John 14 - Dächsel Bijbelverklaring - Bible Commentaries

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, JOHANNES 14

John 14:1

NOODZAKELIJKHEID VAN JEZUS HEENGAAN. OVER GELOOF EN LIEFDE, GEBED, DE HEILIGE GEEST EN de WARE VREDE

II. John 14:1-Hoofdst 16:33 De laatste reden van Jezus, waarin Hij voor de discipelen het inwendige van Zijn hart openlegt en hen de aanwijzingen geeft, die voor hun toekomst nodig zijn.

a. John 14:1-John 14:31. De eerste rede: ontwikkeling van troostgronden voor de discipelen ten opzichte van hetgeen hen in de naastbijzijnde en daarop volgende tijd wacht, als de Heere van hen gaat en zij alleen staan in deze tegenwoordige, boze wereld.

EVANGELIE OP de DAG VAN FILIPPUS EN JAKOBUS. (John 14:1-John 14:11).

Van Filippus wordt uitdrukkelijk in John 14:8 gesproken; in de heilige geschiedenis komt hij vaker voor met Andreas, de broeder van Simon Petrus, als tot een paar verbonden (John 6:5 vv. ; 12:21 v. ); de kerk heeft echter voor Andreas een afzonderlijke dag bestemd (30 november). Met Filippus verbond zij daarentegen Jakobus de zoon van Alfes, de broeder van de Heere en stelde beider dag op 1 Mei 10:4). Waarschijnlijk wilde zij op deze manier vermijden naast de dag voor Jakobus I (25 juli) nog een tweede Jakobusdag in haar kalender te hebben; eveneens heeft zij zeker om Judas Iskariot geen bijzonderen dag voor Judas, maar viert de gedachtenis van Judas, de zoon van Jakobus (Lebbes of Thaddes) gelijktijdig met die van Simon van Kana (28 oktober).

return to 'Top of Page'

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, JOHANNES 14

John 14:1

NOODZAKELIJKHEID VAN JEZUS HEENGAAN. OVER GELOOF EN LIEFDE, GEBED, DE HEILIGE GEEST EN de WARE VREDE

II. John 14:1-Hoofdst 16:33 De laatste reden van Jezus, waarin Hij voor de discipelen het inwendige van Zijn hart openlegt en hen de aanwijzingen geeft, die voor hun toekomst nodig zijn.

a. John 14:1-John 14:31. De eerste rede: ontwikkeling van troostgronden voor de discipelen ten opzichte van hetgeen hen in de naastbijzijnde en daarop volgende tijd wacht, als de Heere van hen gaat en zij alleen staan in deze tegenwoordige, boze wereld.

EVANGELIE OP de DAG VAN FILIPPUS EN JAKOBUS. (John 14:1-John 14:11).

Van Filippus wordt uitdrukkelijk in John 14:8 gesproken; in de heilige geschiedenis komt hij vaker voor met Andreas, de broeder van Simon Petrus, als tot een paar verbonden (John 6:5 vv. ; 12:21 v. ); de kerk heeft echter voor Andreas een afzonderlijke dag bestemd (30 november). Met Filippus verbond zij daarentegen Jakobus de zoon van Alfes, de broeder van de Heere en stelde beider dag op 1 Mei 10:4). Waarschijnlijk wilde zij op deze manier vermijden naast de dag voor Jakobus I (25 juli) nog een tweede Jakobusdag in haar kalender te hebben; eveneens heeft zij zeker om Judas Iskariot geen bijzonderen dag voor Judas, maar viert de gedachtenis van Judas, de zoon van Jakobus (Lebbes of Thaddes) gelijktijdig met die van Simon van Kana (28 oktober).

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. Nadat de Heere het bijzonder gesprek met Petrus in John 13:36-John 13:38 gehouden had, richtte Hij Zich volgens het bericht in Luke 22:35-Luke 22:38 weer tot al Zijn discipelen tezamen. Hij wilde hun toespreken met het oog op de scheiding, die hen in John 13:33 was aangekondigd en die voor hen een tijd van zware verzoeking en van velerlei moeilijkheden zijn zou. Hij versterkte hen met deze woorden: Uw hart wordt niet ontroerd 1), zodat u zich door hetgeen nog deze nacht zal beginnen te geschieden, tot wanhoop zoudt laten brengen. Jullie geloven in God; en is uw geloof van de juiste aard, dat u op Hem vertrouwt en bij hetgeen Hij doet en laat plaats hebben niet twijfelt aan Zijn wijsheid, goedheid en rechtvaardigheid, geloof ook in Mij2); meen niet dat het geheel en al met Mij gedaan is, wanneer Ik uit het land van de levenden door een smadelijke dood wordt weggenomen.

1) Tot hiertoe waren de discipelen altijd gerust, getroost en zonder vrees geweest, omdat Hij persoonlijk bij hen was en zij zagen hoe machtig Hij Zich betoonde onder het volk in prediking en wonderen, zodat zij Hem groot moesten achten en de hogepriester en oversten zelfs moeten vrezen en bezorgd zijn, dat, zo zij Hem aanvielen, het gehele volk tegen hen zou opstaan. Daarom waren de apostelen, hoewel zij arme geringe mensen waren, toch zonder zorg en vrees; zij gingen daarheen, alsof anderen eerder voor hen moesten vrezen, want zij dachten, omdat Deze leeft is er geen nood; Hij kan ons wel redden en beschermen. Maar nu Christus hun bekend maakt dat Hij van hen moet scheiden, wijst Hij hen aan en voorspelt Hij hen, dat het hen geheel anders dan tot hiertoe zal gaan en het er nu toe zal komen, dat hun hart met vrees en schrik verzocht zal worden. Zo was het ook toen Hij weg was, toen Hij zo schandelijk, jammerlijk en ergerlijk was gedood, ontzonk hen meteen het hart, zodat zij zich van vrees opsloten en verborgen en zich niet in het openbaar waagden. Het was toch een vreselijk ontzettend geval, dat Christus, tevoren zo gevreesd bij alle raadsheren en priesters te Jeruzalem, plotseling zo zwak was geworden en zo geheel verlaten, dat Hij in de handen kwam van Zijn vijanden, die Hem op het smartelijkt behandelden en de schandelijkste dood deden sterven. Het is niet meer de Christus, die de doden opwekt, de kopers en verkopers uit de tempel stoot en zo veel bewondering opwekt, dat ieder ontzet is. Hij is zo zwak en veracht als de minste, de ellendigste mens op aarde, die ieder met voeten treedt en die de allergeringste bespuwen. Dat was zo verre van de vroegere heerlijke gedaante, dat de liefhebbende discipelen, die nog zo zwak in het geloof waren en dergelijke moeilijkheden nog niet hadden ondervonden, bezorgd en vol vrees moesten zijn en vragen: waar zullen wij nu blijven? - Hij was ons troost en trots; nu is Hij weg en wij hebben niemand meer, die ons zou kunnen beschermen of bijstaan. Nu zijn onze vijanden sterk en machtig, maar wij zwak en verlaten door de gehele wereld. Tegen zo'n angst en schrik in de toekomst komt Jezus vooraf op als een vroom, getrouw Heer met deze vertroosting en vermaning, dat zij niet ontroerd of versaagd moesten zijn; hoewel deze vertroosting op dat uur niet hielp, noch kracht uitoefende voordat de Heilige Geest kwam. Op deze manier verklaart Luther in zijn leerredenen over het 14-16 hoofdstuk van onze evangelist, die hij in het jaar 1537 te Wittenberg hield en die Casp. Creuziger opschreef en in het volgende jaar in druk gaf. Hij zelf zegt dat dit zijn beste boek was, dat hij had gemaakt en naast de Heilige Schrift zijn dierbaarste en liefste boek was.

2) Op verschillende wijzen kan men deze laatste woorden vertalen daar beide woorden "gelooft" als 2e pers. meervoud van de tegenwoordige tijd en van de gebiedende manier kunnen worden vertaald. V. Oosterzee heeft in zijn "Leven van Jezus": "Geloof in God, geloof ook in Mij". Desgelijks wil ook Stier tegenover de Lutherse vertaling: "Geloof u in God, geloof ook in Mij. " die met de onze overeenstemt. Dchsel verdedigt de laatste met deze woorden: woordelijk luidt de tekst: "Geloof in God en in Mij geloof. " Dit moet verstaan worden, volgens de Hebreeuwse manier van construeren, z dat het tweede "geloof" het gevolg te kennen moet geven van het eerste "geloof", terwijl, als twee bevelen moesten worden opgevolgd, het tweede bevel zich aan het eerste niet in de imperativus maar in het futurum moest aansluiten. In het eerste lid nu staat om goede redenen het werkwoord vooraan, want de bedoeling is, om tegenover de angst, die zich van hen wil meester maken en de velerlei verkeerde gedachten, zoals die bij Luke 24:19, voorkomen, het vertrouwen op God te plaatsen; in het tweede lid staat daarentegen de persoon vooraan, om wie het geheel zich beweegt. Onmiddellijk op Hemzelf, zo wil de Heere zeggen, hun vertrouwen te stellen, zou de discipelen zeker moeilijk zijn, als zij Hem aan het kruis zouden zien hangen; maar zij moesten het vertrouwen op God toch niet verliezen, zij moesten aan Zijn goedheid, wijsheid en gerechtigheid vasthouden, dan zou ook hun geloof in Hem, de Heere Christus, weer opleven. Wij mogen niet nalaten er op te wijen hoe Christus Zich hiermee goddelijke waardigheid toekent, dat de discipelen eveneens in Hem moesten geloven, zoals zij in God geloven. Als Hij niet waarachtig God was met de Vader, dan zou het geloof vals zijn en afgoderij: want van het hart van de mensen mag niet vertrouwen noch zich verlaten dan op de enige God. 2. En wanneer het u later gaat als Mij, wanneer men ook u uit de wereld zal uitdrijven, zodat u geen plaats meer heeft op aarde om te blijven, ook dan verschrikt uw harte niet! In het huis van Mijn Vader, in de hemel (Hebrews 9:24) zijn vele woningen 1), vele verblijfplaatsen, zodat daar ruimte genoeg voor u is; anderszins, als eerst nog voor u ruimte moest worden gemaakt, zou Ik het u gezegd hebben, nu ik daarheen ga als tot Mijn vaderland: Ik ga heen om u plaats te bereiden, hetgeen Ikdan ook als Zoon in van het huis van de Vader zou kunnen doen.

1) Jezus zelf wordt nu uit deze woning verbannen; zoals men echter Hem op aarde plaats heeft geweigerd, zo zal het later ook die mannen gaan, die nu om Hem staan. Daarom zegt Hij hen: "Men kan u daarom toch niet ontnemen waar u eeuwig kunt blijven; er is nog een andere, een onzichtbare wereld, daarheen ga Ik, dat is het huis van Mijn Vader, Mijn thuis.

Wat hebben dan de mensen teweeg gebracht, als zij u alles ontnemen en u geheel van zich stoten, dan dat zij u uit dit jammerdal en ellende brengen naar die blijde eeuwige woningen, waar u niet meer onder het rijk van de duivel, noch van Mij afgezonderd, maar eeuwig bij Mij en de Vader zult blijven, waar zij nooit iets zullen proeven of smaken. En daarvoor, wat zij u nu vervolgen en zij de wereld bezitten, vast en zeker zich stellen, in hun wellust en rijkdom leven, zullen zij noch hier noch daar plaats hebben en zullen zij in eeuwige angst en verschrikking zijn, zodat zij geen ogenblik een hoekje hebben, waar zij kunnen rusten of blijven. Bovendien benadelen zij zichzelf, dat zij u vervolgen en proberen schade aan te doen. Laat hen daarom gaan; en hier voor zichzelf schrapen en vergaderen, evenalsof zij hier eeuwig konden blijven en de wereld alleen bezitten; het kan toch niets baten en u geen schade aandoen.

Toen de Ariaans gezinde keizer Valens Basilius bedreigde, dat hij hem te water en te land zou vervolgen en vroeg waar hij dan zou blijven, antwoordde deze: "Of onder de hemel of in de hemel. "

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. Nadat de Heere het bijzonder gesprek met Petrus in John 13:36-John 13:38 gehouden had, richtte Hij Zich volgens het bericht in Luke 22:35-Luke 22:38 weer tot al Zijn discipelen tezamen. Hij wilde hun toespreken met het oog op de scheiding, die hen in John 13:33 was aangekondigd en die voor hen een tijd van zware verzoeking en van velerlei moeilijkheden zijn zou. Hij versterkte hen met deze woorden: Uw hart wordt niet ontroerd 1), zodat u zich door hetgeen nog deze nacht zal beginnen te geschieden, tot wanhoop zoudt laten brengen. Jullie geloven in God; en is uw geloof van de juiste aard, dat u op Hem vertrouwt en bij hetgeen Hij doet en laat plaats hebben niet twijfelt aan Zijn wijsheid, goedheid en rechtvaardigheid, geloof ook in Mij2); meen niet dat het geheel en al met Mij gedaan is, wanneer Ik uit het land van de levenden door een smadelijke dood wordt weggenomen.

1) Tot hiertoe waren de discipelen altijd gerust, getroost en zonder vrees geweest, omdat Hij persoonlijk bij hen was en zij zagen hoe machtig Hij Zich betoonde onder het volk in prediking en wonderen, zodat zij Hem groot moesten achten en de hogepriester en oversten zelfs moeten vrezen en bezorgd zijn, dat, zo zij Hem aanvielen, het gehele volk tegen hen zou opstaan. Daarom waren de apostelen, hoewel zij arme geringe mensen waren, toch zonder zorg en vrees; zij gingen daarheen, alsof anderen eerder voor hen moesten vrezen, want zij dachten, omdat Deze leeft is er geen nood; Hij kan ons wel redden en beschermen. Maar nu Christus hun bekend maakt dat Hij van hen moet scheiden, wijst Hij hen aan en voorspelt Hij hen, dat het hen geheel anders dan tot hiertoe zal gaan en het er nu toe zal komen, dat hun hart met vrees en schrik verzocht zal worden. Zo was het ook toen Hij weg was, toen Hij zo schandelijk, jammerlijk en ergerlijk was gedood, ontzonk hen meteen het hart, zodat zij zich van vrees opsloten en verborgen en zich niet in het openbaar waagden. Het was toch een vreselijk ontzettend geval, dat Christus, tevoren zo gevreesd bij alle raadsheren en priesters te Jeruzalem, plotseling zo zwak was geworden en zo geheel verlaten, dat Hij in de handen kwam van Zijn vijanden, die Hem op het smartelijkt behandelden en de schandelijkste dood deden sterven. Het is niet meer de Christus, die de doden opwekt, de kopers en verkopers uit de tempel stoot en zo veel bewondering opwekt, dat ieder ontzet is. Hij is zo zwak en veracht als de minste, de ellendigste mens op aarde, die ieder met voeten treedt en die de allergeringste bespuwen. Dat was zo verre van de vroegere heerlijke gedaante, dat de liefhebbende discipelen, die nog zo zwak in het geloof waren en dergelijke moeilijkheden nog niet hadden ondervonden, bezorgd en vol vrees moesten zijn en vragen: waar zullen wij nu blijven? - Hij was ons troost en trots; nu is Hij weg en wij hebben niemand meer, die ons zou kunnen beschermen of bijstaan. Nu zijn onze vijanden sterk en machtig, maar wij zwak en verlaten door de gehele wereld. Tegen zo'n angst en schrik in de toekomst komt Jezus vooraf op als een vroom, getrouw Heer met deze vertroosting en vermaning, dat zij niet ontroerd of versaagd moesten zijn; hoewel deze vertroosting op dat uur niet hielp, noch kracht uitoefende voordat de Heilige Geest kwam. Op deze manier verklaart Luther in zijn leerredenen over het 14-16 hoofdstuk van onze evangelist, die hij in het jaar 1537 te Wittenberg hield en die Casp. Creuziger opschreef en in het volgende jaar in druk gaf. Hij zelf zegt dat dit zijn beste boek was, dat hij had gemaakt en naast de Heilige Schrift zijn dierbaarste en liefste boek was.

2) Op verschillende wijzen kan men deze laatste woorden vertalen daar beide woorden "gelooft" als 2e pers. meervoud van de tegenwoordige tijd en van de gebiedende manier kunnen worden vertaald. V. Oosterzee heeft in zijn "Leven van Jezus": "Geloof in God, geloof ook in Mij". Desgelijks wil ook Stier tegenover de Lutherse vertaling: "Geloof u in God, geloof ook in Mij. " die met de onze overeenstemt. Dchsel verdedigt de laatste met deze woorden: woordelijk luidt de tekst: "Geloof in God en in Mij geloof. " Dit moet verstaan worden, volgens de Hebreeuwse manier van construeren, z dat het tweede "geloof" het gevolg te kennen moet geven van het eerste "geloof", terwijl, als twee bevelen moesten worden opgevolgd, het tweede bevel zich aan het eerste niet in de imperativus maar in het futurum moest aansluiten. In het eerste lid nu staat om goede redenen het werkwoord vooraan, want de bedoeling is, om tegenover de angst, die zich van hen wil meester maken en de velerlei verkeerde gedachten, zoals die bij Luke 24:19, voorkomen, het vertrouwen op God te plaatsen; in het tweede lid staat daarentegen de persoon vooraan, om wie het geheel zich beweegt. Onmiddellijk op Hemzelf, zo wil de Heere zeggen, hun vertrouwen te stellen, zou de discipelen zeker moeilijk zijn, als zij Hem aan het kruis zouden zien hangen; maar zij moesten het vertrouwen op God toch niet verliezen, zij moesten aan Zijn goedheid, wijsheid en gerechtigheid vasthouden, dan zou ook hun geloof in Hem, de Heere Christus, weer opleven. Wij mogen niet nalaten er op te wijen hoe Christus Zich hiermee goddelijke waardigheid toekent, dat de discipelen eveneens in Hem moesten geloven, zoals zij in God geloven. Als Hij niet waarachtig God was met de Vader, dan zou het geloof vals zijn en afgoderij: want van het hart van de mensen mag niet vertrouwen noch zich verlaten dan op de enige God. 2. En wanneer het u later gaat als Mij, wanneer men ook u uit de wereld zal uitdrijven, zodat u geen plaats meer heeft op aarde om te blijven, ook dan verschrikt uw harte niet! In het huis van Mijn Vader, in de hemel (Hebrews 9:24) zijn vele woningen 1), vele verblijfplaatsen, zodat daar ruimte genoeg voor u is; anderszins, als eerst nog voor u ruimte moest worden gemaakt, zou Ik het u gezegd hebben, nu ik daarheen ga als tot Mijn vaderland: Ik ga heen om u plaats te bereiden, hetgeen Ikdan ook als Zoon in van het huis van de Vader zou kunnen doen.

1) Jezus zelf wordt nu uit deze woning verbannen; zoals men echter Hem op aarde plaats heeft geweigerd, zo zal het later ook die mannen gaan, die nu om Hem staan. Daarom zegt Hij hen: "Men kan u daarom toch niet ontnemen waar u eeuwig kunt blijven; er is nog een andere, een onzichtbare wereld, daarheen ga Ik, dat is het huis van Mijn Vader, Mijn thuis.

Wat hebben dan de mensen teweeg gebracht, als zij u alles ontnemen en u geheel van zich stoten, dan dat zij u uit dit jammerdal en ellende brengen naar die blijde eeuwige woningen, waar u niet meer onder het rijk van de duivel, noch van Mij afgezonderd, maar eeuwig bij Mij en de Vader zult blijven, waar zij nooit iets zullen proeven of smaken. En daarvoor, wat zij u nu vervolgen en zij de wereld bezitten, vast en zeker zich stellen, in hun wellust en rijkdom leven, zullen zij noch hier noch daar plaats hebben en zullen zij in eeuwige angst en verschrikking zijn, zodat zij geen ogenblik een hoekje hebben, waar zij kunnen rusten of blijven. Bovendien benadelen zij zichzelf, dat zij u vervolgen en proberen schade aan te doen. Laat hen daarom gaan; en hier voor zichzelf schrapen en vergaderen, evenalsof zij hier eeuwig konden blijven en de wereld alleen bezitten; het kan toch niets baten en u geen schade aandoen.

Toen de Ariaans gezinde keizer Valens Basilius bedreigde, dat hij hem te water en te land zou vervolgen en vroeg waar hij dan zou blijven, antwoordde deze: "Of onder de hemel of in de hemel. "

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. En wanneer het u later gaat als Mij, wanneer men ook u uit de wereld zal uitdrijven, zodat u geen plaats meer heeft op aarde om te blijven, ook dan verschrikt uw harte niet! In het huis van Mijn Vader, in de hemel (Hebrews 9:24) zijn vele woningen 1), vele verblijfplaatsen, zodat daar ruimte genoeg voor u is; anderzins, als eerst nog voor u ruimte moest worden gemaakt, zou Ik het u gezegd hebben, nu ik daarheen ga als tot Mijn vaderland: Ik ga heen om u plaats te bereiden, hetgeen Ikdan ook als Zoon in van het huis van de Vader zou kunnen doen.

1) Jezus zelf wordt nu uit deze woning verbannen; zoals men echter Hem op aarde plaats heeft geweigerd, zo zal het later ook die mannen gaan, die nu om Hem staan. Daarom zegt Hij hen: "Men kan u daarom toch niet ontnemen waar u eeuwig kunt blijven; er is nog een andere, een onzichtbare wereld, daarheen ga Ik, dat is het huis van Mijn Vader, Mijn thuis.

Wat hebben dan de mensen teweeg gebracht, als zij u alles ontnemen en u geheel van zich stoten, dan dat zij u uit dit jammerdal en ellende brengen naar die blijde eeuwige woningen, waar u niet meer onder het rijk van de duivel, noch van Mij afgezonderd, maar eeuwig bij Mij en de Vader zult blijven, waar zij nooit iets zullen proeven of smaken. En daarvoor, wat zij u nu vervolgen en zij de wereld bezitten, vast en zeker zich stellen, in hun wellust en rijkdom leven, zullen zij noch hier noch daar plaats hebben en zullen zij in eeuwige angst en verschrikking zijn, zodat zij geen ogenblik een hoekje hebben, waar zij kunnen rusten of blijven. Bovendien benadelen zij zichzelf, dat zij u vervolgen en proberen schade aan te doen. Laat hen daarom gaan; en hier voor zichzelf schrapen en vergaderen, evenalsof zij hier eeuwig konden blijven en de wereld alleen bezitten; het kan toch niets baten en u geen schade aandoen.

Toen de Ariaans gezinde keizer Valens Basilius bedreigde, dat hij hem te water en te land zou vervolgen en vroeg waar hij dan zou blijven, antwoordde deze: "Of onder de hemel of in de hemel. "

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. En wanneer het u later gaat als Mij, wanneer men ook u uit de wereld zal uitdrijven, zodat u geen plaats meer heeft op aarde om te blijven, ook dan verschrikt uw harte niet! In het huis van Mijn Vader, in de hemel (Hebrews 9:24) zijn vele woningen 1), vele verblijfplaatsen, zodat daar ruimte genoeg voor u is; anderzins, als eerst nog voor u ruimte moest worden gemaakt, zou Ik het u gezegd hebben, nu ik daarheen ga als tot Mijn vaderland: Ik ga heen om u plaats te bereiden, hetgeen Ikdan ook als Zoon in van het huis van de Vader zou kunnen doen.

1) Jezus zelf wordt nu uit deze woning verbannen; zoals men echter Hem op aarde plaats heeft geweigerd, zo zal het later ook die mannen gaan, die nu om Hem staan. Daarom zegt Hij hen: "Men kan u daarom toch niet ontnemen waar u eeuwig kunt blijven; er is nog een andere, een onzichtbare wereld, daarheen ga Ik, dat is het huis van Mijn Vader, Mijn thuis.

Wat hebben dan de mensen teweeg gebracht, als zij u alles ontnemen en u geheel van zich stoten, dan dat zij u uit dit jammerdal en ellende brengen naar die blijde eeuwige woningen, waar u niet meer onder het rijk van de duivel, noch van Mij afgezonderd, maar eeuwig bij Mij en de Vader zult blijven, waar zij nooit iets zullen proeven of smaken. En daarvoor, wat zij u nu vervolgen en zij de wereld bezitten, vast en zeker zich stellen, in hun wellust en rijkdom leven, zullen zij noch hier noch daar plaats hebben en zullen zij in eeuwige angst en verschrikking zijn, zodat zij geen ogenblik een hoekje hebben, waar zij kunnen rusten of blijven. Bovendien benadelen zij zichzelf, dat zij u vervolgen en proberen schade aan te doen. Laat hen daarom gaan; en hier voor zichzelf schrapen en vergaderen, evenalsof zij hier eeuwig konden blijven en de wereld alleen bezitten; het kan toch niets baten en u geen schade aandoen.

Toen de Ariaans gezinde keizer Valens Basilius bedreigde, dat hij hem te water en te land zou vervolgen en vroeg waar hij dan zou blijven, antwoordde deze: "Of onder de hemel of in de hemel. "

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. En wanneer Ik heen gegaan zal zijn en uw plaats bereid zal hebben, want in zekere zin heeft Mijn heengaan dat doel, zo zal Ik het daarbij niet alleen laten blijven, zodat u uw volgen nu zelf zou moeten teweeg brengen; maar als helpende en trekkende vriend, al is het in onzichtbare gedaante, komIk weer en zal u bij uw dood tot Mij nemen a), opdat u ook zijn mag, waar Ik ben (John 17:24. Philippians 1:23).

a)John 12:26.

Duidelijk wil de Heere het in John 13:33 gezegde over de discipelen nader beperken en wat Hij in John 13:36 Petrus te kennen heeft gegeven nader bepalen. Niet om reden dat er bij de Vader alleen ruimte zou zijn voor de van de hemel gekomen Zoon, heeft Christus vroeger gezegd: "Waar Ik heenga kunt u niet komen" - o nee, plaats is daar voor velen, zodat niet alleen de discipel, maar ook de Joden in John 7:34; John 8:21 ja alle mensenkinderen daar een verblijfplaats konden vinden. Daarom is ook het heengaan van Christus tot plaatsbereiding voor de discipelen niet in die zin nodig, dat objectief of in abstracte een plaats gereed moest worden gemaakt om hen op te nemen; die is van het begin van de wereld reeds aanwezig en door Gods beschikking voor hen bestemd. Maar wel is het nodig dat subjectief of in concreto de plaats voor ieder in het bijzonder tot zijn opname gereed wordt gemaakt, dat hem, om zo te zeggen, in de algemene ruimte zijn bijzondere plaats wordt aangewezen, deze enigszins hun wordt toegekend en hijzelf intussen, totdat hij tot deze gekomen is, op aarde zo wordt voorbereid en bewaard, dat hij die plaats niet weer kan verliezen. In deze zin gaat dan zeker Christus heen, om Zijn discipelen plaats te bereiden; want Hij gaat heen als een Hogepriester om bij de Vader hen te vertegenwoordigen en hun voorspraak te zijn; Hij gaat heen als hun Koning, die over het burgerrecht daarboven beschikt en de namen van de Zijnen in het boek des levens inschrijft; Hij gaat heen om van boven de Heilige Geest te zenden, om door Hem met de krachten van de toekomstige wereld toe te rusten en in de kracht van God hen te bewaren door het geloof voor de boze. Op dezelfde manier heeft ook Luther de schijnbare tegenspraak, dat in John 14:3 als doel van Christus heengaan wordt genoemd, hetgeen in John 14:2 als zodanig wordt ontkend, namelijk het bereiden van de plaatsen, opgelost. Christus wil zeggen: "Ee woning en de plaats is er, maar die is nog niet gereed, is ook nog niet, zoals die moet zijn, maar zal dan bereid worden, als Ik het rijk van de dood door Mijn sterven zal hebben opgeheven en heengegaan zal zijn om te regeren door de Heilige Geest, die u bereid en bekwaam zal maken in het geloof voor die woningen. " Onder dit komen in de Heilige Geest (John 14:18, John 14:23) moet zeker de terugkomst worden verstaan, waarvan de Heere verder spreekt, zoals duidelijk blijkt uit John 14:28 Het is een terugkomen om de Zijnen geen wezen te laten, zolang als zij nog in deze wereld zijn, maar dan ook, als hun uur om te scheiden daar is, hen te brengen in de hemelse heerlijkheid, waarmee dan het woord tot Petrus in John 13:36 vervuld wordt: "U zult mij namaals volgen. " De uitleggers denken meestal aan de terugkomst van Christus op de jongste dag; maar aan de ene kant spreekt daartegen, dat in de grondtekst de tegenwoordige tijd van de aantonende wijs gebruikt wordt, die zoveel zegt als: "Ik zal Mij haasten om te komen", zodat het toekomstige reeds zo goed als tegenwoordig is; aan de andere kant heeft op de jongste dag niet zozeer een overbrengen van de gelovigen in gindse wereld plaats, maar integendeel een brengen van het rijk van de heerlijkheid naar beneden in deze wereld, die vernieuwd en verheerlijkt zal zijn (Revelation 21:1, Revelation 21:2 Petrus . 3:10, ); hier denkt de Heere echter duidelijk aan de verblijfplaatsen van de Zijnen, gedurende de zogenaamde tussentoestand; tot opheldering van hetgeen Hij bedoelt dient het sterven van Stefanus in Acts 7:55, Acts 7:58, Het "u tot Mij nemen" is onderscheiden van het "Ik kom terug" door de toekomende tijd als een tweede betere daad, zodat men niet reeds bij het terugkomen mag denken aan de dood van ieder in het bijzonder, maar het terugkomen moet verklaard worden, zoals wij het straks hebben uitgelegd. Dezelfde Heere, die door Zijn Geest in dit leven in ons woont (Romans 8:9, Galatians 2:20), komt bij onze dood, om ons tot Zich te halen, Hij gebruikt hier voor het "tot Mij nemen" dezelfde uitdrukking als in Matthew 1:20, Matthew 1:24 van een bruidegom, die zijn bruid afhaalt en in Acts 16:33 van een gastheer gebezigd wordt, die gasten bij zich opneemt en ontvangt.

In de gelijkenis Luke 16:22 wordt gezegd, dat Lazarus door de engelen gedragen werd in de schoot van Abraham; maar nadat de Heiland door lijden en opstanding in Zijn vaderland is overgegaan, komen niet meer de engelen, maar de Heere zegt: "Ik kom terug" en het gaat niet meer in Abrahams schoot, maar "Ik zal u tot Mij nemen" zegt de Heere verder, "opdat ook u mag zijn waar Ik ben. " De toestand van de ziel na de dood is een onderwerp van veel weetgierig, soms ook nieuwsgierig vragen, vooral als iemand uit ons midden wordt weggenomen. Het is toch natuurlijk dat men graag nadere mededeling zou hebben. Nu zijn ons echter weinige aanwijzingen gegeven; met onze fantasie die leemte aan te vullen is tevergeefs; een mens kan machtig veel fantaseren en gaat daarbij dikwijls op verkeerde wegen voort. Maar dit weten wij en dit kan voldoende voor ons zijn: "Opdat u ook zijn mag, waar Ik ben. " Die deze hoop in zich omdraagt, heeft een schat van het hart. Dan kunnen wij aan Hem ook getroost de onzen overlaten. Waar Hij is, daar is vreugde en zaligheid.

Hoe is het mogelijk, dat zo velen, die zich volstrekt niet om Jezus bekommneren, omdat zij Hem nu niet denken nodig te hebben, toch er niet aan twijfelen dat hen de hemel toekomt, evenalsof zij eens stout en trots zouden kunnen binnengaan en de wachters van de hemelpoorten voor hen respect moesten hebben.

Had Jezus ons alleen gezegd, dat een verblijf van eeuwig geluk ons wacht, wij zouden reeds meer dan reden hebben om ons te verheugen. Maar, merken wij het wel op, de plaats die Hij ons geeft, is die, waarvan Hij voor zichzelf bezit nemen ging, zodat wij aanschouwen zullen hetgeen Hij aanschouwt, zodat Zijn gezelschap het onze, Zijne genietingen onze genietingen, Zijn liefde onze liefde, Zijn leven ons leven wezen zullen. Hetgeen Hij voor Zichzelf heeft uitverkoren, biedt Hij ons aan, of liever deelt Hij met ons, de voorwerpen van Zijn liefde. O, onuitspeekbare liefde van mijn Heer en mijn God, die mij verheft tot Zijn eigen heerlijkheid en mijn lot met het Zijne doet samensmelten. Die blik op de toekomst brengt ons ganse hart in beweging, verplettert de verbeelding, met al haar ijdele vragen uit zondelust gekweekt en stemt tevens tot dankbare gehoorzaamheid en vurige liefde jegens Hem, die in al ons leed en in al onze strijd ons toeroept: uw hart wordt niet ontroerd. Ja Heer, wij geloven in God, wij geloven ook in U. Hoor daarom onze smekingen: vermeerder door Uw woord en Geest ons Uw vrede en door dien vrede: de heiligheid van ons leven.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. En wanneer Ik heen gegaan zal zijn en uw plaats bereid zal hebben, want in zekere zin heeft Mijn heengaan dat doel, zo zal Ik het daarbij niet alleen laten blijven, zodat u uw volgen nu zelf zou moeten teweeg brengen; maar als helpende en trekkende vriend, al is het in onzichtbare gedaante, komIk weer en zal u bij uw dood tot Mij nemen a), opdat u ook zijn mag, waar Ik ben (John 17:24. Philippians 1:23).

a)John 12:26.

Duidelijk wil de Heere het in John 13:33 gezegde over de discipelen nader beperken en wat Hij in John 13:36 Petrus te kennen heeft gegeven nader bepalen. Niet om reden dat er bij de Vader alleen ruimte zou zijn voor de van de hemel gekomen Zoon, heeft Christus vroeger gezegd: "Waar Ik heenga kunt u niet komen" - o nee, plaats is daar voor velen, zodat niet alleen de discipel, maar ook de Joden in John 7:34; John 8:21 ja alle mensenkinderen daar een verblijfplaats konden vinden. Daarom is ook het heengaan van Christus tot plaatsbereiding voor de discipelen niet in die zin nodig, dat objectief of in abstracte een plaats gereed moest worden gemaakt om hen op te nemen; die is van het begin van de wereld reeds aanwezig en door Gods beschikking voor hen bestemd. Maar wel is het nodig dat subjectief of in concreto de plaats voor ieder in het bijzonder tot zijn opname gereed wordt gemaakt, dat hem, om zo te zeggen, in de algemene ruimte zijn bijzondere plaats wordt aangewezen, deze enigszins hun wordt toegekend en hijzelf intussen, totdat hij tot deze gekomen is, op aarde zo wordt voorbereid en bewaard, dat hij die plaats niet weer kan verliezen. In deze zin gaat dan zeker Christus heen, om Zijn discipelen plaats te bereiden; want Hij gaat heen als een Hogepriester om bij de Vader hen te vertegenwoordigen en hun voorspraak te zijn; Hij gaat heen als hun Koning, die over het burgerrecht daarboven beschikt en de namen van de Zijnen in het boek des levens inschrijft; Hij gaat heen om van boven de Heilige Geest te zenden, om door Hem met de krachten van de toekomstige wereld toe te rusten en in de kracht van God hen te bewaren door het geloof voor de boze. Op dezelfde manier heeft ook Luther de schijnbare tegenspraak, dat in John 14:3 als doel van Christus heengaan wordt genoemd, hetgeen in John 14:2 als zodanig wordt ontkend, namelijk het bereiden van de plaatsen, opgelost. Christus wil zeggen: "Ee woning en de plaats is er, maar die is nog niet gereed, is ook nog niet, zoals die moet zijn, maar zal dan bereid worden, als Ik het rijk van de dood door Mijn sterven zal hebben opgeheven en heengegaan zal zijn om te regeren door de Heilige Geest, die u bereid en bekwaam zal maken in het geloof voor die woningen. " Onder dit komen in de Heilige Geest (John 14:18, John 14:23) moet zeker de terugkomst worden verstaan, waarvan de Heere verder spreekt, zoals duidelijk blijkt uit John 14:28 Het is een terugkomen om de Zijnen geen wezen te laten, zolang als zij nog in deze wereld zijn, maar dan ook, als hun uur om te scheiden daar is, hen te brengen in de hemelse heerlijkheid, waarmee dan het woord tot Petrus in John 13:36 vervuld wordt: "U zult mij namaals volgen. " De uitleggers denken meestal aan de terugkomst van Christus op de jongste dag; maar aan de ene kant spreekt daartegen, dat in de grondtekst de tegenwoordige tijd van de aantonende wijs gebruikt wordt, die zoveel zegt als: "Ik zal Mij haasten om te komen", zodat het toekomstige reeds zo goed als tegenwoordig is; aan de andere kant heeft op de jongste dag niet zozeer een overbrengen van de gelovigen in gindse wereld plaats, maar integendeel een brengen van het rijk van de heerlijkheid naar beneden in deze wereld, die vernieuwd en verheerlijkt zal zijn (Revelation 21:1, Revelation 21:2 Petrus . 3:10, ); hier denkt de Heere echter duidelijk aan de verblijfplaatsen van de Zijnen, gedurende de zogenaamde tussentoestand; tot opheldering van hetgeen Hij bedoelt dient het sterven van Stefanus in Acts 7:55, Acts 7:58, Het "u tot Mij nemen" is onderscheiden van het "Ik kom terug" door de toekomende tijd als een tweede betere daad, zodat men niet reeds bij het terugkomen mag denken aan de dood van ieder in het bijzonder, maar het terugkomen moet verklaard worden, zoals wij het straks hebben uitgelegd. Dezelfde Heere, die door Zijn Geest in dit leven in ons woont (Romans 8:9, Galatians 2:20), komt bij onze dood, om ons tot Zich te halen, Hij gebruikt hier voor het "tot Mij nemen" dezelfde uitdrukking als in Matthew 1:20, Matthew 1:24 van een bruidegom, die zijn bruid afhaalt en in Acts 16:33 van een gastheer gebezigd wordt, die gasten bij zich opneemt en ontvangt.

In de gelijkenis Luke 16:22 wordt gezegd, dat Lazarus door de engelen gedragen werd in de schoot van Abraham; maar nadat de Heiland door lijden en opstanding in Zijn vaderland is overgegaan, komen niet meer de engelen, maar de Heere zegt: "Ik kom terug" en het gaat niet meer in Abrahams schoot, maar "Ik zal u tot Mij nemen" zegt de Heere verder, "opdat ook u mag zijn waar Ik ben. " De toestand van de ziel na de dood is een onderwerp van veel weetgierig, soms ook nieuwsgierig vragen, vooral als iemand uit ons midden wordt weggenomen. Het is toch natuurlijk dat men graag nadere mededeling zou hebben. Nu zijn ons echter weinige aanwijzingen gegeven; met onze fantasie die leemte aan te vullen is tevergeefs; een mens kan machtig veel fantaseren en gaat daarbij dikwijls op verkeerde wegen voort. Maar dit weten wij en dit kan voldoende voor ons zijn: "Opdat u ook zijn mag, waar Ik ben. " Die deze hoop in zich omdraagt, heeft een schat van het hart. Dan kunnen wij aan Hem ook getroost de onzen overlaten. Waar Hij is, daar is vreugde en zaligheid.

Hoe is het mogelijk, dat zo velen, die zich volstrekt niet om Jezus bekommneren, omdat zij Hem nu niet denken nodig te hebben, toch er niet aan twijfelen dat hen de hemel toekomt, evenalsof zij eens stout en trots zouden kunnen binnengaan en de wachters van de hemelpoorten voor hen respect moesten hebben.

Had Jezus ons alleen gezegd, dat een verblijf van eeuwig geluk ons wacht, wij zouden reeds meer dan reden hebben om ons te verheugen. Maar, merken wij het wel op, de plaats die Hij ons geeft, is die, waarvan Hij voor zichzelf bezit nemen ging, zodat wij aanschouwen zullen hetgeen Hij aanschouwt, zodat Zijn gezelschap het onze, Zijne genietingen onze genietingen, Zijn liefde onze liefde, Zijn leven ons leven wezen zullen. Hetgeen Hij voor Zichzelf heeft uitverkoren, biedt Hij ons aan, of liever deelt Hij met ons, de voorwerpen van Zijn liefde. O, onuitspeekbare liefde van mijn Heer en mijn God, die mij verheft tot Zijn eigen heerlijkheid en mijn lot met het Zijne doet samensmelten. Die blik op de toekomst brengt ons ganse hart in beweging, verplettert de verbeelding, met al haar ijdele vragen uit zondelust gekweekt en stemt tevens tot dankbare gehoorzaamheid en vurige liefde jegens Hem, die in al ons leed en in al onze strijd ons toeroept: uw hart wordt niet ontroerd. Ja Heer, wij geloven in God, wij geloven ook in U. Hoor daarom onze smekingen: vermeerder door Uw woord en Geest ons Uw vrede en door dien vrede: de heiligheid van ons leven.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. En waar Ik heenga, namelijk tot de Vader (John 16:5, John 16:28) weet u. Ik heb het u ten minste door het zo-even gezegd duidelijk genoeg verklaard. u hoeft dus niet nogmaals als Petrus (John 13:36) te vragen: Waar gaat Gij heen? En de weg, waarlangs Ik tot het huis van de Vader kom, weet u. Het is namelijk een weg van lijden en sterven; daarom moet uw hart niet voor de gedachte sidderen, dat deze ook de weg voor u zal zijn, waarlangs Ik u tot Mij neem (John 12:24, ).

Dat Hij door lijden tot Zijn heerlijkheid moest ingaan, had Hij hen menigmaal en duidelijk genoeg voorgehouden. Wisten zij het nog niet, hun onverstand en de traagheid van hun hart had schuld. Ook konden zij weten dat de weg tot het huis van Zijn Vader, de plaats waar Hij te voren was, voor Hem om geen andere reden een lijdensweg zijn moest, dan opdat Hij de Zijnen met God verzoend door Zijn dood behouden, door Zijn leven, in dit Vaderhuis plaats bereiden moest. Hadden zij dit nooit te voren begrepen, de instelling van het Heilige Avondmaal, die aan deze zelfde paastafel had plaats gehad, had er hen een denkbeeld van kunnen geven. Maar ook dit had de Heere hen waarlijk niet verborgen, dat de weg om eenmaal in Zijn heerlijkheid te delen, ook voor Hem een weg van tranen en lijden zijn zou en geen andere kracht dan die van het geloof in God, van het geloof ook in Hem, een geloof, waardoor het hart van hoop en van liefde brandt.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. En waar Ik heenga, namelijk tot de Vader (John 16:5, John 16:28) weet u. Ik heb het u ten minste door het zo-even gezegd duidelijk genoeg verklaard. u hoeft dus niet nogmaals als Petrus (John 13:36) te vragen: Waar gaat Gij heen? En de weg, waarlangs Ik tot het huis van de Vader kom, weet u. Het is namelijk een weg van lijden en sterven; daarom moet uw hart niet voor de gedachte sidderen, dat deze ook de weg voor u zal zijn, waarlangs Ik u tot Mij neem (John 12:24, ).

Dat Hij door lijden tot Zijn heerlijkheid moest ingaan, had Hij hen menigmaal en duidelijk genoeg voorgehouden. Wisten zij het nog niet, hun onverstand en de traagheid van hun hart had schuld. Ook konden zij weten dat de weg tot het huis van Zijn Vader, de plaats waar Hij te voren was, voor Hem om geen andere reden een lijdensweg zijn moest, dan opdat Hij de Zijnen met God verzoend door Zijn dood behouden, door Zijn leven, in dit Vaderhuis plaats bereiden moest. Hadden zij dit nooit te voren begrepen, de instelling van het Heilige Avondmaal, die aan deze zelfde paastafel had plaats gehad, had er hen een denkbeeld van kunnen geven. Maar ook dit had de Heere hen waarlijk niet verborgen, dat de weg om eenmaal in Zijn heerlijkheid te delen, ook voor Hem een weg van tranen en lijden zijn zou en geen andere kracht dan die van het geloof in God, van het geloof ook in Hem, een geloof, waardoor het hart van hoop en van liefde brandt.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Thomas bemerkte wat voor weg de Heere bedoelde en was evenals in John 11:16 vastbesloten Hem op deze weg te volgen, hoewel hij zich nog naar zijn voorstellingen over het rijk van Christus van zo'n zelfopoffering nog niet het juiste kon voorstellen. Hij zei tot Hem: Heere, wij weten niet waar Gij heengaat, omdat Gij op de vraag van Petrus nog geen kort, bepaald antwoord heeft gegeven. En hoe kunnen wij, zolang ons een verklaring ontbreekt over het doel van Uw heengaan, de weg weten, zodatwij zouden kunnen besluiten onder alle omstandigheden U op deze weg te volgen, zoals wij nochtans in het algemeen daartoe bereid zijn?

Er is bijna geen andere plaats van de Heilige Schrift, als deze, waarbij de meningen van de uitleggers zo uit elkaar lopen, zodat niet alleen de verzen, maar ook de afzonderlijke zinnen in de verzen, zelfs de woorden in de zin, een geheel verschillende verklaring bij de een als bij de andere hebben gevonden. Wij houden het voor verkeerd als men door hetgeen Thomas in John 14:5 zegt en door hetgeen de Heere hem in John 14:6 antwoordt, zich laat verleiden om de bedoeling van Christus met de woorden van het vierde vers te verwringen. Thomas heeft aan de ene kant het doel om Jezus tot een andere, uitvoerige verklaring over het lot, dat Hem wacht, aanleiding te geven; daarom neemt hij de vraag van Petrus in John 13:36 weer op, welke vraag hetzelfde bedoelde en nu verkrijgt de rede van de Heere deze wending, dat nu gesproken wordt bij de weg, die de discipelen bekend is, van de weg van hun navolging van Hem, waarheen Hij zelf hen is voorgegaan. Daaruit volgt echter niet dat de Heere bij Zijn woord eveneens die weg van hun navolgen in de gedachte heeft gehad; Hij wijst integendeel op de weg van Zijn eigen heengaan en alleen de afkeer van de discipelen van Zijn lijden en stervensweg is oorzaak, waarom zij daarover niet spreken, maar voor hun vragen het doel van dat heengaan als onderwerp kiezen. De weg is voor hen een noli me tangere, een zaak die zij niet graag op de lippen wilden nemen, zo verschrikkelijk is voor hen de gedachte, dat het komen zal tot een terdoodbrenging van hun Heer en Meester. Aan de andere kant handelt Christus vaker zo, dat Hij niet onmiddellijk spreekt over hetgeen men tot Hem heeft gezegd, of over hetgeen men Hem heeft gevraagd, maar dat Hij degenen, waarmee Hij spreekt, van een geheel andere kant aanvat, omdat Hij zo'n verhouding tot Zijn persoon door het geloof eist, waaruit de erkentenis van hetgeen men gezegd of gevraagd heeft, dan vanzelf blijkt (vgl. John 10:24, ; John 11:24, ). Zo staat zonder twijfel ook hier het woord in John 14:6 : "Ik ben de weg" niet in zo onmiddellijke betrekking tot de uitdrukking in John 14:4 : "de weg weet u", dat de laatste, wat de betekenis aangaat, uit dat woord zou moeten worden ontwikkeld. Naar onze mening is de zaak integendeel van die aard, dat de Heere, nadat Hij in John 14:2, John 14:3 de ogen van de discipelen gericht heeft op het huis van Zijn Vader, waarheen Hij nu gaat, om hun een plaats te bereiden en waarheen Hij ze eens tot Zich wilde nemen, intussen met Zijn Geest bij hen woning zou maken, hen nu ook opwekt om zich met die weg te verzoenen, waarlangs het zowel met hen als met Hem tot dat doel ging. De weg moet dus in John 14:4 de nadruk hebben, het doel treedt daarentegen meer op de achtergrond. Vandaar zou ook de lezing van vele handschriften, die de inhoud van het vers zo verandert: "en waar Ik heenga - u weet de weg - (op welken Ik daarheen kom en heeft, wanneer u bij Mij wilt komen, diezelfde weg voor uzelf te verwachten)", de voorkeur verdienen. Men zou kunnen vragen waarom Jezus de discipelen zo'n weten van de weg toeschrijft, omdat zij toch zelf dadelijk door de mond van Thomas hun niet weten te kennen geven. Daarop dient als antwoord, dat Hij hen in neerbuigende goedheid boven hen zelf en hun tegenwoordig verstaan wil verheffen en met Zijn helderheid en zekerheid, waarmee Hij volgens de uitdrukking van Herder, als het ware hemel en aarde tot n maakt, verlichtend en opwekkend hen wil beschijnen. Uit de manier, waarop Hij met de verschrikte discipelen handelt, merkt Rieger op, zou veel te leren zijn, hoe men het ambt van het Nieuwe Testament als een ambt van de Geest heeft uit te oefenen, waarbij men niet slechts geloof eist, maar ook toekennen moet - elkaar in twijfel te brengen, angst te veroorzaken, is wel gemakkelijk en heeft dikwijls de schijn van grotere ernst, maar elkaar te kunnen sterken, is een grotere dienst, als het in de Geest geschiedt.

Wij, die dit lezen, kunnen geen onwetendheid voorwenden, wanneer wij de Heer horen betuigen: "Waar Ik heenga, weet u en de weg weet u. " Voorwaar! waar Hij heenging, weten wij en hoe zouden wij de weg niet weten? Zijn kruis, Zijn graf, Zijn opstanding, Zijn hemelvaart, de prediking van Zijn beter onderrichte, door de Heilige Geest verlichte apostelen, heeft ons voor misverstand bewaard. Deze wetenschap behelst voor ons de volkomenste troost, eist van ons de vurigste dank, roept ons tot de heiligste zelfbeproeving.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Thomas bemerkte wat voor weg de Heere bedoelde en was evenals in John 11:16 vastbesloten Hem op deze weg te volgen, hoewel hij zich nog naar zijn voorstellingen over het rijk van Christus van zo'n zelfopoffering nog niet het juiste kon voorstellen. Hij zei tot Hem: Heere, wij weten niet waar Gij heengaat, omdat Gij op de vraag van Petrus nog geen kort, bepaald antwoord heeft gegeven. En hoe kunnen wij, zolang ons een verklaring ontbreekt over het doel van Uw heengaan, de weg weten, zodatwij zouden kunnen besluiten onder alle omstandigheden U op deze weg te volgen, zoals wij nochtans in het algemeen daartoe bereid zijn?

Er is bijna geen andere plaats van de Heilige Schrift, als deze, waarbij de meningen van de uitleggers zo uit elkaar lopen, zodat niet alleen de verzen, maar ook de afzonderlijke zinnen in de verzen, zelfs de woorden in de zin, een geheel verschillende verklaring bij de een als bij de andere hebben gevonden. Wij houden het voor verkeerd als men door hetgeen Thomas in John 14:5 zegt en door hetgeen de Heere hem in John 14:6 antwoordt, zich laat verleiden om de bedoeling van Christus met de woorden van het vierde vers te verwringen. Thomas heeft aan de ene kant het doel om Jezus tot een andere, uitvoerige verklaring over het lot, dat Hem wacht, aanleiding te geven; daarom neemt hij de vraag van Petrus in John 13:36 weer op, welke vraag hetzelfde bedoelde en nu verkrijgt de rede van de Heere deze wending, dat nu gesproken wordt bij de weg, die de discipelen bekend is, van de weg van hun navolging van Hem, waarheen Hij zelf hen is voorgegaan. Daaruit volgt echter niet dat de Heere bij Zijn woord eveneens die weg van hun navolgen in de gedachte heeft gehad; Hij wijst integendeel op de weg van Zijn eigen heengaan en alleen de afkeer van de discipelen van Zijn lijden en stervensweg is oorzaak, waarom zij daarover niet spreken, maar voor hun vragen het doel van dat heengaan als onderwerp kiezen. De weg is voor hen een noli me tangere, een zaak die zij niet graag op de lippen wilden nemen, zo verschrikkelijk is voor hen de gedachte, dat het komen zal tot een terdoodbrenging van hun Heer en Meester. Aan de andere kant handelt Christus vaker zo, dat Hij niet onmiddellijk spreekt over hetgeen men tot Hem heeft gezegd, of over hetgeen men Hem heeft gevraagd, maar dat Hij degenen, waarmee Hij spreekt, van een geheel andere kant aanvat, omdat Hij zo'n verhouding tot Zijn persoon door het geloof eist, waaruit de erkentenis van hetgeen men gezegd of gevraagd heeft, dan vanzelf blijkt (vgl. John 10:24, ; John 11:24, ). Zo staat zonder twijfel ook hier het woord in John 14:6 : "Ik ben de weg" niet in zo onmiddellijke betrekking tot de uitdrukking in John 14:4 : "de weg weet u", dat de laatste, wat de betekenis aangaat, uit dat woord zou moeten worden ontwikkeld. Naar onze mening is de zaak integendeel van die aard, dat de Heere, nadat Hij in John 14:2, John 14:3 de ogen van de discipelen gericht heeft op het huis van Zijn Vader, waarheen Hij nu gaat, om hun een plaats te bereiden en waarheen Hij ze eens tot Zich wilde nemen, intussen met Zijn Geest bij hen woning zou maken, hen nu ook opwekt om zich met die weg te verzoenen, waarlangs het zowel met hen als met Hem tot dat doel ging. De weg moet dus in John 14:4 de nadruk hebben, het doel treedt daarentegen meer op de achtergrond. Vandaar zou ook de lezing van vele handschriften, die de inhoud van het vers zo verandert: "en waar Ik heenga - u weet de weg - (op welken Ik daarheen kom en heeft, wanneer u bij Mij wilt komen, diezelfde weg voor uzelf te verwachten)", de voorkeur verdienen. Men zou kunnen vragen waarom Jezus de discipelen zo'n weten van de weg toeschrijft, omdat zij toch zelf dadelijk door de mond van Thomas hun niet weten te kennen geven. Daarop dient als antwoord, dat Hij hen in neerbuigende goedheid boven hen zelf en hun tegenwoordig verstaan wil verheffen en met Zijn helderheid en zekerheid, waarmee Hij volgens de uitdrukking van Herder, als het ware hemel en aarde tot n maakt, verlichtend en opwekkend hen wil beschijnen. Uit de manier, waarop Hij met de verschrikte discipelen handelt, merkt Rieger op, zou veel te leren zijn, hoe men het ambt van het Nieuwe Testament als een ambt van de Geest heeft uit te oefenen, waarbij men niet slechts geloof eist, maar ook toekennen moet - elkaar in twijfel te brengen, angst te veroorzaken, is wel gemakkelijk en heeft dikwijls de schijn van grotere ernst, maar elkaar te kunnen sterken, is een grotere dienst, als het in de Geest geschiedt.

Wij, die dit lezen, kunnen geen onwetendheid voorwenden, wanneer wij de Heer horen betuigen: "Waar Ik heenga, weet u en de weg weet u. " Voorwaar! waar Hij heenging, weten wij en hoe zouden wij de weg niet weten? Zijn kruis, Zijn graf, Zijn opstanding, Zijn hemelvaart, de prediking van Zijn beter onderrichte, door de Heilige Geest verlichte apostelen, heeft ons voor misverstand bewaard. Deze wetenschap behelst voor ons de volkomenste troost, eist van ons de vurigste dank, roept ons tot de heiligste zelfbeproeving.

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. Jezus zei tot hem: U denkt, Thomas, dat u alleen het doel heeft te kennen, waarheen het gaat en de weg wel zou vinden om Mij na te volgen, terwijl het u aan kracht niet zou ontbreken. Ik moet u echter zeggen: Ik, die van deVader ben uitgegaan en gekomen ben in de wereld, die haar nu weer verlaat en naar de Vader heenga (John 16:28), Ik ben de weg, die van de hemel tot de mensen zich uitstrekt en meevoert, die hem bewandelen. En Ik ben als degene, die n ben met de Vader, de waarachtige en levende God (John 10:30. Jeremiah 10:10), de waarheid en het leven, zodat Hij, die de onbedriegelijke waarheid, die het leven en volzaligheid wil vinden, reeds in dit leven, Mij tot Zijn eigendom moet maken. Niemand komt tot de Vader dan door Mij; zonder Mijn bemiddeling kan geen mens noch hier beneden met God gemeenschap hebben, noch daarboven Zijn aangezicht aanschouwen (Hebrews 9:8; Hebrews 10:19 v. 1 Timothy 2:5 v. 1 Corinthians 1:30).

Het woord, dat Thomas heeft gesproken, is eigenlijk slechts een vertaling van het: "Heere! wees U genadig, dat zal U geenszins overkomen" (Matthew 16:22), uit het Petrinische temperament in dat van Thomas. Bij Petrus spreekt de liefde zich daarin uit, dat hij de Heere wil terughouden, Hem daarna met het zwaard wil verdedigen, bij Thomas daarentegen, dat hij met Hem wil sterven, daarna, dat hij Hem op de plaats van Zijn lijden zou willen nagaan, als hij maar de weg wist en nadere bijzonderheden over hetgeen wachtte. In het lijden zelf kon geen van beiden zich vinden. Daarom moeten zij leren zich geheel en onvoorwaardelijk en blindelings aan de persoon van Jezus vast te houden, die hun n en alles is.

Als de Heere zegt: "Ik ben de weg", kunnen de discipelen begrijpen, met welk recht Hij vroeger tot hen gezegd heeft: "de weg weet u; " zij kenden die, in zoverre zij reeds op die liepen, want zij geloofden in Jezus' naam.

Niemand kan ten hemel komen, die niet in aansluiting aan de persoonlijke waarheid, de verlossing van de ellendige schijn van deze wereld, van de schitterende verkeerdheden, van ondeugden, van de holle frasen van haar waarheden, van de nietigheid van haar bezittingen, van de huichelarij van haar goede bedoelingen verkregen heeft. En zoals Christus de waarheid is, zo is Hij ook het leven. Die buiten Zijn gemeenschap is, heeft slechts de schijn dat hij leeft, maar in waarheid is hij dood, een wandelend lijk. Waarheid en leven gaan hand aan hand; waar waarheid is, waarachtige waarheid, niet met schijn en onwaarheid bevlekt, daar is ook leven, daar verdwijnen de treurige beletselen, die aan alle kanten het bestaan, dat aan leugen en schijn is overgegeven, omlegeren.

Laat Christus Zich tegenover het woord van Thomas er niet mee in, om dadelijk de plaats aan te wijzen, waar Hij heengaat, zo is toch in de laatste woorden: "Niemand komt tot de Vader dan door Mij", duidelijk uitgesproken, waarheen Zijn discipelen Hem zullen volgen en daarmee ook uitgesproken, waar Hij zelf heenging, namelijk tot de Vader.

Niemand kan noch heden reeds de genade van de Vader verkrijgen, noch eens in Zijn hemelse gemeenschap komen zonder Christus; Hij is de Middelaar en Leidsman tot de Vader, die voor allen onvoorwaardelijk nodig is; en waarom is Hij dat? Omdat Hij zelf datgene is, wat men in de gemeenschap met God wil verkrijgen - namelijk de waarheid, d. i. : de hoogste volheid van alle verlichtende en heiligende waarheid en het leven d. i. Bron en Gever van het eeuwige, heilige, zalige leven. De abstracta geven deels de hoogste graad, deels het wezenlijk inwonen te kennen van dat, wat het zich toekent. Zal men recht kunnen voortgaan en ten hemel komen, dan moet men een vaste weg hebben, waarop men blijft. De Heere Christus is de nauwe straat en de ware weg. Hij geeft ons niet slechts goede lessen en voorbeelden; dat doen Mozes en Johannes de Doper en ieder heilige doet dat en dan zou zijn al Zijn lijden, sterven en opstaan tevergeefs, zodat niet kon worden gezegd: voor ons geleden. Hij is meer dan een kruis op de weg, dat wel wijst waar de weg is, maar niet leidt of draagt. Hij is de weg, de brug zelf, die ons draagt, als wij in het eeuwige leven willen.

Niemand komt tot de Vader dan door Mij, sluit allen van de levende gemeenschap met God, in liefde en kennis uit, die zonder en buiten Christus daarnaar streven, niet zozeer degenen, die nooit in de gelegenheid zijn geweest Hem te leren kennen, want de voorbereidende openbaring, die zij ook hebben ontvangen, ging toch ook van Christus als Gods eeuwig Woord uit; zij zijn dus als in het komen tot de Vader, veel meer dan degenen, die zich tegen het werk van de verlossing in hun binnenste verzetten. Maar ook van deze is het door dit woord bepaald, dat in, of zo het mogelijk is na dit leven geen gemeenschap met God buiten Christus hen verleend zal kunnen worden.

Wij zijn van nature beladen met zonden en God is naar Zijn wezen vlekkeloos heilig, dat is Hij heeft een afkeer van de zonde evenals de plant, die haar naam heeft van haar gevoeligheid, uit haar aard voor de aanraking van een mensenhand ineenkrimpt en haar bladeren sluit, zo schuwt God uit Zijn aard voor de aanraking met de zonde. Hij is van de zondaren gescheiden tot in eeuwigheid. Hij is te rein van ogen om het kwade te aanschouwen. Maar Christus zegt: "Ik ben de weg"; zoals Hij ook in Psalms 16:1 zegt: "Gij zult mij het pad van het leven bekend maken. " Niemand had dit pad van het leven kunnen uitvinden; maar Jezus zegt: "Gij zult het mij bekend maken, verzadiging van de vreugde is bij Uw aangezicht - liefelijkheden zijn in Uw rechterhand, eeuwig. Jezus had deernis met Adams arme nakomelingen, die zich vruchteloos afmatten om de weg naar het paradijs van God te vinden en Hij verliet de schoot van de Vader om ons de weg tot het hart van de Vader open te stellen. En hoe deed Hij dit? Door aan de waakzaamheid van het vlammend zwaard te ontsnappen? Nee, want het keerde zich naar alle kanten en sneed elke toegang af. Door van Zijn goddelijk gezag gebruik te maken en het glinsterend lemmer door Zijn machtwoord te doen wijken? Nee, want dan zou Hij de wil van Zijn Vader onteerd hebben, in plaats van die te verheerlijken. Daarom werd Hij mens in onze plaats, ja werd tot zonde voor ons gemaakt. God deed ons aller ongerechtigheden op Hem aanlopen. In onze plaats trad Hij om het bliksemend zwaard tegen te gaan en viel onder het dodend lemmer, want hij gedacht het woord van de profeet, waar geschreven staat: "zwaard ontwaak tegen mijn herder en tegen de man, die Mijn metgezel is, spreekt de Heere van de almacht. " En nu ginds het blinkend lemmet de kant van de Verlossers heeft doorboord, mag de voornaamste van de zondaren, wie of wat u ook zijn mag, ingaan over Zijn bloedig lichaam en u zult toegang vinden tot het paradijs van God, om te eten van de boom des levens en te leven in eeuwigheid. Kom dan haastig - aarzel niet; want Hij zegt: "Ik ben de weg. " - Het is volbracht - de vloek van de wet is gedragen - aan de eis van de wet is voldaan - de toegang is geopend, het voorhangsel gescheurd van boven tot beneden. Geen draad van dat vreselijke gordijn is overgebleven om ons de toegang te beletten. De schuldigste, de snoodste zondaar onder u, ieder mag nu vrij ingaan door het vaneen gescheurde voorhangsel, in het licht van het aangezicht van de Heere, om te wonen in Zijn huis, om de liefelijkheid van de Heere te aanschouwen en te onderzoeken in Zijn tempel. Christus is de waarheid. De gehele Bijbel en de menselijke ondervinding van alle tijden geven getuigenis, dat wij van nature de waarheid niet kennen. Ongetwijfeld zijn er vele waarheden, die ook de onbekeerde kent. Hij kan de waarheden van de wiskunst en van de cijferkunst bevatten. Hij kan vele algemenen alledaagse waarheden begrijpen; maar daarom kan van een onbekeerd mens nog niet gezegd worden dat hij de waarheid kent, want Christus is de waarheid, Christus kan de sluitsteen van de boog van de waarheid genoemd worden. Neem de sluitsteen van een boog weg en het geheel verandert in een puinhoop. Dezelfde stenen zijn er wel, maar zij zijn allen ingestort en liggen verward door elkaar - zonder orde, zonder doel. Zo ook, neem Christus weg en de gehele boog wordt een puinhoop. Dezelfde waarheden mogen daar gevonden worden, maar zij zijn allen uit haar verband gerukt, zonder samenhang, zonder orde, zonder nuttigheid; Christus kan de zon van het waarheidstelsel genoemd worden. Neem de zon uit ons planeetstelsel weg en al de sterren komen in verwarring. Wel zouden het dezelfde planeten zijn; maar haar met elkaar in strijd zijnde krachten, zouden haar her en derwaarts heenvoeren en het een hemellichaam in eindeloze verwarring tegen het andere doen botsen. Zo ook, neem Christus weg en het gehele waarheidstelsel komt in verwarring. Dezelfde waarheden mogen in het gemoed gezonden worden, maar allen in onoplosbare verwarring dooreen gemengd en met elkaar in strijd; want de weg van de goddelozen is als donkerheid, zij weten niet waarover zij struikelen zullen. Maar laat Christus aan een onbekend gemoed geopenbaard worden, niet slechts door een mens, die hem van Christus spreekt, maar laat de Geest van God Hem openbaren en daar zal niet een waarheid, maar de waarheid ontdekt zijn. U plaatst de sluitsteen in de boog van de waarheid, u herstelt de zon in het middelpunt van het planeetstelsel. Iedere waarheid wordt in haar verband hersteld en dienstbaar gemaakt aan dat hart. Nu kent hij de waarheid met betrekking tot zichzelf. Verliet de Zoon van God werkelijk de schoot van de Vader om de toorn van God in onze plaats te dragen, dan moet ik een kind van de toorn zijn; werd de Heere Jezus een dienstknecht, opdat Hij in de plaats van de zondaren de wil van God vervullen zou - dan ben ik ontbloot van alle gerechtigheid, een kind van de ongehoorzaamheid. Weer, als hij Christus kent, kent hij de waarheid met betrekking tot God. Gaf God uit vrije genade Zijn Zoon voor ons allen over in de dood? - Dan is er, als ik in Jezus geloof, voor mij geen verdoemenis meer. God is mijn Vader en God is liefde. - Christus is het leven. De gehele Bijbel geeft getuigenis, dat wij van nature dood zijn door de misdaden en zonden - dat het ons even onmogelijk is om heilig in deze wereld te leven, als het een dode zou zijn, op te staan en te wandelen. Schrift en ervaring beiden getuigen eenparig, dat wij dood zijn door de misdaden en zonden en toch is het geen dood, waarin wij geheel werkeloos zijn, want wij worden gezegd, te wandelen naar de eeuw van deze wereld - naar de overste van de macht van de lucht. Deze waarheid wordt ons nadrukkelijk geleerd in dat gezicht van de profeet Ezechiël, waar hij door de Geest werd weggevoerd en gezet in het midden van een vallei vol doodsbeenderen en toen hij geheel rondom langs deze voorbij ging, zie, zo waren er zeer velen op de grond van de vallei en zie zij waren zeer dor. Dit is juist de toestand, waarin de wereld zich aan het oog van ieder kind van God vertoont. De doodsbeenderen zijn zeer vele en zij zijn zeer dor; en de Christen doet dezelfde vraag, die de Heer tot Ezechiël richtte: "Zullen deze beenderen levend worden?" O ja, mijn vrienden, leert de ervaring u het niet? Het is waar, de doden kunnen niet weten, dat zij dood zijn en toch, als de Heer uw hart aanroert, zult u dit ontdekken. Wij profeteren over deze doodsbeenderen, worden zij door de adem van het leven bezield, zie dan op uw leven terug. Ziet, hoe u naar de eeuw van deze wereld gewandeld heeft. U bent altijd gelijk geweest aan een man die met de stroom afdrijft, niet aan een die tegen de stroom worstelt. Onderzoek uw hart en hoe het tegen al de geboden gekeerd is; de Sabbat is voor u een kwelling, in plaats dat u daarin uw verlustiging en een eer zou vinden. Als u ooit probeerde om Gods geboden te onderhouden - als u ooit probeerde om uw ogen te bewaren voor zondige begeerlijkheid, uw tong voor boze woorden of achterklap, of bitterheid - uw hart voor haat, of nijd of gierigheid - als u dit ooit deedt - en ik veronderstel dat de meeste onbekeerden dit gedaan hebben; als u het ooit probeerde - ondervond u dan niet dat het u onmogelijk was? Het was u even onmogelijk als de doden het leven te geven. Ontdekte u niet een strijd tegen uzelf? O, hoe duidelijk werd het u toen, dat u dood - niet wedergeboren bent. Verwonder u niet, dat wij het u gezegd hebben: u moet wedergeboren, u moet met Christus verenigd worden, want Christus is het leven. Veronderstel eens dat het voor een dood lid mogelijk was om met een levend lichaam zo nauw verenigd te worden, dat al zijn aderen weer door het frisse bloed werden doorstroomd, dat been aan been, zenuw aan zenuw, vlees aan vlees werd gevoegd, ziet u dan niet dat dit lid, hoewel het te voren dood was, nu een levend lid zou worden? Te voren was het stijf en koud en onbewegelijk, aan het verderf ten prooi; nu is het warm en buigzaam, vol leven en beweging. Het is een levend lid, omdat het met het levende lichaam verenigd is. Of veronderstel dat het voor een afgehouwen tak mogelijk was, om in een levende wijnstok zo volkomen ingeënt te worden, dat al zijn vezels door het milde sap gevoed worden, ziet u niet dat die tak, hoewel hij te voren dood was, een levende tak zou worden? Te voren was hij dor en onvruchtbaar, nu is hij vol levenssap en kracht. Hij is een levende tak geworden, omdat hij verenigd is met de wijnstok, die zijn leven is. Welnu, juist op diezelfde manier is Christus het leven van iedere ziel, die Hem aanhangt. Die de Heere aanhangt, is n geest met Hem. Is uw ziel gelijk aan een dood lid - koud, stijf, onbewegelijk en aan het verderf ten prooi? Geef u aan Christus over, word door het geloof met Hem verenigd en u zult van een geest met Hem worden; u zult warm worden en krachtig en vervuld van leven en werkzaamheid in de dienst van God.

De aarde was van de hemel gescheiden door de zonde, als een eiland, dat van een groot vastland is afgescheurd en een sombere, diepe, niet te overschrijden zee van toorn rolt tussen beiden in. Jezus Christus is de weg, die deze diepe zee overbrugt, die het afgesneden eiland weer met het oude vasteland verenigt en twee strijdige gebieden tot n heilig verenigt, gelukkig, rijk maakt. Ik bekommer er mij niet om, of u tot de Engelse dan wel tot de Schotse kerk, of tot enig ander kerkgenootschap behoort; ik kan over het verschil van onze zienswijze, in dat opzicht, best heenstappen; maar als u niet tot de kerk van Christus behoort, dan moet ik u zeggen en u mag het bijgeloof, dogmatisme of iets anders noemen, dat u niet op de weg bent die ten hemel voert. Ik kan daarom niet zwijgen, als ieder zijn eigen weg bewandelt, omdat het niet anders kan of die eigendunkelijk zelf gekozen weg is de verkeerde. Waren er vele wegen ten hemel, dan zou ik tot een ieder zeggen: Sla de weg in, die u het beste aanstaat! Maar er is slechts n weg. Op aarde zijn van de een plaats tot de andere, altijd verschillende wegen. Als ik naar Edinburg wilde reizen per spoor en iemand zei: u moest per stoomboot gaan, zou een derde enigszins driftig kunnen zeggen: Wat dringt u hem per stoomboot te reizen, terwijl hij liever per spoor gaat. Laat hem doen wat hij verkiest. Als hij van Londen liever over Vork, dan over Carlisle gaat, laat hem begaan; laat hem zijn eigen weg naar Edinburg kiezen, hij zal er in elk geval wel komen. Maar de reis naar de hemel is niet in ieder opzicht gelijk aan een tocht op aarde. Waren er honderd wegen ten hemel, dan kon ieder mens zijn eigen weg kiezen, maar als Christus verklaart: "Ik ben de weg, niemand komt tot de Vader dan door Mij", is het geen bijgeloof, geen uitsluiting, maar liefde en Christendom, elkaar te herinneren, daar is slechts n weg ten hemel en tenzij u op die weg bent, kunt u nooit de eeuwige vreugde zien, of anders is Gods woord een leugen. Christus is niet alleen de waarheid, in onderscheiding van alle dwaling; de waarheid van de oude zinnebeelden, de waarheid, als zijnde de vervulling van de oude profetieën, de waarheid als zijnde de ontdekking en openbaring van God. - Maar Hij is ook, in onderscheiding van alle andere waarheden, de waarheid. Er zijn vele waarheden en toch is Hij de waarheid. Wij moeten niet alleen leren waarheid van dwaling, maar waarheid van waarheid te onderscheiden. Er zijn enige waarheden, die wij uit onkunde kunnen loochenen, zonder nog die ten gevolge voor eeuwig verloren te gaan; er zijn andere waarheden, die het uitwendige van de godsdienst betreffen en aangaande die de beste en meest begaafde mensen dikwijls in dwaling en onenigheid verkeren. Het is een waarheid, dat tweemaal twee vier is, dat de zon op- en ondergaat, maar het zij wij deze waarheden erkennen of niet, wij blijven dezelfden. Maar deze waarheden kunnen ook niet in dezelfde categorie gerangschikt worden met Christus de Waarheid. Wij kunnen al de waarheden kennen en erkennen, die niet met het wezen van het Christendom in verband staan en toch vergaan; maar als wij Christus, de Waarheid kennen in al de volheid van Zijn persoon, maar dwalen en mistasten in de bijzaken en ondergeschikte waarheden, zijn wij desalniettemin behouden en zalig. Wij kunnen bekend zijn met al de werelden, die de teleskoop binnen onze gezichtseinder brengt en toch niet in Christus zijn. Wij kunnen doorkneed zijn in de godgeleerdheid, in de kennis van de vorming van de metalen, van de geur, de kleurschakeringen, de eigenschappen van de bloemen, van de uitgebreidste encyclopedieën en toch Hem niet kennen, wie de laagste klasse in onze Zondagsschool kent Christus de weg, Christus de waarheid, Christus het leven. Alle wereldse kennis is macht, geheiligde kennis is leven en vrede en blijdschap tot in eeuwigheid. Christus is het leven. Dit laatste epitheel bekroont de twee eerste en maakt ze tot een geheel. Elk van die zou zonder het laatste onvolledig en onvolkomen zijn. Deze drie bijeen nemende, hebben we alles wat nodig is tot redding van de allerslechtste, tot verheerlijking van de allerschuldigste, die in Jezus gelooft, als de weg, waarlangs wij ten hemel gaan, als de waarheid, die ons op onze weg verlicht en als het leven, dat ons bezielt, terwijl wij langzaam maar zeker de weg naar het huis van de Vader en tot het aangezicht van onze Verlosser betreden. Gezien hebbende, in welke zin Christus de weg en de waarheid is, zo laat ons nu nagaan, in welk opzicht Hij het leven is. Hij is de fontein van alle geestelijk leven, in wie wij ons bewegen en van nature zijn, zo leven wij en bewegen wij ons in Christus en ontlenen aan Hem ons geestelijk bestaan. Iedere klopping van het hart, iedere ademtocht, alle levenskracht hebben hun oorsprong in God. Alle geestelijke blijdschap, alle heilige hoop, iedere begeerte, die het aardse niet bevredigen kan, de trek naar God, naar heiligheid, naar zaligheid, naar vrede, zijn bewijzen van een leven, welks bron, evenals die van iedere stroom, van iedere beek gemakkelijk op te sporen - de Heere Christus Jezus is. Hij is evenwel in nog hogere zin het leven. Hij is niet alleen de fontein van het leven, maar Hij is metterdaad ons leven zelf. Wanneer Christus geopenbaard zal zijn, die ons leven is, dan zult ook u met Hem geopenbaard worden in heerlijkheid (Colossians 3:4). En op een andere plaats wordt nog veel sterker getuigd: "Ik leef!" Uit vrees voor de schijn van zelfverheffing laat de apostel meteen volgen: "Maar niet meer ik, maar Christus leeft in mij en hetgeen ik nu in het vlees leef, dat leef ik door het geloof van de Zoon van God, die mij lief gehad heeft en Zichzelf voor mij overgegeven heeft (Galatians 2:20). Een Christen is hij, die ten nauwste met Christus verbonden is. Christen te zijn is niet enige geloofsbelijdenis onderschrijven een naam belijden, zich aan de ene of andere kerk aansluiten, maar waarachtig verbonden zijn met Christus, het leven. Hoe volmaakt is het karakter van onze Heer en Zaligmaker Jezus Christus. Hij is evenzeer berekend voor de behoeften van de mensheid, als Hij bij machte is om haar vrees, haar schroom, haar wanhoop uit de weg te ruimen. Hij is de heilige en zalige weg, waarlangs en waardoor de mensen de eeuwige vreugde deelachtig kunnen worden. Hij is de waarheid, die die weg in het helderste licht stelt en hem ten einde toe uit de hemel beschijnt en aldus de reizigers, wier aangezicht is als trekkende naar Zion, in staat stelt om hun weg zonder vrees of gevaar van oponthoud te vervolgen. Hij is het leven. Hij geeft een nieuw leven aan iedere reiziger naar de eeuwigheid en verstrekt hem dagelijks nieuwe levenskracht. U bent in Hem volmaakt (Colossians 2:10).

Ik ben de weg, niet de wegwijzer. De ongelovigen stellen altijd andere woorden in de plaats van die van de Schrift. Zij noemen Jezus een goede wegwijzer naar het goede. Maar Jezus verklaart de weg zelf te zijn. De weg nu verbindt de ene plaats aan de andere en behoort tot beide. De weg is niet iets afzonderlijks, maar onafscheidelijk met de beide plaatsen zelf verenigd. Christus is niet zoals sommigen de naam Middelaar verklaren, een middenwezen tussen God en de mens: nee, Hij is zo waarachtig God als Hij mens is. Hij is de weg, die met het ene einde uit God oorspronkelijk is en in God ligt en met het andere einde uit de mens oorspronkelijk is en in de mens ligt en beide God en mens verenigt en voor elkaar toegankelijk maakt. Ik leer de waarheid, maar Ik ben ook de waarheid. Het laatste willen de ongelovigen ook niet toestaan. Maar hun ontkenning is zoveel als te ontkennen, dat de zon het licht van deze aarde is. En moge men ook al van haar beweren, dat zij in zichzelf een donkere bol is, niet een licht, maar een lichtdraagster, Christus heeft niet enkel waarheid, maar Hij is de waarheid; dus de persoonlijke waarheid, de waarheid in persoon, de waarachtige. En wie is de waarachtige? Kan Hij een mindere zijn dan God? - Ik ben het leven, het oorspronkelijk, eeuwig, zelfstandig, zalig leven, dat de grond is van alle leven, waardoor alles leeft in de tijd en leven zal, wat in eeuwigheid zal leven. Wij vragen ieder, die nog denken en gevolgtrekkingen maken kan, zijn deze beweringen niet zo vele bewijzen, dat de Heer Zichzelf openbaarde als God geopenbaard in het vlees?