Isaiah 1 - Bijbelverkaring van Matthew Henry - Bible Commentaries

Inleiding

Bijbelverkaring van Matthew Henry, JESAJA 1

EEN VERKLARING MET PRAKTISCHE OPMERKINGEN VAN HET BOEK VAN DEN PROFEET JESAJA.

Profeet is een titel, die een groten klank heeft in de oren van hen, die hem begrijpen, hoewel velen, die er mede geëerd waren, in de ogen der wereld zeer gering werden geacht. Een profeet is iemand, die zeer gemeenzaam is met den hemel en er een groten invloed heeft, en bijgevolg een zeer groot gezag heeft op aarde. Profetie wordt genomen voor alle Goddelijke openbaring, 2 Peter 1:20, 2 Peter 1:21, want deze werd gemeenlijk het eerst door dromen, stemmen of visioenen aan de profeten bekend gemaakt, en door hen aan de kinderen der mensen, Numbers 12:6. Eenmaal heeft God zelf tot de duizenden van Israël gesproken van den top van den berg Sinaï, maar dit was zo schrikkelijk, zo ondraaglijk, dat zij smeekten dat God voortaan tot hen zou spreken, zoals Hij tevoren gedaan had, door mensen, gelijk zij zelf waren, wier verschrikking hen niet zou beroeren, en wier land over hen niet zwaar zou zijn, Job 33:7. God heeft het voorstel goedgekeurd. Het is allemaal goed wat zij gesproken hebben, zegt Hij, Deuteronomy 5:27. 28; en de zaak werd toen vastgesteld met toestemming van beide partijen, dat wij nooit meer moeten verwachten op die wijze van God te zullen horen, maar door profeten, die hun instructies onmiddellijk van God ontvingen met last om ze over te leveren aan Zijne kerk. Voordat de gewijde canon van het Oude Testament geschreven begon te worden, waren er profeten, die in de plaats van Bijbels waren voor de kerk. Onze Heiland schijnt Abel tot de profeten te rekenen, Matthew 23:31, Matthew 23:35. Henoch was een profeet, en door hem, die de eerste was in voorzegging, welke het laatst Vervuld moet worden het oordeel van den groten dag, Jude 1:14. Zie, de Heere komt met Zone vele duizenden heiligen. Noch was een prediker der gerechtigheid. God zei van Abraham: hij is een profeet, Genesis 20:7. Jakob voorzegde toekomstige gebeurtenissen, Genesis 49:1. Ja, al de patriarchen worden profeten genoemd, Psalms 105:15 :Doet Manen profeten geen kwaad Mozes was buiten alle vergelijking de doorluchtigste van al de Oud-Testamentische profeten, want hem heeft de Heere geleend van aangezicht tot aangezicht, Deuteronomy 34:10. Hij is de eerste schrijvende profeet geweest, en door zijne hand zijn de eerste grondslagen gelegd van de Heilige Schrift; ook zij, die geroepen waren om hem behulpzaam te zijn in de regering, hadden den geest der profetie, zo overvloedig een uitstorting van den Geest is er toen geweest, Numbers 11:25. Maar na den dood van Mozes verscheen en werkte de Geest des Heeren gedurende enige eeuwen in de kerk van Israël meer als een geest des krijgs dan als een geest van profetie, en bezielde de mensen meer voor handelen dan voor spreken; ik bedoel in den tijd der Richteren. Wij bevinden dat de Geest des Heeren kwam over Othniel, Gideon, Simson en anderen, voor den dienst van hun land met hun zwaard en hun pen; boodschappen van den hemel werden toen gezonden door engelen, zoals aan Gideon en Manoach, en tot het volk, Judges 2:1. In geheel het boek der Richteren wordt nergens melding gemaakt van een profeet; alleen Debora wordt ken profetes genoemd. Toen was het woord des Heeren schaars, er was geen openbaar gezicht, 1 Samuel 3:1. Zij hadden de onlangs geschreven wet van Mozes, laat hen die bestuderen. Maar in Samuël herleefde de profetie, en met hem begon een merkwaardig tijdperk der kerk, een tijd van groot licht in een onafgebroken opvolging van profeten tot enigen tijd na de Babylonische ballingschap, toen de canon van het Oude Testament voltooid was in Maleachi; en toen is de profetie bijna vier honderd jaar opgehouden tot aan de komst van den groten Profeet en Zijn voorloper. Sommige profeten werden bezield en gedreven door Gods Geest om de geschiedenis der kerk te schrijven; maar zij hebben bij hun geschriften hun nemen niet vermeld; tot bewijs van hun authenticiteit verwezen zij slechts naar de registers van dien tijd, die, naar bekend was door profeten waren samengesteld, zoals Gad, Iddo enz. David en anderen waren profeten om gewijde liederen te schrijven ten gebruike der kerk. Na hen lezen wij dikwijls van profeten, die met een bepaalden last werden gezonden, en verwekt werden voor bijzondere diensten voor het publiek; de beroemdsten van dezen waren Elia en Elisa in het rijk van Israël, maar geen van hen heeft zijne profetieën in geschrifte gebracht; van hen bezitten wij slechts fragmenten in de geschiedenis van hun tijd, maar er was niets, dat zij zelf geschreven hebben voor zover ik het mij herinner ten minste, behalve een brief van Elia, 2 Chronicles 21:12. Maar in den laatsten tijd van de rijken van Juda en Israël heeft het Gode behaagd, om Zijne dienstknechten de profeten hun leerredenen of sommige uittreksels ervan te laten schrijven en uitgeven. Van vele hunner profetieën is de datum onzeker, maar de vroegste van hen was in de dagen van Uzzia, koning van Juda en Jerobeam II zijn tijdgenoot, koning van Israël, omstreeks twee honderd jaren voor de ballingschap, en niet lang nadat Joas Zacharia, den zoon van Jojada, heeft doen stenigen in het voorhof van het huis des Heeren. Als zij beginnen de profeten te doden, zullen zij toch niet hun profetieën doden, deze zullen bleven als getuigen tegen hen. Hosea was de eerste van de schrijvende profeten; en Joël, Amos en Obadja hebben omstreeks dezelfden tijd hun profetieën uitgegeven. Jesaja begon niet lang daarna, maar zijne profetie is het eerst geplaatst, omdat zij de uitvoerigste van allen is en omdat er het meest in voorkomt van Hem, aan wie al de profeten getuigenis geven, ja zoveel van Christus, dat Jesaja met recht de Evangelische profeet wordt genoemd, en door sommigen der ouden de vierde evangelist. Wij zullen den algemenen titel van dit boek hebben in Isaiah 1:1. En daarom zullen wij hier slechts enkele dingen opmerken:

I. Betreffende den profeet zelf. Hij was als wij de overlevering der Joden moeten geloven van het koninklijk geslacht, daar zijn vader, zeggen zij, een broeder was van koning Uzzia. Hoe dit zij: hij was veel aan het hof, inzonderheid in Hizkia's tijd, zoals wij bevinden in zijne geschiedenis, waaraan wel is toe te schrijven dat zijn stijl keuriger en beschaafder is dan die van sommigen der andere profeten, en in sommige plaatsen buitengewoon verheven en majestueus. De Geest Gods heeft soms door het bijzondere genie van den profeet zijn eigen doeleinden gediend; want de profeten waren geen spreektrompetten, door welke de Geest sprak, maar sprekende mannen, in en door wie de Geest sprak, gebruik makende van hun natuurlijke vermogens, ten opzichte beide van licht en vlam, en hen opheffende boven hen zelven.

II. Betreffende de profetie; zij is zeer uitnemend en nuttig, zij was dit voor de kerk van God toenmaals, dienende tot overtuiging van zonde, leiding en bestuur in plichtsbetrachting, en tot vertroosting in lijden en benauwdheid. Naar twee zware benauwdheden der kerk wordt hier verwezen, en vertroosting er voor aangewezen, die van Sanheribs inval, die plaats had in Jesaja's eigen tijd, en die van de gevangenschap in Babel, welke leng daarna voorviel. Inde ondersteuning en bemoediging, weggelegd voor ieder van deze tijden van nood, vinden wij zeer veel van de genade des Evangelies. Er zijn in de Evangeliën uit geen der profetieën, ja wellicht niet uit al de andere profetieën van het Oude Testament samen zo vele aanhalingen als uit dit boek, noch zulke duidelijke, uitdrukkelijke getuigenissen omtrent Christus, getuige dat van Zijn geboren worden uit ene maagd, Isaiah 7:1, en dat van Zijn lijden, Isaiah 53:1. Het begin van het boek vloeit over van bestraffingen om zonde en bedreigingen ren oordelen; het laatste gedeelte is vol van goede woorden en troostrijke woorden; deze methode heeft de Geest van Christus vroeger gevolgd in de profeten, en Hij volgt haar ook nu nog: eerst van zonde overtuigen, en dan vertroosten; en zij, die met de vertroostingen gezegend willen wezen, moeten zich willen laten overtuigen van zonde. Jesaja heeft ongetwijfeld vele leerredenen gehouden voor het volk, en hun vele boodschappen overgeleverd, die niet in dit boek geschreven zijn, zoals ook Christus dat gedaan heeft; en waarschijnlijk waren deze leerredenen, toen zij uitgesproken werden, uitvoeriger en vollediger dan zij hier zijn weergegeven; maar er is zoveel van bewaard gebleven, als de oneindige wijsheid geschikt oordeelde om overgeleverd te worden aan ons, op dewelke de einden der eeuwen gekomen zijn, en deze profetieën, als de geschiedbeschrijvingen van Christus, zijn geschreven, opdat wij zouden geloven in den naam van den Zoon van God, en opdat wij gelovende, het leven hebben in Zijn naam; want aan ons is het Evangelie hier gepredikt zowel als aan hen, die toen geleefd hebben, en nog duidelijker. O dat het met geloof mocht gemengd zijn! Het eerste vers van het hoofdstuk is bedoeld om tot titel of opschrift te dienen van het gehele boek, en het is waarschijnlijk, dat dit de eerste leerrede was die deze profeet heeft moeten uitgeven en in geschrifte vastgelegd, (zoals, naar Calvijn denkt, de gewoonte was van de profeten), aan de deur van de tempel, gelijk bij ons proclamaties op openbare plaatsen aangeplakt worden opdat zij door allen gelezen kunnen worden, Habakkuk 2:2, en zij, die wilden er authentieke afschriften van konden nemen, terwijl het oorspronkelijke na enige tijd door de priesters in het archief van de tempel gelegd werd. De leerrede, vervat in dit hoofdstuk, bevat:

I. Een zware beschuldigingen de naam van God ingebracht tegen de Joodse kerk en natie:

1. Om hun ondankbaarheid, Isaiah 1:2.

2.Hun onverbeterlijkheid Isaiah 1:5.

3.Het algemene bederf en de ontaarding des volks, Isaiah 1:4, Isaiah 1:6, Isaiah 1:21, Isaiah 1:22.

4.De verkering van het recht door hun vorsten Isaiah 1:23.

II. Een droeve klacht over de oordelen Gods, die zij door hun zonden over zich gebracht hadden en door welke zij bijna geheel in het verderf waren gestort, Isaiah 1:7.

III. Een rechtvaardige verwerping van een vertoon in de godsdienst, dat zij aanhielden in weerwil van de algemeen heersenden afval, Isaiah 1:10.

IV. Een ernstige roeping tot bekering en verbetering van leven, hun voorstellende leven en dood. leven indien zij gehoor gaven aan de roepstem, en dood, zo zij er geen gehoor aan gaven, Isaiah 1:16.

V.Een bedreiging van verderf over hen, die zich niet wilden bekeren en verbeteren, Isaiah 1:24.

Vl. Een belofte van een gelukkige reformatie ten laatste, en een wederkeren tot hun oorspronkelijke reinheid en voorspoed, Isaiah 1:25. En dit alles moet toegepast worden door ons niet alleen op de gemeenschap waarvan wij leden zijn, in haar openbaar belang, maar op de toestand van onze eigen ziel.

return to 'Top of Page'

Inleiding

Bijbelverkaring van Matthew Henry, JESAJA 1

EEN VERKLARING MET PRAKTISCHE OPMERKINGEN VAN HET BOEK VAN DEN PROFEET JESAJA.

Profeet is een titel, die een groten klank heeft in de oren van hen, die hem begrijpen, hoewel velen, die er mede geëerd waren, in de ogen der wereld zeer gering werden geacht. Een profeet is iemand, die zeer gemeenzaam is met den hemel en er een groten invloed heeft, en bijgevolg een zeer groot gezag heeft op aarde. Profetie wordt genomen voor alle Goddelijke openbaring, 2 Peter 1:20, 2 Peter 1:21, want deze werd gemeenlijk het eerst door dromen, stemmen of visioenen aan de profeten bekend gemaakt, en door hen aan de kinderen der mensen, Numbers 12:6. Eenmaal heeft God zelf tot de duizenden van Israël gesproken van den top van den berg Sinaï, maar dit was zo schrikkelijk, zo ondraaglijk, dat zij smeekten dat God voortaan tot hen zou spreken, zoals Hij tevoren gedaan had, door mensen, gelijk zij zelf waren, wier verschrikking hen niet zou beroeren, en wier land over hen niet zwaar zou zijn, Job 33:7. God heeft het voorstel goedgekeurd. Het is allemaal goed wat zij gesproken hebben, zegt Hij, Deuteronomy 5:27. 28; en de zaak werd toen vastgesteld met toestemming van beide partijen, dat wij nooit meer moeten verwachten op die wijze van God te zullen horen, maar door profeten, die hun instructies onmiddellijk van God ontvingen met last om ze over te leveren aan Zijne kerk. Voordat de gewijde canon van het Oude Testament geschreven begon te worden, waren er profeten, die in de plaats van Bijbels waren voor de kerk. Onze Heiland schijnt Abel tot de profeten te rekenen, Matthew 23:31, Matthew 23:35. Henoch was een profeet, en door hem, die de eerste was in voorzegging, welke het laatst Vervuld moet worden het oordeel van den groten dag, Jude 1:14. Zie, de Heere komt met Zone vele duizenden heiligen. Noch was een prediker der gerechtigheid. God zei van Abraham: hij is een profeet, Genesis 20:7. Jakob voorzegde toekomstige gebeurtenissen, Genesis 49:1. Ja, al de patriarchen worden profeten genoemd, Psalms 105:15 :Doet Manen profeten geen kwaad Mozes was buiten alle vergelijking de doorluchtigste van al de Oud-Testamentische profeten, want hem heeft de Heere geleend van aangezicht tot aangezicht, Deuteronomy 34:10. Hij is de eerste schrijvende profeet geweest, en door zijne hand zijn de eerste grondslagen gelegd van de Heilige Schrift; ook zij, die geroepen waren om hem behulpzaam te zijn in de regering, hadden den geest der profetie, zo overvloedig een uitstorting van den Geest is er toen geweest, Numbers 11:25. Maar na den dood van Mozes verscheen en werkte de Geest des Heeren gedurende enige eeuwen in de kerk van Israël meer als een geest des krijgs dan als een geest van profetie, en bezielde de mensen meer voor handelen dan voor spreken; ik bedoel in den tijd der Richteren. Wij bevinden dat de Geest des Heeren kwam over Othniel, Gideon, Simson en anderen, voor den dienst van hun land met hun zwaard en hun pen; boodschappen van den hemel werden toen gezonden door engelen, zoals aan Gideon en Manoach, en tot het volk, Judges 2:1. In geheel het boek der Richteren wordt nergens melding gemaakt van een profeet; alleen Debora wordt ken profetes genoemd. Toen was het woord des Heeren schaars, er was geen openbaar gezicht, 1 Samuel 3:1. Zij hadden de onlangs geschreven wet van Mozes, laat hen die bestuderen. Maar in Samuël herleefde de profetie, en met hem begon een merkwaardig tijdperk der kerk, een tijd van groot licht in een onafgebroken opvolging van profeten tot enigen tijd na de Babylonische ballingschap, toen de canon van het Oude Testament voltooid was in Maleachi; en toen is de profetie bijna vier honderd jaar opgehouden tot aan de komst van den groten Profeet en Zijn voorloper. Sommige profeten werden bezield en gedreven door Gods Geest om de geschiedenis der kerk te schrijven; maar zij hebben bij hun geschriften hun nemen niet vermeld; tot bewijs van hun authenticiteit verwezen zij slechts naar de registers van dien tijd, die, naar bekend was door profeten waren samengesteld, zoals Gad, Iddo enz. David en anderen waren profeten om gewijde liederen te schrijven ten gebruike der kerk. Na hen lezen wij dikwijls van profeten, die met een bepaalden last werden gezonden, en verwekt werden voor bijzondere diensten voor het publiek; de beroemdsten van dezen waren Elia en Elisa in het rijk van Israël, maar geen van hen heeft zijne profetieën in geschrifte gebracht; van hen bezitten wij slechts fragmenten in de geschiedenis van hun tijd, maar er was niets, dat zij zelf geschreven hebben voor zover ik het mij herinner ten minste, behalve een brief van Elia, 2 Chronicles 21:12. Maar in den laatsten tijd van de rijken van Juda en Israël heeft het Gode behaagd, om Zijne dienstknechten de profeten hun leerredenen of sommige uittreksels ervan te laten schrijven en uitgeven. Van vele hunner profetieën is de datum onzeker, maar de vroegste van hen was in de dagen van Uzzia, koning van Juda en Jerobeam II zijn tijdgenoot, koning van Israël, omstreeks twee honderd jaren voor de ballingschap, en niet lang nadat Joas Zacharia, den zoon van Jojada, heeft doen stenigen in het voorhof van het huis des Heeren. Als zij beginnen de profeten te doden, zullen zij toch niet hun profetieën doden, deze zullen bleven als getuigen tegen hen. Hosea was de eerste van de schrijvende profeten; en Joël, Amos en Obadja hebben omstreeks dezelfden tijd hun profetieën uitgegeven. Jesaja begon niet lang daarna, maar zijne profetie is het eerst geplaatst, omdat zij de uitvoerigste van allen is en omdat er het meest in voorkomt van Hem, aan wie al de profeten getuigenis geven, ja zoveel van Christus, dat Jesaja met recht de Evangelische profeet wordt genoemd, en door sommigen der ouden de vierde evangelist. Wij zullen den algemenen titel van dit boek hebben in Isaiah 1:1. En daarom zullen wij hier slechts enkele dingen opmerken:

I. Betreffende den profeet zelf. Hij was als wij de overlevering der Joden moeten geloven van het koninklijk geslacht, daar zijn vader, zeggen zij, een broeder was van koning Uzzia. Hoe dit zij: hij was veel aan het hof, inzonderheid in Hizkia's tijd, zoals wij bevinden in zijne geschiedenis, waaraan wel is toe te schrijven dat zijn stijl keuriger en beschaafder is dan die van sommigen der andere profeten, en in sommige plaatsen buitengewoon verheven en majestueus. De Geest Gods heeft soms door het bijzondere genie van den profeet zijn eigen doeleinden gediend; want de profeten waren geen spreektrompetten, door welke de Geest sprak, maar sprekende mannen, in en door wie de Geest sprak, gebruik makende van hun natuurlijke vermogens, ten opzichte beide van licht en vlam, en hen opheffende boven hen zelven.

II. Betreffende de profetie; zij is zeer uitnemend en nuttig, zij was dit voor de kerk van God toenmaals, dienende tot overtuiging van zonde, leiding en bestuur in plichtsbetrachting, en tot vertroosting in lijden en benauwdheid. Naar twee zware benauwdheden der kerk wordt hier verwezen, en vertroosting er voor aangewezen, die van Sanheribs inval, die plaats had in Jesaja's eigen tijd, en die van de gevangenschap in Babel, welke leng daarna voorviel. Inde ondersteuning en bemoediging, weggelegd voor ieder van deze tijden van nood, vinden wij zeer veel van de genade des Evangelies. Er zijn in de Evangeliën uit geen der profetieën, ja wellicht niet uit al de andere profetieën van het Oude Testament samen zo vele aanhalingen als uit dit boek, noch zulke duidelijke, uitdrukkelijke getuigenissen omtrent Christus, getuige dat van Zijn geboren worden uit ene maagd, Isaiah 7:1, en dat van Zijn lijden, Isaiah 53:1. Het begin van het boek vloeit over van bestraffingen om zonde en bedreigingen ren oordelen; het laatste gedeelte is vol van goede woorden en troostrijke woorden; deze methode heeft de Geest van Christus vroeger gevolgd in de profeten, en Hij volgt haar ook nu nog: eerst van zonde overtuigen, en dan vertroosten; en zij, die met de vertroostingen gezegend willen wezen, moeten zich willen laten overtuigen van zonde. Jesaja heeft ongetwijfeld vele leerredenen gehouden voor het volk, en hun vele boodschappen overgeleverd, die niet in dit boek geschreven zijn, zoals ook Christus dat gedaan heeft; en waarschijnlijk waren deze leerredenen, toen zij uitgesproken werden, uitvoeriger en vollediger dan zij hier zijn weergegeven; maar er is zoveel van bewaard gebleven, als de oneindige wijsheid geschikt oordeelde om overgeleverd te worden aan ons, op dewelke de einden der eeuwen gekomen zijn, en deze profetieën, als de geschiedbeschrijvingen van Christus, zijn geschreven, opdat wij zouden geloven in den naam van den Zoon van God, en opdat wij gelovende, het leven hebben in Zijn naam; want aan ons is het Evangelie hier gepredikt zowel als aan hen, die toen geleefd hebben, en nog duidelijker. O dat het met geloof mocht gemengd zijn! Het eerste vers van het hoofdstuk is bedoeld om tot titel of opschrift te dienen van het gehele boek, en het is waarschijnlijk, dat dit de eerste leerrede was die deze profeet heeft moeten uitgeven en in geschrifte vastgelegd, (zoals, naar Calvijn denkt, de gewoonte was van de profeten), aan de deur van de tempel, gelijk bij ons proclamaties op openbare plaatsen aangeplakt worden opdat zij door allen gelezen kunnen worden, Habakkuk 2:2, en zij, die wilden er authentieke afschriften van konden nemen, terwijl het oorspronkelijke na enige tijd door de priesters in het archief van de tempel gelegd werd. De leerrede, vervat in dit hoofdstuk, bevat:

I. Een zware beschuldigingen de naam van God ingebracht tegen de Joodse kerk en natie:

1. Om hun ondankbaarheid, Isaiah 1:2.

2.Hun onverbeterlijkheid Isaiah 1:5.

3.Het algemene bederf en de ontaarding des volks, Isaiah 1:4, Isaiah 1:6, Isaiah 1:21, Isaiah 1:22.

4.De verkering van het recht door hun vorsten Isaiah 1:23.

II. Een droeve klacht over de oordelen Gods, die zij door hun zonden over zich gebracht hadden en door welke zij bijna geheel in het verderf waren gestort, Isaiah 1:7.

III. Een rechtvaardige verwerping van een vertoon in de godsdienst, dat zij aanhielden in weerwil van de algemeen heersenden afval, Isaiah 1:10.

IV. Een ernstige roeping tot bekering en verbetering van leven, hun voorstellende leven en dood. leven indien zij gehoor gaven aan de roepstem, en dood, zo zij er geen gehoor aan gaven, Isaiah 1:16.

V.Een bedreiging van verderf over hen, die zich niet wilden bekeren en verbeteren, Isaiah 1:24.

Vl. Een belofte van een gelukkige reformatie ten laatste, en een wederkeren tot hun oorspronkelijke reinheid en voorspoed, Isaiah 1:25. En dit alles moet toegepast worden door ons niet alleen op de gemeenschap waarvan wij leden zijn, in haar openbaar belang, maar op de toestand van onze eigen ziel.

return to 'Top of Page'

Vers 1

Jesaja 1:1

Hier is:

1. De naam van de profeet Jesaja, of Jeshajahoe, want zo is hij in het Hebreeuws, die in het Nieuwe Testament Esaias gelezen wordt. De naam betekent het heil des Heeren, een geschikte naam voor een profeet, door wie God de kennis van de zaligheid geeft aan Zijn volk, inzonderheid voor deze profeet, die zoveel profeteert omtrent Jezus, de Zaligmaker, en de grote zaligheid, door Hem gewerkt. Hij wordt gezegd de zoon te zijn van Amoz, niet van Amos de profeet, in het Hebreeuws verschillen hun namen meer dan in onze taal maar, naar de Joden denken, van Amoz, de broeder, of zoon, van Amazia, koning van Juda, een overlevering, even onzeker als die regel welke zij geven, dat, als de vader van een profeet vermeld wordt, deze ook zelf een profeet was. De leerlingen en opvolgers van profeten worden dikwijls hun zonen genoemd, maar wij hebben er weinig of geen voorbeelden van dat hun zonen hun opvolgers waren.

2. De aard of hoedanigheid van de profetieën, het is een gezicht, daar zij hem in een gezicht was geopenbaard toen hij wakende en wakker was en de woorden Gods heeft gehoord en de gezichten van de Almachtige heeft gezien, zoals Bileam zegt, Numbers 24:4, hoewel het in het eerst misschien niet zo'n verheven, majestueus gezicht was als dat, hetwelk hij later gezien heeft, Isaiah 6:1. De profeten werden zieners, of ziende mannen genoemd, en daarom worden hun profetieën zeer gepast gezichten genoemd, Het was hetgeen hij met zijn geestesoog zag, en door goddelijke openbaring even duidelijk voorzag, en waarvan hij even wel verzekerd en onderricht was, en waardoor hij even diep getroffen was geworden, als wanneer hij het met zijn lichamelijke ogen had gezien. Gods profeten zagen hetgeen waar zij van spraken, wisten wat zij zeiden, en zij eisen ons geloof voor niets anders, dan voor hetgeen zij zelf geloofden en waarvan zij ten volle verzekerd waren, John 6:69,. 1 John 1:1 :.

1. Zij konden niet anders dan spreken van hetgeen zij zagen, zij moesten het, omdat zij zagen hoe groot een belang allen, die om hen heen waren) er bij hadden, Acts 4:1-20, 2 Corinthiers 4:13.

3. Het onderwerp van de profetie, het was het gezicht, hetwelk hij zag over Juda en Jeruzalem het land van de twee stammen, en de stad, die metropolis of hoofdstad was, en er is weinig in betreffende Efraïm, of de tien stammen, van wie zoveel is in de profetie van Hosea. Sommige hoofdstukken in dit boek hebben betrekking op Babel, Egypte, Tyrus en sommige naburige volken, maar het heeft Zijn titel naar hetgeen er het voornaamste onderwerp van is en daarom wordt gezegd dat het is over Juda en Jeruzalem, de andere volken, van wie gesproken wordt, waren zulke, waarmee het volk van de Joden zaken had. Tot hen brengt Jesaja zeer bijzonder:

a. Onderricht, want het is het voorrecht van Juda en Jeruzalem, dat hun de woorden Gods waren toevertrouwd.

b. Bestraffing en bedreiging, want indien in Juda, waar God bekend is, indien in Salem, waar Zijn naam groot is, ongerechtigheid wordt gevonden, dan zal er met hen, eerder dan met iemand anders, voor afgerekend worden.

c. Troost en bemoediging in zware tijden, want de kinderen van Zion moeten zich verheugen over hun Koning. 4. De datum van de profetie, hij profeteerde in de dagen van Uzzia, Jotham, Achaz en Hizkia.

Hieruit blijkt,

a. dat hij gedurende lange tijd heeft geprofeteerd, inzonderheid indien hij-zoals de Joden zeggen-ten laatste door Manasse werd ter dood gebracht, in stukken gezaagd zijnde, waarop, naar sommigen denken, de apostel doelt in Hebrews 11:37. Van het jaar, toen koning Uzzia stierf, Isaiah 6:1, tot aan Hizkia's ziekte en herstel, zijn zeven en veertig jaren verlopen, hoe lang daarvoor en daarna hij heeft geprofeteerd is niet zeker, sommigen rekenen zestig, anderen tachtig jaren in het geheel. Het was een eer voor hem en een geluk voor zijn volk, dat hij zolang geleefd heeft en aan zijn zegenrijke arbeid is gelaten, en wij moeten veronderstellen, beide dat hij jong is begonnen, en dat hij tot in hoge ouderdom is blijven arbeiden, want de profeten waren niet, zoals de priesters aan een zekere leeftijd gebonden voor het begin en het einde van hun dienst.

b. Dat hij door verschillende tijden is heengegaan. Jotham was een goed koning, en Hizkia nog een betere, die ongetwijfeld deze profeet hebben aangemoedigd, en met hem te rade zijn gegaan, hem hebben beschermd en hem tot hun raadsman aangesteld, maar tussen hen en toen Jesaja in de bloei van zijn tijd was, komt de regering van Achaz die zeer goddeloos was, toen werd hij ongetwijfeld aan het hof met zeer donkere en dreigende blikken aangezien, en waarschijnlijk was hij toen genoodzaakt zich te verbergen. Godvruchtige mensen en goede leraren moeten slechte tijden verwachten in deze wereld en er zich op voorbereiden. Toen is de godsdienst zozeer terneer geworpen geworden, dat de deuren van het huis des Heeren gesloten waren, en in iedere hoek van Jeruzalem afgodische altaren werden opgericht, en Jesaja er met al zijn goddelijke welsprekendheid en de boodschappen, die hij onmiddellijk van God zelf had te brengen, niets aan doen kon. De beste mensen, de beste leraren, kunnen het goed niet doen in de wereld, dat zij wensen te doen.

return to 'Top of Page'

Vers 1

Jesaja 1:1

Hier is:

1. De naam van de profeet Jesaja, of Jeshajahoe, want zo is hij in het Hebreeuws, die in het Nieuwe Testament Esaias gelezen wordt. De naam betekent het heil des Heeren, een geschikte naam voor een profeet, door wie God de kennis van de zaligheid geeft aan Zijn volk, inzonderheid voor deze profeet, die zoveel profeteert omtrent Jezus, de Zaligmaker, en de grote zaligheid, door Hem gewerkt. Hij wordt gezegd de zoon te zijn van Amoz, niet van Amos de profeet, in het Hebreeuws verschillen hun namen meer dan in onze taal maar, naar de Joden denken, van Amoz, de broeder, of zoon, van Amazia, koning van Juda, een overlevering, even onzeker als die regel welke zij geven, dat, als de vader van een profeet vermeld wordt, deze ook zelf een profeet was. De leerlingen en opvolgers van profeten worden dikwijls hun zonen genoemd, maar wij hebben er weinig of geen voorbeelden van dat hun zonen hun opvolgers waren.

2. De aard of hoedanigheid van de profetieën, het is een gezicht, daar zij hem in een gezicht was geopenbaard toen hij wakende en wakker was en de woorden Gods heeft gehoord en de gezichten van de Almachtige heeft gezien, zoals Bileam zegt, Numbers 24:4, hoewel het in het eerst misschien niet zo'n verheven, majestueus gezicht was als dat, hetwelk hij later gezien heeft, Isaiah 6:1. De profeten werden zieners, of ziende mannen genoemd, en daarom worden hun profetieën zeer gepast gezichten genoemd, Het was hetgeen hij met zijn geestesoog zag, en door goddelijke openbaring even duidelijk voorzag, en waarvan hij even wel verzekerd en onderricht was, en waardoor hij even diep getroffen was geworden, als wanneer hij het met zijn lichamelijke ogen had gezien. Gods profeten zagen hetgeen waar zij van spraken, wisten wat zij zeiden, en zij eisen ons geloof voor niets anders, dan voor hetgeen zij zelf geloofden en waarvan zij ten volle verzekerd waren, John 6:69,. 1 John 1:1 :.

1. Zij konden niet anders dan spreken van hetgeen zij zagen, zij moesten het, omdat zij zagen hoe groot een belang allen, die om hen heen waren) er bij hadden, Acts 4:1-20, 2 Corinthiers 4:13.

3. Het onderwerp van de profetie, het was het gezicht, hetwelk hij zag over Juda en Jeruzalem het land van de twee stammen, en de stad, die metropolis of hoofdstad was, en er is weinig in betreffende Efraïm, of de tien stammen, van wie zoveel is in de profetie van Hosea. Sommige hoofdstukken in dit boek hebben betrekking op Babel, Egypte, Tyrus en sommige naburige volken, maar het heeft Zijn titel naar hetgeen er het voornaamste onderwerp van is en daarom wordt gezegd dat het is over Juda en Jeruzalem, de andere volken, van wie gesproken wordt, waren zulke, waarmee het volk van de Joden zaken had. Tot hen brengt Jesaja zeer bijzonder:

a. Onderricht, want het is het voorrecht van Juda en Jeruzalem, dat hun de woorden Gods waren toevertrouwd.

b. Bestraffing en bedreiging, want indien in Juda, waar God bekend is, indien in Salem, waar Zijn naam groot is, ongerechtigheid wordt gevonden, dan zal er met hen, eerder dan met iemand anders, voor afgerekend worden.

c. Troost en bemoediging in zware tijden, want de kinderen van Zion moeten zich verheugen over hun Koning. 4. De datum van de profetie, hij profeteerde in de dagen van Uzzia, Jotham, Achaz en Hizkia.

Hieruit blijkt,

a. dat hij gedurende lange tijd heeft geprofeteerd, inzonderheid indien hij-zoals de Joden zeggen-ten laatste door Manasse werd ter dood gebracht, in stukken gezaagd zijnde, waarop, naar sommigen denken, de apostel doelt in Hebrews 11:37. Van het jaar, toen koning Uzzia stierf, Isaiah 6:1, tot aan Hizkia's ziekte en herstel, zijn zeven en veertig jaren verlopen, hoe lang daarvoor en daarna hij heeft geprofeteerd is niet zeker, sommigen rekenen zestig, anderen tachtig jaren in het geheel. Het was een eer voor hem en een geluk voor zijn volk, dat hij zolang geleefd heeft en aan zijn zegenrijke arbeid is gelaten, en wij moeten veronderstellen, beide dat hij jong is begonnen, en dat hij tot in hoge ouderdom is blijven arbeiden, want de profeten waren niet, zoals de priesters aan een zekere leeftijd gebonden voor het begin en het einde van hun dienst.

b. Dat hij door verschillende tijden is heengegaan. Jotham was een goed koning, en Hizkia nog een betere, die ongetwijfeld deze profeet hebben aangemoedigd, en met hem te rade zijn gegaan, hem hebben beschermd en hem tot hun raadsman aangesteld, maar tussen hen en toen Jesaja in de bloei van zijn tijd was, komt de regering van Achaz die zeer goddeloos was, toen werd hij ongetwijfeld aan het hof met zeer donkere en dreigende blikken aangezien, en waarschijnlijk was hij toen genoodzaakt zich te verbergen. Godvruchtige mensen en goede leraren moeten slechte tijden verwachten in deze wereld en er zich op voorbereiden. Toen is de godsdienst zozeer terneer geworpen geworden, dat de deuren van het huis des Heeren gesloten waren, en in iedere hoek van Jeruzalem afgodische altaren werden opgericht, en Jesaja er met al zijn goddelijke welsprekendheid en de boodschappen, die hij onmiddellijk van God zelf had te brengen, niets aan doen kon. De beste mensen, de beste leraren, kunnen het goed niet doen in de wereld, dat zij wensen te doen.

return to 'Top of Page'

Verzen 2-9

Jesaja 1:2-9

Wij willen hopen dat wij een lieflijker en aangenamer toneel te zien zullen krijgen, voor wij aan het einde zijn van dit boek, maar hier aan het begin ervan, heeft alles een donker, ja zeer donker aanzien voor Juda en Jeruzalem. Wat is de woestijn van deze wereld, indien de kerk de wijngaard, zo'n treurig voorkomen heeft. als hier beschreven wordt!

I. De profeet, hoewel sprekende in de naam van God, wanhoopt eraan om gehoor te verkrijgen bij de mensen, bij de kinderen van zijn volk, en daarom wendt hij zich tot de hemel en de aarde, en vraagt om hun aandacht Isaiah 1:2. Hoort, gij hemelen, en neem ter ore gij aarde! Eerder zullen de onbezielde schepselen horen, die de wet waarnemen en aan het doel beantwoorden van hun schepping, dan dit stompzinnige, gevoelloze volk. Laat het licht des hemels hun duisternis beschamen, en de vruchtbaarheid van de aarde hun onvruchtbaarheid, en de stiptheid van beide voor hun tijd hun onregelmatigheid. Mozes begint aldus zijn rede, Deuter. 32:1, waarnaar de profeet hier verwijst, te kennen gevende dat nu de tijd gekomen was, die Mozes daar voorzegd had Deuteronomy 31:29. Of wel, dit is een beroep op hemel en aarde, op engelen, en dan op de inwoners van de boven- en de benedenwereld, laat hen richten tussen God en Zijn wijngaard, kan iemand hunner zo'n voorbeeld van ondankbaarheid tonen? God zal gerechtvaardigd worden als Hij spreekt, en hemel en aarde zullen Zijn gerechtigheid verkondigen, Micah 6:1, Micah 6:2, Psalms 50:7.

II. Hij beschuldigt hen van lage ondankbaarheid, een zeer zware misdaad, noem iemand ondankbaar, en gij kunt hem bij geen slechter naam noemen: laat hemel en aarde horen en zich verbazen over:

1. Gods genadige handelingen met zo'n gemelijk, tergend volk, als zij waren. "Ik heb hen gevoed en grootgebracht als kinderen, zij werden goed gevoed en wel onderwezen," Deuteronomy 32:6. "Ik heb hen groot gemaakt en verhoogd, heb hen niet slechts laten opgroeien, maar hen groot gemaakt, hen niet slechts onderhouden, maar bevorderd, hen niet slechts opgevoed, maar hen opgeheven." De voortduur van ons leven, onze genietingen en al onze voorspoed zijn wij verschuldigd aan Gods vaderlijke zorg over ons en Zijn goedheid jegens ons.

2. Hun slecht gedrag tegenover Hem, die zo teder en liefdevol voor hen was. " Zij hebben tegen Mij overtreden," of zoals sommigen het lezen, "zij zijn van mij afgevallen, zij zijn deserteurs geweest, ja verraders tegen Mijn kroon en waardigheid." Al de blijken van Gods gunst jegens ons als de God van onze natuur en de God, die ons voedt en onderhoudt, verzwaren ons verraderlijk verlaten van Hem en ons hoogmoedig tegenstaan van Hem, kinderen, en toch rebellen!

III. Hij schrijft dit toe aan hun onwetendheid en onnadenkendheid, Isaiah 1:3. "Een rund kent zijn eigenaar, maar Israël heeft] geen inzicht" 1.

Merk op:

1. De schranderheid van de os en de ezel, die niet slechts redeloze schepselen zijn, maar van de domste soort van dieren zijn, toch heeft de os nog zo'n besef van plicht, dat hij zijn eigenaar kent, en hem dient, en zich onderwerpt aan zijn juk. De ezel heeft zo'n besef van zijn eigen belang, dat hij de krib kent van zijn heer, waaraan hij gevoederd wordt, en er bij blijft, hij zal er uit zichzelf heengaan als hij losgemaakt wordt. De mens is er voorzeker fraai aan toe, als hij zelfs in kennis en verstand door deze domme dieren beschaamd wordt gemaakt, en niet alleen bij hen ter scholing wordt gezonden, Proverbs 6:6, Proverbs 6:7 maar in een lagere klasse dan zij geplaatst wordt, Jeremiah 8:7. Geleerder dan de beesten van de aarde, Job 35:11, en toch minder wetende.

2. De zotheid en domheid van Israël. God is hun eigenaar, hun bezitter, Hij heeft ons gemaakt, en wij zijn Zijn meer dan ons vee het onze is, Hij heeft goed voor ons voorzien, de voorzienigheid is de krib van onze Heer maar velen, die het volk van God genoemd worden, weten het niet en willen het niet bedenken of verstaan, maar vragen: "Wat is de Almachtige, dat wij Hem zouden dienen? Hij is niet onze eigenaar, en wat baat zullen wij hebben, dat wij Hem aanroepen? Hij heeft geen krib voor ons om er aan gevoederd te worden." Hij had geklaagd, Isaiah 1:2, over de hardnekkigheid van hun wil, zij hebben tegen Mij gerebelleerd. Hier gaat Hij er de oorzaak van na: "zij hebben daarom tegen Mij gerebelleerd, omdat zij geen kennis hebben, zij verstaan niet." Het verstand is verduisterd, en daarom is de ziel vervreemd van het leven Gods, Efeziers 4:18. Israël heeft geen kennis, hoewel hun land een land was van licht en kennis, God is bekend in Juda, maar omdat zij niet leven naar hetgeen zij weten, is het in werkelijkheid alsof ze` niets wisten. Zij hebben kennis, maar hun kennis doet hun geen goed, omdat zij niet verstaan wat zij weten, zij passen het niet toe op hun toestand, geven er hun gedachten niet aan. Zelfs onder hen, die belijden Gods volk te zijn, die de voorrechten hebben van Zijn volk en onder de verplichtingen ervan zijn, zijn er velen, die zeer zorgeloos en onverschillig zijn omtrent de aangelegenheden van hun ziel. Het niet bedenken wat wij weten is even verderfelijk voor ons in de godsdienst, als onwetendheid omtrent hetgeen wij behoren te weten. De mensen vallen af van God en rebelleren tegen Hem, omdat zij niet weten of bedenken wat zij in gehoorzaamheid en dankbaarheid aan God en in hun eigen belang aan Hem verplicht zijn.

IV. Hij betreurt de algemene verdorvenheid van hun kerk en hun koninkrijk, de ziekte van de zonde was epidemisch, en personen van allerlei rang en stand waren er door aangetast. Wee hel zondige volk, Isaiah 1:4. De profeet beweent hen, die niet over zichzelf wilden wenen. Wee hun! Hij spreekt met heilige verontwaardiging over hun ontaarding, en hij vreest de gevolgen ervan. Zie hier:

1. Hoe hij hun zonde verzwaart, en er de boosaardigheid van aantoont, Isaiah 1:4.

A. De goddeloosheid was algemeen, zij waren een zondig volk, de massa van het volk was verdorven en onheilig, zij waren dit in hun nationale hoedanigheid, in het behandelen van hun openbare verbintenissen met het buitenland, en in de openbare rechtspleging in hun eigen land, zij waren verdorven. Het staat slecht met een volk als de zonde nationaal wordt.

B. Zij was zeer zwaar en snood in haar aard. Zij waren beladen met ongerechtigheid, de schuld ervan, en door die schuld nam de vloek toe, lag zeer zwaar op hen, het was een zeer zware beschuldiging, die tegen hen werd ingebracht, waarvan zij zich nooit konden zuiveren, hun goddeloosheid was als een plant van lood op hen, Zacheria 5:7, 8. En hun zonde, die hen lichtelijk omringde, en waartoe zij maar al te zeer geneigd waren, was een last op hen, Hebrews 12:1.

C. Zij waren van een slechte afkomst, zij waren het zaad van de boosdoeners, ontrouw zat hun in het bloed, hetgeen de zaak nog zoveel te erger maakte, nog meer tergend en minder geneeslijk, zij zijn opgestaan in de plaats van hun vaderen, en traden in hun voetstappen, om alzo de mate van hun ongerechtigheid vol te doen worden, Numbers 32:14, zij waren een geslacht van rebellen.

D. Zij, die zelf verdorven waren, deden wat zij konden om anderen te verderven, zij zijn niet slechts verdorven kinderen, die besmet geboren zijn, maar verdervende kinderen, die de ondeugd voortplanten en er anderen mee besmetten, niet slechts zondaren, maar verleiders, niet slechts aangepord door Satan, maar als zijn agenten hem dienende. Indien zij, die kinderen worden genoemd, Gods kinderen, die beschouwd worden als behorende tot Zijn gezin, slecht en goddeloos zijn, dan is hun voorbeeld van de allerslechtste invloed.

E. Hun zonde was een trouweloos afwijken van God, zij weken af van hun trouw, zij hebben de Heer verlaten, aan wie zij zich hadden verbonden, zij zijn achterwaarts gegaan, zij hebben zich vervreemd van God, zich van Hem afgescheiden, Hem hun rug toegekeerd, zij zijn ontrouw geworden aan hun vaandel, hebben de dienst verlaten, toen zij gedrongen werden om voorwaarts te gaan, gingen zij achterwaarts, zij waren onhandig als een onhandige koe, Hosea 4:16. Het was een onbeschaamd en vermetel tarten van Hem, zij hebben de Heilige Israëls tot toorn verwekt moedwillig en met voorbedachte rade, zij wisten wat Hem tot toorn zou verwekken, en dat deden zij. Het afwijken van hen, die de godsdienst hebben beleden, beleden hebben dat zij in betrekking staan tot God, is zeer bijzonder tergend voor Hem.

2. Hoe hij dit duidelijk maakt door een vergelijking met een door ziekte ondermijnd lichaam geheel bedekt met melaatsheid, of, zoals Jobs lichaam, met zweren en etterbuilen, Isaiah 1:5, Isaiah 1:6.

A. De ziekte heeft de levensdoelen aangetast, en dreigt dus dodelijk te zijn. Krankheden van het hoofd en het hart zijn het gevaarlijkst, nu is het hoofd, het gehele hoofd, ziek, het hart, het gehele hart is mat, zij waren verdorven in hun oordeel, de melaatsheid was in hun hoofd, zij waren geheel en al onrein, hun genegenheid voor God en godsdienst was koud, verdwenen, wat overig was was op het punt van te sterven, Revelation 3:2.

B. De ziekte heeft zich verspreid over het gehele lichaam, en wordt uiterst walgelijk, van de voetzool af tot het hoofd toe, van de geringste boer tot de voornaamste rijksgrote, is er niets geheels, geen goed beginsel, geen godsdienst (want dat is de gezondheid van de ziel), niets dan wonden en etterbuilen, schuld en bederf de droeve uitwerkselen van Adams val, walglijk voor de heiligen God, pijnlijk voor de gevoelige ziel. Zij waren dit voor David, toen hij klaagde, Psalms 3:3,Psalms 3:4 Mijne etterbuilen stinken, zij zijn vervuild vanwege mijn dwaasheid, Psalms 32:3, Psalms 32:4. Geen pogingen werden gedaan om tot een reformatie te komen, of, indien zij gedaan werden, bleken zij zonder kracht of uitwerking te wezen. De zweren waren niet uitgedrukt, de wonden niet verbonden, noch met olie verzacht. Zolang er geen berouw is van de zonde, zijn de wonden niet gepeild, niet gereinigd, het hoogmoedige vlees er in is niet weggesneden, en terwijl zij bijgevolg niet vergeven werd, zijn de wonden niet verzacht en niet verbonden, is er niets gedaan om ze te genezen, de noodlottige gevolgen ervan te voorkomen.

V. Diep treurt hij over de oordelen Gods, die zij over zich gebracht hadden door hun zonden en hun onverbeterlijkheid onder die oordelen.

1. Hun koninkrijk was bijna ten ondergang gebracht, Isaiah 1:7. Zij waren zo diep rampzalig, dat beide hun steden en hun land verwoest waren, en zij waren zo stompzinnig, dat het nodig was hun dit te zeggen, dat het hun werd aangetoond. "Zie hoe het is, uw aardrijk is een verwoesting, de grond ligt braak uit gebrek aan inwoners om hem te bebouwen, daar de dorpen verlaten zijn, Judges 5:7. En zo zijn de velden en wijngaarden een woestijn gelijk geworden, geheel opgeschoten van distels, Proverbs 24:31. Uw steden zijn met vuur verbrand, door de vijanden, die in uw land zijn gevallen, " (vuur en zwaard gaan gewoonlijk samen) "en wat betreft de vruchten van uw land, die uw gezinnen tot voedsel moesten verstrekken, vreemden verteren ze, en tot nog grotere kwelling en ergernis voor u, doen zij het voor uw ogen, en gij kunt het niet beletten of voorkomen, gij verhongert, terwijl uw vijanden zich oververzadigen met hetgeen u tot onderhoud moest strekken. De verwoesting van uw land is als een verwoesting door de vreemden, het wordt door de aanvallende vijanden behandeld, zoals men verwachten kon dat het door vreemden behandeld zou worden." Jeruzalem zelf, die als de dochter was van Zion, (de tempel, gebouwd op Zion, was een moeder, een voedstermoeder voor Jeruzalem) of Zion zelf, de heilige berg, die aan God dierbaar is geweest als een dochter, was nu verloren, verlaten, open en bloot, als een hutje in de wijngaard, waarin, als de wijnoogst voorbij is, niemand woont, en waarvoor niemand zorgdraagt, en ziet er even ellendig en verachtelijk uit als een nachthutje in de komkommerhof, en iedereen is bevreesd om er nabij te komen, en zorgt er voor om wat hij er in heeft, er uit te verwijderen, alsof het een belegerde stad was, Isaiah 1:8. En sommigen denken dat het de rampspoedige toestand van het koninkrijk is, die vergeleken wordt bij een ziek lichaam, Isaiah 1:6. Deze leerrede werd waarschijnlijk gehouden onder de regering van Achaz, toen Juda aangevallen werd door de koningen van Syrië en Israël, de Edomieten en de Filistijnen, die velen met het zwaard hebben gedood en velen gevankelijk weggevoerd, 2 Chronicles 28:5, 2 Chronicles 28:17, 2 Chronicles 28:18. Nationale goddeloosheid en onzedelijkheid brengen nationale verwoesting. Kanan, de roem van alle landen, de berg Zion, de vreugde van de gehele aarde, zijn beide een smaad en een verderf geworden, en zij zijn dit geworden door de zonde, deze grote kwaaddoenster.

2. Toch hebben zij zich volstrekt niet verbeterd, en daarom dreigt God nog andere maatregelen met hen te zullen nemen, Isaiah 1:5. Waarom zou gij meer geslagen worden met enigerlei verwachting van er u goed mee te doen, als gij des afvalt des te meer maakt naarmate uw bestraffingen meerder wordend. Gij zult al meer en meer rebelleren, zoals inzonderheid Achaz gedaan heeft, die ten tijde als men hem benauwde, de overtredingen tegen de Heer nog meer maakte, 2 Chronicles 28:22. Zo zal de arts, als hij ziet dat de ziekte van de patiënt ongeneeslijk is, hem niet meer lastig vallen met medicijnen, en de vader besluit zijn kind niet meer te kastijden als hij bevindt dat het zich geheel verhard heeft, maar onterft het. Er zijn van de zodanigen, die slechter gemaakt worden door de methodes, die God aanwendt om hen beter te maken, hoe meer zij geslagen worden hoe meer zij rebelleren, hun bederf, in plaats van te worden gedood, wordt geprikkeld, zij worden door hun beproevingen verbitterd, en hun hart verhardt zich. In de weg van een rechtvaardig oordeel laat God soms af van hen te bestraffen en te kastijden, die zich gedurende lange tijd onverbeterlijk hebben betoond, en die Hij daarom besluit te verderven. Het verworpen zilver zal niet in de smeltkroes worden geworpen, maar op de mesthoop, Jeremiah 6:29, Jeremiah 6:30. Zie Ezechiël 24:13, Hosea 4:14. Die vuil is, dat hij nog vuil worde.

Vl. Hij vertroost zich met de overweging, dat er een overblijfsel is, dat een gedenkteken zal worden van Gods genade en goedertierenheid, niettegenstaande het algemene bederf en de verwoesting, Isaiah 1:9. Zie hier:

1. Hoe nabij zij er aan toe waren om volkomen uitgeroeid te worden. Zij zijn bijna als Sodom en Gomorra geworden, beide ten opzichte van zonde en van verderf, zij waren bijna zo slecht geworden, dat er geen tien onder hen gevonden konden worden, en bijna zo rampzalig, dat niemand in het leven was gebleven en hun land in een zwavelachtige zee was verkeerd. De goddelijke gerechtigheid zei: Maak hen als Adama, stel hen als Zeboim, maar de goedertierenheid zei: Hoe zou Ik dit doen? Hosea 11:8, Hosea 11:9.

2. Wat het was, dat hen er voor behoedde. De Heer der heerscharen had hun een weinig overblijfsel gelaten, dat was vrijgehouden van de algemenen afval en behouden bleef tegen de komende algemene rampen. Dit wordt aangehaald door de apostel, Romans 9:27, en toegepast op die weinigen uit het Joodse volk, die in zijn tijd het christendom hebben omhelsd, terwijl de massa van het volk het bleef verwerpen, en in wie de beloften, gedaan aan de vaderen vervuld werden. In de ergste tijden is er nog een overblijfsel, dat behoed wordt tegen de ongerechtigheid en behouden wordt voor genade, zoals Noach en zijn gezin in de zondvloed, Lot en zijn gezin in de verwoesting van Sodom. De goddelijke genade triomfeert in te onderscheiden door een daad van vrijmacht. Dit overblijfsel is dikwijls zeer klein, in vergelijking met het zeer grote aantal van rebellerende, ten verderve gaande zondaren. De menigte, het grote getal, is geen kenmerk van de ware kerk, Christus heeft slechts een kleine kudde. Het is Gods werk om sommigen te heiligen en te behouden, terwijl anderen overgelaten worden om in hun onreinheid om te komen, het is het werk van Zijn macht als de Heer van de heerscharen, als Hij ons dat overblijfsel niet had gelaten, er zou niemand overgebleven zijn, de verdervers, Isaiah 1:4, deden alles wat zij konden, om allen te verderven, en de verwoesters, Isaiah 1:7, om alles te verwoesten, en zij zouden overmocht hebben, indien God zelf niet tussenbeiden ware getreden om zich een overblijfsel te behouden, dat nu gehouden en verplicht is om Hem al de eer te geven. Het is goed voor een volk, dat er voor bewaard bleef om geheel en al ten verderve te gaan, om terug te zien en te bespeuren hoezeer nabij zij er toe geweest zijn, man de rand van het verderf waren gekomen, en dan te zien, hoeveel zij aan enkele godvruchtige mensen te danken hebben, die in de bres hebben gestaan, en dat dit te danken was aan God, die hun deze godvruchtige mensen had overgelaten. Het zijn de goedertierenheden des Heeren, dat wij niet vernield zijn.