheden van een geheiligde ziel in werking gesteld worden, zo'n verscheidenheid en zo'n overvloed van stof is er in. Hier vinden wij hetgeen waarin wij eer moeten geven aan God beide als onze Bestuurder en onze grote Weldoener, datgene waarin wij onszelf en elkaar kunnen onderwijzen en vermanen zo menigvuldig zijn de instructies, die wij hier vinden voor Godsdienstig leven, en datgene waarin wij onszelf en elkaar kunnen bemoedigen en vertroosten, zo talrijk zijn de lieflijke ervaringen van iemand, die zo'n leven heeft geleid. Hier is het een of ander, dat voor de toestand past van ieder Christen. Is iemand in lijden? Is iemand goedsmoeds? Beiden zullen hier vinden wat geschikt voor hen is. En het is er zo ver vandaan dat het een vervelende herhaling zou zijn van dezelfde zaak, zoals het diegenen zou kunnen toeschijnen, die er met oppervlakkigheid op zien, dat wij, zo wij de psalm behoorlijk overdenken, schier in ieder vers een nieuwe gedachte zullen ontdekken, en iets zeer levendigs en opwekkends. En evenals vele andere psalmen van David leert ons deze, om in onze gebeden, zowel in de binnenkamer als wanneer wij samenzijn met anderen, kernachtig te wezen, korte zinrijke volzinnen te gebruiken. De genegenheden inzonderheid van zwakkere Christenen, zullen eerder opgewekt en gaande gehouden worden door korte uitdrukkingen, waarvan de zin weinig plaats inneemt, dan door lange uitgewerkte volzinnen.

return to 'Top of Page'

Inleiding

Bijbelverkaring van Matthew Henry, PSALMEN 119

Deze psalm staat op zichzelf, hij gelijkt op geen van de andere, overtreft ze alle, en schittert met de helderste glans. Hij is veel langer dan de andere, meer dan twee maal zo lang als een van hen. Het is niet het doen van lange gebeden, dat Christus afkeurt, maar het doen er van om een schijn van vroomheid te hebben, hetgeen aanduidt dat zij op zichzelf goed en aanbevelenswaardig zijn. Het schijnt mij toe dat dit een verzameling is van Davids vrome uitroepen en invallende gedachten, de plotselinge verheffingen van zijn ziel tot God die hij opschreef, zoals zij voorkwamen, en die hij in het laatste gedeelte van zijn tijd uit zijn dagboek heeft bijeengebracht, er vele gelijksoortige woorden aan heeft toegevoegd, en er deze psalm uit heeft samengesteld, waarin slechts zelden samenhang bestaat tussen de verzen, evenals Salomo's spreuken is het een juweelkistje vol gouden ringen, geen keten van gouden schakels. En wij kunnen niet alleen uit het voorbeeld van de psalmist leren om ons te gewennen om zulke vrome uitroepingen te doen als een voortreffelijk middel om gedurige gemeenschap te onderhouden met God, en het hart in toon en neiging te houden voor de meer gezette en plechtige oefeningen van de Godsvrucht, maar wij moeten ook gebruik maken van de woorden van de psalmist zowel om Godvruchtige aandoeningen bij ons op te wekken als om er uitdrukking aan te geven. Wat sommigen van deze psalm gezegd hebben, is waar: hij, die hem met aandacht leest zal er of door verwarmd, of door beschaamd voorden.

I. Deze psalm is op zeer eigenaardige wijze samengesteld. Hij is verdeeld in twee en twintig afdelingen overeenkomende met het aantal letters van het Hebreeuwse alfabet, en iedere afdeling bestaat uit acht verzen, al de verzen van de eerste afdeling beginnen met Alef, al de verzen van de tweede afdeling met Beth, en zo vervolgens zonder te haperen door de gehele psalm. Aartsbisschop Tillotson zegt: Er schijnt meer dichterlijke bekwaamheid en welluidendheid in te zijn, dan wij thans gemakkelijk kunnen begrijpen. Sommigen hebben hem het alfabet van de heiligen genoemd, en het ware te wensen dat wij hem even vast in het geheugen hadden, als de eigen letters van ons alfabet, even gemakkelijk als ons A.B.C. Misschien heeft de schrijver het nuttig gevonden voor zichzelf, om deze methode te volgen daar het hem verplichtte om naar gedachten te zoeken ten einde iedere afdeling vol te maken en de letter waarmee hij moest beginnen, kon hem leiden tot een woord, welk woord hem dan een goede volzin kon ingeven, en dat alles is nog weinig genoeg om iets goeds op te wekken in de dorre grond van ons hart. In elk geval zal dit echter nuttig zijn voor hen, die de psalm van buiten willen leren, en hem bij voorkomende gelegenheden gemakkelijk in het geheugen terug te roepen, door de letter komt men op het eerste woord, en dat zal dan het gehele vers in de gedachten brengen. Aldus kunnen jonge lieden hem gemakkelijk van buiten leren, en hem zoveel beter tot in hoge ouderdom in het geheugen behouden. Mochten er personen zijn, die dit afkeuren als kinderachtig en beuzelachtig, omdat acrostichons thans niet meer in zwang zijn, zo laat hen weten dat de koninklijke psalmist hun afkeuring veracht, hij is een onderwijzer van kinderkens, en indien deze methode hun van nut kan zijn, dan zal hij er zich gaarne toe nederbuigen, indien dit gering is, dan zal hij nog geringer zijn.

II. De algemene strekking van de psalm is de wet te verheerlijken, de voortreffelijkheid en nuttigheid van de Goddelijke openbaring in het licht te stellen en haar ons aan te bevelen, niet alleen voor ons vermaak, om ons er mee te onderhouden, maar om ons te besturen, door het eigen voorbeeld van de psalmist die bij ervaring spreekt van de weldaad, het nut en voordeel ervan, en van de goede indruk, die erdoor op hem werd teweeggebracht, waarvoor hij God looft en van het begin tot het einde vurig bidt voor de voortduur van Gods genade in hem, om hem te besturen en op te wekken op de weg van zijn plicht. Er zijn in deze psalm tien onderscheidene woorden waarbij de Goddelijke openbaring genoemd wordt, en ze zijn synoniem, ieder hunner uitdrukking gevende aan het volle begrip ervan (beide hetgeen ons zegt wat God van ons verwacht, en hetgeen ons zegt wat wij kunnen verwachten van Hem) en van het stelsel van Godsdienst dat er op gegrond is en er door bestuurd wordt. De dingen, vervat in de Schrift, en die er aan ontleend zijn, worden hier genoemd:

1. Gods WET, omdat ze door Hem, als onze Soeverein, zijn vastgesteld.

2. Zijn WEG, omdat zij de regel zijn beide van Zijn voorzienigheid en van onze gehoorzaamheid.

3. Zijn GETUIGENISSEN, omdat zij plechtig verklaard zijn aan de wereld, en zonder tegenspraak betuigd zijn

4. Zijn GEBODEN, omdat zij gegeven zijn met gezag, en naar de betekenis van het woord ons overgegeven zijn als een toevertrouwd pand.

5. Zijn VOORSCHRIFTEN, omdat zij ons voorgeschreven zijn.

6. Zijn WOORD, of gezegde, omdat het de openbaring is van Zijn wil, en Christus, het eeuwige Woord, er alles in alles in is.

7. Zijn OORDELEN, omdat zij gevormd zijn in oneindige wijsheid en omdat het daarnaar is, dat wij moeten oordelen en geoordeeld moeten worden.

8. Zijn GERECHTIGHEID, omdat zij allen heilig, rechtvaardig en goedzijn de regel en maatstaf van de gerechtigheid.

9. Zijn INZETTINGEN, omdat zij bepaald en vastgesteld zijn en van altijddurende verplichting.

10. Zijn WAARHEID of GETROUWHEID, omdat de beginselen, waarop de Goddelijke wet gegrond is eeuwige waarheden zijn en ik denk, dat er in geheel die lange psalm slechts n vers is, het is Psalms 119:122 waarin niet het een of ander van deze tien woorden voorkomt, alleen in drie of vier zijn zij gebruikt van Gods voorzienigheid of Davids wijze van handelen, zoals Psalms 119:75, Psalms 119:84, Psalms 119:122, en 132, daarin worden zij Gods NAAM genoemd. Davids grote eerbied en genegenheid voor het Woord van God zijn te meer bewonderenswaardig, in aanmerking genomen, hoe weinig hij ervan bezat in vergelijking met hetgeen wij hebben, niet meer in geschrifte misschien dan de eerste boeken van Mozes, die slechts de dageraad waren van deze dag, hetgeen ons kan beschamen, die de volle openbaring van de Schrift bezitten en er toch zo koud en onverschillig voor zijn. Bij het zingen van deze psalm kunnen al de vrome genegenheden van een geheiligde ziel in werking gesteld worden, zo'n verscheidenheid en zo'n overvloed van stof is er in. Hier vinden wij hetgeen waarin wij eer moeten geven aan God beide als onze Bestuurder en onze grote Weldoener, datgene waarin wij onszelf en elkaar kunnen onderwijzen en vermanen zo menigvuldig zijn de instructies, die wij hier vinden voor Godsdienstig leven, en datgene waarin wij onszelf en elkaar kunnen bemoedigen en vertroosten, zo talrijk zijn de lieflijke ervaringen van iemand, die zo'n leven heeft geleid. Hier is het een of ander, dat voor de toestand past van ieder Christen. Is iemand in lijden? Is iemand goedsmoeds? Beiden zullen hier vinden wat geschikt voor hen is. En het is er zo ver vandaan dat het een vervelende herhaling zou zijn van dezelfde zaak, zoals het diegenen zou kunnen toeschijnen, die er met oppervlakkigheid op zien, dat wij, zo wij de psalm behoorlijk overdenken, schier in ieder vers een nieuwe gedachte zullen ontdekken, en iets zeer levendigs en opwekkends. En evenals vele andere psalmen van David leert ons deze, om in onze gebeden, zowel in de binnenkamer als wanneer wij samenzijn met anderen, kernachtig te wezen, korte zinrijke volzinnen te gebruiken. De genegenheden inzonderheid van zwakkere Christenen, zullen eerder opgewekt en gaande gehouden worden door korte uitdrukkingen, waarvan de zin weinig plaats inneemt, dan door lange uitgewerkte volzinnen.

return to 'Top of Page'

Verzen 1-3

Psalm 119:1-3

De psalmist toont hier dat Godvruchtige mensen gelukkige mensen zijn, zij zijn in waarheid zaligen zij zullen dit wezen. Geluk is de zaak, die wij allen begeren en najagen. Hij zegt hier niet waarin het bestaat, het is genoeg voor ons om te weten wat wij moeten doen en moeten zijn om er toe te geraken, en dat wordt ons hier gezegd. Alle mensen zouden gelukkig willen wezen, maar weinigen slaan er de rechte weg voor in, God heeft ons hier de rechte weg voorgesteld, en wij kunnen er zeker van zijn, dat die weg uitloopt op geluk, al is hij ook ruw en hobbelachtig. Allerlei soort van zaligheid is voor de rechtvaardigen.

Let nu op het karakter van deze gelukkige mensen. Zij zijn gelukkig:

1. Die de wil van God tot de regel maken van hun handelingen, en zich in geheel hun wandel door die regel laten leiden, zij gaan wandelen, in de wet des Heeren, Psalms 119:1. Gods woord is een wet voor hen, niet alleen voor deze of die bijzondere zaak, maar in al hun doen en laten. Zij wandelen binnen de heiningen van die wet, door welke zij niet heen durven breken, door iets te doen, dat zij verbiedt, en zij wandelen in de paden van die wet, waar zij niet durven beuzelen, maar zich strekken tot hetgeen voor is, en jagen naar het wit, iedere stap doende naar de regel, en nooit wandelende in het wilde of op avontuur. Dit is wandelen in Gods wegen, Psalms 119:3, de wegen, die Hij voor ons afgebakend heeft, en ons bevolen heeft om er in te wandelen. Het zal ons nergens toe dienen om de Godsdienst tot het onderwerp te maken van onze gesprekken, wij moeten hem tot de regel maken van onze wandel, wij moeten wandelen in Zijn wegen, niet in de weg van de wereld, of van ons eigen hart, Job 23:10, Job 23:11, Job 31:7.

2. Die eerlijk en oprecht zijn in hun Godsdienst, oprecht zijn van wandel, onbevlekt zijn in de weg, Psalms 119:1, die zich niet slechts rein houden van de besmetting van de zonde, dadelijke, werkelijke zonde, onbesmet van de wereld, maar gewoonlijk oprecht zijn in hun bedoelingen, in wier geest geen bedrog is, die werkelijk zo goed zijn als zij schijnen te wezen, wier wandel in overeenstemming is met hun belijdenis.

3. Die getrouw zijn aan het pand, dat hun toevertrouwd is, als Gods belijdend volk. Het was de eer van de Joden, dat hun de woorden Gods waren toevertrouwd, en zalig zijn zij, die dat heilig pand zuiver en volkomen bewaren, die Zijn getuigenissen onderhouden als een schat van onschatbare waardij, ze bewaren als de appel van hun oog, ze zo bewaren, dat zij zelf de vertroosting er van meevoeren naar een andere wereld, en de kennis en belijdenis ervan nalaten aan hen, die na hen komen in deze wereld. Zij, die in de wet des Heeren willen wandelen, moeten Zijn getuigenissen Zijn waarheden, onderhouden, diegenen zullen niet lang bij goede praktijken blijven, die niet vasthouden aan goede beginselen. Of met Zijn getuigenissen kan Zijn verbond worden bedoeld, de ark des verbonds wordt ark van de getuigenis genoemd, diegenen houden het verbond niet met God, die Zijn geboden niet houden.

4. Die een eenvoudig oog hebben op God als hun voorname goed en hun hoogste doel in alles, wat zij in de Godsdienst doen, Psalms 119:2. Zij zoeken Hem van ganser harte. Zij zoeken niet zichzelf en hun eigen belangen, maar alleen God, dat is het wat zij bedoelen, namelijk dat God verheerlijkt zal worden in hun gehoorzaamheid, en dat zij gelukkig zullen zijn in Gods goedkeuring en welbehagen. Hij is en zal zijn de beloner, het loon, van allen die Hem aldus naarstiglijk zoeken, Hem zoeken met het hart, want dat is het wat God eist en verwacht, en van ganser harte, want als het hart verdeeld is tussen Hem en de wereld, dan is het gebrekkig.

5. Die zorgvuldig alle zonden mijden, Psalms 119:3. Zij werken geen onrecht, zij geven zich niet toe in enigerlei zonde, zij bedrijven haar niet zoals degenen, die de dienstknechten zijn van de zonde, maken er geen gewoonte, geen beroep van, ze zijn zich bewust van veel ongerechtigheid, die hen belemmert in de wegen Gods, maar niet van die ongerechtigheid, welke hen wegtrekt, wegvoert, van die wegen. Zalig en heilig zijn zij, die zich aldus oefenen, om altijd een onergerlijk geweten te hebben.

return to 'Top of Page'

Verzen 1-3

Psalm 119:1-3

De psalmist toont hier dat Godvruchtige mensen gelukkige mensen zijn, zij zijn in waarheid zaligen zij zullen dit wezen. Geluk is de zaak, die wij allen begeren en najagen. Hij zegt hier niet waarin het bestaat, het is genoeg voor ons om te weten wat wij moeten doen en moeten zijn om er toe te geraken, en dat wordt ons hier gezegd. Alle mensen zouden gelukkig willen wezen, maar weinigen slaan er de rechte weg voor in, God heeft ons hier de rechte weg voorgesteld, en wij kunnen er zeker van zijn, dat die weg uitloopt op geluk, al is hij ook ruw en hobbelachtig. Allerlei soort van zaligheid is voor de rechtvaardigen.

Let nu op het karakter van deze gelukkige mensen. Zij zijn gelukkig:

1. Die de wil van God tot de regel maken van hun handelingen, en zich in geheel hun wandel door die regel laten leiden, zij gaan wandelen, in de wet des Heeren, Psalms 119:1. Gods woord is een wet voor hen, niet alleen voor deze of die bijzondere zaak, maar in al hun doen en laten. Zij wandelen binnen de heiningen van die wet, door welke zij niet heen durven breken, door iets te doen, dat zij verbiedt, en zij wandelen in de paden van die wet, waar zij niet durven beuzelen, maar zich strekken tot hetgeen voor is, en jagen naar het wit, iedere stap doende naar de regel, en nooit wandelende in het wilde of op avontuur. Dit is wandelen in Gods wegen, Psalms 119:3, de wegen, die Hij voor ons afgebakend heeft, en ons bevolen heeft om er in te wandelen. Het zal ons nergens toe dienen om de Godsdienst tot het onderwerp te maken van onze gesprekken, wij moeten hem tot de regel maken van onze wandel, wij moeten wandelen in Zijn wegen, niet in de weg van de wereld, of van ons eigen hart, Job 23:10, Job 23:11, Job 31:7.

2. Die eerlijk en oprecht zijn in hun Godsdienst, oprecht zijn van wandel, onbevlekt zijn in de weg, Psalms 119:1, die zich niet slechts rein houden van de besmetting van de zonde, dadelijke, werkelijke zonde, onbesmet van de wereld, maar gewoonlijk oprecht zijn in hun bedoelingen, in wier geest geen bedrog is, die werkelijk zo goed zijn als zij schijnen te wezen, wier wandel in overeenstemming is met hun belijdenis.

3. Die getrouw zijn aan het pand, dat hun toevertrouwd is, als Gods belijdend volk. Het was de eer van de Joden, dat hun de woorden Gods waren toevertrouwd, en zalig zijn zij, die dat heilig pand zuiver en volkomen bewaren, die Zijn getuigenissen onderhouden als een schat van onschatbare waardij, ze bewaren als de appel van hun oog, ze zo bewaren, dat zij zelf de vertroosting er van meevoeren naar een andere wereld, en de kennis en belijdenis ervan nalaten aan hen, die na hen komen in deze wereld. Zij, die in de wet des Heeren willen wandelen, moeten Zijn getuigenissen Zijn waarheden, onderhouden, diegenen zullen niet lang bij goede praktijken blijven, die niet vasthouden aan goede beginselen. Of met Zijn getuigenissen kan Zijn verbond worden bedoeld, de ark des verbonds wordt ark van de getuigenis genoemd, diegenen houden het verbond niet met God, die Zijn geboden niet houden.

4. Die een eenvoudig oog hebben op God als hun voorname goed en hun hoogste doel in alles, wat zij in de Godsdienst doen, Psalms 119:2. Zij zoeken Hem van ganser harte. Zij zoeken niet zichzelf en hun eigen belangen, maar alleen God, dat is het wat zij bedoelen, namelijk dat God verheerlijkt zal worden in hun gehoorzaamheid, en dat zij gelukkig zullen zijn in Gods goedkeuring en welbehagen. Hij is en zal zijn de beloner, het loon, van allen die Hem aldus naarstiglijk zoeken, Hem zoeken met het hart, want dat is het wat God eist en verwacht, en van ganser harte, want als het hart verdeeld is tussen Hem en de wereld, dan is het gebrekkig.

5. Die zorgvuldig alle zonden mijden, Psalms 119:3. Zij werken geen onrecht, zij geven zich niet toe in enigerlei zonde, zij bedrijven haar niet zoals degenen, die de dienstknechten zijn van de zonde, maken er geen gewoonte, geen beroep van, ze zijn zich bewust van veel ongerechtigheid, die hen belemmert in de wegen Gods, maar niet van die ongerechtigheid, welke hen wegtrekt, wegvoert, van die wegen. Zalig en heilig zijn zij, die zich aldus oefenen, om altijd een onergerlijk geweten te hebben.

return to 'Top of Page'

Verzen 4-6

Psalm 119:4-6

Hier wordt ons geleerd:

1. Te erkennen dat wij onder de hoogste verplichtingen zijn om in Gods wet te wandelen. De verzoeker zou de mensen de gedachte willen inblazen, dat het hun vrijstaat het Woord van God al of niet tot hun regel te maken, dat dit wel goed zou kunnen zijn, maar toch niet zo noodzakelijk is als men hun wel wil doen geloven. Hij heeft onze eerste ouders geleerd om het gebod in twijfel te stellen: "Heeft God gezegd: gij zult niet eten?" En daarom is het zaak voor ons, om daar wel bevestigd in te zijn, Psalms 119:4. Gij hebt geboden dat men Uwe bevelen zeer bewaren zal de Godsdienst tot onze regel te maken, ze zeer te bewaren, de Godsdienst te maken tot ons levenswerk, hem zorgvuldig en voortdurend te behartigen. Wij zijn er toe gehouden en verplicht, en moeten gehoorzamen, het is op ons gevaar zo wij het niet doen.

2. Tot God op te zien om wijsheid en genade om het te kunnen doen, Psalms 119:5. Och dat mijn wegen dienovereenkomstig gericht werden, niet alleen dat alle voorvallen en gebeurtenissen, ons betreffende, door de voorzienigheid Gods zo geregeld en geleid worden, dat zij ons in de dienst van God niet hinderen, maar ons veeleer helpen, maar dat ons hart onder de invloed van Gods Geest zo geleid en bestuurd wordt, dat wij Gods geboden nergens in overtreden, niet alleen, dat onze ogen gericht worden om Gods inzettingen te zien, maar ons hart gericht wordt om ze te houden. Zie hoe de begeerte en het gebed van een Godvruchtige nauwkeurig overeenstemmen met de wil en het gebod van een goede God. "Gij wilt, dat ik Uw geboden zal houden, en, Heere, ik wens, ik begeer ze te houden." Dit is de wil van God, namelijk onze heiligmaking, en het behoort ook onze wil te zijn.

3. Om ons aan te moedigen op de weg van onze plicht met het vooruitzicht van het genot en de vertroosting, die wij erop zullen vinden, Psalms 119:6. Het is de ontwijfelbare hoedanigheid van iedere Godvruchtige, dat hij merkt op alle geboden Gods. Hij merkt op het gebod, beschouwt het als zijn voorschrift, tracht er zich naar te gedragen, betreurt het als hij erin tekort komt, en wat hij doet in de Godsdienst, doet hij met een nauwgezet achtgeven op het gebod, omdat dit zijn plicht is. Hij merkt op al de geboden, op het een zowel als op het andere, omdat zij allen gesteund zijn door hetzelfde gezag, James 2:10, en allen gericht zijn op hetzelfde doel: de verheerlijking van God in onze zaligheid. Zij, die oprechte eerbied hebben voor het ene gebod, zullen een algemene eerbied betonen voor alle geboden, voor de geboden van beide testamenten en beide tafelen van de wet, voor het verbod en voor het gebod, voor die, welke beide de inwendige en de uitwendige mens betreffen, beide het hoofd en het hart, op het verbod, dat de lieflijkste en meest winstgevende zonde verbiedt, en op het gebod, dat de zwaarste en gevaarlijkste plichten voorschrijft. Zij, die in oprechtheid merken op alle geboden Gods zullen niet beschaamd worden, zij zullen niet alleen teruggehouden worden van datgene te doen, hetwelk zal uitlopen op hun schande, maar Zij hebben vrijmoedigheid tot God, kunnen met vrijmoedigheid toegaan tot de troon van de genade, 1 John 3:21. Ze zullen eer hebben bij de mensen, hun eerlijkheid zal hun eer zijn, zij zullen ruimte en kloekmoedigheid hebben in hun eigen ziel, ze zullen niet beschaamd wezen om tot zichzelf in te keren noch om over zichzelf na te denken, want hun hart zal hen niet veroordelen. David spreekt dit met toepassing op zichzelf, zij die oprecht zijn, hun de vertroosting nemen van hun oprechtheid, evenals: "Zo ik goddeloos ben, wee mij," zo ook: "indien ik oprecht ben, zal het wel met mij zijn."

return to 'Top of Page'

Psalm 119:9

1. Hier is een gewichtige vraag gedaan: door welk middel kan het volgende geslacht beter gemaakt worden dan het tegenwoordige is? Waarmee zal de jongeling zijn pad zuiver houden, of reinigen? Het te reinigen duidt aan dat het verontreinigd is. Behalve nog het oorspronkelijk bederf, dat wij allen met ons in de wereld gebracht hebben (en waarvan wij tot op de huidige dag nog niet gereinigd zijn) zijn nog velerlei bijzondere zonden, waaraan jonge lieden blootgesteld zijn, door welke zij hun pad verontreinigen, "begeerlijkheden van de jonkheid", 2 Timothy 2:22, deze maken hun pad aanstotelijk voor God en onterend voor hen zelf. Het is zaak voor jonge lieden om hun weg te reinigen hun hart vernieuwd te krijgen, hun leven te hervormen, te verbeteren zich te reinigen en rein te houden van het verderf, dat in de wereld is door de begeerlijkheid opdat ze beide een goede consciëntie en een goede naam zullen hebben. Er zijn slechts weinig jonge lieden, die zelf vragen door welk middel zij hun reinheid kunnen herkrijgen en behoeden, en daarom doet David de vraag voor hen.

2. Een bevredigend antwoord op die vraag. Jonge lieden kunnen hun pad met goed gevolg reinigen, door er acht op te geven naar het Woord van God. En het is de eer van het Woord van God, dat het zo'n aandacht heeft en van zo'n nut is beide voor afzonderlijke personen en voor de gehele gemeenschap, welker welvaren of geluk zeer veel gelegen is in de deugd van haar jongelingschap.

a. Jonge lieden moeten zich het Woord van God ten regel stellen, moeten er zich mee bekend maken en het besluit nemen om er zich naar te gedragen, dat zal meer doen voor het reinigen van hun pad dan de wetten van vorsten of de zedelessen van wijsgeren.

b. Zij moeten die regel zorgvuldig toepassen en er gebruik van maken, zij moeten achtgeven op hun weg, hem onderzoeken bij het licht van Gods Woord, dit Woord tot hun toetssteen en maatstaf maken. Wat er verkeerds in hun weg is, moeten zij naar die regel verbeteren, en naar dat kompas hun koers richten. Gods Woord zal niets doen zonder onze waakzaamheid en een voortdurend achtgeven er op en op onze weg, teneinde ze met elkaar te vergelijken. Het verderf van jonge lieden ontstaat uit hun leven naar het goeddunken huns harten, zonder zich aan enige regel te storen, of doordat zij zich valse regelen kiezen voor hun levensgedrag, laat hen het pad onder hun voeten beschouwen en er op wandelen naar de regelen van de Schrift, dan zullen zij er de vertroosting en de eer van hebben, hier en tot in eeuwigheid.

return to 'Top of Page'

Vers 9

Psalm 119:9

1. Hier is een gewichtige vraag gedaan: door welk middel kan het volgende geslacht beter gemaakt worden dan het tegenwoordige is? Waarmee zal de jongeling zijn pad zuiver houden, of reinigen? Het te reinigen duidt aan dat het verontreinigd is. Behalve nog het oorspronkelijk bederf, dat wij allen met ons in de wereld gebracht hebben (en waarvan wij tot op de huidige dag nog niet gereinigd zijn) zijn nog velerlei bijzondere zonden, waaraan jonge lieden blootgesteld zijn, door welke zij hun pad verontreinigen, "begeerlijkheden van de jonkheid", 2 Timothy 2:22, deze maken hun pad aanstotelijk voor God en onterend voor hen zelf. Het is zaak voor jonge lieden om hun weg te reinigen hun hart vernieuwd te krijgen, hun leven te hervormen, te verbeteren zich te reinigen en rein te houden van het verderf, dat in de wereld is door de begeerlijkheid opdat ze beide een goede consciëntie en een goede naam zullen hebben. Er zijn slechts weinig jonge lieden, die zelf vragen door welk middel zij hun reinheid kunnen herkrijgen en behoeden, en daarom doet David de vraag voor hen.

2. Een bevredigend antwoord op die vraag. Jonge lieden kunnen hun pad met goed gevolg reinigen, door er acht op te geven naar het Woord van God. En het is de eer van het Woord van God, dat het zo'n aandacht heeft en van zo'n nut is beide voor afzonderlijke personen en voor de gehele gemeenschap, welker welvaren of geluk zeer veel gelegen is in de deugd van haar jongelingschap.

a. Jonge lieden moeten zich het Woord van God ten regel stellen, moeten er zich mee bekend maken en het besluit nemen om er zich naar te gedragen, dat zal meer doen voor het reinigen van hun pad dan de wetten van vorsten of de zedelessen van wijsgeren.

b. Zij moeten die regel zorgvuldig toepassen en er gebruik van maken, zij moeten achtgeven op hun weg, hem onderzoeken bij het licht van Gods Woord, dit Woord tot hun toetssteen en maatstaf maken. Wat er verkeerds in hun weg is, moeten zij naar die regel verbeteren, en naar dat kompas hun koers richten. Gods Woord zal niets doen zonder onze waakzaamheid en een voortdurend achtgeven er op en op onze weg, teneinde ze met elkaar te vergelijken. Het verderf van jonge lieden ontstaat uit hun leven naar het goeddunken huns harten, zonder zich aan enige regel te storen, of doordat zij zich valse regelen kiezen voor hun levensgedrag, laat hen het pad onder hun voeten beschouwen en er op wandelen naar de regelen van de Schrift, dan zullen zij er de vertroosting en de eer van hebben, hier en tot in eeuwigheid.

return to 'Top of Page'

Vers 10

Psalm 119:10

1. Hier is Davids ervaring van een goed werk, dat God in hem gewrocht had, waarvan hij de vertroosting neemt en er bij God op pleit. "Ik heb U gezocht, U gezocht als mijn orakel, U gezocht als mijn geluk, mijn zaligheid, U gezocht als mijn God, immers "zal een volk zijn God niet zoeken?" Isaiah 8:9. Indien ik U nog niet gevonden heb, heb ik U toch gezocht, en nooit hebt Gij gezegd: Zoek Mij tevergeefs, en Gij zult het ook tot mij niet zeggen, want ik heb U gezocht met mijn gehele hart, U alleen gezocht, U naarstiglijk gezocht."

2. Zijn gebed om de bewaring van dat werk. "Gij, die mijn hart geneigd hebt om Uw geboden te zoeken, laat mij niet van dezelve afdwalen." De besten zijn zich bewust van hun neiging om af te dwalen, en hoe meer genot we gevonden hebben in het houden van Gods geboden, hoe meer bevreesd wij er voor moeten zijn ervan af te dwalen, en hoe vuriger wij zullen zijn in het gebed tot God om Zijn genade en onze afdwalingen te voorkomen.

return to 'Top of Page'

Psalm 119:13-16

1. David ziet terug met vertroosting op de eerbied, die hij het Woord Gods heeft bewezen. Hij had het getuigenis van zijn geweten:

a. Dat hij anderen gesticht had met hetgeen hem uit het Woord van God geleerd was, Psalms 119:3. Ik heb met mijne lippen verteld al de rechten Uws monds. Dit deed hij, niet alleen als koning, orders gevende en recht sprekende naar het Woord van God, noch alleen als profeet door zijn psalmen, maar in zijn gewone gesprekken. Aldus toonde hij hoe vervuld hij was van het Woord van God, en hoe fier hij was op zijn bekendheid er mede, want het is uit de overvloed des harten dat de mond spreekt. Aldus deed hij goed met zijn kennis, hij heeft Gods Woord niet verborgen voor anderen, maar heeft het tot hun behoeve weggelegd in zijn hart, en uit die goed schat zijns harten bracht hij goede dingen voort, zoals de heer des huizes, die uit zijn schat nieuwe en oude dingen voortbrengt. Zij, wier hart met het brood des levens gevoed is, behoren met hun lippen velen te voeden. Hij had gebeden, Psalms 119:12, dat God hem zou leren, en hier pleit hij bij God, zeggende, Heere, ik heb getracht een goed gebruik te maken van de kennis, die Gij mij gegeven hebt, vermeerder haar daarom," want wie heeft die zal gegeven worden.

b. Dat hij er zich in had verlustigd, "Heere, leer mij Uwe inzettingen, want ik begeer geen groter genot dan ze te kennen en waar te nemen Psalms 119:14. Ik heb me verheugd in de weg Uwer getuigenissen, heb mij verblijd in een gestadige gehoorzaamheid aan U, niet alleen in de bespiegelingen en geschiedenissen van Uw Woord, maar in de geboden ervan, en in de weg van ernstige Godsvrucht, die zij mij afbakenen, ik ben daar vrolijker in dan over allen rijkdom, meer dan ooit een wereldling vrolijk is over de toeneming van zijn rijkdom. In de weg van Gods geboden kan ik in waarheid zeggen: Ziel neem rust." In de ware Godsdienst is alle rijkdom, de onnaspeurlijke rijkdom van Christus.

2. Hij ziet voorwaarts met een heilig besluit om zijn genegenheid voor het Woord van God nooit te laten verkoelen, wat hij doet, zal hij nog doen, 2 Corinthiers 11:12. Zij, die vermaak hebben gevonden in de wegen Gods, zullen er waarschijnlijk op blijven voortgaan.

a. Hij zal er veel bij verwijlen in zijn gedachten, Psalms 119:15. Ik zal Uwe bevelen overdenken. Hij sprak er niet slechts over met anderen (velen doen dit alleen om hun kennis en hun gezag te tonen) maar hij sprak er over tot zijn eigen hart, in zijn eigen gedachten overleggende wat hij aan anderen had meegedeeld, of nog zou mededelen. Gods Woord moet veel en dikwijls het onderwerp zijn van onze gedachten.

b. Hij wil ze altijd voor ogen hebben. Ik zal op Uwe paden letten, zoals de reiziger letten moet op zijn weg, waarvan hij bevreesd is af te dwalen. Wij overdenken Gods geboden niet met goed gevolg, als wij ze ons niet voorstellen als onze regel, en als onze goede gedachten geen goede werken teweegbrengen.

c. Hij zal steeds vermaak scheppen in gemeenschapsoefening met God en in gehoorzaamheid aan Hem. Het is niet maar voor een tijd, dat hij zich verheugt in dit licht, maar ik zal nog, ik zal steeds mijzelf vermaken in Uwe inzettingen, niet alleen er aan denken, maar ze doen, met genot en vermaak, Psalms 119:16. David vond meer genot in Gods inzettingen dan in de genoegens van zijn hof, of de eer van zijn legerkamp, meer dan in zijn zwaard of in zijn harp. Als de wet in het hart geschreven is, dan wordt plicht een genot.

d. Hij zal nooit vergeten wat hij van de dingen Gods heeft geleerd. "Uw woord zal ik niet vergeten. Ik zal het niet alleen niet geheel en al vergeten, maar ik zal er aan indachtig zijn, als ik het nodig heb." Zij, die Gods Woord overdenken, en er zich in verlustigen, lopen niet veel gevaar van het te vergeten.

return to 'Top of Page'

Verzen 13-16

Psalm 119:13-16

1. David ziet terug met vertroosting op de eerbied, die hij het Woord Gods heeft bewezen. Hij had het getuigenis van zijn geweten:

a. Dat hij anderen gesticht had met hetgeen hem uit het Woord van God geleerd was, Psalms 119:3. Ik heb met mijne lippen verteld al de rechten Uws monds. Dit deed hij, niet alleen als koning, orders gevende en recht sprekende naar het Woord van God, noch alleen als profeet door zijn psalmen, maar in zijn gewone gesprekken. Aldus toonde hij hoe vervuld hij was van het Woord van God, en hoe fier hij was op zijn bekendheid er mede, want het is uit de overvloed des harten dat de mond spreekt. Aldus deed hij goed met zijn kennis, hij heeft Gods Woord niet verborgen voor anderen, maar heeft het tot hun behoeve weggelegd in zijn hart, en uit die goed schat zijns harten bracht hij goede dingen voort, zoals de heer des huizes, die uit zijn schat nieuwe en oude dingen voortbrengt. Zij, wier hart met het brood des levens gevoed is, behoren met hun lippen velen te voeden. Hij had gebeden, Psalms 119:12, dat God hem zou leren, en hier pleit hij bij God, zeggende, Heere, ik heb getracht een goed gebruik te maken van de kennis, die Gij mij gegeven hebt, vermeerder haar daarom," want wie heeft die zal gegeven worden.

b. Dat hij er zich in had verlustigd, "Heere, leer mij Uwe inzettingen, want ik begeer geen groter genot dan ze te kennen en waar te nemen Psalms 119:14. Ik heb me verheugd in de weg Uwer getuigenissen, heb mij verblijd in een gestadige gehoorzaamheid aan U, niet alleen in de bespiegelingen en geschiedenissen van Uw Woord, maar in de geboden ervan, en in de weg van ernstige Godsvrucht, die zij mij afbakenen, ik ben daar vrolijker in dan over allen rijkdom, meer dan ooit een wereldling vrolijk is over de toeneming van zijn rijkdom. In de weg van Gods geboden kan ik in waarheid zeggen: Ziel neem rust." In de ware Godsdienst is alle rijkdom, de onnaspeurlijke rijkdom van Christus.

2. Hij ziet voorwaarts met een heilig besluit om zijn genegenheid voor het Woord van God nooit te laten verkoelen, wat hij doet, zal hij nog doen, 2 Corinthiers 11:12. Zij, die vermaak hebben gevonden in de wegen Gods, zullen er waarschijnlijk op blijven voortgaan.

Psalm 119:23

Zie hier:

1. Hoe David zelfs door aanzienlijke mannen beledigd en mishandeld werd, die zijn karakter en toestand beter hadden moeten kennen en edelmoediger hadden behoren te wezen. Vorsten hebben zittende in raadsvergadering, of om recht te spreken, tegen mij gesproken. Zelfs hetgeen vorsten zeggen is niet altijd recht, maar het is treurig, als het recht aldus in alsem verkeerd wordt, als zij, die de beschermers van de onschuldigen behoren te wezen, hun verraders worden. Hierin was David een type van Christus, want het waren de oversten van deze wereld, die de Heere van de heerlijkheid gesmaad en gekruist hebben, 1 Corinthiers 2:8.

2. Welke methode hij volgde om onder alle laster kalm en gerust te zijn: hij heeft Gods inzettingen betracht, hij ging voort met zijn plicht te doen en sloeg geen acht op hen, hij was als een dove, hij hoorde niet, als zij tegen hem spraken vond hij in het Woord van God datgene, dat voor hem sprak, tot hem sprak van vertroosting, en toen heeft hij op geen van deze dingen geacht. Zij, die genot smaken in gemeenschap met God, kunnen de afkeuring van mensen, zelfs van vorsten, gemakkelijk verachten.

return to 'Top of Page'

Psalm 119:25

Hier is:

1. Davids klacht. Wij zouden gedacht hebben dat zijn ziel opwaarts streefde ten hemel, maar hij zegt zelf: Mijn ziel kleeft aan het stof wentelt zich niet slechts in het stof, maar kleeft aan het stof, dat een klacht is, hetzij

a. Over zijn bederf, zijn neiging tot de wereld en het lichaam (welke beide stof zijn) en dat hetwelk er op volgt: een dodigheid voor heilige plichten, als hij het goede wilde doen, lag het kwade hem bij. God heeft aangeduid dat Adam niet alleen sterflijk, maar zondig was, toen hij zei: Gij zijt stof, Genesis 3:19. Davids klacht hier is als die van Paulus, over het lichaam des doods dat hij met zich omdroeg. De overblijfselen van inwonend bederf zijn een zware, smartelijke last voor een Godvruchtige ziel. Of,

b. Over zijn beproevingen, hetzij beroering van geest of uitwendige ellende, van buiten was strijd, van binnen vrees, en beide tezamen legden hem in het stof des doods, Psalms 22:16, en zijn ziel kleefde er aan.

2. Zijn bede om hulp en zijn pleitgrond om aan die bede kracht bij te zetten. "Maak mij levend naar Uw woord. Breng door Uw voorzienigheid leven in mijn zaken, breng door Uw genade leven in mijn genegenheden. Als wij ons dof gevoelen, dan moeten wij tot God gaan en Hem bidden ons te verlevendigen. Hij heeft het oog op Gods Woord als een middel tot levendmaking, want de woorden die God spreekt zijn geest en leven voor hen, die ze aannemen, en als een aanmoediging om te hopen dat God hem levend zal maken, genade en vertroosting beloofd hebbende aan alle heiligen en inzonderheid aan David. Gods Woord moet onze gids en onze pleitgrond zijn in ieder gebed.

return to 'Top of Page'

Vers 25

Psalm 119:25

Hier is:

1. Davids klacht. Wij zouden gedacht hebben dat zijn ziel opwaarts streefde ten hemel, maar hij zegt zelf: Mijn ziel kleeft aan het stof wentelt zich niet slechts in het stof, maar kleeft aan het stof, dat een klacht is, hetzij

a. Over zijn bederf, zijn neiging tot de wereld en het lichaam (welke beide stof zijn) en dat hetwelk er op volgt: een dodigheid voor heilige plichten, als hij het goede wilde doen, lag het kwade hem bij. God heeft aangeduid dat Adam niet alleen sterflijk, maar zondig was, toen hij zei: Gij zijt stof, Genesis 3:19. Davids klacht hier is als die van Paulus, over het lichaam des doods dat hij met zich omdroeg. De overblijfselen van inwonend bederf zijn een zware, smartelijke last voor een Godvruchtige ziel. Of,

b. Over zijn beproevingen, hetzij beroering van geest of uitwendige ellende, van buiten was strijd, van binnen vrees, en beide tezamen legden hem in het stof des doods, Psalms 22:16, en zijn ziel kleefde er aan.

2. Zijn bede om hulp en zijn pleitgrond om aan die bede kracht bij te zetten. "Maak mij levend naar Uw woord. Breng door Uw voorzienigheid leven in mijn zaken, breng door Uw genade leven in mijn genegenheden. Als wij ons dof gevoelen, dan moeten wij tot God gaan en Hem bidden ons te verlevendigen. Hij heeft het oog op Gods Woord als een middel tot levendmaking, want de woorden die God spreekt zijn geest en leven voor hen, die ze aannemen, en als een aanmoediging om te hopen dat God hem levend zal maken, genade en vertroosting beloofd hebbende aan alle heiligen en inzonderheid aan David. Gods Woord moet onze gids en onze pleitgrond zijn in ieder gebed.

return to 'Top of Page'

Verzen 26-27

Psalm 119:26-27

Wij hebben hier:

1. De innige vertrouwelijkheid en vrijmoedigheid, die er was tussen David en zijn God. David had zijn toestand blootgelegd, zijn hart voor God geopend: "Ik heb U mijn wegen verteld, en in alle U erkend, U met mij genomen in al mijn voornemens en ondernemingen." Zo sprak Jeftha al zijn woorden en spreidde Hizkia zijn brieven uit voor het aangezicht des Heeren. Ik heb U mijn wegen verteld, mijn behoeften, en lasten en moeilijkheden, die ik op mijn weg ontmoet, of mijn zonden, mijn bijpaden, ik heb er een openhartige belijdenis van gedaan en Gij hebt mij verhoord, met geduld geluisterd naar alles wat ik te zeggen had en kennis genomen van mijn toestand." Het is voor een Godvruchtige ziel een onuitsprekelijke vertroosting om te denken met wat tederheid al haar klachten ontvangen worden door een genadig God, 1 John 5:14, 1 John 5:15.

2. Davids vurige begeerte dat die vertrouwelijkheid zal voortduren, niet door visioenen en stemmen van de hemel, maar door het Woord en de Geest in de gewone weg, leer mij Uw inzettingen, dat is: Doe mij de weg verstaan van Uw geboden. Nu hij wist dat God het vertellen van zijn wegen gehoord had, zegt hij niet: Heere, maak mij nu mijn lot bekend, laat mij weten wat de uitkomst zal zijn," maar: "Heere, leer mij nu mijn plicht, doe mij weten wat Gij wilt dat ik doen zal, zoals de zaak nu staat." Zij, die in al hun wegen God erkennen, kunnen in het geloof bidden dat Hij hun paden recht zal maken En het zekerste middel om onze gemeenschap met God te onderhouden, is Zijn inzettingen te leren en met verstand te wandelen op de weg van Zijn geboden. Zie 1 John 6:1, 7.

3. Het goede gebruik, dat hij hiervan wil maken tot eer van God en tot stichting van anderen. "Laat mij een goed verstand hebben van de weg Uwer bevelen, geef mij een heldere duidelijke kennis van Goddelijke dingen, dan zal ik met des te meer verzekerdheid en goed gevolg Uw wonderen betrachten." Wij kunnen met te meer vrucht spreken van Gods wonderen, de wonderen van de voorzienigheid, en inzonderheid van de wonderen van verlossende liefde, als wij de weg van Gods bevelen verstaan en op die weg wandelen.

Psalm 119:30-32

Merk hier op:

1. Dat zij, die met goed gevolg iets willen doen met hun Godsdienst, hem eerst tot hun ernstige en wel overwogen keuze moeten maken. Dat heeft David gedaan. Ik heb verkoren de weg van de waarheid, de beginselen, waarop hij gegrond is, zijn eeuwige waarheid, en hij is de enig ware weg tot gelukzaligheid. Wij moeten kiezen om in die weg te wandelen, niet omdat wij geen andere weg kennen maar omdat wij geen betere kennen, die veilig en goed is. Laat ons die weg verkiezen tot onze weg, waarop wij zullen wandelen, hoe nauw hij ook is.

2. Dat zij, die de weg van de waarheid hebben verkoren, voortdurend acht moeten geven op het Woord van God als de regel, waarnaar zij moeten wandelen, Uw rechten heb ik mij voorgesteld zoals hij, die leert schrijven, zijn voorbeeld voor zich legt, en de werkman zijn model voor zich heeft ten einde nauwkeurig zijn werk te verrichten. Gelijk wij het Woord van God in ons hart moeten hebben door er ons steeds naar te gedragen, zo moeten wij het in ons oog hebben, door er bij alle voorkomende gelegenheden op te letten, ten einde nauwgezet en naar de regel te wandelen.

3. Dat zij, die de Godsdienst tot hun keus en regel maken er zeer waarschijnlijk getrouw aan zullen zijn. "Ik kleef vast aan Uwe getuigenissen, met een onveranderde genegenheid en een vast besluit, ten allen tijde en in alle beproevingen. Ik heb ze verkoren, en daarom kleef ik ze vast aan." De verkiezende Christen zal waarschijnlijk de standvastige Christen zijn. Zij, die Christen zijn bij geval, wenden zich om als de wind verandert.

4. Dat zij, die het woord van God aankleven, in het geloof kunnen bidden en verwachten om Gode welbehaaglijk te zijn, want dat bedoelt David, als hij bidt O Heere, beschaam mij niet, laat mij nooit toe datgene te doen, waardoor ik mijzelf beschaam, en wijs mijn diensten niet af, want dat zou mij ten uiterste beschamen."

5. Dat God, hoe meer zegeningen Hij ons geeft, des te meer plichtsbetrachting van ons verwacht, Psalms 119:32. Hier hebben wij:

a. Zijn besluit om krachtig voort te gaan in de Godsdienst. Ik zal de weg Uwer geboden lopen. Zij, die naar de hemel gaan, behoren zich te spoeden, voorwaarts te streven. Het is zaak voor ons om de tijd uit te lopen en ons moeite te geven, blijmoedig voort te gaan met ons werk, wij lopen dan de weg van onze plicht, als wij er gereed voor zijn en hij ons lieflijk is, en alle last afleggen, Hebrews 12:1.

b. Zijn vertrouwen op God voor genade, om dit te doen. "Ik zal overvloedig zijn in Uw werken, als Gij mijn hart verwijd zult hebben." Door Zijn Geest verruimt God het hart van Zijn volk, als Hij hun wijsheid geeft, want deze wordt een "wijd begrip des harten" genoemd, 1 Kings 4:29, als Hij de liefde Gods uitstort in het hart en er blijdschap in geeft. De blijdschap des Heeren behoort raderen te brengen in onze gehoorzaamheid.

return to 'Top of Page'

Verzen 30-32

Psalm 119:30-32

Merk hier op:

1. Dat zij, die met goed gevolg iets willen doen met hun Godsdienst, hem eerst tot hun ernstige en wel overwogen keuze moeten maken. Dat heeft David gedaan. Ik heb verkoren de weg van de waarheid, de beginselen, waarop hij gegrond is, zijn eeuwige waarheid, en hij is de enig ware weg tot gelukzaligheid. Wij moeten kiezen om in die weg te wandelen, niet omdat wij geen andere weg kennen maar omdat wij geen betere kennen, die veilig en goed is. Laat ons die weg verkiezen tot onze weg, waarop wij zullen wandelen, hoe nauw hij ook is.

2. Dat zij, die de weg van de waarheid hebben verkoren, voortdurend acht moeten geven op het Woord van God als de regel, waarnaar zij moeten wandelen, Uw rechten heb ik mij voorgesteld zoals hij, die leert schrijven, zijn voorbeeld voor zich legt, en de werkman zijn model voor zich heeft ten einde nauwkeurig zijn werk te verrichten. Gelijk wij het Woord van God in ons hart moeten hebben door er ons steeds naar te gedragen, zo moeten wij het in ons oog hebben, door er bij alle voorkomende gelegenheden op te letten, ten einde nauwgezet en naar de regel te wandelen.

3. Dat zij, die de Godsdienst tot hun keus en regel maken er zeer waarschijnlijk getrouw aan zullen zijn. "Ik kleef vast aan Uwe getuigenissen, met een onveranderde genegenheid en een vast besluit, ten allen tijde en in alle beproevingen. Ik heb ze verkoren, en daarom kleef ik ze vast aan." De verkiezende Christen zal waarschijnlijk de standvastige Christen zijn. Zij, die Christen zijn bij geval, wenden zich om als de wind verandert.

4. Dat zij, die het woord van God aankleven, in het geloof kunnen bidden en verwachten om Gode welbehaaglijk te zijn, want dat bedoelt David, als hij bidt O Heere, beschaam mij niet, laat mij nooit toe datgene te doen, waardoor ik mijzelf beschaam, en wijs mijn diensten niet af, want dat zou mij ten uiterste beschamen."

5. Dat God, hoe meer zegeningen Hij ons geeft, des te meer plichtsbetrachting van ons verwacht, Psalms 119:32. Hier hebben wij:

a. Zijn besluit om krachtig voort te gaan in de Godsdienst. Ik zal de weg Uwer geboden lopen. Zij, die naar de hemel gaan, behoren zich te spoeden, voorwaarts te streven. Het is zaak voor ons om de tijd uit te lopen en ons moeite te geven, blijmoedig voort te gaan met ons werk, wij lopen dan de weg van onze plicht, als wij er gereed voor zijn en hij ons lieflijk is, en alle last afleggen, Hebrews 12:1.

b. Zijn vertrouwen op God voor genade, om dit te doen. "Ik zal overvloedig zijn in Uw werken, als Gij mijn hart verwijd zult hebben." Door Zijn Geest verruimt God het hart van Zijn volk, als Hij hun wijsheid geeft, want deze wordt een "wijd begrip des harten" genoemd, 1 Kings 4:29, als Hij de liefde Gods uitstort in het hart en er blijdschap in geeft. De blijdschap des Heeren behoort raderen te brengen in onze gehoorzaamheid.

return to 'Top of Page'

Verzen 33-34

Psalm 119:33-34

Hier:

1. Bidt David vurig dat God zelf zijn onderwijzer zal wezen. Hij had profeten en wijze mannen en priesters om zich heen, en hij was zelf wel onderwezen in de wet van God, toch bidt hij om door God onderwezen te worden wetende dat niemand "een leraar is gelijk Hij" Job 36:22.

Merk hier op:

a. Waarin hij wenst onderwezen te worden, niet in de begrippen of de taal van Gods inzettingen, maar in de weg ervan. "De weg of de wijze van ze toe te passen op mijzelf, en om er mij door te laten regeren, leer mij de weg van mijn plicht, die Uw inzettingen voorschrijven en laat mij in elk twijfelachtig geval weten wat Gij wilt dat ik doen zal, laat mij het woord horen desgenen, die achter mij is, zeggende: "Dit is de weg, wandelt in denzelven," Isaiah 30:21.

b. Hoe hij begeert onderwezen te worden, op zo'n wijze, als waarop geen mens hem kan onderwijzen. Heere, geef mij het verstand. Als de God van de natuur heeft Hij ons verstandelijke vermogens gegeven, maar hier wordt ons geleerd te bidden, dat Hij als de God van de genade ons het verstand zal geven om die gaven en vermogens te gebruiken voor de grote dingen, die tot onze vrede dienen, waarvan wij door de verdorvenheid van onze natuur afkerig zijn, geef mij verstand, een verlicht verstand, want het is evengoed in het geheel geen verstand te hebben, als een verstand te hebben, dat niet geheiligd is. Ook zal de geest van de openbaring in het Woord niet beantwoorden aan het doel, zo wij de geest van de wijsheid niet in ons hart hebben. Dat is het, wat wij aan Christus te danken hebben, want "de Zoon van God is gekomen, en heeft ons het verstand gegeven," 1 John 5:20.

2. Hij belooft van harte dat hij een goed leerling zal zijn, indien God hem wilde onderwijzen, dan was hij er zeker van met goede uitslag te zullen leren. "Ik zal Uw wet houden, en dat zal ik nooit doen, tenzij ik van God geleerd worde, en daarom wens ik daarin onderwezen te worden." Als God door Zijn Geest ons een recht en goed verstand geeft, dan zullen wij:

a. Standvastig zijn in onze gehoorzaamheid, "ik zal hem houden ten einde toe, tot het einde mijns levens, hetgeen het stelligste bewijs zal zijn van mijn oprechtheid. Het zal de reiziger niet baten om voor een wijle zijn weg te houden, indien hij hem niet houdt tot aan het einde van zijn reis.

b. Hartelijk zijn in onze gehoorzaamheid. ik zal ze onderhouden met ganser harte, met genot en vermaak, met kracht en vastberadenheid. De weg, waarop het gehele hart gaat, is de weg, waarop de gehele mens gaat, en dat moet de weg wezen van Gods geboden, voor het houden waarvan de gehele mens vereist wordt.

return to 'Top of Page'

Verzen 33-34

Psalm 119:33-34

Hier:

1. Bidt David vurig dat God zelf zijn onderwijzer zal wezen. Hij had profeten en wijze mannen en priesters om zich heen, en hij was zelf wel onderwezen in de wet van God, toch bidt hij om door God onderwezen te worden wetende dat niemand "een leraar is gelijk Hij" Job 36:22.

Merk hier op:

a. Waarin hij wenst onderwezen te worden, niet in de begrippen of de taal van Gods inzettingen, maar in de weg ervan. "De weg of de wijze van ze toe te passen op mijzelf, en om er mij door te laten regeren, leer mij de weg van mijn plicht, die Uw inzettingen voorschrijven en laat mij in elk twijfelachtig geval weten wat Gij wilt dat ik doen zal, laat mij het woord horen desgenen, die achter mij is, zeggende: "Dit is de weg, wandelt in denzelven," Isaiah 30:21.

b. Hoe hij begeert onderwezen te worden, op zo'n wijze, als waarop geen mens hem kan onderwijzen. Heere, geef mij het verstand. Als de God van de natuur heeft Hij ons verstandelijke vermogens gegeven, maar hier wordt ons geleerd te bidden, dat Hij als de God van de genade ons het verstand zal geven om die gaven en vermogens te gebruiken voor de grote dingen, die tot onze vrede dienen, waarvan wij door de verdorvenheid van onze natuur afkerig zijn, geef mij verstand, een verlicht verstand, want het is evengoed in het geheel geen verstand te hebben, als een verstand te hebben, dat niet geheiligd is. Ook zal de geest van de openbaring in het Woord niet beantwoorden aan het doel, zo wij de geest van de wijsheid niet in ons hart hebben. Dat is het, wat wij aan Christus te danken hebben, want "de Zoon van God is gekomen, en heeft ons het verstand gegeven," 1 John 5:20.

2. Hij belooft van harte dat hij een goed leerling zal zijn, indien God hem wilde onderwijzen, dan was hij er zeker van met goede uitslag te zullen leren. "Ik zal Uw wet houden, en dat zal ik nooit doen, tenzij ik van God geleerd worde, en daarom wens ik daarin onderwezen te worden." Als God door Zijn Geest ons een recht en goed verstand geeft, dan zullen wij:

a. Standvastig zijn in onze gehoorzaamheid, "ik zal hem houden ten einde toe, tot het einde mijns levens, hetgeen het stelligste bewijs zal zijn van mijn oprechtheid. Het zal de reiziger niet baten om voor een wijle zijn weg te houden, indien hij hem niet houdt tot aan het einde van zijn reis.

b. Hartelijk zijn in onze gehoorzaamheid. ik zal ze onderhouden met ganser harte, met genot en vermaak, met kracht en vastberadenheid. De weg, waarop het gehele hart gaat, is de weg, waarop de gehele mens gaat, en dat moet de weg wezen van Gods geboden, voor het houden waarvan de gehele mens vereist wordt.

return to 'Top of Page'

Verzen 35-36

Psalm 119:35-36

Tevoren had hij God gebeden om zijn verstand te verlichten, ten einde zijn plicht te kennen en er geen vergissing in te begaan. Hier bidt hij God zijn wil te buigen en de werkzame krachten van zijn ziel te verlevendigen ten einde zijn plicht te doen, want het is God die in ons werkt beide het willen en het werken zowel als om te verstaan wat goed is.

Merk hier op:

1. De genade, waar hij om bidt.

a. Dat God hem bekwaam zal maken, om zijn plicht te doen, "doe mij treden, bekrachtig mij tot ieder goed werk." Daar wij van onszelf niet bekwaam zijn, moeten wij steunen op de genade Gods, want al onze bekwaamheid is uit Hem. God geeft Zijn Geest in het binnenste van ons, en doet ons aldus "wandelen in Zijn inzettingen" Ezechiël 36:27, en dit is het, waar David hier om bidt.

b. Dat God hem gewillig zou maken om zijn plicht te doen, en door Zijn genade de tegenzin zou overwinnen, die hij er van nature voor koesterde. "Neig mijn hart tot Uwe getuigenissen, tot de dingen, die Uwe getuigenissen voorschrijven. Niet alleen: maak mij gewillig om mijn plicht te doen, als hetgeen ik doen moet, weshalve ik er mij zo goed mogelijk van kwijten moet, omdat mijn belang dit meebrengt, maar maak mij verlangend om mijn plicht te doen, als hetgeen overeenkomt met mijn nieuwe natuur, en in werkelijkheid voordelig voor mij is." De plicht wordt met genot en verlustiging verricht, als het hart er toe geneigd is. Het is Gods genade, die ons er toe neigt, en hoe meer wij er ons onwillig voor bevinden, hoe vuriger wij om die genade moeten bidden.

2. De zonde, waartegen hij bidt, en die is gierigheid. Neig mijn hart tot Uw getuigenissen, en dood de neiging tot gierigheid, die in mij is." Dat is een zonde, die zich stelt tegen alle getuigenissen Gods, want de liefde tot het geld is op de bodem van veel zonde, ja van alle zonde, diegenen dus, die de liefde Gods in zich geworteld willen hebben, moeten de liefde tot de wereld uit hun hart ontworteld zien te krijgen, want de vriendschap van de wereld is een vijandschap Gods. Zie op wat wijze God handelt met de mensen, niet door dwang, neen Hij trekt hen met mensenzelen, een neiging in hen werkende tot hetgeen goed is, en een afkeer van hetgeen kwaad is.

3. Zijn pleitgrond om kracht bij te zetten aan zijn bede. "Heere, breng mij tot en houd mij op de weg Uwer getuigenissen, want daarin heb ik lust, en daarom bid ik vurig om genade om op die weg te wandelen. Gij hebt die lust in de weg Uwer geboden in mij gewerkt, zult Gij nu ook niet de bekwaamheid in mij werken om op die weg te wandelen en aldus Uw eigen werk kronen?"

return to 'Top of Page'

Verzen 35-36

Psalm 119:35-36

Tevoren had hij God gebeden om zijn verstand te verlichten, ten einde zijn plicht te kennen en er geen vergissing in te begaan. Hier bidt hij God zijn wil te buigen en de werkzame krachten van zijn ziel te verlevendigen ten einde zijn plicht te doen, want het is God die in ons werkt beide het willen en het werken zowel als om te verstaan wat goed is.

Merk hier op:

1. De genade, waar hij om bidt.

a. Dat God hem bekwaam zal maken, om zijn plicht te doen, "doe mij treden, bekrachtig mij tot ieder goed werk." Daar wij van onszelf niet bekwaam zijn, moeten wij steunen op de genade Gods, want al onze bekwaamheid is uit Hem. God geeft Zijn Geest in het binnenste van ons, en doet ons aldus "wandelen in Zijn inzettingen" Ezechiël 36:27, en dit is het, waar David hier om bidt.

b. Dat God hem gewillig zou maken om zijn plicht te doen, en door Zijn genade de tegenzin zou overwinnen, die hij er van nature voor koesterde. "Neig mijn hart tot Uwe getuigenissen, tot de dingen, die Uwe getuigenissen voorschrijven. Niet alleen: maak mij gewillig om mijn plicht te doen, als hetgeen ik doen moet, weshalve ik er mij zo goed mogelijk van kwijten moet, omdat mijn belang dit meebrengt, maar maak mij verlangend om mijn plicht te doen, als hetgeen overeenkomt met mijn nieuwe natuur, en in werkelijkheid voordelig voor mij is." De plicht wordt met genot en verlustiging verricht, als het hart er toe geneigd is. Het is Gods genade, die ons er toe neigt, en hoe meer wij er ons onwillig voor bevinden, hoe vuriger wij om die genade moeten bidden.

2. De zonde, waartegen hij bidt, en die is gierigheid. Neig mijn hart tot Uw getuigenissen, en dood de neiging tot gierigheid, die in mij is." Dat is een zonde, die zich stelt tegen alle getuigenissen Gods, want de liefde tot het geld is op de bodem van veel zonde, ja van alle zonde, diegenen dus, die de liefde Gods in zich geworteld willen hebben, moeten de liefde tot de wereld uit hun hart ontworteld zien te krijgen, want de vriendschap van de wereld is een vijandschap Gods. Zie op wat wijze God handelt met de mensen, niet door dwang, neen Hij trekt hen met mensenzelen, een neiging in hen werkende tot hetgeen goed is, en een afkeer van hetgeen kwaad is.

3. Zijn pleitgrond om kracht bij te zetten aan zijn bede. "Heere, breng mij tot en houd mij op de weg Uwer getuigenissen, want daarin heb ik lust, en daarom bid ik vurig om genade om op die weg te wandelen. Gij hebt die lust in de weg Uwer geboden in mij gewerkt, zult Gij nu ook niet de bekwaamheid in mij werken om op die weg te wandelen en aldus Uw eigen werk kronen?"

return to 'Top of Page'

Vers 37

Psalm 119:37

1. Hier bidt David om weerhoudende genade, dat hij teruggehouden mocht worden van hetgeen hem hinderen en belemmeren zou op de weg van zijn plicht. Wend mijn ogen af, dat zij geen ijdelheid zien. De eer, de genoegens en de winsten van de wereld zijn de ijdelheden, die door hun voorkomen zeer velen aftrekken van de paden van Godsdienst en vroomheid, het oog zal, als het op deze dingen gericht is, het hart besmetten met de liefde ervoor, en zo wordt het dan vervreemd van God en van de dingen Gods, en daarom moeten wij, gelijk wij een verbond behoren te maken met onze ogen, hun gelastende om niet af te zwerven naar, en nog veel minder gericht te blijven op, hetgeen gevaarlijk is, Job 31:1, God bidden, dat Hij door Zijn voorzienigheid de ijdelheid buiten ons gezicht zal laten blijven, en ons door Zijn genade zal weerhouden om ons in het zien ervan te verlustigen.

2. Hij bidt om weerhoudende genade, dat hij niet alleen teruggehouden zal worden van alles wat zijn voortgang op de weg hemelwaarts zou kunnen verhinderen, maar de genade zou verkrijgen, die nodig is om hem erop voorwaarts te doen gaan, maak mij levend in Uwen weg. Maak mij levend om de tijd uit te lopen, gebruik te maken van de gelegenheden, voorwaarts te streven, en elke plicht met levendigheid en vurigheid van geest te volbrengen." IJdelheid te aanschouwen maakt ons dodig, vertraagt onze tred, een reiziger, die op ieder voorwerp, dat zich voordoet aan zijn ogen, blijft staan staren, zal niet vorderen op de weg. maar als onze ogen afgewend worden van hetgeen ons zou kunnen afleiden, dan zal ons hart bewaard worden van hetgeen ons zou kunnen beroeren.

return to 'Top of Page'

Psalm 119:41-42

Hier is:

1. Davids gebed om het heil des Heeren "Heere, Gij zijt mijn Zaligmaker, ik ben ellendig in mijzelf, ellendig en ongelukkig, en Gij alleen kunt mij gelukkig maken, laat Uw heil over mij komen, verhaast de tijdelijke verlossing uit mijn tegenwoordige benauwdheid, en spoed mij voort naar het eeuwig heil door er mij de hoedanigheden voor te geven en de troostrijke voorsmaak ervan."

2. Davids vertrouwen op de genade en belofte van God voor dat heil. Dat zijn de twee pilaren, waarop onze hoop is gebouwd, en zij zullen ons niet begeven.

a. De genade van God. Dat mij Uw goedertierenheden overkomen namelijk Uw heil. Ons heil moet toegeschreven worden aan Gods goedertierenheid, en niet aan enigerlei verdienste van onszelf. Het eeuwige leven moet verwacht worden als "de barmhartigheid van onze Heere Jezus Christus", Judas: 21 "Heere, door het geloof heb ik Uw goedertierenheden op het oog, laat mij door het gebed verkrijgen dat zij over mij komen."

b. De belofte van God. "Laat Uw heil over mij komen naar Uw toezegging, naar Uw woord van belofte. Ik vertrouw op Uw woord en daarom kan ik de vervulling verwachten van de belofte." Het is ons niet alleen vergund om op Gods woord te vertrouwen, maar ons vertrouwen er op is de voorwaarde, waarop wij er nut en voordeel van kunnen hebben.

3. Davids verwachting van de goede verzekerdheid, die deze genade en belofte van God hem geven zou." "Opdat ik mijn smader wat heb te antwoorden', hem namelijk die mij smaadt om mijn vertrouwen op God, alsof dit mij zou teleurstellen." Als God hen, die op Hem betrouwden, uit hun benauwdheid redt dan brengt Hij hiermede krachtdadig hen tot zwijgen, die "de raad des ellendigen zouden willen beschamen, omdat de Heere zijn toevlucht is", Psalms 14:6, en hun smaad zal voor altijd tot zwijgen worden gebracht als het heil van de heiligen voltooid is, want dan zal het onbetwistbaar blijken dat het niet tevergeefs is om op God te vertrouwen.

Psalm 119:57

Hieruit kunnen wij afleiden wat het karakter is van een Godvruchtige.

1. Hij maakt de gunst van God tot zijn gelukzaligheid. De Heere is mijn deel. Anderen plaatsen hun geluk in de rijkdom en de eer van deze wereld, hun deel is in dit leven, zij zien niet verder, zij begeren niets meer, dat is hun goed, Luke 16:25. Maar allen, die geheiligd zijn, nemen de Heere tot het deel hunner erve en huns bekers, en met niets minder zullen zij tevreden zijn. David kan zich hiervoor op God beroepen: "Heere, Gij weet, dat ik U verkoren heb tot mijn deel, en op U betrouw om mij gelukkig te maken."

2. Hij maakt de wet van God tot zijn regel: "ik heb gezegd dat ik Uw woorden zal bewaren, en wat ik gezegd heb zal ik door Uw genade ook doen en er tot het einde toe bij blijven." Zij, die God tot hun deel nemen, moeten Hem nemen tot hun vorst en Hem trouw zweren. en beloofd hebbende Zijn woord te bewaren, moeten we onszelf dikwijls herinneren aan onze belofte, Psalms 39:2.

Psalm 119:67

David zegt ons hier wat hij ondervonden heeft:

1. Van de verzoekingen aan een staat van voorspoed eigen: "Eer ik verdrukt werd, toen ik in vrede en overvloed leefde en geen smart kende, dwaalde ik, dwaalde ik af van God en mijn plicht." Zonde is afdwalen en wij zijn dan het meest geneigd om van God af te dwalen, als wij gerust zijn en denken thuis te zijn in deze wereld. Voorspoed is de ongelukkige gelegenheid voor veel ongerechtigheid, hij maakt dat de mensen met zichzelf ingenomen zijn, dat zij toegeven aan het vlees, God vergeten, de wereld liefhebben, en doof zijn voor de bestraffingen van het Woord. Zie Psalms 30:7. Het is goed voor ons om, als wij verdrukt worden, te gedenken hoe en waarin wij gedwaald hebben eer wij verdrukt werden opdat wij aan het doel van de verdrukking kunnen beantwoorden.

2. Van het voordeel van een staat van beproeving. "Nu onderhoud ik Uw woord, en zo ben ik van mijn dwalingen teruggekomen." God maakt dikwijls gebruik van beproevingen als een middel om diegenen tot Hem terug te brengen, die van Hem afgedwaald zijn. Geheiligde beproevingen verootmoedigen ons voor de zonde en tonen ons de ijdelheid van de wereld, zij verzachten het hart en openen het oor voor de tucht. De ellende, waarin de verloren zoon zich bevond, bracht hem eerst tot zichzelf, en toen tot zijn vader.

return to 'Top of Page'

Vers 67

Psalm 119:67

David zegt ons hier wat hij ondervonden heeft:

1. Van de verzoekingen aan een staat van voorspoed eigen: "Eer ik verdrukt werd, toen ik in vrede en overvloed leefde en geen smart kende, dwaalde ik, dwaalde ik af van God en mijn plicht." Zonde is afdwalen en wij zijn dan het meest geneigd om van God af te dwalen, als wij gerust zijn en denken thuis te zijn in deze wereld. Voorspoed is de ongelukkige gelegenheid voor veel ongerechtigheid, hij maakt dat de mensen met zichzelf ingenomen zijn, dat zij toegeven aan het vlees, God vergeten, de wereld liefhebben, en doof zijn voor de bestraffingen van het Woord. Zie Psalms 30:7. Het is goed voor ons om, als wij verdrukt worden, te gedenken hoe en waarin wij gedwaald hebben eer wij verdrukt werden opdat wij aan het doel van de verdrukking kunnen beantwoorden.

2. Van het voordeel van een staat van beproeving. "Nu onderhoud ik Uw woord, en zo ben ik van mijn dwalingen teruggekomen." God maakt dikwijls gebruik van beproevingen als een middel om diegenen tot Hem terug te brengen, die van Hem afgedwaald zijn. Geheiligde beproevingen verootmoedigen ons voor de zonde en tonen ons de ijdelheid van de wereld, zij verzachten het hart en openen het oor voor de tucht. De ellende, waarin de verloren zoon zich bevond, bracht hem eerst tot zichzelf, en toen tot zijn vader.

return to 'Top of Page'

Vers 68

Psalm 119:68

Hier:

1. Looft David Gods goedheid, en geeft er Hem de eer van, Gij zijt goed en goeddoende. Allen, die enige kennis van God hebben, zullen erkennen dat Hij goeddoet, en dus tot de gevolgtrekking komen dat Hij goed is. De stromen van Gods goedheid zijn zo talrijk, en vloeien zo vol en krachtig heen tot alle schepselen, dat wij tot de gevolgtrekking moeten komen dat de bron, die in Hem zelf is, onuitputtelijk moet zijn. Wij kunnen er geen begrip van hebben hoeveel goed God doet elke dag, en nog veel minder kunnen wij begrijpen hoe goed Hij is. Laat ons het met bewondering, heilige liefde en dankbaarheid erkennen.

2. Bidt hij om Gods genade, vraagt hij om onder de invloed en de leiding ervan te zijn. Leer mij Uw inzettingen. "Heere, Gij doet goed aan allen, zijt de milddadige weldoener van alle schepselen, dit is het goed, dat ik U smeek aan mij te doen. Onderricht mij in mijn plicht, neig er mij toe, en maak er mij toe bekwaam. Gij zijt goed en goeddoende, Heere, leer mij Uw inzettingen, opdat ik goed zij en goed doe, een goed hart moge hebben, en een goed leven moge leiden. Het is een aanmoediging voor arme zondaars om te hopen dat God hen "Zijn weg zal leren, omdat Hij goed en recht is," Psalms 25:8.

Psalm 119:71

Zie hier:

1. Dat het het lot is geweest van de beste heiligen om verdrukt te worden. De hovaardigen en bozen leven in pracht en genot, terwijl David, ofschoon hij zich dicht bij God en zijn plicht hield, nog in verdrukking was. "Wateren eens vollen bekers worden uitgedrukt voor Gods volk", Psalms 73:10.

2. Dat het voordelig voor Gods volk is geweest om verdrukt te worden. David kon hier uit ervaring van spreken. Het is mij goed geweest. Menige goede les heeft hij geleerd door zijn verdrukking, tot menige goede plicht is hij er door gebracht, die anders niet geleerd zou zijn en ongedaan ware gebleven. God heeft hem bezocht met beproeving, opdat hij Zijn inzettingen zou leren-en aan die bedoeling werd beantwoord, de beproevingen hadden bijgedragen verbetering van zijn kennis en tot vermeerdering van zijn genade. Hij, die hem kastijdde, onderwees hem. De roede en de bestraffing geeft wijsheid.

return to 'Top of Page'

Psalm 119:80

Hier is:

Psalm 119:83

David bidt God zich te haasten om hem vertroosten.

1. Omdat zijn ellende groot was, en hij dus een voorwerp was van Gods medelijden. Heere, haast U om mij te helpen, want ik ben geworden als een lederen zak in de rook, een lederen zak, die, als hij enige tijd in de rook hangt, niet alleen zwart wordt van het roet, maar verdroogd en verschrompeld wordt. Zo was David uitgeteerd door ouderdom ziekte en smart. Zie hoe de beproeving de krachtigste en kloekste mensen nederbuigt! David placht roodachtig van aangezicht te zijn, fris als een roos, maar nu is hij verdord, zijn blozende gelaatskleur is weg, zijn wangen zijn gerimpeld. Zo wordt de schoonheid van de mens verteerd onder Gods bestraffingen, zoals een kleed, dat door de mot doorknaagd wordt. Als een lederen zak aldus gerimpeld en verschrompeld is door de rook, dan wordt hij weggeworpen, hij is nergens meer toe nut. Wie zal in zulke oude lederzakken wijn doen? Zo was David in zijn toestand van gedruktheid, hij werd beschouwd als een veracht, gebroken vat, waartoe men geen lust heeft. Als Godvruchtige mensen in een neerslachtige gemoedsgesteldheid zijn, dan verbeelden zij zich soms meer geminacht te zijn dan zij zijn.

2. Zijn beproeving, hoe groot die ook was, had hem zijn plicht niet doen verzaken, en daarom was hij nog binnen het bereik van Gods belofte, doch Uw inzettingen heb ik niet vergeten. Hoe onze uitwendige toestand ook zijn moge, in onze liefde tot het Woord van God moeten wij niet verkoelen, noch toelaten dat dit ons geheugen ontglipt, geen zorg, geen smart, moet dit uit ons hart verdringen. Gelijk sommigen drinken en de inzetting vergeten, Proverbs 31:5, zo zijn er anderen, die wenen en de inzetting vergeten, maar wij moeten in iedere toestand, in voorspoed en in tegenspoed, de dingen Gods in onze gedachten hebben, en als wij Gods inzettingen gedachtig zijn, dan mogen wij bidden en hopen dat Hij onze smarten gedachtig zal zijn, al is het ook dat Hij ons voor een tijd schijnt te vergeten.

return to 'Top of Page'

Vers 83

Psalm 119:83

David bidt God zich te haasten om hem vertroosten.

1. Omdat zijn ellende groot was, en hij dus een voorwerp was van Gods medelijden. Heere, haast U om mij te helpen, want ik ben geworden als een lederen zak in de rook, een lederen zak, die, als hij enige tijd in de rook hangt, niet alleen zwart wordt van het roet, maar verdroogd en verschrompeld wordt. Zo was David uitgeteerd door ouderdom ziekte en smart. Zie hoe de beproeving de krachtigste en kloekste mensen nederbuigt! David placht roodachtig van aangezicht te zijn, fris als een roos, maar nu is hij verdord, zijn blozende gelaatskleur is weg, zijn wangen zijn gerimpeld. Zo wordt de schoonheid van de mens verteerd onder Gods bestraffingen, zoals een kleed, dat door de mot doorknaagd wordt. Als een lederen zak aldus gerimpeld en verschrompeld is door de rook, dan wordt hij weggeworpen, hij is nergens meer toe nut. Wie zal in zulke oude lederzakken wijn doen? Zo was David in zijn toestand van gedruktheid, hij werd beschouwd als een veracht, gebroken vat, waartoe men geen lust heeft. Als Godvruchtige mensen in een neerslachtige gemoedsgesteldheid zijn, dan verbeelden zij zich soms meer geminacht te zijn dan zij zijn.

2. Zijn beproeving, hoe groot die ook was, had hem zijn plicht niet doen verzaken, en daarom was hij nog binnen het bereik van Gods belofte, doch Uw inzettingen heb ik niet vergeten. Hoe onze uitwendige toestand ook zijn moge, in onze liefde tot het Woord van God moeten wij niet verkoelen, noch toelaten dat dit ons geheugen ontglipt, geen zorg, geen smart, moet dit uit ons hart verdringen. Gelijk sommigen drinken en de inzetting vergeten, Proverbs 31:5, zo zijn er anderen, die wenen en de inzetting vergeten, maar wij moeten in iedere toestand, in voorspoed en in tegenspoed, de dingen Gods in onze gedachten hebben, en als wij Gods inzettingen gedachtig zijn, dan mogen wij bidden en hopen dat Hij onze smarten gedachtig zal zijn, al is het ook dat Hij ons voor een tijd schijnt te vergeten.

return to 'Top of Page'

Vers 84

Hier is:

1. David in zorg om in de weg zijns plichts gevonden te worden. Zijn voortdurende begeerte is de getuigenis van Gods mond te onderhouden, haar te onderhouden als regel, haar aan te grijpen en vast te houden als zijn verwachting en zijn deel tot in eeuwigheid. Wat wij ook verliezen, die moeten wij houden.

2. David in gebed om Gods genade om hem daarin te helpen, Maak mij levend naar Uw goedertierenheid, te kennen gevende dat hij haar anders niet kan onderhouden. Wij kunnen niet voortgaan noch volharden op de goede weg tenzij God ons levend maakt, leven in ons brengt. Daarom wordt ons hier geleerd te vertrouwen op Gods genade voor kracht om ieder goed werk te doen, en er op te vertrouwen als genade, als zuiver en alleen de vrucht van Gods gunst. Tevoren had hij gebeden: Maak mij levend door Uw gerechtigheid, Psalms 119:40, maar hier: Maak mij levend naar Uwe goedertierenheid. Het stelligste teken van Gods goedheid jegens ons, is Zijn goed werk in ons.

return to 'Top of Page'

Vers 88

Psalm 119:88

Hier is:

1. David in zorg om in de weg zijns plichts gevonden te worden. Zijn voortdurende begeerte is de getuigenis van Gods mond te onderhouden, haar te onderhouden als regel, haar aan te grijpen en vast te houden als zijn verwachting en zijn deel tot in eeuwigheid. Wat wij ook verliezen, die moeten wij houden.

2. David in gebed om Gods genade om hem daarin te helpen, Maak mij levend naar Uw goedertierenheid, te kennen gevende dat hij haar anders niet kan onderhouden. Wij kunnen niet voortgaan noch volharden op de goede weg tenzij God ons levend maakt, leven in ons brengt. Daarom wordt ons hier geleerd te vertrouwen op Gods genade voor kracht om ieder goed werk te doen, en er op te vertrouwen als genade, als zuiver en alleen de vrucht van Gods gunst. Tevoren had hij gebeden: Maak mij levend door Uw gerechtigheid, Psalms 119:40, maar hier: Maak mij levend naar Uwe goedertierenheid. Het stelligste teken van Gods goedheid jegens ons, is Zijn goed werk in ons.

return to 'Top of Page'

Verzen 89-91

Psalm 119:89-91

Hier:

1. Erkent de psalmist de onveranderlijkheid van Gods woord en van al Zijn raad. O Heere Uw woord bestaat in eeuwigheid. Gij zijt tot in eeuwigheid dezelfde zo lezen sommigen het. Gij zijt dezelfde en in U is geen verandering, en dit is er een bewijs van. "Uw woord, door hetwelk de hemelen gemaakt zijn, bestaat daar in de blijvende voortbrengselen ervan, " of wel, het voortdurend bestaan van Gods woord in de hemelen is gesteld tegenover de veranderingen en omwentelingen hier op aarde. Alle vlees is gras, maar het woord onzes Gods bestaat in eeuwigheid. Het is vastgesteld in de hemel, in de verborgen raad Gods, die verborgen is in Hemzelf, ver buiten ons gezicht, en is onwankelbaar als de bergen van koper. En Zijn geopenbaarde wil is even vast als Zijn verborgen wil, gelijk Hij de gedachten van Zijn hart zal volbrengen, zo zal geen van Zijn woorden ter aarde vallen, want hier volgt: Uwe getrouwheid is van geslacht tot geslacht, de belofte is vast aan iedere eeuw van de kerk, en zij kan door het verloop van de tijd niet verouderen. De belofte, die op nog zo verre toekomst ziet, zal ter bestemder tijd vervuld worden.

2. Wijst hij ten bewijze hiervan op de standvastige loop van de natuur: Gij hebt de aarde vastgemaakt en zij blijft staan, zij is wat zij in den beginne gemaakt was, en waar zij in het eerst geplaatst was, in evenwicht gehouden door de eigen zwaarte, en in weerwil van de stuiptrekkingen in haar eigen ingewanden, de beroeringen van de zee, die er mee saamgestrengeld is, en de heftige schokken van de atmosfeer die haar omringt, blijft zij onbewogen vaststaan. Zij, de hemel en de aarde en al het heir van beide blijven naar Uw verordeningen nog heden staan, zij blijven op de plaats, waar Gij ze gesteld hebt, nemen de plaats in, die hun was toegewezen, en beantwoorden aan het doel, waartoe zij bestemd waren. De vastheid van de verordeningen van dag en nacht, van hemel en aarde, wordt aangevoerd om de eeuwigheid van Gods verbond te bewijzen, Jeremiah 31:35,Jeremiah 31:36, Jeremiah 33:20, Jeremiah 33:21. Het is krachtens Gods belofte aan Noach, Genesis 8:22, dat dag en nacht, zomer en winter, hun gestadige loop behouden. "Zij zijn tot heden staan gebleven, en zullen staan blijven tot aan het einde der tijden, handelende naar de verordeningen, die hun in het begin gegeven waren, want zij alle zijn Uw knechten, zij doen Uw wil en verkondigen Uw eer, en daarin zijn zij Uw knechten. Al de schepselen zijn in hun plaats en naar hun vermogen dienstbaar aan hun Schepper, en beantwoorden aan het doel van hun schepping. En zal dan de mens de enige rebel zijn, de enige, die van zijn trouw afvalt, en de enige onnutte last op de aarde zijn?

Psalm 119:94

Hier:

1. Maakt David aanspraak op betrekking tot God. "ik ben Uwe, U toegewijd, door U erkend, Uwe in het verbond." Hij zegt niet: Gij zijt de mijne zoals Dr. Manton opmerkt hoewel dit er natuurlijkerwijs uit volgt, omdat dit een hogere aanspraak zou zijn, maar: ik ben Uwe, in nederiger termen uitdrukking gevende aan zijn onderwerping. Hij zegt ook niet: ik ben zo, maar, ik ben Uwe, niet pleitende op zijn eigen goede hoedanigheid, maar op Gods eigendomsrecht in hem, "ik ben Uwe, ik ben niet van mijzelf noch van de wereld."

2. Hij bewijst zijn aanspraak: "ik heb Uw bevelen gezocht, ik heb zorgvuldig onderzoek gedaan naar mijn plicht, en naarstig er naar gestreefd om hem te doen." Dat zal het beste bewijs zijn dat wij Gode toebehoren, al de Zijnen hebben nog wel geen volmaaktheid gevonden, maar zij zoeken haar.

3. Hij maakt gebruik van zijn aanspraak "ik ben Uwe, behoud mij, behoud mij, red mij van zonde, red mij van het verderf." Zij, die zich in oprechtheid aan God hebben overgegeven om de Zijnen te zijn, kunnen er zeker van wezen dat Hij hen zal beschermen en hen zal bewaren tot Zijn hemels koninkrijk.

return to 'Top of Page'

Vers 94

Psalm 119:94

return to 'Top of Page'

Vers 101

Psalm 119:101

Hier is:

1. Davids zorg om de wegen van de zonde te mijden, alk heb mijn voeten geweerd van alle kwade paden, waarheen zij op het punt waren af te wijken, maar ik weerhield mij en ging terug, zodra ik bemerkte dat ik in verzoeking kwam." Hoewel het een brede weg was, een groene weg, een aangename weg, een weg waar velen op wandelden, was het toch, daar het een zondige weg was, een kwade weg, en hij heeft er zijn voeten van geweerd, daar hij het einde van die weg voorzag. En zijn zorg was algemeen, hij schuwde elke kwade weg. "Door het woord Uwer lippen heb ik mij gewacht voor de paden des verdervers," Psalms 17:4.

2. Zijn zorg om op de weg des plichts gevonden te worden, opdat ik Uw woord zou onderhouden, en het nooit zou overtreden. Dat hij zich van zonde onthield, was:

a. Een bewijs, dat hij er ernstig naar streefde om Gods Woord te onderhouden, en zich dat ten regel had gesteld.

b. Het was een middel om Gods Woord te onderhouden in zijn Godsdienstige handelingen, want wij kunnen niet met vertroosting of vrijmoedigheid tot God gaan in heilige plichten zodat wij Zijn Woord onderhouden, zolang wij onder schuld zijn, of ons op bijpaden bevinden.

return to 'Top of Page'

Vers 102

Psalm 119:102

Hier is:

1. Davids standvastigheid in zijn Godsdienst. Hij was van Gods rechten niet geweken, hij had geen andere regel gekozen dan Gods Woord, en van die regel was hij niet moedwillig afgeweken. Een gestadig blijven op de wegen Gods, zware tijden van beproeving zal een goed bewijs zijn van onze oprechtheid.

2. De oorzaak van zijn standvastigheid, "want Gij hebt mij geleerd, het was Goddelijk onderwijs, dat ik ontving, ik was er van overtuigd dat de leer uit God was, en daarom hield ik er mij aan." Of liever, "het was Goddelijke genade in mijn hart, die mij instaat stelde om dat onderwijs aan te nemen." Al de heiligen zijn van God geleerd, want Hij is het die het verstand geeft, en zij, die van God geleerd zijn en zij alleen zullen tot het einde toe blijven bij de dingen, die zij geleerd hebben.

Psalm 119:118-120

Hier zijn:

1. Gods oordelen over goddelozen, over hen, die van Zijn inzettingen afdwalen, zich naar andere regelen gedragen, en niet willen dat God Koning over hen zal zijn, over hen zal heersen. Alle afwijking van Gods inzettingen is gewis een dwaling, en zal blijken een noodlottige dwaling te zijn. Er zijn goddelozen der aarde, zij bedenken de dingen van de aarde, leggen hun schatten op in de aarde leven in genot en vermaak op de aarde, en zijn vreemdelingen voor en vijanden van de hemel en de hemelse dingen. Zie nu hoe God met hen handelt, opdat gij hen noch vreest noch benijdt.

a. Hij vertreedt hen allen, Hij brengt hen ten verderve, volkomen en smadelijk ten verderve, Hij maakt hen tot Zijn voetbank. Al zijn zij ook nog zo hoog, Hij kan hen naar beneden brengen, Amos 2:9, Hij heeft het menigmaal gedaan, en Hij zal het doen, want Hij wederstaat de hovaardigen, en zal triomferen over hen, die Zijn koninkrijk tegenstaan. Trotse vervolgers vertreden Zijn volk, maar vroeg of laat zal Hij hen vertreden.

b. Hij doet hen allen weg als schuim. Goddelozen zijn als schuim, dat, hoewel het onder het goede metaal gemengd is in het erts en van dezelfde substantie schijnt te zijn, er toch van afgescheiden moet worden. En in Gods schatting zijn zij waardeloze dingen, het schuim en uitvaagsel van de aarde, niet meer te vergelijken met de rechtvaardigen dan schuim met fijn goud. Er komt een dag wanneer zij weggedaan zullen worden van onder de rechtvaardigen, Matthew 13:49 zodat zij geen plaats zullen hebben "in hun vergadering," Psalms 1:5, hetgeen hen zal wegdoen in het eeuwige vuur, de geschiktste plaats voor het schuim. Soms zullen de goddelozen in deze wereld door de censuur van de kerk, of het zwaard van de magistraat, of de oordelen Gods "als schuim weggedaan worden," Proverbs 25:4, Proverbs 25:5.

2. De redenen voor deze oordelen. God verwerpt hen, omdat zij van Zijn inzettingen afdwalen. Zij, die zich niet willen onderwerpen aan de bevelen van het Woord, zullen er de vloeken van gevoelen. En omdat hun bedrog leugen is, omdat zij zichzelf bedriegen door valse regelen te stellen tegenover Gods inzettingen, waarvan zij afdwalen, en omdat zij trachten anderen te bedriegen met hun geveinsd voorgeven van goed en hun listige plannen voor kwaad. Hun list is bedrog, aldus Dr. Hammond. Hun staatkunde bestaat in trouweloosheid en verraad, de God van de waarheid haat dit en zal het straffen.

3. Het gebruik dat David maakt van deze oordelen: hij merkte ze op en ontving er lering uit. Het verderf van de goddelozen droeg er toe bij:

a. Om zijn liefde voor het woord van God te doen toenemen. "lk zie, wat er komt van de zonde, daarom heb ik Uw getuigenissen lief, zij waarschuwen en vermanen mij om mij te wachten voor zo'n gevaarlijk doen, mij te wachten voor de paden des verdervers" Psalms 17:4. Wij zien het Woord van God vervuld in de oordelen over zonde en zondaren, en daarom behoren wij het lief te hebben. b. Zijn vrees voor de toorn Gods. Het haar mijns vleses is te berge gerezen van verschrikking voor U. Inplaats van te spotten met hen, die onder Gods misnoegen gevallen zijn, heeft hij zich verootmoedigd. Wat wij lezen en horen van Gods oordelen over goddeloze mensen, behoort ons,

Ten eerste, van eerbied te vervullen voor Zijn vreeslijke majesteit, ons ontzag voor Hem in te boezemen, "Wie zou kunnen bestaan voor het aangezicht des Heeren, deze heiligen Gods?" 1 Samuel 6:20.

Ten tweede. Te doen vrezen om Hem te beledigen en ons bloot te stellen aan Zijn toorn. Godvruchtige mensen hebben het nodig om van zonde teruggehouden te worden door de verschrikkingen des Heeren, inzonderheid als het oordeel begint met het huis Gods en geveinsden openbaar worden en als schuim worden weggedaan.

return to 'Top of Page'

Verzen 118-120