John 10 - Dächsel Bijbelverklaring - Bible Commentaries

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, JOHANNES 10

John 10:1-13

CHRISTUS DE GOEDE HERDER EN ZIJNE SCHAPEN. OF HIJ DE MESSIAS WAS

EVANGELIE OP PINKSTERDINSDAG John 10:1-John 10:11

return to 'Top of Page'

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, JOHANNES 10

John 10:1-13

CHRISTUS DE GOEDE HERDER EN ZIJNE SCHAPEN. OF HIJ DE MESSIAS WAS

EVANGELIE OP PINKSTERDINSDAG John 10:1-John 10:11

return to 'Top of Page'

1. Voorwaar, voorwaar zeg Ik jullie, zo ging Jezus voort in het volle bewustzijn van Zijn goddelijke roeping tegenover de hiërarchie (Matthew 23:2. en "Joh 1:50" en "Joh 5:19"): die niet ingaat door de alleen wettige, tot een eerlijk ingaan bestemde deur in de stal van de schapen, maar van elders inklimt, bijvoorbeeld door over de muur te klimmen, die is, zoals hij zelf door zijn voorbijgaan van de juiste ingang bewijst, een dief, die wil stelen en een moordenaar, die wil doden en ombrengen (John 10:10).

Alles is waarheid in de woorden van Jezus Christus, maar als Hij met de uitdrukking: "voorwaar, voorwaar zeg Ik u" er uitdrukkelijk op wijst, zegt dit, dat zij of van bijzonder gewicht zijn, of dat de menselijke geest daartegen bijzonder gekant is.

Met deze plechtige verzekering begint de Heere nooit Zijn rede, maar zij heeft altijd de betekenis van een formule van een aanknopend of versterkend antwoord; daaruit blijkt, dat, als Hij aan Zijn gesprek met de Farizeeën hier een andere wending geeft, toch deze rede zich onmiddellijk aan het voorgaande aansluit.

In het trotse "ook wij" van de vraag in John 9:40 was de zin gelegen: "Wij aanvoerders en herders van het volk. " Nu zegt de Heere: Ik wil u de spiegel voorhouden, opdat u weet, welke herders u bent en wie alleen de goede, ware Herder is.

Hetgeen in dit hoofdstuk gesproken wordt, staat in innige betrekking tot hetgeen in het vorige verhaald was; eigenlijk gezegd geeft deze rede hetgeen toen had plaats gehad, in de vorm van gelijkenissen weer. De gewelddadige inbraak van de dieven in de schaapskooi, stelt de willekeurige handelingen van de Farizeeën in de theocratie voor; van deze handelingen leverde John 9:1 een proeve. De aangename indruk, die de stem van de Herder op de schapen teweeg brengt en de getrouwheid, waarmee zij Zijn stappen volgen, herinneren ons het ongekunsteld en standvastig geloof van de blinde en de liefderijke handelwijs van Jezus ten aanzien van deze mishandelde en beledigde man en treedt ons opnieuw voor ogen in de schets van de goede Herder, die Zijn schapen te hulp komt.

De beeldspraak in John 10:1-John 10:18 klimt tot driemaal op. Eerst plaatst Jezus Zich tegenover de leidslieden als Degene die door de deur tot de schapen is ingegaan, terwijl zij langs verkeerde wegen zijn ingebroken; hier is God de deur en de wachter van de deur (John 10:1-John 10:5). Vervolgens stelt Hij Zichzelf voor als de deur, terwijl in de eerste rede Jezus tegenover de Farizeeën staat als de profeet van God tegenover de valse profeten, is Hij in deze tweede voor de kudde, wat in de eerste God zelf voor de kudde was; de tweede rede plaatst dus Jezus op een hogere trap dan de eerste (John 10:6-John 10:11). De verheven inhoud van de derde rede, die nu volgt (John 10:12-John 10:18) blijkt, zodra men op het Oude Testament terugziet. David zegt van de Heere (Psalms 23:1, ), dat Hij een Herder is; Jesaja voorspelt van de Heere (Isaiah 40:11), dat Hij als een Herder Zijn kudde weiden zal; bij Ezechiël wordt van de David van de toekomst gezegd, dat Hij koning van het volk zal zijn en zij allen"n Herder zullen hebben. Voor hen, die het Oude Testament kenden, sloot dus de naam van de goede Herder, die Jezus Zichzelf gaf, Zijn Messianiteit in, ja zelfs dit, dat in Hem de Heere zelf de verzorger van de kudde was geworden. Twee maal wijst diensvolgens Jezus in deze rede op Zijn goddelijk wezen; de eerste maal, als Hij van Zichzelf zegt, wat Hij zelf dadelijk te voren van God gezegd had; de tweede maal, als Hij van Zichzelf zegt, wat David en Jesaja van God gezegd hebben.

Met deze woorden verklaart Zich de Heere niet alleen te zijn de enige wettige weg van de behoudenis, maar ook de enige wettige ingang (deur) tot de gemeente (de stal van de schapen). Ieder, die niet als de discipel van de Heere en daarmee als Zijn vertegenwoordiger in de gemeente (waarvan wij nu alleen spreken) tot de herderlijke bediening komt, is een dief, omdat hij zich een bediening toeëigent die hem niet toekomt en een moordenaar, omdat hij de gemeente niet kan weiden, maar noodzakelijk verwoest. Immers, waar ongelovige voorgangers in Christelijke gemeenten zijn, daar worden de banden van de zedelijkheid losgemaakt en de vrees voor Gods oordeel over de zonde vernietigd. Zij verwoesten de gemeente, zoals de verzengende oostewind de welig groeiende korenvelden, zij maken de plaatsen van vermaak vol en de kerken leeg en verstrooien de kinderen van God naar de open zalen en kleine kerken. Hiermee is dan ook het oordeel uitgesproken over allen, die in de gemeente een ander Evangelie verkondigen, dan hetgeen Christus en al zijn apostelen verkondigd hebben (Galatians 1:6-Galatians 1:9)

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. Voorwaar, voorwaar zeg Ik jullie, zo ging Jezus voort in het volle bewustzijn van Zijn goddelijke roeping tegenover de hiërarchie (Matthew 23:2. en "Joh 1:50" en "Joh 5:19"): die niet ingaat door de alleen wettige, tot een eerlijk ingaan bestemde deur in de stal van de schapen, maar van elders inklimt, bijvoorbeeld door over de muur te klimmen, die is, zoals hij zelf door zijn voorbijgaan van de juiste ingang bewijst, een dief, die wil stelen en een moordenaar, die wil doden en ombrengen (John 10:10).

Alles is waarheid in de woorden van Jezus Christus, maar als Hij met de uitdrukking: "voorwaar, voorwaar zeg Ik u" er uitdrukkelijk op wijst, zegt dit, dat zij of van bijzonder gewicht zijn, of dat de menselijke geest daartegen bijzonder gekant is.

Met deze plechtige verzekering begint de Heere nooit Zijn rede, maar zij heeft altijd de betekenis van een formule van een aanknopend of versterkend antwoord; daaruit blijkt, dat, als Hij aan Zijn gesprek met de Farizeeën hier een andere wending geeft, toch deze rede zich onmiddellijk aan het voorgaande aansluit.

In het trotse "ook wij" van de vraag in John 9:40 was de zin gelegen: "Wij aanvoerders en herders van het volk. " Nu zegt de Heere: Ik wil u de spiegel voorhouden, opdat u weet, welke herders u bent en wie alleen de goede, ware Herder is.

Hetgeen in dit hoofdstuk gesproken wordt, staat in innige betrekking tot hetgeen in het vorige verhaald was; eigenlijk gezegd geeft deze rede hetgeen toen had plaats gehad, in de vorm van gelijkenissen weer. De gewelddadige inbraak van de dieven in de schaapskooi, stelt de willekeurige handelingen van de Farizeeën in de theocratie voor; van deze handelingen leverde John 9:1 een proeve. De aangename indruk, die de stem van de Herder op de schapen teweeg brengt en de getrouwheid, waarmee zij Zijn stappen volgen, herinneren ons het ongekunsteld en standvastig geloof van de blinde en de liefderijke handelwijs van Jezus ten aanzien van deze mishandelde en beledigde man en treedt ons opnieuw voor ogen in de schets van de goede Herder, die Zijn schapen te hulp komt.

De beeldspraak in John 10:1-John 10:18 klimt tot driemaal op. Eerst plaatst Jezus Zich tegenover de leidslieden als Degene die door de deur tot de schapen is ingegaan, terwijl zij langs verkeerde wegen zijn ingebroken; hier is God de deur en de wachter van de deur (John 10:1-John 10:5). Vervolgens stelt Hij Zichzelf voor als de deur, terwijl in de eerste rede Jezus tegenover de Farizeeën staat als de profeet van God tegenover de valse profeten, is Hij in deze tweede voor de kudde, wat in de eerste God zelf voor de kudde was; de tweede rede plaatst dus Jezus op een hogere trap dan de eerste (John 10:6-John 10:11). De verheven inhoud van de derde rede, die nu volgt (John 10:12-John 10:18) blijkt, zodra men op het Oude Testament terugziet. David zegt van de Heere (Psalms 23:1, ), dat Hij een Herder is; Jesaja voorspelt van de Heere (Isaiah 40:11), dat Hij als een Herder Zijn kudde weiden zal; bij Ezechiël wordt van de David van de toekomst gezegd, dat Hij koning van het volk zal zijn en zij allen"n Herder zullen hebben. Voor hen, die het Oude Testament kenden, sloot dus de naam van de goede Herder, die Jezus Zichzelf gaf, Zijn Messianiteit in, ja zelfs dit, dat in Hem de Heere zelf de verzorger van de kudde was geworden. Twee maal wijst diensvolgens Jezus in deze rede op Zijn goddelijk wezen; de eerste maal, als Hij van Zichzelf zegt, wat Hij zelf dadelijk te voren van God gezegd had; de tweede maal, als Hij van Zichzelf zegt, wat David en Jesaja van God gezegd hebben.

Met deze woorden verklaart Zich de Heere niet alleen te zijn de enige wettige weg van de behoudenis, maar ook de enige wettige ingang (deur) tot de gemeente (de stal van de schapen). Ieder, die niet als de discipel van de Heere en daarmee als Zijn vertegenwoordiger in de gemeente (waarvan wij nu alleen spreken) tot de herderlijke bediening komt, is een dief, omdat hij zich een bediening toeëigent die hem niet toekomt en een moordenaar, omdat hij de gemeente niet kan weiden, maar noodzakelijk verwoest. Immers, waar ongelovige voorgangers in Christelijke gemeenten zijn, daar worden de banden van de zedelijkheid losgemaakt en de vrees voor Gods oordeel over de zonde vernietigd. Zij verwoesten de gemeente, zoals de verzengende oostewind de welig groeiende korenvelden, zij maken de plaatsen van vermaak vol en de kerken leeg en verstrooien de kinderen van God naar de open zalen en kleine kerken. Hiermee is dan ook het oordeel uitgesproken over allen, die in de gemeente een ander Evangelie verkondigen, dan hetgeen Christus en al zijn apostelen verkondigd hebben (Galatians 1:6-Galatians 1:9)

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. Maar die door de deur ingaat, die op de door God bepaalde weg tot de kudde komt, is een herder (liever is herder) van de schapen, die heeft het ware hart voor hen. Zijn goede bedoeling deed hem ook de juiste ingang zoeken.

Een schaapskooi is in het oosten geen overdekt gebouw, zoals onze stallen; zij is niet anders dan een besloten ruimte, door paalwerk of een muur omgeven, waarin de schapen `s avonds opgesloten worden. Gewoonlijk bevinden zich onderscheidene kudden in een dergelijke omtrek. Voordat de herders zich naar hun woning begeven, vertrouwen zij hun schapen aan de hoede van een gemeenschappelijke bewaker, de deurwachter, toe, die voor hun veiligheid `s nachts de nodige zorg draagt; `s morgens keren zij terug, kloppen aan de deur van de stevig gegrendelde schaapskooi en de deurwachter opent haar. Daarop scheidt ieder zijn eigen schapen van die van de andere herders af, roept ze tot zich en, nadat hij zijn kudde bijeengebracht heeft, geleidt hij haar naar de weide. De dieven echter pogen de muur te beklimmen en de schaapskooi op die wijze binnen te dringen. De schaapskooi duidt de theocratie aan. Het indringen door bedrog (de dief) of geweld (de rover) stelt de geveinsdheid en stoutmoedigheid voor ogen, die de Farizeeën aangewend hadden, ten einde in het heiligdom hun gezag uit te oefenen. Uit de wet kon werkelijk geen enkele uitspraak aangevoerd worden tot rechtvaardiging van de heerschappij, die deze partij zich in Israël had aangematigd en van de willekeurige macht die zij zich toekende.

Onder het beeld van een kudde komt in het Oude Testament veelvuldig het volk van God voor (Psalms 100:3. Ezekiel 34:31. Micah 7:14). Zijn nu de leden van de gemeente van God de schapen, dan moet de schaapstal het rijk van God zijn. De deur is de goddelijke roeping; dat deze bij Hem, die Zich later (John 10:11, ) als de ware Herder voorstelt, aanwezig is, daarop wijst de Heere in ons Evangelie bestendig en grondt daarop Zijn recht (vgl. John 5:36 v. 6:29; 7:28 v. 8:42). Bij Zijn uitspraak: "Die door de deur ingaat is een herder van de schapen; " staat reeds op de achtergrond het getuigenis over Zichzelf: naardien Ik dan door de deur van de goddelijke roeping ben ingegaan, waarachtig door God tot de verlorene schapen van het huis van Israël ben gezonden, dan ben Ik de ware Herder.

Dit eerste deel van de gelijkenis ziet hoofdzakelijk op de aanmatiging van de Schriftgeleerden en Farizeeën, die zonder ooit door God daartoe geroepen te zijn, de geestelijke leiding van het volks zich toekenden en uitoefenden op de manier, die de Heere in Matthew 23:1 bestraft; zij waren als de profeten, waarover God in Jeremiah 23:21. Ezekiel 13:4, klaagt dat Hij ze niet had gezonden en die toch in Zijn naam profeteerden. Met het "van elders indringen" (eigenlijk "naar boven" op de muur en over deze in de omtuining) komt overeen het zich op de voorgrond dringen als leidslieden en leraars volgens eigen keus en willekeur. Die nu de gewone ingang versmaadt, kan niet met eerlijke bedoelingen komen, maar alleen gedreven door eigenbaat en zelfzucht en zo zal hij dan ook blijken een dief en een rover te zijn.

In de grondtekst staat eigenlijk niet "moordenaar", maar alleen "rover". De rover wordt gemakkelijk een rover, als hij tegenstand vindt, de rover wordt een doder. In vs 10 is "dief" de hoofdgedachte. Deze verdeelt zich echter in de dief, die steelt en de rover, die moordt en verderft.

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. Maar die door de deur ingaat, die op de door God bepaalde weg tot de kudde komt, is een herder (liever is herder) van de schapen, die heeft het ware hart voor hen. Zijn goede bedoeling deed hem ook de juiste ingang zoeken.

Een schaapskooi is in het oosten geen overdekt gebouw, zoals onze stallen; zij is niet anders dan een besloten ruimte, door paalwerk of een muur omgeven, waarin de schapen `s avonds opgesloten worden. Gewoonlijk bevinden zich onderscheidene kudden in een dergelijke omtrek. Voordat de herders zich naar hun woning begeven, vertrouwen zij hun schapen aan de hoede van een gemeenschappelijke bewaker, de deurwachter, toe, die voor hun veiligheid `s nachts de nodige zorg draagt; `s morgens keren zij terug, kloppen aan de deur van de stevig gegrendelde schaapskooi en de deurwachter opent haar. Daarop scheidt ieder zijn eigen schapen van die van de andere herders af, roept ze tot zich en, nadat hij zijn kudde bijeengebracht heeft, geleidt hij haar naar de weide. De dieven echter pogen de muur te beklimmen en de schaapskooi op die wijze binnen te dringen. De schaapskooi duidt de theocratie aan. Het indringen door bedrog (de dief) of geweld (de rover) stelt de geveinsdheid en stoutmoedigheid voor ogen, die de Farizeeën aangewend hadden, ten einde in het heiligdom hun gezag uit te oefenen. Uit de wet kon werkelijk geen enkele uitspraak aangevoerd worden tot rechtvaardiging van de heerschappij, die deze partij zich in Israël had aangematigd en van de willekeurige macht die zij zich toekende.

Onder het beeld van een kudde komt in het Oude Testament veelvuldig het volk van God voor (Psalms 100:3. Ezekiel 34:31. Micah 7:14). Zijn nu de leden van de gemeente van God de schapen, dan moet de schaapstal het rijk van God zijn. De deur is de goddelijke roeping; dat deze bij Hem, die Zich later (John 10:11, ) als de ware Herder voorstelt, aanwezig is, daarop wijst de Heere in ons Evangelie bestendig en grondt daarop Zijn recht (vgl. John 5:36 v. 6:29; 7:28 v. 8:42). Bij Zijn uitspraak: "Die door de deur ingaat is een herder van de schapen; " staat reeds op de achtergrond het getuigenis over Zichzelf: naardien Ik dan door de deur van de goddelijke roeping ben ingegaan, waarachtig door God tot de verlorene schapen van het huis van Israël ben gezonden, dan ben Ik de ware Herder.

Dit eerste deel van de gelijkenis ziet hoofdzakelijk op de aanmatiging van de Schriftgeleerden en Farizeeën, die zonder ooit door God daartoe geroepen te zijn, de geestelijke leiding van het volks zich toekenden en uitoefenden op de manier, die de Heere in Matthew 23:1 bestraft; zij waren als de profeten, waarover God in Jeremiah 23:21. Ezekiel 13:4, klaagt dat Hij ze niet had gezonden en die toch in Zijn naam profeteerden. Met het "van elders indringen" (eigenlijk "naar boven" op de muur en over deze in de omtuining) komt overeen het zich op de voorgrond dringen als leidslieden en leraars volgens eigen keus en willekeur. Die nu de gewone ingang versmaadt, kan niet met eerlijke bedoelingen komen, maar alleen gedreven door eigenbaat en zelfzucht en zo zal hij dan ook blijken een dief en een rover te zijn.

In de grondtekst staat eigenlijk niet "moordenaar", maar alleen "rover". De rover wordt gemakkelijk een rover, als hij tegenstand vindt, de rover wordt een doder. In vs 10 is "dief" de hoofdgedachte. Deze verdeelt zich echter in de dief, die steelt en de rover, die moordt en verderft.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. Deze, die werkelijk Herder is, doet de deurwachter, die binnen de omheining staat en `s nachts voor de kudde moet waken, op zijn kloppen open en de schapen horen alle tezamen Zijn hen welbekende stem; zij weten meteen dat zij met een herder en niet met een dief en moordenaar te doen hebben (John 10:5). En hij roept zijn schapen, die hem nog in bijzondere zin toebehoren, bij name, ieder bij de naam, die hij ze gaf, om ze tot zich te trekken en van de kudde af te scheiden en leidt ze uit die omtuinde plaats op de goede weide.

Moest vroeger de deur tot de schapen nog zakelijk niet persoonlijk verklaard worden, als de goddelijke roeping, zo zal dit ook met den deurwachter het geval zijn. Door hem en zijn openen van de deur is niets anders bedoeld, dan dat voor de geroepen Herder ook de ingang tot de schapen wordt geopend, dat God Hem en alleen aan Hem onbelemmerde werkzaamheid aan en invloed op de schapen schenkt en toestaat.

De deurwachter is God, die de ware herder Christus (want in deze wordt de ideale persoon van de goede herder tot werkelijkheid) de toegang tot de harten opent. Men hoeft niet te menen dat de vergelijking met een deurwachter voor God te gering zou zijn. Niet God in Zijn persoonlijkheid komt onder het beeld van de deurwachter voor, maar God in een geheel bijzondere werking; hoe diep in deze zin de Schrift met haar vergelijkingen afdaalt ziet men in Hosea 5:12, Hosea 5:14 Parallel met deze uitdrukking is Acts 14:27 : "God opende de heidenen de deur van het geloof".

De Herder treedt in de afgezonderde plaats en de schapen vernemen Zijn stem (Zijn lokken, aanspreken, roepen) en horen die vervolgens als de hun welbekende stem (een gewoon roepen van de herder tot de kudde was het Griekse woord Sitta d. i. hei, hier!) De schapen in het algemeen zijn nu de gehele kudde, die in de omtuining zijn samengebracht, aan wier herders, omdat zij elke morgen komen, om de afzonderlijke schapen uit te leiden, alle daar vergaderde schapen bekend zijn. Daarentegen zijn de eigen schapen van de herder, van wie hier sprake is, die welke tot zijn bijzondere kudde behoren; deze roept hij met name, want aan de dieren van de kudde elk in het bijzonder namen te geven, was ook bij de herders van de ouden niets ongewoons.

Nu was het zeker slechts een kudde van God, die zich in de ene omtuining van de Oud-Testamentisch theocratie bevond; maar toch moet een onderscheid van de schapen van deze gehele kudde in verhouding tot Christus opgemerkt worden. Alle leden van het volk van Israël bemerkten bij Zijn optreden er iets van, dat in Hem de beloofde Herder verschenen was (Matthew 7:28 v. ; 8:27; 9:33; 13:2; 14:35 v; 21:8, ; 7:16 v. ; 12:1; 18:35, ; 19:47 v. ; 23:27, ; vgl. Song of Solomon 5:2) en juichten Hem hun Hosanna toe, zodat het werkelijk werd bewezen: "Hij kwam tot Zijn eigendom, tot de Zijnen" (John 11:1). Maar toch kon Hij voor de schapen die Hem eigen waren, voor de Zijnen in de hogere zin van het woord (John 13:1), slechts degenen erkennen, die de Vader Hem had gegeven (John 6:37 v. , 17:6, ). Zo worden ook in de profetie Zechariah 11:4,van de slachtschapen onderscheiden de "ellendige schapen", omwille van wie de profeet het ambt als Herder op zich neemt en die zich ook aan hem houden. Hoe Hij nu deze met name riep, blijkt op recht concrete wijze, als Hij Simon, de zoon van Jona, Kefas noemt, van Nathanaël zegt: "Zie een waar Israëliet, in wie geen bedrog is" of Zich aan Maria door het noemen van haar naam openbaart (John 1:42, John 1:47; John 20:16 hoewel dergelijke gevallen slechts de in het ooglopende zijden van de zaak zijn, die hier is bedoeld. De naam is uitdrukking van de persoonlijkheid, van de individualiteit. Als de goede Herder die noemt toont Hij, dat de genoemde voor Hem niet slechts een nummer is, alleen een onverschillig deel dier soort, maar dat hij op zichzelf een voorwerp is van Zijn erkennende en liefdevolle opmerkzaamheid (vgl. Psalms 147:4 en Isaiah 40:26).

Christus leidt de Zijn uit de poorten van de wereld en de schaapstal van de zonde; uit de dorre weide van de berg Sinaï en hun eigen gerechtigheid, waarop zij weidden, tot Zichzelf, de volheid van Zijn genade, Zijn bloed en gerechtigheid en tot de tegenwoordigheid en gemeenschap van de Vader.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. Deze, die werkelijk Herder is, doet de deurwachter, die binnen de omheining staat en `s nachts voor de kudde moet waken, op zijn kloppen open en de schapen horen alle tezamen Zijn hen welbekende stem; zij weten meteen dat zij met een herder en niet met een dief en moordenaar te doen hebben (John 10:5). En hij roept zijn schapen, die hem nog in bijzondere zin toebehoren, bij name, ieder bij de naam, die hij ze gaf, om ze tot zich te trekken en van de kudde af te scheiden en leidt ze uit die omtuinde plaats op de goede weide.

Moest vroeger de deur tot de schapen nog zakelijk niet persoonlijk verklaard worden, als de goddelijke roeping, zo zal dit ook met den deurwachter het geval zijn. Door hem en zijn openen van de deur is niets anders bedoeld, dan dat voor de geroepen Herder ook de ingang tot de schapen wordt geopend, dat God Hem en alleen aan Hem onbelemmerde werkzaamheid aan en invloed op de schapen schenkt en toestaat.

De deurwachter is God, die de ware herder Christus (want in deze wordt de ideale persoon van de goede herder tot werkelijkheid) de toegang tot de harten opent. Men hoeft niet te menen dat de vergelijking met een deurwachter voor God te gering zou zijn. Niet God in Zijn persoonlijkheid komt onder het beeld van de deurwachter voor, maar God in een geheel bijzondere werking; hoe diep in deze zin de Schrift met haar vergelijkingen afdaalt ziet men in Hosea 5:12, Hosea 5:14 Parallel met deze uitdrukking is Acts 14:27 : "God opende de heidenen de deur van het geloof".

De Herder treedt in de afgezonderde plaats en de schapen vernemen Zijn stem (Zijn lokken, aanspreken, roepen) en horen die vervolgens als de hun welbekende stem (een gewoon roepen van de herder tot de kudde was het Griekse woord Sitta d. i. hei, hier!) De schapen in het algemeen zijn nu de gehele kudde, die in de omtuining zijn samengebracht, aan wier herders, omdat zij elke morgen komen, om de afzonderlijke schapen uit te leiden, alle daar vergaderde schapen bekend zijn. Daarentegen zijn de eigen schapen van de herder, van wie hier sprake is, die welke tot zijn bijzondere kudde behoren; deze roept hij met name, want aan de dieren van de kudde elk in het bijzonder namen te geven, was ook bij de herders van de ouden niets ongewoons.

Nu was het zeker slechts een kudde van God, die zich in de ene omtuining van de Oud-Testamentisch theocratie bevond; maar toch moet een onderscheid van de schapen van deze gehele kudde in verhouding tot Christus opgemerkt worden. Alle leden van het volk van Israël bemerkten bij Zijn optreden er iets van, dat in Hem de beloofde Herder verschenen was (Matthew 7:28 v. ; 8:27; 9:33; 13:2; 14:35 v; 21:8, ; 7:16 v. ; 12:1; 18:35, ; 19:47 v. ; 23:27, ; vgl. Song of Solomon 5:2) en juichten Hem hun Hosanna toe, zodat het werkelijk werd bewezen: "Hij kwam tot Zijn eigendom, tot de Zijnen" (John 11:1). Maar toch kon Hij voor de schapen die Hem eigen waren, voor de Zijnen in de hogere zin van het woord (John 13:1), slechts degenen erkennen, die de Vader Hem had gegeven (John 6:37 v. , 17:6, ). Zo worden ook in de profetie Zechariah 11:4,van de slachtschapen onderscheiden de "ellendige schapen", omwille van wie de profeet het ambt als Herder op zich neemt en die zich ook aan hem houden. Hoe Hij nu deze met name riep, blijkt op recht concrete wijze, als Hij Simon, de zoon van Jona, Kefas noemt, van Nathanaël zegt: "Zie een waar Israëliet, in wie geen bedrog is" of Zich aan Maria door het noemen van haar naam openbaart (John 1:42, John 1:47; John 20:16 hoewel dergelijke gevallen slechts de in het ooglopende zijden van de zaak zijn, die hier is bedoeld. De naam is uitdrukking van de persoonlijkheid, van de individualiteit. Als de goede Herder die noemt toont Hij, dat de genoemde voor Hem niet slechts een nummer is, alleen een onverschillig deel dier soort, maar dat hij op zichzelf een voorwerp is van Zijn erkennende en liefdevolle opmerkzaamheid (vgl. Psalms 147:4 en Isaiah 40:26).

Christus leidt de Zijn uit de poorten van de wereld en de schaapstal van de zonde; uit de dorre weide van de berg Sinaï en hun eigen gerechtigheid, waarop zij weidden, tot Zichzelf, de volheid van Zijn genade, Zijn bloed en gerechtigheid en tot de tegenwoordigheid en gemeenschap van de Vader.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. En wanneer hij zijn, de hem in het bijzonder toekomende schapen, waarvan sprake was, uitgedreven heeft, ze met zekere drang heeft geholpen, wanneer zij niet juist tot uitgaan geneigd waren (in de grondtekst staat hier hetzelfdewoord als in John 9:34 waar vertaald is zij wierpen hem uit), gaat hij voor hen heen om ze op de weide te voeren; en de schapen volgen hem, omdat zij zijn stem kennen.

Dit gezegde is iets meer dan de onbeduidende beschrijving van een herder, die zijn kudde naar de weide geleidt; met deze woorden schetst Jezus een bepaalde geschiedkundige toestand. Het ogenblik is voor Hem gekomen om Zijn eigene kudde buiten de theocratie te leiden, die haar ondergang tegensnelt. Dat de breuk onvermijdelijk is, merkt Hij op in de uitdrijving van de blindgeborene, 9:34 en in het besluit tot uitbanning, dat Hemzelf en al zijn aanhangers treft, 9:22; dit bespeurt Hij ook in de woeste vijandschap, die men Hem overal betoont (John 7:1, 8). De krachtige uitdrukking "uitgedreven" geeft dit hoofddenkbeeld nog nadrukkelijker weer. Doortastend, bijna ruw, helpt de herder het schaap, dat nog aarzelt, de schaapskooi te verlaten, waarin het tot nu toe verzorgd werd en onbevreesd een nieuwe levenswijze aan te vangen, waartoe de herder het oproept. Het overige gedeelte van het vers beschrijft het verblijf van de messiaanse kudde, die op deze wijze bijeengebracht is, in de geestelijke weiden; voorts de standvastigheid en gehoorzaamheid van de schapen, waarvan de blinde een voorbeeld gegeven heeft, ten slotte de innige betrekking, die tussen de schapen en de herder bestaat. - "zij kennen" is veel sterker dan "zij horen" in Vers dit woord duidt aan, dat zij elkaar volledig kennen, omdat zij dagelijks met elkaar omgaan.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. En wanneer hij zijn, de hem in het bijzonder toekomende schapen, waarvan sprake was, uitgedreven heeft, ze met zekere drang heeft geholpen, wanneer zij niet juist tot uitgaan geneigd waren (in de grondtekst staat hier hetzelfdewoord als in John 9:34 waar vertaald is zij wierpen hem uit), gaat hij voor hen heen om ze op de weide te voeren; en de schapen volgen hem, omdat zij zijn stem kennen.

Dit gezegde is iets meer dan de onbeduidende beschrijving van een herder, die zijn kudde naar de weide geleidt; met deze woorden schetst Jezus een bepaalde geschiedkundige toestand. Het ogenblik is voor Hem gekomen om Zijn eigene kudde buiten de theocratie te leiden, die haar ondergang tegensnelt. Dat de breuk onvermijdelijk is, merkt Hij op in de uitdrijving van de blindgeborene, 9:34 en in het besluit tot uitbanning, dat Hemzelf en al zijn aanhangers treft, 9:22; dit bespeurt Hij ook in de woeste vijandschap, die men Hem overal betoont (John 7:1, 8). De krachtige uitdrukking "uitgedreven" geeft dit hoofddenkbeeld nog nadrukkelijker weer. Doortastend, bijna ruw, helpt de herder het schaap, dat nog aarzelt, de schaapskooi te verlaten, waarin het tot nu toe verzorgd werd en onbevreesd een nieuwe levenswijze aan te vangen, waartoe de herder het oproept. Het overige gedeelte van het vers beschrijft het verblijf van de messiaanse kudde, die op deze wijze bijeengebracht is, in de geestelijke weiden; voorts de standvastigheid en gehoorzaamheid van de schapen, waarvan de blinde een voorbeeld gegeven heeft, ten slotte de innige betrekking, die tussen de schapen en de herder bestaat. - "zij kennen" is veel sterker dan "zij horen" in Vers dit woord duidt aan, dat zij elkaar volledig kennen, omdat zij dagelijks met elkaar omgaan.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Maar een vreemde, aan wie de schapen niet eigen zijn, zullen zij geenszins volgen, maar zullen van hem vluchten, omdat zij de stem van de vreemde niet kennen en deze iets anders brengt dan hun gemoed verlangt, dat aan Gods woord en getuigenis gewoon is.

Het woord, dat de vreemde brengt, is niet het oude bekende, dat hen van vroegere tijd af op de weide geroepen en geleid heeft. Daarvoor hebben zij een sensorium (gevoelsvermogen) in zich, het overige klinkt hun vreemd. De Oud-Testamentische gemeente in haar echt bestaan zal zich afscheiden van de geestelijke overheid en die scheiding zal gelijk zijn aan een vlucht, evenals men voor een gevaar vlucht, als wanneer men een verderf ontvlucht.

Opmerkelijk is het "futurum" (toekomende tijd). De tijd was nabij, dat het Israël van God zich zou onttrekken aan de bedrieglijke leiding van de dieven en rovers, om zich onder hun goede Herder tot een Nieuw-Testamentische gemeente te verzamelen; de woorden van de Heere worden hier tot profetie; de Handelingen der apostelen en de brief aan de Hebreeën wijzen aan, hoe die vervuld zijn.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Maar een vreemde, aan wie de schapen niet eigen zijn, zullen zij geenszins volgen, maar zullen van hem vluchten, omdat zij de stem van de vreemde niet kennen en deze iets anders brengt dan hun gemoed verlangt, dat aan Gods woord en getuigenis gewoon is.

Het woord, dat de vreemde brengt, is niet het oude bekende, dat hen van vroegere tijd af op de weide geroepen en geleid heeft. Daarvoor hebben zij een sensorium (gevoelsvermogen) in zich, het overige klinkt hun vreemd. De Oud-Testamentische gemeente in haar echt bestaan zal zich afscheiden van de geestelijke overheid en die scheiding zal gelijk zijn aan een vlucht, evenals men voor een gevaar vlucht, als wanneer men een verderf ontvlucht.

Opmerkelijk is het "futurum" (toekomende tijd). De tijd was nabij, dat het Israël van God zich zou onttrekken aan de bedrieglijke leiding van de dieven en rovers, om zich onder hun goede Herder tot een Nieuw-Testamentische gemeente te verzamelen; de woorden van de Heere worden hier tot profetie; de Handelingen der apostelen en de brief aan de Hebreeën wijzen aan, hoe die vervuld zijn.

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. Deze rede, die van de gewone weg afweek, omdat zij een allegorie bevatte, deze gelijkenis zei Jezus tot hen, tot de Farizeeën, met wie Hij reeds in John 9:40 v. had gesproken en bij wie zich zeker nog meerderen van hun gelijken hadden gevoegd. Maar zij begrepen niet wat het was, dat Hij tot hen sprak, welke bedoeling Hij had met het woord, dat op hen zag, hoewel de genezene blinde als een levende verklaring daarbij stond en henzelf als de vreemden aanklaagde, wier verleidelijke stemmen (John 9:24) hij niet kende, maar van wie hij vluchtte om integendeel Christus na te volgen.

Het kwam hen in de verte niet in de gedachte, dat iemand de echtheid van hun roeping als herders en het voorbeeldige van hun wandel in twijfel zou trekken.

Hen ontbrak elk inzicht in hun eigen verkeerdheden, daarom moest het voor hen geheel onverstaanbaar zijn, hoe Hij hen als dieven en rovers kon voorstellen. Hen ontbrak ook ieder inzicht in de heerlijkheid van Christus, daarom was voor hen geheel ontoegankelijk wat Hij van Zichzelf als de goede Herder zei.

Dat Hij hen bedoelde konden zij wel begrijpen, maar wat Hij eigenlijk met Zijn woord bedoelde begrepen zij niet. Hierbij moeten wij dan ook niet denken aan de geschiedkundige voorspelling in John 10:5 die zij door hun trots gevoel van heersers te zijn, niet konden begrijpen, maar ook aan de daaraan voorafgaande karakteristiek, vooral aan het inkomen van elders in tegenstelling tot het ingaan door de deur, dat zij niet konden begrijpen, omdat het trots bewustzijn van hun studies hen in de weg stond.

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. Deze rede, die van de gewone weg afweek, omdat zij een allegorie bevatte, deze gelijkenis zei Jezus tot hen, tot de Farizeeën, met wie Hij reeds in John 9:40 v. had gesproken en bij wie zich zeker nog meerderen van hun gelijken hadden gevoegd. Maar zij begrepen niet wat het was, dat Hij tot hen sprak, welke bedoeling Hij had met het woord, dat op hen zag, hoewel de genezene blinde als een levende verklaring daarbij stond en henzelf als de vreemden aanklaagde, wier verleidelijke stemmen (John 9:24) hij niet kende, maar van wie hij vluchtte om integendeel Christus na te volgen.

Het kwam hen in de verte niet in de gedachte, dat iemand de echtheid van hun roeping als herders en het voorbeeldige van hun wandel in twijfel zou trekken.

Hen ontbrak elk inzicht in hun eigen verkeerdheden, daarom moest het voor hen geheel onverstaanbaar zijn, hoe Hij hen als dieven en rovers kon voorstellen. Hen ontbrak ook ieder inzicht in de heerlijkheid van Christus, daarom was voor hen geheel ontoegankelijk wat Hij van Zichzelf als de goede Herder zei.

Dat Hij hen bedoelde konden zij wel begrijpen, maar wat Hij eigenlijk met Zijn woord bedoelde begrepen zij niet. Hierbij moeten wij dan ook niet denken aan de geschiedkundige voorspelling in John 10:5 die zij door hun trots gevoel van heersers te zijn, niet konden begrijpen, maar ook aan de daaraan voorafgaande karakteristiek, vooral aan het inkomen van elders in tegenstelling tot het ingaan door de deur, dat zij niet konden begrijpen, omdat het trots bewustzijn van hun studies hen in de weg stond.

return to 'Top of Page'

Vers 7

7. Doordat zij het niet begrepen, moesten zij zwijgend tegenover Hem staan en konden zij Hem door hun tegenspraak niet lastig zijn, zodat de Heere Zich nu vrijer kon bewegen. Jezus dan zei weer tot hen, om nog grotere dingen van Zich uit te spreken en Zich als de stichter van een geheel nieuwe huishouding in het rijk van God voor te stellen: Voorwaar, voorwaar zeg Ik u, Ik, wie de Vader macht gegeven heeft over alle vlees, opdat Ik het eeuwige leven geve aan allen, die Hij Mij gegeven heeft (John 17:2), Ik ben de deur van de schapen. Het uitlaten van de schapen (John 10:4) is begonnen en de tijd gekomen tot het bouwen van een nieuwe stal (John 10:16). Ik ben daarvan de deur en ieder, die nog een herder wil zijn, moet door Mij ingaan.

Wij hebben hier geen wederopvatten van de vorige gelijkenis, maar, zoals het woordje "weer" aanwijst (Matthew 13:44, Matthew 13:45, Matthew 13:47), een geheel nieuw beeld, al is het ook aan dezelfde gezichtskring ontleend. Wij mochten ons dus bij de vorige gelijkenisrede niet laten leiden, om de uitlegging volgens deze rede te verklaren, zoals vele Schriftverklaarders hebben gedaan, noch om deze als nadere verklaring op te vatten van een punt, dat bij de vorige de toehoorders was duister gebleven. Aan de Farizeeën wordt het gericht ten uitvoer gelegd, het gericht van blind worden, waarvan de Heere in John 9:39 heeft gesproken. Het is dus volstrekt Zijn bedoeling niet om hun verkeerd begrijpen tegemoet te komen, maar Hij bevindt Zich hier te Jeruzalem tegenover de Oversten nu in dezelfde toestand als daar in Galilea tegenover de grote massa en ondervindt hetzelfde als bij Zijn tweede prediking aan de zee 13:1). Door dit verbergen van de waarheid wordt natuurlijk de heilzame werking van Zijn gelijkenissen op enkele vatbare gemoederen onder de tegenstanders niet uitgesloten; dit toont dan ook werkelijk John 10:21 aan. Dat het echter bij alle nieuwheid van deze gelijkenisrede toch slechts een waarheid is, die nu wordt behandeld en die, welke in het vorige is uitgedrukt, wordt aangeduid door het "voorwaar, voorwaar zeg Ik u", dat op John 10:1 wijst, met betrekking tot de Oud-Testamentische theocratie was Jezus slechts als een profeet onder de andere profeten, als een herder naast andere herders. Daarom heeft Hij vroeger Zich onthouden om Zich als de deur tot de schapen voor te stellen, integendeel heeft Hij Zich evenzo door God laten roepen en wijden (men denke aan de geschiedenis van Zijn doop door Johannes en aan Zijn verzoeking in de woestijn), zoals alle gewone profeten van God hun aanstelling hebben ontvangen. De wijze, waarop de eerste discipelen tot Hem kwamen (John 1:29, waarop Hij de twaalf verkoos (Luke 6:12, en waarop ook andere zielen zich aan Hem aansloten en in geloof overgaven, toont op zeer duidelijke wijze dat de Vader in de hemel, die Hem de toegang tot Zijn ambt verschaft, zodat Hij niets eigenmachtig heeft gedaan, Hem ook als deurwachter de toegang tot de Israëlitische verbondsgemeente bereid heeft. Nu hebben ons echter John 10:3-John 10:5 het ontstaan van een Nieuw-Testamentische theocratie reeds voor ogen gesteld. In verhouding tot deze is Zijn gehele positie veranderd: Hij is voortaan de Heere in het huis van God, of de erfgenaam (Matthew 21:38); Hij is beide deur en deurwachter. Wat het laatste aangaat zo komt Hij in Acts 16:14 werkelijk voor als de deurwachter, die de boden van het evangelie de ingang en toegang tot de harten opent. In de gelijkenisrede, die hier voor ons ligt, ziet echter Jezus van deze Zijn werkzaamheid in zoverre af, als Hij slechts mild daarop wijst (John 10:9 "zal ingaan"); op de voorgrond stelt Hij Zich daarentegen als "de deur van de schapen". Die uitdrukking kan betekenen 1) een deur, waardoor de schapen in de stal gaan, 2) een deur, waardoor de herders tot de schapen in de stal ingaan, dus evenzeer een deur voor de schapen als een deur tot de schapen. De uitleggers scheiden zich hier in twee klassen, naardat zij voor de ene of andere opvatting zijn. Wij voor ons houden ons onvoorwaardelijk aan de verklaring: "Ik ben de deur tot de schapen" wilt Christus voor de schapen is, daarover zal Hij later in de derde Zijn gelijkenisreden (John 10:12, ) handelen en hoe zij omtrent Hem moeten zijn, zal Hij in Zijn rede op het feest van de tempelwijding (vs 22, ) nog in het bijzonder mededelen. Daarentegen wil Hij hier in de tweede rede, overeenkomstig de samenhang met de vorige, Zijn verhouding tot het Nieuw-Testamentische herdersambt duidelijk maken. Hij weet dat Hij, nadat Hij is begonnen een Herder naast andere herders te zijn, er meer en meer toe komt om de grote Herder te zijn voor de schapen, voor welke Hij Zijn leven laat en dat Hij door het bloed van het eeuwige Testament van de God van de vrede uit de dood zou worden teruggebracht Hebrews 13:20). Zo staat Hij dan voortaan in geen verhouding van nevenplaatsing bij andere herders, maar in de verhouding van bovenplaatsing. Hij wordt voor andere herders de deur tot de schapen. Slechts met betrekking op Hem en Zijn verlossingswerk, alleen krachtens een roeping door Hem en tot een werkzaamheid voor Hem is er voortaan een herdersambt in de gemeente van God.

Welke grotere veiligheid heeft de kerk van God, dan dat de Heere Jezus geplaatst is tussen haar en alle haar vijanden? Hij is als een deur geopend voor het verkeer. Door Christus hebben wij onze eerste toegang tot de kudde van God (John 14:6), wij gaan in en uit, bijgestaan door Hem, aangenomen in Hem. Door Hem komt God tot deze kerk en deelt Hij Zich aan haar mee. Door Hem worden eindelijk de schapen in het hemels koninkrijk toegelaten (Matthew 25:34). .

return to 'Top of Page'

Vers 7

7. Doordat zij het niet begrepen, moesten zij zwijgend tegenover Hem staan en konden zij Hem door hun tegenspraak niet lastig zijn, zodat de Heere Zich nu vrijer kon bewegen. Jezus dan zei weer tot hen, om nog grotere dingen van Zich uit te spreken en Zich als de stichter van een geheel nieuwe huishouding in het rijk van God voor te stellen: Voorwaar, voorwaar zeg Ik u, Ik, wie de Vader macht gegeven heeft over alle vlees, opdat Ik het eeuwige leven geve aan allen, die Hij Mij gegeven heeft (John 17:2), Ik ben de deur van de schapen. Het uitlaten van de schapen (John 10:4) is begonnen en de tijd gekomen tot het bouwen van een nieuwe stal (John 10:16). Ik ben daarvan de deur en ieder, die nog een herder wil zijn, moet door Mij ingaan.

Wij hebben hier geen wederopvatten van de vorige gelijkenis, maar, zoals het woordje "weer" aanwijst (Matthew 13:44, Matthew 13:45, Matthew 13:47), een geheel nieuw beeld, al is het ook aan dezelfde gezichtskring ontleend. Wij mochten ons dus bij de vorige gelijkenisrede niet laten leiden, om de uitlegging volgens deze rede te verklaren, zoals vele Schriftverklaarders hebben gedaan, noch om deze als nadere verklaring op te vatten van een punt, dat bij de vorige de toehoorders was duister gebleven. Aan de Farizeeën wordt het gericht ten uitvoer gelegd, het gericht van blind worden, waarvan de Heere in John 9:39 heeft gesproken. Het is dus volstrekt Zijn bedoeling niet om hun verkeerd begrijpen tegemoet te komen, maar Hij bevindt Zich hier te Jeruzalem tegenover de Oversten nu in dezelfde toestand als daar in Galilea tegenover de grote massa en ondervindt hetzelfde als bij Zijn tweede prediking aan de zee 13:1). Door dit verbergen van de waarheid wordt natuurlijk de heilzame werking van Zijn gelijkenissen op enkele vatbare gemoederen onder de tegenstanders niet uitgesloten; dit toont dan ook werkelijk John 10:21 aan. Dat het echter bij alle nieuwheid van deze gelijkenisrede toch slechts een waarheid is, die nu wordt behandeld en die, welke in het vorige is uitgedrukt, wordt aangeduid door het "voorwaar, voorwaar zeg Ik u", dat op John 10:1 wijst, met betrekking tot de Oud-Testamentische theocratie was Jezus slechts als een profeet onder de andere profeten, als een herder naast andere herders. Daarom heeft Hij vroeger Zich onthouden om Zich als de deur tot de schapen voor te stellen, integendeel heeft Hij Zich evenzo door God laten roepen en wijden (men denke aan de geschiedenis van Zijn doop door Johannes en aan Zijn verzoeking in de woestijn), zoals alle gewone profeten van God hun aanstelling hebben ontvangen. De wijze, waarop de eerste discipelen tot Hem kwamen (John 1:29, waarop Hij de twaalf verkoos (Luke 6:12, en waarop ook andere zielen zich aan Hem aansloten en in geloof overgaven, toont op zeer duidelijke wijze dat de Vader in de hemel, die Hem de toegang tot Zijn ambt verschaft, zodat Hij niets eigenmachtig heeft gedaan, Hem ook als deurwachter de toegang tot de Israëlitische verbondsgemeente bereid heeft. Nu hebben ons echter John 10:3-John 10:5 het ontstaan van een Nieuw-Testamentische theocratie reeds voor ogen gesteld. In verhouding tot deze is Zijn gehele positie veranderd: Hij is voortaan de Heere in het huis van God, of de erfgenaam (Matthew 21:38); Hij is beide deur en deurwachter. Wat het laatste aangaat zo komt Hij in Acts 16:14 werkelijk voor als de deurwachter, die de boden van het evangelie de ingang en toegang tot de harten opent. In de gelijkenisrede, die hier voor ons ligt, ziet echter Jezus van deze Zijn werkzaamheid in zoverre af, als Hij slechts mild daarop wijst (John 10:9 "zal ingaan"); op de voorgrond stelt Hij Zich daarentegen als "de deur van de schapen". Die uitdrukking kan betekenen 1) een deur, waardoor de schapen in de stal gaan, 2) een deur, waardoor de herders tot de schapen in de stal ingaan, dus evenzeer een deur voor de schapen als een deur tot de schapen. De uitleggers scheiden zich hier in twee klassen, naardat zij voor de ene of andere opvatting zijn. Wij voor ons houden ons onvoorwaardelijk aan de verklaring: "Ik ben de deur tot de schapen" wilt Christus voor de schapen is, daarover zal Hij later in de derde Zijn gelijkenisreden (John 10:12, ) handelen en hoe zij omtrent Hem moeten zijn, zal Hij in Zijn rede op het feest van de tempelwijding (vs 22, ) nog in het bijzonder mededelen. Daarentegen wil Hij hier in de tweede rede, overeenkomstig de samenhang met de vorige, Zijn verhouding tot het Nieuw-Testamentische herdersambt duidelijk maken. Hij weet dat Hij, nadat Hij is begonnen een Herder naast andere herders te zijn, er meer en meer toe komt om de grote Herder te zijn voor de schapen, voor welke Hij Zijn leven laat en dat Hij door het bloed van het eeuwige Testament van de God van de vrede uit de dood zou worden teruggebracht Hebrews 13:20). Zo staat Hij dan voortaan in geen verhouding van nevenplaatsing bij andere herders, maar in de verhouding van bovenplaatsing. Hij wordt voor andere herders de deur tot de schapen. Slechts met betrekking op Hem en Zijn verlossingswerk, alleen krachtens een roeping door Hem en tot een werkzaamheid voor Hem is er voortaan een herdersambt in de gemeente van God.

Welke grotere veiligheid heeft de kerk van God, dan dat de Heere Jezus geplaatst is tussen haar en alle haar vijanden? Hij is als een deur geopend voor het verkeer. Door Christus hebben wij onze eerste toegang tot de kudde van God (John 14:6), wij gaan in en uit, bijgestaan door Hem, aangenomen in Hem. Door Hem komt God tot deze kerk en deelt Hij Zich aan haar mee. Door Hem worden eindelijk de schapen in het hemels koninkrijk toegelaten (Matthew 25:34). .

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. Allen, zo velen als er voor Mij zijn gekomen en die zonder op Mij, die na hen komen zou, te letten, zich het herdersambt hebben aangematigd, zijn dieven en moordenaars; maar de schapen, zovelen zij dit werkelijk waren en zij hun ellende voelden (Zechariah 11:11) hebben henniet gehoord; zij hebben niet op de stemmen gelet en zo is het reeds gekomen tot een uitleiding van deze schapen (John 10:3).

Dat de Heere bij de woorden: "Allen, die voor Mij zijn gekomen" niet aan Mozes en de profeten voor hun personen denkt, blijkt ondubbelzinnig daaruit, dat Hij voortgaat: zijn dieven en moordenaars. Hiermee wijst Hij op die herders, die in die tijd, waarin Hij sprak, hun werk verrichtten en karakteriseert Hij het herderambt in Israël, zoals het geworden was in de tijd zonder openbaring, die aan dat aanwezig tijdstip was voorafgegaan 13:31). Alleen op dat verleden, waaruit zich het tegenwoordige ontwikkelde, heeft Hij Zijn oog gericht. Als Hij van "allen" spreekt, die voor Hem Zijn gekomen, dan doelt het woord op beide delen, op de herders zowel in burgerlijk als in geestelijk opzicht, zodat het woord het begrip van "in ieder opzicht" in zich moet sluiten. In burgerlijk opzicht begint het opkomen van de dieven en moordenaars met het jaar 140 voor Christus, toen de Makkabeër Simon de vorstelijke waardigheid verkreeg (1 Makk. 14:25, ). Wel is de verheffing van de Makkabeeën zelf tegen de Syrische overheersing zonder twijfel een door God verwekte heilige geestdrift, hetgeen bepaald blijkt uit de profetie in Micah 4:11-Micah 4:13. Zechariah 9:11-Zechariah 9:17 en heeft het in het verwekken van de richters van de oude tijd zijn voorbeeld (Judges 2:18). Wat echter Gideon eens in echt theocratischen geest weigerde aan te nemen (Judges 8:22, ), dat nam Simon aan, al geschiedde het ook met het voorbehoud: "Zolang God aan het volk de juiste profeet zou verwekken" (1 Makk. 14:41), zo was toch daardoor de stap niet gerechtvaardigd, maar de beloofde Koning van Israël uit Davids huis werd daardoor enigermate zijn troon vooraf door de priesterstam weggenomen en de zegen van de aartsvader Jakob in Genesis 49:10 op bedenkelijke wijze geschonden. Daarom is ook het huis van de Chasmoneeën door zware oordelen bezocht. In dat alles, dat de Romeinen zich van de heerschappij over het land meester maakten, eerst het Idumeesche geslacht van Herodes op de troon verhieven en later zelf het bestuur door een landvoogd uitoefenden, is het woord van Micah 4:14 : "Zij zullen de Rechter van Israël met de roede op het kinnebakken slaan" vervuld. Dat was dan de tijd, dat uit Bethlehem Efratha diegene kwam, die een Heerser in Israël zou zijn (Micah 5:1); maar het was tevens een tijd, dat anderen voor Hem waren gekozen en zich hadden meester gemaakt van de heerschappij, die Hem toekwam, zodat het een schijn van recht kon hebben, als die overpriesters en ouderlingen Hem bij de landvoogd van oproer beschuldigden omdat Hij zei, dat Hij de Christus, de Koning was (Luke 23:2. Acts 24:5) en de mogelijkheid was aangegeven om Hem als oproermaker en opstandeling te laten kruisigen. In hoeverre Herodes de Grote voor zich en zijn dynastie de koningstroon van de Messias probeerde te bemachtigen, hebben wij bij Zijn tempelbouw (Slotwoord op 1 Makk. No. 11 d. ) opgemerkt. Hij wilde daarmee de profetie in Haggai 2:7, uitwendig verwezenlijken en zich enigermate voorstellen als de reeds verschenen Messias (Isa 66:2). In geestelijk of godsdienstig opzicht waren het aan de ene kant de Farizeeën en Schriftgeleerden en aan de andere kant de overpriesters en priesters, die voor Christus waren gekomen en Hem in Zijn eigenschap als profeet aan de ene en als hogepriester aan de andere kant in de weg zijn getreden, dat Hij bij het uitoefenen van Zijn ambt noodzakelijk met beide delen in conflict moest komen. Deze gaven voor de sleutel van de kennis te hebben (Luke 11:52), maar hadden die, zoals het woordelijk in de grondtekst staat, slechts weggenomen, voor zich in beslag genomen en duldden nu geen andere leraar naast zich en dreven dus in het godsdienstig onderricht om zo te zeggen, alleen handel. De anderen, met deze in vereniging, voerden met onbeperkte macht over het Koninkrijk der hemelen in Israël gebied; zij genoegen zich als de absolute middelaars tussen de heilbehoeftige zielen en God, die de zegen gaf en lieten geen plaats meer over voor de Middelaar van een Nieuw Verbond. Deze maakten voor hun menselijke inzettingen aanspraak op onvoorwaardelijke autoriteit, deelden naar de maatstaf van deze in hoogste instantie het patent van rechtzinnigheid uit, of sloten uit de gemeenschap van Gods volk uit en wilden als meesters en vaders gegroet worden. De anderen maakten de stenen tempel, waarin zij dienden, voor altijd tot middelpunt van de kerk, veranderden de betekenis van het Mozaïsche offer, als zuiver voorafbeelding in een voldoende en volkomen verzoening; zij verbleven hun priesterschap tot een, die de gedachte aan het hogepriesterschap van de belofte (Psalms 110:4) in de zielen volstrekt niet meer liet opkomen. Zoals Jezus' ouders, toen zij ter beschrijving naar Bethlehem kwamen, geen plaats in de herberg vonden, omdat zij, die voor hen waren gekomen, reeds alle plaatsen geheel in bezit hadden genomen en er zo voor de pasgeboren Christus tot Zijn opname niets bleef dan een kribbe in de stal, zo is het de Heere ook ten opzichte van het volbrengen van Zijn werk gegaan. Nog in de tijd van de Makkabeeën had men er een bewustzijn van, dat men in een tijd zonder openbaring leefde en bewaarde men de eindbeslissing in moeilijke zaken en de laatste regeling van de aangelegenheden van Gods volk voor Hem, die komen zou (1 Makk. 4:46; 9:27; 14:41); maar in de tijd van Christus zelf hadden de Farizeeën en Schriftgeleerden, de overpriesters en oudsten alle openbaring van God door hun instellingen geheel afgesloten, alle aangelegenheden in Israël reeds volkomen geregeld en de Messias zou nu niets anders te doen hebben dan deze heersers in Israël ook te helpen aan de heerschappij over de volken van de wereld en hen en het volk, in zoverre het zich door hen liet beheersen, alle denkbare aardse gelukzaligheid en tijdelijke heerlijkheid te verschaffen. Zelfs Mozes en de profeten hadden zij door de wijze, waarop zij de wet en de profetie uitlegden en in beoefening brachten, tot dieven en moordenaars gemaakt. Met de stelling: "U bent Zijn discipel, maar wij zijn Mozes' discipelen" hoorden wij in John 9:28 de Farizeeën over de blindgeborene de vloek uitspreken, wegens zijn getuigenis voor Jezus en als ijveraars voor de wet en de profeten hebben zij de Heere voor een sabbatschender verklaard, als een godslasteraar veroordeeld en Zijn apostelen in de ban gedaan en uit de ene stad tot de andere vervolgd. Als degenen, die voor Christus kwamen, hadden zij voor Christus de weg moeten banen; want de Christus, die komen zou, was het principe van de Oud-Testamentische theocratie, de hoofdgedachte, de hoofdzaak en het doel van de verkoren gemeente van God (Revelation 12:2). Daarom behoorde tot het begrip van een herder in Israël, dat Hij degene, die kwam, tot hoofdpunt van Zijn werkzaamheid en hetgeen Hij eens doen zou, tot maatstaf van eigen denken en handelen maakte. Maar deze oversten gingen de deur voorbij, die reeds in het Oude Testament was aangelegd en stegen van andere kant in de schaapskooi. Door al hun doen en zoeken vormden zij het volk zo, dat het in geestelijk opzicht geen Messias meer nodig had en daarom ook niet naar dezen verlangde. Daarentegen vulden zij de hoofden meer met vleselijke gedachten en de harten meer met verkeerde wensen, waarvan dan het zeer natuurlijk gevolg was, dat, toen Hij, de beloofde, nu tot Zijn eigendom kwam, de Zijn Hem niet opnamen, ja Hem van zich stootten en voor de geestelijke zegen in hemelse goederen, die Hij aanbracht, zich de vloek in zijn gehele volle mate verwierven, zoals die sinds lang aan het volk gedreigd was (Leviticus 26:14 vv. Deuteronomy 28:15, ). Zo verdienden zij dan zeker in plaats van de eretitel van herders van Israël, die zij zich toeëigenden, de naam, die de Heere hun hier geeft: zij zijn dieven en moordenaars. Het is Zijn bepaald doel hen te brandmerken en af te zetten van het ambt, dat zij zich hadden aangematigd; Hij kon toch de slachtschapen niet hoeden zoals Hem was bevolen (Zechariah 11:4, ), wanneer Hij de valse herders niet verdelgde. En nu heeft Hij reeds gezorgd voor degenen, die door Hem de deur zijn ingegaan. Dat zijn de twaalf, wier getal naar de stammen van Israël zijn genomen. Als dan spoedig de tijd zal zijn gekomen, dat de God van de vrede, Hem de grote Herder van de schapen, door het bloed van het eeuwige testament uit de doden zou terugbrengen, van welken tijd Hij Zijn plaats als deur ook werkelijk inneemt, dan zal Hij tot Israël zenden profeten, wijzen en schriftgeleerden (Matthew 23:34), opdat de schapen, die tot hiertoe reeds begonnen zijn aan de dieven en moordenaars niet te gehoorzamen, ten slotte leren om zich aan Hem te houden en daarbij opmerken, dat het het woord van de Heere was en het zo aan Hem gelukte drie herders in een maand te verdelgen, zoals Hij beloofd heeft.

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. Allen, zo velen als er voor Mij zijn gekomen en die zonder op Mij, die na hen komen zou, te letten, zich het herdersambt hebben aangematigd, zijn dieven en moordenaars; maar de schapen, zovelen zij dit werkelijk waren en zij hun ellende voelden (Zechariah 11:11) hebben henniet gehoord; zij hebben niet op de stemmen gelet en zo is het reeds gekomen tot een uitleiding van deze schapen (John 10:3).

Dat de Heere bij de woorden: "Allen, die voor Mij zijn gekomen" niet aan Mozes en de profeten voor hun personen denkt, blijkt ondubbelzinnig daaruit, dat Hij voortgaat: zijn dieven en moordenaars. Hiermee wijst Hij op die herders, die in die tijd, waarin Hij sprak, hun werk verrichtten en karakteriseert Hij het herderambt in Israël, zoals het geworden was in de tijd zonder openbaring, die aan dat aanwezig tijdstip was voorafgegaan 13:31). Alleen op dat verleden, waaruit zich het tegenwoordige ontwikkelde, heeft Hij Zijn oog gericht. Als Hij van "allen" spreekt, die voor Hem Zijn gekomen, dan doelt het woord op beide delen, op de herders zowel in burgerlijk als in geestelijk opzicht, zodat het woord het begrip van "in ieder opzicht" in zich moet sluiten. In burgerlijk opzicht begint het opkomen van de dieven en moordenaars met het jaar 140 voor Christus, toen de Makkabeër Simon de vorstelijke waardigheid verkreeg (1 Makk. 14:25, ). Wel is de verheffing van de Makkabeeën zelf tegen de Syrische overheersing zonder twijfel een door God verwekte heilige geestdrift, hetgeen bepaald blijkt uit de profetie in Micah 4:11-Micah 4:13. Zechariah 9:11-Zechariah 9:17 en heeft het in het verwekken van de richters van de oude tijd zijn voorbeeld (Judges 2:18). Wat echter Gideon eens in echt theocratischen geest weigerde aan te nemen (Judges 8:22, ), dat nam Simon aan, al geschiedde het ook met het voorbehoud: "Zolang God aan het volk de juiste profeet zou verwekken" (1 Makk. 14:41), zo was toch daardoor de stap niet gerechtvaardigd, maar de beloofde Koning van Israël uit Davids huis werd daardoor enigermate zijn troon vooraf door de priesterstam weggenomen en de zegen van de aartsvader Jakob in Genesis 49:10 op bedenkelijke wijze geschonden. Daarom is ook het huis van de Chasmoneeën door zware oordelen bezocht. In dat alles, dat de Romeinen zich van de heerschappij over het land meester maakten, eerst het Idumeesche geslacht van Herodes op de troon verhieven en later zelf het bestuur door een landvoogd uitoefenden, is het woord van Micah 4:14 : "Zij zullen de Rechter van Israël met de roede op het kinnebakken slaan" vervuld. Dat was dan de tijd, dat uit Bethlehem Efratha diegene kwam, die een Heerser in Israël zou zijn (Micah 5:1); maar het was tevens een tijd, dat anderen voor Hem waren gekozen en zich hadden meester gemaakt van de heerschappij, die Hem toekwam, zodat het een schijn van recht kon hebben, als die overpriesters en ouderlingen Hem bij de landvoogd van oproer beschuldigden omdat Hij zei, dat Hij de Christus, de Koning was (Luke 23:2. Acts 24:5) en de mogelijkheid was aangegeven om Hem als oproermaker en opstandeling te laten kruisigen. In hoeverre Herodes de Grote voor zich en zijn dynastie de koningstroon van de Messias probeerde te bemachtigen, hebben wij bij Zijn tempelbouw (Slotwoord op 1 Makk. No. 11 d. ) opgemerkt. Hij wilde daarmee de profetie in Haggai 2:7, uitwendig verwezenlijken en zich enigermate voorstellen als de reeds verschenen Messias (Isa 66:2). In geestelijk of godsdienstig opzicht waren het aan de ene kant de Farizeeën en Schriftgeleerden en aan de andere kant de overpriesters en priesters, die voor Christus waren gekomen en Hem in Zijn eigenschap als profeet aan de ene en als hogepriester aan de andere kant in de weg zijn getreden, dat Hij bij het uitoefenen van Zijn ambt noodzakelijk met beide delen in conflict moest komen. Deze gaven voor de sleutel van de kennis te hebben (Luke 11:52), maar hadden die, zoals het woordelijk in de grondtekst staat, slechts weggenomen, voor zich in beslag genomen en duldden nu geen andere leraar naast zich en dreven dus in het godsdienstig onderricht om zo te zeggen, alleen handel. De anderen, met deze in vereniging, voerden met onbeperkte macht over het Koninkrijk der hemelen in Israël gebied; zij genoegen zich als de absolute middelaars tussen de heilbehoeftige zielen en God, die de zegen gaf en lieten geen plaats meer over voor de Middelaar van een Nieuw Verbond. Deze maakten voor hun menselijke inzettingen aanspraak op onvoorwaardelijke autoriteit, deelden naar de maatstaf van deze in hoogste instantie het patent van rechtzinnigheid uit, of sloten uit de gemeenschap van Gods volk uit en wilden als meesters en vaders gegroet worden. De anderen maakten de stenen tempel, waarin zij dienden, voor altijd tot middelpunt van de kerk, veranderden de betekenis van het Mozaïsche offer, als zuiver voorafbeelding in een voldoende en volkomen verzoening; zij verbleven hun priesterschap tot een, die de gedachte aan het hogepriesterschap van de belofte (Psalms 110:4) in de zielen volstrekt niet meer liet opkomen. Zoals Jezus' ouders, toen zij ter beschrijving naar Bethlehem kwamen, geen plaats in de herberg vonden, omdat zij, die voor hen waren gekomen, reeds alle plaatsen geheel in bezit hadden genomen en er zo voor de pasgeboren Christus tot Zijn opname niets bleef dan een kribbe in de stal, zo is het de Heere ook ten opzichte van het volbrengen van Zijn werk gegaan. Nog in de tijd van de Makkabeeën had men er een bewustzijn van, dat men in een tijd zonder openbaring leefde en bewaarde men de eindbeslissing in moeilijke zaken en de laatste regeling van de aangelegenheden van Gods volk voor Hem, die komen zou (1 Makk. 4:46; 9:27; 14:41); maar in de tijd van Christus zelf hadden de Farizeeën en Schriftgeleerden, de overpriesters en oudsten alle openbaring van God door hun instellingen geheel afgesloten, alle aangelegenheden in Israël reeds volkomen geregeld en de Messias zou nu niets anders te doen hebben dan deze heersers in Israël ook te helpen aan de heerschappij over de volken van de wereld en hen en het volk, in zoverre het zich door hen liet beheersen, alle denkbare aardse gelukzaligheid en tijdelijke heerlijkheid te verschaffen. Zelfs Mozes en de profeten hadden zij door de wijze, waarop zij de wet en de profetie uitlegden en in beoefening brachten, tot dieven en moordenaars gemaakt. Met de stelling: "U bent Zijn discipel, maar wij zijn Mozes' discipelen" hoorden wij in John 9:28 de Farizeeën over de blindgeborene de vloek uitspreken, wegens zijn getuigenis voor Jezus en als ijveraars voor de wet en de profeten hebben zij de Heere voor een sabbatschender verklaard, als een godslasteraar veroordeeld en Zijn apostelen in de ban gedaan en uit de ene stad tot de andere vervolgd. Als degenen, die voor Christus kwamen, hadden zij voor Christus de weg moeten banen; want de Christus, die komen zou, was het principe van de Oud-Testamentische theocratie, de hoofdgedachte, de hoofdzaak en het doel van de verkoren gemeente van God (Revelation 12:2). Daarom behoorde tot het begrip van een herder in Israël, dat Hij degene, die kwam, tot hoofdpunt van Zijn werkzaamheid en hetgeen Hij eens doen zou, tot maatstaf van eigen denken en handelen maakte. Maar deze oversten gingen de deur voorbij, die reeds in het Oude Testament was aangelegd en stegen van andere kant in de schaapskooi. Door al hun doen en zoeken vormden zij het volk zo, dat het in geestelijk opzicht geen Messias meer nodig had en daarom ook niet naar dezen verlangde. Daarentegen vulden zij de hoofden meer met vleselijke gedachten en de harten meer met verkeerde wensen, waarvan dan het zeer natuurlijk gevolg was, dat, toen Hij, de beloofde, nu tot Zijn eigendom kwam, de Zijn Hem niet opnamen, ja Hem van zich stootten en voor de geestelijke zegen in hemelse goederen, die Hij aanbracht, zich de vloek in zijn gehele volle mate verwierven, zoals die sinds lang aan het volk gedreigd was (Leviticus 26:14 vv. Deuteronomy 28:15, ). Zo verdienden zij dan zeker in plaats van de eretitel van herders van Israël, die zij zich toeëigenden, de naam, die de Heere hun hier geeft: zij zijn dieven en moordenaars. Het is Zijn bepaald doel hen te brandmerken en af te zetten van het ambt, dat zij zich hadden aangematigd; Hij kon toch de slachtschapen niet hoeden zoals Hem was bevolen (Zechariah 11:4, ), wanneer Hij de valse herders niet verdelgde. En nu heeft Hij reeds gezorgd voor degenen, die door Hem de deur zijn ingegaan. Dat zijn de twaalf, wier getal naar de stammen van Israël zijn genomen. Als dan spoedig de tijd zal zijn gekomen, dat de God van de vrede, Hem de grote Herder van de schapen, door het bloed van het eeuwige testament uit de doden zou terugbrengen, van welken tijd Hij Zijn plaats als deur ook werkelijk inneemt, dan zal Hij tot Israël zenden profeten, wijzen en schriftgeleerden (Matthew 23:34), opdat de schapen, die tot hiertoe reeds begonnen zijn aan de dieven en moordenaars niet te gehoorzamen, ten slotte leren om zich aan Hem te houden en daarbij opmerken, dat het het woord van de Heere was en het zo aan Hem gelukte drie herders in een maand te verdelgen, zoals Hij beloofd heeft.

return to 'Top of Page'

Vers 9

9. Ik alleen en uitsluitend ben de deur, waardoor men als herder van de schapen voortaan moet ingaan, zoals vroeger in John 10:7 is gezegd: indien iemand door Mij ingaat volgens het voorbeeld van Mijn discipelen, die hier voor ons staan, die zal ten eerste wat zijn eigen persoon aangaat behouden worden (1 Timothy 4:16); en hij zal wat verder zijn werkzaamheid als herder aangaat, als een waar leidsman van de kudde ingaan en uitgaan (Numbers 27:16 v. 1 Samuel 18:16. 2 Chronicles 1:10. 1 Thessalonians 1:9; 1 Thessalonians 2:1) en weide vinden, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor de schapen, die hij moet verzorgen.

Bij de woorden van het achtste vers had Jezus de stelling van John 10:7 : "Ik ben de deur van de schapen, " niet onmiddellijk vastgehouden, maar Hij was teruggegaan tot de uitspraak in John 10:1 , die meer duidelijk de Oud-Testamentische toestanden afbeeldde, de uitspraak: "Die niet ingaat tot de stal van de schapen, maar van elders inklimt, die is een dief en moordenaar. " Daarom herhaalt Hij in het vers, dat voor ons ligt, de eerst terzijde gelaten zin, die toch ten opzichte van de nieuwe tijd, die aanbreekt, van even groot gewicht is als de andere voor de oude tijd, die nu verdwijnt, waarom Hij ook vroeger eveneens een: "Voorwaar, voorwaar zeg Ik u" liet voorafgaan. Men heeft, daarom, omdat van degene, die door Hem als deur ingaat, in de eerste plaats wordt gezegd, dat zo'n zalig zal worden gemeend, dat daar geen sprake was van een herder maar van een schaap. Dat is nu zeker Jezus, maar het is juist een karakteristiek teken bij een herder, die door Christus tot de schapen ingaat, dat Hij in alle dingen Zichzelf als een schaap van de kudde kent en zelf zaligheid bezit, voordat Hij anderen probeert zalig te maken. Hierarchen, zoals dat de Joden oversten waren, vragen evenmin naar hun eigen zaligheid als naar die van anderen. Ten koste van de laatsten zoeken zij eigen voordeel en eer, het eerste staat voor hen meteen zo vast, als kon dat niet twijfelachtig zijn, ook door niets in gevaar worden gebracht, als namen zij deel aan de goddelijke praerogatieven en hadden zij wel de sleutel van het hemelrijk om te openen en toe te sluiten, maar zichzelf aan geen gericht te onderwerpen. De uitdrukking, die nu volgt: "ingaan en uitgaan" wijst daarentegen en daardoor, dat het "ingaan" vooraan geplaatst is, zo bepaald mogelijk terug op het "ingaan" in John 10:1, John 10:2 en geeft te verstaan dat de Heere een herder van de schapen bedoelt; evenals deze in Hem en door Hem zijn ingang tot de kudde genomen heeft, zo verricht hij ook in Hem en met Hem zijn herderlijk werk. Hierop hebben beide woorden in verband met elkaar betrekking; maar terwijl anders bij deze spreekwijze 3:7) het "uitgaan" vooraanstaat, volgt het hier en komt parallel met het "uitleiden" in John 10:3 en geheel gepast sluit zich nu het "terugvinden" aan. Dit laatste begrip heeft twee zijden: in zoverre de herder zelf mee tot de schapen van de kudde behoort en volgens het vroeger gezegde voor alles zelf de zaligheid moet bezitten, vindt hij voor zich de nodige weide, die hij tot voeding en versterking van Zijn geestelijk leven nodig heeft. In zoverre hij echter de schapen uitvoert op de weide, zijn het geen dorre steppen en woeste velden, waarop hij ze brengt en waarop zij geestelijk moeten omkomen, zoals dit het geval zou zijn als hij een kwekeling van de Farizeeën en Schriftgeleerden was (vgl. Matthew 9:36), maar hij leidt ze tot groene bossen en frisse wateren, opdat zij groeien en nooit gebrek hebben (Psalms 23:1, Ezekiel 34:14. Luke 22:35).

Jezus, de grote "Ik ben", is de ingang tot de ware kerk en de weg van toenadering tot God zelf. Hij schenkt aan de mens, die door Hem tot God gaat, vier uitmuntende voorrechten: Hij zal behouden worden. De voortvluchtige moordenaar ging door de poort van de vrijstad en was behouden: Noach ging door de deur van de ark en was veilig. Niemand kan verloren gaan, die Jezus aanneemt als de deur van geloof voor zijn ziel; toegang door Jezus tot de vrede is de enige deur, een open deur tot de hemel. Jezus is de enige deur, een open deur, een wijde deur, een veilige deur; gelukkig die al zijn hoop van toegang tot de heerlijkheid op de gekruisigde Heiland bouwt. Hij zal ingaan. Hij zal voorrecht hebben van in te gaan in het goddelijk huisgezin van de kinderen, brood ontvangend en delend in al hun heerlijkheid en genietingen. Hij zal ingaan tot de binnenkamers van de gemeenschap, tot de feesttafel van de liefde, tot de voorraadschuur van de beloften. Hij zal ingaan tot de koning der koningen in de kracht van de Heilige Geest en de verborgenheid van de Heere zal met hem zijn. 3) Hij zal uitgaan. Deze zegen wordt veel over het hoofd gezien, wij moeten uitgaan in de wereld om te werken en te lijden; maar wat een zegen om uit te gaan in de naam en de kracht van Jezus! Wij worden geroepen om getuigen te zijn voor de waarheid, om de misnoegden op te beuren, de zorgelozen te waarschuwen, zielen te winnen en God te verheerlijken; evenals de engel tot Gideon zei: "Ga in uw kracht", evenzo wil de Heere ons uitzenden als Zijn boden, in Zijn naam en kracht. 4) Hij zal weide vinden. Hij die Jezus kent zal nimmer gebrek leiden. Ingaan en uitgaan zullen hem beiden even nuttig wezen, in de gemeenschap met God zal hij opgroeien en waar hij anderen besproeit, zelf bevochtigd worden. Omdat hij Jezus tot Zijn alles heeft gekozen, zal bij ook zijn alles in Jezus vinden. Zijn ziel zal zijn als een gewaterde hof en als een springader van wateren, wiens wateren niet ophouden.

return to 'Top of Page'

Vers 9

9. Ik alleen en uitsluitend ben de deur, waardoor men als herder van de schapen voortaan moet ingaan, zoals vroeger in John 10:7 is gezegd: indien iemand door Mij ingaat volgens het voorbeeld van Mijn discipelen, die hier voor ons staan, die zal ten eerste wat zijn eigen persoon aangaat behouden worden (1 Timothy 4:16); en hij zal wat verder zijn werkzaamheid als herder aangaat, als een waar leidsman van de kudde ingaan en uitgaan (Numbers 27:16 v. 1 Samuel 18:16. 2 Chronicles 1:10. 1 Thessalonians 1:9; 1 Thessalonians 2:1) en weide vinden, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor de schapen, die hij moet verzorgen.

Bij de woorden van het achtste vers had Jezus de stelling van John 10:7 : "Ik ben de deur van de schapen, " niet onmiddellijk vastgehouden, maar Hij was teruggegaan tot de uitspraak in John 10:1 , die meer duidelijk de Oud-Testamentische toestanden afbeeldde, de uitspraak: "Die niet ingaat tot de stal van de schapen, maar van elders inklimt, die is een dief en moordenaar. " Daarom herhaalt Hij in het vers, dat voor ons ligt, de eerst terzijde gelaten zin, die toch ten opzichte van de nieuwe tijd, die aanbreekt, van even groot gewicht is als de andere voor de oude tijd, die nu verdwijnt, waarom Hij ook vroeger eveneens een: "Voorwaar, voorwaar zeg Ik u" liet voorafgaan. Men heeft, daarom, omdat van degene, die door Hem als deur ingaat, in de eerste plaats wordt gezegd, dat zo'n zalig zal worden gemeend, dat daar geen sprake was van een herder maar van een schaap. Dat is nu zeker Jezus, maar het is juist een karakteristiek teken bij een herder, die door Christus tot de schapen ingaat, dat Hij in alle dingen Zichzelf als een schaap van de kudde kent en zelf zaligheid bezit, voordat Hij anderen probeert zalig te maken. Hierarchen, zoals dat de Joden oversten waren, vragen evenmin naar hun eigen zaligheid als naar die van anderen. Ten koste van de laatsten zoeken zij eigen voordeel en eer, het eerste staat voor hen meteen zo vast, als kon dat niet twijfelachtig zijn, ook door niets in gevaar worden gebracht, als namen zij deel aan de goddelijke praerogatieven en hadden zij wel de sleutel van het hemelrijk om te openen en toe te sluiten, maar zichzelf aan geen gericht te onderwerpen. De uitdrukking, die nu volgt: "ingaan en uitgaan" wijst daarentegen en daardoor, dat het "ingaan" vooraan geplaatst is, zo bepaald mogelijk terug op het "ingaan" in John 10:1, John 10:2 en geeft te verstaan dat de Heere een herder van de schapen bedoelt; evenals deze in Hem en door Hem zijn ingang tot de kudde genomen heeft, zo verricht hij ook in Hem en met Hem zijn herderlijk werk. Hierop hebben beide woorden in verband met elkaar betrekking; maar terwijl anders bij deze spreekwijze 3:7) het "uitgaan" vooraanstaat, volgt het hier en komt parallel met het "uitleiden" in John 10:3 en geheel gepast sluit zich nu het "terugvinden" aan. Dit laatste begrip heeft twee zijden: in zoverre de herder zelf mee tot de schapen van de kudde behoort en volgens het vroeger gezegde voor alles zelf de zaligheid moet bezitten, vindt hij voor zich de nodige weide, die hij tot voeding en versterking van Zijn geestelijk leven nodig heeft. In zoverre hij echter de schapen uitvoert op de weide, zijn het geen dorre steppen en woeste velden, waarop hij ze brengt en waarop zij geestelijk moeten omkomen, zoals dit het geval zou zijn als hij een kwekeling van de Farizeeën en Schriftgeleerden was (vgl. Matthew 9:36), maar hij leidt ze tot groene bossen en frisse wateren, opdat zij groeien en nooit gebrek hebben (Psalms 23:1, Ezekiel 34:14. Luke 22:35).

Jezus, de grote "Ik ben", is de ingang tot de ware kerk en de weg van toenadering tot God zelf. Hij schenkt aan de mens, die door Hem tot God gaat, vier uitmuntende voorrechten: Hij zal behouden worden. De voortvluchtige moordenaar ging door de poort van de vrijstad en was behouden: Noach ging door de deur van de ark en was veilig. Niemand kan verloren gaan, die Jezus aanneemt als de deur van geloof voor zijn ziel; toegang door Jezus tot de vrede is de enige deur, een open deur tot de hemel. Jezus is de enige deur, een open deur, een wijde deur, een veilige deur; gelukkig die al zijn hoop van toegang tot de heerlijkheid op de gekruisigde Heiland bouwt. Hij zal ingaan. Hij zal voorrecht hebben van in te gaan in het goddelijk huisgezin van de kinderen, brood ontvangend en delend in al hun heerlijkheid en genietingen. Hij zal ingaan tot de binnenkamers van de gemeenschap, tot de feesttafel van de liefde, tot de voorraadschuur van de beloften. Hij zal ingaan tot de koning der koningen in de kracht van de Heilige Geest en de verborgenheid van de Heere zal met hem zijn. 3) Hij zal uitgaan. Deze zegen wordt veel over het hoofd gezien, wij moeten uitgaan in de wereld om te werken en te lijden; maar wat een zegen om uit te gaan in de naam en de kracht van Jezus! Wij worden geroepen om getuigen te zijn voor de waarheid, om de misnoegden op te beuren, de zorgelozen te waarschuwen, zielen te winnen en God te verheerlijken; evenals de engel tot Gideon zei: "Ga in uw kracht", evenzo wil de Heere ons uitzenden als Zijn boden, in Zijn naam en kracht. 4) Hij zal weide vinden. Hij die Jezus kent zal nimmer gebrek leiden. Ingaan en uitgaan zullen hem beiden even nuttig wezen, in de gemeenschap met God zal hij opgroeien en waar hij anderen besproeit, zelf bevochtigd worden. Omdat hij Jezus tot Zijn alles heeft gekozen, zal bij ook zijn alles in Jezus vinden. Zijn ziel zal zijn als een gewaterde hof en als een springader van wateren, wiens wateren niet ophouden.

return to 'Top of Page'

Vers 10

10. De dief komt niet met een ander doel uit zijn huis dan opdat hij steelt en dus ook bij degenen, die voor hem vluchten (John 10:5), maar zich aan hem overgeven en zijn verleiding volgen, met geen ander gevolgdan dat hij slacht en verderft. Ik daarentegen ben in onderscheiding van degenen, die ik als dieven en moordenaars moest voorstellen (John 10:8), gekomen, opdat zij, de verloren schapen van het huis Israël, waartoe Ik ben gezonden (Matthew 15:24) het leven (in de grondtekst staat alleen leven, zonder artikel) hebben en overvloed hebben van alle goed (John 1:16. Ephesians 1:3, 1 Corinthians 4:1, 2 Corinthians 8:7, 2 Corinthians 8:9).

Lag in John 10:9 de gedachte hoe zegenrijk de beroepsbezigheden van de ware Herder zijn, zo geeft John 10:10 de tegenstelling, evenals John 10:8 de tegenstelling was op John 10:7 Maar de gedachte hoe verderfelijk het werk van de valse herder was, roept het tegenovergestelde in de gedachte, hoe zegenrijk daarentegen Christus' werk was en dit wat in John 10:11 is uitgesproken, leidt dus vanzelf tot de nieuwe wending van het beeld, dat met John 10:12 begint. De dief nu, zo wordt in John 10:10, John 10:11 gezegd, komt om te stelen, Christus om te geven, de eerste om zich te verzadigen aan anderen (Psalms 14:4. Ezekiel 34:2 v. ), Christus om het goed van het leven te schenken, de eerste om in verderf naar lichaam en ziel te voeren, Christus, om de volheid van goederen te schenken.

De menigte, die onder de leiding van de Farizeeën blijft, dient nu alleen tot bevrediging van hun trotsheid, eerzucht en hebzucht, maar eindelijk gaat zij onder hun leiding ten gronde. De drie werkwoorden, die de Heere tot uitdrukking van deze gedachte gebruikt, bevatten een opklimming. Het stelen doelt op het monopolie, dat zij over de zielen uitoefenen, het "slachten" op het zedelijk verderf, dat zij teweeg brengen, het "verderven" op het uitwendig verderf, dat zij eveneens bewerken; in tegenstelling van het "slachten en verderven" treedt het leven op, dat Jezus geroepen is te brengen. De schapen zullen niet geslacht worden noch verdorven, want de opdracht is om de slachtschapen te hoeden, die door hun meesters geslacht en verkocht worden en die door hun herders niet worden gespaard (Zechariah 11:4 v. ). Maar zij zullen leven hebben d. i. weer genezen van hun ziekte die reeds tot het uiterste doodsgevaar was voortgegaan. Nadat zij echter aan het leven zijn teruggegeven, moeten zij in het volle bezit komen van alle beloofde goederen van het Messiasrijk, welks volheid geen grenzen of perken kent. In de grondtekst zijn de beide stukken door herhaling van het "hebben" uit elkaar gehouden, opdat elk in zijn zelfstandige betekenis optreedt: "dat zij het leven hebben" en "dat zij overvloed hebben. " Men mag dus niet verklaren dat zij leven en wel in overvloed hebben, maar bij "leven" moet men, omdat het woord zonder artikel staat (vgl. Romans 11:15) aan "leven uit de dode" denken en zich de plaats Ezekiel 16:5 v. herinneren: "Geen oog had medelijden over u, om u een van deze dingen te doen, om zich over u te erbarmen; maar u bent geworpen geweest op het vlakke van het veld om de walgelijkheid van uw ziel ten dage toen u geboren was. Als Ik u voorbijging, zo zag Ik u, vertreden zijnde in uw bloed en Ik zei tot u in uw bloed "Leef"; ja Ik zei tot u in uw bloed: "Leef!"

Het leven. Waar zondaars en ijdelheidherders zijn, daar worden de schapen, hetzij langs de kortste weg, hetzij langs liefelijke omwegen, een zeker verderf, een onvermijdbare dood tegemoet gevoerd; daar raken zij op doolwegen, waar de wolf hen verscheurt. Het leven van de mens, die niet weet wat het zegt voor zijn God te leven, is het ware leven niet. Het is een verbloemd sterven; het is een inwendig dood zijn; een wegkwijnen zonder ware levensvreugd; een zelfmoord door de werking van een bedwelmend gif van het treurigst zelfbedrog; een wandelen op de paden, die afhellen naar de eeuwige dood. En wie weet wat het zegt voor zijn God te leven; wie wil, wie kan, wie doet het, dan die door Jezus zijn God heeft leren kennen, die door Hem met zijn God verzoend, door Hem tot zijn God gebracht is, weer gebracht als een verloren schaap, als een verloren zoon. Dit is het leven, dat wij God kennen, die wij niet kennen dan door Jezus Christus, die Hij gezonden heeft, die gekomen is opdat Hij ons dit, opdat Hij ons het ware leven van de ziel, het zalige, het eeuwige mocht meedelen. Ja, het eeuwige leven is het ware. Ik geef, zegt de goede Herder uitdrukkelijk: Ik geef hen het eeuwige leven (John 10:28). Welgelukzalig dan die een schaap van Zijn kudde geworden is: Zonde en duivel mogen zijn dood reeds beraamd, ja hem reeds half gewurgd hebben, de goede Herder heeft hem om eeuwig te leven uit deze sterke, deze bloeddorstige klauwen verlost. Zijn goddelijke kracht geeft de Zijnen het leven en hetgeen de heilige apostel noemt alles wat tot het leven behoort en tot overvloed. Ach de verraders van onze ziel, aan wie ons vlees van nature geneigd is zich over te geven, brengen ons niet dan op dorre weiden, waar geen, of waar voor ons het juiste voedsel niet wast. Zij geven ons af te weiden, wat door onze voorgangers op deze doolpaden met voeten vertreden is en te drinken wat door onze medegenoten met voeten vermodderd is. Maar zo ras wij de goede Herder volgen, die de Heere God over de Zijnen verwekt heeft en Hij ons weidt en tot een herder is, ofschoon wij altijd tevoren Hem verdacht hadden, dat Hij slechts een schrale weide had aan te bieden, wij zien ons dadelijk omringd van een schone uitlokkende en nooit verminderende overvloed. Uit Zijn volheid, zegt zijn apostel, hebben wij allen ontvangen ook genade voor genade. En zo is het: de ene weldaad van Jezus Christus voert tot de andere op. Van Hem komt vrede, rust, vertroosting blijdschap, kennis, gewisse zekerheid, van Hem komt moed, kracht geduld, overwinning van de wereld, voorsmaak van gelukzaligheid, uitzicht op heerlijkheid, genot van de gemeenschap van God. De bekommering en verontrusting over vele dingen neemt onder Zijn herdersstaf een einde, de ijdele vermoeiing van de geest houdt op; geen wezenlijke teleurstellingen meer. Voor ijdelheden heeft Christus schatten in plaats gesteld. O ja, Hij heeft verloochening geëist maar van niets anders dan van hetgeen geen waarde had, geen duurzaamheid hebben kon, wat schadelijk was voor de zielen. Wat is een hand vol vermoeiende wereldvreugd bij de vrede van God, die alle verstand te boven gaat? Wat zijn alle goederen van de aarde bij de ontroofde schat van het hart. Wat is de liefde, die de dwaze wereld geeft en neemt, bij de liefde van God, waarvan niets ons scheiden zal. Verschoon, verschoon hen, uw medelijden, arme wereldling, die de Christen beklaagt! Hij is gelukkig, maar u bent arm; hij leeft, maar u bent dood. Uw ziel verhongert en verkent te midden van voedsel, dat die voor haar geen voedsel zijn. . . Maar hij heeft leven en overvloed. Geve God het u nog eenmaal te gevoelen op uw hogen berg, als uit het diepe dal het loflied oprijst: De Heere is mijn Herder: mij zal niets ontbreken. Hij doet mij nederliggen in grazige weiden. Hij voert mij zachtkens aan zeer stille wateren. Hij verkwikt mijn ziel, Hij leidt mij in het spoor van de gerechtigheid om zijns naams wil.

EVANGELIE OP DE 2de ZONDAG NA PASEN

Misericordias- Domini.

Waarom juist in de tegenwoordige Paastijd het evangelie van de goede Herder? Vroeger werd omtrent dezen tijd in Italië het grote herdersfeest van het jaar, Palilia genaamd, gevierd, onmiddellijk na de 20ste April, waarop de zon in het teken van de stier treedt - een oud lentefeest, waarop de lammeren gewassen, de stallen gereinigd, met lauriertakken versierd en van hopen stro lentevuren werden aangestoken, waarover de herders met de herderstaven sprongen ter ere van de heidense godin Pales. Omdat nu de godsdienst begon met de woorden van Psalms 33:5 v. : "De aarde is vol van de goedertierenheid van de Heere" (misericordias domini en in deze woorden ook op de natuur en de lente wees, zo stemden de Psalm, het evangelie en de tijd van de natuur juist overeen.

Dit evangelie, zo dunkt mij, wordt daarom op deze Zondag gelezen, omdat Christus daarin meldt hoe Hij zal lijden om te sterven en toch ook weder opstaan (vgl. John 10:18); want zou Hij een Herder van Zijn schapen zijn en blijven (John 10:16 dan moest Hij niet in de dood blijven.

In dit evangelie stelt Zich de Heere duidelijk aan het begin van een nieuwe tijd, openbaart Zich als de Heere, de Herder en Stichter van de nieuwe gemeente, die aan alle plaatsen op aarde zal worden vergaderd en opent aan deze gemeente een Elim in de kracht van Zijn liefde, want Hij wijst op de vrijwillige overgave van Zijn levens in de bloedige offerdood aan het kruis. Daarop geeft Hij een blik in het innige van de gemeenschap van Zijn liefde tot de Zijnen, want Hij stelt die voor als het afbeeldsel van die gemeenschap, waarin Hij met Zijn hemelse Vader staat. Eindelijk schenkt Hij een blik in de toekomst van het werk van Zijn liefde, want Hij spreekt van die vergadering van Zijn gemeente uit alle volken en geslachten, die tot aan het einde van de dagen voortgaat, terwijl de gemeente ten slotte zich zal vertonen als een kudde onder een Herder.

De liefde van de Herder Jezus is 1) een reine, heilige, onbaatzuchtige liefde, het tegendeel van de gezindheid van een huurling; 2) een standvastige, dappere, alles opofferende liefde; 3) een verstandige, wijze liefde, die steunt op de volkomen kennis van elk in het bijzonder; 4) een algemene, eeuwige liefde.

Hoe ook wij ons goede herders moeten betonen? Door 1) de onzen innig en hartelijk lief te hebben, 2) in de kracht van deze liefde met vreugde ieder offer te brengen, om hun heil te bevorderen, 3) door haar bezield het rijk van God verbreiden, waar ons slechts de gelegenheid daartoe wordt aangeboden.

De goede Herder volgens hetgeen Hij 1) gedaan heeft, 2) bestendig doet, 3) eenmaal nog doen zal.

Christus de goede Herder: 1) Zijn herderstrouw, 2) Zijn herderswijsheid, 3) Zijn herderswerk, 4) Zijn herdersloon. - Hoe goed het de schapen van de goede Herder hebben: 1) niemand kan ze uit Zijn hand rukken: 2) niets kan ze van Zijn liefde scheiden; 3) Zijn woord leidt nieuwe deelgenoten tot Hem; 4) altijd worden zij onder elkaar meer"n in Hem.

return to 'Top of Page'

Vers 10

10. De dief komt niet met een ander doel uit zijn huis dan opdat hij steelt en dus ook bij degenen, die voor hem vluchten (John 10:5), maar zich aan hem overgeven en zijn verleiding volgen, met geen ander gevolgdan dat hij slacht en verderft. Ik daarentegen ben in onderscheiding van degenen, die ik als dieven en moordenaars moest voorstellen (John 10:8), gekomen, opdat zij, de verloren schapen van het huis Israël, waartoe Ik ben gezonden (Matthew 15:24) het leven (in de grondtekst staat alleen leven, zonder artikel) hebben en overvloed hebben van alle goed (John 1:16. Ephesians 1:3, 1 Corinthians 4:1, 2 Corinthians 8:7, 2 Corinthians 8:9).

Lag in John 10:9 de gedachte hoe zegenrijk de beroepsbezigheden van de ware Herder zijn, zo geeft John 10:10 de tegenstelling, evenals John 10:8 de tegenstelling was op John 10:7 Maar de gedachte hoe verderfelijk het werk van de valse herder was, roept het tegenovergestelde in de gedachte, hoe zegenrijk daarentegen Christus' werk was en dit wat in John 10:11 is uitgesproken, leidt dus vanzelf tot de nieuwe wending van het beeld, dat met John 10:12 begint. De dief nu, zo wordt in John 10:10, John 10:11 gezegd, komt om te stelen, Christus om te geven, de eerste om zich te verzadigen aan anderen (Psalms 14:4. Ezekiel 34:2 v. ), Christus om het goed van het leven te schenken, de eerste om in verderf naar lichaam en ziel te voeren, Christus, om de volheid van goederen te schenken.

De menigte, die onder de leiding van de Farizeeën blijft, dient nu alleen tot bevrediging van hun trotsheid, eerzucht en hebzucht, maar eindelijk gaat zij onder hun leiding ten gronde. De drie werkwoorden, die de Heere tot uitdrukking van deze gedachte gebruikt, bevatten een opklimming. Het stelen doelt op het monopolie, dat zij over de zielen uitoefenen, het "slachten" op het zedelijk verderf, dat zij teweeg brengen, het "verderven" op het uitwendig verderf, dat zij eveneens bewerken; in tegenstelling van het "slachten en verderven" treedt het leven op, dat Jezus geroepen is te brengen. De schapen zullen niet geslacht worden noch verdorven, want de opdracht is om de slachtschapen te hoeden, die door hun meesters geslacht en verkocht worden en die door hun herders niet worden gespaard (Zechariah 11:4 v. ). Maar zij zullen leven hebben d. i. weer genezen van hun ziekte die reeds tot het uiterste doodsgevaar was voortgegaan. Nadat zij echter aan het leven zijn teruggegeven, moeten zij in het volle bezit komen van alle beloofde goederen van het Messiasrijk, welks volheid geen grenzen of perken kent. In de grondtekst zijn de beide stukken door herhaling van het "hebben" uit elkaar gehouden, opdat elk in zijn zelfstandige betekenis optreedt: "dat zij het leven hebben" en "dat zij overvloed hebben. " Men mag dus niet verklaren dat zij leven en wel in overvloed hebben, maar bij "leven" moet men, omdat het woord zonder artikel staat (vgl. Romans 11:15) aan "leven uit de dode" denken en zich de plaats Ezekiel 16:5 v. herinneren: "Geen oog had medelijden over u, om u een van deze dingen te doen, om zich over u te erbarmen; maar u bent geworpen geweest op het vlakke van het veld om de walgelijkheid van uw ziel ten dage toen u geboren was. Als Ik u voorbijging, zo zag Ik u, vertreden zijnde in uw bloed en Ik zei tot u in uw bloed "Leef"; ja Ik zei tot u in uw bloed: "Leef!"

Het leven. Waar zondaars en ijdelheidherders zijn, daar worden de schapen, hetzij langs de kortste weg, hetzij langs liefelijke omwegen, een zeker verderf, een onvermijdbare dood tegemoet gevoerd; daar raken zij op doolwegen, waar de wolf hen verscheurt. Het leven van de mens, die niet weet wat het zegt voor zijn God te leven, is het ware leven niet. Het is een verbloemd sterven; het is een inwendig dood zijn; een wegkwijnen zonder ware levensvreugd; een zelfmoord door de werking van een bedwelmend gif van het treurigst zelfbedrog; een wandelen op de paden, die afhellen naar de eeuwige dood. En wie weet wat het zegt voor zijn God te leven; wie wil, wie kan, wie doet het, dan die door Jezus zijn God heeft leren kennen, die door Hem met zijn God verzoend, door Hem tot zijn God gebracht is, weer gebracht als een verloren schaap, als een verloren zoon. Dit is het leven, dat wij God kennen, die wij niet kennen dan door Jezus Christus, die Hij gezonden heeft, die gekomen is opdat Hij ons dit, opdat Hij ons het ware leven van de ziel, het zalige, het eeuwige mocht meedelen. Ja, het eeuwige leven is het ware. Ik geef, zegt de goede Herder uitdrukkelijk: Ik geef hen het eeuwige leven (John 10:28). Welgelukzalig dan die een schaap van Zijn kudde geworden is: Zonde en duivel mogen zijn dood reeds beraamd, ja hem reeds half gewurgd hebben, de goede Herder heeft hem om eeuwig te leven uit deze sterke, deze bloeddorstige klauwen verlost. Zijn goddelijke kracht geeft de Zijnen het leven en hetgeen de heilige apostel noemt alles wat tot het leven behoort en tot overvloed. Ach de verraders van onze ziel, aan wie ons vlees van nature geneigd is zich over te geven, brengen ons niet dan op dorre weiden, waar geen, of waar voor ons het juiste voedsel niet wast. Zij geven ons af te weiden, wat door onze voorgangers op deze doolpaden met voeten vertreden is en te drinken wat door onze medegenoten met voeten vermodderd is. Maar zo ras wij de goede Herder volgen, die de Heere God over de Zijnen verwekt heeft en Hij ons weidt en tot een herder is, ofschoon wij altijd tevoren Hem verdacht hadden, dat Hij slechts een schrale weide had aan te bieden, wij zien ons dadelijk omringd van een schone uitlokkende en nooit verminderende overvloed. Uit Zijn volheid, zegt zijn apostel, hebben wij allen ontvangen ook genade voor genade. En zo is het: de ene weldaad van Jezus Christus voert tot de andere op. Van Hem komt vrede, rust, vertroosting blijdschap, kennis, gewisse zekerheid, van Hem komt moed, kracht geduld, overwinning van de wereld, voorsmaak van gelukzaligheid, uitzicht op heerlijkheid, genot van de gemeenschap van God. De bekommering en verontrusting over vele dingen neemt onder Zijn herdersstaf een einde, de ijdele vermoeiing van de geest houdt op; geen wezenlijke teleurstellingen meer. Voor ijdelheden heeft Christus schatten in plaats gesteld. O ja, Hij heeft verloochening geëist maar van niets anders dan van hetgeen geen waarde had, geen duurzaamheid hebben kon, wat schadelijk was voor de zielen. Wat is een hand vol vermoeiende wereldvreugd bij de vrede van God, die alle verstand te boven gaat? Wat zijn alle goederen van de aarde bij de ontroofde schat van het hart. Wat is de liefde, die de dwaze wereld geeft en neemt, bij de liefde van God, waarvan niets ons scheiden zal. Verschoon, verschoon hen, uw medelijden, arme wereldling, die de Christen beklaagt! Hij is gelukkig, maar u bent arm; hij leeft, maar u bent dood. Uw ziel verhongert en verkent te midden van voedsel, dat die voor haar geen voedsel zijn. . . Maar hij heeft leven en overvloed. Geve God het u nog eenmaal te gevoelen op uw hogen berg, als uit het diepe dal het loflied oprijst: De Heere is mijn Herder: mij zal niets ontbreken. Hij doet mij nederliggen in grazige weiden. Hij voert mij zachtkens aan zeer stille wateren. Hij verkwikt mijn ziel, Hij leidt mij in het spoor van de gerechtigheid om zijns naams wil.

EVANGELIE OP DE 2de ZONDAG NA PASEN

Misericordias- Domini.

Waarom juist in de tegenwoordige Paastijd het evangelie van de goede Herder? Vroeger werd omtrent dezen tijd in Italië het grote herdersfeest van het jaar, Palilia genaamd, gevierd, onmiddellijk na de 20ste April, waarop de zon in het teken van de stier treedt - een oud lentefeest, waarop de lammeren gewassen, de stallen gereinigd, met lauriertakken versierd en van hopen stro lentevuren werden aangestoken, waarover de herders met de herderstaven sprongen ter ere van de heidense godin Pales. Omdat nu de godsdienst begon met de woorden van Psalms 33:5 v. : "De aarde is vol van de goedertierenheid van de Heere" (misericordias domini en in deze woorden ook op de natuur en de lente wees, zo stemden de Psalm, het evangelie en de tijd van de natuur juist overeen.

Dit evangelie, zo dunkt mij, wordt daarom op deze Zondag gelezen, omdat Christus daarin meldt hoe Hij zal lijden om te sterven en toch ook weder opstaan (vgl. John 10:18); want zou Hij een Herder van Zijn schapen zijn en blijven (John 10:16 dan moest Hij niet in de dood blijven.

In dit evangelie stelt Zich de Heere duidelijk aan het begin van een nieuwe tijd, openbaart Zich als de Heere, de Herder en Stichter van de nieuwe gemeente, die aan alle plaatsen op aarde zal worden vergaderd en opent aan deze gemeente een Elim in de kracht van Zijn liefde, want Hij wijst op de vrijwillige overgave van Zijn levens in de bloedige offerdood aan het kruis. Daarop geeft Hij een blik in het innige van de gemeenschap van Zijn liefde tot de Zijnen, want Hij stelt die voor als het afbeeldsel van die gemeenschap, waarin Hij met Zijn hemelse Vader staat. Eindelijk schenkt Hij een blik in de toekomst van het werk van Zijn liefde, want Hij spreekt van die vergadering van Zijn gemeente uit alle volken en geslachten, die tot aan het einde van de dagen voortgaat, terwijl de gemeente ten slotte zich zal vertonen als een kudde onder een Herder.

De liefde van de Herder Jezus is 1) een reine, heilige, onbaatzuchtige liefde, het tegendeel van de gezindheid van een huurling; 2) een standvastige, dappere, alles opofferende liefde; 3) een verstandige, wijze liefde, die steunt op de volkomen kennis van elk in het bijzonder; 4) een algemene, eeuwige liefde.

Hoe ook wij ons goede herders moeten betonen? Door 1) de onzen innig en hartelijk lief te hebben, 2) in de kracht van deze liefde met vreugde ieder offer te brengen, om hun heil te bevorderen, 3) door haar bezield het rijk van God verbreiden, waar ons slechts de gelegenheid daartoe wordt aangeboden.

De goede Herder volgens hetgeen Hij 1) gedaan heeft, 2) bestendig doet, 3) eenmaal nog doen zal.

Christus de goede Herder: 1) Zijn herderstrouw, 2) Zijn herderswijsheid, 3) Zijn herderswerk, 4) Zijn herdersloon. - Hoe goed het de schapen van de goede Herder hebben: 1) niemand kan ze uit Zijn hand rukken: 2) niets kan ze van Zijn liefde scheiden; 3) Zijn woord leidt nieuwe deelgenoten tot Hem; 4) altijd worden zij onder elkaar meer"n in Hem.

return to 'Top of Page'

Vers 11

11. a) Ik ben de goede Herder; onder allen, die zichzelf als goede herders hebben voorgesteld, zoals Mozes en David, ben Ik de goede Herder in de volle zin van het woord, de Herder, die met de idee van een ware Herder volkomen overeenkomt, in wie de Heere zelf Zich over Zijn kudde ontfermt en de belofte van Zijn knecht David, die Hij hen tot herder zou verwekken, vervult (Ezekiel 34:11, Ezekiel 34:23;, Ezekiel 37:24. Isaiah 40:11. Micah 5:3). De goede herder stelt Zijn leven voor de schapen. Hij geeft Zijn eigen leven voor hen, om ze van het dreigend verderf te redden, zoals dat in Mozes en David reeds in voorbeeld bewezen is, maar dat zij zichzelf aanboden (Exodus 32:31, 2 Samuel 24:17)kon de schapen nog niets baten en kon daarom ook niet worden aangenomen, maar heeft slechts betekenis als profetie van Mijn ambt en van Mijn werk.

a)Hebrews 13:20. 1 Peter 5:4.

Reeds leidden de woorden van John 10:10, ziende op Psalms 23:1 van het beeld van de deur weer terug tot het vroegere (John 10:2 v. ) en in het Oude Testament naar het bekende beeld van de Herder. De Heere zegt nu eerst: Ik ben de goede Herder; vervolgens verklaart Hij tot John 10:18 dat woord, door aan te tonen, waardoor Hij Zich de goede Herder zal betonen.

Onder het beeld van de Herder, zoals wij dat in Psalms 23:1 vinden, wordt aan de ene kant de liefdevolle, teder verschonende, voor al wat schadelijk is bewarende, op alle behoeften achtgevende leiding en zorg van God voor Zijn schepsel en aan de andere kant ook de gezindheid van de mens, die de herderstrouw van God beantwoordt, voorgesteld, die gezindheid, waar hij zich als een schaap in het gevoel van zijn zwakheid en hulpbehoevendheid aan Zijn Herder vasthoudt, Hem overal volgt, waarheen Hij leidt en niet zijn eigen weg wil gaan, aan Hem de leiding overlaat en zo gerust, vrolijk en getroost is.

De voorstelling, waarvan de Heere op onze plaats uitgaat, is deze: De goede Herder weidt Zijn kudde, daar komt de wolf, maar Hij vlucht niet: Hij gaat de verscheurende wolf moedig tegen, verzet Zich tegen hem, plaatst Zich voor Zijn kudde als een voorvechter en werpt Zich tegenover de vijand, zodat intussen Zijn kudde kan ontvluchten (Zechariah 11:7; Zechariah 13:7). De goede Herder heeft zo'n liefde voor Zijn kudde, dat Hij het hoogste goed, dat Hij hier op aarde heeft, Zijn leven, voor hen in de plaats geeft. De waarde van dit goed wordt in de grondtekst daardoor nog scherper voorgesteld, dat daar eigenlijk niet staat "leven", maar "ziel". Hij offert niet alleen het uitwendige leven, maar gaat met volle gevoel van smart in de dood voor de Zijnen en wel ongedwongen, geheel vrijwillig, hetgeen wordt aangeduid door het woord "stelt".

De spreekwijze "Zijn leven stellen" is aan Johannes eigen (John 13:37 v. ; 15:13. 1 John 3:16). Hij gebruikt die geregeld van de vrijwillige opoffering van het leven en heeft die misschien gevormd naar de Oud-Testamentische uitdrukking; zoals die in Judges 12:3. 1 Samuel 19:5; 1 Samuel 28:21 voorkomt.

Hij heeft Zijn leven voor de schapen gesteld, in een heel bijzondere, in de nadrukkelijke zin: Wij dwaalden allen als schapen, wij keerden ons een ieder naar zijn weg, maar de Heere heeft ons aller ongerechtigheid op Hem doen aanlopen. Als dezelve geëist werd, toen werd Hij verdrukt, maar Hij deed Zijn mond niet open, als een lam werd Hij ter slachting geleid en als een schaap dat stom is voor het aangezicht van zijn scheerders, zo deed Hij Zijn mond niet open (Isaiah 53:1

). Hij gaat nog voort Zijn leven voor de schapen te stellen. De barmhartige Hogepriester, die na de volbrenging van de offerande Zijns zelfs met het bloed van het eeuwige Testament tot het binnenste heiligdom is doorgegaan. Ziedaar de goede Herder, de goede Herder stelt Zijn leven voor de schapen. Ja, nog leeft Hij voor hen; nog staat Hij hen voor tot elke prijs, nog stelt Hij Zijn leven te pande voor het hen. De Christen die door een oprecht geloven gewis en zeker is dat zijn Heiland voor hem, verwerpelijk zondaar, toen hij nog een vijand was, aan het kruis van de verzoening is gestorven, kan even gewis en zeker zijn dat die Heiland, nu omdat Hij hem een vriend geworden is, Zich met onverkoelde liefde geheel aan hem blijft toewijden en in al zijn noden voor hem tussen treedt. Als wij vijanden van Christus zijnde, met God verzoend zijn door de dood van Zijn Zoon, veelmeer zullen wij verzoend zijnde, behouden worden door Zijn leven (Romans 5:1). Die Christus, die voor ons gestorven is, die ook opgewekt is, die ook ter rechterhand Gods is, die is het ook die voor ons bidt (Romans 8:1), die ook volkomen kan zalig maken allen, die door Hem tot God gaan, zo Hij altijd leeft om voor hen te bidden. Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus? Verdrukking, of benauwdheid, of vervolging, of honger, of naaktheid, of gevaar, of zwaard? Al is het ook, zoals geschreven is: om uwentwil worden wij de hele dag gedood; wij zijn geacht als schapen ter slachting. In deze allen zijn wij meer dan overwinnaars door Hem, die ons heeft liefgehad (Romans 8:1).

return to 'Top of Page'

Vers 11

11. a) Ik ben de goede Herder; onder allen, die zichzelf als goede herders hebben voorgesteld, zoals Mozes en David, ben Ik de goede Herder in de volle zin van het woord, de Herder, die met de idee van een ware Herder volkomen overeenkomt, in wie de Heere zelf Zich over Zijn kudde ontfermt en de belofte van Zijn knecht David, die Hij hen tot herder zou verwekken, vervult (Ezekiel 34:11, Ezekiel 34:23;, Ezekiel 37:24. Isaiah 40:11. Micah 5:3). De goede herder stelt Zijn leven voor de schapen. Hij geeft Zijn eigen leven voor hen, om ze van het dreigend verderf te redden, zoals dat in Mozes en David reeds in voorbeeld bewezen is, maar dat zij zichzelf aanboden (Exodus 32:31, 2 Samuel 24:17)kon de schapen nog niets baten en kon daarom ook niet worden aangenomen, maar heeft slechts betekenis als profetie van Mijn ambt en van Mijn werk.

a)Hebrews 13:20. 1 Peter 5:4.

Reeds leidden de woorden van John 10:10, ziende op Psalms 23:1 van het beeld van de deur weer terug tot het vroegere (John 10:2 v. ) en in het Oude Testament naar het bekende beeld van de Herder. De Heere zegt nu eerst: Ik ben de goede Herder; vervolgens verklaart Hij tot John 10:18 dat woord, door aan te tonen, waardoor Hij Zich de goede Herder zal betonen.

Onder het beeld van de Herder, zoals wij dat in Psalms 23:1 vinden, wordt aan de ene kant de liefdevolle, teder verschonende, voor al wat schadelijk is bewarende, op alle behoeften achtgevende leiding en zorg van God voor Zijn schepsel en aan de andere kant ook de gezindheid van de mens, die de herderstrouw van God beantwoordt, voorgesteld, die gezindheid, waar hij zich als een schaap in het gevoel van zijn zwakheid en hulpbehoevendheid aan Zijn Herder vasthoudt, Hem overal volgt, waarheen Hij leidt en niet zijn eigen weg wil gaan, aan Hem de leiding overlaat en zo gerust, vrolijk en getroost is.

De voorstelling, waarvan de Heere op onze plaats uitgaat, is deze: De goede Herder weidt Zijn kudde, daar komt de wolf, maar Hij vlucht niet: Hij gaat de verscheurende wolf moedig tegen, verzet Zich tegen hem, plaatst Zich voor Zijn kudde als een voorvechter en werpt Zich tegenover de vijand, zodat intussen Zijn kudde kan ontvluchten (Zechariah 11:7; Zechariah 13:7). De goede Herder heeft zo'n liefde voor Zijn kudde, dat Hij het hoogste goed, dat Hij hier op aarde heeft, Zijn leven, voor hen in de plaats geeft. De waarde van dit goed wordt in de grondtekst daardoor nog scherper voorgesteld, dat daar eigenlijk niet staat "leven", maar "ziel". Hij offert niet alleen het uitwendige leven, maar gaat met volle gevoel van smart in de dood voor de Zijnen en wel ongedwongen, geheel vrijwillig, hetgeen wordt aangeduid door het woord "stelt".

De spreekwijze "Zijn leven stellen" is aan Johannes eigen (John 13:37 v. ; 15:13. 1 John 3:16). Hij gebruikt die geregeld van de vrijwillige opoffering van het leven en heeft die misschien gevormd naar de Oud-Testamentische uitdrukking; zoals die in Judges 12:3. 1 Samuel 19:5; 1 Samuel 28:21 voorkomt.

Hij heeft Zijn leven voor de schapen gesteld, in een heel bijzondere, in de nadrukkelijke zin: Wij dwaalden allen als schapen, wij keerden ons een ieder naar zijn weg, maar de Heere heeft ons aller ongerechtigheid op Hem doen aanlopen. Als dezelve geëist werd, toen werd Hij verdrukt, maar Hij deed Zijn mond niet open, als een lam werd Hij ter slachting geleid en als een schaap dat stom is voor het aangezicht van zijn scheerders, zo deed Hij Zijn mond niet open (Isaiah 53:1

). Hij gaat nog voort Zijn leven voor de schapen te stellen. De barmhartige Hogepriester, die na de volbrenging van de offerande Zijns zelfs met het bloed van het eeuwige Testament tot het binnenste heiligdom is doorgegaan. Ziedaar de goede Herder, de goede Herder stelt Zijn leven voor de schapen. Ja, nog leeft Hij voor hen; nog staat Hij hen voor tot elke prijs, nog stelt Hij Zijn leven te pande voor het hen. De Christen die door een oprecht geloven gewis en zeker is dat zijn Heiland voor hem, verwerpelijk zondaar, toen hij nog een vijand was, aan het kruis van de verzoening is gestorven, kan even gewis en zeker zijn dat die Heiland, nu omdat Hij hem een vriend geworden is, Zich met onverkoelde liefde geheel aan hem blijft toewijden en in al zijn noden voor hem tussen treedt. Als wij vijanden van Christus zijnde, met God verzoend zijn door de dood van Zijn Zoon, veelmeer zullen wij verzoend zijnde, behouden worden door Zijn leven (Romans 5:1). Die Christus, die voor ons gestorven is, die ook opgewekt is, die ook ter rechterhand Gods is, die is het ook die voor ons bidt (Romans 8:1), die ook volkomen kan zalig maken allen, die door Hem tot God gaan, zo Hij altijd leeft om voor hen te bidden. Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus? Verdrukking, of benauwdheid, of vervolging, of honger, of naaktheid, of gevaar, of zwaard? Al is het ook, zoals geschreven is: om uwentwil worden wij de hele dag gedood; wij zijn geacht als schapen ter slachting. In deze allen zijn wij meer dan overwinnaars door Hem, die ons heeft liefgehad (Romans 8:1).

return to 'Top of Page'

Vers 12

12. a)Maar de huurling, een voor loon in dienst getreden knecht, een die geen herder is, naar inwendige roeping en naar de daarmee overeenstemmende gezindheid, zodat het hem niet alles is, dat de kudde alles goeds geniet, maar alleen dat hij zelf zoveel mogelijk van de kudde en zijn werk aan haar geniete, de huurling, aan wie de schapen niet eigen zijn, die niet tot de Heer van de kudde in een betrekking staat, dat deze bij het opdragen ven zijn ambt tot hem zou hebben gezegd: Al het Mijne is het uwe en al het uwe is het Mijne, handelt geheel anders. Hij ziet de wolf, die gevaarlijke vijand van de schapen, tegen wie zij zich niet zelf kunnen verdedigen komen en verlaat, zich er niet over bekommerende hoe het hen zal gaan, de schapen en vlucht, alleen eraan denkend om zelf in veiligheid te komen. En de wolf grijpt het een en ander stuk van het vee, als er geen goede Herder was, die de strijd met hem opnam en hem teniet deed, en verslindt ze en verstrooit door de vrees, die allen aangrijpt, de schapen, die nu toch in hun verstrooiing nog zouden omkomen, omdat een kudde zonder herder verloren gaat.

a) Zechariah 11:16.

Jezus is de goede Herder, omdat deze Herder op Zijn schapen de innigste betrekking gevoelt. De schapen, die Hij weidt, zijn Hem eigen. Van een huurling, een bezoldigd schapenherder, aan wie de schapen niet eigen zijn, is te verwachten dat hij de wolf ziet komen, de schapen verlaat, op de vlucht slaat en de vijand zijn bloeddorstige rol laat uitspelen. De huurling vlucht, omdat hij een huurling is en heeft geen zorg voor de schapen (John 10:13). Maar de Herder, voor wie Zijn kudde dierbaar is als Zijn kostbaar eigen, hoe zou Hij niet voor haar zorgen en waken. Hoort herder David: Ik weidt de kudde van mijn vaders en daar kwam een leeuw en een beer en nam een schaap van de kudde weg en ik ging uit hem na en ik sloeg hem en redde het uit zijn mond; toen hij tegen mij opstond, vatte ik hem bij zijn baard en sloeg en doodde hem. Ik heb zowel de leeuw als de beer geslagen (1 Samuel 17:1). Indien de herder David zo waakte voor de kudde van zijn vaders, wat moet de Herder Christus, Davids Zoon en Heer niet doen om Zijn eigen kudde, die ook de kudde van diens Vader is, met wie Hij"n is? Met wat een oog, met wat een hart moet Hij niet wacht houden over schaap voor schaap, lam voor lam, tot zo dure prijs gekocht. Hoe kostelijk moet in Zijn ogen hun bloed niet wezen. O zeker, Hij zal ze verdedigen tegen de wolf, die komt om ze te grijpen en te verstrooien, tegen de leeuw, die brullende omgaat, zoekende wie te verslinden; niet, o neen! omdat deze schapen en deze lammeren in zichzelf zo grote waarde hebben, maar omdat zij Zijn schapen en Zijn lammeren zijn. Hoort Zijn woorden: Mijn schapen horen Mijn stem en zij volgen Mij en Ik geef hen het eeuwige leven en zij zullen niet verloren gaan in de eeuwigheid en niemand zal ze uit Mijn hand rukken (John 10:27, John 10:28). O grote troost, die al de rust, al de kracht, al de moed, al de onwankelbare verzekerdheid van de gelovigen Christens uitmaakt! Hij is de Heere eigen. Hij is Zijn duur gekocht eigendom. Wat is uw enige troost, beiden in het leven en in het sterven? Dat ik niet mij, maar mijn getrouwe Zaligmaker Jezus Christus eigen ben, die met Zijn dierbaar bloed voor alle mijn zonden volkomen betaald heeft en mij uit alle geweld van de duivel verlost heeft en zo bewaart, dat zonder de wil van mijn hemelse Vader geen haar van mijn hoofd vallen kan, ja ook dat mij alle ding tot mijn zaligheid dienen moet. Gelovige Christenen wapenen zich met deze overtuiging tegen de aanvallen van de boze, die uit hun gedurige struikelingen aanleiding neemt om hen tot moedeloosheid te doen vervallen en hen met vrees en verschrikking te vervullen. Zij weten dat zij schapen zijn, nog altijd dwaalzieke schapen, die nog elke dag evenzeer nodig hebben de stem van de Heere te vernemen en die Hem nog altijd niet volgen met dat volmaakt vertrouwen, die volmaakte liefde, die volkomen gehoorzaamheid, die zij Hem schuldig zijn. Maar ook dit weten zij, dat hun veiligheid en hun behoud niet daarin gelegen is, dat zij de beste schapen zijn, maar daarin dat Hij, aan wie zij toebehoren, de goede Herder is, die bij hen blijft, die hen omringt, die hen nimmer verlaten zal, wiens stem zij altijd opnieuw zullen horen, wiens staf zij telkens opnieuw zullen zien. Daarom vrezen zij niet, al hebben zij gedurig afdolingen en blijvende zwakheid te betreuren; daarom sidderen zij niet, al kennen zij de kracht van de verzoekingen, waarmee de wereld hen omringt; zij zijn de Herder eigen en die Hem eigen is heeft de belofte van door Hem bewaard en beschermd te worden; niets kan hem deren. Al ging ik ook door een dal van de schaduw van de dood, ik zou geen kwaad vrezen, want Gij zijt met mij; uw stok en uw staf die vertroosten mij (Psalms 23:1).

return to 'Top of Page'

Vers 12

12. a)Maar de huurling, een voor loon in dienst getreden knecht, een die geen herder is, naar inwendige roeping en naar de daarmee overeenstemmende gezindheid, zodat het hem niet alles is, dat de kudde alles goeds geniet, maar alleen dat hij zelf zoveel mogelijk van de kudde en zijn werk aan haar geniete, de huurling, aan wie de schapen niet eigen zijn, die niet tot de Heer van de kudde in een betrekking staat, dat deze bij het opdragen ven zijn ambt tot hem zou hebben gezegd: Al het Mijne is het uwe en al het uwe is het Mijne, handelt geheel anders. Hij ziet de wolf, die gevaarlijke vijand van de schapen, tegen wie zij zich niet zelf kunnen verdedigen komen en verlaat, zich er niet over bekommerende hoe het hen zal gaan, de schapen en vlucht, alleen eraan denkend om zelf in veiligheid te komen. En de wolf grijpt het een en ander stuk van het vee, als er geen goede Herder was, die de strijd met hem opnam en hem teniet deed, en verslindt ze en verstrooit door de vrees, die allen aangrijpt, de schapen, die nu toch in hun verstrooiing nog zouden omkomen, omdat een kudde zonder herder verloren gaat.

a) Zechariah 11:16.

Jezus is de goede Herder, omdat deze Herder op Zijn schapen de innigste betrekking gevoelt. De schapen, die Hij weidt, zijn Hem eigen. Van een huurling, een bezoldigd schapenherder, aan wie de schapen niet eigen zijn, is te verwachten dat hij de wolf ziet komen, de schapen verlaat, op de vlucht slaat en de vijand zijn bloeddorstige rol laat uitspelen. De huurling vlucht, omdat hij een huurling is en heeft geen zorg voor de schapen (John 10:13). Maar de Herder, voor wie Zijn kudde dierbaar is als Zijn kostbaar eigen, hoe zou Hij niet voor haar zorgen en waken. Hoort herder David: Ik weidt de kudde van mijn vaders en daar kwam een leeuw en een beer en nam een schaap van de kudde weg en ik ging uit hem na en ik sloeg hem en redde het uit zijn mond; toen hij tegen mij opstond, vatte ik hem bij zijn baard en sloeg en doodde hem. Ik heb zowel de leeuw als de beer geslagen (1 Samuel 17:1). Indien de herder David zo waakte voor de kudde van zijn vaders, wat moet de Herder Christus, Davids Zoon en Heer niet doen om Zijn eigen kudde, die ook de kudde van diens Vader is, met wie Hij"n is? Met wat een oog, met wat een hart moet Hij niet wacht houden over schaap voor schaap, lam voor lam, tot zo dure prijs gekocht. Hoe kostelijk moet in Zijn ogen hun bloed niet wezen. O zeker, Hij zal ze verdedigen tegen de wolf, die komt om ze te grijpen en te verstrooien, tegen de leeuw, die brullende omgaat, zoekende wie te verslinden; niet, o neen! omdat deze schapen en deze lammeren in zichzelf zo grote waarde hebben, maar omdat zij Zijn schapen en Zijn lammeren zijn. Hoort Zijn woorden: Mijn schapen horen Mijn stem en zij volgen Mij en Ik geef hen het eeuwige leven en zij zullen niet verloren gaan in de eeuwigheid en niemand zal ze uit Mijn hand rukken (John 10:27, John 10:28). O grote troost, die al de rust, al de kracht, al de moed, al de onwankelbare verzekerdheid van de gelovigen Christens uitmaakt! Hij is de Heere eigen. Hij is Zijn duur gekocht eigendom. Wat is uw enige troost, beiden in het leven en in het sterven? Dat ik niet mij, maar mijn getrouwe Zaligmaker Jezus Christus eigen ben, die met Zijn dierbaar bloed voor alle mijn zonden volkomen betaald heeft en mij uit alle geweld van de duivel verlost heeft en zo bewaart, dat zonder de wil van mijn hemelse Vader geen haar van mijn hoofd vallen kan, ja ook dat mij alle ding tot mijn zaligheid dienen moet. Gelovige Christenen wapenen zich met deze overtuiging tegen de aanvallen van de boze, die uit hun gedurige struikelingen aanleiding neemt om hen tot moedeloosheid te doen vervallen en hen met vrees en verschrikking te vervullen. Zij weten dat zij schapen zijn, nog altijd dwaalzieke schapen, die nog elke dag evenzeer nodig hebben de stem van de Heere te vernemen en die Hem nog altijd niet volgen met dat volmaakt vertrouwen, die volmaakte liefde, die volkomen gehoorzaamheid, die zij Hem schuldig zijn. Maar ook dit weten zij, dat hun veiligheid en hun behoud niet daarin gelegen is, dat zij de beste schapen zijn, maar daarin dat Hij, aan wie zij toebehoren, de goede Herder is, die bij hen blijft, die hen omringt, die hen nimmer verlaten zal, wiens stem zij altijd opnieuw zullen horen, wiens staf zij telkens opnieuw zullen zien. Daarom vrezen zij niet, al hebben zij gedurig afdolingen en blijvende zwakheid te betreuren; daarom sidderen zij niet, al kennen zij de kracht van de verzoekingen, waarmee de wereld hen omringt; zij zijn de Herder eigen en die Hem eigen is heeft de belofte van door Hem bewaard en beschermd te worden; niets kan hem deren. Al ging ik ook door een dal van de schaduw van de dood, ik zou geen kwaad vrezen, want Gij zijt met mij; uw stok en uw staf die vertroosten mij (Psalms 23:1).

return to 'Top of Page'

Vers 13

13. En de huurling, zoals die zo-even is voorgesteld, vliedt; hij verlaat de schapen en geeft ze aan het verderf over, omdat hij een huurling is. Van zo een kan men ook niets beters verwachten, dan dat hij alleen zijn eigen veiligheid in het oog houdt en waar dit gevaar dreigt, zich zo snel mogelijk verwijdert en heeft geen zorg voor de schapen, zodat deze in zeer beklagenswaardige toestand verkeren.

Bij de schapen, waarvan hier sprake is, moeten wij in het bijzonder denken aan de kleine kudde, die de Heere toen nog pas had verzameld (Luke 12:32), aan het kleine hoopje van ellendige schapen, die zich aan Hem vast hielden (Zechariah 11:11) en waarin Zijn toekomstige grotere kudde als in kiem reeds lag besloten (John 17:9, John 17:19 v. ; Matthew 16:18); maar aan wie moeten wij bij de wolf denken? Dat zijn, als wij op menselijke persoonlijkheden zien, waarin de helse wolf, de satan, zijn werk doet (Revelation 2:3 v. ) deelfde, die vroeger als dieven en moordenaars zijn voorgesteld, de overpriesters en oudsten, de Farizeeën en Schriftgeleerden. Deze hadden reeds, toen de Heiland zo sprak, als Hij in de gelijkenis doet, het plan opgevat om Hem te doden (John 7:19; John 8:37, John 8:44) en door het uit de weg ruimen van Zijn persoon ook Zijn gemeente, die zich eerst vormde, voor altijd te vernietigen (John 11:47, ). Zoals zij dus de schapen van de Oud-Testamentische theocratie stalen, slachtten en ombrachten, zo wilden zij die van het Godsrijk van het Nieuwe Testament, dat nu ontstond, grijpen en verstrooien. Nu waren er wel enkelen onder hen, die zich enigszins tegen de bedoelingen en plannen van de meerderheid verzetten. In John 7:50, hoorden wij hoe Nikodemus zijn stem ten gunste van Jezus verhief en ook in John 10:19, van ons hoofdstuk al van een tweedracht onder de Joden werd gesproken, omdat een gedeelte zich de Heer probeerde aan te trekken. Maar juist deze, die zich van de dieven en moordenaars afzonderen, omdat zij ook tot wolven zullen worden en zij enigermate het karakter van herder schijnen te behouden, betonen zich in de grond slechts als huurlingen, aan wie de schapen niet eigen zijn en die ze op het ogenblik van gevaar verlaten en vluchten. Na de dood van Jezus belijden wel Nikodemus en Jozef van Arimathea de Heere in het openbaar en begraven zij het heilig lijk op eervolle manier; zij treden daar in de kring van de schapen van Zijn kudde en zijn een levend bewijs, dat het de wolf toch niet geheel gelukt is om de schapen te verstrooien; deze beginnen integendeel juist in hen met de offerdood van de goede Herder zich weer te verzamelen. Maar toch is het huurlings-gezindheid geweest, toen Nikodemus uit vrees voor de Joden alleen bij nacht tot Jezus kwam en huurlings-gezindheid was het eveneens, toen Jozef van Arimathea om dezelfde reden slechts in het geheim een discipel van Jezus wil zijn. En als beiden niet meteen in de raad en de handelwijze van de overigen hebben bewilligd toen Jezus' dood werd besloten, de verrader werd aangenomen en de verraadde veroordeeld (John 11:47, Matthew 26:3, ; Matthew 26:14, Matthew 26:27 v. ), dan hebben zij toch ook niets bepaalds gedaan om deze raad te verhinderen. Terwijl toch onder het volk nog niemand van de eigenlijke staat van zaken het juiste wist, hoorden en zagen zij reeds aan wat in de Hoge raad plaats had. En toen in die beslissende zitting (Matthew 27:1 v. Luke 22:66, ) het doodvonnis over Jezus gestempeld werd tot een, dat formeel kracht van recht had, moeten zij zich toch op een manier hebben gedragen, dat het kon voorkomen als zo eenstemmig geveld. Zo hebben zij de schapen verlaten en zijn gevlucht; zij hebben hun volk, tot welks herders zij mee wilden behoren, niet geprobeerd te bewaren voor de ontzettende bloedschuld, die dit op zich had geladen. Zij zijn dus degenen, om wie wil de apostel Paulus zich zo kon uitdrukken, als hij in Acts 13:27-Acts 13:29 doet, omdat hij degenen, die het doodvonnis over Jezus bij Pilatus doorzetten en hen, die Hem van het hout namen en in een graf legden, als dezelfde vereniging voorstelt. Met die voorstelling van Paulus stemt die van Johannes in John 19:37, overeen, voor wie Jozef en Nikodemus als zij Jezus van het kruis nemen en begraven, de eerstelingen zijn, aan wie het woord van de profetie wordt vervuld (Zechariah 12:10): zij zullen zien in wie zij gestoken hebben (vgl. bij Matthew 27:61). Pas van dit gezichtspunt begrijpen wij nu ook volkomen, met welk recht de Heere in John 10:8 onder de oversten van het volk geen onderscheid maakte, maar zonder uitzondering zei: allen, die v r Mij gekomen zijn, zijn dieven en moordenaars. Maar wij begrijpen ook met welk recht Hij Zich volstrekt tegenover die vermeende herders van het volks kan stellen en van Zich betuigen: "Ik ben de Herder, de goede", want zo luiden de woorden volgens de nauwkeurige vertaling uit de grondtekst. Ja, was het op de oversten van Israël aangekomen, dan zou een Heiland en Zaligmaker in die zin en van zodanige aard als de Schrift Hem heeft beloofd, dadelijk volstrekt onmogelijk zijn geweest. Alle ruimte was voor Hem weggenomen, alle levenslucht Hem onttrokken, Zijn voet vond geen plaats, waarop zij zich zetten, Zijn hand geen draad, waaraan Hij Zijn werk vastknopen kon. Hij had dan moeten doen zoals de verleider in Matthew 4:5 v. Hem voorsloeg; Hij had onder de bijval en de bijstand van de oversten tot Messias moeten worden. En was het op hen, de oversten van Israël aangekomen, dan was vervolgens, als het de Heiland van God (Luke 3:6) toch gelukt was enige zielen voor Zijn hemelrijk te winnen en de grond tot een Nieuw Testamentische gemeente te leggen, voor deze een voortbestaan en een verdere ontwikkeling weer niet mogelijk geweest. Zelfs de besten onder hen hadden niet dan een bevreesd tegenspreken en een passieve tegenstand, als de Joden zich verenigden, om, als iemand Hem beleed de Christus te zijn, die in de ban te doen (John 9:22). Zij waren waarschijnlijk nu mee onder de afgezondenen van de Hoge raad op de plaats aanwezig, toen de genezen blindgeborene het decreet van uitsluiting werd overgebracht (John 9:35), omdat de toongevende en heersende partij hen opzettelijk mee onder het getal van de afgevaardigden had opgenomen. Het was duidelijk dat de wolf nu reeds op de kudde was gevallen; hij had in de genezene een schaap gegrepen. De Heiland zoekt echter in dat veel betekenend ogenblik de uitgestotene op, openbaart Zich aan hem als Degene, die Hij is en lijft hem door de getuigenis, die Hij in geloof aanneemt, in Zijn gemeente als een waardig lid in (Matthew 16:16-Matthew 16:18) en geeft daardoor Zichzelf aan de wolf prijs. Zonder twijfel toch knopen zich later de gedachten van Kajafas aan het toneel in John 9:35-John 9:38 vast, als het hem in het beslissend uur invalt, op welke aanklacht Jezus een doodschuldig misdadiger kon worden voorgesteld, toen anders niets tegen Hem te vinden was (Matthew 26:63, ). Hier belijdt de Heere openlijk dat Hij de Zoon Van God is en omdat Hij de aanbidding van de man aanneemt, verklaart Hij ook ondubbelzinnig, in welke Zin Hij wilde, dat Zijn woord werd opgevat, terwijl Zijn overige getuigenissen over Zichzelf, die deze inhoud hebben, toch altijd slechts van aanwijzende aard zijn en nog iets raadselachtigs hebben. Volgens de aldus ontwikkelde opvatting van onze plaats komt het nu ook niet onverwacht, dat de evangelist bij de woorden: "Stelt Zijn leven voor de schapen" om dat "voor" uit te drukken, zich niet bedient van het voorzetsel unti dat het begrip van plaatsbekleder in zich sluit en Christus' dood onder het gezichtspunt van een losgeld een betaling voor velen (Matthew 20:28. Mark 10:45. Isaiah 53:4 v. ) stelt, maar van uper dat zoveel betekent als "ten behoeve aan", "ten nutte van" (vgl. John 11:51). Hier wordt toch niet gehandeld over de vergeving van de zonden en de verzoening met God, maar over de redding van het verderf, dat de wereld bedreigt en de Nieuw Testamentische gemeente is ook werkelijk door de dood van de goede herder van dit verderf gered. De wolf schijnt een schaap van de kudde te hebben verslonden in Judas de verrader; maar in werkelijkheid is dat toch niet zo: deze discipel was vrijwillig aan de kant van de wolf overgegaan en gaf zich aan hem als een werktuig over. Eerder zou men aan Simon Petrus kunnen denken, die op het ogenblik van zijn verloochening zich reeds in de muil van de wolf bevond, maar juist in hem blijkt het, die macht de Herder, die Zijn leven liet, over de harten uitoefende, om voor de vreemde te vluchten (John 10:5) en in Jozef en Nikodemus bleek Zijn macht, om de harten tot Zich te trekken en alle mensenvrees te overwinnen en de verstrooide kudde weer te vergaderen. Na Zijn opstanding is het Zijn hoofdwerk v r de schapen naar Galilea te gaan, ze uit te leiden uit de stal, waarin zij tot heden waren en op de berg, omdat Hij aan meer dan vijfhonderd verscheen (1 Corinthians 15:6) door het instellen van de doop plechtig een Nieuw Testamentisch volk Van God te constitueren (Matthew 26:31 v. 28:7, 10, 16). De uitleggers weten meestal niets te beginnen met de huurling, die de wolf ziet komen en de schapen verlaat en vlucht, zij beschouwen hem als een zuivere figuur, die er alleen toe dient om door het contrast het begrip van de ware Herder te doen uitkomen, dus als een tegenstelling tegen Christus, die alleen in gedachte bestaat, maar niet in werkelijkheid. Of als zij het beeld proberen te verklaren van de Farizeeën en Oversten, weten zij toch de wolf niet juiste te plaatsen en wil men ook deze doen zien op het verderf, dat het Joodse volk dreigt, zoals dat later gekomen is in de verwoesting van stad en tempel en in de verstrooiing in alle landen, zo is toch wel te begrijpen hoe de Oversten door een opoffering van hun eigen leven het verderf zouden hebben kunnen afwenden. Nader komt reeds de juiste opvatting van Godet, als hij op de plaats John 12:42 wijst: "Velen van de Oversten geloofden in Hem, maar omwille van de Farizeeën beleden zij het niet, opdat zij niet uit de synagoge zouden worden geworpen" en aan zulke toestanden in de Katholieke kerk herinnert, als bisschoppen en priesters zich bogen voor de onweerstaanbare macht van het Jezuïtisme. Desgelijks had zich toen de Farizese partij van de openbare mening met zo'n mate meester gemaakt, dat ieder, die zich niet voor haar boog, zelfs onder de voornamen in kwade naam kwam. De door God ingestelde wettige macht in Israël, het priesterschap, dat toch de roeping had om tegen het indringen van deze bozen geest te waken, liet die evenwel voortgaan en boog zich onder zijn despotisme. Waardoor openbaart zich duidelijk een huurlingsgezindheid, zij probeert zich conflicten en onaangenaamheden, strijd en gevaar te besparen, liet steeds meer en meer het volk een buit van het Farizeïsme worden en daardoor te gronde richten. Bij deze meer algemene opvatting van de gedachte, waarvoor veel kan worden gezegd, zijn de schapen, waarvoor de goede Herder Zijn leven laat, de verloren schapen van het huis van Israël in het algemeen en niet in het bijzonder de aan Christus gelovig geworden zielen onder het volk. Maar toch is het de goede Herder met Zijn zelfopoffering niet gelukt het verderf, dat van de wolf uitging, van het geheel van het huis Israël af te voeren en zo beperken wij het met het oog op de woorden van de Heere in Matthew 26:31 v. tot de ellendige schapen, die zich aan de goede Herder aansloten, of tot de Nieuw-Testamentische gemeente, die reeds in kiem aanwezig was; wij doen dit temeer, omdat de woorden van de Heere bij Zijn gevangenneming in John 18:8 v. als een commentaar op onze plaats zijn (vgl. John 17:6). Nog blijft een moeilijkheid, dat de verdere mededeling over de "huurling", namelijk dat hij geen herder is, dat de schapen hem niet eigen zijn, de naam van herder alleen aan de eigenaar wordt toegekend en zo ieder menselijk herder als huurling schijnt te worden voorgesteld. Wij merken aan dat zeker onder mensen er niet een is, die van zichzelf op de naam van een herder aanspraak mag maken (John 21:16) en die het toch doet komt nooit boven het karakter en de positie van een huurling; het is de zwaarste veroordeling van de gehele hierarchischen geest (1 Petrus . 5:2 v. ). Daarentegen is er ook een toestand, waarin de mens niets is dan een werktuig van de eigenaar van de schapen, zijn plaatsbekleder bij de kudde; en als hij nu met Zijn hart die plaats inneemt, wordt hij tot een plaatsvervanger van de eigenlijke Herder (2 Corinthians 5:20) en in zoverre zijn de schapen hem werkelijk eigen.

return to 'Top of Page'

Vers 13

13. En de huurling, zoals die zo-even is voorgesteld, vliedt; hij verlaat de schapen en geeft ze aan het verderf over, omdat hij een huurling is. Van zo een kan men ook niets beters verwachten, dan dat hij alleen zijn eigen veiligheid in het oog houdt en waar dit gevaar dreigt, zich zo snel mogelijk verwijdert en heeft geen zorg voor de schapen, zodat deze in zeer beklagenswaardige toestand verkeren.

Bij de schapen, waarvan hier sprake is, moeten wij in het bijzonder denken aan de kleine kudde, die de Heere toen nog pas had verzameld (Luke 12:32), aan het kleine hoopje van ellendige schapen, die zich aan Hem vast hielden (Zechariah 11:11) en waarin Zijn toekomstige grotere kudde als in kiem reeds lag besloten (John 17:9, John 17:19 v. ; Matthew 16:18); maar aan wie moeten wij bij de wolf denken? Dat zijn, als wij op menselijke persoonlijkheden zien, waarin de helse wolf, de satan, zijn werk doet (Revelation 2:3 v. ) deelfde, die vroeger als dieven en moordenaars zijn voorgesteld, de overpriesters en oudsten, de Farizeeën en Schriftgeleerden. Deze hadden reeds, toen de Heiland zo sprak, als Hij in de gelijkenis doet, het plan opgevat om Hem te doden (John 7:19; John 8:37, John 8:44) en door het uit de weg ruimen van Zijn persoon ook Zijn gemeente, die zich eerst vormde, voor altijd te vernietigen (John 11:47, ). Zoals zij dus de schapen van de Oud-Testamentische theocratie stalen, slachtten en ombrachten, zo wilden zij die van het Godsrijk van het Nieuwe Testament, dat nu ontstond, grijpen en verstrooien. Nu waren er wel enkelen onder hen, die zich enigszins tegen de bedoelingen en plannen van de meerderheid verzetten. In John 7:50, hoorden wij hoe Nikodemus zijn stem ten gunste van Jezus verhief en ook in John 10:19, van ons hoofdstuk al van een tweedracht onder de Joden werd gesproken, omdat een gedeelte zich de Heer probeerde aan te trekken. Maar juist deze, die zich van de dieven en moordenaars afzonderen, omdat zij ook tot wolven zullen worden en zij enigermate het karakter van herder schijnen te behouden, betonen zich in de grond slechts als huurlingen, aan wie de schapen niet eigen zijn en die ze op het ogenblik van gevaar verlaten en vluchten. Na de dood van Jezus belijden wel Nikodemus en Jozef van Arimathea de Heere in het openbaar en begraven zij het heilig lijk op eervolle manier; zij treden daar in de kring van de schapen van Zijn kudde en zijn een levend bewijs, dat het de wolf toch niet geheel gelukt is om de schapen te verstrooien; deze beginnen integendeel juist in hen met de offerdood van de goede Herder zich weer te verzamelen. Maar toch is het huurlings-gezindheid geweest, toen Nikodemus uit vrees voor de Joden alleen bij nacht tot Jezus kwam en huurlings-gezindheid was het eveneens, toen Jozef van Arimathea om dezelfde reden slechts in het geheim een discipel van Jezus wil zijn. En als beiden niet meteen in de raad en de handelwijze van de overigen hebben bewilligd toen Jezus' dood werd besloten, de verrader werd aangenomen en de verraadde veroordeeld (John 11:47, Matthew 26:3, ; Matthew 26:14, Matthew 26:27 v. ), dan hebben zij toch ook niets bepaalds gedaan om deze raad te verhinderen. Terwijl toch onder het volk nog niemand van de eigenlijke staat van zaken het juiste wist, hoorden en zagen zij reeds aan wat in de Hoge raad plaats had. En toen in die beslissende zitting (Matthew 27:1 v. Luke 22:66, ) het doodvonnis over Jezus gestempeld werd tot een, dat formeel kracht van recht had, moeten zij zich toch op een manier hebben gedragen, dat het kon voorkomen als zo eenstemmig geveld. Zo hebben zij de schapen verlaten en zijn gevlucht; zij hebben hun volk, tot welks herders zij mee wilden behoren, niet geprobeerd te bewaren voor de ontzettende bloedschuld, die dit op zich had geladen. Zij zijn dus degenen, om wie wil de apostel Paulus zich zo kon uitdrukken, als hij in Acts 13:27-Acts 13:29 doet, omdat hij degenen, die het doodvonnis over Jezus bij Pilatus doorzetten en hen, die Hem van het hout namen en in een graf legden, als dezelfde vereniging voorstelt. Met die voorstelling van Paulus stemt die van Johannes in John 19:37, overeen, voor wie Jozef en Nikodemus als zij Jezus van het kruis nemen en begraven, de eerstelingen zijn, aan wie het woord van de profetie wordt vervuld (Zechariah 12:10): zij zullen zien in wie zij gestoken hebben (vgl. bij Matthew 27:61). Pas van dit gezichtspunt begrijpen wij nu ook volkomen, met welk recht de Heere in John 10:8 onder de oversten van het volk geen onderscheid maakte, maar zonder uitzondering zei: allen, die v r Mij gekomen zijn, zijn dieven en moordenaars. Maar wij begrijpen ook met welk recht Hij Zich volstrekt tegenover die vermeende herders van het volks kan stellen en van Zich betuigen: "Ik ben de Herder, de goede", want zo luiden de woorden volgens de nauwkeurige vertaling uit de grondtekst. Ja, was het op de oversten van Israël aangekomen, dan zou een Heiland en Zaligmaker in die zin en van zodanige aard als de Schrift Hem heeft beloofd, dadelijk volstrekt onmogelijk zijn geweest. Alle ruimte was voor Hem weggenomen, alle levenslucht Hem onttrokken, Zijn voet vond geen plaats, waarop zij zich zetten, Zijn hand geen draad, waaraan Hij Zijn werk vastknopen kon. Hij had dan moeten doen zoals de verleider in Matthew 4:5 v. Hem voorsloeg; Hij had onder de bijval en de bijstand van de oversten tot Messias moeten worden. En was het op hen, de oversten van Israël aangekomen, dan was vervolgens, als het de Heiland van God (Luke 3:6) toch gelukt was enige zielen voor Zijn hemelrijk te winnen en de grond tot een Nieuw Testamentische gemeente te leggen, voor deze een voortbestaan en een verdere ontwikkeling weer niet mogelijk geweest. Zelfs de besten onder hen hadden niet dan een bevreesd tegenspreken en een passieve tegenstand, als de Joden zich verenigden, om, als iemand Hem beleed de Christus te zijn, die in de ban te doen (John 9:22). Zij waren waarschijnlijk nu mee onder de afgezondenen van de Hoge raad op de plaats aanwezig, toen de genezen blindgeborene het decreet van uitsluiting werd overgebracht (John 9:35), omdat de toongevende en heersende partij hen opzettelijk mee onder het getal van de afgevaardigden had opgenomen. Het was duidelijk dat de wolf nu reeds op de kudde was gevallen; hij had in de genezene een schaap gegrepen. De Heiland zoekt echter in dat veel betekenend ogenblik de uitgestotene op, openbaart Zich aan hem als Degene, die Hij is en lijft hem door de getuigenis, die Hij in geloof aanneemt, in Zijn gemeente als een waardig lid in (Matthew 16:16-Matthew 16:18) en geeft daardoor Zichzelf aan de wolf prijs. Zonder twijfel toch knopen zich later de gedachten van Kajafas aan het toneel in John 9:35-John 9:38 vast, als het hem in het beslissend uur invalt, op welke aanklacht Jezus een doodschuldig misdadiger kon worden voorgesteld, toen anders niets tegen Hem te vinden was (Matthew 26:63, ). Hier belijdt de Heere openlijk dat Hij de Zoon Van God is en omdat Hij de aanbidding van de man aanneemt, verklaart Hij ook ondubbelzinnig, in welke Zin Hij wilde, dat Zijn woord werd opgevat, terwijl Zijn overige getuigenissen over Zichzelf, die deze inhoud hebben, toch altijd slechts van aanwijzende aard zijn en nog iets raadselachtigs hebben. Volgens de aldus ontwikkelde opvatting van onze plaats komt het nu ook niet onverwacht, dat de evangelist bij de woorden: "Stelt Zijn leven voor de schapen" om dat "voor" uit te drukken, zich niet bedient van het voorzetsel unti dat het begrip van plaatsbekleder in zich sluit en Christus' dood onder het gezichtspunt van een losgeld een betaling voor velen (Matthew 20:28. Mark 10:45. Isaiah 53:4 v. ) stelt, maar van uper dat zoveel betekent als "ten behoeve aan", "ten nutte van" (vgl. John 11:51). Hier wordt toch niet gehandeld over de vergeving van de zonden en de verzoening met God, maar over de redding van het verderf, dat de wereld bedreigt en de Nieuw Testamentische gemeente is ook werkelijk door de dood van de goede herder van dit verderf gered. De wolf schijnt een schaap van de kudde te hebben verslonden in Judas de verrader; maar in werkelijkheid is dat toch niet zo: deze discipel was vrijwillig aan de kant van de wolf overgegaan en gaf zich aan hem als een werktuig over. Eerder zou men aan Simon Petrus kunnen denken, die op het ogenblik van zijn verloochening zich reeds in de muil van de wolf bevond, maar juist in hem blijkt het, die macht de Herder, die Zijn leven liet, over de harten uitoefende, om voor de vreemde te vluchten (John 10:5) en in Jozef en Nikodemus bleek Zijn macht, om de harten tot Zich te trekken en alle mensenvrees te overwinnen en de verstrooide kudde weer te vergaderen. Na Zijn opstanding is het Zijn hoofdwerk v r de schapen naar Galilea te gaan, ze uit te leiden uit de stal, waarin zij tot heden waren en op de berg, omdat Hij aan meer dan vijfhonderd verscheen (1 Corinthians 15:6) door het instellen van de doop plechtig een Nieuw Testamentisch volk Van God te constitueren (Matthew 26:31 v. 28:7, 10, 16). De uitleggers weten meestal niets te beginnen met de huurling, die de wolf ziet komen en de schapen verlaat en vlucht, zij beschouwen hem als een zuivere figuur, die er alleen toe dient om door het contrast het begrip van de ware Herder te doen uitkomen, dus als een tegenstelling tegen Christus, die alleen in gedachte bestaat, maar niet in werkelijkheid. Of als zij het beeld proberen te verklaren van de Farizeeën en Oversten, weten zij toch de wolf niet juiste te plaatsen en wil men ook deze doen zien op het verderf, dat het Joodse volk dreigt, zoals dat later gekomen is in de verwoesting van stad en tempel en in de verstrooiing in alle landen, zo is toch wel te begrijpen hoe de Oversten door een opoffering van hun eigen leven het verderf zouden hebben kunnen afwenden. Nader komt reeds de juiste opvatting van Godet, als hij op de plaats John 12:42 wijst: "Velen van de Oversten geloofden in Hem, maar omwille van de Farizeeën beleden zij het niet, opdat zij niet uit de synagoge zouden worden geworpen" en aan zulke toestanden in de Katholieke kerk herinnert, als bisschoppen en priesters zich bogen voor de onweerstaanbare macht van het Jezuïtisme. Desgelijks had zich toen de Farizese partij van de openbare mening met zo'n mate meester gemaakt, dat ieder, die zich niet voor haar boog, zelfs onder de voornamen in kwade naam kwam. De door God ingestelde wettige macht in Israël, het priesterschap, dat toch de roeping had om tegen het indringen van deze bozen geest te waken, liet die evenwel voortgaan en boog zich onder zijn despotisme. Waardoor openbaart zich duidelijk een huurlingsgezindheid, zij probeert zich conflicten en onaangenaamheden, strijd en gevaar te besparen, liet steeds meer en meer het volk een buit van het Farizeïsme worden en daardoor te gronde richten. Bij deze meer algemene opvatting van de gedachte, waarvoor veel kan worden gezegd, zijn de schapen, waarvoor de goede Herder Zijn leven laat, de verloren schapen van het huis van Israël in het algemeen en niet in het bijzonder de aan Christus gelovig geworden zielen onder het volk. Maar toch is het de goede Herder met Zijn zelfopoffering niet gelukt het verderf, dat van de wolf uitging, van het geheel van het huis Israël af te voeren en zo beperken wij het met het oog op de woorden van de Heere in Matthew 26:31 v. tot de ellendige schapen, die zich aan de goede Herder aansloten, of tot de Nieuw-Testamentische gemeente, die reeds in kiem aanwezig was; wij doen dit temeer, omdat de woorden van de Heere bij Zijn gevangenneming in John 18:8 v. als een commentaar op onze plaats zijn (vgl. John 17:6). Nog blijft een moeilijkheid, dat de verdere mededeling over de "huurling", namelijk dat hij geen herder is, dat de schapen hem niet eigen zijn, de naam van herder alleen aan de eigenaar wordt toegekend en zo ieder menselijk herder als huurling schijnt te worden voorgesteld. Wij merken aan dat zeker onder mensen er niet een is, die van zichzelf op de naam van een herder aanspraak mag maken (John 21:16) en die het toch doet komt nooit boven het karakter en de positie van een huurling; het is de zwaarste veroordeling van de gehele hierarchischen geest (1 Petrus . 5:2 v. ). Daarentegen is er ook een toestand, waarin de mens niets is dan een werktuig van de eigenaar van de schapen, zijn plaatsbekleder bij de kudde; en als hij nu met Zijn hart die plaats inneemt, wordt hij tot een plaatsvervanger van de eigenlijke Herder (2 Corinthians 5:20) en in zoverre zijn de schapen hem werkelijk eigen.

return to 'Top of Page'

Vers 14

14. Ik ben de goede Herder (John 10:12); en Ik ken de Mijnen, de schapen, die tot Mijn stal behoren (John 10:3. 2 Timothy 2:19. Amos 3:2) en wordt door de Mijnen, van degenen, die Mij toebehoren, gekend (John 10:27).

Jezus is de Goede Herder, want Zijn alwetendheid kent de bijzondere behoefte van elk van zijn schapen. O, hoe veel heeft het in, als Hij zegt: "Ik ken de Mijnen (John 10:14)!" Bij name heeft Hij de geroepenen uitgeleid. En voor n heeft Hij ze lief. Zoals zij Hem als Zijn eigen schapen allen even dierbaar zijn, zoals Hij ze allen met een zelfde getrouwheid bewaakt en beschermt, zo onderscheidt Hij weer elk bijzonder gestel en krachten en richt de gang van zijn werk daarnaar in. Hij zal het zogende ooi niet n dag afdrijven; het pas geworpen lam niet nopen, het geschorene niet aan de scherpe wind blootstellen. Zoals de profeet zegt: Hij zal de lammekens in Zijn armen vergaderen, de zogenden zal Hij zachtkens leiden (Isaiah 40:11). Troostrijke gedachte voor elk en een ieder gelovige: "Mijn Heiland kent mij; Hij onderscheidt mij niet alleen van die wereld, waarvan Hij mij heeft afgezonderd, maar ook onderkent Hij mij nog in het midden van Zijn gemeente. Al mijn zwakheden kent Hij, al mijn omstandigheden, al mijn behoeften, geheel mijn hart. Wat mij nodig, wat mij nuttig is, weet Hij; welke sterkingen, welke verkwikkingen, welke beproevingen ik, juist ik behoef en wat ik dragen kan. Boven hetgeen ik vermag, zal Hij mij zeker niet verzoeken. Zo is het. Al de schapen hebben maar n zelfde Herder, maar die Herder vermenigvuldigt zich voor de schapen. Zo vele schapen als er zijn, zoveel maal is Hij de Goede Herder. Met een zelfde liefde omvat Hij de gehele kudde, maar de leidingen van deze liefde wijzigt Hij en de gaven van deze liefde deelt Hij uit, "Naardat Hij nodig heeft. " Dezen schenkt Hij kracht tegen de verleidingen van de jonkheid en van de weelde; geen moed onder de beproevingen van de ouderdom en van een moeilijk lot; dezen troost Hij bij de doorn, die hij omdraagt in zijn vlees; anderen bemoedigt Hij bij de zware strijd, die hij te strijden heeft inwendig. Heeft niet een ieder volgeling van de Heer zijn eigen strijd, zijn eigen leed, zijn eigen zwakheid, Zijn eigen doorn? Mijn weg is niet als die van mijn broeder, zijn kruis is niet als het mijne. Maar ook mijn weg moet de zijn niet zijn; Zijn kruis het mijne niet wezen. Die elk van ons kent, heeft elk van ons zijn weg bereid, zijn kruis afgewogen en Hij geeft kracht naar kruis. Er is geen twijfel aan, of het is goed, zoals Hij het maakt. In de hemel zullen wij het inzien. Daar zal aan het Lam, dat geslacht is, een gemeenschappelijke lofzang worden toegezonden, die als een eenparige, stem veler wateren ruisen zal; maar de Goede Herder zal elk zijn bijzonder loflied hebben toe te zingen, vermeldende de weg, waarop hij door Hem is geleid, het kruis, dat hem door Hem is opgelegd, de tranen, die Hij hem heeft doen wenen en de verkwikkingen, die Hij hem niet onthouden heeft. En wij weten, wij weten elk op onze weg, dat wij niet anders doen dan voor dat lied de stof verzamelen, zowel in valleien van de doodschaduw als aan stille wateren van de rust. Dit sterke ons hart, ook op de moeilijkste wegen, ook bij vooruitzichten, die donker zijn! Dit bewaart ons voor mopperen en tegenspreken! Dit dringt ons om met elke beschikking van Zijn hand winst te doen voor onze zielen! Zolang wij ons zelf niet geheel kennen, niet kennen, zoals wij gekend zijn, weten wij niet wat ons heilzaamst is, maar hoe meer wij onszelf leren kennen op de wegen, waarin Hij ons leidt, hoe meer wij ook de goede Herder zullen leren kennen; hoe meer wij met aanbidding van de harten zullen uitroepen: Gij slechts kunt de goede Herder zijn, want Gij bent de Alwetende, de Wijze!

Jezus zegt: "Ik ben de goede Herder en Ik ken de Mijnen. " Een Oosters herder leert, door bestendig samenzijn met zijn kudde, zijn schapen even nauwkeurig kennen als hij zijn eigen familie, zijn beste vrienden kent. Dit schone beeld, of liever dit belangwekkende feit grijpt Jezus aan en zegt: "Evenals een herder zijn schapen van elkaar weet te onderscheiden en zelfs de verschillende klanken en toonbuigingen van hun blaten kent, zo ken Ik Mijn volk, zo verstrooid als het is door de gehele wereld; ieder van de Mijnen zie Ik en ken Ik zo duidelijk en zo door en door, als waren er geen andere schapen in de wereld, dan die alleen. Van het hoogste gewicht is het, dat woord van de Heer ook op ons toepasselijk te doen worden. Laat ons beproeven, het in onze harten op te nemen en de onvergetelijk rijke betekenis ervan te bevatten en wij zullen er troost, besturing, bemoediging en kracht uit putten. Ook ons door de goede Herder Zijn schapen te horen noemen, is een tocht van duizenden mijlen waard; het bewustzijn van Zijn hoede en zorg deelachtig te wezen, is als een goudmijn in onze harten, waaruit men dagelijks putten kan en die toch niet armer wordt; het is als een zaad, dat, in onze harten neergelegd, daar ontkiemt en vele heerlijke, liefelijke, heilige vruchten draagt voor ons gehele volgende leven, ja, voor de eeuwigheid. En Jezus kent ons allen; niet alleen als God, maar ook als mens, niet alleen, omdat Hij alwetend, alomtegenwoordig is, maar omdat Hij, alwetend, alomtegenwoordig als Hij is, onze oudere Broer is. En "Hij roept Zijn schapen bij name. " Voor ons bewoners van de meer noordelijke landen, klinkt dit vreemd. Wij geven toe, dat een hond gehoor geeft aan het noemen van zijn naam, maar wij kunnen ons slecht voorstellen dat ook een schaap zijn naam kent. Maar men merkt op dat de schapen in warmere, meer oostelijke streken meer vernuft schijnen te bezitten. Op de huidige dag geeft de herder in het Oosten ieder schaap een bijzondere naam en bij het uitspreken van die naam geeft het schaap, dat gewend is, die te horen, er gehoor aan. In de oostelijke landen gaat de herder, in stede van de kudde voor zich uit te drijven, zoals onze herders plegen te doen, voor haar uit en zij volgt hem als haar leidsman en gids naar de plaats, waar hij haar voeren wil. En zo goed kennen de schapen de stem van hun herder, dat zij, als een vreemdeling hun namen uitsprak, hem niet zouden volgen. Elk waarachtig Christen kan, wanneer hij een rede hoort uitspreken, begrijpen of zij de weerklank van Christus' stem is, of de redenaar de toon aanslaat, waarin de Verlosser tot de Zijnen spreekt en zo wij waarlijk Christenen zijn, zullen wij ons dikwijls niet ergeren aan zonden tegen de regels van de taal, aan minder welsprekende uitdrukkingen, of aan slecht gekozene beelden; de Christen let op iets, verheven boven dat alles; en als hij in die rede Christus' stem erkent en in haar waarheden het levende brood smaakt, vergeeft hij verder alle onvolkomenheden en is dankbaar, dat een dienaar van de ne algemene Herder door dezen gevolmachtigd, woorden van het eeuwige leven tot hem spreekt.

return to 'Top of Page'

Vers 14

14. Ik ben de goede Herder (John 10:12); en Ik ken de Mijnen, de schapen, die tot Mijn stal behoren (John 10:3. 2 Timothy 2:19. Amos 3:2) en wordt door de Mijnen, van degenen, die Mij toebehoren, gekend (John 10:27).

Jezus is de Goede Herder, want Zijn alwetendheid kent de bijzondere behoefte van elk van zijn schapen. O, hoe veel heeft het in, als Hij zegt: "Ik ken de Mijnen (John 10:14)!" Bij name heeft Hij de geroepenen uitgeleid. En voor n heeft Hij ze lief. Zoals zij Hem als Zijn eigen schapen allen even dierbaar zijn, zoals Hij ze allen met een zelfde getrouwheid bewaakt en beschermt, zo onderscheidt Hij weer elk bijzonder gestel en krachten en richt de gang van zijn werk daarnaar in. Hij zal het zogende ooi niet n dag afdrijven; het pas geworpen lam niet nopen, het geschorene niet aan de scherpe wind blootstellen. Zoals de profeet zegt: Hij zal de lammekens in Zijn armen vergaderen, de zogenden zal Hij zachtkens leiden (Isaiah 40:11). Troostrijke gedachte voor elk en een ieder gelovige: "Mijn Heiland kent mij; Hij onderscheidt mij niet alleen van die wereld, waarvan Hij mij heeft afgezonderd, maar ook onderkent Hij mij nog in het midden van Zijn gemeente. Al mijn zwakheden kent Hij, al mijn omstandigheden, al mijn behoeften, geheel mijn hart. Wat mij nodig, wat mij nuttig is, weet Hij; welke sterkingen, welke verkwikkingen, welke beproevingen ik, juist ik behoef en wat ik dragen kan. Boven hetgeen ik vermag, zal Hij mij zeker niet verzoeken. Zo is het. Al de schapen hebben maar n zelfde Herder, maar die Herder vermenigvuldigt zich voor de schapen. Zo vele schapen als er zijn, zoveel maal is Hij de Goede Herder. Met een zelfde liefde omvat Hij de gehele kudde, maar de leidingen van deze liefde wijzigt Hij en de gaven van deze liefde deelt Hij uit, "Naardat Hij nodig heeft. " Dezen schenkt Hij kracht tegen de verleidingen van de jonkheid en van de weelde; geen moed onder de beproevingen van de ouderdom en van een moeilijk lot; dezen troost Hij bij de doorn, die hij omdraagt in zijn vlees; anderen bemoedigt Hij bij de zware strijd, die hij te strijden heeft inwendig. Heeft niet een ieder volgeling van de Heer zijn eigen strijd, zijn eigen leed, zijn eigen zwakheid, Zijn eigen doorn? Mijn weg is niet als die van mijn broeder, zijn kruis is niet als het mijne. Maar ook mijn weg moet de zijn niet zijn; Zijn kruis het mijne niet wezen. Die elk van ons kent, heeft elk van ons zijn weg bereid, zijn kruis afgewogen en Hij geeft kracht naar kruis. Er is geen twijfel aan, of het is goed, zoals Hij het maakt. In de hemel zullen wij het inzien. Daar zal aan het Lam, dat geslacht is, een gemeenschappelijke lofzang worden toegezonden, die als een eenparige, stem veler wateren ruisen zal; maar de Goede Herder zal elk zijn bijzonder loflied hebben toe te zingen, vermeldende de weg, waarop hij door Hem is geleid, het kruis, dat hem door Hem is opgelegd, de tranen, die Hij hem heeft doen wenen en de verkwikkingen, die Hij hem niet onthouden heeft. En wij weten, wij weten elk op onze weg, dat wij niet anders doen dan voor dat lied de stof verzamelen, zowel in valleien van de doodschaduw als aan stille wateren van de rust. Dit sterke ons hart, ook op de moeilijkste wegen, ook bij vooruitzichten, die donker zijn! Dit bewaart ons voor mopperen en tegenspreken! Dit dringt ons om met elke beschikking van Zijn hand winst te doen voor onze zielen! Zolang wij ons zelf niet geheel kennen, niet kennen, zoals wij gekend zijn, weten wij niet wat ons heilzaamst is, maar hoe meer wij onszelf leren kennen op de wegen, waarin Hij ons leidt, hoe meer wij ook de goede Herder zullen leren kennen; hoe meer wij met aanbidding van de harten zullen uitroepen: Gij slechts kunt de goede Herder zijn, want Gij bent de Alwetende, de Wijze!

Jezus zegt: "Ik ben de goede Herder en Ik ken de Mijnen. " Een Oosters herder leert, door bestendig samenzijn met zijn kudde, zijn schapen even nauwkeurig kennen als hij zijn eigen familie, zijn beste vrienden kent. Dit schone beeld, of liever dit belangwekkende feit grijpt Jezus aan en zegt: "Evenals een herder zijn schapen van elkaar weet te onderscheiden en zelfs de verschillende klanken en toonbuigingen van hun blaten kent, zo ken Ik Mijn volk, zo verstrooid als het is door de gehele wereld; ieder van de Mijnen zie Ik en ken Ik zo duidelijk en zo door en door, als waren er geen andere schapen in de wereld, dan die alleen. Van het hoogste gewicht is het, dat woord van de Heer ook op ons toepasselijk te doen worden. Laat ons beproeven, het in onze harten op te nemen en de onvergetelijk rijke betekenis ervan te bevatten en wij zullen er troost, besturing, bemoediging en kracht uit putten. Ook ons door de goede Herder Zijn schapen te horen noemen, is een tocht van duizenden mijlen waard; het bewustzijn van Zijn hoede en zorg deelachtig te wezen, is als een goudmijn in onze harten, waaruit men dagelijks putten kan en die toch niet armer wordt; het is als een zaad, dat, in onze harten neergelegd, daar ontkiemt en vele heerlijke, liefelijke, heilige vruchten draagt voor ons gehele volgende leven, ja, voor de eeuwigheid. En Jezus kent ons allen; niet alleen als God, maar ook als mens, niet alleen, omdat Hij alwetend, alomtegenwoordig is, maar omdat Hij, alwetend, alomtegenwoordig als Hij is, onze oudere Broer is. En "Hij roept Zijn schapen bij name. " Voor ons bewoners van de meer noordelijke landen, klinkt dit vreemd. Wij geven toe, dat een hond gehoor geeft aan het noemen van zijn naam, maar wij kunnen ons slecht voorstellen dat ook een schaap zijn naam kent. Maar men merkt op dat de schapen in warmere, meer oostelijke streken meer vernuft schijnen te bezitten. Op de huidige dag geeft de herder in het Oosten ieder schaap een bijzondere naam en bij het uitspreken van die naam geeft het schaap, dat gewend is, die te horen, er gehoor aan. In de oostelijke landen gaat de herder, in stede van de kudde voor zich uit te drijven, zoals onze herders plegen te doen, voor haar uit en zij volgt hem als haar leidsman en gids naar de plaats, waar hij haar voeren wil. En zo goed kennen de schapen de stem van hun herder, dat zij, als een vreemdeling hun namen uitsprak, hem niet zouden volgen. Elk waarachtig Christen kan, wanneer hij een rede hoort uitspreken, begrijpen of zij de weerklank van Christus' stem is, of de redenaar de toon aanslaat, waarin de Verlosser tot de Zijnen spreekt en zo wij waarlijk Christenen zijn, zullen wij ons dikwijls niet ergeren aan zonden tegen de regels van de taal, aan minder welsprekende uitdrukkingen, of aan slecht gekozene beelden; de Christen let op iets, verheven boven dat alles; en als hij in die rede Christus' stem erkent en in haar waarheden het levende brood smaakt, vergeeft hij verder alle onvolkomenheden en is dankbaar, dat een dienaar van de ne algemene Herder door dezen gevolmachtigd, woorden van het eeuwige leven tot hem spreekt.

return to 'Top of Page'

Vers 15

15. a) Zoals de Vader Mij kent, zo ken Ik ook de Vader (vgl. John 14:20; John 15:10; John 17:8 en 21); en Ik stel, omdat Ik de Mijnen in erkennende liefde Mij toeëigen en opdat zij ook weer Mij in erkennende liefde kunnen aannemen (John 6:51, ), Mijn leven voor de schapen; zo vervul Ik de eis in John 10:12 voorgesteld, voor degene, die de goede Herder wil heten.

a)Matthew 11:27. Luke 10:22. John 6:46; John 7:29.

Nadat Christus Zich van de huurling heeft onderscheiden, wordt hier de eerste zin van John 10:12 weer opgenomen met een bijvoeging, die Zijn opoffering motiveert. De tedere liefdebetrekking, de innige gemeenschap, waarin Jezus met Zijn schapen staat, vormt de grond voor het: "Ik stel Mijn leven voor Mijn schapen; " deze verhouding wordt uitgedrukt door "kennen" en "gekend worden. "

Deze wederkerige bekendheid en erkenning is echter zo groot en innig, dat zij alleen met de wederzijdse vertrouwde bekendheid tussen de Zoon en de Vader wordt vergeleken.

Het kennen en erkennen is een beweging van de geest, die de verhouding van verwantschap ten grondslag heeft en werkelijk een geestelijk onderzoek van het voorwerp van kennen en een toeëigenen daarvan in zich sluit; tegenover het schepsel gaat deze beweging van God uit en de menselijke erkenning van God volgt op Zijn trekken en is het erkennend, toestemmend en aannemend antwoord daarop.

De Heere kent de Zijnen, dat wil zeggen: er is in hen niets, dat voor Hem ontoegankelijk en verborgen zou zijn; zij zijn voor Hem geheel open en te doorzien; Hij merkt dus elke behoefte, ieder gebrek, elke beweging van de harten; en evenals bij het kennen het object, dat gekend wordt, door het subject, dat kent, gevat en in zich opgenomen wordt tot een blijvende bezitting, zo kent de Heere ook de Zijnen. De Heere spreekt hier zeer bepaald van zodanige schapen, die Hij "de Mijne" noemt; slechts van deze zegt Hij, dat Hij ze kent en dat zij Hem kennen.

Hij kent de Zijnen beter, dan zij zich zelf kennen; ook beter, dan zij elkaar kennen; zeker veel beter, dan de wereld hen kent. Hij kent ze niet van horen zeggen, niet uit berichten van anderen, maar onmiddellijk, persoonlijk, als de alwetende Heere, voor Wie hart en leven openligt als een opengeslagen boek. Maar niet alleen kent Hij de Zijnen zo nauwkeurig, omdat Hij alles weet en kent, maar voornamelijk daarom, omdat Hij ze zo lief heeft, liever dan Zijn eigen leven; want alleen die kent men echt, die men lief heeft; met die heeft men deelneming en diens noden en wensen gaan evenzeer ter harte, als waren ze eigen.

Zijn hart, dat meer dan een moeder mint, dreef Hem van Zijn troon naar deze aarde. De nood en de smart van de zondaars bewoog Hem in hun plaats een vloek te worden. Hij ging in het lijden en smaakte de door ons verdiende dood. Zo wordt de betekenis van het: "Ik stel Mijn leven voor Mijn schapen", tot die van een schuldoffer, dat Hij, hen ten zegen, tot hun verzoening brengt (Isaiah 53:10. 1 John 2:2). Naar de bedoeling doelt dit schuldoffer tot verzoening voor de zonde op alle mensen, zoals ook in ruimere zin het: "Ik ken de Mijnen", op alle mensen kan doelen (John 2:24, ): Hij staat tot ieder in de betrekking van weten en van liefde. Maar werkelijk komt Zijn schuldoffer alleen de Zijnen in de engere zin van het woord ten goede en dat zijn zij, die nu ook Hem kennen. Zo'n kennen van Hem zal alleen bij hen plaats vinden, die in een zekere wederkerige betrekking tot Hem staan, die uit bewustzijn van die nood komen, waarin Hij Zich omwille van Hen heeft begeven en deze hulp in geloof aannemen, die Hij hen heeft aangebracht, die eveneens naar Hem gaan, als Hij tot hen gegaan is en eveneens Zijn eigendom willen worden, als Hij hun eigendom is geworden. Zonder een vatbaar zijn van de ziel, een geopend zijn voor het voorwerp, dat zij wil kennen, zonder een waarachtig indringen daarin, wordt het slechts in zijn uitwendige openbaring, op zijn oppervlakte, niet in de diepte van Zijn wezen begrepen. Maar is het willen kennen een liefhebbend onderzoek van de zaak, probeert men het als het ware met de hand van de ziel aan te grijpen, opdat het een eigendom wordt, zo ontstaat ook een zekere omkering van het eigen wezen in dat van de gekende zaak als onmiddellijk gevolg. Om de wederzijdse betrekking, waarin Hij tot Zijn "eigen" schapen staat (zoals Hij ze volgens de grondtekst in de tweede helft van John 10:3 en in de eerste helft van John 10:4 genoemd heeft) en waarin nu weer deze ten gevolge van de kennis van Hem tot Hem komen, beroept Zich de Heere op de wederzijdse verhouding, die tussen de Vader en Hem bestaat. Omdat het "zoals", waarmee Hij de vergelijking begint, niet een eenvoudige vergelijking, maar een wezenlijke gelijksoortige bedoelt, doelt Hij niet zozeer op de goddelijke, voorwereldlijke betrekking tussen de Vader en Hem, die toch voor onze tegenwoordige aardse toestand onbegrijpelijk is, maar op de verhouding van de Vader tot Hem als Zoon des mensen (John 10:17; John 10:15:9, ). De Vader kent de Zoon onder het kleed van de geringste knechtsgestalte, kent Hem zelfs aan het kruis als Zijn lieve Zoon. Zo kent de goede Herder de schapen als de Zijnen midden in hun ellende en in hun jammer, in hun zwakheid en zondigheid, ja, in de kaken van de dood; en zij kennen Hem evenals Hij, zelfs toen Hij in het dal van de dood wandelde, toch de Vader kende. Waarlijk een wonderbare kennis!

return to 'Top of Page'

Vers 15

15. a) Zoals de Vader Mij kent, zo ken Ik ook de Vader (vgl. John 14:20; John 15:10; John 17:8 en 21); en Ik stel, omdat Ik de Mijnen in erkennende liefde Mij toeëigen en opdat zij ook weer Mij in erkennende liefde kunnen aannemen (John 6:51, ), Mijn leven voor de schapen; zo vervul Ik de eis in John 10:12 voorgesteld, voor degene, die de goede Herder wil heten.

a)Matthew 11:27. Luke 10:22. John 6:46; John 7:29.

Nadat Christus Zich van de huurling heeft onderscheiden, wordt hier de eerste zin van John 10:12 weer opgenomen met een bijvoeging, die Zijn opoffering motiveert. De tedere liefdebetrekking, de innige gemeenschap, waarin Jezus met Zijn schapen staat, vormt de grond voor het: "Ik stel Mijn leven voor Mijn schapen; " deze verhouding wordt uitgedrukt door "kennen" en "gekend worden. "

Deze wederkerige bekendheid en erkenning is echter zo groot en innig, dat zij alleen met de wederzijdse vertrouwde bekendheid tussen de Zoon en de Vader wordt vergeleken.

Het kennen en erkennen is een beweging van de geest, die de verhouding van verwantschap ten grondslag heeft en werkelijk een geestelijk onderzoek van het voorwerp van kennen en een toeëigenen daarvan in zich sluit; tegenover het schepsel gaat deze beweging van God uit en de menselijke erkenning van God volgt op Zijn trekken en is het erkennend, toestemmend en aannemend antwoord daarop.

De Heere kent de Zijnen, dat wil zeggen: er is in hen niets, dat voor Hem ontoegankelijk en verborgen zou zijn; zij zijn voor Hem geheel open en te doorzien; Hij merkt dus elke behoefte, ieder gebrek, elke beweging van de harten; en evenals bij het kennen het object, dat gekend wordt, door het subject, dat kent, gevat en in zich opgenomen wordt tot een blijvende bezitting, zo kent de Heere ook de Zijnen. De Heere spreekt hier zeer bepaald van zodanige schapen, die Hij "de Mijne" noemt; slechts van deze zegt Hij, dat Hij ze kent en dat zij Hem kennen.

Hij kent de Zijnen beter, dan zij zich zelf kennen; ook beter, dan zij elkaar kennen; zeker veel beter, dan de wereld hen kent. Hij kent ze niet van horen zeggen, niet uit berichten van anderen, maar onmiddellijk, persoonlijk, als de alwetende Heere, voor Wie hart en leven openligt als een opengeslagen boek. Maar niet alleen kent Hij de Zijnen zo nauwkeurig, omdat Hij alles weet en kent, maar voornamelijk daarom, omdat Hij ze zo lief heeft, liever dan Zijn eigen leven; want alleen die kent men echt, die men lief heeft; met die heeft men deelneming en diens noden en wensen gaan evenzeer ter harte, als waren ze eigen.

Zijn hart, dat meer dan een moeder mint, dreef Hem van Zijn troon naar deze aarde. De nood en de smart van de zondaars bewoog Hem in hun plaats een vloek te worden. Hij ging in het lijden en smaakte de door ons verdiende dood. Zo wordt de betekenis van het: "Ik stel Mijn leven voor Mijn schapen", tot die van een schuldoffer, dat Hij, hen ten zegen, tot hun verzoening brengt (Isaiah 53:10. 1 John 2:2). Naar de bedoeling doelt dit schuldoffer tot verzoening voor de zonde op alle mensen, zoals ook in ruimere zin het: "Ik ken de Mijnen", op alle mensen kan doelen (John 2:24, ): Hij staat tot ieder in de betrekking van weten en van liefde. Maar werkelijk komt Zijn schuldoffer alleen de Zijnen in de engere zin van het woord ten goede en dat zijn zij, die nu ook Hem kennen. Zo'n kennen van Hem zal alleen bij hen plaats vinden, die in een zekere wederkerige betrekking tot Hem staan, die uit bewustzijn van die nood komen, waarin Hij Zich omwille van Hen heeft begeven en deze hulp in geloof aannemen, die Hij hen heeft aangebracht, die eveneens naar Hem gaan, als Hij tot hen gegaan is en eveneens Zijn eigendom willen worden, als Hij hun eigendom is geworden. Zonder een vatbaar zijn van de ziel, een geopend zijn voor het voorwerp, dat zij wil kennen, zonder een waarachtig indringen daarin, wordt het slechts in zijn uitwendige openbaring, op zijn oppervlakte, niet in de diepte van Zijn wezen begrepen. Maar is het willen kennen een liefhebbend onderzoek van de zaak, probeert men het als het ware met de hand van de ziel aan te grijpen, opdat het een eigendom wordt, zo ontstaat ook een zekere omkering van het eigen wezen in dat van de gekende zaak als onmiddellijk gevolg. Om de wederzijdse betrekking, waarin Hij tot Zijn "eigen" schapen staat (zoals Hij ze volgens de grondtekst in de tweede helft van John 10:3 en in de eerste helft van John 10:4 genoemd heeft) en waarin nu weer deze ten gevolge van de kennis van Hem tot Hem komen, beroept Zich de Heere op de wederzijdse verhouding, die tussen de Vader en Hem bestaat. Omdat het "zoals", waarmee Hij de vergelijking begint, niet een eenvoudige vergelijking, maar een wezenlijke gelijksoortige bedoelt, doelt Hij niet zozeer op de goddelijke, voorwereldlijke betrekking tussen de Vader en Hem, die toch voor onze tegenwoordige aardse toestand onbegrijpelijk is, maar op de verhouding van de Vader tot Hem als Zoon des mensen (John 10:17; John 10:15:9, ). De Vader kent de Zoon onder het kleed van de geringste knechtsgestalte, kent Hem zelfs aan het kruis als Zijn lieve Zoon. Zo kent de goede Herder de schapen als de Zijnen midden in hun ellende en in hun jammer, in hun zwakheid en zondigheid, ja, in de kaken van de dood; en zij kennen Hem evenals Hij, zelfs toen Hij in het dal van de dood wandelde, toch de Vader kende. Waarlijk een wonderbare kennis!

return to 'Top of Page'

Vers 16

16. Ik heb, als loon Mij gegeven daarvoor, dat Ik Mijn leven voor de schapen stel (Isaiah 49:1 vv. 53:10, Psalms 2:7 v. ), nog andere schapen, die van deze stal niet zijn, die nog buiten Israëls gemeenschap staan en vreemdelingen zijn over de verbonden van de belofte (Ephesians 2:12). Deze moet Ik ook, als Ik verhoogd zal zijn van de aarde en Mij alle macht in hemel en op aarde zal gegeven zijn (John 12:32. Matthew 28:18, ), tot de schapen of in verbintenis met het volk Van God (John 11:52) toebrengen door de boodschap, die Ik door Mijn dienaars tot hen laat komen (2 Corinthians 5:20 v. ). En zij zullen in gelovig aannemen van zo'n boodschap Mijn stem horen; a)en het zal na verbreking van de omheining, die tot hiertoe daar tussen was (Ephesians 2:14) worden n kudde en n herder. Er zal een heilige, Christelijke kerk worden opgericht, uit gelovige heidenen zowel als uit gelovige Joden bestaand (Hebrews 13:20).

a)Ezekiel 37:22. Niemand verachte het kleine hoopje van de Zijnen! De discipelen, de blindgeborene en wie Hij nog meer de ogen heeft opengedaan om Zijn heerlijkheid te zien en de oren heeft geopend tot het horen van Zijn stem. Slechts een kleine kudde uit de verloren schapen van het huis Israël was rondom Hem vergaderd; de meesten kenden Zijn spraak niet (John 8:43). Maar wacht! Niet alleen de vele duizenden Joden (Acts 21:20), schapen uit dezen stal, van wier toekomstig gelovig worden Hij Zich bewust is, kent Hij reeds als de Zijnen; maar Hij heeft ook nog andere schapen, die van deze stal niet zijn, eigenlijk uit geen enkele omtuining, omdat zij kinderen Van God zijn, verstrooid in de heidenwereld (John 11:52). Hij bezit ze, ze zijn reeds de Zijnen; want Hij weet dat de Vader ze Hem heeft gegeven, opdat zij door het geloof in Zijn naam macht verkrijgen om kinderen Van God te worden.

De beperking van zijn werkzaamheid tot Israël (Matthew 10:5; Matthew 15:24) zag Christus met zijn dood opgeheven; als de verhoogde Christus werd Hij geopenbaard als de Herder van de volken.

Niet dat de zaligheid van Israël heen en tot de heidenen zou overgaan, maar dat de heidenen tot de zaligheid van Israël zullen geleid worden, zegt de Heere overeenkomstig het profetisch woord (Isaiah 2:2, Micah 4:1, ). Hij heeft een kudde van zielen, Hem door de Vader gegeven, ook buiten dezen stal. d. i. buiten de omheining van de wet en deze moet Hij ook toeleiden. Om het begrip van de goede Herder, die dezelfde is als het "Licht der wereld" (John 8:12) volledig te ontwikkelen, beperkt Hij het begrip van de kudde nog, dat de wolven en huurlingen in Israël zijn buitengesloten en aan de andere kant verwijdt de Heere het zo, dat de uitverkorenen van de heidenen mee worden ingesloten.

De derde gelijkenis, die de roeping van de heidenen aankondigt, wordt zo de tegenhanger van de eerste, die de strijd tussen de Kerk en Israël beschreef.

Het heet niet "een stal", maar "een kudde. " De Heere wil de heidenen niet in de Joodse theocratie inleiden, maar Joden en heidenen op n weide leiden en daar door Zijn woord weiden.

Men moet Zijn woorden van de n kudde en de ne Herder niet zo verstaan, dat de gehele wereld en alle mensen in Christus gelovig zullen worden, want wij moeten altijd het heilige kruis hebben, zodat het grootste gedeelte bestaat uit degenen, die de Christenen vervolgen; maar dat wordt n Herder en n kudde genoemd, dat God allen, die het Evangelie geloven, om Christus' wil tot kinderen wil aannemen, of het Joden of heidenen zijn, want dat is de ware enige godsdienst, deze Herder en Zijn stem te volgen.

Het woord van Christus doelt volgens de samenhang op de vereniging van de gelovigen uit Israël en uit de heidenen tot n gemeente. Dat de zin ook een verdere toepassing duldt op voorvallen in de Christenheid die nog tot de toekomst behoren, op de toekomstige opheffing van alle splitsingen onder de Christenen, zal men niet mogen uitsluiten, want wat in Ephesians 4:3-Ephesians 4:6 staat, moet toch ten slotte nog eens tot die vervulling komen, waarop van de beginne gedoeld was. Als de Christelijke gemeente dit woord van haar Heer als een profetie heeft beschouwd, dat zijn gehele vervulling nog tegemoet ziet, dan heeft zij daarin niet gedwaald, hoewel het reeds vervuld is het feit, waarvan Paulus in Romans 11:17, spreekt. Niet alleen toch duurt het vergaderen nog voort, de ne kudde is dus nog altijd in haar wording. Niet alleen verwachten wij verder een feit van de terugbrenging van degenen, die nu niet meer tot de kudde behoren, sinds zij hebben opgehouden Gods gemeente te zijn, namelijk de bekering van Israël; maar wij zijn ook gerechtigd om nog een toekomst te hopen voor de eenheid zelf, die hier beloofd is. Paulus was niet tevreden met de vergadering van de heidenen tot de gemeente Van God, zoals die zich in Israël vormde, maar probeerde door de inzameling van de liefdegaven van de heiden-Christenen de eenheid van beide delen nog inniger te maken en te bevestigen. Hij zag dit niet aan als iets, dat hij ook kon laten, maar als iets noodzakelijks, dat met zijn bijzondere roeping hem was opgedragen. Hij spreekt (Ephesians 4:13) van een eenheid van geloof en van kennis, die een zaak van de toekomst is, waardoor de gemeente opgroeit. Hierdoor zijn wij gerechtigd te mogen menen, dat in dit woord een geschiedenis vervat is van de eenheid van de kudde, in die zin, dat het verder gaat dan de eenheid, die met de objectieve heilsgoederen gegeven is en de eenheid bedoelt van het subjectief bezit van de zaligheid en de gemeenschap van de liefde.

Naar onze overtuiging kan deze toekomst niet vervuld worden, voordat de volheid van de heidenen is ingegaan, wanneer geheel Israël zal zalig worden. Tot zolang blijven alle menselijke pogingen, om die eenheid teweeg te brengen, vruchteloos en maken de scheiding eer erger dan beter, zoals dan ook een eenheid van het subjectief bezitten van de zaligheid in volledig begrijpen van de inhoud van het geloof pas dan mogelijk is, als bij de juiste theologie, antropologie, soterologie en soteriologie (leer van God, van de mens, van de Heiland en van de verlossing) ook de ware eschatologie (leer van de laatste dingen) komt. Deze zal bij de geloofsarbeid van de kerk ook nog het scheiden en lichtgeven aanbrengen en zowel van afzonderende en reinigende als van volmakende en bevestigende invloed zijn. De rechte eschatologie is echter niet eerder te verkrijgen voordat de afgebroken natuurlijke takken weer in de enige olijfboom zijn ingeënt. Zodra dit zal gebeuren, zal uit de tot hiertoe bestaanden toestand van de algemene kerk diegene moeten worden afgezonderd, die Israëls latere positie in het rijk Van God heeft gepreoccupeerd, of zich tevoren wederrechtelijk heeft aangematigd. In Zechariah 5:5, wordt in een gezicht deze afzondering aangekondigd en wordt tevens aangewezen, dat dit deel van de kerk zich nu tot de Babylonische hoer (Revelation 17:1, ) ontwikkelt; om deze te worden bezat zij wel reeds duidelijk allen aanleg en voorbereidend streven, maar in werkelijke vorm was zij het toch nog niet. In de afdeling, die aan dat gezicht voorafgaat (Zechariah 5:1-Zechariah 5:4), is echter ook voorgesteld, wat zal plaats hebben in het tweede deel van de algemene kerk - die aan het evangelie, volgens de getuigenis van de apostelen naar hare grondstellingen vasthoudt, maar door dieven en meinedigen zodanig is verward en onderdrukt, dat het de waarheid niet tot haar volle ontwikkeling en het Christelijk leven niet tot een echt doorbreken kan brengen - om van dergelijke hinderpalen vrij te worden en tot het doel van zijn roeping te komen.