Matthew 9 - Dächsel Bijbelverklaring - Bible Commentaries

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, MATTHES 9

Matthew 9:1.

WONDEREN VAN CHRISTUS NA ZIJN TERUGKEER NAAR KAPERNAUM.

IV. Matthew 9:1-Matthew 9:8. (zie). Bij Zijn terugkeer naar Kaprnam wordt Jezus aanstonds weer tot prediken en het verrichten van wonderen gedrongen, want het volk omringt dadelijk, nadat Zijn aankomt bekend is geworden, het huis, waarin Hij Zich ophoudt: vier mannen brengen een geraakte op buitengewone wijze tot Hem, opdat Hij die geneze, maar reeds begint ook in Galilea het belagen van de Oversten; gedurende Zijn korte afwezigheid van Kaprnam is een gezantschap van de Hoge Raad te Jeruzalem daar gekomen, en heeft zich met de Farizeeën in Galilea verenigd, om Hem te beloeren. Zij vallen Hem over het woord van de vergeving van de zonden, dat Hij tot de geraakte spreekt, ten minste heimelijk aan; Hij echter bekrachtigt Zijn woord, doordat Hij het teken van de wonderbare genezing van de zieke laat volgen.

(Evangelie op de 19e zondag na Trinitatis)

Hoe meer wij om heiligmaking worstelen en zo proberen in alle opzichten naar Gods woord te leven en de nieuwe mens aan te doen, des te meer voelen wij, dat ons altijd nog zo veel ontbreekt. Wij vallen steeds weer in zonden en zouden eraan moeten wanhopen, om in de heiligmaking op te groeien, wanneer wij niet de troost hadden van de vergeving der zonden. De Heere stoot niemand weg, die tot Hem komt, bij Hem is de steeds open fontein van zaligheid. Van deze zalige troost lezen wij in ons Evangelie.

De kern van dit Evangelie is het grote, veelbetekenende artikel, dat heet "vergeving der zonden". Wanneer dit goed begrepen wordt, maakt het een rechtschapen Christen en schenkt het `t eeuwige leven. Het is daarom nodig, dat men dit met alle vlijt en zonder ophouden onder de Christenen behandele, opdat men het lere helder, duidelijk en onderscheidend verstaan; want het is de enige, hoogste en moeilijkste kunst van de Christenen, waaraan wij, zolang wij hier leven, genoeg hebben te leren, zodat niemand iets nieuws, hogers en beters mag zoeken.

Een waar discipel neemt onophoudelijk toe in het verzekerd zijn van de vergeving van zijn zonden want 1) hij heeft ze altijd opnieuw nodig, 2) hij zoekt ze altijd weer, 3) hij ontvangt ze ook en 4) bezegelt en openbaart dat hij ze ontvangen heeft.

return to 'Top of Page'

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, MATTHES 9

Matthew 9:1.

WONDEREN VAN CHRISTUS NA ZIJN TERUGKEER NAAR KAPERNAUM.

IV. Matthew 9:1-Matthew 9:8. (zie). Bij Zijn terugkeer naar Kaprnam wordt Jezus aanstonds weer tot prediken en het verrichten van wonderen gedrongen, want het volk omringt dadelijk, nadat Zijn aankomt bekend is geworden, het huis, waarin Hij Zich ophoudt: vier mannen brengen een geraakte op buitengewone wijze tot Hem, opdat Hij die geneze, maar reeds begint ook in Galilea het belagen van de Oversten; gedurende Zijn korte afwezigheid van Kaprnam is een gezantschap van de Hoge Raad te Jeruzalem daar gekomen, en heeft zich met de Farizeeën in Galilea verenigd, om Hem te beloeren. Zij vallen Hem over het woord van de vergeving van de zonden, dat Hij tot de geraakte spreekt, ten minste heimelijk aan; Hij echter bekrachtigt Zijn woord, doordat Hij het teken van de wonderbare genezing van de zieke laat volgen.

(Evangelie op de 19e zondag na Trinitatis)

Hoe meer wij om heiligmaking worstelen en zo proberen in alle opzichten naar Gods woord te leven en de nieuwe mens aan te doen, des te meer voelen wij, dat ons altijd nog zo veel ontbreekt. Wij vallen steeds weer in zonden en zouden eraan moeten wanhopen, om in de heiligmaking op te groeien, wanneer wij niet de troost hadden van de vergeving der zonden. De Heere stoot niemand weg, die tot Hem komt, bij Hem is de steeds open fontein van zaligheid. Van deze zalige troost lezen wij in ons Evangelie.

De kern van dit Evangelie is het grote, veelbetekenende artikel, dat heet "vergeving der zonden". Wanneer dit goed begrepen wordt, maakt het een rechtschapen Christen en schenkt het `t eeuwige leven. Het is daarom nodig, dat men dit met alle vlijt en zonder ophouden onder de Christenen behandele, opdat men het lere helder, duidelijk en onderscheidend verstaan; want het is de enige, hoogste en moeilijkste kunst van de Christenen, waaraan wij, zolang wij hier leven, genoeg hebben te leren, zodat niemand iets nieuws, hogers en beters mag zoeken.

Een waar discipel neemt onophoudelijk toe in het verzekerd zijn van de vergeving van zijn zonden want 1) hij heeft ze altijd opnieuw nodig, 2) hij zoekt ze altijd weer, 3) hij ontvangt ze ook en 4) bezegelt en openbaart dat hij ze ontvangen heeft.

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. En omdat de Gergesenen de Heere Jezus niet langer bij zich wensten (hoofdstuk . 8:34), in het schip, dat Hem de vorige dag over de zee gevoerd had (hoofdstuk . 8:23vv. ), en aan de oever voor anker was gebleven, totdat Hij van de voorgenomen reis zou zijn teruggekomen, gegaan zijnde, zonder de stad te bezoeken, 1) voer Hij over naar de westelijke oever van Gennesareth en kwam ongeveer om de middag in Zijn stad Kapernam "Uit (4:25" en Uit 8:14). Nauwelijks was Zijn terugkomst in Kaprnam bekend geworden, of er verzamelde zich reeds in de eerste uren van de middag weer een menigte volk. Zij omringden het huis van Petrus, bij wie Hij woonde, zodat de ruimte buiten voor de deur geheel en al door mensen bezet was, en van daar niemand tot Hem kon komen. Hij zelf zat in het midden van het huis, niet alleen door Zijn discipelen, maar ook door Farizeeën en Schriftgeleerden omringd, die daar waren gekomen uit alle oorden van Galilea en Judea en van Jeruzalem; 2) en Hij leerde het daarbuiten staande volk, en de kracht van de Heere ging van Hem uit. a) En ziet, zij brachten tot Hem een geraakte 8:6"), op een bed liggende. Vier mannen namelijk, die de zieke droegen, stegen, omdat zij langs de gewone weg vanwege de grote menigte volk niet tot Jezus konden komen, van buitenaf op het platte dak van het huis, maakten de zoldering open, en lieten nu het bed door de opening aan touwen naar beneden, zodat de geraakte neerlag aan de voeten van de Heere. 3)

a) Acts 9:33

1) De Heere dringt Zich nergens op, Hij voldoet aan de beleefde afwijzing van de Gadarenen, maar daarvoor zorgt Hij bij Zijn heengaan, dat de genezen demonische (Mark 5:1vv. Luke 8:26vv. ) als een getuige van Zijn daad bij hen achterblijft. Het scheen deze man in de ziel te smarten, dat zijn landgenoten zijn Redder wegzonden; in ieder geval was deze hem liever, dan zijn land. Toen daarom Jezus in het schip ging, bad hij, dat de Heere hem zou toestaan bij Hem te blijven. Jezus gaf hem echter de opdracht om naar huis te gaan en de zijnen bekend te maken, hoe God Zich over hem had ontfermd. De genezen nam deze opdracht met volle energie aan, maakte in het gehele gebied van de tien steden bekend, wat hem overkomen was en met de lof van God verkondigde hij ook de naam van Jezus. Zo had Jezus in het duistere land van de Gadarenen bij dat zo korte oponthoud van een mens, die door het allertreurigste, dat bestond, rondgedreven werd, een getrouwe en ijverige prediker van Gods verlossende hulp en van het in Hem geopenbaarde heil gevormd. Deze grote zegen van Zijn Geest liet Hij achter bij het volk, dat door de richtende ernst van Zijn verschijning bestraft maar in zijn aardse belangen zo sterk verdiept was.

2) Nog voordat Jezus in Galilea als profeet was opgestaan (hoofdstuk . 4:12vv. ), had Hij twee maal een vijandige ontmoeting met de geestelijke leidslieden van Israël; de eerste maal bij de tempelreiniging op het Paasfeest van het jaar 37 v. Chr. (John 2:13vv. ), de tweede maal bij de feestreis in John 5:1vv. , dus niet lang v r het begin van Zijn werkzaamheid in Galilea. Door geheel Palestina, dus ook in Galilea leefden de aanhangers van de sekte van de Farizeeën verstrooid. Op deze moest Jezus dadelijk een ongunstige indruk maken, omdat Hij zich plaatste tegenover hun uiterlijke wetsvervulling; met deze kon Hij overal in steden, vlekken en dorpen, die Hij doortrok, in aanraking komen. Anders was het met de Schrift- en Wetgeleerden, die van Jeruzalem naar Galilea met opzet reisden. Naar alle waarschijnlijkheid kwamen deze (en wel juist op de dag, waarop de Heere van Gennesareth het volk op het strand had geleerd, en vervolgens over de zee was gevaren (hoofdstuk . 8:18vv. ), als afgezanten van de hoogste geestelijke overheid van Israël, de Hoge Raad, en moesten Jezus daar opzoeken, waar zij Hem het zekerste zouden aantreffen (te Kapernam). Hebben de afgezanten van de Hoge Raad eens krachtens hun ambt de Doper gedwongen om zich omtrent zijn persoon uit te spreken (John 1:19vv. ), zo hebben zij thans nog veel meer reden, de leraar, die met kracht tot wonderen was toegerust, en zich aanstonds onderscheidde door een groot gevolg, de Nazarener, die Zich toch in hun ogen reeds schuldig maakte aan het verbreken van de goddelijke wet, dadelijk op het nauwkeurigst en zorgvuldigst in ogenschouw te nemen, om Hem daarna te gelegener tijd tot verantwoording te kunnen roepen. 3) De Heere werd midden in Zijn rede gevallen door een ongewoon voorval; op het dak hoorde men de voetstappen van hen, die druk heen en weer liepen, vervolgens een kloppen en breken aan de zolder. Aller ogen richtten zich angstig daarheen, van waar het gedruis kwam, of misschien de gehele zolder zou invallen. Eindelijk vormde zich een opening, de opening werd steeds groter en men zag duidelijk, dat vier mensen daaraan werkten. Het kwam niemand in de gedachte wat zij wilden; men moest bezorgd zijn, dat zij het dak zouden afbreken en een moedwillige verstoring daarbij zouden voegen. Maar nadat de opening een aanzienlijke omvang had, kwam, aan touwen neergelaten, een draagbed naar beneden en op het bed lag een mens; deze lieten die vier in het midden van de zaal neer; daar lag hij op dat bed voor Jezus. Een zeldzaam bezoek - niet door de deur, maar boven door het dak! wat heeft dat te betekenen? En dat moet juist nu gebeuren, nu afgezanten van de Hoge Raad uit Jeruzalem zijn gekomen, om deze Jezus van Nazareth te onderzoeken, of Hij niet een gevaarlijk, een verleidend mens is, tegenover wie de geestelijke overheid van het land zich moet plaatsen en handelen? Is deze merkwaardige samenloop van omstandigheden een leiding van God, dan moet het ook zeker een gewichtig geloofsstuk zijn, dat nu behandeld en beslist zal worden. En inderdaad: alles komt aan op de vergeving der zonden. Dwalen wij in dit artikel, zo dwalen wij in alles; zijn wij in dit artikel vast, zo zullen wij ons overal met weinig moeite in kunnen vinden, en het zou ons geen al te grote schade doen, wanneer wij ook in enig punt misten. Daarom is de strijd van vroege tijd af het hevigst ontbrand over de vergeving der zonden, omdat men het grote gewicht daarvan erkend heeft, en wat de stoot heeft gegeven tot de kerkhervorming in de 16e eeuw, wat haar kern en haar middelpunt, zowel als haar aandrangspunt vormde, dat ja, juist dit artikel geweest.

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. En omdat de Gergesenen de Heere Jezus niet langer bij zich wensten (hoofdstuk . 8:34), in het schip, dat Hem de vorige dag over de zee gevoerd had (hoofdstuk . 8:23vv. ), en aan de oever voor anker was gebleven, totdat Hij van de voorgenomen reis zou zijn teruggekomen, gegaan zijnde, zonder de stad te bezoeken, 1) voer Hij over naar de westelijke oever van Gennesareth en kwam ongeveer om de middag in Zijn stad Kapernam "Uit (4:25" en Uit 8:14). Nauwelijks was Zijn terugkomst in Kaprnam bekend geworden, of er verzamelde zich reeds in de eerste uren van de middag weer een menigte volk. Zij omringden het huis van Petrus, bij wie Hij woonde, zodat de ruimte buiten voor de deur geheel en al door mensen bezet was, en van daar niemand tot Hem kon komen. Hij zelf zat in het midden van het huis, niet alleen door Zijn discipelen, maar ook door Farizeeën en Schriftgeleerden omringd, die daar waren gekomen uit alle oorden van Galilea en Judea en van Jeruzalem; 2) en Hij leerde het daarbuiten staande volk, en de kracht van de Heere ging van Hem uit. a) En ziet, zij brachten tot Hem een geraakte 8:6"), op een bed liggende. Vier mannen namelijk, die de zieke droegen, stegen, omdat zij langs de gewone weg vanwege de grote menigte volk niet tot Jezus konden komen, van buitenaf op het platte dak van het huis, maakten de zoldering open, en lieten nu het bed door de opening aan touwen naar beneden, zodat de geraakte neerlag aan de voeten van de Heere. 3)

a) Acts 9:33

1) De Heere dringt Zich nergens op, Hij voldoet aan de beleefde afwijzing van de Gadarenen, maar daarvoor zorgt Hij bij Zijn heengaan, dat de genezen demonische (Mark 5:1vv. Luke 8:26vv. ) als een getuige van Zijn daad bij hen achterblijft. Het scheen deze man in de ziel te smarten, dat zijn landgenoten zijn Redder wegzonden; in ieder geval was deze hem liever, dan zijn land. Toen daarom Jezus in het schip ging, bad hij, dat de Heere hem zou toestaan bij Hem te blijven. Jezus gaf hem echter de opdracht om naar huis te gaan en de zijnen bekend te maken, hoe God Zich over hem had ontfermd. De genezen nam deze opdracht met volle energie aan, maakte in het gehele gebied van de tien steden bekend, wat hem overkomen was en met de lof van God verkondigde hij ook de naam van Jezus. Zo had Jezus in het duistere land van de Gadarenen bij dat zo korte oponthoud van een mens, die door het allertreurigste, dat bestond, rondgedreven werd, een getrouwe en ijverige prediker van Gods verlossende hulp en van het in Hem geopenbaarde heil gevormd. Deze grote zegen van Zijn Geest liet Hij achter bij het volk, dat door de richtende ernst van Zijn verschijning bestraft maar in zijn aardse belangen zo sterk verdiept was.

2) Nog voordat Jezus in Galilea als profeet was opgestaan (hoofdstuk . 4:12vv. ), had Hij twee maal een vijandige ontmoeting met de geestelijke leidslieden van Israël; de eerste maal bij de tempelreiniging op het Paasfeest van het jaar 37 v. Chr. (John 2:13vv. ), de tweede maal bij de feestreis in John 5:1vv. , dus niet lang v r het begin van Zijn werkzaamheid in Galilea. Door geheel Palestina, dus ook in Galilea leefden de aanhangers van de sekte van de Farizeeën verstrooid. Op deze moest Jezus dadelijk een ongunstige indruk maken, omdat Hij zich plaatste tegenover hun uiterlijke wetsvervulling; met deze kon Hij overal in steden, vlekken en dorpen, die Hij doortrok, in aanraking komen. Anders was het met de Schrift- en Wetgeleerden, die van Jeruzalem naar Galilea met opzet reisden. Naar alle waarschijnlijkheid kwamen deze (en wel juist op de dag, waarop de Heere van Gennesareth het volk op het strand had geleerd, en vervolgens over de zee was gevaren (hoofdstuk . 8:18vv. ), als afgezanten van de hoogste geestelijke overheid van Israël, de Hoge Raad, en moesten Jezus daar opzoeken, waar zij Hem het zekerste zouden aantreffen (te Kapernam). Hebben de afgezanten van de Hoge Raad eens krachtens hun ambt de Doper gedwongen om zich omtrent zijn persoon uit te spreken (John 1:19vv. ), zo hebben zij thans nog veel meer reden, de leraar, die met kracht tot wonderen was toegerust, en zich aanstonds onderscheidde door een groot gevolg, de Nazarener, die Zich toch in hun ogen reeds schuldig maakte aan het verbreken van de goddelijke wet, dadelijk op het nauwkeurigst en zorgvuldigst in ogenschouw te nemen, om Hem daarna te gelegener tijd tot verantwoording te kunnen roepen. 3) De Heere werd midden in Zijn rede gevallen door een ongewoon voorval; op het dak hoorde men de voetstappen van hen, die druk heen en weer liepen, vervolgens een kloppen en breken aan de zolder. Aller ogen richtten zich angstig daarheen, van waar het gedruis kwam, of misschien de gehele zolder zou invallen. Eindelijk vormde zich een opening, de opening werd steeds groter en men zag duidelijk, dat vier mensen daaraan werkten. Het kwam niemand in de gedachte wat zij wilden; men moest bezorgd zijn, dat zij het dak zouden afbreken en een moedwillige verstoring daarbij zouden voegen. Maar nadat de opening een aanzienlijke omvang had, kwam, aan touwen neergelaten, een draagbed naar beneden en op het bed lag een mens; deze lieten die vier in het midden van de zaal neer; daar lag hij op dat bed voor Jezus. Een zeldzaam bezoek - niet door de deur, maar boven door het dak! wat heeft dat te betekenen? En dat moet juist nu gebeuren, nu afgezanten van de Hoge Raad uit Jeruzalem zijn gekomen, om deze Jezus van Nazareth te onderzoeken, of Hij niet een gevaarlijk, een verleidend mens is, tegenover wie de geestelijke overheid van het land zich moet plaatsen en handelen? Is deze merkwaardige samenloop van omstandigheden een leiding van God, dan moet het ook zeker een gewichtig geloofsstuk zijn, dat nu behandeld en beslist zal worden. En inderdaad: alles komt aan op de vergeving der zonden. Dwalen wij in dit artikel, zo dwalen wij in alles; zijn wij in dit artikel vast, zo zullen wij ons overal met weinig moeite in kunnen vinden, en het zou ons geen al te grote schade doen, wanneer wij ook in enig punt misten. Daarom is de strijd van vroege tijd af het hevigst ontbrand over de vergeving der zonden, omdat men het grote gewicht daarvan erkend heeft, en wat de stoot heeft gegeven tot de kerkhervorming in de 16e eeuw, wat haar kern en haar middelpunt, zowel als haar aandrangspunt vormde, dat ja, juist dit artikel geweest.

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. En Jezus, in deze daad hun geloof ziende, het geloof zowel van de zieke als van de dragers, dat over alle hindernissen heen kwam (Acts 1:24), zei tot de geraakte, hem een doorn uit het geweten trekkende, nog voordat Hij zich over de nood van het lichaam ontfermde: Zoon! wees welgemoed, uw zonden zijn u vergeven.

De wijze, waarop deze zieke tot Jezus kwam, was een doorbreken van het geloof in de meest eigenlijke zin, en alleen te verklaren uit het stoutste vertrouwen, dat aan het vermetele scheen te grenzen. De kritiek heeft zich dan ook in haar kleingeestigheid over dit heroïsme verwonderd, en de bezorgdheid uitgesproken, dat door dit opbreken van het dak degenen, die zich daaronder bevonden, letsel hadden kunnen oplopen. Het is nu niet waarschijnlijk, dat de lamme man buiten zijn wil zo met zich liet handelen, integendeel schijnt zijn geloofsmoed het eerst de aanleiding tot deze onderneming te hebben gegeven; zelfs kan men uit de wijze, waarop de Heere deze zaak opnam, opmerken, dat hij de eigenlijke leider voor deze stoute expeditie geweest is, en dus gelijk is geweest aan generaal Torstersohn (in de dertigjarige oorlog, een veldheer uit de school van Gustaaf Adolf), die eens een overwinning behaalde, terwijl hij ziek en lam van de jicht zich op een draagbaar liet dragen. Toen die mens nu voor de Heere lag op zijn bed, en de waarachtige Majesteit in het aangezicht zag, toen is hij misschien zelf wel over zijn stoutheid verschrikt; het schijnt wel, dat hij geen woord heeft kunnen voortbrengen. Maar Jezus zag wel, dat niet alleen de begeerte van een zieke naar genezing, maar integendeel de behoefte van een van schuld overtuigde, naar verzoening begerige ziel, deze geniale, gevleugelde weg van toevlucht nemen tot Hem kon hebben ingeslagen. Hij zag inderdaad van deze moedige groep het gemeenschappelijk geloof en sprak tot de zieke: "Wees welgemoed! uw zouden Zijn u vergeven. " - Het Woord van de prediker in de kerk wordt zeer dikwijls, wanneer de mens niet wil, niet ter harte genomen, en als het ook al een vluchtige indruk maakte, het heeft geen nadruk; maar het woord, dat de ziekte met de mens kan spreken, vindt eerder een opmerkzaam oor en gemakkelijk een weg tot het hart; de ziekte werkt voor en na de prediking. Voor de hoorder in de kerk gaat het gemakkelijker op de mens te gelijken, die zijn lichamelijk aangezicht in de spiegel beschouwt en weer heengaat, om terstond te vergeten hoe het gevormd was. Maar wie op het ziekbed ligt, die moet zich stil houden en het woord tot zich laten komen; de mens kan dan het oog niet gemakkelijk afkeren van de gedaante, die zich aan hem als de zijn in de spiegel van het woord van God vertoont, of zij hem goed of slecht bevalt. Daarom zijn er velen, die juist daar, waar zij moesten zuchten en klagen, het eerste goede uur in hun leven hadden; velen, die van het ziekbed dingen geleerd hebben, die zij hun gehele leven niet hebben vergeten; velen, aan wie het woord vervuld is: "zalig zijn zij, die lijden, " want de Heere is hun geneesheer geweest, en heeft het lichaam gezond gemaakt, en met het lichaam ook de ziel.

Veel meer dan wij menen, zouden wij verband vinden tussen ziekte en zonde, wanneer wij diep genoeg wilden graven in de mijnen van de herinnering, teruggraven misschien tot lang vergeten zonden van de jeugd. Maar wanneer dat ook niet zo was, wanneer wij niet juist dit of dat kwaad verdiend hadden door deze of gene zonde, wie moet dan toch niet, wanneer God hem in het verhoor neemt in de stilte van zijn ziekenkamer, wanneer hij neerligt in slapeloze nachten, met de almachtige God boven zich, met het kloppend geweten in zich, met zijn doorgebracht leven achter zich, en de dreigende eeuwigheid voor zich - wie moet niet met Mozes (Psalms 90:8) bekennen: "Gij stelt onze ongerechtigheden voor U, onze heimelijke zonden in het licht Uws aanschijns?" Wie moet niet met Job smeken (Job 16:9; Job 30:21): "Heere! zie mij niet zo aan, want Gij zijt mij verschrikkelijk en uwe ogen staan tegenover mij als vlammen vuurs?" Ja, wie is het daar niet dikwijls als zag hij aan de wand van zijn ziekenkamer die hand en dat vonnis als in Belsazars zaal (Daniel 5:5vv. ) "Mene Tekel Ufarsin, gewogen maar te licht bevonden", te licht in de weegschaal van de Almachtige, te licht met al uw goederen en titels, deugden en verdiensten? - Maar er zijn ook vele patiënten, die niet alleen voor de mensen, die zelfs in het eenzame kamertje, zelfs op het sterfbed, zelfs in het aangezicht van de dood niets minder kunnen verdragen dan herinnerd te worden aan hun zonden; daarom vrezen zij ook op hun ziekbed niets meer, dan Christus en Zijn woord en Zijn dienaars, en liever willen zij zonder troost sterven, dan dat zij de zielearts aan hun bed zouden roepen. Of wanneer hij eindelijk komt, zo mag hij van alles spreken, maar alleen niet van het ne nodige, van wereldse dingen, maar niet van geestelijke, van gezond worden, maar niet van sterven, van goede werken, maar niet van zonden, van de hemel desnoods, maar niet van het oordeel.

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. En Jezus, in deze daad hun geloof ziende, het geloof zowel van de zieke als van de dragers, dat over alle hindernissen heen kwam (Acts 1:24), zei tot de geraakte, hem een doorn uit het geweten trekkende, nog voordat Hij zich over de nood van het lichaam ontfermde: Zoon! wees welgemoed, uw zonden zijn u vergeven.

De wijze, waarop deze zieke tot Jezus kwam, was een doorbreken van het geloof in de meest eigenlijke zin, en alleen te verklaren uit het stoutste vertrouwen, dat aan het vermetele scheen te grenzen. De kritiek heeft zich dan ook in haar kleingeestigheid over dit heroïsme verwonderd, en de bezorgdheid uitgesproken, dat door dit opbreken van het dak degenen, die zich daaronder bevonden, letsel hadden kunnen oplopen. Het is nu niet waarschijnlijk, dat de lamme man buiten zijn wil zo met zich liet handelen, integendeel schijnt zijn geloofsmoed het eerst de aanleiding tot deze onderneming te hebben gegeven; zelfs kan men uit de wijze, waarop de Heere deze zaak opnam, opmerken, dat hij de eigenlijke leider voor deze stoute expeditie geweest is, en dus gelijk is geweest aan generaal Torstersohn (in de dertigjarige oorlog, een veldheer uit de school van Gustaaf Adolf), die eens een overwinning behaalde, terwijl hij ziek en lam van de jicht zich op een draagbaar liet dragen. Toen die mens nu voor de Heere lag op zijn bed, en de waarachtige Majesteit in het aangezicht zag, toen is hij misschien zelf wel over zijn stoutheid verschrikt; het schijnt wel, dat hij geen woord heeft kunnen voortbrengen. Maar Jezus zag wel, dat niet alleen de begeerte van een zieke naar genezing, maar integendeel de behoefte van een van schuld overtuigde, naar verzoening begerige ziel, deze geniale, gevleugelde weg van toevlucht nemen tot Hem kon hebben ingeslagen. Hij zag inderdaad van deze moedige groep het gemeenschappelijk geloof en sprak tot de zieke: "Wees welgemoed! uw zouden Zijn u vergeven. " - Het Woord van de prediker in de kerk wordt zeer dikwijls, wanneer de mens niet wil, niet ter harte genomen, en als het ook al een vluchtige indruk maakte, het heeft geen nadruk; maar het woord, dat de ziekte met de mens kan spreken, vindt eerder een opmerkzaam oor en gemakkelijk een weg tot het hart; de ziekte werkt voor en na de prediking. Voor de hoorder in de kerk gaat het gemakkelijker op de mens te gelijken, die zijn lichamelijk aangezicht in de spiegel beschouwt en weer heengaat, om terstond te vergeten hoe het gevormd was. Maar wie op het ziekbed ligt, die moet zich stil houden en het woord tot zich laten komen; de mens kan dan het oog niet gemakkelijk afkeren van de gedaante, die zich aan hem als de zijn in de spiegel van het woord van God vertoont, of zij hem goed of slecht bevalt. Daarom zijn er velen, die juist daar, waar zij moesten zuchten en klagen, het eerste goede uur in hun leven hadden; velen, die van het ziekbed dingen geleerd hebben, die zij hun gehele leven niet hebben vergeten; velen, aan wie het woord vervuld is: "zalig zijn zij, die lijden, " want de Heere is hun geneesheer geweest, en heeft het lichaam gezond gemaakt, en met het lichaam ook de ziel.

Veel meer dan wij menen, zouden wij verband vinden tussen ziekte en zonde, wanneer wij diep genoeg wilden graven in de mijnen van de herinnering, teruggraven misschien tot lang vergeten zonden van de jeugd. Maar wanneer dat ook niet zo was, wanneer wij niet juist dit of dat kwaad verdiend hadden door deze of gene zonde, wie moet dan toch niet, wanneer God hem in het verhoor neemt in de stilte van zijn ziekenkamer, wanneer hij neerligt in slapeloze nachten, met de almachtige God boven zich, met het kloppend geweten in zich, met zijn doorgebracht leven achter zich, en de dreigende eeuwigheid voor zich - wie moet niet met Mozes (Psalms 90:8) bekennen: "Gij stelt onze ongerechtigheden voor U, onze heimelijke zonden in het licht Uws aanschijns?" Wie moet niet met Job smeken (Job 16:9; Job 30:21): "Heere! zie mij niet zo aan, want Gij zijt mij verschrikkelijk en uwe ogen staan tegenover mij als vlammen vuurs?" Ja, wie is het daar niet dikwijls als zag hij aan de wand van zijn ziekenkamer die hand en dat vonnis als in Belsazars zaal (Daniel 5:5vv. ) "Mene Tekel Ufarsin, gewogen maar te licht bevonden", te licht in de weegschaal van de Almachtige, te licht met al uw goederen en titels, deugden en verdiensten? - Maar er zijn ook vele patiënten, die niet alleen voor de mensen, die zelfs in het eenzame kamertje, zelfs op het sterfbed, zelfs in het aangezicht van de dood niets minder kunnen verdragen dan herinnerd te worden aan hun zonden; daarom vrezen zij ook op hun ziekbed niets meer, dan Christus en Zijn woord en Zijn dienaars, en liever willen zij zonder troost sterven, dan dat zij de zielearts aan hun bed zouden roepen. Of wanneer hij eindelijk komt, zo mag hij van alles spreken, maar alleen niet van het ne nodige, van wereldse dingen, maar niet van geestelijke, van gezond worden, maar niet van sterven, van goede werken, maar niet van zonden, van de hemel desnoods, maar niet van het oordeel.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. En ziet, sommigen van de Schriftgeleerden, die om Hem zaten, zeiden in zichzelf, en gaven wellicht de gedachten van hun harten in gebaren van ontevredenheid te kennen, want de mimiek van ontzetting over godslastering was bij de Joden sterk: a) Deze lastert God, wanneer Hij hetrecht om de zonden te vergeven zichzelf zo toeëigent, want Hij grijpt in de Majesteitsrechten, die God voor Zichzelf heeft behouden, en ontrooft Hem Zijn goddelijke eer. a) Psalms 32:5 Isaiah 43:25

In zo verre zien deze mensen juist, dat Jezus Zijn: "Uw zonden zijn u vergeven!" niet zoals Nathan tot David (2 Samuel 12:13) enkel als profetische aankondiging volgens dat goddelijk bevel uitspreekt, maar in eigen volmacht; ook daarin hebben zij gelijk, dat zij de zondenvergeving, omdat zij over het lot van een mens en zijn verhouding tot God beslist, voor een goddelijk koningsrecht aanzien, dat zich geen mens als zodanig mag aanmatigen, als een recht van majesteit en genade, alleen toekomende aan Hem, die de geesten weegt en oordeelt. Zo moesten zij zeker wegens deze geheel nieuwe, enige en oorspronkelijke godsgedachte om een zondaar dadelijk bij de eerste ontmoeting, nog v r zijn bidden daarom, ja voor hem geheel ongedacht, de vergeving der zonden als een vrij geschenk zonder voorwaarde in de schoot te werpen - zo moesten zij vreemd ophoren en de vraag: "Wie is deze?" had hen op het ernstigst moeten bezig houden. Maar in plaats van dit spoor van licht na te gaan en daarover met blijdschap vervuld te worden, dat de wonderen van het Nieuwe Testament met de meest verwonderlijke genade van God op de plaats en de schaduw van de dood was opgegaan, verdiepen zij zich daarentegen in hun lasterlijke gedachten. Ach, het ontbreekt hun juist aan het verbroken hart, waarvoor vrije genade een Evangelie is.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. En ziet, sommigen van de Schriftgeleerden, die om Hem zaten, zeiden in zichzelf, en gaven wellicht de gedachten van hun harten in gebaren van ontevredenheid te kennen, want de mimiek van ontzetting over godslastering was bij de Joden sterk: a) Deze lastert God, wanneer Hij hetrecht om de zonden te vergeven zichzelf zo toeëigent, want Hij grijpt in de Majesteitsrechten, die God voor Zichzelf heeft behouden, en ontrooft Hem Zijn goddelijke eer. a) Psalms 32:5 Isaiah 43:25

In zo verre zien deze mensen juist, dat Jezus Zijn: "Uw zonden zijn u vergeven!" niet zoals Nathan tot David (2 Samuel 12:13) enkel als profetische aankondiging volgens dat goddelijk bevel uitspreekt, maar in eigen volmacht; ook daarin hebben zij gelijk, dat zij de zondenvergeving, omdat zij over het lot van een mens en zijn verhouding tot God beslist, voor een goddelijk koningsrecht aanzien, dat zich geen mens als zodanig mag aanmatigen, als een recht van majesteit en genade, alleen toekomende aan Hem, die de geesten weegt en oordeelt. Zo moesten zij zeker wegens deze geheel nieuwe, enige en oorspronkelijke godsgedachte om een zondaar dadelijk bij de eerste ontmoeting, nog v r zijn bidden daarom, ja voor hem geheel ongedacht, de vergeving der zonden als een vrij geschenk zonder voorwaarde in de schoot te werpen - zo moesten zij vreemd ophoren en de vraag: "Wie is deze?" had hen op het ernstigst moeten bezig houden. Maar in plaats van dit spoor van licht na te gaan en daarover met blijdschap vervuld te worden, dat de wonderen van het Nieuwe Testament met de meest verwonderlijke genade van God op de plaats en de schaduw van de dood was opgegaan, verdiepen zij zich daarentegen in hun lasterlijke gedachten. Ach, het ontbreekt hun juist aan het verbroken hart, waarvoor vrije genade een Evangelie is.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. En Jezus, ziende hun gedachten, verstaande wat de Schriftgeleerden bij zichzelf zeiden, als ware het op hun gelaat te lezen, zeiden Waarom overdenkt gij, die uit de Schrift toch weten moet, wat de profeten van de toekomstigeMessias hebben geprofeteerd, in welke betrekking Hij tot God staat, en welke macht Hem gegeven is, kwaad in uw harten, dat gij hier, nu alle anderen met zo'n geloof tot Mij komen, aanstonds het verwijt van godslastering gereed hebt, zonder eerst af te wachten, of Ik niet het woord tot de geraakte, ook als een woord vol waarheid en goddelijke kracht zal bevestigen?

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. En Jezus, ziende hun gedachten, verstaande wat de Schriftgeleerden bij zichzelf zeiden, als ware het op hun gelaat te lezen, zeiden Waarom overdenkt gij, die uit de Schrift toch weten moet, wat de profeten van de toekomstigeMessias hebben geprofeteerd, in welke betrekking Hij tot God staat, en welke macht Hem gegeven is, kwaad in uw harten, dat gij hier, nu alle anderen met zo'n geloof tot Mij komen, aanstonds het verwijt van godslastering gereed hebt, zonder eerst af te wachten, of Ik niet het woord tot de geraakte, ook als een woord vol waarheid en goddelijke kracht zal bevestigen?

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Had gij maar een klein ogenblik met uw oordeel gewacht, zo zou een tweede woord van Mijn mond u het duidelijk bewijs van Mijn volmacht ook aanstonds hebben gegeven. Nu het tot dit tweede woord moet komen, zo denkt vooraf na; want wat isvan de zijde van het uiterlijke, in het oog lopende gevolg makkelijker te zeggen, tot deze zieke: De zonden zijn u vergeven? of te zeggen: Sta op en wandel? Zeker is toch in die zin het eerste woord het gemakkelijkste, want geen mens kan nagaan, of Hij, die het spreekt, ook goddelijke volmacht daartoe heeft of niet, terwijl daarentegen het tweede woord zich aanstonds moet wettigen.

Het spreekt vanzelf, dat de vraag: "Wat is makkelijker te zeggen?" moet opgevat worden, niet enkel van een zeggen en van woordenspraak, maar van een spreken, dat gevolg heeft, zodat men spreekt en de zonde of ziekte verdwijnt, zodat men gebiedt, en het leven van de lichaam en vrede van de ziel zijn aanwezig. Van een gebiedend woord, een woord van macht over ziekte en zonde is sprake. "Wanneer men het zo opneemt, wat oordeelt ge dan? is het gemakkelijker ziekten of zonden te bevelen van de mensen te wijken?" Misschien komt u de grootheid van de ziekte, misschien de grootheid van de zonde als de overtreffende voor, misschien zal het u moeilijk zijn om te beslissen. Wij willen echter daarover niet lang nadenken, maar bedenken, dat geen mens, geen engel, geen schepsel alleen door een woord, door een eenvoudige verklaring van zijn wil iets kan veranderen. Gebiedt het stofje, dat in de zonnestraal danst en ziet of het u gehoorzaamt! Laten alle koningen van de aarde hun macht verenigen, laat hen allen tezamen een machtwoord over het dwarrelende stof uitspreken; wat zal het betekenen? Laten alle duivels, alle engelen zich verenigen, laat hen allen tezamen het stofje bevelen: op hun willen en spreken geeft dit kleine puntje geen acht, maar het stijgt en daalt op zijn stille baan zoals het voorkomt! Wanneer nu het stofje niet volgt, zoals gij het graag hebt, hoe zal de ziekte en de schuld van de zonde volgen? Het leed van het lichaam, de last van de ziel, beide liggen, wanneer gij die hebt, op u; voor geen van beide baat een menselijk spreken. Over beide gebiedt alleen de almachtige wil, voor die is echter het ene als het andere. De zonde is een grotere last dan de ziekte, maar lichter, zwaarder dus zijn de eigenschappen van de schepselen, die voor de Verlosser niet bestaan. Hij doet het ene zowel als het andere in de volmaaktste rust, zonder inspanning en afmatting, en wanneer gij daarom met het oog op Hem, die het alleen kan, de vraag doet: "Wat is gemakkelijker, wat moeilijker, wat groter, wat kleiner?" zo is het antwoord: "Niets is gemakkelijker of moeilijker, niets groter, niets kleiner, tot beide behoort almacht - wie deze bezit, die doet beide; wie die niet bezit, die doet niets.

De Heere zegt niet: "Wat is makkelijker te doen, de zonde vergeven of de lamme te doen wandelen?" want dan hadden zij kunnen antwoorden: "De profeten deden ook wonderen, maar daarom hadden zij nog de macht niet, om de zonden te vergeven. " De Heere herinnert hun aan de wijze van Zijn genezing. Hij genas alleen door Zijn woord, door Zijn bevel, zoals niemand v r Hem had gedaan of doen kon. Voor iemand nu, die slechts behoeft te spreken om het te doen gebeuren, en daarmee bewijst niet minder te zijn dan God, zijn alle woorden van gelijke kracht. Het was dus voor de Heere hetzelfde te zeggen: "U zijn uw zonden vergeven, " of te zeggen: "Sta op en wandel; " in beide gevallen werd Zijn woord tot daad. De Farizeeën hadden dus tot zichzelf moeten zeggen: "Die alleen door Zijn woord alle kwalen geneest, heeft een goddelijke macht, en die goddelijke macht heeft, kan ook de zonden vergeven. " Maar aan de kant van de mens is er geen groot verschil tussen een woord, dat een dadelijke en zichtbare uitwerking heeft. Dat de vergeving der zonden werkelijk volgde op het woord van de Heere kon alleen geloofd worden, de genezing van de lamme kon echter door ieder gezien worden. Daarom zou dan nu ook de Heere een woord spreken, waarvan zij de uitwerking, de vervulling zouden zien, opdat zij ook dat woord mochten geloven, waarvan de vervulling niet aanschouwd kon worden.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Had gij maar een klein ogenblik met uw oordeel gewacht, zo zou een tweede woord van Mijn mond u het duidelijk bewijs van Mijn volmacht ook aanstonds hebben gegeven. Nu het tot dit tweede woord moet komen, zo denkt vooraf na; want wat isvan de zijde van het uiterlijke, in het oog lopende gevolg makkelijker te zeggen, tot deze zieke: De zonden zijn u vergeven? of te zeggen: Sta op en wandel? Zeker is toch in die zin het eerste woord het gemakkelijkste, want geen mens kan nagaan, of Hij, die het spreekt, ook goddelijke volmacht daartoe heeft of niet, terwijl daarentegen het tweede woord zich aanstonds moet wettigen.

Het spreekt vanzelf, dat de vraag: "Wat is makkelijker te zeggen?" moet opgevat worden, niet enkel van een zeggen en van woordenspraak, maar van een spreken, dat gevolg heeft, zodat men spreekt en de zonde of ziekte verdwijnt, zodat men gebiedt, en het leven van de lichaam en vrede van de ziel zijn aanwezig. Van een gebiedend woord, een woord van macht over ziekte en zonde is sprake. "Wanneer men het zo opneemt, wat oordeelt ge dan? is het gemakkelijker ziekten of zonden te bevelen van de mensen te wijken?" Misschien komt u de grootheid van de ziekte, misschien de grootheid van de zonde als de overtreffende voor, misschien zal het u moeilijk zijn om te beslissen. Wij willen echter daarover niet lang nadenken, maar bedenken, dat geen mens, geen engel, geen schepsel alleen door een woord, door een eenvoudige verklaring van zijn wil iets kan veranderen. Gebiedt het stofje, dat in de zonnestraal danst en ziet of het u gehoorzaamt! Laten alle koningen van de aarde hun macht verenigen, laat hen allen tezamen een machtwoord over het dwarrelende stof uitspreken; wat zal het betekenen? Laten alle duivels, alle engelen zich verenigen, laat hen allen tezamen het stofje bevelen: op hun willen en spreken geeft dit kleine puntje geen acht, maar het stijgt en daalt op zijn stille baan zoals het voorkomt! Wanneer nu het stofje niet volgt, zoals gij het graag hebt, hoe zal de ziekte en de schuld van de zonde volgen? Het leed van het lichaam, de last van de ziel, beide liggen, wanneer gij die hebt, op u; voor geen van beide baat een menselijk spreken. Over beide gebiedt alleen de almachtige wil, voor die is echter het ene als het andere. De zonde is een grotere last dan de ziekte, maar lichter, zwaarder dus zijn de eigenschappen van de schepselen, die voor de Verlosser niet bestaan. Hij doet het ene zowel als het andere in de volmaaktste rust, zonder inspanning en afmatting, en wanneer gij daarom met het oog op Hem, die het alleen kan, de vraag doet: "Wat is gemakkelijker, wat moeilijker, wat groter, wat kleiner?" zo is het antwoord: "Niets is gemakkelijker of moeilijker, niets groter, niets kleiner, tot beide behoort almacht - wie deze bezit, die doet beide; wie die niet bezit, die doet niets.

De Heere zegt niet: "Wat is makkelijker te doen, de zonde vergeven of de lamme te doen wandelen?" want dan hadden zij kunnen antwoorden: "De profeten deden ook wonderen, maar daarom hadden zij nog de macht niet, om de zonden te vergeven. " De Heere herinnert hun aan de wijze van Zijn genezing. Hij genas alleen door Zijn woord, door Zijn bevel, zoals niemand v r Hem had gedaan of doen kon. Voor iemand nu, die slechts behoeft te spreken om het te doen gebeuren, en daarmee bewijst niet minder te zijn dan God, zijn alle woorden van gelijke kracht. Het was dus voor de Heere hetzelfde te zeggen: "U zijn uw zonden vergeven, " of te zeggen: "Sta op en wandel; " in beide gevallen werd Zijn woord tot daad. De Farizeeën hadden dus tot zichzelf moeten zeggen: "Die alleen door Zijn woord alle kwalen geneest, heeft een goddelijke macht, en die goddelijke macht heeft, kan ook de zonden vergeven. " Maar aan de kant van de mens is er geen groot verschil tussen een woord, dat een dadelijke en zichtbare uitwerking heeft. Dat de vergeving der zonden werkelijk volgde op het woord van de Heere kon alleen geloofd worden, de genezing van de lamme kon echter door ieder gezien worden. Daarom zou dan nu ook de Heere een woord spreken, waarvan zij de uitwerking, de vervulling zouden zien, opdat zij ook dat woord mochten geloven, waarvan de vervulling niet aanschouwd kon worden.

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. Maar opdat gij, overtuigd door een wonder in het zichtbare, moogt weten, en het voortaan niet meer tot een voorwerp van twijfel en verdenking maken, dat de Zoon des mensen (hoofdstuk . 8:20), die gij in Mijn persoon voor u hebt, macht heeft op de aarde 1) de zonden te vergeven (toen zei Hij, Zich van Zijn aanklagers nu daarheen wendende, van waar het bewijs van Zijn goddelijke macht zou komen, tot de geraakte): Sta op, neem uw bed op, waarop men u, zo ellendig en machteloos in elk van uw leden, hierheen gebracht heeft, in de volle kracht van de opnieuw ugeschonken gezondheid, en ga heen naar uw huis, zichtbaar in uwe voeten bewijzende, wat te voren (Matthew 9:2) onzichtbaar in uw hart is gebeurd.

1) Dat de Heere zegt: "op de aarde", is daarom in het bijzonder op te merken, dat men niet gape in de hemel, of de vergeving der zonde hope als men gestorven is, in het vagevuur door het werk en de verdiensten van andere mensen. 7. En hij, de zo aangesprokene en genezene, opgestaan zijnde, ogenblikkelijk, voor de ogen van hen, die rondom zaten en op t nauwkeurigst konden aanschouwen wat ervoorviel, ging heen, nu omgekeerd het bed dragende, dat hem gedragen had, naar zijn huis, terwijl de Majesteit van Christus, die aan hem verheerlijkt was, hem door de menigte, die hem te voren de toegang versperd had, een vrije, open weg veroorzaakte. Hij nu ging van daar, luide God lovende en prijzende.

Evenals de geraakte op het woord van de Heere opstaat en een levend bewijs wordt van de macht en de genade van de Heere, zo moet het de wereld aan iedere begenadigde zondaar duidelijk kunnen zien, dat hij nu als een nieuw mens in een nieuwe geest naar het woord des levens wandelt. Maar dit is geen eigen werk en vermoeien van de wet; nee, Jezus schenkt Zijn begenadigden met de nieuwe naam tevens de nieuwe wandel en de nieuwe werken. Dezelfde kracht, die de geraakte lichamelijk oprichtte, is in hen door het geloof geestelijk werkzaam en doordringt en verandert hen in hart, gemoed en gezindheid en alle krachten zoveel te heerlijker, hoe meer zij zich met enkel vergeving bedekt, in enkel vergeving zich ingewikkeld vinden, en wat zij nog leven in het vlees, in het geloof in Hem, die hen heeft liefgehad, en in het element van de verzoening door Zijn bloed leven.

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. Maar opdat gij, overtuigd door een wonder in het zichtbare, moogt weten, en het voortaan niet meer tot een voorwerp van twijfel en verdenking maken, dat de Zoon des mensen (hoofdstuk . 8:20), die gij in Mijn persoon voor u hebt, macht heeft op de aarde 1) de zonden te vergeven (toen zei Hij, Zich van Zijn aanklagers nu daarheen wendende, van waar het bewijs van Zijn goddelijke macht zou komen, tot de geraakte): Sta op, neem uw bed op, waarop men u, zo ellendig en machteloos in elk van uw leden, hierheen gebracht heeft, in de volle kracht van de opnieuw ugeschonken gezondheid, en ga heen naar uw huis, zichtbaar in uwe voeten bewijzende, wat te voren (Matthew 9:2) onzichtbaar in uw hart is gebeurd.

1) Dat de Heere zegt: "op de aarde", is daarom in het bijzonder op te merken, dat men niet gape in de hemel, of de vergeving der zonde hope als men gestorven is, in het vagevuur door het werk en de verdiensten van andere mensen. 7. En hij, de zo aangesprokene en genezene, opgestaan zijnde, ogenblikkelijk, voor de ogen van hen, die rondom zaten en op t nauwkeurigst konden aanschouwen wat ervoorviel, ging heen, nu omgekeerd het bed dragende, dat hem gedragen had, naar zijn huis, terwijl de Majesteit van Christus, die aan hem verheerlijkt was, hem door de menigte, die hem te voren de toegang versperd had, een vrije, open weg veroorzaakte. Hij nu ging van daar, luide God lovende en prijzende.

Evenals de geraakte op het woord van de Heere opstaat en een levend bewijs wordt van de macht en de genade van de Heere, zo moet het de wereld aan iedere begenadigde zondaar duidelijk kunnen zien, dat hij nu als een nieuw mens in een nieuwe geest naar het woord des levens wandelt. Maar dit is geen eigen werk en vermoeien van de wet; nee, Jezus schenkt Zijn begenadigden met de nieuwe naam tevens de nieuwe wandel en de nieuwe werken. Dezelfde kracht, die de geraakte lichamelijk oprichtte, is in hen door het geloof geestelijk werkzaam en doordringt en verandert hen in hart, gemoed en gezindheid en alle krachten zoveel te heerlijker, hoe meer zij zich met enkel vergeving bedekt, in enkel vergeving zich ingewikkeld vinden, en wat zij nog leven in het vlees, in het geloof in Hem, die hen heeft liefgehad, en in het element van de verzoening door Zijn bloed leven.

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. De scharen nu, dat ziende, hoe zo zichtbaar vervuld werd, wat (in Isaiah 35:6) over de Messiaanse tijd was geprofeteerd: dan zal de kreupele springen en de mond van de stomme zal juichen, hebben zich verwonderd, met diepe eerbied vervuld, en God verheerlijkt, die zodanige macht, als zich hier in Jezus op tweeledige wijze op dezelfde tijd openbaarde, als een macht om de zonden te vergeven en als een macht om de lammen te doen gaan, de mensen gegeven had om hen gelukkig te maken en uit hun ellende tot de oorspronkelijke heerlijkheid van God terug te voeren (Psalms 8:4vv. ).

Toen de Heere van de aarde afscheid nam en haar Zijn zichtbare aanwezigheid onttrok, liet Hij Zijn Apostelen en discipelen beiden, de macht om de zonden te vergeven, en de macht om zieken gezond te maken, achter. In Zijn naam predikten zij voortaan vergeving der zonden aan alle volken, beginnende te Jeruzalem, en waarheen zij gingen, bekrachtigde de Heere hun woord door tekenen, die volgden, zodat vele zieken en met besmettelijke ziekten bezochte mensen genezen werden, en de gezondheid! van het lichaam weer verkregen. Deze dubbele gave van vergeving en genezing plantte zich, volgens de geloofwaardige getuigenissen van de vaderen, ook in de eerste tijden na de Apostelen en eerste discipelen voort. Hoe is het nu in dit opzicht met deze tijd? Tot beantwoording van deze vraag zijn verlichte ogen en is een heldere, diep doordenkende geest nodig. Dat de gave, om de zonde te vergeven, niet geweken is, is duidelijk; de kerk kan deze gave niet missen, en de Heere kan ze aan Zijn kerk nooit ontnemen; deze spijst levenden en stervenden en zonder deze is er geen zegen. Wij kunnen eerder alles ontberen dan het ambt, dat van verzoening predikt en de vermoeide zondaar vrijspreekt. Zolang ons de Heere dat ambt, deze zegenrijke boom van Zijn genade laat, hoeft men niet te wanhopen, d. i. men behoeft nooit wanhopig te worden, want de Heere laat ons tot aan het einde der dagen onze laatste troost, de vergeving der zonden.

Maar hoe het met de gave van de genezing is, of deze nog aanwezig is, dat is een moeilijker vraag; voor deze wens ik allen, tot wie ik thans spreek, verlichte ogen en heldere, waakzame geesten toe. Zoveel kunnen wij zeggen, dat de gave om gezond te maken, zoals de Apostelen die bezaten, voor zover wij weten, niet in de kerk is. Of er echter niets meer aanwezig is, wat met die wonderbare gave in verband staat, wat een onderpand mag genoemd worden, een onderpand, dat ook een grotere volheid van buitengewone gaven weer zal worden geschonken zodra de nood het eist en de kerk het weer kan geloven en bevatten, dat geef ik u ter overdenking.

Bij het bovenstaande woord van Lhe, dat wij niet geheel en al, wat de vergeving der zonden aangaat, tot het onze kunnen maken, willen wij alleen voegen, dat volgens eigen doch zeldzame ervaring, nog de Heilige Geest vrijmoedigheid kan schenken, zodat met volle verzekerdheid onze mond kan uitspreken: "ik zeg u in de naam des Heeren: uw zonden zijn u vergeven. " Wij zouden echter voor die uitspraak vrezen zonder die bijzondere aandrang van de Geest, opdat wij geen zielen zouden misleiden. Tevens werd het bij ziekbedden, waar allen de dood tegemoet zagen, meer dan eens duidelijk op het gebed erkend, dat de zieke zou genezen en is die genezing in de naam van de Heere aangekondigd, en het woord door de uitkomst bevestigd. Wij vrezen echter voor degenen, die zichzelf het geloof tot die genezingen toeëigenen, zich zo'n geloof maken. Dit is onze vaste overtuiging, dat eerst de gemeente levendiger blijdschap zal moeten voelen, en door rein te leven die zal moeten betonen, daarover dat haar namen zijn geschreven in het boek des levens, voordat zij zich zal kunnen verheugen over de krachten, die door haar van de Heere uitgaan.

V. Matthew 9:9-Matthew 9:17. (zie 2. 13-22 Lu 5. 27-39). Dadelijk na de zo-even meegedeelde genezing hielp Jezus nog een ander. Toen Hij zich naar de oever van de zee keerde, kwam Hij het tolhuis voorbij en riep Hij Matthes om Hem te volgen. Deze is de tot hem gekomen roeping aanstonds met vreugde gehoorzaam en komt nu als de achtste in de kring van de discipelen (Uit 8:22). Toen Mattheus, waarschijnlijk n of twee dagen later in zijn huis de Heere een feestmaal gereed maakte, en daarbij vele van zijn vroegere medetollenaars nodigde, spraken de Farizeeën de discipelen van Jezus daarover aan, dat hun Meester met tollenaars en zondaars at. Deze neemt zelf de beantwoording op Zich en bekrachtigt Zijn terechtwijzing door te wijzen op een woord van een profeet. Nu wordt door de discipelen van Johannes in vereniging met de Farizeeën een andere zijde van hetzelfde gastmaal opgemerkt, namelijk dat het een feestelijk gelag, een vreugdemaal geweest was. Ook op dat verwijt blijft de Heere het antwoord niet schuldig.

(Evangelie op Matthes-dag: Matthew 9:9-Matthew 9:13)

Dit is de dag ter gedachtenis van de Apostel, wiens roeping ons hier door hemzelf, de schrijver van dit Evangelie, wordt meegedeeld, en door de kerk op 21 september gevierd wordt. Op die dag werd in 1522 de vertaling van het Nieuwe Testament door Luther in druk voltooid, een vrucht van zijn gedwongen verblijf op de Wartburg 93:1). Volgens onze berekening heeft de voor ons liggende geschiedenis plaatsgehad in september van het jaar 28 na Christus geboorte. Het kerkelijk verhaal, dat de Apostel Mattheus met de 21ste dag van deze maand verbindt, rust daarom op betere grond dan op een willekeurige aanneming, alleen dat daarbij van geen marteldood van de Apostel sprake kan zijn (daarvan is geen enkel betrouwbaar bericht), maar van zijn roeping tot Apostel. 9. En Jezus, van daar uit het huis van Petrus, waar de genezing van de geraakte had plaatsgehad, voortgaande, 1) en Zijn weg naar de over van de zee, waar Hij het volk wilde leren, bij het tolhuis voorbij leidende, zag een mens uit de Joden, een zoon van een zekeren Alfes, 2) die tot de klasse van de zo beruchte tollenaars (zie slotwoord op 1 Makk. Nr. 9a) behoorde, in het tolhuis 3) zitten, tot hiertoe genaamd Levi (Mark 2:14 Luke 5:27), en later als Apostel (Matthew 10:3 Mark 3:18 Luke 6:15 Acts 1:13) Mattheus, 4) en de Heere zei tot hem, van wie Hij wel wist, hoe het in zijn hart was: 5) Volg Mij; gij zult een van Mijn discipelen zijn (hoofdstuk . 8:22). En hij aanstonds van zijn zitplaats aan de tol opstaande, volgde Hem. 6)

1) Het is niet nodig aan te nemen, dat dit nog op dezelfde dag gebeurde. Omdat het slechts op de plaats aankomt, van waar de Heere Zijn reis door dit land voortzette, moeten wij integendeel meer aan de volgende dag denken, terwijl de geschiedenis in Matthew 9:2 op een namiddaguur valt van die dag, waarop Jezus uit het gebied van de Gergesenen was teruggekeerd.

2) Deze is niet te verwarren met de vader van Jakobus de jongere (hoofdstuk . 10:3), de man van de andere Maria (hoofdstuk . 27:56), van wie wij hebben gesproken 2:23). Hoe de legende dikwijls zonder nadenken is, blijkt bijv. daaruit, dat zij de vader van Mattheus Rucus noemt (ook voor zijn moeder heeft zij een naam: Chirothia); zij heeft dus de boven aangevoerde Bijbelse opgaaf geheel voorbijgezien.

3) De Joden waren onder de macht van de Romeinen, die hun schatting hadden opgelegd, hetzij door een belasting op personen en goederen, hetzij door het vorderen van uitgaande en inkomende rechten. Men had daarom in en bij de steden zekere openbare gebouwen onder de naam van tolhuizen, die geschikt waren tot het invorderen van die schattingen. De invorderaars van deze schattingen waren of Romeinen of Joden, die zich daartoe door de Romeinen lieten gebruiken en de naam van tollenaars droegen. Te weten, onder de naam van tollenaars, die dikwijls in de Evangeliën voorkomen, worden niet de pachters van de gewone middelen bedoeld, die bij de Romeinen publicani werden genoemd, zijnde mensen van een zeer groot aanzien, merendeels uit de ridderorde, maar de bedienden en inzamelaars van de tol, die de schattingen ontvingen en ophaalden, of zoals hier, degenen, die weer de tol van de eersten gepacht hadden.

4) De naam "Levi" betekent "samenvoeging", zoals wij uit Genesis 29:34 weten over de andere naam "Mattheus" kan men in twijfel zijn, of die slechts een andere vorm van Matthias (Hand. 1:23) is, of een eigen naam met zelfstandige betekenis. De eerste opvatting is de meest waarschijnlijke, de naam (Mathija) zou dan zoveel zijn als: "geschenk van de Heere", hetzelfde als "Nathanaël", dat "gave van God" (Gr. Theodorus) betekent. De nieuwe naam is zeker door de Heere Jezus zelf gegeven; de Heere noemde hem zo, misschien omdat deze Hem in het bijzonder als een gave van God voorkwam; daarmee hangt dan misschien samen, dat de naam van Nathanaël in "Bartholomes" (zoon van Tholomai of Thalmai; Joshua 15:14; Joshua 15:2 Sam. 13:37) werd veranderd. 5) Omdat Jezus reeds menigmaal aan de oever van de zee geleerd had, in de nabijheid waarvan het tolhuis stond, had Matthes reeds meermalen gelegenheid gehad Hem te horen. Hij had reeds een indruk van Hem ontvangen en het was nu tot een strijd in zijn binnenste gekomen, zijn geweten was ontwaakt en hij was zijn tollenaars-zonden van hart moe. Om een volgeling van de Heere te worden, daartoe was eerst een bijzondere oproeping van Zijn zijde nodig, te meer, omdat Matthes wel wist, in wat voor kwade reuk zijn stand bij het volk was en hij uit zichzelf niet kon weten, dat ook zulke mensen als hij tot gemeenschap van Gods Zoon konden komen. Toen, zo komt het voor, gaf de tegenstelling, die op de vorige dag van de zijde van de Farizeeën was openbaar geworden tegenover de zonden-vergevende macht van de goddelijke genade (Matthew 9:3) de Heere aanleiding om ook een tollenaar onder het getal van Zijn Apostelen op te nemen, evenals Paulus later door het ongeloof van de Joden aanleiding ontving, om zich des te beslister tot de heidenen te wenden (Acts 18:6). "Het afstoten van het Evangelie van de zijde van hen, die er geschiedkundig recht op hebben, heeft steeds in de geschiedenis van het rijk van God ten gevolge een meer beslist keren daarvan tot degenen, die er geestelijk recht op hebben, dat is, tot degenen, die er meer vatbaar voor zijn. "

6) Men heeft zich gestoten aan dit snelle besluiten van Matthes, waarmee hij de roeping van de Heere opvolgde en zijn tot hiertoe uitgeoefend werk wegwierp; men heeft het zelfs een onnadenkend verlaten van zijn plicht genoemd. In het geheim is echter Matthes zeker niet heengegaan; hij zal daarvan de overste van de tollenaren bericht hebben doen toekomen, dat men de plaats aan een ander zou overgeven; overigens had hij geen plichten te vervullen, en zo de post misschien een tijdlang heeft leeg gestaan, zo had niemand anders daardoor schade dan hij zelf, aan wie de inzameling tegen de reeds betaalde pacht toekwam.

Wij moeten acht slaan op Matthes' beslistheid. Hij draalde geen ogenblik. Hij stelde niet uit tot een "gelegener tijd" (Acts 24:15). Hij vergaderde dientengevolge groot loon. Hij schreef een boek, dat over de gehele wereld bekend is. Hij werd anderen tot zegen, zowel als gezegend in zijn eigen ziel. Hij liet een naam achter, die beter bekend is dan de namen van vorsten en koningen. De rijkste man van de wereld is spoedig vergeten als hij sterft, maar zolang als de wereld staat, zullen miljoenen de naam kennen van Matthes, de tollenaar.

"Jezus zei: "Volg Mij", en hij volgde. " Ziedaar een paar van de mooiste woorden, die er in de Schrift gevonden worden. Door Jezus te volgen moest Matthes alles verlaten; en hij verliet alles en werd dus arm; maar de Heere vergoedde het hem. Hij liet hem daarvoor het eerste Evangelie schrijven, en dat was toch wat heerlijker dan het opschrijven van de tolgelden, die hij ontving. Zo beloont God elk verlies om Zijnentwil. Hij geeft het verheerlijkt terug. Nog heden putten wij allen uit de hemelse rijkdom van het Evangelie van Matthes en zijn naam is geliefd bij allen, die geloofd hebben en geloven. Ja, z laat God ons nog heden niet zelden tijdelijke voordelen verliezen, om ons geestelijke voordelen te doen gewinnen. - Tot nu toe kennen wij enkel vissers als discipelen van de Heere, thans ook een tollenaar; de Heere bestemde hem hiermee reeds nu tot Zijn eerste toekomstige geschiedschrijver. Hoe weinig vermoedde Matthes, toen hij zijn tolgaardersboek toesloeg, dat hij een ander heilig boek zou openen, het boek van het Nieuwe Testament om de eerste bladzijden ervan met eigen hand te beschrijven. "Volg Mij", dat woord was genoeg; die macht beweegt hem met zachtheid, die hem met geweld kon bevelen: "Wij zijn allen van nature van u afgekeerd, o God! Roep Gij ons om U te volgen, trek ons door Uw machtig woord en wij zullen U nalopen. Spreukenek door het krachtvol woord van de Geest tot onze harten, dan kan de wereld ons niet terughouden, de satan ons de weg niet versperren, wij zullen opstaan en u volgen. "

Noch zijn betrekking, noch de winst daarvan konden hem terughouden toen Christus riep. Hij verliet zijn post, en hoewel wij de discipelen, die vissers waren, later weer zien vissen, vinden wij nooit weer Matthes in het tolhuis.