John 9 - Dächsel Bijbelverklaring - Bible Commentaries

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, JOHANNES 9

John 9:1

DE BLINDGEBORENE WORDT DOOR CHRISTUS ZIENDE GEMAAKT

II. John 9:1-Hoofdst 10:42. De genezing aan het badwater te Bethesda, zestien maanden daarvoor volbracht (John 5:1), was voor de twistrede op het loofhuttenfeest, die wij in het vorige deel beschouwd hebben, de aanleiding van de disputatie (vgl. John 7:21). Toen waagde de tegenstanders nog niet het wonder als zodanig te betwijfelen; zij houden zich slechts aan het breken van de Sabbat, waaraan de Heere Zich heeft schuldig gemaakt en menen daarin reden genoeg te hebben om het feit zelf te ignoreren. Nu het feest van de tempelwijding nabij is, waarop de beslissing plaats zal hebben, volbrengt de Heere een werk, waarbij het duidelijke en onweersprekelijke van het feit dadelijk van het begin tegen alle twijfelingen en verdachtmakingen als zeker wordt gesteld. De tegenstanders zelf gaven in hun daaropvolgend zoeken, dat het werkelijk gebeurde eindelijk toch zou blijken niet werkelijk geschied te zijn, aanleiding tot een altijd dieper onderzoeken en constateren juist daardoor tegen hun wil met een om zo te zeggen protocollarische zekerheid het werkelijk bestaan van het wonder. Zij onttrekken zich desalniettemin aan alle daarin liggende gevolgtrekkingen, die zij zelf konden maken en die bovendien de genezene hen op hun aandringen even vrijmoedig als verstaanbaar voorhoudt; zij breken ten slotte in hartstochtelijke verbittering het gesprek zelf af. Dit bewijst duidelijk dat zij voor hun deel besloten zijn om niet te zien en te verstaan. Terwijl zij echter tevens het geloof in de harten van de zielen, die onder hun leiding staan, met alle macht proberen te verhinderen en te onderdrukken en zich dus veel meer betonen zielenverdervers dan zielenverzorgers te zijn, waarvan zij zich de schijn geven, komt de Heere er nu toe het profetische woord te vervullen (Zechariah 11:8): "Ik heb drie herders in een maand afgesneden". Nog doet Hij het nu alleen met de getuigenis van Zijn mond tegen de boze herders, die dieven en moordenaars zijn. Wanneer Hij Zich echter nu snel de goede Herder betoond zal hebben, aan wie de schapen eigen zijn, omdat Hij Zijn leven voor hen laat en Zijn leven terug genomen zal hebben om van de hemel te heersen over alle geslachten van de mensen, zal Hij in de plaats van deze Overpriesters, Oudsten en Schriftgeleerden Zijn Profeten, Wijzen en Schriftgeleerden (Matthew 23:34) plaatsen en Hij zal ook de andere schapen, die van dezen stal niet zijn, nabij leiden, opdat het n Herder en n kudde wordt.

a. John 9:1-John 9:34. De genezing van de blindgeborene op Sabbat

return to 'Top of Page'

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, JOHANNES 9

John 9:1

DE BLINDGEBORENE WORDT DOOR CHRISTUS ZIENDE GEMAAKT

II. John 9:1-Hoofdst 10:42. De genezing aan het badwater te Bethesda, zestien maanden daarvoor volbracht (John 5:1), was voor de twistrede op het loofhuttenfeest, die wij in het vorige deel beschouwd hebben, de aanleiding van de disputatie (vgl. John 7:21). Toen waagde de tegenstanders nog niet het wonder als zodanig te betwijfelen; zij houden zich slechts aan het breken van de Sabbat, waaraan de Heere Zich heeft schuldig gemaakt en menen daarin reden genoeg te hebben om het feit zelf te ignoreren. Nu het feest van de tempelwijding nabij is, waarop de beslissing plaats zal hebben, volbrengt de Heere een werk, waarbij het duidelijke en onweersprekelijke van het feit dadelijk van het begin tegen alle twijfelingen en verdachtmakingen als zeker wordt gesteld. De tegenstanders zelf gaven in hun daaropvolgend zoeken, dat het werkelijk gebeurde eindelijk toch zou blijken niet werkelijk geschied te zijn, aanleiding tot een altijd dieper onderzoeken en constateren juist daardoor tegen hun wil met een om zo te zeggen protocollarische zekerheid het werkelijk bestaan van het wonder. Zij onttrekken zich desalniettemin aan alle daarin liggende gevolgtrekkingen, die zij zelf konden maken en die bovendien de genezene hen op hun aandringen even vrijmoedig als verstaanbaar voorhoudt; zij breken ten slotte in hartstochtelijke verbittering het gesprek zelf af. Dit bewijst duidelijk dat zij voor hun deel besloten zijn om niet te zien en te verstaan. Terwijl zij echter tevens het geloof in de harten van de zielen, die onder hun leiding staan, met alle macht proberen te verhinderen en te onderdrukken en zich dus veel meer betonen zielenverdervers dan zielenverzorgers te zijn, waarvan zij zich de schijn geven, komt de Heere er nu toe het profetische woord te vervullen (Zechariah 11:8): "Ik heb drie herders in een maand afgesneden". Nog doet Hij het nu alleen met de getuigenis van Zijn mond tegen de boze herders, die dieven en moordenaars zijn. Wanneer Hij Zich echter nu snel de goede Herder betoond zal hebben, aan wie de schapen eigen zijn, omdat Hij Zijn leven voor hen laat en Zijn leven terug genomen zal hebben om van de hemel te heersen over alle geslachten van de mensen, zal Hij in de plaats van deze Overpriesters, Oudsten en Schriftgeleerden Zijn Profeten, Wijzen en Schriftgeleerden (Matthew 23:34) plaatsen en Hij zal ook de andere schapen, die van dezen stal niet zijn, nabij leiden, opdat het n Herder en n kudde wordt.

a. John 9:1-John 9:34. De genezing van de blindgeborene op Sabbat

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. Ongeveer acht of negen weken na de voorvallen in de vorige afdeling, namelijk op Zaterdag 17 september van het jaar 29 na Christus, kwam de Heere weer van de tempel, evenals in John 8:59 : ditmaal evenals in John 5:1 v. nadat Hij Zich de laatste tijd als privaat persoon had gehouden. En een plaats in de nabijheid van de tempel voorbijgaand, waar zich gewoonlijk de bedelaars ophielden, zag Hij onder die een mens, blind van de geboorte af. Men kende hem algemeen in de stad en wist dat hij blind was, omdat hij dagelijks op de plaats zat en zijn ongeluk vlijtig openbaar maakte, om de voorbijgangers tot medelijden te bewegen (John 9:8. Acts 3:2),

Er zijn geen voldoende gronden om de mededeling van de evangelist zo te begrijpen, als sloot zich deze afdeling in chronologisch opzicht onmiddellijk aan de voorafgaande aan, als had de nu volgende gebeurtenis bij het toenmalig heengaan van Jezus van de tempel plaats gevonden, waar Hij, bedreigd door de stenen van de vijanden, Zich voor die verborg. Deze laatste uitdrukking sluit zo'n opvatting geheel en al uit en de gemoedsstemming van de discipelen was op die tijd, toen zij als vluchtend met de Heere uit de tempel weken, zeker niet zodanig, om nog in de onmiddellijke nabijheid daarvan een gesprek met de Meester aan te knopen om de oplossing van een moeilijke, godsdienstige vraag. Integendeel moet tussen het toen en heden een geruime tijd liggen, die hun hart geheel en al tot rust heeft laten komen, een tijd waarin zij meermalen opnieuw bij de tempel zijn geweest, zonder dat Jezus' leven opnieuw bedreigd zou zijn geworden, zodat zij zich nu weer geheel gerust voelen. Bovendien zullen wij zien hoe nauw de drie afdelingen van het 9de en 10de Hoofdstuk bij elkaar behoren en n geheel uitmaken, dat wel als tweede deel met het eerste in John 7:1, 8 tot een gemeenschappelijke groep is verbonden, maar toch aan de andere kant van het eerste deel als een nieuw, bijzonder gedeelte is afgezonderd. In dat geval geeft de tijdsbepaling in John 10:22 ons aanwijzing, volgens welke wij ons reeds in de nabijheid bevind in van het feest van de tempelwijding, dat volle negen weken later viel dan het loofhuttenfeest, (vgl. de kalender in het Slotwoord op 1 Makk. 4a). Of de laatste grote dag van het loofhuttenfeest waarop in de voor- en namiddag de Heere Zich zo had geopenbaard, als wij in John 7:37, en 8:12, hebben gelezen, keerden de overige feestbezoekers naar hun huis. Hij zelf bleef te Jeruzalem achter om in stilte te leven. Dat Hij weer naar Galilea zou gegaan zijn en daar Zijn vroeger werk zou hebben opgenomen, is een verkeerde mening van de schriftverklaarders, die volgens onze mening het wezenlijk verloop van Jezus' leven in het algemeen weerspreekt. De Heere heeft geen zo gehalveerd leven geleid, dat Hij Zich nu eens aan deze dan aan die provincie zou hebben gegeven; maar zolang Hij Zijn oog op Judea en Jeruzalem had gericht, behoorde Hij uitsluitend tot deze werkkring, zodat Hij in de tijd van John 2:13-John 5:47 Zich niet door de Samaritanen liet dringen om langer dan twee dagen bij hen te blijven, noch door de Galileërs, om reeds nu Zijn arbeidsveld onder hen te stellen (John 4:43, ). Nu Hij met Galilea heeft afgedaan (Matthew 19:2) en volgens aanwijzing van Zijn Vader Zich weer in Jeruzalem en Judea bevond, behoort Hij hier zolang, totdat Hij voor het tegen Hem aangewende geweld geheel zal moeten wijken (John 7:1 tot 10:39 , om dan eerst naar Perea of in het land aan de andere kant van de Jordaan te vertrekken. De voorstelling van de drie eerste evangelisten, die in Matthew 4:12-Matthew 18:35 Mark 1:14-Mark 9:50 Luke 4:14-Luke 9:50 een voortgaande reeks van verhalen geven, zonder ook maar in het minst te wijzen op een werkzaamheid van Christus in een ander gedeelte van het land dan in Galilea, zou niet de volle waarheid en rechtvaardiging hebben, die zij inderdaad heeft, als de chronologische orde zo wordt geconstrueerd als bijvoorbeeld Wieseler, Lichtenstein en Lange doen (zie de Bijlage tot de "overeenstemming van de evangeliën"). Daarentegen verkrijgen wij volgens die constructie, die wijzelf hebben voorgesteld, een juiste blik in de levensloop van Jezus. Nadat Zijn eerste proef met Juda en Jeruzalem, waarbij Hij Zich vertoonde in de gedaante, zoals die in Malachi 3:1-Malachi 3:4 van Hem was voorspeld, over het algemeen vruchteloos gebleken was (John 2:13-John 4:3 , verliet Hij het land van Judea op de weg door Samaria en keerde Hij tot het private leven terug, zodat Hij zelfs de zes discipelen, die Hij om Zich vergaderd had, weer naar hun gewoon werk liet gaan (John 4:4-John 4:54). Slechts als een gewoon feestgenoot komt Hij op het feest, in John 5:1 ongenoemd gebleven. Hij klopt opnieuw te Jeruzalem aan, of men daar opnieuw Zijn stem niet zal horen en de deur voor Hem opendoen, terwijl Hij de 38-jarige zieke aan het badwater Bethesda geneest en zo het profetische woord in Isaiah 35:6 : "Dan zal de kreupele springen als een hert" tot vervulling brengt. Maar de tong van de stommen wil geen lof uitspreken; "U wilt tot Mij niet komen, opdat u het leven mag hebben, " dat is het gevolg van de poging, die nu wederom is gedaan en aan de vorige tot een geheel zich samenhecht. Ja, het is reeds zo ver gekomen dat men Hem te Jeruzalem naar het leven staat en omdat juist nu Johannes de Doper zijn openbare loopbaan voleindigd heeft, verplaatst de Heere nu Zijn werkzaamheid naar Galilea. Met deze heeft Hij na een en een derdejaar gedaan; welke vrucht zij heeft gedragen, heeft Johannes ons in John 6:1 door een enkel bewijs duidelijk voorgesteld. Daarop volgt een geheel nieuwe, insgelijks dubbele poging met Juda en Jeruzalem. Wat in John 7:11-John 8:59 wordt meegedeeld, komt enigzins overeen met dat in John 2:13-John 4:3 en zo wordt wat in John 9:1-John 10:39 verteld is enigermate gedekt met het voorgevallene volgens John 5:1-John 5:47 Evenals vroeger op het niet genoemde feest Jezus het woord in Isaiah 35:6 tot vervulling bracht, neemt Hij nu het in Isaiah 35:5 voorspelde tot een motief voor Zijn tegenwoordig werk; dan zullen de ogen van de blinden opengedaan worden en wat Hij aan de blindgeborene doet, is als een vraag of "de oren van de doven" nu voor Zijn woord geopend zullen worden, dat Hij eindelijk gehoor vindt. In de acht tot negen weken sinds de opgewondenheid in John 8:59 heeft Hij de Joden tijd gelaten om weer tot rust en nadenken terug te keren. Wanneer Hij daarom op de Sabbatten Zich regelmatig bij de godsdienst in de tempel bevonden heeft, is Hij toch niet meer als leraar opgetreden, maar slechts als privaat persoon verschenen en heeft Hij zorgvuldig alles vermeden om de tegenstanders door iets, dat voor hen aanstotelijk zou zijn, op te wekken. Daarom maakt de samenspraak in John 9:10, geheel de indruk dat Hij de burgers te Jeruzalem als tot een gewone, een onbekende vreemdeling was geworden. Maar nu staat een nieuw feest onmiddellijk voor de deur, het feest van de tempelwijding. Dit is wel slechts een menselijke instelling (1 Makk. 4:59 en Es 9:28), maar toch door de profetie (Zechariah 9:16) tot een Messiaans feest geheiligd. De Heere mag dus niet toeven om een nieuwe beslissing op dit feest voor te bereiden en Hij bereidt die voor door op de Sabbat, die aan het feest voorafgaat, het werk aan de blindgeborene te verrichten. Het is de gedachte, dat voor Hem nu weer een ure gekomen is om Zich te openbaren, die Hem vervult, als Hij bij het uitgaan uit de tempel op deze ongelukkige het oog slaat. Hij ziet vooruit tot welk einde ook nu Zijn getuigenis van Zichzelf zal leiden, maar de Vader heeft de blinde ook heden op Zijn weg gebracht en Hij weet, dat Hij niet langer zijn genezing mag achterhouden. Gods uur is, om zo te zeggen, geslagen. "Jezus zag een mens, blind van de geboorte", daarmee is uitgesproken dat Hij op hem lette. Het zien zou voor de discipel geen zichtbaar feit geweest zijn, als het niet een aanzien was geweest met een veelbetekenende blik, die op een nadenken van de kant van de Heere wees en wat de discipelen nu vragen, dat is alsof zij meenden de gedachten van de Meester te hebben geraden. Zij wilden opzettelijk de zaak ter sprake brengen, die naar hun mening Hem bezig hield. Maar zij vergissen zich in hun mening; daarom wijst Hij hun vraag met een kort antwoord af, om hen dadelijk in de kring van Zijn werkelijke gedachten in te leiden.

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. Ongeveer acht of negen weken na de voorvallen in de vorige afdeling, namelijk op Zaterdag 17 september van het jaar 29 na Christus, kwam de Heere weer van de tempel, evenals in John 8:59 : ditmaal evenals in John 5:1 v. nadat Hij Zich de laatste tijd als privaat persoon had gehouden. En een plaats in de nabijheid van de tempel voorbijgaand, waar zich gewoonlijk de bedelaars ophielden, zag Hij onder die een mens, blind van de geboorte af. Men kende hem algemeen in de stad en wist dat hij blind was, omdat hij dagelijks op de plaats zat en zijn ongeluk vlijtig openbaar maakte, om de voorbijgangers tot medelijden te bewegen (John 9:8. Acts 3:2),

Er zijn geen voldoende gronden om de mededeling van de evangelist zo te begrijpen, als sloot zich deze afdeling in chronologisch opzicht onmiddellijk aan de voorafgaande aan, als had de nu volgende gebeurtenis bij het toenmalig heengaan van Jezus van de tempel plaats gevonden, waar Hij, bedreigd door de stenen van de vijanden, Zich voor die verborg. Deze laatste uitdrukking sluit zo'n opvatting geheel en al uit en de gemoedsstemming van de discipelen was op die tijd, toen zij als vluchtend met de Heere uit de tempel weken, zeker niet zodanig, om nog in de onmiddellijke nabijheid daarvan een gesprek met de Meester aan te knopen om de oplossing van een moeilijke, godsdienstige vraag. Integendeel moet tussen het toen en heden een geruime tijd liggen, die hun hart geheel en al tot rust heeft laten komen, een tijd waarin zij meermalen opnieuw bij de tempel zijn geweest, zonder dat Jezus' leven opnieuw bedreigd zou zijn geworden, zodat zij zich nu weer geheel gerust voelen. Bovendien zullen wij zien hoe nauw de drie afdelingen van het 9de en 10de Hoofdstuk bij elkaar behoren en n geheel uitmaken, dat wel als tweede deel met het eerste in John 7:1, 8 tot een gemeenschappelijke groep is verbonden, maar toch aan de andere kant van het eerste deel als een nieuw, bijzonder gedeelte is afgezonderd. In dat geval geeft de tijdsbepaling in John 10:22 ons aanwijzing, volgens welke wij ons reeds in de nabijheid bevind in van het feest van de tempelwijding, dat volle negen weken later viel dan het loofhuttenfeest, (vgl. de kalender in het Slotwoord op 1 Makk. 4a). Of de laatste grote dag van het loofhuttenfeest waarop in de voor- en namiddag de Heere Zich zo had geopenbaard, als wij in John 7:37, en 8:12, hebben gelezen, keerden de overige feestbezoekers naar hun huis. Hij zelf bleef te Jeruzalem achter om in stilte te leven. Dat Hij weer naar Galilea zou gegaan zijn en daar Zijn vroeger werk zou hebben opgenomen, is een verkeerde mening van de schriftverklaarders, die volgens onze mening het wezenlijk verloop van Jezus' leven in het algemeen weerspreekt. De Heere heeft geen zo gehalveerd leven geleid, dat Hij Zich nu eens aan deze dan aan die provincie zou hebben gegeven; maar zolang Hij Zijn oog op Judea en Jeruzalem had gericht, behoorde Hij uitsluitend tot deze werkkring, zodat Hij in de tijd van John 2:13-John 5:47 Zich niet door de Samaritanen liet dringen om langer dan twee dagen bij hen te blijven, noch door de Galileërs, om reeds nu Zijn arbeidsveld onder hen te stellen (John 4:43, ). Nu Hij met Galilea heeft afgedaan (Matthew 19:2) en volgens aanwijzing van Zijn Vader Zich weer in Jeruzalem en Judea bevond, behoort Hij hier zolang, totdat Hij voor het tegen Hem aangewende geweld geheel zal moeten wijken (John 7:1 tot 10:39 , om dan eerst naar Perea of in het land aan de andere kant van de Jordaan te vertrekken. De voorstelling van de drie eerste evangelisten, die in Matthew 4:12-Matthew 18:35 Mark 1:14-Mark 9:50 Luke 4:14-Luke 9:50 een voortgaande reeks van verhalen geven, zonder ook maar in het minst te wijzen op een werkzaamheid van Christus in een ander gedeelte van het land dan in Galilea, zou niet de volle waarheid en rechtvaardiging hebben, die zij inderdaad heeft, als de chronologische orde zo wordt geconstrueerd als bijvoorbeeld Wieseler, Lichtenstein en Lange doen (zie de Bijlage tot de "overeenstemming van de evangeliën"). Daarentegen verkrijgen wij volgens die constructie, die wijzelf hebben voorgesteld, een juiste blik in de levensloop van Jezus. Nadat Zijn eerste proef met Juda en Jeruzalem, waarbij Hij Zich vertoonde in de gedaante, zoals die in Malachi 3:1-Malachi 3:4 van Hem was voorspeld, over het algemeen vruchteloos gebleken was (John 2:13-John 4:3 , verliet Hij het land van Judea op de weg door Samaria en keerde Hij tot het private leven terug, zodat Hij zelfs de zes discipelen, die Hij om Zich vergaderd had, weer naar hun gewoon werk liet gaan (John 4:4-John 4:54). Slechts als een gewoon feestgenoot komt Hij op het feest, in John 5:1 ongenoemd gebleven. Hij klopt opnieuw te Jeruzalem aan, of men daar opnieuw Zijn stem niet zal horen en de deur voor Hem opendoen, terwijl Hij de 38-jarige zieke aan het badwater Bethesda geneest en zo het profetische woord in Isaiah 35:6 : "Dan zal de kreupele springen als een hert" tot vervulling brengt. Maar de tong van de stommen wil geen lof uitspreken; "U wilt tot Mij niet komen, opdat u het leven mag hebben, " dat is het gevolg van de poging, die nu wederom is gedaan en aan de vorige tot een geheel zich samenhecht. Ja, het is reeds zo ver gekomen dat men Hem te Jeruzalem naar het leven staat en omdat juist nu Johannes de Doper zijn openbare loopbaan voleindigd heeft, verplaatst de Heere nu Zijn werkzaamheid naar Galilea. Met deze heeft Hij na een en een derdejaar gedaan; welke vrucht zij heeft gedragen, heeft Johannes ons in John 6:1 door een enkel bewijs duidelijk voorgesteld. Daarop volgt een geheel nieuwe, insgelijks dubbele poging met Juda en Jeruzalem. Wat in John 7:11-John 8:59 wordt meegedeeld, komt enigzins overeen met dat in John 2:13-John 4:3 en zo wordt wat in John 9:1-John 10:39 verteld is enigermate gedekt met het voorgevallene volgens John 5:1-John 5:47 Evenals vroeger op het niet genoemde feest Jezus het woord in Isaiah 35:6 tot vervulling bracht, neemt Hij nu het in Isaiah 35:5 voorspelde tot een motief voor Zijn tegenwoordig werk; dan zullen de ogen van de blinden opengedaan worden en wat Hij aan de blindgeborene doet, is als een vraag of "de oren van de doven" nu voor Zijn woord geopend zullen worden, dat Hij eindelijk gehoor vindt. In de acht tot negen weken sinds de opgewondenheid in John 8:59 heeft Hij de Joden tijd gelaten om weer tot rust en nadenken terug te keren. Wanneer Hij daarom op de Sabbatten Zich regelmatig bij de godsdienst in de tempel bevonden heeft, is Hij toch niet meer als leraar opgetreden, maar slechts als privaat persoon verschenen en heeft Hij zorgvuldig alles vermeden om de tegenstanders door iets, dat voor hen aanstotelijk zou zijn, op te wekken. Daarom maakt de samenspraak in John 9:10, geheel de indruk dat Hij de burgers te Jeruzalem als tot een gewone, een onbekende vreemdeling was geworden. Maar nu staat een nieuw feest onmiddellijk voor de deur, het feest van de tempelwijding. Dit is wel slechts een menselijke instelling (1 Makk. 4:59 en Es 9:28), maar toch door de profetie (Zechariah 9:16) tot een Messiaans feest geheiligd. De Heere mag dus niet toeven om een nieuwe beslissing op dit feest voor te bereiden en Hij bereidt die voor door op de Sabbat, die aan het feest voorafgaat, het werk aan de blindgeborene te verrichten. Het is de gedachte, dat voor Hem nu weer een ure gekomen is om Zich te openbaren, die Hem vervult, als Hij bij het uitgaan uit de tempel op deze ongelukkige het oog slaat. Hij ziet vooruit tot welk einde ook nu Zijn getuigenis van Zichzelf zal leiden, maar de Vader heeft de blinde ook heden op Zijn weg gebracht en Hij weet, dat Hij niet langer zijn genezing mag achterhouden. Gods uur is, om zo te zeggen, geslagen. "Jezus zag een mens, blind van de geboorte", daarmee is uitgesproken dat Hij op hem lette. Het zien zou voor de discipel geen zichtbaar feit geweest zijn, als het niet een aanzien was geweest met een veelbetekenende blik, die op een nadenken van de kant van de Heere wees en wat de discipelen nu vragen, dat is alsof zij meenden de gedachten van de Meester te hebben geraden. Zij wilden opzettelijk de zaak ter sprake brengen, die naar hun mening Hem bezig hield. Maar zij vergissen zich in hun mening; daarom wijst Hij hun vraag met een kort antwoord af, om hen dadelijk in de kring van Zijn werkelijke gedachten in te leiden.

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. En Zijn discipelen merkten hoe de Heere deze mens met een zeer eigenaardige blik aanzag en vermoedden daaruit dat er iets bijzonders in Zijn ziel plaats had. Zij meenden dat Hij over het ongeluk van de man nadacht, omdat toch dergelijke bedelaars van beroep gehouden werden voor degenen, op wieeen vloek van God rustte (Psalms 37:25; Psalms 109:10). Zij vroegen Hem: Rabbi! wie heeft er gezondigd, wie heeft een bijzondere schuld op zich geladen, een schuld, met zo'n grote ellende gestraft, deze man zelf, of - want dit kan bezwaarlijk - dragen niet eer zijn ouders er de schuld van, dat hij blind zou geboren worden en nu om brood moet bedelen (Deuteronomy 15:4 v. )?

De discipelen menen niet, dat noch het een noch het ander plaats kon hebben, maar zoals de positieve uitdrukking van de tweeledig gestelde vraag aanwijst, dat het ene of het andere plaats vinden moest. Zij zijn nog geheel in de volksmening (vgl. Acts 28:4), dat een bijzonder ongeluk de straf voor bijzondere zonden was. Omdat nu de blinde blind geboren was, moest f hij zelf reeds in de schoot van zijn moeder hebben gezondigd (volgens de volksmening, dat reeds bij de embryo affecten (Luke 1:41, Luke 1:44) en met name boze affecten en het heersen van de laatsten plaats hebben kon), of hier moest gesproken kunnen worden van een schuld van de ouders, waarvoor hij boette.

Is het dwaas dat de discipelen zo vragen? Is er geen vernieling van de gezondheid door eigen schuld? Willen wij het ernstige woord tegenspreken dat God de zonden van de vaderen bezoekt aan de kinderen? Als wij op de kinderen van de dronkaard zien, of als een vloeker onder zeven kinderen vier doofstommen heeft, zijn dat geen sprekende gevallen, die belangrijke vragen doen oprijzen? Maar de discipelen doen wat zij moesten; zij leggen de schuld niet liefdeloos op de ongelukkige, of op zijn ouders (vgl. John 9:34), zij leggen aan Jezus de vraag voor; en Jezus spreekt beide vrij van een dergelijke schuld, al doet Hij het ook niet van iedere zonde. Hij leidt de gedachte van de verborgen oorzaken af op het duidelijk doel van de genade: "Dat de werken van God in hem openbaar worden, " dat is de bedoeling van de eeuwige ontferming. Aan alle lijders wil God Zich verheerlijken, als zij slechts geloof hebben; Hij helpt en geneest of verzacht toch het lijden, Hij gebruikt het honderden malen als een middel tot opvoeding, tot bewaring voor het boze en tot ondenkbare zegen. Maar hier wil de Heere iets bijzonders doen; Hij ziet in de geest dat deze blinde daarom blind geboren werd, opdat hij dubbel heerlijk ertoe zou komen om aan lichaam en ziel het licht te aanschouwen.

De werken van God met het bepalend lidwoord kunnen geen andere zijn, dan de in vers genoemde werken van Degene, die Jezus heeft gezonden. Wij moeten dus denken aan de werkzaamheid van God, die de zaligheid van de wereld ten doel heeft, aan die werken, die onze verlossing tot inhoud en doel hebben. Zo'n werk is de genezing van de blinde, in het volgende ons meegedeeld. Het doel was niet alleen dat de arme mens van zijn plaag werd verlost, maar, evenals de overige wonderen van Jezus, heeft ook dit zowel een typische als symbolische betekenis: "Jezus is het licht van de wereld; " deze blinde is een beeld van de wereld, die in duisternis en schaduwen van de dood gezeten, licht nodig heeft en Jezus' genezing is een beeld van de opheffing van de duisternis, die van Jezus uitgaat en door Hem bewerkt wordt, alsook van de mededeling van het licht aan de wereld.

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. En Zijn discipelen merkten hoe de Heere deze mens met een zeer eigenaardige blik aanzag en vermoedden daaruit dat er iets bijzonders in Zijn ziel plaats had. Zij meenden dat Hij over het ongeluk van de man nadacht, omdat toch dergelijke bedelaars van beroep gehouden werden voor degenen, op wieeen vloek van God rustte (Psalms 37:25; Psalms 109:10). Zij vroegen Hem: Rabbi! wie heeft er gezondigd, wie heeft een bijzondere schuld op zich geladen, een schuld, met zo'n grote ellende gestraft, deze man zelf, of - want dit kan bezwaarlijk - dragen niet eer zijn ouders er de schuld van, dat hij blind zou geboren worden en nu om brood moet bedelen (Deuteronomy 15:4 v. )?

De discipelen menen niet, dat noch het een noch het ander plaats kon hebben, maar zoals de positieve uitdrukking van de tweeledig gestelde vraag aanwijst, dat het ene of het andere plaats vinden moest. Zij zijn nog geheel in de volksmening (vgl. Acts 28:4), dat een bijzonder ongeluk de straf voor bijzondere zonden was. Omdat nu de blinde blind geboren was, moest f hij zelf reeds in de schoot van zijn moeder hebben gezondigd (volgens de volksmening, dat reeds bij de embryo affecten (Luke 1:41, Luke 1:44) en met name boze affecten en het heersen van de laatsten plaats hebben kon), of hier moest gesproken kunnen worden van een schuld van de ouders, waarvoor hij boette.

Is het dwaas dat de discipelen zo vragen? Is er geen vernieling van de gezondheid door eigen schuld? Willen wij het ernstige woord tegenspreken dat God de zonden van de vaderen bezoekt aan de kinderen? Als wij op de kinderen van de dronkaard zien, of als een vloeker onder zeven kinderen vier doofstommen heeft, zijn dat geen sprekende gevallen, die belangrijke vragen doen oprijzen? Maar de discipelen doen wat zij moesten; zij leggen de schuld niet liefdeloos op de ongelukkige, of op zijn ouders (vgl. John 9:34), zij leggen aan Jezus de vraag voor; en Jezus spreekt beide vrij van een dergelijke schuld, al doet Hij het ook niet van iedere zonde. Hij leidt de gedachte van de verborgen oorzaken af op het duidelijk doel van de genade: "Dat de werken van God in hem openbaar worden, " dat is de bedoeling van de eeuwige ontferming. Aan alle lijders wil God Zich verheerlijken, als zij slechts geloof hebben; Hij helpt en geneest of verzacht toch het lijden, Hij gebruikt het honderden malen als een middel tot opvoeding, tot bewaring voor het boze en tot ondenkbare zegen. Maar hier wil de Heere iets bijzonders doen; Hij ziet in de geest dat deze blinde daarom blind geboren werd, opdat hij dubbel heerlijk ertoe zou komen om aan lichaam en ziel het licht te aanschouwen.

De werken van God met het bepalend lidwoord kunnen geen andere zijn, dan de in vers genoemde werken van Degene, die Jezus heeft gezonden. Wij moeten dus denken aan de werkzaamheid van God, die de zaligheid van de wereld ten doel heeft, aan die werken, die onze verlossing tot inhoud en doel hebben. Zo'n werk is de genezing van de blinde, in het volgende ons meegedeeld. Het doel was niet alleen dat de arme mens van zijn plaag werd verlost, maar, evenals de overige wonderen van Jezus, heeft ook dit zowel een typische als symbolische betekenis: "Jezus is het licht van de wereld; " deze blinde is een beeld van de wereld, die in duisternis en schaduwen van de dood gezeten, licht nodig heeft en Jezus' genezing is een beeld van de opheffing van de duisternis, die van Jezus uitgaat en door Hem bewerkt wordt, alsook van de mededeling van het licht aan de wereld.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. Jezus antwoordde: Noch deze heeft gezondigd, noch zijn ouders in de zin, waarin u het woord opvat (Luke 13:2, Luke 13:4), maar dit is gebeurd, zijn lijden is over hem beschikt, opdat de werken van God, die Hij in de zending van de Zoon met de wereld voor heeft, in Hem geopenbaard zouden worden, niet alleen voor zijn eigen persoon, maar ook als een voorbeeld voor anderen. Deze arme man kon Christus niet zien, maar Christus zag hem en kwam beide zijn gebeden en verwachtingen voor met een verrassende genezing. Christus is vaak gevonden door degenen die Hem niet zochten, noch zagen (Isaiah 65:1). En als wij iets van Christus weten of begrijpen, het is omdat wij eerst door Hem gekend werden (Galatians 4:9). De Heere ontmoette hier een blindgeborene, opdat Hij een bewijs zou geven van Zijn macht, om in de meest hopeloze gevallen te helpen en om een toonbeeld te stellen van het werk van Zijn genade op de zielen van zondaars, waardoor het gezicht gegeven wordt aan degenen, die van nature blind waren. De bezwaren over Gods voorzienigheid, hoe onoplosbaar anders, kunnen hierin de oplossing vinden: God wil Zichzelf daarin openbaren, om Zijn heerlijkheid te doen zien. De bedoelingen van de Voorzienigheid worden gewoonlijk niet duidelijk, dan lange tijd na de uitkomst.

In deze redegeving van de Heeren valt een lichtstraal uit de Godheid in de mensheid. Het is een oplossing van de raadsels van het leven, zoals alleen de Godheid kan geven, die uit de schoot van de Vader gekomen, alle dingen weet. Waarom laat God de gevolgen van de zonde, de ziekten, de kwalen, al de jammeren van het leven en de kroon van dat alles, de dood voortbestaan? Opdat de werken van God in de door de zonde ellendig geworden mensen openbaar zouden worden. En wat zijn nu de werken van God? De zegeningen, de begenadigingen, de reddingen van God. God laat de ellende van de zonde voortduren, opdat een ieder uit de diepte van zijn ellende roept tot de Heer om kwijtschelding van schuld, om verzoening en vergeving, om genade, met n woord: om tijdelijke uitkomsten en eeuwige verlossingen. God liet u, blinde, uit natuurlijke oorzaken, buiten u en buiten iemands wil blind geboren worden, of op latere leeftijd blind worden en verhinderde het niet, opdat u uit uw nacht tot God zou roepen om licht, om het licht dat al het andere licht te boven gaat, om het eeuwige licht; en een ieder mens, in welke ellende ook verkerend, moest juist in die ellende het punt van uitgang tot God vinden; met andere woorden: God liet u, mens, zonder dat Hij het verhinderde, door de zonde in de ellende komen, opdat u zich door Hem zou laten verlossen n van de zonde n van haar gevolgen: uw ellende. Immers de grote zaak voor ons is, dat de werken van God in ons openbaar worden. Gods werken Zijn groot buiten en zonder ons, maar God wil dat wij er deel aan hebben. Dit nu geschiedt ook zonder opheffing van het lichamelijk lijden. Hoe menig blinde wordt bekeerd zonder ziende te worden. De blindgeborene van onze tekst werd ziende en bekeerd. Maar het ene is een beeld van het andere. Waar de bekering voorafgaat, volgt het zien in heerlijkheid onfeilbaar zeker. Niet het ziende worden voor een tijd, maar het zalig worden voor de eeuwigheid is de grote zaak. Reeds in het natuurlijke kan de blinde opgeruimd zijn als de ziende, ja, zo groot en goed is God, dat Hij maken kan, dat men bij het gemis van het allervoortreffelijkste zintuig en van het allermeest verheugend genot (de aanschouwing van het licht) zich nochtans gelukkig kan gevoelen. Niet de blindheid maakt in de regel de blinde ongelukkig, maar de afhankelijke toestand waarin zijn blindheid hem brengt en waarin niet zelden de onvriendelijkheid van de mensen hem houdt. Plaats de blinde in een kring van liefhebbende mensen, die hem al de oplettendheden bewijzen, die zijn toestand vanzelf eisen en hij zal zijn blindheid vergeten. En zo is het met alle misdeelden, gebrekkigen en ongelukkigen in deze wereld. Maar zie nu, daar richt de persoonlijke liefde, de persoonlijke genade, de Heer der heerlijkheid zelf Zijn stappen naar een van die blinden, waarvan wij zo-even spraken en wel bij een blindgeborene en nu kunnen wij het ons reeds voorstellen, hoe gelukkig hij worden zal. De tijd van de omwandeling van de Heere op aarde was een heerlijke tijd voor de ongelukkigen; de lijdende mensheid had sinds de val in het paradijs nog zo'n tijd van redding, van hulp, van verlossing niet gezien. De grote uitzonderingen op de regel: de wonderdadige verlossingen van God uit ziekte en dood, waren nu aan de orde van de dag. Trouwens, de Zoon van God moest Zich als zodanig bewijzen en Hij bewees Zich als zodanig.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. Jezus antwoordde: Noch deze heeft gezondigd, noch zijn ouders in de zin, waarin u het woord opvat (Luke 13:2, Luke 13:4), maar dit is gebeurd, zijn lijden is over hem beschikt, opdat de werken van God, die Hij in de zending van de Zoon met de wereld voor heeft, in Hem geopenbaard zouden worden, niet alleen voor zijn eigen persoon, maar ook als een voorbeeld voor anderen. Deze arme man kon Christus niet zien, maar Christus zag hem en kwam beide zijn gebeden en verwachtingen voor met een verrassende genezing. Christus is vaak gevonden door degenen die Hem niet zochten, noch zagen (Isaiah 65:1). En als wij iets van Christus weten of begrijpen, het is omdat wij eerst door Hem gekend werden (Galatians 4:9). De Heere ontmoette hier een blindgeborene, opdat Hij een bewijs zou geven van Zijn macht, om in de meest hopeloze gevallen te helpen en om een toonbeeld te stellen van het werk van Zijn genade op de zielen van zondaars, waardoor het gezicht gegeven wordt aan degenen, die van nature blind waren. De bezwaren over Gods voorzienigheid, hoe onoplosbaar anders, kunnen hierin de oplossing vinden: God wil Zichzelf daarin openbaren, om Zijn heerlijkheid te doen zien. De bedoelingen van de Voorzienigheid worden gewoonlijk niet duidelijk, dan lange tijd na de uitkomst.

In deze redegeving van de Heeren valt een lichtstraal uit de Godheid in de mensheid. Het is een oplossing van de raadsels van het leven, zoals alleen de Godheid kan geven, die uit de schoot van de Vader gekomen, alle dingen weet. Waarom laat God de gevolgen van de zonde, de ziekten, de kwalen, al de jammeren van het leven en de kroon van dat alles, de dood voortbestaan? Opdat de werken van God in de door de zonde ellendig geworden mensen openbaar zouden worden. En wat zijn nu de werken van God? De zegeningen, de begenadigingen, de reddingen van God. God laat de ellende van de zonde voortduren, opdat een ieder uit de diepte van zijn ellende roept tot de Heer om kwijtschelding van schuld, om verzoening en vergeving, om genade, met n woord: om tijdelijke uitkomsten en eeuwige verlossingen. God liet u, blinde, uit natuurlijke oorzaken, buiten u en buiten iemands wil blind geboren worden, of op latere leeftijd blind worden en verhinderde het niet, opdat u uit uw nacht tot God zou roepen om licht, om het licht dat al het andere licht te boven gaat, om het eeuwige licht; en een ieder mens, in welke ellende ook verkerend, moest juist in die ellende het punt van uitgang tot God vinden; met andere woorden: God liet u, mens, zonder dat Hij het verhinderde, door de zonde in de ellende komen, opdat u zich door Hem zou laten verlossen n van de zonde n van haar gevolgen: uw ellende. Immers de grote zaak voor ons is, dat de werken van God in ons openbaar worden. Gods werken Zijn groot buiten en zonder ons, maar God wil dat wij er deel aan hebben. Dit nu geschiedt ook zonder opheffing van het lichamelijk lijden. Hoe menig blinde wordt bekeerd zonder ziende te worden. De blindgeborene van onze tekst werd ziende en bekeerd. Maar het ene is een beeld van het andere. Waar de bekering voorafgaat, volgt het zien in heerlijkheid onfeilbaar zeker. Niet het ziende worden voor een tijd, maar het zalig worden voor de eeuwigheid is de grote zaak. Reeds in het natuurlijke kan de blinde opgeruimd zijn als de ziende, ja, zo groot en goed is God, dat Hij maken kan, dat men bij het gemis van het allervoortreffelijkste zintuig en van het allermeest verheugend genot (de aanschouwing van het licht) zich nochtans gelukkig kan gevoelen. Niet de blindheid maakt in de regel de blinde ongelukkig, maar de afhankelijke toestand waarin zijn blindheid hem brengt en waarin niet zelden de onvriendelijkheid van de mensen hem houdt. Plaats de blinde in een kring van liefhebbende mensen, die hem al de oplettendheden bewijzen, die zijn toestand vanzelf eisen en hij zal zijn blindheid vergeten. En zo is het met alle misdeelden, gebrekkigen en ongelukkigen in deze wereld. Maar zie nu, daar richt de persoonlijke liefde, de persoonlijke genade, de Heer der heerlijkheid zelf Zijn stappen naar een van die blinden, waarvan wij zo-even spraken en wel bij een blindgeborene en nu kunnen wij het ons reeds voorstellen, hoe gelukkig hij worden zal. De tijd van de omwandeling van de Heere op aarde was een heerlijke tijd voor de ongelukkigen; de lijdende mensheid had sinds de val in het paradijs nog zo'n tijd van redding, van hulp, van verlossing niet gezien. De grote uitzonderingen op de regel: de wonderdadige verlossingen van God uit ziekte en dood, waren nu aan de orde van de dag. Trouwens, de Zoon van God moest Zich als zodanig bewijzen en Hij bewees Zich als zodanig.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. Nu stond hij wel dikwijls hier en ben Ik om bepaalde redenen zonder nader op hem te letten, hem voorbijgegaan, maar heden kan Ik niet weer hetzelfde doen. a)Ik moet werken de werken van degene, die Mij gezonden heeft zolang het dag is. Ik mag niet een van deze, die Mij bevolen zijn, verzuimen: want de nacht komt wanneer Ik aan de hemel als zon neerdaal en niemand van u, die de Mijne bent, werken kan en een door mij wellicht uitgesteld werk kan inhalen (vgl. Luke 22:35, )

a) John 5:19.

Zei de Heer: Ik moet werken terwijl het dag is, want de nacht komt, wanneer niemand werken kan, dan mogen al Zijn dienstknechten dit woord wel ter harte nemen en trachten in de voetstappen van hun Meester te wandelen. Hoe velen zullen zich toch van talloze verzuimen en van een schandelijke traagheid te beschuldigen hebben, waarvan zij nochtans eenmaal rekenschap zullen moeten geven. Maar wie is de Christen, die ook dit woord niet nodig heeft, bij de kortstondigheid van het leven en het grote werk, dat hij, zo voor zichzelf als in betrekking tot anderen, te volbrengen heeft? Weldra komt de nacht van de dood, waarin geen herstel meer mogelijk is en de plaats van de boom zal zijn, waar hij neervalt; zalig hij, die de Heer des huizes dan bereid zal vinden en welgelukzalig de rentmeester, die dan met vrijmoedigheid rekenschap zal kunnen geven, van de tijd, die hem gegeven was alsook van de talenten, die hem waren toevertrouwd! God doe het ons allen begrijpen, opdat niet zovele kostelijke uren en dagen door nutteloze gesprekken, door ijdele bezigheden en wereldse vermaken worden verbeuzeld, wat ons eenmaal zeker, maar dan te laat, berouwen zou, wanneer de vraag van de apostel ook ons zou gelden: "Welke vrucht dan had u toen van die dingen, waarover u zich nu schaamt?" (Romans 6:21).

In deze tijd begon de zon onder te gaan en met de naderende avond zou de Sabbat een aanvang nemen, vgl. John 9:4. Zoals de Heiland `s morgens Zijn beeldspraak van het opgaan van de zon genomen had (vgl. John 8:1, John 8:12), ontleende Hij nu Zijn spreekwijzen van haar ondergang. Ik ben het Licht van de wereld, zolang dit Licht schijnt en Ik Mijn leer onder de Joden voorstel, is het dag voor dat volk; maar zoals nu de zon ondergaat, zal het ook, na Mijn vertrek uit de wereld, nacht worden voor de Joden.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. Nu stond hij wel dikwijls hier en ben Ik om bepaalde redenen zonder nader op hem te letten, hem voorbijgegaan, maar heden kan Ik niet weer hetzelfde doen. a)Ik moet werken de werken van degene, die Mij gezonden heeft zolang het dag is. Ik mag niet een van deze, die Mij bevolen zijn, verzuimen: want de nacht komt wanneer Ik aan de hemel als zon neerdaal en niemand van u, die de Mijne bent, werken kan en een door mij wellicht uitgesteld werk kan inhalen (vgl. Luke 22:35, )

a) John 5:19.

Zei de Heer: Ik moet werken terwijl het dag is, want de nacht komt, wanneer niemand werken kan, dan mogen al Zijn dienstknechten dit woord wel ter harte nemen en trachten in de voetstappen van hun Meester te wandelen. Hoe velen zullen zich toch van talloze verzuimen en van een schandelijke traagheid te beschuldigen hebben, waarvan zij nochtans eenmaal rekenschap zullen moeten geven. Maar wie is de Christen, die ook dit woord niet nodig heeft, bij de kortstondigheid van het leven en het grote werk, dat hij, zo voor zichzelf als in betrekking tot anderen, te volbrengen heeft? Weldra komt de nacht van de dood, waarin geen herstel meer mogelijk is en de plaats van de boom zal zijn, waar hij neervalt; zalig hij, die de Heer des huizes dan bereid zal vinden en welgelukzalig de rentmeester, die dan met vrijmoedigheid rekenschap zal kunnen geven, van de tijd, die hem gegeven was alsook van de talenten, die hem waren toevertrouwd! God doe het ons allen begrijpen, opdat niet zovele kostelijke uren en dagen door nutteloze gesprekken, door ijdele bezigheden en wereldse vermaken worden verbeuzeld, wat ons eenmaal zeker, maar dan te laat, berouwen zou, wanneer de vraag van de apostel ook ons zou gelden: "Welke vrucht dan had u toen van die dingen, waarover u zich nu schaamt?" (Romans 6:21).

In deze tijd begon de zon onder te gaan en met de naderende avond zou de Sabbat een aanvang nemen, vgl. John 9:4. Zoals de Heiland `s morgens Zijn beeldspraak van het opgaan van de zon genomen had (vgl. John 8:1, John 8:12), ontleende Hij nu Zijn spreekwijzen van haar ondergang. Ik ben het Licht van de wereld, zolang dit Licht schijnt en Ik Mijn leer onder de Joden voorstel, is het dag voor dat volk; maar zoals nu de zon ondergaat, zal het ook, na Mijn vertrek uit de wereld, nacht worden voor de Joden.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Zolang Ik in de wereld ben, ben Ik a) het licht van de wereld. Met mijn ondergaan komt de duisternis en heeft zij haar tijd, waarin zij volle macht bezit (John 13:30; John 14:30. Luke 22:53).

a) Isaiah 42:6. Luke 2:32. John 1:9; John 8:12; John 12:35, John 12:46. Acts 13:47. Wanneer de Heere in aansluiting aan John 9:3 zegt, dat Hij moet werken zolang het dag is, spreekt Hij van een dag, die voor Hem aanwezig is. Dan zal de nacht, waarvan Hij verder spreekt, ook een nacht voor Hem zijn; maar hij is dat niet alleen voor Hem, maar ook voor degenen die aan de arbeid van de werken van God wilden deelnemen en ertoe waren geroepen. Daarom breidt Hij het "Ik" en de stelling: "Ik moet werken" uit tot de uitdrukking, waarin niemand werken kan. Waarom in de nacht, als Hij Zelf niet meer zou kunnen werken, ook de Zijnen zouden moeten rusten, verklaart Hij in de woorden van het vijfde vers: Hij is Zelf het Licht van de wereld, dat de dag tot dag maakt. Nacht wordt het daardoor, dat de duisternis over hen meester wordt en hen in de nacht van de dood begraaft, maar daarmee is het ook nacht geworden voor de wereld. Hij heeft daarbij ten eerste de tijd tussen Zijn dood en Zijn opstanding op het oog. Hij ziet niet verder op hetgeen daarna komt, maar Hij wil alleen wijzen op het gewelddadig einde van Zijn leven in het vlees, dat nabij is.

Wel heeft het onuitblusselijk licht van het leven de nacht van de dood doorgebroken en voor Zijn gemeente een heerlijke, heldere dag aangebracht, de dag van het Nieuwe Testament (Romans 13:12. 2 Corinthians 6:2), maar Zijn verlossingswerk, waarin Hij het werk volbracht, waartoe Hij door de Vader was gezonden, liep ten einde, toen Hij riep: "Het is volbracht!" Daarom vergelijkt Hij Zich hier met een vlijtige en trouwe arbeider, die het einde van Zijn werkdag voor de deur ziet en niets wil verzuimen wat nog tot Zijn werk behoort, voordat de nacht komt, waarin niemand werken kan (Ecclesiastes 9:10). Voor de dag, die wij in het licht van de Evangeliën doorleven (1 John 2:8), is dezelfde verklaring van kracht; er zijn in de kerk verschillende tijden, de ene maal laat de vorst van de wereld Zich geen afbreuk doen als de anderen. Zalig de arbeiders, die werken, als de zon nog aan de hemel staat! Op de tijden van zegen, verlicht door de genadige tegenwoordigheid van de Heere, volgen ook wel tijden, waarin men de zegen mist, waarin het licht van de genade zich terugtrekt voor de duisternis, die de overhand neemt.

Jezus wil daarmee natuurlijk alleen te kennen geven, dat zij geen "groter zondaars" dan anderen waren, maar terwijl Hij toont hoe ver Hij boven de liefdeloosheid verheven was, die ramp en straf altijd voor woorden van"n betekenis houdt, geeft Hij tevens een wenk aan Zijn discipelen om in leed en beproeving liever de voorbode van een heldere toekomst te zien, dan de vrucht van een duister verleden. Openbaring an Zijn goddelijke wonderkracht verklaart Hij voor het doel, waartoe deze ongelukkige tot nog toe het licht van het leven gemist had. "De werken van God", de werken, die Jezus op de last en het voorbeeld van de Vader verrichtte, moesten in Hem "openbaar worden", blinkend in al hun glans, zegt de Heer, als had Hij vooruit iedere poging van natuurlijke verklaring van hetgeen Hij zelf als een schitterende proef van Zijn goddelijke zending vermeldt, willen ontraden en afkeuren. En waar Hij in het hart van de discipelen tegelijk de verwondering leest, dat Hij Zich weer aan het verwijt van sabbatsschennis zal wagen en de wens, dat Hij aan geen gevaar Zich blootstellen zal, snijdt Hij die bedenking af door het woord - zoals wij ons verbeelden, gesproken, terwijl de ondergaande sabbatszon de tempel inkleurt: "Ik moet werken de werken van degene, die Mij gezonden heeft, zolang het dag is. " In het gevoel, dat de pas ontweken steniging slechts voorbode van de niet te ontwijken kruisiging is, voegt Hij er met het oog op Zichzelf bij: "De nacht komt, waarin niemand werken kan. " En met kennelijke terugslag op het pas gesproken woord in de tempel, dat de eerste aanleiding tot zoveel ergernis was geweest (8:12), schikt Hij Zich voorts tot het werk van de genezing met de stil verhevene uitspraak: "Zolang Ik in de wereld ben, ben Ik het licht van de wereld. "

Niet: Ik getuig van het licht, of Ik breng u het licht, maar Ik ben het licht van de wereld. Wie het licht van de wereld is, is de zelfstandige bron en oorsprong van al het licht, dat in de wereld is en wie kan dit van zichzelf zeggen, dan God? Tegelijkertijd echter horen wij de waarachtige mens in de woorden: "Zolang Ik in de wereld ben", dat niet door God als zodanig kan gezegd worden, maar alleen door God in het vlees geopenbaard. Hier spreekt dus, zoals overal, voor ieder horend oor, de Godmens. En is nu Christus het licht van de wereld, dan moet er voor de Christen geen ander geestelijk licht in de wereld zijn, dan het Zijne, zodat zij veroordeeld worden, die buiten Christus zich een ander licht stellen en hun eigen verstand of dat van een ander, voor dat andere licht doen doorgaan.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Zolang Ik in de wereld ben, ben Ik a) het licht van de wereld. Met mijn ondergaan komt de duisternis en heeft zij haar tijd, waarin zij volle macht bezit (John 13:30; John 14:30. Luke 22:53).

a) Isaiah 42:6. Luke 2:32. John 1:9; John 8:12; John 12:35, John 12:46. Acts 13:47. Wanneer de Heere in aansluiting aan John 9:3 zegt, dat Hij moet werken zolang het dag is, spreekt Hij van een dag, die voor Hem aanwezig is. Dan zal de nacht, waarvan Hij verder spreekt, ook een nacht voor Hem zijn; maar hij is dat niet alleen voor Hem, maar ook voor degenen die aan de arbeid van de werken van God wilden deelnemen en ertoe waren geroepen. Daarom breidt Hij het "Ik" en de stelling: "Ik moet werken" uit tot de uitdrukking, waarin niemand werken kan. Waarom in de nacht, als Hij Zelf niet meer zou kunnen werken, ook de Zijnen zouden moeten rusten, verklaart Hij in de woorden van het vijfde vers: Hij is Zelf het Licht van de wereld, dat de dag tot dag maakt. Nacht wordt het daardoor, dat de duisternis over hen meester wordt en hen in de nacht van de dood begraaft, maar daarmee is het ook nacht geworden voor de wereld. Hij heeft daarbij ten eerste de tijd tussen Zijn dood en Zijn opstanding op het oog. Hij ziet niet verder op hetgeen daarna komt, maar Hij wil alleen wijzen op het gewelddadig einde van Zijn leven in het vlees, dat nabij is.

Wel heeft het onuitblusselijk licht van het leven de nacht van de dood doorgebroken en voor Zijn gemeente een heerlijke, heldere dag aangebracht, de dag van het Nieuwe Testament (Romans 13:12. 2 Corinthians 6:2), maar Zijn verlossingswerk, waarin Hij het werk volbracht, waartoe Hij door de Vader was gezonden, liep ten einde, toen Hij riep: "Het is volbracht!" Daarom vergelijkt Hij Zich hier met een vlijtige en trouwe arbeider, die het einde van Zijn werkdag voor de deur ziet en niets wil verzuimen wat nog tot Zijn werk behoort, voordat de nacht komt, waarin niemand werken kan (Ecclesiastes 9:10). Voor de dag, die wij in het licht van de Evangeliën doorleven (1 John 2:8), is dezelfde verklaring van kracht; er zijn in de kerk verschillende tijden, de ene maal laat de vorst van de wereld Zich geen afbreuk doen als de anderen. Zalig de arbeiders, die werken, als de zon nog aan de hemel staat! Op de tijden van zegen, verlicht door de genadige tegenwoordigheid van de Heere, volgen ook wel tijden, waarin men de zegen mist, waarin het licht van de genade zich terugtrekt voor de duisternis, die de overhand neemt.

Jezus wil daarmee natuurlijk alleen te kennen geven, dat zij geen "groter zondaars" dan anderen waren, maar terwijl Hij toont hoe ver Hij boven de liefdeloosheid verheven was, die ramp en straf altijd voor woorden van"n betekenis houdt, geeft Hij tevens een wenk aan Zijn discipelen om in leed en beproeving liever de voorbode van een heldere toekomst te zien, dan de vrucht van een duister verleden. Openbaring an Zijn goddelijke wonderkracht verklaart Hij voor het doel, waartoe deze ongelukkige tot nog toe het licht van het leven gemist had. "De werken van God", de werken, die Jezus op de last en het voorbeeld van de Vader verrichtte, moesten in Hem "openbaar worden", blinkend in al hun glans, zegt de Heer, als had Hij vooruit iedere poging van natuurlijke verklaring van hetgeen Hij zelf als een schitterende proef van Zijn goddelijke zending vermeldt, willen ontraden en afkeuren. En waar Hij in het hart van de discipelen tegelijk de verwondering leest, dat Hij Zich weer aan het verwijt van sabbatsschennis zal wagen en de wens, dat Hij aan geen gevaar Zich blootstellen zal, snijdt Hij die bedenking af door het woord - zoals wij ons verbeelden, gesproken, terwijl de ondergaande sabbatszon de tempel inkleurt: "Ik moet werken de werken van degene, die Mij gezonden heeft, zolang het dag is. " In het gevoel, dat de pas ontweken steniging slechts voorbode van de niet te ontwijken kruisiging is, voegt Hij er met het oog op Zichzelf bij: "De nacht komt, waarin niemand werken kan. " En met kennelijke terugslag op het pas gesproken woord in de tempel, dat de eerste aanleiding tot zoveel ergernis was geweest (8:12), schikt Hij Zich voorts tot het werk van de genezing met de stil verhevene uitspraak: "Zolang Ik in de wereld ben, ben Ik het licht van de wereld. "

Niet: Ik getuig van het licht, of Ik breng u het licht, maar Ik ben het licht van de wereld. Wie het licht van de wereld is, is de zelfstandige bron en oorsprong van al het licht, dat in de wereld is en wie kan dit van zichzelf zeggen, dan God? Tegelijkertijd echter horen wij de waarachtige mens in de woorden: "Zolang Ik in de wereld ben", dat niet door God als zodanig kan gezegd worden, maar alleen door God in het vlees geopenbaard. Hier spreekt dus, zoals overal, voor ieder horend oor, de Godmens. En is nu Christus het licht van de wereld, dan moet er voor de Christen geen ander geestelijk licht in de wereld zijn, dan het Zijne, zodat zij veroordeeld worden, die buiten Christus zich een ander licht stellen en hun eigen verstand of dat van een ander, voor dat andere licht doen doorgaan.

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. Met dat laatste woord wilde de Heere te kennen geven dat Hij besloten was om aan deze blinde te betonen, dat Hij het licht van de wereld was. Dit gezegd hebbende, spoog Hij op de aarde en maakte slijk uit dat speeksel, dat met het stof van de aarde vermengd was en streek dat slijk op de ogen van de blinden.

Dat dit tot de genezing van een blindgeborene niets kon toebrengen, heeft geen bewijs nodig. Dergelijke zinnebeeldige handelingen vergezelden meermalen Jezus' wonderen en waren geschikt om de aandacht te spannen. Hier had hij nog een bijzonder oogmerk daarmee. Het was sabbat en dit had de schijn van het toedienen van zo'n geneesmiddel, als volgens de Joodse denkwijze van die tijden volstrekt verboden was op de sabbat te bereiden en toe te dienen. Het was Jezus' bedoeling om het ongerijmd vooroordeel van de Joden openlijk voor het hoofd te stoten. Men merke op dat in het vervolg, bij het verhaal van het wonders altijd van dit maken van slijk wordt gewag gemaakt.

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. Met dat laatste woord wilde de Heere te kennen geven dat Hij besloten was om aan deze blinde te betonen, dat Hij het licht van de wereld was. Dit gezegd hebbende, spoog Hij op de aarde en maakte slijk uit dat speeksel, dat met het stof van de aarde vermengd was en streek dat slijk op de ogen van de blinden.

Dat dit tot de genezing van een blindgeborene niets kon toebrengen, heeft geen bewijs nodig. Dergelijke zinnebeeldige handelingen vergezelden meermalen Jezus' wonderen en waren geschikt om de aandacht te spannen. Hier had hij nog een bijzonder oogmerk daarmee. Het was sabbat en dit had de schijn van het toedienen van zo'n geneesmiddel, als volgens de Joodse denkwijze van die tijden volstrekt verboden was op de sabbat te bereiden en toe te dienen. Het was Jezus' bedoeling om het ongerijmd vooroordeel van de Joden openlijk voor het hoofd te stoten. Men merke op dat in het vervolg, bij het verhaal van het wonders altijd van dit maken van slijk wordt gewag gemaakt.

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. De familie dan, die hem en zijn gebrek van kinds af kenden en anderen, die hem te voren, bij gelegenheid dat zij de tempel bezochten, gezien hadden, dat hij blind was, omdat in het heilige land alleen blinden, lammen en kreupelenbedelaars waren ("Lu 16:9"), zeiden, toen zijnu opeens zagen, dat hij nu ziende geworden was, onder elkaar vol verwondering: Is deze niet, die bij de tempel zat en bedelde (Acts 3:10)?

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. De familie dan, die hem en zijn gebrek van kinds af kenden en anderen, die hem te voren, bij gelegenheid dat zij de tempel bezochten, gezien hadden, dat hij blind was, omdat in het heilige land alleen blinden, lammen en kreupelenbedelaars waren ("Lu 16:9"), zeiden, toen zijnu opeens zagen, dat hij nu ziende geworden was, onder elkaar vol verwondering: Is deze niet, die bij de tempel zat en bedelde (Acts 3:10)?

return to 'Top of Page'

Vers 9

9. Anderen, die zonder terughouden oordeelden naar hetgeen zij duidelijk opmerkten, zeiden: Hij is het; en anderen, die zichzelf iets anders probeerden wijs te maken, omdat zij in geen wonder wilden geloven, zeiden: Hij lijkt op hem. Hijzelf, de eersten tegenover de laatsten in het gelijk stellend, zei: Ik ben het.

De vraag: "Is deze niet, die zat en bedelde?" stellen allen; maar twee verschillende richtingen van de geest (John 7:43) vertonen zich meteen in de verschillende verklaringen, die zij geven. Sommigen erkennen het feit onbewimpeld, anderen doen niet dadelijk uitspraak, maar behouden zich voor later op de zaak terug te komen. Zij stemmen toe dat er een toevallige gelijkheid is en loochenen daarmee op indirecte wijze het feit. Liever verdicht en gelooft het menselijk verstand al wat men denken dan, dan dat het een wonder als feit zou aannemen (vgl. Acts 2:13).

Al geschiedde er op de markt van Parijs voor de ogen van 1000 mensen en voor mijn eigen ogen, zo uitte zich eens Voltaire, een wonder, dan zou ik veeleer de 2002 ogen wantrouwen dan het geloven.

return to 'Top of Page'

Vers 9

9. Anderen, die zonder terughouden oordeelden naar hetgeen zij duidelijk opmerkten, zeiden: Hij is het; en anderen, die zichzelf iets anders probeerden wijs te maken, omdat zij in geen wonder wilden geloven, zeiden: Hij lijkt op hem. Hijzelf, de eersten tegenover de laatsten in het gelijk stellend, zei: Ik ben het.

De vraag: "Is deze niet, die zat en bedelde?" stellen allen; maar twee verschillende richtingen van de geest (John 7:43) vertonen zich meteen in de verschillende verklaringen, die zij geven. Sommigen erkennen het feit onbewimpeld, anderen doen niet dadelijk uitspraak, maar behouden zich voor later op de zaak terug te komen. Zij stemmen toe dat er een toevallige gelijkheid is en loochenen daarmee op indirecte wijze het feit. Liever verdicht en gelooft het menselijk verstand al wat men denken dan, dan dat het een wonder als feit zou aannemen (vgl. Acts 2:13).

Al geschiedde er op de markt van Parijs voor de ogen van 1000 mensen en voor mijn eigen ogen, zo uitte zich eens Voltaire, een wonder, dan zou ik veeleer de 2002 ogen wantrouwen dan het geloven.

return to 'Top of Page'

Vers 10

10. Zij zeiden dan van beide zijden tot hem: Hoe, door wiens hand en door welke middelen zijn u de ogen geopend?

Nu willen zij, zoals men zegt, het fijne van de zaak weten, zij willen weten hoe een wonder tot stand komt; maar als men dat weten kon dan was het geen wonder meer. Het wonder bestaat juist daarin, dat het boven ons verstand en daarmee boven onze macht gaat. Intussen is de ongelovige mens zo verstandeloos, dat hij nochtans vraagt: "Hoe is het er mee in zijn werk gegaan?" En zeker, wij kunnen er wel eens in verlegenheid door gebracht worden als men ons vraagt: "Hoe zijn uw ogen geopend?" of: "hoe bent u bekeerd geworden?" want van de eigenlijke toedracht van de zaak weten wij zelf niets; wij kennen alleen, zoals van al Gods werkingen, de uitwerking, de slotsom, de vrucht. Daarom moeten wij eenvoudig doen wat de gewezen blinde deed: getuigenis geven van het ondervondene. Deze eenvoudigheid redt hem. Hij komt in geen redeneringen en vervalt tot geen bespiegelingen maar vertelt een gebeurtenis en wie kan tegen een gebeurtenis? Men kan er als de zee met al haar golven tegen de rots, tegen opbruisen en opstuiven, maar men moet eindigen met haar te laten staan.

return to 'Top of Page'

Vers 10

10. Zij zeiden dan van beide zijden tot hem: Hoe, door wiens hand en door welke middelen zijn u de ogen geopend?

Nu willen zij, zoals men zegt, het fijne van de zaak weten, zij willen weten hoe een wonder tot stand komt; maar als men dat weten kon dan was het geen wonder meer. Het wonder bestaat juist daarin, dat het boven ons verstand en daarmee boven onze macht gaat. Intussen is de ongelovige mens zo verstandeloos, dat hij nochtans vraagt: "Hoe is het er mee in zijn werk gegaan?" En zeker, wij kunnen er wel eens in verlegenheid door gebracht worden als men ons vraagt: "Hoe zijn uw ogen geopend?" of: "hoe bent u bekeerd geworden?" want van de eigenlijke toedracht van de zaak weten wij zelf niets; wij kennen alleen, zoals van al Gods werkingen, de uitwerking, de slotsom, de vrucht. Daarom moeten wij eenvoudig doen wat de gewezen blinde deed: getuigenis geven van het ondervondene. Deze eenvoudigheid redt hem. Hij komt in geen redeneringen en vervalt tot geen bespiegelingen maar vertelt een gebeurtenis en wie kan tegen een gebeurtenis? Men kan er als de zee met al haar golven tegen de rots, tegen opbruisen en opstuiven, maar men moet eindigen met haar te laten staan.

return to 'Top of Page'

Vers 11

11. Hij antwoordde en zei: De mens Jezus, zo toch hoorde ik op mijn vroegere standplaats de voorbijgaanden Hem noemen (vgl. Luke 18:36 v. ), maakte, toen Hij vandaag bij het heengaan uit het heiligdom Zich met mij inliet, uit het speeksel van Zijn mond en het stof van de aardbodem, slijk en bestreek daarmee mijn ogen en zei tot mij: Ga heen naar het badwater Siloam en was u. En ik gehoorzaamde dadelijk Zijn woord, ging heen en waste mij en ik werd dadelijk ziende. Zo en niet anders heeft het plaats gehad.

De man geeft een historisch getuigenis. Hij spreekt niet van zijn bevindingen, hoe hij onder dat alles in zijn hart gesteld was en wat hij voelde, maar enkel wat Jezus hem beval te doen en hoe hij Jezus gehoorzaamde en wat er de vrucht van was. Uit alles blijkt dat deze gewezen blinde bedelaar, ofschoon eenvoudig en arm, nochtans een verstandig en moedig man was. Hoe weet hij gedurig het gepaste ogenblik af te wachten, waarop hij zijn belijdenis moet afleggen en hoe doet hij dit telkens in afhankelijkheid van God, maar vrij van de mensen.

return to 'Top of Page'

Vers 11

11. Hij antwoordde en zei: De mens Jezus, zo toch hoorde ik op mijn vroegere standplaats de voorbijgaanden Hem noemen (vgl. Luke 18:36 v. ), maakte, toen Hij vandaag bij het heengaan uit het heiligdom Zich met mij inliet, uit het speeksel van Zijn mond en het stof van de aardbodem, slijk en bestreek daarmee mijn ogen en zei tot mij: Ga heen naar het badwater Siloam en was u. En ik gehoorzaamde dadelijk Zijn woord, ging heen en waste mij en ik werd dadelijk ziende. Zo en niet anders heeft het plaats gehad.

De man geeft een historisch getuigenis. Hij spreekt niet van zijn bevindingen, hoe hij onder dat alles in zijn hart gesteld was en wat hij voelde, maar enkel wat Jezus hem beval te doen en hoe hij Jezus gehoorzaamde en wat er de vrucht van was. Uit alles blijkt dat deze gewezen blinde bedelaar, ofschoon eenvoudig en arm, nochtans een verstandig en moedig man was. Hoe weet hij gedurig het gepaste ogenblik af te wachten, waarop hij zijn belijdenis moet afleggen en hoe doet hij dit telkens in afhankelijkheid van God, maar vrij van de mensen.

return to 'Top of Page'

Vers 12

12. Zij dan zeiden tot hem: Waar is die, want wij hebben Hem de laatste weken, sinds Hij op het loofhuttenfeest gepredikt heeft, niet weer openlijk in de tempel zien optreden. Hij zei: Ik weet het niet, want toen ik van het badwater op die plaats terug kwam, was Hij daar niet meer.

De aanschouwelijkheid, waarmee Johannes ons het heen- en wederspreken, het vragen en antwoorden door de genezene en zijn bekenden vertelt, doet vermoeden dat hij hetgeen hij niet zelf zag, uit zekere bron, waarschijnlijk van de genezene zelf, die later gelovig en een discipel van Jezus werd (John 9:38), vernomen heeft. Wij hebben in deze man een schoon voorbeeld van die gezegende eenvoud, die de vrucht is van waarlijk ervaren genade en daarin als in een vesting tegen alle machtspreuken van de vijand veilig is; een schoon voorbeeld tevens van de trouw, aan welke gegeven wordt de volheid te hebben, omdat zij de ontvangen eerstelinggave van de genade eert en bewaart en zich van de gave tot de Gever laat leiden. Een werk van God is aan hem geschied, daarvan is de blinde, die ziende geworden is, zeker en dat zijn Geneesheer van God is, weet hij waarlijk; toch laat hij het werk zelf spreken en de Meester prijzen.

Het blijkt dat de genezene een verstandige, besliste, gevatte en heldere geest heeft; hij spreekt altijd kort, scherp en vrijmoedig. Mensen met zoveel verstand begaafd, worden onder de tegenstand naar ziel en geest steeds meer ontwikkeld (zoals bijvoorbeeld Calvijn); zo wordt vervolgens ook bij hem zijn geloof in Jezus versterkt door de tegenspraak in de strijd over de grote hoofdzaak omtrent Christus, waarbij de Hoge raad steeds verlegener wordt.

return to 'Top of Page'

Vers 12

12. Zij dan zeiden tot hem: Waar is die, want wij hebben Hem de laatste weken, sinds Hij op het loofhuttenfeest gepredikt heeft, niet weer openlijk in de tempel zien optreden. Hij zei: Ik weet het niet, want toen ik van het badwater op die plaats terug kwam, was Hij daar niet meer.

De aanschouwelijkheid, waarmee Johannes ons het heen- en wederspreken, het vragen en antwoorden door de genezene en zijn bekenden vertelt, doet vermoeden dat hij hetgeen hij niet zelf zag, uit zekere bron, waarschijnlijk van de genezene zelf, die later gelovig en een discipel van Jezus werd (John 9:38), vernomen heeft. Wij hebben in deze man een schoon voorbeeld van die gezegende eenvoud, die de vrucht is van waarlijk ervaren genade en daarin als in een vesting tegen alle machtspreuken van de vijand veilig is; een schoon voorbeeld tevens van de trouw, aan welke gegeven wordt de volheid te hebben, omdat zij de ontvangen eerstelinggave van de genade eert en bewaart en zich van de gave tot de Gever laat leiden. Een werk van God is aan hem geschied, daarvan is de blinde, die ziende geworden is, zeker en dat zijn Geneesheer van God is, weet hij waarlijk; toch laat hij het werk zelf spreken en de Meester prijzen.

Het blijkt dat de genezene een verstandige, besliste, gevatte en heldere geest heeft; hij spreekt altijd kort, scherp en vrijmoedig. Mensen met zoveel verstand begaafd, worden onder de tegenstand naar ziel en geest steeds meer ontwikkeld (zoals bijvoorbeeld Calvijn); zo wordt vervolgens ook bij hem zijn geloof in Jezus versterkt door de tegenspraak in de strijd over de grote hoofdzaak omtrent Christus, waarbij de Hoge raad steeds verlegener wordt.

return to 'Top of Page'

Vers 14

14. En het was, om dit nog te melden, sabbat toen Jezus (John 9:6) het slijk maakte en zijn ogen opende, door hem te wijzen naar Siloam.

De Farizeeën krijgen nu weer met Jezus te doen; ja het Licht van de wereld vervolgde bepaald deze mensen, die de duisternis liever hadden. Nauwelijks hadden zij op het laatste feest zich tegen Hem verweerd, of nu schittert het hen opnieuw met onverbiddelijke helderheid in de onwillige ogen. Het is zo: "Gij ziet hoe klein en groot u onophoudelijk van zich stoot, en meent men, gij zijt afgeslagen, dan komt gij weer dringend vragen: "O zondaar kom tot Mij en leef, in `t heil, dat Ik geef. "

Deze Farizeeën waren zeker geen rechterlijke overheid, omdat zij volgens hetgeen volgt tot een rechterlijk verhoor besluiten en de ban uitspreken. Een Rabbijnse instelling nu verbood in het bijzonder ook het strijken van speeksel op de ogen, dat vooral als middel werd aangewend voor druipende ogen, op de Sabbat. Maar hier had Jezus in het bijzonder nog een zalf gemaakt en daarbij nog de blinde bevel gegeven om naar de bron te gaan en zich daar te wassen. Zonder twijfel had Hij dat tevens gedaan met de bedoeling om de instelling van de Farizeeën, die door hun overdreven gestrengheid in de uiterlijkheden van de Sabbatviering de geestelijke dienst, die ontbrak, probeerden te vergoeden (vleselijk, zegt Augustinus, namen zij de Sabbat waar, geestelijk schonden zij die) en die door zo'n bewering het Mozaïsch Sabbatsgebod tot een karikatuur maakten, opnieuw aan te grijpen en de strijd in John 5:1 weer op te nemen. Er zijn nu Farizees gezinden onder de familie en bekenden John 9:8. die de mens daarom voor de overheid brengen, omdat zijn genezing op een Sabbat heeft plaats gehad en die dus een optreden van deze tegen Jezus willen teweegbrengen (John 5:10, John 7:12, John 7:25, ). Aan de andere kant ligt ook in de voorafgebruikte uitdrukking: "Die tevoren blind geweest was" aangewezen, dat de anderen de genezing meer als een geconstateerde wonderdaad beschouwden en in hun argeloosheid van de oversten van het volk een blijde deelneming in de zaak verwachtten, alsof zij nu zelf zich van de werkelijke toestand overtuigen en Jezus openlijk voor de Messias erkennen zouden, hetgeen zeer van hen werd gewenst. 15. De Farizeeën dan vroegen hem ook weer, terwijl zij de vraag van familie en bekenden in John 9:10 opnamen, hoe hij ziende geworden was. Zij hoopten de man door hun gezag te imponeren, zodat hij iets zou zeggen, waardoor de zaak een ander aanzien zou krijgen, dan door hetgeen hij in John 9:11 voor het algemeen had gezegd. En hij, onveranderd bij zijn vorige mededeling blijvend, zei tot hen: Hij legde slijk op mijn ogen, anders heeft Hij niet gedaan, om Zijn wonderwerk aan mij te verrichten en ik waste mij, zoals mij door Hem is bevolen en ik zie, zoals u zelf kunt opmerken.

return to 'Top of Page'

Vers 14

14. En het was, om dit nog te melden, sabbat toen Jezus (John 9:6) het slijk maakte en zijn ogen opende, door hem te wijzen naar Siloam.

De Farizeeën krijgen nu weer met Jezus te doen; ja het Licht van de wereld vervolgde bepaald deze mensen, die de duisternis liever hadden. Nauwelijks hadden zij op het laatste feest zich tegen Hem verweerd, of nu schittert het hen opnieuw met onverbiddelijke helderheid in de onwillige ogen. Het is zo: "Gij ziet hoe klein en groot u onophoudelijk van zich stoot, en meent men, gij zijt afgeslagen, dan komt gij weer dringend vragen: "O zondaar kom tot Mij en leef, in `t heil, dat Ik geef. "

Deze Farizeeën waren zeker geen rechterlijke overheid, omdat zij volgens hetgeen volgt tot een rechterlijk verhoor besluiten en de ban uitspreken. Een Rabbijnse instelling nu verbood in het bijzonder ook het strijken van speeksel op de ogen, dat vooral als middel werd aangewend voor druipende ogen, op de Sabbat. Maar hier had Jezus in het bijzonder nog een zalf gemaakt en daarbij nog de blinde bevel gegeven om naar de bron te gaan en zich daar te wassen. Zonder twijfel had Hij dat tevens gedaan met de bedoeling om de instelling van de Farizeeën, die door hun overdreven gestrengheid in de uiterlijkheden van de Sabbatviering de geestelijke dienst, die ontbrak, probeerden te vergoeden (vleselijk, zegt Augustinus, namen zij de Sabbat waar, geestelijk schonden zij die) en die door zo'n bewering het Mozaïsch Sabbatsgebod tot een karikatuur maakten, opnieuw aan te grijpen en de strijd in John 5:1 weer op te nemen. Er zijn nu Farizees gezinden onder de familie en bekenden John 9:8. die de mens daarom voor de overheid brengen, omdat zijn genezing op een Sabbat heeft plaats gehad en die dus een optreden van deze tegen Jezus willen teweegbrengen (John 5:10, John 7:12, John 7:25, ). Aan de andere kant ligt ook in de voorafgebruikte uitdrukking: "Die tevoren blind geweest was" aangewezen, dat de anderen de genezing meer als een geconstateerde wonderdaad beschouwden en in hun argeloosheid van de oversten van het volk een blijde deelneming in de zaak verwachtten, alsof zij nu zelf zich van de werkelijke toestand overtuigen en Jezus openlijk voor de Messias erkennen zouden, hetgeen zeer van hen werd gewenst. 15. De Farizeeën dan vroegen hem ook weer, terwijl zij de vraag van familie en bekenden in John 9:10 opnamen, hoe hij ziende geworden was. Zij hoopten de man door hun gezag te imponeren, zodat hij iets zou zeggen, waardoor de zaak een ander aanzien zou krijgen, dan door hetgeen hij in John 9:11 voor het algemeen had gezegd. En hij, onveranderd bij zijn vorige mededeling blijvend, zei tot hen: Hij legde slijk op mijn ogen, anders heeft Hij niet gedaan, om Zijn wonderwerk aan mij te verrichten en ik waste mij, zoals mij door Hem is bevolen en ik zie, zoals u zelf kunt opmerken.

return to 'Top of Page'

Vers 16

16. Hierop lieten zij de verhoorde een ogenblik buiten staan, om onder elkaar te beraadslagen (Acts 4:15) welk vonnis in deze zaak geveld moest worden. Sommigen dan uit de Farizeeën zeiden: Deze mens Jezus (John 9:10) is van God niet, want Hij houdt de Sabbat niet, het moge met de genezing zelf zijn zoals het wil. Anderen gingen daarentegen van de genezing uit als van een onloochenbaar wonder en zeiden: Hoe kan een mens, die een zondaar is, een mens zonder gemeenschap met God en die zijn eigen, weg gaat, zulke tekenen doen? En er was tweedracht (John 7:43) onder hen, omdat die laatsten meer geneigd waren om de juistheid van de Farizese bepalingen prijs te geven, dan dat zij Jezus veroordeeld zouden hebben willen zien.

Sommigen gingen van het Sabbatsgebod uit en ontzeiden Jezus iedere goddelijke zending, waaruit logisch de ontkenning van het wonder volgt. De overigen letten op het wonder, dat naar hun mening voor het heilig karakter van Jezus pleit en ontkennen ingewikkeld de Sabbatsschennis. Altijd is de mens vrij het grondbeginsel te kiezen, dat hem in zijn handelingen besturen moet; het is dat uitgangspunt, waar de vrienden van het licht van die van de duisternis scheiden; al het overige is logica.

Wij zien hoe de gang van het proces wordt geleid door de vijandige partij, die de meerderheid heeft, hoewel natuurlijk het verhoor in naam van het geheel plaats vindt. Nu kunnen deze tegenstanders wat het feit aangaat niet verder komen bij de heldere, standvastige man, dat voelen zij wel, daarom vragen zij naar de mening, die hij van de wonderdoener heeft gevormd, om hem van dit dogmatisch punt bevreesd te maken en tot een ander woord te verleiden.

return to 'Top of Page'

Vers 16

16. Hierop lieten zij de verhoorde een ogenblik buiten staan, om onder elkaar te beraadslagen (Acts 4:15) welk vonnis in deze zaak geveld moest worden. Sommigen dan uit de Farizeeën zeiden: Deze mens Jezus (John 9:10) is van God niet, want Hij houdt de Sabbat niet, het moge met de genezing zelf zijn zoals het wil. Anderen gingen daarentegen van de genezing uit als van een onloochenbaar wonder en zeiden: Hoe kan een mens, die een zondaar is, een mens zonder gemeenschap met God en die zijn eigen, weg gaat, zulke tekenen doen? En er was tweedracht (John 7:43) onder hen, omdat die laatsten meer geneigd waren om de juistheid van de Farizese bepalingen prijs te geven, dan dat zij Jezus veroordeeld zouden hebben willen zien.

Sommigen gingen van het Sabbatsgebod uit en ontzeiden Jezus iedere goddelijke zending, waaruit logisch de ontkenning van het wonder volgt. De overigen letten op het wonder, dat naar hun mening voor het heilig karakter van Jezus pleit en ontkennen ingewikkeld de Sabbatsschennis. Altijd is de mens vrij het grondbeginsel te kiezen, dat hem in zijn handelingen besturen moet; het is dat uitgangspunt, waar de vrienden van het licht van die van de duisternis scheiden; al het overige is logica.

Wij zien hoe de gang van het proces wordt geleid door de vijandige partij, die de meerderheid heeft, hoewel natuurlijk het verhoor in naam van het geheel plaats vindt. Nu kunnen deze tegenstanders wat het feit aangaat niet verder komen bij de heldere, standvastige man, dat voelen zij wel, daarom vragen zij naar de mening, die hij van de wonderdoener heeft gevormd, om hem van dit dogmatisch punt bevreesd te maken en tot een ander woord te verleiden.

return to 'Top of Page'

Vers 17

17. Zij zeiden wederom tot de blinde, toen zij hem opnieuw voor zich hadden laten komen: U, wat zegt u van Hem, omdat Hij uw ogen geopend heeft? Waarvoor verklaart u Hem wegens dat werk? En hij zei: a) Hij is krachtig bewezen eenprofeet te zijn (John 3:2; John 4:19; John 6:14).

a) Luke 7:16; Luke 24:19.

Zie hier een treffend bewijs van hetgeen genade kan en werkt. Al had de blindgeborene, maar die nu door Jezus ziende gemaakt was, de oudsten van zijn volk nog nooit aanschouwt en moest dus hun achtbaar en ontzagwekkend voorkomen hem daarom des te meer treffen, zo weerhield hem dit evenwel niet zijn Weldoener met eenvoudigheid, vrijmoedigheid en waarheidsliefde te belijden, die zich hier op de schoonste wijze openbaarde. Bij de genezing van de ogen van het lichaam was er tevens een vonk in de ziel geworpen en daardoor zijn geest en oog geopend, zodat hij al dadelijk aan de mens Jezus het verrichtte wonder toekende en Hem daarna in weerwil van de boosheid van de Farizeeën, waarvan hij getuige was, voor een profeet, een man van God verklaarde. Dit is het werk van God. Christus in het midden van de wereld, ja zelfs tegenover Zijn doodsvijanden te belijden. Welgelukzalig hij die dit doet, want het zal zijn gemeenschap met de Heere bewijzen, die hem dan ook eenmaal voor Zijn Vader en de heilige engelen belijden zal.

Zo is het geloof van de man in de strijd met de Farizeeën verhelderd en bevestigd. Hij belijdt nu ook wat hij gelooft (Romans 10:10). Meer kon hij van Jezus nog niet weten, voordat de Heere Zichzelf aan hem als Zoon van God had bekend gemaakt (John 9:35, ); want nadat hij de eerste beslissende stap had gedaan en zich in zijn godsdienstige geloofsbelijdenis van de oversten van zijn volk had geëmancipeerd, was hij inwendig rijp om het hoogste getuigenis van Jezus aangaande Zichzelf gelovig op te nemen. Daarentegen worden de tegenpartijders al meer en meer verstokt. Hier in John 9:17 zijn zij van de werkelijkheid van het feit nog overtuigd; dit zien wij uit de vorm van hun vraag, die deze werkelijkheid veronderstelt. Terwijl zij nu de genezene noodzaken de naaste gevolgtrekking uit dit feit te maken en wederom deze met zijn belijdenis hen noodzaakt aan Jezus een bepaalde waardigheid toe te kennen, maar zij deze logisch alleen juiste gevolgtrekkingen niet willen aannemen, komen zij tot de dwaasheid om zichzelf wijs te maken dat het niet werkelijk geschied is. Het middel daartoe wordt hun aan de hand gedaan door de geest van argwaan en verdenkingen, waardoor zij zeggen dat hier bedrog in het spel moest wezen en de genezene met Jezus een spel zou spelen. Hiermede houden zij op, ook wat de vorm aangaat, een onpartijdig onderzoekende rechtbank te zijn en handelen zij verder geheel als degenen, die de evangelist met de uitdrukking "Joden" gewoonlijk aanwijst 1:19); in het volgende vers gebruikt hij nu werkelijk die uitdrukking.

return to 'Top of Page'

Vers 17

17. Zij zeiden wederom tot de blinde, toen zij hem opnieuw voor zich hadden laten komen: U, wat zegt u van Hem, omdat Hij uw ogen geopend heeft? Waarvoor verklaart u Hem wegens dat werk? En hij zei: a) Hij is krachtig bewezen eenprofeet te zijn (John 3:2; John 4:19; John 6:14).

a) Luke 7:16; Luke 24:19.

Zie hier een treffend bewijs van hetgeen genade kan en werkt. Al had de blindgeborene, maar die nu door Jezus ziende gemaakt was, de oudsten van zijn volk nog nooit aanschouwt en moest dus hun achtbaar en ontzagwekkend voorkomen hem daarom des te meer treffen, zo weerhield hem dit evenwel niet zijn Weldoener met eenvoudigheid, vrijmoedigheid en waarheidsliefde te belijden, die zich hier op de schoonste wijze openbaarde. Bij de genezing van de ogen van het lichaam was er tevens een vonk in de ziel geworpen en daardoor zijn geest en oog geopend, zodat hij al dadelijk aan de mens Jezus het verrichtte wonder toekende en Hem daarna in weerwil van de boosheid van de Farizeeën, waarvan hij getuige was, voor een profeet, een man van God verklaarde. Dit is het werk van God. Christus in het midden van de wereld, ja zelfs tegenover Zijn doodsvijanden te belijden. Welgelukzalig hij die dit doet, want het zal zijn gemeenschap met de Heere bewijzen, die hem dan ook eenmaal voor Zijn Vader en de heilige engelen belijden zal.

Zo is het geloof van de man in de strijd met de Farizeeën verhelderd en bevestigd. Hij belijdt nu ook wat hij gelooft (Romans 10:10). Meer kon hij van Jezus nog niet weten, voordat de Heere Zichzelf aan hem als Zoon van God had bekend gemaakt (John 9:35, ); want nadat hij de eerste beslissende stap had gedaan en zich in zijn godsdienstige geloofsbelijdenis van de oversten van zijn volk had geëmancipeerd, was hij inwendig rijp om het hoogste getuigenis van Jezus aangaande Zichzelf gelovig op te nemen. Daarentegen worden de tegenpartijders al meer en meer verstokt. Hier in John 9:17 zijn zij van de werkelijkheid van het feit nog overtuigd; dit zien wij uit de vorm van hun vraag, die deze werkelijkheid veronderstelt. Terwijl zij nu de genezene noodzaken de naaste gevolgtrekking uit dit feit te maken en wederom deze met zijn belijdenis hen noodzaakt aan Jezus een bepaalde waardigheid toe te kennen, maar zij deze logisch alleen juiste gevolgtrekkingen niet willen aannemen, komen zij tot de dwaasheid om zichzelf wijs te maken dat het niet werkelijk geschied is. Het middel daartoe wordt hun aan de hand gedaan door de geest van argwaan en verdenkingen, waardoor zij zeggen dat hier bedrog in het spel moest wezen en de genezene met Jezus een spel zou spelen. Hiermede houden zij op, ook wat de vorm aangaat, een onpartijdig onderzoekende rechtbank te zijn en handelen zij verder geheel als degenen, die de evangelist met de uitdrukking "Joden" gewoonlijk aanwijst 1:19); in het volgende vers gebruikt hij nu werkelijk die uitdrukking.

return to 'Top of Page'

Vers 18

18. De Joden dan geloofden nu, omdat de man niet in hun meningen deelde, maar zich integendeel aan Jezus zijde plaatste, van hem niet dat hij, die onloochenbaar als een ziende voor hen stond, vroeger blind geweest was en nu door een wonder ziende was geworden. Zij stelden vast dat in plaats van de blindgeborene (John 9:1) een ander was gesteld, die steeds gezonde ogen had gehad en dat dus het wonder slechts bedrog was. Zij hielden dat vol tot dat zij geroepen hadden de ouders van degene, die ziende geworden was. Zij wilden onderzoeken, of die hem als hun zoon zouden erkennen en dus als een, die pas nu ziende was geworden.

Wat een moeite geven deze mensen zich om Jezus niet ontvankelijk te verklaren als de Christus. Doen wij slechts evenveel moeite om Hem, de Eeuwiggeprezene aan te prijzen aan elk geweten. Wij zien intussen ook hier wat een treurig verschijnsel het ongeloof is, omdat het de geleerdste en achtbaarste mannen letterlijk tot dwazen maakt, die onnozel genoeg zijn om zelfs de ouders tot getuigen te roepen in een zaak, die van algemene bekendheid en door de genezene zelf volkomen bevestigd was. Och, alles heeft zijn gevaar, ook de geleerdheid. Tussen geleerdheid en verkeerdheid ligt maar een stap, tenzij de bekeerdheid daar tussen komt. God versiert Zijn tempel met de sieraden der aarde, maar buiten zijn tempel hebben zij voor hem geen waarde. Zien wij dan toe. Als God ons schone gaven heeft gegeven en ze worden Hem niet geheiligd, dan laat Hij ze bij ons worden tot middelen van ons eigen verderf. Zie toch eens wat de ongelovige geleerden een moeite in onze tekst doen om niet te geloven. Zij zijn gedwongen om allerlei vondsten en uitwegen te zoeken en geen van allen geeft hen genoeg licht, want Christus en Zijn wonderen zijn niet weg te redeneren. Hoe arbeiden ook nog de ongelovigen van onze tijd dag en nacht met allerlei door hen nieuw uitgevonden kunstige instrumenten om in de Bijbel te doen lezen wat er niet in staat en wat er nooit in gebracht kan worden en om hetgeen er onuitwisbaar in staat toch maar niet te geloven. Het is een arbeid als die van Sysiphus, want na duizend moeilijkheden om een door hen gewenste zin aan de Schrift te geven te boven gekomen te zijn, staan een nieuw getal moeilijkheden voor hen gereed. Zeker niets is moeilijker dan om ongelovig te zijn en te blijven, omdat het een gedurig slaan is van de verzenen tegen de prikkelde van het geweten; daarom zullen ook de ongelovigen als hun, met hun lichaam, geheel deze zinnewereld ontvallen is, het wee uitroepen over zichzelf, omdat zij de kostbare tijd, door God in de dag van zaligheid hun gegeven, hebben besteed aan de onzinnige poging om Gods zon en maan en sterren van de hemel te rukken, opdat er geen ander licht in de wereld zal zijn dan dat van hun eigen lamp.

18. De Joden dan geloofden nu, omdat de man niet in hun meningen deelde, maar zich integendeel aan Jezus zijde plaatste, van hem niet dat hij, die onloochenbaar als een ziende voor hen stond, vroeger blind geweest was en nu door een wonder ziende was geworden. Zij stelden vast dat in plaats van de blindgeborene (John 9:1) een ander was gesteld, die steeds gezonde ogen had gehad en dat dus het wonder slechts bedrog was. Zij hielden dat vol tot dat zij geroepen hadden de ouders van degene, die ziende geworden was. Zij wilden onderzoeken, of die hem als hun zoon zouden erkennen en dus als een, die pas nu ziende was geworden.

Wat een moeite geven deze mensen zich om Jezus niet ontvankelijk te verklaren als de Christus. Doen wij slechts evenveel moeite om Hem, de Eeuwiggeprezene aan te prijzen aan elk geweten. Wij zien intussen ook hier wat een treurig verschijnsel het ongeloof is, omdat het de geleerdste en achtbaarste mannen letterlijk tot dwazen maakt, die onnozel genoeg zijn om zelfs de ouders tot getuigen te roepen in een zaak, die van algemene bekendheid en door de genezene zelf volkomen bevestigd was. Och, alles heeft zijn gevaar, ook de geleerdheid. Tussen geleerdheid en verkeerdheid ligt maar een stap, tenzij de bekeerdheid daar tussen komt. God versiert Zijn tempel met de sieraden der aarde, maar buiten zijn tempel hebben zij voor hem geen waarde. Zien wij dan toe. Als God ons schone gaven heeft gegeven en ze worden Hem niet geheiligd, dan laat Hij ze bij ons worden tot middelen van ons eigen verderf. Zie toch eens wat de ongelovige geleerden een moeite in onze tekst doen om niet te geloven. Zij zijn gedwongen om allerlei vondsten en uitwegen te zoeken en geen van allen geeft hen genoeg licht, want Christus en Zijn wonderen zijn niet weg te redeneren. Hoe arbeiden ook nog de ongelovigen van onze tijd dag en nacht met allerlei door hen nieuw uitgevonden kunstige instrumenten om in de Bijbel te doen lezen wat er niet in staat en wat er nooit in gebracht kan worden en om hetgeen er onuitwisbaar in staat toch maar niet te geloven. Het is een arbeid als die van Sysiphus, want na duizend moeilijkheden om een door hen gewenste zin aan de Schrift te geven te boven gekomen te zijn, staan een nieuw getal moeilijkheden voor hen gereed. Zeker niets is moeilijker dan om ongelovig te zijn en te blijven, omdat het een gedurig slaan is van de verzenen tegen de prikkelde van het geweten; daarom zullen ook de ongelovigen als hun, met hun lichaam, geheel deze zinnewereld ontvallen is, het wee uitroepen over zichzelf, omdat zij de kostbare tijd, door God in de dag van zaligheid hun gegeven, hebben besteed aan de onzinnige poging om Gods zon en maan en sterren van de hemel te rukken, opdat er geen ander licht in de wereld zal zijn dan dat van hun eigen lamp.

return to 'Top of Page'

Vers 18

18. De Joden dan geloofden nu, omdat de man niet in hun meningen deelde, maar zich integendeel aan Jezus zijde plaatste, van hem niet dat hij, die onloochenbaar als een ziende voor hen stond, vroeger blind geweest was en nu door een wonder ziende was geworden. Zij stelden vast dat in plaats van de blindgeborene (John 9:1) een ander was gesteld, die steeds gezonde ogen had gehad en dat dus het wonder slechts bedrog was. Zij hielden dat vol tot dat zij geroepen hadden de ouders van degene, die ziende geworden was. Zij wilden onderzoeken, of die hem als hun zoon zouden erkennen en dus als een, die pas nu ziende was geworden.

Wat een moeite geven deze mensen zich om Jezus niet ontvankelijk te verklaren als de Christus. Doen wij slechts evenveel moeite om Hem, de Eeuwiggeprezene aan te prijzen aan elk geweten. Wij zien intussen ook hier wat een treurig verschijnsel het ongeloof is, omdat het de geleerdste en achtbaarste mannen letterlijk tot dwazen maakt, die onnozel genoeg zijn om zelfs de ouders tot getuigen te roepen in een zaak, die van algemene bekendheid en door de genezene zelf volkomen bevestigd was. Och, alles heeft zijn gevaar, ook de geleerdheid. Tussen geleerdheid en verkeerdheid ligt maar een stap, tenzij de bekeerdheid daar tussen komt. God versiert Zijn tempel met de sieraden der aarde, maar buiten zijn tempel hebben zij voor hem geen waarde. Zien wij dan toe. Als God ons schone gaven heeft gegeven en ze worden Hem niet geheiligd, dan laat Hij ze bij ons worden tot middelen van ons eigen verderf. Zie toch eens wat de ongelovige geleerden een moeite in onze tekst doen om niet te geloven. Zij zijn gedwongen om allerlei vondsten en uitwegen te zoeken en geen van allen geeft hen genoeg licht, want Christus en Zijn wonderen zijn niet weg te redeneren. Hoe arbeiden ook nog de ongelovigen van onze tijd dag en nacht met allerlei door hen nieuw uitgevonden kunstige instrumenten om in de Bijbel te doen lezen wat er niet in staat en wat er nooit in gebracht kan worden en om hetgeen er onuitwisbaar in staat toch maar niet te geloven. Het is een arbeid als die van Sysiphus, want na duizend moeilijkheden om een door hen gewenste zin aan de Schrift te geven te boven gekomen te zijn, staan een nieuw getal moeilijkheden voor hen gereed. Zeker niets is moeilijker dan om ongelovig te zijn en te blijven, omdat het een gedurig slaan is van de verzenen tegen de prikkelde van het geweten; daarom zullen ook de ongelovigen als hun, met hun lichaam, geheel deze zinnewereld ontvallen is, het wee uitroepen over zichzelf, omdat zij de kostbare tijd, door God in de dag van zaligheid hun gegeven, hebben besteed aan de onzinnige poging om Gods zon en maan en sterren van de hemel te rukken, opdat er geen ander licht in de wereld zal zijn dan dat van hun eigen lamp.

18. De Joden dan geloofden nu, omdat de man niet in hun meningen deelde, maar zich integendeel aan Jezus zijde plaatste, van hem niet dat hij, die onloochenbaar als een ziende voor hen stond, vroeger blind geweest was en nu door een wonder ziende was geworden. Zij stelden vast dat in plaats van de blindgeborene (John 9:1) een ander was gesteld, die steeds gezonde ogen had gehad en dat dus het wonder slechts bedrog was. Zij hielden dat vol tot dat zij geroepen hadden de ouders van degene, die ziende geworden was. Zij wilden onderzoeken, of die hem als hun zoon zouden erkennen en dus als een, die pas nu ziende was geworden.

Wat een moeite geven deze mensen zich om Jezus niet ontvankelijk te verklaren als de Christus. Doen wij slechts evenveel moeite om Hem, de Eeuwiggeprezene aan te prijzen aan elk geweten. Wij zien intussen ook hier wat een treurig verschijnsel het ongeloof is, omdat het de geleerdste en achtbaarste mannen letterlijk tot dwazen maakt, die onnozel genoeg zijn om zelfs de ouders tot getuigen te roepen in een zaak, die van algemene bekendheid en door de genezene zelf volkomen bevestigd was. Och, alles heeft zijn gevaar, ook de geleerdheid. Tussen geleerdheid en verkeerdheid ligt maar een stap, tenzij de bekeerdheid daar tussen komt. God versiert Zijn tempel met de sieraden der aarde, maar buiten zijn tempel hebben zij voor hem geen waarde. Zien wij dan toe. Als God ons schone gaven heeft gegeven en ze worden Hem niet geheiligd, dan laat Hij ze bij ons worden tot middelen van ons eigen verderf. Zie toch eens wat de ongelovige geleerden een moeite in onze tekst doen om niet te geloven. Zij zijn gedwongen om allerlei vondsten en uitwegen te zoeken en geen van allen geeft hen genoeg licht, want Christus en Zijn wonderen zijn niet weg te redeneren. Hoe arbeiden ook nog de ongelovigen van onze tijd dag en nacht met allerlei door hen nieuw uitgevonden kunstige instrumenten om in de Bijbel te doen lezen wat er niet in staat en wat er nooit in gebracht kan worden en om hetgeen er onuitwisbaar in staat toch maar niet te geloven. Het is een arbeid als die van Sysiphus, want na duizend moeilijkheden om een door hen gewenste zin aan de Schrift te geven te boven gekomen te zijn, staan een nieuw getal moeilijkheden voor hen gereed. Zeker niets is moeilijker dan om ongelovig te zijn en te blijven, omdat het een gedurig slaan is van de verzenen tegen de prikkelde van het geweten; daarom zullen ook de ongelovigen als hun, met hun lichaam, geheel deze zinnewereld ontvallen is, het wee uitroepen over zichzelf, omdat zij de kostbare tijd, door God in de dag van zaligheid hun gegeven, hebben besteed aan de onzinnige poging om Gods zon en maan en sterren van de hemel te rukken, opdat er geen ander licht in de wereld zal zijn dan dat van hun eigen lamp.

return to 'Top of Page'

Vers 19

19. En zij vroegen hen: Is deze uw zoon, waarvan u zegt, dat hij blind geboren is? U zult dat moeilijk beweren en zo ja, dan moet u antwoord geven op de vraag: Hoe ziet hij dan nu?

return to 'Top of Page'

Vers 19

19. En zij vroegen hen: Is deze uw zoon, waarvan u zegt, dat hij blind geboren is? U zult dat moeilijk beweren en zo ja, dan moet u antwoord geven op de vraag: Hoe ziet hij dan nu?

return to 'Top of Page'

Vers 21

21. Maar hoe hij nu ziet, weten wij niet uit eigen aanschouwen en ervaring, of wie zijn ogen geopend heeft weten wij ook niet van onszelf. Wij zouden slechts kunnen nazeggen wat hij ons heeft voorgezegd en ons getuigenis zou dus voor het gericht geen verder gewicht hebben. Hij heeft zijn ouderdom om mondig geacht te worden en is bekwaam tot het afleggen van getuigenis. Vraag hemzelf over dit punt, want wij moeten ons voor ongeschikt tot enige mededeling verklaren; hij zal van zichzelf spreken en u mededelen wat met hem is voorgevallen.

return to 'Top of Page'

Vers 21

21. Maar hoe hij nu ziet, weten wij niet uit eigen aanschouwen en ervaring, of wie zijn ogen geopend heeft weten wij ook niet van onszelf. Wij zouden slechts kunnen nazeggen wat hij ons heeft voorgezegd en ons getuigenis zou dus voor het gericht geen verder gewicht hebben. Hij heeft zijn ouderdom om mondig geacht te worden en is bekwaam tot het afleggen van getuigenis. Vraag hemzelf over dit punt, want wij moeten ons voor ongeschikt tot enige mededeling verklaren; hij zal van zichzelf spreken en u mededelen wat met hem is voorgevallen.

return to 'Top of Page'

Vers 22

22. Dit zeiden zijn ouders om een nadere vraag te ontwijken, die hen zou worden voorgelegd, wanneer zij de naam Jezus noemde, namelijk de vraag, waarvoor zij dan deze Jezus hielden (John 9:17); zij wilden die vraag voorkomena) omdat zij de Joden vreesden, voor wier gericht zij stonden: b)want de Joden, die oversten, hadden alrede na de gebeurtenissen op het loofhuttenfeest, die in John 7:1, 8 zijn meegedeeld, een besluit gemaakt, als iemand uit het volk Hem beleed deChristus, de beloofde Messias, te zijn, dat die uit de Synagoge zou geworpen worden, in de ban zou worden gedaan (Luke 6:22).

a) John 7:13; John 12:42. b) John 12:42.

return to 'Top of Page'

Vers 22

22. Dit zeiden zijn ouders om een nadere vraag te ontwijken, die hen zou worden voorgelegd, wanneer zij de naam Jezus noemde, namelijk de vraag, waarvoor zij dan deze Jezus hielden (John 9:17); zij wilden die vraag voorkomena) omdat zij de Joden vreesden, voor wier gericht zij stonden: b)want de Joden, die oversten, hadden alrede na de gebeurtenissen op het loofhuttenfeest, die in John 7:1, 8 zijn meegedeeld, een besluit gemaakt, als iemand uit het volk Hem beleed deChristus, de beloofde Messias, te zijn, dat die uit de Synagoge zou geworpen worden, in de ban zou worden gedaan (Luke 6:22).

a) John 7:13; John 12:42. b) John 12:42.

return to 'Top of Page'

Vers 23

23. Daarom, om het gevaar van zo'n ban te ontwijken, zeiden zijn ouders, zoals reeds gezegd is: Hij heeft zijn ouderdom, vraag hem zelf.

Omdat er geen hoop is, om de genezene tot zwijgen te brengen, vatten de Joden de zaak bij een ander punt aan en - gaan onder de rationalisten; zij zoeken de vroegere blindheid te loochenen, zoals het rationalisme, als het Jezus opstanding niet kan loochenen, de werkelijkheid van Zijn dood loochent.

Hoe meer zij het wonder onderzoeken om het te kunnen betwijfelen, des te meer stellen zij het buiten twijfel. Zij geloofden niet totdat zij riepen, niet alsof zij het dan hadden willen geloven, het moet alleen worden gezegd dat het ongeloof hen tot deze stap bracht. Zeer dikwijls wordt een tiende gesteld, dat niet op zichzelf het uiterste is, maar alleen in zeker opzicht, bijzonder gerechtigd is, zodat wat daarachter licht onopgemerkt wordt gelaten (vgl. Matthew 1:25. Daniel 1:21).

De vraag, die aan de ouders wordt gedaan, is een drievoudige gerechtelijke vraag: is deze uw zoon? is hij blindgeboren? en wie heeft hem de ogen geopend? De ouders antwoorden naar de orde, zodat zij de beide eerste vragen zonder vrees toestemmend beantwoorden, maar op de derde verwijzen zij verstandig de rechters naar hun zoon, vrezend ook het besluit van de excommunicatie en om zich niets, wat nauwelijks kon vermeden worden, ten gunste van de Weldoener van hun Zoon te laten ontvallen.

Bij alle vrees, die de ouders voor hun oversten hebben en bij alle terughouding, die zij met hun uitspraak in aanmerking nemen, dient deze toch alleen om de beide hoofdpunten onomstotelijk te maken, dat hij blind gebaren werd en nu plotseling ziende is geworden. Van het hoe zijn zij evengoed overtuigd als hun zoon, maar zij komen niet zoals deze tot de vrijheid van uitspreken, uit vrees van buiten de nationale gemeenschap van het godsdienstige leven te worden gesloten.

Uit vrees voor de ban verzwijgen zij de naam van Hem, die hen in hun kind zozeer had welgedaan; toch wensen zij niet, dat hun zoon eveneens zal zwijgen wat hij weet; integendeel zij verheugen zich in een zoon, die de "profeet" liever heeft dan de eer bij mensen. Zijn er ook heden niet nog ouders, die wensen dat hun kinderen vroom worden en Christus belijden, terwijl zij zelf de moed van een eigen mening niet hebben, om met de wereld te breken en de ban van deze voor een eer bij God te houden.

De eerste sporen van de kerkelijke ban van de Joden vinden wij in Ezra 10:8, Ezra 10:1 Makk. 14:45 ; deze is een uitsluiting uit de gemeente in deze graden; 1) Niddoei, de zachtste, die slechts dertig dagen duurde, kon door een enkele Rabbi worden opgelegd. De gebannene moest een treurgewaad aantrekken, mocht zich niet scheren, niet door de gewone poort in de tempel komen, anderen mochten hem slechts op een afstand van vier ellen naderen, maar huisgenoten hadden geen verbod van omgang met hem. 2) De cherem moest door minstens tien leden van de gemeente zijn uitgesproken, werd in het openbaar onder vloeken uitgeblazen, sloot geheel van de omgang met anderen, van tempel en synagoge uit; alleen het eten mocht men de gebannene toereiken: Deed hij na verloop van dertig dagen boete, dan werd hij weer opgenomen, zoniet dan had de Sjammata plaats, de sterkste graad, de uitsluiting zonder hoop van wederopname. Degene die in zo'n ban stierf, op diens graf liet het gericht stenen werpen.

Waarschijnlijk is hier de eerste graad van excommunicatie bedoeld. de uitsluiting uit de synagoge en de afzondering van alle ook huiselijke gemeenschap ten eerste voor dertig dagen, dan dubbel en drievoudig, maar zonder verwensing; de tweede en derde graad van de ban zou zeker voor het begin van optreden tegen Jezus' aanhangers een te harde en in het ooglopende maatregel zijn geweest en zou meer opzien teweeg hebben gebracht. Ook wijst de uitdrukking van de grondtekst op de eerste graad van de excommunicatie, de afzondering (Luke 6:22). Waarschijnlijk werd het besluit van uitwerping uitgevaardigd na het voorval vermeld in John 8:59 () en hield het niet voor raadzaam Jezus zelf te excommuniceren: de meer gematigde partij in het Sanhedrin zou tegen zo'n stap hebben geprotesteerd, ja, dit zou wellicht aanleiding kunnen geven, dat de alzo gezinden zich meer beslist voor Jezus zouden hebben verklaard. Dat men echter het volk verbood Hem niet eerder voor de Messias te houden en Hem te belijden, voordat de Hoge raad zou hebben beslist of Hij het werkelijk was, daartegen konden ook de meer gematigden niets inbrengen, als zij enigszins waren voor het in stand houden van de autoriteit van het Sanhedrin. Het komt geheel overeen met de voorzichtige politiek van de Farizeeën, dat zij met de ban eerst nog uit de verte dreigden en onder het volk slechts uitstrooiden dat het zonder twijfel zo ver zou komen; dat dus ieder zich in acht moest nemen.

Onder de vele personen, die zich bezig houden met het wonder door Jezus aan de blindgeborene verricht, zien wij slechts een enige tot geloof komen, namelijk de blindgebore zelf, terwijl al de anderen zich vergenoegen het wonder aan te zien en over Hem, die het verrichtte, oordeel te vellen. Wij willen ons daarvan nog wat nader overtuigen. Onder de menigte, die de blindgeborene van het badwater Siloam met ontsloten ogen en zonder leidsman ziet terugkeren, zeggen enigen; "hij is het" anderen; "hij lijkt op hem. " Om hen te overtuigen zegt de bedelaar zelf: "Ik ben het. " Ziedaar dus het volk verzekerd van het wonder en nochtans maakt het volk zich meester van de man en brengt hem tot de Farizeeën, de verklaarde vijanden van Jezus. De menigte, ofschoon van het wonderteken overtuigd, blijft derhalve vreemd aan het geloof in Christus. De Farizeeën aanschouwen nu de ziende geworden blindgeborene, ondervragen hem en vernemen uit zijn mond al de bijzonderheden van zijn genezing. Tot meerderen waarborg doen zij zijn ouders voor zich komen, die het gebeurde bevestigen. Nu geven zij aan de klaarblijkelijkheid toe, met dat al roepen zij de man voor de tweede keer voor zich en zeggen: "Geef God de eer, wij weten dat deze mens een zondaar is. " Hier is dus zichtbaar dat de Farizeeën, na de wonderbare genezing grondig onderzocht te hebben, evenmin in Christus geloven. Merk eindelijk het meer dan voorzichtige gedrag van de ouders van de beweldadigde op. Niemand weet beter dan zij, dat hun kind blind geboren is en het gezicht herkregen heeft. Zij belijden dit zelfs voor de Farizeeën, maar zie met welke behoedzaamheid om zich niet in gevaar te stellen, omdat zij weigeren de wijze te ontvouwen, waarop hun zoon genezen is en vooral hoe zij vermijden over Jezus te spreken. Lafhartig en ondankbaar jegens de weldoener van hun zoon, geloven ook daarom zij in Christus niet. Maar terwijl het volk, de Farizeeën, de ouden, getuigen en onderzoekers van het wonder, van het geloof niet weten willen, omhelst hij alleen het en zegt zelfs, alvorens Jezus te kennen; "Hij is een profeet" en toen hij van zijn redder verneemt dat deze de Christus is, roept bij uit: "Ik geloof Heere" en aanbidt Hem. Zo bleven dus zij, die slechts het wonder aan een ander verricht zagen, onderzochten en beoordeelden, vreemd aan het geloof en nam alleen de blinde, die er het voorwerp van was, het meteen en volkomen op in zijn hart. Deze opmerking bewaarheid zich eveneens in onze tijd en aan onszelf. Zolang wij niet verder gaan dan in het Evangelie een geneesmiddel te erkennen, dat nuttig is om het menselijk geslacht in het algemeen beschouwd, te genezen en wij er niet toe overgaan er voor onszelf in het bijzonder gebruik van te maken, is het zeker dat, hoe rechtzinnig voor het overige ook onze gevoelens wezen mogen, wij met dat al ver zijn van in Jezus Christus te geloven. En hoe ontelbaar is het getal van zulke mensen! Hoe velen, die de godsdienst voor hun gezin wensen en niet bedenken zelf haar zo nodig te hebben. Hoe velen, die het leven van de Heiland bewonderen en Zijn aanhangers tellen en spreken over het Christelijk geloof en zijn dierbare en krachtdadige invloed op de harten, maar die met dat al het in hun eigen hart niet opnemen. Hoe velen, die zich onledig houden met het werk van God en van de morgen tot de avond met zo'n ijver aan het bekeren van anderen arbeiden, dat hun geen tijd rest, ja het mogelijke zelfs niet in hen opkomt om te onderzoeken of zij zelf wel behouden zijn. Zie dan ook een menigte van die Christenen, die, na hun leven besteed te hebben met rondom de zaak van de godsdienst te zweven, eindelijk als zij zich rekenschap proberen te geven van het punt, waartoe zij zelf gekomen zijn, belijden moeten, hoe overtuigd zij anderszins ook zijn van de vergeving van zonden en van genadegiften van de hemel voor gelovigen, dat zij evenwel zichzelf die belofte niet kunnen toeëigenen, dat zij zich niet gerust voelen, dat zij nog vrezen bij de gedachte aan de dood en verbaasd staan, dat men tot hen spreken kan van de verzekerdheid van de zaligheid. Ach, God gaf ons het Evangelie niet om het te bewonderen, maar om het te geloven voor onszelf, niet om Hem aan anderen te prediken zond Hij ons Zijn Zoon, maar in de eerste plaats opdat wijzelf door Hem gered zouden worden. Verstoten wij daarom voor een ogenblik de hele wereld om onszelf met opmerkzaamheid gade te slaan en ons rekenschap te geven van het punt, waartoe wij gekomen zijn! Wij hebben in deze niet te vrezen om daardoor eigenbelangzuchtig te zijn, want voor alles worden wij geroepen om onze eigen zaligheid met vrezen en beven te werken en bovendien zullen wij slechts voor onze broeders nuttig zijn in de mate, waarin wij onze eigen roeping en verkiezing hebben vastgemaakt.