1 Corinthians 9 - Dächsel Bijbelverklaring - Bible Commentaries

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, 1 KORINTHE 9

1 Corinthians 9:1

HOE DE APOSTEL BIJ HET UITOEFENEN VAN ZIJN AMBT VAN DE CHRISTELIJKE VRIJHEID GEBRUIK MAAKT

b. 1 Corinthians 9:1-1 Corinthians 9:23. Wat Paulus in 1 Corinthians 8:13 als persoonlijke grondstelling en voornemen met weinige woorden heeft uitgesproken, werkt hij nu nader uit. Hij wijst aan hoe hij uit liefde tot de Heere en de broeders inderdaad zelfverloochening beoefend heeft, hoe hij om het Evangelie en om zielen te winnen van zijn recht en zijn vrijheid afstand had gedaan. De vrijheid of het recht, waarvan hier sprake is, bestond daarin, dat, als hij een vrouw op zijn zendingsreizen had mee willen omvoeren, hij die door de gemeente had kunnen laten onderhouden. Hij had echter niet alleen geen vrouw genomen (1 Corinthians 7:2) maar had zelfs afstand gedaan van het onderhouden van hemzelf, ja, schikte zich zelfs in zijn apostolische ambtsbediening naar alle behoeften.

return to 'Top of Page'

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, 1 KORINTHE 9

1 Corinthians 9:1

HOE DE APOSTEL BIJ HET UITOEFENEN VAN ZIJN AMBT VAN DE CHRISTELIJKE VRIJHEID GEBRUIK MAAKT

b. 1 Corinthians 9:1-1 Corinthians 9:23. Wat Paulus in 1 Corinthians 8:13 als persoonlijke grondstelling en voornemen met weinige woorden heeft uitgesproken, werkt hij nu nader uit. Hij wijst aan hoe hij uit liefde tot de Heere en de broeders inderdaad zelfverloochening beoefend heeft, hoe hij om het Evangelie en om zielen te winnen van zijn recht en zijn vrijheid afstand had gedaan. De vrijheid of het recht, waarvan hier sprake is, bestond daarin, dat, als hij een vrouw op zijn zendingsreizen had mee willen omvoeren, hij die door de gemeente had kunnen laten onderhouden. Hij had echter niet alleen geen vrouw genomen (1 Corinthians 7:2) maar had zelfs afstand gedaan van het onderhouden van hemzelf, ja, schikte zich zelfs in zijn apostolische ambtsbediening naar alle behoeften.

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. Ben ik niet een apostel? Ben ik niet vrij? (volgens betere lezing van de grondtekst moeten deze beide vragen worden vertaald: Ben ik niet vrij? Ben ik niet een apostel?) a) Heb ik niet, zoals dat behoort tot het eigenaardige vaneen apostel, als ooggetuige van de opgestane Heer (Acts 1:22; Acts 2:32; Acts 3:15; Acts 10:40 v., Jezus Christus, onze Heere, op de weg naar Damascus (1 Corinthians 15:8. Acts 9:3, ; Acts 22:14 v. ; 26:16 gezien? Zijn jullie, wanneer u vraagt, waardoor ik mij betoond heb een waarachtig apostel te zijn, niet mijn werk in de Heere, wat aangaat uw Christen-zijn? (1 Corinthians 4:15).

a) Acts 23:11. 1 Corinthians 15:8. 2 Corinthians 12:2.

Alleen uit de mening, dat Paulus nu overging tot iets geheel anders, kon de lezing van de grondtekst ontstaan, zoals die in de gewone vertalingen gevolgd is. Het "ben ik niet vrij? " dat zich onmiddellijk aan de voorafgaande gedachte aansluit, moet voorafgaan en de zin van deze woorden moet nu aldus worden opgevat: "of zou ik, die zo'n zelfverloochenend gedrag, als in 1 Corinthians 8:13 is te kennen gegeven, in acht neem, misschien niet vrij zijn, zodat ik zo moest doen en geen vlees mocht aanraken? " Het oog op zijn tegenstanders, die hem alle apostolische macht betwistten, brengt hem nu dadelijk de hoofdgedachte voor de aandacht: "ben ik wel een waar apostel? heb ik misschien de Heere niet gezien? " en om in de vraag dadelijk de weerlegging te geven, voegt hij erbij, wat zelfs de vijanden niet bevestigend konden beantwoorden: "bent u niet mijn werk in de Heere? Heb ik misschien de gemeente te Corinthiërs niet gesticht? "

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. Ben ik niet een apostel? Ben ik niet vrij? (volgens betere lezing van de grondtekst moeten deze beide vragen worden vertaald: Ben ik niet vrij? Ben ik niet een apostel?) a) Heb ik niet, zoals dat behoort tot het eigenaardige vaneen apostel, als ooggetuige van de opgestane Heer (Acts 1:22; Acts 2:32; Acts 3:15; Acts 10:40 v., Jezus Christus, onze Heere, op de weg naar Damascus (1 Corinthians 15:8. Acts 9:3, ; Acts 22:14 v. ; 26:16 gezien? Zijn jullie, wanneer u vraagt, waardoor ik mij betoond heb een waarachtig apostel te zijn, niet mijn werk in de Heere, wat aangaat uw Christen-zijn? (1 Corinthians 4:15).

a) Acts 23:11. 1 Corinthians 15:8. 2 Corinthians 12:2.

Alleen uit de mening, dat Paulus nu overging tot iets geheel anders, kon de lezing van de grondtekst ontstaan, zoals die in de gewone vertalingen gevolgd is. Het "ben ik niet vrij? " dat zich onmiddellijk aan de voorafgaande gedachte aansluit, moet voorafgaan en de zin van deze woorden moet nu aldus worden opgevat: "of zou ik, die zo'n zelfverloochenend gedrag, als in 1 Corinthians 8:13 is te kennen gegeven, in acht neem, misschien niet vrij zijn, zodat ik zo moest doen en geen vlees mocht aanraken? " Het oog op zijn tegenstanders, die hem alle apostolische macht betwistten, brengt hem nu dadelijk de hoofdgedachte voor de aandacht: "ben ik wel een waar apostel? heb ik misschien de Heere niet gezien? " en om in de vraag dadelijk de weerlegging te geven, voegt hij erbij, wat zelfs de vijanden niet bevestigend konden beantwoorden: "bent u niet mijn werk in de Heere? Heb ik misschien de gemeente te Corinthiërs niet gesticht? "

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. Als ik voor anderen geen apostel ben, zoals ik dat ook niet ben voor degenen, die uit de besnijdenis zijn (Acts 22:17, Galatians 2:7, Romans 11:13), nochtans ben ik het voor jullie, die een gemeente uit de heidenen bent; want het zegel van mijn apostelschap, het onbedrieglijk en onweersprekelijk bewijs dat het apostelschap in zijn gansen omvang en in zijn volle kracht mij toekomt, zijn jullie in de Heere, of in uw Christelijke staat (2 Corinthians 3:1 vv.).

Wanneer hij, deze Paulus, die tot aan zijn roeping buiten de reeds aanwezige Christelijke gemeente had gestaan, alleen gehoord had van de Heere, dan had hij het Evangelie van anderen overgenomen en kon hij geen apostel zijn zoals de twaalf. Nu kan hij zich echter voor zijn apostelschap daarop beroepen, zoals hij ook in 1 Corinthians 9:1 doet, dat hij de Heere had gezien met dat doel, dat hij van Hem zou getuigen. Omdat de Heere de verhoogde was en deze hem daartoe was verschenen, was hij dus gelijk gesteld met degenen, die Jezus, toen Hij op aarde was, in het bijzonder en met name tot Zijn getuigen had verordend. Dat hij de Heere gezien heeft, dat weten de lezers alleen door hemzelf, maar dat zij in de Heere, d. i. ten opzichte van hetgeen hen Christen doet zijn, zijn werk zijn, kunnen zij zelf betuigen; want, zegt hij, als ik voor anderen geen apostel ben, dan ben ik het toch in elk geval voor u. Men vat dit gewoonlijk op in de zin van gezag, dat hij bij anderen en bij hen heeft; maar de apostel erkent dat hij werkelijk tot anderen niet in die verhouding staat, die hij tegenover zijn lezers zich toeëigend en met het oog op de onderscheiding tussen een apostelschap onder de besnijdenis en onder de heidenen, of aan de voorhuid (Galatians 2:8), kan ons dit niet verwonderen. De Joodse Christenen waren hem in elk geval erkenning van zijn apostelschap verschuldigd, maar als zij zeiden dat hij hun apostel niet was, dan moest hij dit erkennen. Daarentegen waren de gemeenten uit de heidenen, die hij gesticht had en dus in de eerste plaats die van Corinthiërs, in hun eigenschap als Christelijke gemeenten, een feitelijk bewijs, of, zoals hij het uitdrukt, het zegel van zijn apostelschap.

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. Als ik voor anderen geen apostel ben, zoals ik dat ook niet ben voor degenen, die uit de besnijdenis zijn (Acts 22:17, Galatians 2:7, Romans 11:13), nochtans ben ik het voor jullie, die een gemeente uit de heidenen bent; want het zegel van mijn apostelschap, het onbedrieglijk en onweersprekelijk bewijs dat het apostelschap in zijn gansen omvang en in zijn volle kracht mij toekomt, zijn jullie in de Heere, of in uw Christelijke staat (2 Corinthians 3:1 vv.).

Wanneer hij, deze Paulus, die tot aan zijn roeping buiten de reeds aanwezige Christelijke gemeente had gestaan, alleen gehoord had van de Heere, dan had hij het Evangelie van anderen overgenomen en kon hij geen apostel zijn zoals de twaalf. Nu kan hij zich echter voor zijn apostelschap daarop beroepen, zoals hij ook in 1 Corinthians 9:1 doet, dat hij de Heere had gezien met dat doel, dat hij van Hem zou getuigen. Omdat de Heere de verhoogde was en deze hem daartoe was verschenen, was hij dus gelijk gesteld met degenen, die Jezus, toen Hij op aarde was, in het bijzonder en met name tot Zijn getuigen had verordend. Dat hij de Heere gezien heeft, dat weten de lezers alleen door hemzelf, maar dat zij in de Heere, d. i. ten opzichte van hetgeen hen Christen doet zijn, zijn werk zijn, kunnen zij zelf betuigen; want, zegt hij, als ik voor anderen geen apostel ben, dan ben ik het toch in elk geval voor u. Men vat dit gewoonlijk op in de zin van gezag, dat hij bij anderen en bij hen heeft; maar de apostel erkent dat hij werkelijk tot anderen niet in die verhouding staat, die hij tegenover zijn lezers zich toeëigend en met het oog op de onderscheiding tussen een apostelschap onder de besnijdenis en onder de heidenen, of aan de voorhuid (Galatians 2:8), kan ons dit niet verwonderen. De Joodse Christenen waren hem in elk geval erkenning van zijn apostelschap verschuldigd, maar als zij zeiden dat hij hun apostel niet was, dan moest hij dit erkennen. Daarentegen waren de gemeenten uit de heidenen, die hij gesticht had en dus in de eerste plaats die van Corinthiërs, in hun eigenschap als Christelijke gemeenten, een feitelijk bewijs, of, zoals hij het uitdrukt, het zegel van zijn apostelschap.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. Mijn verantwoording aan degenen, die onderzoek over mij doen, die mijn apostelschap in twijfel trekken, is deze, die ik zo-even heb uit gesproken. Ik verwijs ze van mij naar de door mij gestichte gemeenten en laat, in plaats van voor mijzelf te spreken, het feit van haar bestaan voor mij spreken.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. Mijn verantwoording aan degenen, die onderzoek over mij doen, die mijn apostelschap in twijfel trekken, is deze, die ik zo-even heb uit gesproken. Ik verwijs ze van mij naar de door mij gestichte gemeenten en laat, in plaats van voor mijzelf te spreken, het feit van haar bestaan voor mij spreken.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. Hebben wij, ik en de medeapostel, die ik straks (1 Corinthians 9:6. Acts 14:4, Acts 14:14) zal noemen, niet op grond van Christus' woord in Luke 10:7 v. macht om te eten en te drinken op kosten van de gemeenten, in wier dienst wij arbeidden?

a) 1 Corinthians 9:14. 1 Thessalonians 2:6. 2 Thessalonians 3:9.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. Hebben wij, ik en de medeapostel, die ik straks (1 Corinthians 9:6. Acts 14:4, Acts 14:14) zal noemen, niet op grond van Christus' woord in Luke 10:7 v. macht om te eten en te drinken op kosten van de gemeenten, in wier dienst wij arbeidden?

a) 1 Corinthians 9:14. 1 Thessalonians 2:6. 2 Thessalonians 3:9.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Hebben wij niet macht om een vrouw, die een zuster is in Christus, eveneens op kosten van de gemeenten met ons op onze ambtsreizen om te leiden, zoals ook de andere apostelen zich metterdaad van zo'n bevoegdheid bedienen en zoals ik u meerdere voorbeelden kan aanhalen, de broeders van de Heere, Simon van Kana en Judas Lebbes ("Uit 10:4" en "Ac 15:31 en Cefas te Babylon (1 Peter 5:13), die sinds Matthew 8:14 gehuwd is?

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. Hebben wij niet macht om een vrouw, die een zuster is in Christus, eveneens op kosten van de gemeenten met ons op onze ambtsreizen om te leiden, zoals ook de andere apostelen zich metterdaad van zo'n bevoegdheid bedienen en zoals ik u meerdere voorbeelden kan aanhalen, de broeders van de Heere, Simon van Kana en Judas Lebbes ("Uit 10:4" en "Ac 15:31 en Cefas te Babylon (1 Peter 5:13), die sinds Matthew 8:14 gehuwd is?

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. Of hebben alleen ik en Barnabas, die oorspronkelijk met mij voor de zending onder de heidenen bestemd was Ac 13:3 geen macht van niet te werken, van in plaats zelf de kost te verdienen ons te laten bezoldigen? Is die macht en dat recht verloren, omdat wij van het begin van onze werkzaamheid er geen gebruik van hebben gemaakt en ik, sinds ik afgescheiden van Barnabas' werk, mij nog steeds niet door de gemeente laat onderhouden, maar zelf werk (Acts 20:33).

Het vers toont niet alleen aan dat de overige apostelen (alhoewel niet alle, want dit volgt niet met noodzakelijkheid, dan toch voor een deel, met name Petrus en de broeders van de Heere) gehuwd waren, maar dat zij zich ook door hun vrouwen op hun reizen lieten vergezellen en voor deze, evenals voor zich zelf, het onderhoud van de gemeenten aannamen. Dat deze vrouwen "zusters" waren (het woord in dezelfde zin gebruikt als het woord "broeder" in 1 Corinthians 8:11, dat zoveel als "gelovige Christinnen" betekent), ligt in de aard van de zaak. Hier te denken aan dienende vrouwen, zoals die de Heere vergezelden op Zijn wegen (Luke 8:2 v.) is een verklaring van de Roomse kerk, die zich in verlegenheid bevindt tegenover de natuurlijke betekenis van de woorden (niet: een vrouw als zuster, maar: een zuster als vrouw). De vertaling: "een vrouwelijke zuster, een zuster, die een vrouw is", houdt toch in, wat men de apostel moeilijk kan laten zeggen. Met de apostolische wijsheid, die de ergernis vermijdt, zou de gewoonte om zulke reisgezellinnen met zich rond te voeren, niet zijn overeengekomen. De vergelijking met de Heere is onjuist; ook doet de uitdrukking "omleiden", vooral in verband met het vorige vers, niet denken aan een gezellin die voor het levensonderhoud zorgt, zoals de vriendinnen van Jezus, maar aan een, voor wier onderhoud worden moet gezorgd.

Dat Paulus de broeders van de Heere en Cefas in het bijzonder onder de apostelen noemt, kan alleen daarin zijn reden hebben, dat zij bijzonder genoten, de eersten omdat zij broeders van de Heere waren en Cefas om de voorrang, hem door de Heere geschonken.

Paulus noemt Barnabas waarschijnlijk om de apostelen van de heidenen te stellen tegenover de apostelen van de besnijdenis en aan te tonen dat de eersten niet minder recht hadden dan de laatsten om hun onderhoud van de gemeenten te begeren. Uit deze plaats kan niet het besluit worden getrokken dat Barnabas nog werkte in de zending onder de heidenen; de vermelding geschiedt alleen op grond van de gemeenschappelijke roeping in Acts 13:2.

Het noemen van Barnabas heeft wel plaats uit dankbare erkentelijkheid jegens de man, die hem in zijn apostolische arbeid heeft ingeleid (Acts 11:25 v.) en hem met zijn eigen voorbeeld had getoond, waarin bijzondere zin de predikers van het Evangelie het woord van de Heere Jezus mogen ondervinden (Acts 20:35): Het is zaliger te geven dan te ontvangen.

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. Of hebben alleen ik en Barnabas, die oorspronkelijk met mij voor de zending onder de heidenen bestemd was Ac 13:3 geen macht van niet te werken, van in plaats zelf de kost te verdienen ons te laten bezoldigen? Is die macht en dat recht verloren, omdat wij van het begin van onze werkzaamheid er geen gebruik van hebben gemaakt en ik, sinds ik afgescheiden van Barnabas' werk, mij nog steeds niet door de gemeente laat onderhouden, maar zelf werk (Acts 20:33).

Het vers toont niet alleen aan dat de overige apostelen (alhoewel niet alle, want dit volgt niet met noodzakelijkheid, dan toch voor een deel, met name Petrus en de broeders van de Heere) gehuwd waren, maar dat zij zich ook door hun vrouwen op hun reizen lieten vergezellen en voor deze, evenals voor zich zelf, het onderhoud van de gemeenten aannamen. Dat deze vrouwen "zusters" waren (het woord in dezelfde zin gebruikt als het woord "broeder" in 1 Corinthians 8:11, dat zoveel als "gelovige Christinnen" betekent), ligt in de aard van de zaak. Hier te denken aan dienende vrouwen, zoals die de Heere vergezelden op Zijn wegen (Luke 8:2 v.) is een verklaring van de Roomse kerk, die zich in verlegenheid bevindt tegenover de natuurlijke betekenis van de woorden (niet: een vrouw als zuster, maar: een zuster als vrouw). De vertaling: "een vrouwelijke zuster, een zuster, die een vrouw is", houdt toch in, wat men de apostel moeilijk kan laten zeggen. Met de apostolische wijsheid, die de ergernis vermijdt, zou de gewoonte om zulke reisgezellinnen met zich rond te voeren, niet zijn overeengekomen. De vergelijking met de Heere is onjuist; ook doet de uitdrukking "omleiden", vooral in verband met het vorige vers, niet denken aan een gezellin die voor het levensonderhoud zorgt, zoals de vriendinnen van Jezus, maar aan een, voor wier onderhoud worden moet gezorgd.

Dat Paulus de broeders van de Heere en Cefas in het bijzonder onder de apostelen noemt, kan alleen daarin zijn reden hebben, dat zij bijzonder genoten, de eersten omdat zij broeders van de Heere waren en Cefas om de voorrang, hem door de Heere geschonken.

Paulus noemt Barnabas waarschijnlijk om de apostelen van de heidenen te stellen tegenover de apostelen van de besnijdenis en aan te tonen dat de eersten niet minder recht hadden dan de laatsten om hun onderhoud van de gemeenten te begeren. Uit deze plaats kan niet het besluit worden getrokken dat Barnabas nog werkte in de zending onder de heidenen; de vermelding geschiedt alleen op grond van de gemeenschappelijke roeping in Acts 13:2.

Het noemen van Barnabas heeft wel plaats uit dankbare erkentelijkheid jegens de man, die hem in zijn apostolische arbeid heeft ingeleid (Acts 11:25 v.) en hem met zijn eigen voorbeeld had getoond, waarin bijzondere zin de predikers van het Evangelie het woord van de Heere Jezus mogen ondervinden (Acts 20:35): Het is zaliger te geven dan te ontvangen.

return to 'Top of Page'

Vers 7

7. Wie a) dient ooit in de krijg op eigen bezoldiging? Wie b) plant als gehuurd arbeider een wijngaard en eet niet van zijn vrucht? of c) wie weidt een kudde en eet niet van de melk van de kudde?

a) 2 Corinthians 10:4. b) 1 Corinthians 3:6, 1 Corinthians 3:7, 1 Corinthians 3:8. c) John 21:15. 1 Peter 5:2.

Hier volgt het bewijs van recht op onderhoud door de gemeenten en wel in de eerste plaats door verwijzing op arbeid in enig beroep. Overeenkomstig het volle effect van de voorgaande plaatsen en de begeerde sterkte en bondigheid van bewijs, geeft Paulus dat in schone overvloed in de drie treffendste overeenkomsten, die, elk op zichzelf, treffende en geliefde beelden zijn van het leraarsambt. De moeilijkheden en gevaren, de zware tegenstand van de wereld, die moet worden overwonnen, wordt uitgedrukt door het beeld van de krijg (vgl. 2 Timothy 2:4) (dat krijgslieden zichzelf bekostigden, kwam alleen bij uitzondering voor: 1 Samuel 17:17 v. en "Jud 20:10"; de apostel heeft hier de regel voor ogen). Het tweede beeld van de planter of wijngaardenier is nog duidelijker (1 Corinthians 3:6. Matthew 20:1); het meest overeenkomend is het beeld van de herder.

Nog heden bestaat in het Oosten het loon van de herders in een gedeelte van de melk.

return to 'Top of Page'

Vers 7

7. Wie a) dient ooit in de krijg op eigen bezoldiging? Wie b) plant als gehuurd arbeider een wijngaard en eet niet van zijn vrucht? of c) wie weidt een kudde en eet niet van de melk van de kudde?

a) 2 Corinthians 10:4. b) 1 Corinthians 3:6, 1 Corinthians 3:7, 1 Corinthians 3:8. c) John 21:15. 1 Peter 5:2.

Hier volgt het bewijs van recht op onderhoud door de gemeenten en wel in de eerste plaats door verwijzing op arbeid in enig beroep. Overeenkomstig het volle effect van de voorgaande plaatsen en de begeerde sterkte en bondigheid van bewijs, geeft Paulus dat in schone overvloed in de drie treffendste overeenkomsten, die, elk op zichzelf, treffende en geliefde beelden zijn van het leraarsambt. De moeilijkheden en gevaren, de zware tegenstand van de wereld, die moet worden overwonnen, wordt uitgedrukt door het beeld van de krijg (vgl. 2 Timothy 2:4) (dat krijgslieden zichzelf bekostigden, kwam alleen bij uitzondering voor: 1 Samuel 17:17 v. en "Jud 20:10"; de apostel heeft hier de regel voor ogen). Het tweede beeld van de planter of wijngaardenier is nog duidelijker (1 Corinthians 3:6. Matthew 20:1); het meest overeenkomend is het beeld van de herder.

Nog heden bestaat in het Oosten het loon van de herders in een gedeelte van de melk.

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. Spreukenek ik dit, wat ik 1 Corinthians 9:7 met aanwending van maatschappelijke analogieën over dat apostolisch recht (1 Corinthians 9:4-1 Corinthians 9:6) gezegd heb, naar de mens, alleen op grond van een door mensen ingestelde gewoonte (Galatians 3:15)? Of zegt ook de wet dat niet, zodat het een goddelijke bevestiging heeft?

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. Spreukenek ik dit, wat ik 1 Corinthians 9:7 met aanwending van maatschappelijke analogieën over dat apostolisch recht (1 Corinthians 9:4-1 Corinthians 9:6) gezegd heb, naar de mens, alleen op grond van een door mensen ingestelde gewoonte (Galatians 3:15)? Of zegt ook de wet dat niet, zodat het een goddelijke bevestiging heeft?

return to 'Top of Page'

Vers 9

9. Zeker; want in de wet van Mozes is geschreven (Deuteronomy 25:4 vgl. 1 Timothy 5:17): "U zult een dorsende os niet muilbanden", zorgt ook God, als Hij zo'n bepaling in Zijn wet heeft gemaakt, voor de ossen, als wilde Hij voor deze uitsluitend of voornamelijk een bepaling maken? Deze wet, die geheel in strijd is met de gewoonten van de meeste oude volkeren, moest de mens en de dieren dankbaarheid leren. De os, die het zwaarste werk voor de mens verricht, voor hem het koren dorsend, moest niet met een muilband worden verhinderd iets te eten van het graan, dat hij dorst. Betrof nu deze wet weliswaar in de eerste plaats de os, haar eigenlijk doel reikte verder en haar hoofdoogmerk was om dankbaarheid te verwekken jegens degenen wier zware arbeid ons ten goede komt. Soortgelijke wetten leze men: Deuteronomy 22:10; Leviticus 22:28; Deuteronomy 22:6. Van al deze geboden geldt hetzelfde, wat de apostel hier zegt: de dieren zijn daarbij bijzaak: liefde, goedertierenheid, menselijkheid, dankbaarheid, dat alles is het eigenlijk doel. (V.).

return to 'Top of Page'

Vers 9

9. Zeker; want in de wet van Mozes is geschreven (Deuteronomy 25:4 vgl. 1 Timothy 5:17): "U zult een dorsende os niet muilbanden", zorgt ook God, als Hij zo'n bepaling in Zijn wet heeft gemaakt, voor de ossen, als wilde Hij voor deze uitsluitend of voornamelijk een bepaling maken? Deze wet, die geheel in strijd is met de gewoonten van de meeste oude volkeren, moest de mens en de dieren dankbaarheid leren. De os, die het zwaarste werk voor de mens verricht, voor hem het koren dorsend, moest niet met een muilband worden verhinderd iets te eten van het graan, dat hij dorst. Betrof nu deze wet weliswaar in de eerste plaats de os, haar eigenlijk doel reikte verder en haar hoofdoogmerk was om dankbaarheid te verwekken jegens degenen wier zware arbeid ons ten goede komt. Soortgelijke wetten leze men: Deuteronomy 22:10; Leviticus 22:28; Deuteronomy 22:6. Van al deze geboden geldt hetzelfde, wat de apostel hier zegt: de dieren zijn daarbij bijzaak: liefde, goedertierenheid, menselijkheid, dankbaarheid, dat alles is het eigenlijk doel. (V.).

return to 'Top of Page'

Vers 10

10. Of zegt Hij dat geheel omwille van ons, die in het leraarsambt zijn (1 Corinthians 9:11)? Want omwille van ons is dat geschreven. Het is inderdaad zo, dat dit woord hoofdzakelijk op ons betrekking heeft en een bepaalde grondstelling wil aangeven, omdat die ploegt op hoop moet ploegen, dat zijn arbeid hemzelf voordeel zal aanbrengen en die op hoop dorst, moet zijn hoop deelachtig worden, doordat hij ook een aandeel van het gedorste verkrijgt.

In 1 Corinthians 9:7 ontleende de apostel uit drieërlei gebied van het natuurlijke leven feiten, die op dat gebied van het geestelijke leven, waarover hier sprake is, toegepast, ten bewijze dienen, hoe billijk het is dat hij, die in de krijgsdienst van de Heere Jezus staat, een heilige wijnberg plant, een kudde van mensen met het woord van God weidt, daarvoor bezoldiging verkrijgt, van zijn werk winst krijgt, zijn onderhoud er van neemt. Dit, zo gaat hij in 1 Corinthians 9:8 voort, moet men niet zo opvatten alsof hij het alleen zei naar het verstand, dat een mens uit zichzelf heeft, want hij kan in 1 Corinthians 9:9 zich daartoe op de geopenbaarde wet beroepen, die verbiedt de os, als hij dorst of de dorsslede trekt, een muilband aan te leggen. Mogelijke bedenkingen hoe dit woord van de wet hier toepasselijk zou zijn, beantwoordt hij vervolgens met een tweede vraag, waaraan in het tweede deel in 1 Corinthians 9:10 een bevestigende zin is gevoegd in de vorm van een nadere verklaring van de vraag. Het was wel waard voor de gedachte, die de apostel daarop verder ontwikkelt, een woord van de Schrift aan te halen, zodat zij blijkt door God zelf bevestigd te zijn, omdat men anders onder voorwendsel dat men het goede moest doen zonder er loon voor te begeren, zich had kunnen onttrekken aan de plicht jegens hem, die dat doet.

Het is opmerkelijk dat Paulus de aanspraak van de leraars op het onderhoud uit de gemeente met dezelfde woorden als hier in de eerste brief aan Timothes bevestigt Ac 19:20.

return to 'Top of Page'

Vers 10

10. Of zegt Hij dat geheel omwille van ons, die in het leraarsambt zijn (1 Corinthians 9:11)? Want omwille van ons is dat geschreven. Het is inderdaad zo, dat dit woord hoofdzakelijk op ons betrekking heeft en een bepaalde grondstelling wil aangeven, omdat die ploegt op hoop moet ploegen, dat zijn arbeid hemzelf voordeel zal aanbrengen en die op hoop dorst, moet zijn hoop deelachtig worden, doordat hij ook een aandeel van het gedorste verkrijgt.

In 1 Corinthians 9:7 ontleende de apostel uit drieërlei gebied van het natuurlijke leven feiten, die op dat gebied van het geestelijke leven, waarover hier sprake is, toegepast, ten bewijze dienen, hoe billijk het is dat hij, die in de krijgsdienst van de Heere Jezus staat, een heilige wijnberg plant, een kudde van mensen met het woord van God weidt, daarvoor bezoldiging verkrijgt, van zijn werk winst krijgt, zijn onderhoud er van neemt. Dit, zo gaat hij in 1 Corinthians 9:8 voort, moet men niet zo opvatten alsof hij het alleen zei naar het verstand, dat een mens uit zichzelf heeft, want hij kan in 1 Corinthians 9:9 zich daartoe op de geopenbaarde wet beroepen, die verbiedt de os, als hij dorst of de dorsslede trekt, een muilband aan te leggen. Mogelijke bedenkingen hoe dit woord van de wet hier toepasselijk zou zijn, beantwoordt hij vervolgens met een tweede vraag, waaraan in het tweede deel in 1 Corinthians 9:10 een bevestigende zin is gevoegd in de vorm van een nadere verklaring van de vraag. Het was wel waard voor de gedachte, die de apostel daarop verder ontwikkelt, een woord van de Schrift aan te halen, zodat zij blijkt door God zelf bevestigd te zijn, omdat men anders onder voorwendsel dat men het goede moest doen zonder er loon voor te begeren, zich had kunnen onttrekken aan de plicht jegens hem, die dat doet.

Het is opmerkelijk dat Paulus de aanspraak van de leraars op het onderhoud uit de gemeente met dezelfde woorden als hier in de eerste brief aan Timothes bevestigt Ac 19:20.

return to 'Top of Page'

Vers 11

11. a) Als wij, ik en zij, die met mij hetzelfde dienstwerk verrichten, voor jullie het geestelijke gezaaid hebben, door onze evangelieprediking een vruchtbaar zaad in de akker van uw harten uitstrooien, is het een grote zaak als wij, in hetgeen tot levensonderhoud dient het uwe, dat lichamelijk is, maaien? Of heeft u niet bij die wederzijdse verhouding de meeste winst?

a) Romans 15:27. Galatians 6:6.

return to 'Top of Page'

Vers 11

11. a) Als wij, ik en zij, die met mij hetzelfde dienstwerk verrichten, voor jullie het geestelijke gezaaid hebben, door onze evangelieprediking een vruchtbaar zaad in de akker van uw harten uitstrooien, is het een grote zaak als wij, in hetgeen tot levensonderhoud dient het uwe, dat lichamelijk is, maaien? Of heeft u niet bij die wederzijdse verhouding de meeste winst?

a) Romans 15:27. Galatians 6:6.

return to 'Top of Page'

Vers 12

12. Als anderen, die na mij en mijn metgezel in Acts 18:1-Acts 18:18 tot u als leraars zijn gekomen (1 Corinthians 3:10), deze macht over u deelachtig zijn, dat zij hun onderhoud van u verkrijgen, waarom niet veel meer wij, ik de apostel, die het fundament bij u gelegdheb, met mijn toenmalige reisgenoot (2 Corinthians 1:19)? Maar wij hebben deze macht niet gebruikt, wij verdragen het alles, omdat wij door ons zelfonderhoud, zoals wij dat verkrijgen (Acts 18:3; Acts 20:34), veel moeite en werk, veel ontbering en ongemak op ons nemen (1 Corinthians 4:11 v. 2 Corinthians 11:27. v.). Wij doen dit opdat wij niet enige verhindering geven aan het Evangelie van Christus. Zo'n verhindering had op verschillende wijzen kunnen ontstaan, wanneer de apostel zijn recht had willen laten gelden, reeds doordat het mogelijk was dat men de apostel van eigenbelang verdacht (2 Corinthians 11:7). In elk geval was de hooghartigheid, waarmee hij van elk tijdelijk genot als vrucht van zijn werk afstand deed, geheel erop berekend om het reine van zijn streven te openbaren en zijn dienst sterk te bevorderen.

Hij, die liefde heeft voor het Evangelie, die er belang in stelt om zijn geregelde voortgang te bevorderen, moet alles kunnen laten varen. O, zorg dat er onder de stand van leraars nog altijd zulken blijven, die niet naar goede dingen zoeken (Jeremiah 17:16), maar die het Evangelie van de vrede in de kracht van God verkondigen!

De dienaars van Christus moeten ook in stoffelijke zin op hoop werken (1 Corinthians 9:10), niet op rekening. Die om zeker te zijn, voor verrichte arbeid loon neemt, doet niet wat hij volgens dit woord moet doen.

return to 'Top of Page'

Vers 12

12. Als anderen, die na mij en mijn metgezel in Acts 18:1-Acts 18:18 tot u als leraars zijn gekomen (1 Corinthians 3:10), deze macht over u deelachtig zijn, dat zij hun onderhoud van u verkrijgen, waarom niet veel meer wij, ik de apostel, die het fundament bij u gelegdheb, met mijn toenmalige reisgenoot (2 Corinthians 1:19)? Maar wij hebben deze macht niet gebruikt, wij verdragen het alles, omdat wij door ons zelfonderhoud, zoals wij dat verkrijgen (Acts 18:3; Acts 20:34), veel moeite en werk, veel ontbering en ongemak op ons nemen (1 Corinthians 4:11 v. 2 Corinthians 11:27. v.). Wij doen dit opdat wij niet enige verhindering geven aan het Evangelie van Christus. Zo'n verhindering had op verschillende wijzen kunnen ontstaan, wanneer de apostel zijn recht had willen laten gelden, reeds doordat het mogelijk was dat men de apostel van eigenbelang verdacht (2 Corinthians 11:7). In elk geval was de hooghartigheid, waarmee hij van elk tijdelijk genot als vrucht van zijn werk afstand deed, geheel erop berekend om het reine van zijn streven te openbaren en zijn dienst sterk te bevorderen.

Hij, die liefde heeft voor het Evangelie, die er belang in stelt om zijn geregelde voortgang te bevorderen, moet alles kunnen laten varen. O, zorg dat er onder de stand van leraars nog altijd zulken blijven, die niet naar goede dingen zoeken (Jeremiah 17:16), maar die het Evangelie van de vrede in de kracht van God verkondigen!

De dienaars van Christus moeten ook in stoffelijke zin op hoop werken (1 Corinthians 9:10), niet op rekening. Die om zeker te zijn, voor verrichte arbeid loon neemt, doet niet wat hij volgens dit woord moet doen.

return to 'Top of Page'

Vers 13

13. Weet u niet uit de Mozaïsche wet (Numbers 18:8, Deuteronomy 18:1) dat degenen, die de heilige dingen bedienen, wier arbeid is de waarneming van het heiligdom, of van de godsdienst, namelijk de Oud-Testamentische priesters, van het heilige eten en diesteeds bij het altaar zijn, met het altaar delen, ook hun aandeel hebben aan het altaar, hun deel hebben van de offeranden, die daarop worden gebracht?

return to 'Top of Page'

Vers 13

13. Weet u niet uit de Mozaïsche wet (Numbers 18:8, Deuteronomy 18:1) dat degenen, die de heilige dingen bedienen, wier arbeid is de waarneming van het heiligdom, of van de godsdienst, namelijk de Oud-Testamentische priesters, van het heilige eten en diesteeds bij het altaar zijn, met het altaar delen, ook hun aandeel hebben aan het altaar, hun deel hebben van de offeranden, die daarop worden gebracht?

return to 'Top of Page'

Vers 14

14. a) Zo heeft ook de Heere Jezus in de woorden Matthew 10:10 en Luke 10:7 verordend aan degenen, die het Evangelie verkondigen, dat zij van het Evangelie leven (1 Timothy 5:18).

a) Leviticus 19:13. Deuteronomy 24:14; Deuteronomy 25:4.

Na de voorlopige verklaring over zijn afstaan van dat recht, die hij in 1 Corinthians 9:12 heeft gegeven, geeft Paulus hier nog een bewijs er voor uit de analogie van de Joodse priesters. Overeenkomstig de bepalingen, voor hen in de wet van het Oude Testament gegeven, is het gebod van Christus in het Nieuwe Testament. De omschrijving van de priesters naar hun werk in 1 Corinthians 9:13 dient voor de gelijkmatigheid van de voorstelling met 1 Corinthians 9:14; de dubbele omschrijving maakt de analogie met de Christelijke leraars voor het doel van de rede des te duidelijker en krachtiger. Het heilige, waaraan zij werken, is het Evangelie (Romans 15:16) en het offer, dat zij aanbieden, is het geloof van de door hen bekeerden (Philippians 2:17) en zo de laatsten zelf.

Evenals zij, die aan de zaken van het heiligdom werken, ook het levensonderhoud van het heiligdom hebben en zij, die het altaar bedienen, met het altaar delen, van hetgeen op het altaar komt hun aandeel krijgen, zo moet ook de boodschap van de zaligheid levensonderhoud geven aan hen, die haar verkondigen; en die door gehoorzaamheid daaraan Gods eigendom wordt, moet ook aan hem, door wiens dienst zij hem is bekend geworden, van het zijne geven wat hij nodig heeft.

return to 'Top of Page'

Vers 14

14. a) Zo heeft ook de Heere Jezus in de woorden Matthew 10:10 en Luke 10:7 verordend aan degenen, die het Evangelie verkondigen, dat zij van het Evangelie leven (1 Timothy 5:18).

a) Leviticus 19:13. Deuteronomy 24:14; Deuteronomy 25:4.

Na de voorlopige verklaring over zijn afstaan van dat recht, die hij in 1 Corinthians 9:12 heeft gegeven, geeft Paulus hier nog een bewijs er voor uit de analogie van de Joodse priesters. Overeenkomstig de bepalingen, voor hen in de wet van het Oude Testament gegeven, is het gebod van Christus in het Nieuwe Testament. De omschrijving van de priesters naar hun werk in 1 Corinthians 9:13 dient voor de gelijkmatigheid van de voorstelling met 1 Corinthians 9:14; de dubbele omschrijving maakt de analogie met de Christelijke leraars voor het doel van de rede des te duidelijker en krachtiger. Het heilige, waaraan zij werken, is het Evangelie (Romans 15:16) en het offer, dat zij aanbieden, is het geloof van de door hen bekeerden (Philippians 2:17) en zo de laatsten zelf.

Evenals zij, die aan de zaken van het heiligdom werken, ook het levensonderhoud van het heiligdom hebben en zij, die het altaar bedienen, met het altaar delen, van hetgeen op het altaar komt hun aandeel krijgen, zo moet ook de boodschap van de zaligheid levensonderhoud geven aan hen, die haar verkondigen; en die door gehoorzaamheid daaraan Gods eigendom wordt, moet ook aan hem, door wiens dienst zij hem is bekend geworden, van het zijne geven wat hij nodig heeft.

return to 'Top of Page'

Vers 15

15. Maar ik heb geen van deze dingen, die volgens de zo-even genoemde zowel Oud- als Nieuw-Testamentische regeling (1 Corinthians 9:13 v.) een dienaar van het Evangelie rechtens toekomen, gebruikt, zodat ik mij voedsel, kleding, geld enz. zou hebben laten brengen (Acts 20:33). En ik heb dit ook niet geschreven met een bedoeling voor de toekomst, opdat het zo aan mij gebeuren zou; ik heb het niet gezegd als een aanmaning om mij in het vervolg dat alles te schenken; want het was voor mij beter te sterven, dan dat iemand mijn roem, dat ik het Evangelie predik zonder loon, zonder er ook maar een stuk brood voorte ontvangen (1 Corinthians 9:18), ijdel zou maken. Ik wil niet dat iemand er mij ooit toe zou brengen voortaan een andere wijze dan tot hiertoe te volgen en mij voortaan door de gemeenten zou laten onderhouden.

De apostel schrijft hier in de eerste persoon enkelvoud (vgl. 1 Corinthians 9:4, en 11), omdat hij reeds van plan was om over de zin en de bedoeling van zijn uiteenzetting op een manier te spreken, dat het misverstand voorkomen werd, alsof hij erop doelde dat men hem voortaan zou geven wat hij tot hiertoe niet had begeerd. Daardoor verkrijgt zijn uiteenzetting een wending, waarbij alleen zijn persoon genoemd wordt.

Het grootste tijdelijke verlies achtte hij minder dan het verlies van zijn roem, die hij voor de eeuwigheid wilde hebben. Moest hij een van beide kiezen, te sterven met de roem van een prediker van het Evangelie, die van zijn vrijheid en macht om de zaak en eer van de Heere afstand had gedaan, of te leven voor de prijs, dat die roem teniet werd gedaan, dan zou hij betuigen: ik wil liever sterven, want ik vrees dat zonder mijn roem ik de vrucht niet zou hebben, waarom ik alleen begeer te leven (Philippians 1:22). Met zijn roem prees Paulus God en offerde hij Hem dank voor Zijn onuitsprekelijke genade, waarin Hij, de laatstgeborene, ja de vervolger tot apostel had geroepen. Daarom hield hij er niet voor, dat zijn roem de andere apostelen verduisterde, de manier van zijn roeping plaatste hem in andere verhouding tot het apostolisch ambt dan de twaalf, zodat hij zichzelf als ondankbaarheid zou hebben toegerekend wat bij zijn ambtgenoten gebruik maken was van het recht aan hun ambt verbonden.

return to 'Top of Page'

Vers 15

15. Maar ik heb geen van deze dingen, die volgens de zo-even genoemde zowel Oud- als Nieuw-Testamentische regeling (1 Corinthians 9:13 v.) een dienaar van het Evangelie rechtens toekomen, gebruikt, zodat ik mij voedsel, kleding, geld enz. zou hebben laten brengen (Acts 20:33). En ik heb dit ook niet geschreven met een bedoeling voor de toekomst, opdat het zo aan mij gebeuren zou; ik heb het niet gezegd als een aanmaning om mij in het vervolg dat alles te schenken; want het was voor mij beter te sterven, dan dat iemand mijn roem, dat ik het Evangelie predik zonder loon, zonder er ook maar een stuk brood voorte ontvangen (1 Corinthians 9:18), ijdel zou maken. Ik wil niet dat iemand er mij ooit toe zou brengen voortaan een andere wijze dan tot hiertoe te volgen en mij voortaan door de gemeenten zou laten onderhouden.

De apostel schrijft hier in de eerste persoon enkelvoud (vgl. 1 Corinthians 9:4, en 11), omdat hij reeds van plan was om over de zin en de bedoeling van zijn uiteenzetting op een manier te spreken, dat het misverstand voorkomen werd, alsof hij erop doelde dat men hem voortaan zou geven wat hij tot hiertoe niet had begeerd. Daardoor verkrijgt zijn uiteenzetting een wending, waarbij alleen zijn persoon genoemd wordt.

Het grootste tijdelijke verlies achtte hij minder dan het verlies van zijn roem, die hij voor de eeuwigheid wilde hebben. Moest hij een van beide kiezen, te sterven met de roem van een prediker van het Evangelie, die van zijn vrijheid en macht om de zaak en eer van de Heere afstand had gedaan, of te leven voor de prijs, dat die roem teniet werd gedaan, dan zou hij betuigen: ik wil liever sterven, want ik vrees dat zonder mijn roem ik de vrucht niet zou hebben, waarom ik alleen begeer te leven (Philippians 1:22). Met zijn roem prees Paulus God en offerde hij Hem dank voor Zijn onuitsprekelijke genade, waarin Hij, de laatstgeborene, ja de vervolger tot apostel had geroepen. Daarom hield hij er niet voor, dat zijn roem de andere apostelen verduisterde, de manier van zijn roeping plaatste hem in andere verhouding tot het apostolisch ambt dan de twaalf, zodat hij zichzelf als ondankbaarheid zou hebben toegerekend wat bij zijn ambtgenoten gebruik maken was van het recht aan hun ambt verbonden.

return to 'Top of Page'

Vers 16

16. Want als ik het Evangelie verkondig, het is voor mij geen roem, zoals anderen menen daardoor een oorzaak van roem te hebben, die dat werk uit eigen beweging en gewillig (1 Corinthians 9:17) doen; ik mag er niet op roemen, a) want de nood is mij opgelegd. Bij mij is er geen sprake vaneen vrijwillig op mij nemen van het predikambt, maar alleen van een gedwongen inleiden van de kant van de Heere (Jeremiah 20:7). En wee mij, als Ik het Evangelie niet verkondig, wat een zwaar oordeel zou ik daardoor op mij laden!

a) Romans 1:14.

return to 'Top of Page'

Vers 16

16. Want als ik het Evangelie verkondig, het is voor mij geen roem, zoals anderen menen daardoor een oorzaak van roem te hebben, die dat werk uit eigen beweging en gewillig (1 Corinthians 9:17) doen; ik mag er niet op roemen, a) want de nood is mij opgelegd. Bij mij is er geen sprake vaneen vrijwillig op mij nemen van het predikambt, maar alleen van een gedwongen inleiden van de kant van de Heere (Jeremiah 20:7). En wee mij, als Ik het Evangelie niet verkondig, wat een zwaar oordeel zou ik daardoor op mij laden!

a) Romans 1:14.

return to 'Top of Page'

Vers 17

17. Want als ik dat gewillig doe uit eigen beweging, zonder een noodzakelijkheid, zoals de Heere die op mij heeft gelegd, toen Hij mij midden op de weg van mijn moordlustig vervolgen tot apostel heeft geroepen (1 Corinthians 15:9) dan heb ik loon. Dat is ook het geval bij de andere apostelen, die uit het tolhuis of van de vissersboot zijn geroepen en uit eigen beweging de roepstem gevolgd zijn, volgens het woord in Matthew 19:28 v. Maar als ik het onwillig doe, niet uit vrije beweging, maar gedwongen en verplicht door een roeping, die ik niet kon afslaan, zonder mij grotelijks te bezondigen en dit is bij mij het geval in tegenstelling tot de andere apostelen, de uitdeling van het woord, de bediening van het ambt is mij evenwel toebetrouwd, zonder dat ik enige aanspraak op enig loon zou kunnen maken (Luke 17:7).

return to 'Top of Page'

Vers 17

17. Want als ik dat gewillig doe uit eigen beweging, zonder een noodzakelijkheid, zoals de Heere die op mij heeft gelegd, toen Hij mij midden op de weg van mijn moordlustig vervolgen tot apostel heeft geroepen (1 Corinthians 15:9) dan heb ik loon. Dat is ook het geval bij de andere apostelen, die uit het tolhuis of van de vissersboot zijn geroepen en uit eigen beweging de roepstem gevolgd zijn, volgens het woord in Matthew 19:28 v. Maar als ik het onwillig doe, niet uit vrije beweging, maar gedwongen en verplicht door een roeping, die ik niet kon afslaan, zonder mij grotelijks te bezondigen en dit is bij mij het geval in tegenstelling tot de andere apostelen, de uitdeling van het woord, de bediening van het ambt is mij evenwel toebetrouwd, zonder dat ik enige aanspraak op enig loon zou kunnen maken (Luke 17:7).

return to 'Top of Page'

Vers 18

18. Welk loon heb ik dan? Geen ander dan er ligt in de vreugde van het aanbieden van een dankoffer. Namelijk dat ik, het Evangelie verkondigend, afstand doe van alles wat een apostel toekomt en het Evangelie van Christus kosteloosstel, om mijn macht in het Evangelie niet te misbruiken (liever "verbruiken" (1 Corinthians 7:31). Een gebruiken van dat, waarop anderen hun dienst in het Evangelie het volle recht geeft, zou bij mijn eigenaardige verhouding tot het heilig ambt voor mij een verbruiken, een ongeoorloofd gebruik maken van het laatste zijn; ik moet integendeel handelen naar het woord in Luke 7:47

Deze verzen verklaren de persoonlijke verhouding van de apostel tot zijn ambt. Die is niet de gewone, die bij anderen bestaat, maar een bijzondere, een aan hem eigenaardige. De andere apostelen, door de Heere geroepen onder omstandigheden, die aan hen de keuze lieten, of zij Hem wilden volgen of niet, hebben door het vrijwillig op zich nemen van hun dienst aanspraak op de beloning, door de Heere aan deze dienst beloofd. Ik, zo wil Paulus zeggen, sta niet zoals zij. Mijn roeping was van die aard, dat ik, zonder doodzonde, mij daaraan niet zou hebben kunnen onttrekken. Wil ik dus bij mijn ambtsbediening niet geheel nutteloos blijven, dan moet ik iets doen waartoe de anderen niet verplicht zijn, namelijk het Evangelie prediken zonder beloning. Men zou zeer verkeerd te werk gaan en het teder gemoed van de apostel slecht begrijpen, als men op grond van deze uiteenzetting hem wilde toedichten dat hij door een poort van "overvloedige verdiensten" zich een voorrang zocht. Juist het tegendeel volgt uit onze plaats; wat anderen als een soort van overvloedige verdienste had kunnen voorkomen, stelt hij juist voor als een zaak, waartoe de genade, nog op het laatste uur aan hem geschonken, verplichtte. Wij merken in deze verklaring dezelfde ootmoed op en dezelfde aanklacht van zichzelf als in 1 Corinthians 15:8 v. Ephesians 3:8. 1 Timothy 1:15 v. Paulus stelt zich, wat de zedelijke waardering van zijn persoonlijke verhouding tot zijn verheven ambt aangaat, niet met de andere apostelen gelijk; daarom acht hij zich verplicht te doen wat deze niet verplicht waren, om daardoor de ernst en de diepte van zijn dankbaarheid voor de hem zo onverdiend ten deel geworden zaligheid en bediening bij het waarnemen van de laatste levenslang te bewijzen. Het woord in Matthew 10:8 : "u heeft het om niet ontvangen, geef het om niet", heeft voor hem nog een geheel andere betekenis dan voor zijn ambtgenoten en dit betuigt hij door afstand te doen van het recht, dat zijn ambt hem geeft en waarvan hier sprake is.

return to 'Top of Page'

Vers 18

18. Welk loon heb ik dan? Geen ander dan er ligt in de vreugde van het aanbieden van een dankoffer. Namelijk dat ik, het Evangelie verkondigend, afstand doe van alles wat een apostel toekomt en het Evangelie van Christus kosteloosstel, om mijn macht in het Evangelie niet te misbruiken (liever "verbruiken" (1 Corinthians 7:31). Een gebruiken van dat, waarop anderen hun dienst in het Evangelie het volle recht geeft, zou bij mijn eigenaardige verhouding tot het heilig ambt voor mij een verbruiken, een ongeoorloofd gebruik maken van het laatste zijn; ik moet integendeel handelen naar het woord in Luke 7:47

Deze verzen verklaren de persoonlijke verhouding van de apostel tot zijn ambt. Die is niet de gewone, die bij anderen bestaat, maar een bijzondere, een aan hem eigenaardige. De andere apostelen, door de Heere geroepen onder omstandigheden, die aan hen de keuze lieten, of zij Hem wilden volgen of niet, hebben door het vrijwillig op zich nemen van hun dienst aanspraak op de beloning, door de Heere aan deze dienst beloofd. Ik, zo wil Paulus zeggen, sta niet zoals zij. Mijn roeping was van die aard, dat ik, zonder doodzonde, mij daaraan niet zou hebben kunnen onttrekken. Wil ik dus bij mijn ambtsbediening niet geheel nutteloos blijven, dan moet ik iets doen waartoe de anderen niet verplicht zijn, namelijk het Evangelie prediken zonder beloning. Men zou zeer verkeerd te werk gaan en het teder gemoed van de apostel slecht begrijpen, als men op grond van deze uiteenzetting hem wilde toedichten dat hij door een poort van "overvloedige verdiensten" zich een voorrang zocht. Juist het tegendeel volgt uit onze plaats; wat anderen als een soort van overvloedige verdienste had kunnen voorkomen, stelt hij juist voor als een zaak, waartoe de genade, nog op het laatste uur aan hem geschonken, verplichtte. Wij merken in deze verklaring dezelfde ootmoed op en dezelfde aanklacht van zichzelf als in 1 Corinthians 15:8 v. Ephesians 3:8. 1 Timothy 1:15 v. Paulus stelt zich, wat de zedelijke waardering van zijn persoonlijke verhouding tot zijn verheven ambt aangaat, niet met de andere apostelen gelijk; daarom acht hij zich verplicht te doen wat deze niet verplicht waren, om daardoor de ernst en de diepte van zijn dankbaarheid voor de hem zo onverdiend ten deel geworden zaligheid en bediening bij het waarnemen van de laatste levenslang te bewijzen. Het woord in Matthew 10:8 : "u heeft het om niet ontvangen, geef het om niet", heeft voor hem nog een geheel andere betekenis dan voor zijn ambtgenoten en dit betuigt hij door afstand te doen van het recht, dat zijn ambt hem geeft en waarvan hier sprake is.

return to 'Top of Page'

Vers 19

19. Volgens dat woord gedraag ik mij ook in al het overige als apostel, afziende van elke aanspraak op levensonderhoud van de kant van de gemeente. Want omdat ik als de apostel van de Heere, die aan Hem, de Heere alleen verantwoordelijk ben (Galatians 2:6), van allen vrij was, heb ik mijzelf allen dienstbaar gemaakt, mij naar ieders behoeftein dienende zelfverloochening geschikt, opdat ik er niet maar enkelen, maar meer zou winnen voor Christus en Zijn rijk door hun bekering.

Deze afdeling staat met de voorgaande in verband door de gedachte dat het zijn regel is om van zijn recht geen gebruik te maken, alleen te geven en niet te nemen, zo ook zichzelf aan anderen over te geven, in plaats van die van zich afhankelijk te maken. Dit breidt hij nu nader uit en wel altijd met voorstelling van het doel van zijn handelwijze. Ten eerste (1 Corinthians 9:19) zegt hij in het algemeen, hoe hij met dat doel van zijn onafhankelijkheid afstand heeft gedaan en zich, omdat hij als apostel van geen mens afhing, evenwel afhankelijk van allen gemaakt heeft, zich naar hun gewoonten, vooroordelen enz. gericht heeft, zich dus uit de grootheid van apostolische macht tot de geringheid van een slaaf vernederd heeft.

Het "ik heb mijzelf aan allen dienstbaar gemaakt" staat treffend tegenover de vleselijke, Griekse vrijheidszin, die zich met de idee en het genot van de Christelijke vrijheid vermengde en zich ten onrechte met deze voedde.

Ieder, die voor anderen nuttig wil zijn, moet leren zich voor anderen tot een knecht te maken. Ook reeds voor het verstandig bestuur van zijn huis, laat staan van de gemeente van Christus, is het nodig dat de heer des huizes aller dienaar kan zijn. Als heer moet men wijsheid hebben alles goed in te richten, de orde te houden, als dienaar meer het welzijn van de ondergeschikten dan eigen gezag zoeken, zich naar anderen vrijwillig schikken, al wat zou kunnen ergeren vermijden. Wat men zonder gewetensbezwaar ten nutte van anderen kan doen, moet men graag doen en daarbij niet altijd op eigen vrijheid zien, of men het wel verschuldigd is, maar zich door de wet van Christus gedrongen overgeven, om als dienaar de lasten van anderen te dragen.

return to 'Top of Page'

Vers 19

19. Volgens dat woord gedraag ik mij ook in al het overige als apostel, afziende van elke aanspraak op levensonderhoud van de kant van de gemeente. Want omdat ik als de apostel van de Heere, die aan Hem, de Heere alleen verantwoordelijk ben (Galatians 2:6), van allen vrij was, heb ik mijzelf allen dienstbaar gemaakt, mij naar ieders behoeftein dienende zelfverloochening geschikt, opdat ik er niet maar enkelen, maar meer zou winnen voor Christus en Zijn rijk door hun bekering.

Deze afdeling staat met de voorgaande in verband door de gedachte dat het zijn regel is om van zijn recht geen gebruik te maken, alleen te geven en niet te nemen, zo ook zichzelf aan anderen over te geven, in plaats van die van zich afhankelijk te maken. Dit breidt hij nu nader uit en wel altijd met voorstelling van het doel van zijn handelwijze. Ten eerste (1 Corinthians 9:19) zegt hij in het algemeen, hoe hij met dat doel van zijn onafhankelijkheid afstand heeft gedaan en zich, omdat hij als apostel van geen mens afhing, evenwel afhankelijk van allen gemaakt heeft, zich naar hun gewoonten, vooroordelen enz. gericht heeft, zich dus uit de grootheid van apostolische macht tot de geringheid van een slaaf vernederd heeft.

Het "ik heb mijzelf aan allen dienstbaar gemaakt" staat treffend tegenover de vleselijke, Griekse vrijheidszin, die zich met de idee en het genot van de Christelijke vrijheid vermengde en zich ten onrechte met deze voedde.

Ieder, die voor anderen nuttig wil zijn, moet leren zich voor anderen tot een knecht te maken. Ook reeds voor het verstandig bestuur van zijn huis, laat staan van de gemeente van Christus, is het nodig dat de heer des huizes aller dienaar kan zijn. Als heer moet men wijsheid hebben alles goed in te richten, de orde te houden, als dienaar meer het welzijn van de ondergeschikten dan eigen gezag zoeken, zich naar anderen vrijwillig schikken, al wat zou kunnen ergeren vermijden. Wat men zonder gewetensbezwaar ten nutte van anderen kan doen, moet men graag doen en daarbij niet altijd op eigen vrijheid zien, of men het wel verschuldigd is, maar zich door de wet van Christus gedrongen overgeven, om als dienaar de lasten van anderen te dragen.

return to 'Top of Page'

Vers 20

20. En ik ben voor de Joden geworden als een Jood, ik heb Joodse gebruiken, dracht, kunst en wetenschap gevolgd, mij ook van de Joodse leervorm bediend (Acts 16:20; Acts 21:40, ; Acts 13:15, opdat ik de Joden winnen zou. Degenen die onder de wet zijn, die Joden, waarvan ik sprak, niet alleen wat hun nationale, maar ook wat hun godsdienstige eigenaardigheid aangaat, ben ik geworden als onder de wet zijnde, hoewel ik toch als Christen niet meer daaronder sta (Galatians 2:19). Ik heb mij aan de ceremoniën van de wet onderworpen (Acts 18:18; Acts 21:23) opdat ik degenen, die onder de wet zijn, winnen zou.

return to 'Top of Page'

Vers 20

20. En ik ben voor de Joden geworden als een Jood, ik heb Joodse gebruiken, dracht, kunst en wetenschap gevolgd, mij ook van de Joodse leervorm bediend (Acts 16:20; Acts 21:40, ; Acts 13:15, opdat ik de Joden winnen zou. Degenen die onder de wet zijn, die Joden, waarvan ik sprak, niet alleen wat hun nationale, maar ook wat hun godsdienstige eigenaardigheid aangaat, ben ik geworden als onder de wet zijnde, hoewel ik toch als Christen niet meer daaronder sta (Galatians 2:19). Ik heb mij aan de ceremoniën van de wet onderworpen (Acts 18:18; Acts 21:23) opdat ik degenen, die onder de wet zijn, winnen zou.

return to 'Top of Page'

Vers 21

21. a) Voor degenen, die zonder de wet zijn, de heidenen (Romans 2:12) ben ik geworden als zonder de wet zijnde, zodat ik bij voorkomende gevallen Joodse gewoonten, als bijvoorbeeld wat het gebruik van voedsel aangaat, heb nagelaten of mij van de Griekse wijze van voordracht heb bediend (Acts 17:22) (Voor God nochtans niet zonder de wet, maar voor Christus onder de wet, onderde wet, die Christus gesteld heeft, zodat ik hier alleen de ceremoniële wet bedoel), opdat ik degenen, die zonder de wet zijn, winnen zou.

a) Galatians 2:3.

return to 'Top of Page'

Vers 21

21. a) Voor degenen, die zonder de wet zijn, de heidenen (Romans 2:12) ben ik geworden als zonder de wet zijnde, zodat ik bij voorkomende gevallen Joodse gewoonten, als bijvoorbeeld wat het gebruik van voedsel aangaat, heb nagelaten of mij van de Griekse wijze van voordracht heb bediend (Acts 17:22) (Voor God nochtans niet zonder de wet, maar voor Christus onder de wet, onderde wet, die Christus gesteld heeft, zodat ik hier alleen de ceremoniële wet bedoel), opdat ik degenen, die zonder de wet zijn, winnen zou.

a) Galatians 2:3.

return to 'Top of Page'

Vers 22

22. a) Ik ben voor de zwakken in de Christelijke gemeenten (1 Corinthians 8:7, Romans 14:1; Romans 15:1. 1 Thessalonians 5:14. geworden als een zwakke, opdat ik de zwakken winnen zou en hen zou doen winnen in juiste kennis en in voor God welgevallige wandel. Voor allen, met wie ik te doen had, ben ik naar hun bijzondere toestand alles geworden, zodat ik mij gevoegd heb naar de meest onderscheiden omstandigheden, opdat ik immers enigen behouden zou.

a) 1 Corinthians 10:33. Galatians 6:1.

Paulus vertrouwt van de bekendheid, die zijn lezers over zijn karakter hebben, dat zij vanzelf zullen begrijpen dat hij in deze gehele voorstelling van zijn zich schikken geen onchristelijke accommodatie of zucht om mensen te behagen zullen zien, maar de praktische wijsheid van de ware Christelijke liefde en zelfverloochening in het leraarsambt (vgl. ook Galatians 1:10; Galatians 2:3-Galatians 2:5). Deze praktische wijsheid moet temeer beschouwd worden als vrucht van de ervaring onder de leiding van de Geest, hoe vuriger en beslister zijn temperament was en wie kan nagaan, hoeveel hij op deze weg heeft teweeg gebracht?

De vrome kan zich op verschillende wijzen voordoen; want niets is menigvuldiger dan de middelen en wegen van de goddelijke wijsheid en genade, om haar bedoelingen te volvoeren. Er is echter een groot onderscheid tussen het geoorloofde zich schikken van de Christen en de sluipwegen van de wereldwijzen.

Het grote doel van Paulus was niet slechts te onderwijzen, te verbeteren, maar ook te behouden. Alles wat hieraan te kort schoot zou hem hebben teleurgesteld; hij wilde de mensen vernieuwd zien van hart, verzekerd van de vergiffenis van hun zonden, geheiligd, in n woord "behouden". Hebben wij met al onze Christelijke werkzaamheden een minder doel ons voorgesteld? Laat ons dan onze wegen verbeteren; immers, wat zal het op de laatste groten dag baten dat wij de mensen onderwezen en hun de zedewet voorgehouden hebben, als zij voor God verschijnen zonder behouden te zijn. Onze kleren zullen met bloed bevlekt zijn, als wij ons leven lang naar een lager doel hebben gestreefd en vergeten hebben dat de mensen behoefte hebben aan verlossing. Paulus kende het verval van de natuurstaat van de mensen en daarom probeerde hij niet hen op te voeden, maar hen te behouden. Hij zag de mensen in de hel verzinkend en daarom sprak hij niet van hen te beschaven, maar hen van de toekomende toorn te behouden. Om hen de zaligheid te brengen gaf hij zich over met onvermoeide ijver aan de verkondiging van het Evangelie, heinde en verre, de mensen waarschuwend en smekend zich met God te laten verzoenen. Dringend waren zijn gebeden, onafgebroken zijn werk. Zielen te behouden was zijn levensdoel, zijn enige ijverzucht en hartstocht. Hij werd aller dienaar, zwoegde voor zijn geslacht en voelde een nameloos wee in zich, als hij het Evangelie niet verkondigde. Zijn eigen inzichten had hij graag feil om het vooroordeel te mijden; in onverschillige zaken gaf hij eigen wil gevangen en als men maar het Evangelie wilde aannemen opperde hij geen vragen over vormen of plechtigheden; het Evangelie was voor hem de ene alles beheersende zaak. Als hij slechts enigen mocht behouden, dan was hij voldaan. Deze was de kroon, waarnaar hij streefde, het enige en voldoende loon van al zijn arbeid en zelfverloochening.

return to 'Top of Page'

Vers 22

22. a) Ik ben voor de zwakken in de Christelijke gemeenten (1 Corinthians 8:7, Romans 14:1; Romans 15:1. 1 Thessalonians 5:14. geworden als een zwakke, opdat ik de zwakken winnen zou en hen zou doen winnen in juiste kennis en in voor God welgevallige wandel. Voor allen, met wie ik te doen had, ben ik naar hun bijzondere toestand alles geworden, zodat ik mij gevoegd heb naar de meest onderscheiden omstandigheden, opdat ik immers enigen behouden zou.

a) 1 Corinthians 10:33. Galatians 6:1.

Paulus vertrouwt van de bekendheid, die zijn lezers over zijn karakter hebben, dat zij vanzelf zullen begrijpen dat hij in deze gehele voorstelling van zijn zich schikken geen onchristelijke accommodatie of zucht om mensen te behagen zullen zien, maar de praktische wijsheid van de ware Christelijke liefde en zelfverloochening in het leraarsambt (vgl. ook Galatians 1:10; Galatians 2:3-Galatians 2:5). Deze praktische wijsheid moet temeer beschouwd worden als vrucht van de ervaring onder de leiding van de Geest, hoe vuriger en beslister zijn temperament was en wie kan nagaan, hoeveel hij op deze weg heeft teweeg gebracht?

De vrome kan zich op verschillende wijzen voordoen; want niets is menigvuldiger dan de middelen en wegen van de goddelijke wijsheid en genade, om haar bedoelingen te volvoeren. Er is echter een groot onderscheid tussen het geoorloofde zich schikken van de Christen en de sluipwegen van de wereldwijzen.

Het grote doel van Paulus was niet slechts te onderwijzen, te verbeteren, maar ook te behouden. Alles wat hieraan te kort schoot zou hem hebben teleurgesteld; hij wilde de mensen vernieuwd zien van hart, verzekerd van de vergiffenis van hun zonden, geheiligd, in n woord "behouden". Hebben wij met al onze Christelijke werkzaamheden een minder doel ons voorgesteld? Laat ons dan onze wegen verbeteren; immers, wat zal het op de laatste groten dag baten dat wij de mensen onderwezen en hun de zedewet voorgehouden hebben, als zij voor God verschijnen zonder behouden te zijn. Onze kleren zullen met bloed bevlekt zijn, als wij ons leven lang naar een lager doel hebben gestreefd en vergeten hebben dat de mensen behoefte hebben aan verlossing. Paulus kende het verval van de natuurstaat van de mensen en daarom probeerde hij niet hen op te voeden, maar hen te behouden. Hij zag de mensen in de hel verzinkend en daarom sprak hij niet van hen te beschaven, maar hen van de toekomende toorn te behouden. Om hen de zaligheid te brengen gaf hij zich over met onvermoeide ijver aan de verkondiging van het Evangelie, heinde en verre, de mensen waarschuwend en smekend zich met God te laten verzoenen. Dringend waren zijn gebeden, onafgebroken zijn werk. Zielen te behouden was zijn levensdoel, zijn enige ijverzucht en hartstocht. Hij werd aller dienaar, zwoegde voor zijn geslacht en voelde een nameloos wee in zich, als hij het Evangelie niet verkondigde. Zijn eigen inzichten had hij graag feil om het vooroordeel te mijden; in onverschillige zaken gaf hij eigen wil gevangen en als men maar het Evangelie wilde aannemen opperde hij geen vragen over vormen of plechtigheden; het Evangelie was voor hem de ene alles beheersende zaak. Als hij slechts enigen mocht behouden, dan was hij voldaan. Deze was de kroon, waarnaar hij streefde, het enige en voldoende loon van al zijn arbeid en zelfverloochening.

return to 'Top of Page'

Vers 23

23. En dit doe ik omwille van het Evangelie, opdat dit overal ingang en opname vind, opdat ik het met hen, die ik daarvoor win, ook deelachtig zou worden, namelijk dezaligheid en de schatten, die het hier beneden reeds geeft en voor de toekomst belooft.

Merk de ootmoed van de uitdrukking op. Hij, die meer gearbeid heeft dan allen, heeft toch alleen voor zichzelf de zaligheid met de gelovigen gemeen, hij heeft geen hoger loon op het oog.

Met deze woorden, die de beste verklaring van 1 Corinthians 9:15-1 Corinthians 9:18 geven, gaat de apostel nu reeds tot het volgende over. Hij toont aan hoe het geenszins iedereen vrij staat of hij ook met zodanige zelfverloochening van zijn recht afstand doen, of wel daarop onverzettelijk zal blijven staan. Hijzelf verloochent zich op deze manier om het Evangelie om de daarvoor beloofde zegeningen deelachtig te kunnen worden.

Waar men het Evangelie en zijn kracht en zijn zegen en zijn dierbare beloften wil verkrijgen, daar maakt men er geen bezwaar om af te dalen, evenals de Zoon van God in Zijn vernedering tot ons heeft gedaan.

c. 1 Corinthians 9:24-1 Corinthians 10:13. De apostel wekt de Korinthiërs op zijn grondstellingen in beoefening te brengen. Ieder gelovige toch moet naar de omstandigheden, waarin hij leeft, zichzelf verloochenen. Paulus vergelijkt het leven van de Christen met een wedloop, zoals die bij de grote Griekse feesten, ook op de Isthmus, in de nabijheid van Korinthe, op bepaalde tijden geregeld werden gehouden. De Christenen mogen het niet laten bij het lopen naar het doel, maar zij moeten de overwinnaar, die werkelijk het loon ontvangt tot voorbeeld nemen en om een loper te kunnen worden, die een goed uitzicht op de prijs heeft, daartoe behoort volgens het oordeel van de Griekse lopers een grote zelfverloochening. De apostel haalt nog een ander voorbeeld uit die wedstrijden aan: het vuistgevecht. Hij stelt het lichaam, dat orgaan van lagere begeerten, voor als de tegenstander, die men door vuistslagen moet overmeesteren en als overwinnaar zich tot knecht moet maken. Zijn rede wordt steeds ernstiger en dringender als hij hierop nader spreekt over het waarschuwend voorbeeld van het Israël, dat van Egypte naar Kanan reisde. Hierdoor wijst hij aan dat het niet genoeg is genade te hebben ontvangen, maar dat men daarin moet blijven tot aan het einde, om niet van het ene vallen tot het andere te komen en altijd dieper in het verderf te storten en ten slotee geheel verloren te gaan.

EPISTEL OP ZONDAG SEPTUAGESIMA Omdat de geestelijkheid reeds met deze zondag haar vasten beginnen moest, verkreeg die in de mond van het volk de naam van "Herenvasten", ter onderscheiding van de vastenstijd van het volk, die met aswoensdag begint. In deze brief nu vermaant de apostel, zich beroepend op zijn eigen voorbeeld, tot het worstelen om de onvergankelijke kroon, bijzonder wijzende op de plicht om het lichaam in bedwang te houden.

Dadelijk bij het intreden van de vastentijd wordt ons zeer nadrukkelijk gezegd: "niets baat u, als u niet echt strijdt tegen eigen vlees en bloed; de Heere heeft Zijn vlees geofferd aan het hout, u moet uw vlees ook offeren, doden. "

De zelfverloochenende liefde, die graag van haar recht en haar vrijheid terwille van de naaste afstand doet, heeft de apostel zijn lezers aanbevolen. Hij heeft hen erop gewezen hoe hij zelf uit zuivere liefde tot hen in velerlei opzichten geen gebruik heeft gemaakt van zijn recht en zijn macht, hem als apostel van Jezus Christus gegeven, opdat hij hun zielen voor het Evangelie zou winnen. Hij houdt hen voor hoe het einddoel van zijn arbeid is, dat hij tegelijk met hen de zaligheid verkrijgt, die in het Evangelie van Christus aan allen wordt aangeboden. In onze afdeling gaat hij er nu toe over om de lezers als navolgingswaardig voorbeeld voor te stellen wat hij zich heeft getroost en hoe hij alles op zich heeft genomen, om de zaligheid niet te verliezen. Hij vergelijkt het leven van de Christen met een strijd, waarin ernstige zelfverloochening moet plaats hebben, zal men de overwinning behalen. De hoge ernst van het leven van de Christens: het is zo ernstig 1) om de verloochening, die het eist; 2) om de strijd, die het brengt; 3) om het oordeel, waarmee het eindigt.

Loopt u om het loon van de aarde of om de kroon van de hemel? 1) Daar is het een vergankelijke krans, hier een onvergankelijk kleinood; 2) daar kan slechts n winnen, hier mag ieder hopen: 3) daar is de weg breed, hier loopt men binnen goddelijke perken; 4) daar is de prijs onzeker, hier is die voor de getrouwe strijder zeker.

De betekenis van de heilige sacramenten voor de loop en strijd van de Christen: 1) de doop stelt de Christen aan het begin van de weg en maakt hem geschikt tot de loop naar het doel; 2) het avondmaal verkwikt de Christen in zijn lopen naar het doel en geeft hem kracht tot de zegerijke strijd; 3) doop en avondmaal beide brengen de Christen alleen dan tot het doel, in zoverre hij de genade, die zij ons verzekeren, getrouw gebruikt tot een juiste loop en een ware strijd.

"Loop zo, dat u de prijs mag verkrijgen. " Wij beschouwen 1) de grenzen, waarbinnen de Christen om de prijs loopt; 2) de juiste manier van lopen; 3) de prijs, waarvoor wij moeten lopen.

Het beeld van een strijder van God: 1) waarnaar een strijder van God moet zoeken; 2) waarvan hij zich moet onthouden; en 3) hoe hij moet strijden.

Ons leven hier beneden een loop, een strijd, een pelgrimsreis; 1) een prijs is ons voorgehouden, waaromn wij moeten lopen; 2) een kroon wordt ons bewaard, die wij moeten winnen; 3) een hemels Kanan is ons beloofd, waarheen wij moeten streven.