Matthew 10 - Bijbelverkaring van Matthew Henry - Bible Commentaries

Inleiding

Bijbelverkaring van Matthew Henry, MATTHES 10

Dit hoofdstuk is als ene bevestigingsrede, die onze Heere Jezus heeft uitgesproken, toen Hij twaalf Zijner discipelen tot den rang en waardigheid van apostelen heeft verhoogd. Aan het einde van het vorige hoofdstuk had Hij hen en anderen opgewekt, om te bidden, dat God arbeiders zou uitzenden, en hier hebben wij de onmiddellijke verhoring van dat gebed, terwijl zij nog spreken, hoort Hij en antwoordt Hij. Waar wij, naar Christus voorschrift, om bidden, zal ons gegeven worden. Nu hebben wij hier I de algemene opdracht die hun is gegeven, Matthew 10:1.

II. De namen der personen, aan wie deze opdracht gegeven werd, Matthew 10:2.

III. De aanwijzingen, die hun gegeven werden, en die zeer volledig waren:

1. Betreffende den dienst door hen te verrichten, hun prediking, hun doen van wonderen, tot wie zij zich moesten wenden, hoe zij zich hadden te gedragen, en op wat wijze zij te werk moesten gaan, Matthew 10:5 -Matthew 10:15.

2. Betreffende het lijden, dat zij zullen hebben te verduren. Er wordt hun gezegd wat zij zullen hebben te lijden en van wie. Er wordt hun raad gegeven hoe te handelen als zij vervolgd worden, en zij worden aangemoedigd om goedsmoeds te zijn onder hun lijden, Matthew 10:16. Deze dingen, hoewel oorspronkelijk bestemd tot leiding en bestuur der apostelen, zijn van nut voor al de dienstknechten van Christus, met wie Christus is door Zijn woord, en met wie Hij altijd zal blijven tot de voleinding der wereld.

return to 'Top of Page'

Inleiding

Bijbelverkaring van Matthew Henry, MATTHES 10

Dit hoofdstuk is als ene bevestigingsrede, die onze Heere Jezus heeft uitgesproken, toen Hij twaalf Zijner discipelen tot den rang en waardigheid van apostelen heeft verhoogd. Aan het einde van het vorige hoofdstuk had Hij hen en anderen opgewekt, om te bidden, dat God arbeiders zou uitzenden, en hier hebben wij de onmiddellijke verhoring van dat gebed, terwijl zij nog spreken, hoort Hij en antwoordt Hij. Waar wij, naar Christus voorschrift, om bidden, zal ons gegeven worden. Nu hebben wij hier I de algemene opdracht die hun is gegeven, Matthew 10:1.

II. De namen der personen, aan wie deze opdracht gegeven werd, Matthew 10:2.

III. De aanwijzingen, die hun gegeven werden, en die zeer volledig waren:

1. Betreffende den dienst door hen te verrichten, hun prediking, hun doen van wonderen, tot wie zij zich moesten wenden, hoe zij zich hadden te gedragen, en op wat wijze zij te werk moesten gaan, Matthew 10:5 -Matthew 10:15.

2. Betreffende het lijden, dat zij zullen hebben te verduren. Er wordt hun gezegd wat zij zullen hebben te lijden en van wie. Er wordt hun raad gegeven hoe te handelen als zij vervolgd worden, en zij worden aangemoedigd om goedsmoeds te zijn onder hun lijden, Matthew 10:16. Deze dingen, hoewel oorspronkelijk bestemd tot leiding en bestuur der apostelen, zijn van nut voor al de dienstknechten van Christus, met wie Christus is door Zijn woord, en met wie Hij altijd zal blijven tot de voleinding der wereld.

return to 'Top of Page'

Verzen 1-3

Mattheus 10:1-3

Hier wordt ons gezegd wie het waren, die Christus als Zijne apostelen, of gezanten, heeft aangesteld. Zij waren Zijne discipelen, Matthew 10:1. Enigen tijd te voren had hij hen geroepen om Zijne discipelen te zijn, Zijne onmiddellijke volgelingen en voortdurende metgezellen, en toen had Hij hun gezegd, dat zij tot vissers der mensen gemaakt zouden worden, welke belofte Hij nu vervulde. Gewoonlijk wordt eer en genade door Christus trapsgewijze geschonken, het licht daarvan, zal, evenals het licht van den morgen, voortgaan en lichten tot den vollen dag toe. Dit alles geschiedde, terwijl Christus deze twaalf hield:

1. Als in een proeftijd. Hoewel Hij weet wat in den mens is, hoewel Hij van den beginne wist wat in hen was, John 6:70, heeft Hij toch die wijze van doen gevolgd, ten einde een voorbeeld te geven aan Zijne kerk. Daar de bediening des woords ene zaak is van groot vertrouwen, is het nodig en betamelijk, dat de mensen eerst een proeftijd doormaken, eer hun dit ambt wordt toevertrouwd. Dat zij "eerst beproefd worden", 1 Timothy 3:10. Daarom moet aan niemand haastelijk de handen opgelegd worden, hij worde eerst als kandidaat of proponent nauwkeurig onderzocht en nagegaan, 1 Timothy 5:22.

2. In een staat van voorbereiding. Hij heeft hen geschikt gemaakt voor hun groot werk. Zij, die door Christus tot enigerlei werk worden geroepen, worden eerst door Hem, in zekere mate, er toe bekwaam gemaakt, Hij bereidde hen er toe, door hen te roepen om met en bij Hem te zijn. De beste toebereiding voor het werk van den Evangeliedienst is Jezus te kennen en gemeenschap met Hem te oefenen. Zij, die Christus willen dienen, moeten eerst met Hem zijn, John 12:16. Christus is niet slechts geopenbaard aan Paulus, maar in Paulus, eer deze Hem ging prediken onder de Heidenen, Galatians 1:16. Door de werkzaamheid van een levend geloof en de veelvuldige oefening van gebed en overpeinzing, moet die gemeenschap met Christus worden verkregen en onderhouden, welke vereist wordt om bekwaam en bevoegd te zijn tot het werk der Evangeliebediening. Hij heeft hen ook toebereid door hen te onderwijzen, zij waren bij Hem als leerlingen ter schole, en Hij gaf hun bijzonder onderwijs, behalve nog het onderwijs, dat zij ontvingen uit Zijne openbare prediking. Hij opende hun de Schriften, en Hij opende hun verstand om de Schriften te verstaan. Aan hen was het gegeven de verborgenheid te verstaan van het koninkrijk Gods, en aan hen was die verborgenheid helder en duidelijk gemaakt. Zij, die voornemens zijn leraren te worden, moeten eerst leerlingen zijn, zij moeten ontvangen om te kunnen geven. Zij moeten bekwaam zijn om anderen te leren. 2 Timothy 2:2. Eerst moeten hun de Evangeliewaarheden zijn overgegeven, eer zij de opdracht ontvangen, om Evangeliedienaren te zijn. Aan mensen het gezag te verlenen om anderen te onderwijzen, die er de bekwaamheid niet toe hebben, is ene bespotting van God en van de kerk, het is "boodschappen te zenden door de hand van een zot", Ecclesiastes 26:6. Christus heeft Zijne discipelen onderwezen, eer Hij hen uitzond, Matthew 5:2, daarna, toen Hij hun opdracht heeft uitgebreid, heeft Hij hun ook ruimere instructies, of aanwijzingen gegeven, Acts 1:3.

II. Waarin de opdracht bestond, die Hij hun gaf. "Hij riep hen tot zich" Matthew 10:1. Te voren had Hij hen geroepen, om achter Hem te komen en Hem te volgen, nu riep Hij hen tot zich, liet Hij hen toe tot inniger vertrouwelijkheid, en wilde Hij niet, dat zij zich, als tot nu toe, op een afstand van Hem zouden houden. Zij, die zich vernederen, zullen aldus verhoogd worden. Onder de wet werd van de priesters gezegd, dat zij dichter tot God naderden dan het volk, hetzelfde kan gezegd worden van de Evangeliedienaren, zij worden geroepen om tot Christus te naderen, hetgeen ene grote eer is, maar tevens iets zeer ontzagwekkends, daar zij zich moeten herinneren, dat Christus in hen, die tot Hem naderen, geheiligd wil worden. Het is opmerkelijk, dat, toen de discipelen onderwezen moesten worden, zij eigener beweging tot Christus zijn gekomen, Matthew 5:1, maar dat Hij, nu zij geordend, dat is, tot hun ambt ingewijd moesten worden, hen tot zich riep. Het betaamt den discipelen van Christus om meer genegen te zijn zelf onderwezen te worden, dan anderen te onderwijzen. In het besef onzer eigene onwetendheid, moeten wij alle gelegenheden waarnemen om te leren, en in datzelfde besef moeten wij wachten op ene roeping, ene duidelijke roeping, eer wij het op ons nemen anderen te onderwijzen, want niemand behoort zich die ere aan te matigen. Hij gaf hun macht, exousian, gezag, om in Zijn naam de mensen tot gehoorzaamheid te brengen, en ter bevestiging van dat gezag, ook de duivelen tot onderwerping te brengen. Alle rechtmatig gezag is ontleend aan den Heere Jezus Christus. Hem is, zonder beperking, alle macht gegeven, en de ondergeschikte, de mindere machten, zijn door Hem verordineerd. Een deel van Zijne eer is op Zijne dienstknechten gelegd, zoals Mozes een deel van Zijne eer op Jozua heeft doen overgaan. Het is een onloochenbaar bewijs van de volheid der macht, door Christus gebruikt als Middelaar, dat Hij een deel Zijner macht kon mededelen aan hen, die Hij in Zijn dienst gebruikte, en hen in staat stelde, om, in Zijn naam, dezelfde wonderen te werken, die Hij gewerkt heeft. Hij gaf hun "macht over de onreine geesten", en "om alle ziekte en alle kwalen te genezen." Het doel van het Evangelie is den duivel te overwinnen en de wereld te genezen. Deze predikers werden uitgezonden, ontbloot van alle uiterlijke voordelen om hen ingang te doen vinden, zij hadden geen rijkdom, gene geleerdheid, gene titels of eerbewijzingen, en hun uitwendig voorkomen was niet geschikt om der wereld eerbied af te dwingen. Daarom was het nodig, dat Zij toegerust werden met ene buitengewone macht, die hen boven de schriftgeleerden verhief. Hij gaf hun "macht over de onreine geesten om dezelve uit te werpen". De macht, die aan de dienstknechten van Christus gegeven is, is gericht tegen den duivel en zijn rijk. Als "onreine geest" werkt de duivel zowel in dwaalleringen, Revelation 16:13, als in een goddeloos en ontuchtig leven, 2 Peter 2:10. En ten opzichte van die beide zaken is den Evangeliedienaars een last tegen hem opgedragen. Christus gaf hun macht hem uit te werpen uit de lichamen der mensen, maar dit was om het verderf, den ondergang aan te duiden van zijn geestelijk koninkrijk, en alle de werken van den duivel, tot welk doeleinde de Zoon des mensen geopenbaard is geworden. Hij gaf hun macht "om alle ziekte en alle kwalen te genezen". Hij machtigde hen om wonderen te doen ter bevestiging van hun leer, om te bewijzen, dat zij uit God was: en zij moesten nuttige wonderen werken om dit helder en duidelijk te maken, te bewijzen, dat het niet alleen "een getrouw woord was", maar ook "alle aanneming waardig", dat het doel van het Evangelie is te genezen en te behouden. Velen van de wonderen door Mozes gewrocht, waren ter verwoesting, de wonderen, die Mohammed beweerde te doen, hadden praal en pracht ten doel, maar de wonderen die Christus heeft gedaan, en die Hij Zijne apostelen machtigde te doen, dienden allen tot stichting, en bewezen Hem te zijn, niet slechts de grote Leraar en Leider, maar ook de grote Verlosser der wereld. Let op den nadruk, die hier gelegd is op de uitgebreidheid der macht, die hun gegeven is over "alle ziekte en alle kwalen" zonder uitzondering zelfs van die, welke ongeneeslijk worden geacht. In de genade van het Evangelie is een balsem voor elke wond, een geneesmiddel tegen elke ziekte. Gene geestelijke ziekte, zo kwaadaardig, of zo ingeworteld, of er is genoegzaamheid van macht in Christus om haar te genezen. Laat dus niemand zeggen, dat er gene hope is, dat de breuke zo groot is als de zee, en niet geheeld kan worden.

III. Het getal en de namen van hen, die deze opdracht ontvingen. Zij werden aangesteld als apostelen, dat is: boden. De woorden "engel" en "apostel" hebben dezelfde betekenis, n.l.: uitgezondene op ene boodschap, of gezant. Alle getrouwe leraren zijn door Christus gezonden, maar die het eerst, en onmiddellijk door Hem gezonden waren, worden zeer bijzonder apostelen genoemd, zij waren de eerste staatsministers in Zijn koninkrijk. Toch was dit slechts als de kindsheid van hun ambt en bediening, maar het was "als Hij opgevaren is in de hoogte", dat Hij "sommigen tot apostelen heeft gegeven," Ephesians 4:11. Christus zelf wordt een Apostel genoemd. Hebrews 3:1, want Hij was gezonden door den Vader, en alzo heeft Hij hen gezonden, John 20:21. De profeten werden boden Gods genoemd. Hun aantal was twaalf, heen wijzende naar het getal der stammen Israël's en de zonen van Jakob, die de aartsvaders dezer stammen zijn geweest. De Evangelie-kerk moet het Israël Gods zijn, de Joden moeten het eerst uitgenodigd worden om zich bij die kerk te voegen, de apostelen moeten de geestelijke vaders zijn, die voor Christus een heilig zaad verwekken. Het Israël naar den vleze moet verworpen worden vanwege zijn ongeloof, daarom zijn deze twaalf bestemd om de vaders te worden van een ander Israël. Door hun leer zullen deze twaalf de twaalf stammen Israël's oordelen, Luke 23:30. Dezen waren de twaalf sterren, die de kroon der kerk vormden, Revelation 12:1, de twaalf fondamenten van het nieuwe Jeruzalem, Revelation 21:12, Revelation 21:14, afgeschaduwd door het type der twaalf edelgesteenten op den borstlap van Aron, de twaalf broden op de tafel der toonbroden en de twaalf waterfonteinen te Elim. Dit was de vermaarde rechtbank der gezworenen, -en om deze jury tot ene grote jury te maken, is Paulus er aan toegevoegd-die de rechtszaken had te onderzoeken tussen den Koning der koningen en het menselijk geslacht, en in dit hoofdstuk nu wordt hun de opdracht daartoe gegeven door Hem, aan wie "al het oordeel is overgegeven". Hun namen worden hier vermeld, en dit is hun ene ere, toch hadden zij meer reden zich hierin te verblijden, dat hun namen geschreven zijn in de hemelen, Luke 10:20, terwijl de hoge en machtige namen van de groten der aarde in het stof begraven zijn. Van sommigen dezer twaalf apostelen zegt de Schrift ons niets meer dan hun naam, zoals Bartholomes en Simon Kananites, en toch waren zij trouwe dienstknechten van Christus en Zijne kerk. Alle goede en getrouwe dienst- knechten van Christus zijn niet even vermaard, en hun daden niet even bekend. Zij worden paarsgewijze genoemd, want in het eerst werden zij twee aan twee uitgezonden, omdat twee beter zijn dan een. Zij konden elkaar van dienst zijn, en hierdoor ook van meer dienst aan Christus en de zielen. Wat de een vergat, kon de ander in herinnering brengen, en "uit den mond van twee getuigen zal alle woord bestaan". Drie paren van hen waren broeders: Petrus en Andreas, Jakobus en Johannes, de andere Jakobus en Lebbes. Onder bloedverwanten behoren vriendschap en gemeenschap aangekweekt en onderhouden te worden, en dienstbaar gemaakt aan den Godsdienst. Het is kostelijk als broeders naar het vlees ook broeders worden door genade en deze tweeërlei banden elkaar versterken. Petrus wordt het eerst genoemd, omdat hij het eerst was geroepen, of omdat hij het voortvarendste was onder hen, en zich bij alle gelegenheden tot hun woordvoerder maakte, en ook omdat hij de apostel der besnijdenis zou zijn. Dit gaf hem echter geen macht of gezag over de anderen, ook is er niet het minste bewijs, dat hem over dezen heiligen kring van broeders oppermacht was gegeven, of dat hij zich die over hen heeft aangematigd. Mattheus, de schrijver van dit Evangelie, is hier saamgevoegd met Thomas, Matthew 10:3, maar ten opzichte van twee zaken is hier verschil van hetgeen door Markus en Lukas bericht wordt. Mark 3:18, Lucas 6:15. D r wordt Mattheus het eerst genoemd, en naar die volgorde schijnt hij voor Thomas geordend te zijn, maar hier, in de lijst, die hij zelf geeft, wordt Thomas het eerst vermeld. Het betaamt den discipelen van Christus den een den ander uitnemender te achten dan zich zelven. D r wordt hij alleen Mattheus genoemd, hier, Mattheus de tollenaar, of ontvanger van in- en uitgaande rechten, die van dit beruchte ambt geroepen werd om een apostel te zijn. Het is goed voor hen, die door Christus bevorderd zijn in ere "den rotssteen te aanschouwen, waar zij uit gehouwen zijn", dikwijls te gedenken aan hetgeen zij geweest zijn, voordat Christus hen riep, opdat dit hen nederig houde, en de genade Gods des te meer worde verheerlijkt. Mattheus de apostel is Mattheus de tollenaar geweest. Simon wordt de Kananiet, of liever de Kanite, genoemd, van Kana in Galilea, waar hij waarschijnlijk was geboren, of Simon Zelotes, dat is: de ijveraar, hetgeen naar sommiger mening de betekenis is van Kananites. Judas Iskariot wordt altijd het laatst genoemd met het brandmerk op zijn naam "Die Hem ook verraden heeft", hetgeen aanduidt, dat Christus van den beginne af geweten heeft, welk een nietswaardige hij was, dat hij een duivel had, en een verrader zou blijken te zijn. Toch heeft Christus hem onder de apostelen opgenomen, opdat het gene verbazing zou teweegbrengen in Zijne kerk en gene ontmoediging, indien te eniger tijd de ergste schanddaden gepleegd worden ook in het beste gezelschap, in den voortreffelijksten kring van mensen. Er zijn zulke schandvlekken geweest in onze liefdemaaltijden, er was onkruid onder de tarwe, er waren wolven onder de schapen, maar er komt een dag van ontdekking en van afscheiding, wanneer de geveinsden ontmaskerd en verwijderd zullen worden. Het heeft noch aan het apostelschap noch aan de apostelen gedeerd, dat Judas een der twaalven geweest is, zolang zijne boosheid niet in het licht is getreden.

return to 'Top of Page'

Verzen 1-3

Mattheus 10:1-3

Hier wordt ons gezegd wie het waren, die Christus als Zijne apostelen, of gezanten, heeft aangesteld. Zij waren Zijne discipelen, Matthew 10:1. Enigen tijd te voren had hij hen geroepen om Zijne discipelen te zijn, Zijne onmiddellijke volgelingen en voortdurende metgezellen, en toen had Hij hun gezegd, dat zij tot vissers der mensen gemaakt zouden worden, welke belofte Hij nu vervulde. Gewoonlijk wordt eer en genade door Christus trapsgewijze geschonken, het licht daarvan, zal, evenals het licht van den morgen, voortgaan en lichten tot den vollen dag toe. Dit alles geschiedde, terwijl Christus deze twaalf hield:

1. Als in een proeftijd. Hoewel Hij weet wat in den mens is, hoewel Hij van den beginne wist wat in hen was, John 6:70, heeft Hij toch die wijze van doen gevolgd, ten einde een voorbeeld te geven aan Zijne kerk. Daar de bediening des woords ene zaak is van groot vertrouwen, is het nodig en betamelijk, dat de mensen eerst een proeftijd doormaken, eer hun dit ambt wordt toevertrouwd. Dat zij "eerst beproefd worden", 1 Timothy 3:10. Daarom moet aan niemand haastelijk de handen opgelegd worden, hij worde eerst als kandidaat of proponent nauwkeurig onderzocht en nagegaan, 1 Timothy 5:22.

2. In een staat van voorbereiding. Hij heeft hen geschikt gemaakt voor hun groot werk. Zij, die door Christus tot enigerlei werk worden geroepen, worden eerst door Hem, in zekere mate, er toe bekwaam gemaakt, Hij bereidde hen er toe, door hen te roepen om met en bij Hem te zijn. De beste toebereiding voor het werk van den Evangeliedienst is Jezus te kennen en gemeenschap met Hem te oefenen. Zij, die Christus willen dienen, moeten eerst met Hem zijn, John 12:16. Christus is niet slechts geopenbaard aan Paulus, maar in Paulus, eer deze Hem ging prediken onder de Heidenen, Galatians 1:16. Door de werkzaamheid van een levend geloof en de veelvuldige oefening van gebed en overpeinzing, moet die gemeenschap met Christus worden verkregen en onderhouden, welke vereist wordt om bekwaam en bevoegd te zijn tot het werk der Evangeliebediening. Hij heeft hen ook toebereid door hen te onderwijzen, zij waren bij Hem als leerlingen ter schole, en Hij gaf hun bijzonder onderwijs, behalve nog het onderwijs, dat zij ontvingen uit Zijne openbare prediking. Hij opende hun de Schriften, en Hij opende hun verstand om de Schriften te verstaan. Aan hen was het gegeven de verborgenheid te verstaan van het koninkrijk Gods, en aan hen was die verborgenheid helder en duidelijk gemaakt. Zij, die voornemens zijn leraren te worden, moeten eerst leerlingen zijn, zij moeten ontvangen om te kunnen geven. Zij moeten bekwaam zijn om anderen te leren. 2 Timothy 2:2. Eerst moeten hun de Evangeliewaarheden zijn overgegeven, eer zij de opdracht ontvangen, om Evangeliedienaren te zijn. Aan mensen het gezag te verlenen om anderen te onderwijzen, die er de bekwaamheid niet toe hebben, is ene bespotting van God en van de kerk, het is "boodschappen te zenden door de hand van een zot", Ecclesiastes 26:6. Christus heeft Zijne discipelen onderwezen, eer Hij hen uitzond, Matthew 5:2, daarna, toen Hij hun opdracht heeft uitgebreid, heeft Hij hun ook ruimere instructies, of aanwijzingen gegeven, Acts 1:3.

II. Waarin de opdracht bestond, die Hij hun gaf. "Hij riep hen tot zich" Matthew 10:1. Te voren had Hij hen geroepen, om achter Hem te komen en Hem te volgen, nu riep Hij hen tot zich, liet Hij hen toe tot inniger vertrouwelijkheid, en wilde Hij niet, dat zij zich, als tot nu toe, op een afstand van Hem zouden houden. Zij, die zich vernederen, zullen aldus verhoogd worden. Onder de wet werd van de priesters gezegd, dat zij dichter tot God naderden dan het volk, hetzelfde kan gezegd worden van de Evangeliedienaren, zij worden geroepen om tot Christus te naderen, hetgeen ene grote eer is, maar tevens iets zeer ontzagwekkends, daar zij zich moeten herinneren, dat Christus in hen, die tot Hem naderen, geheiligd wil worden. Het is opmerkelijk, dat, toen de discipelen onderwezen moesten worden, zij eigener beweging tot Christus zijn gekomen, Matthew 5:1, maar dat Hij, nu zij geordend, dat is, tot hun ambt ingewijd moesten worden, hen tot zich riep. Het betaamt den discipelen van Christus om meer genegen te zijn zelf onderwezen te worden, dan anderen te onderwijzen. In het besef onzer eigene onwetendheid, moeten wij alle gelegenheden waarnemen om te leren, en in datzelfde besef moeten wij wachten op ene roeping, ene duidelijke roeping, eer wij het op ons nemen anderen te onderwijzen, want niemand behoort zich die ere aan te matigen. Hij gaf hun macht, exousian, gezag, om in Zijn naam de mensen tot gehoorzaamheid te brengen, en ter bevestiging van dat gezag, ook de duivelen tot onderwerping te brengen. Alle rechtmatig gezag is ontleend aan den Heere Jezus Christus. Hem is, zonder beperking, alle macht gegeven, en de ondergeschikte, de mindere machten, zijn door Hem verordineerd. Een deel van Zijne eer is op Zijne dienstknechten gelegd, zoals Mozes een deel van Zijne eer op Jozua heeft doen overgaan. Het is een onloochenbaar bewijs van de volheid der macht, door Christus gebruikt als Middelaar, dat Hij een deel Zijner macht kon mededelen aan hen, die Hij in Zijn dienst gebruikte, en hen in staat stelde, om, in Zijn naam, dezelfde wonderen te werken, die Hij gewerkt heeft. Hij gaf hun "macht over de onreine geesten", en "om alle ziekte en alle kwalen te genezen." Het doel van het Evangelie is den duivel te overwinnen en de wereld te genezen. Deze predikers werden uitgezonden, ontbloot van alle uiterlijke voordelen om hen ingang te doen vinden, zij hadden geen rijkdom, gene geleerdheid, gene titels of eerbewijzingen, en hun uitwendig voorkomen was niet geschikt om der wereld eerbied af te dwingen. Daarom was het nodig, dat Zij toegerust werden met ene buitengewone macht, die hen boven de schriftgeleerden verhief. Hij gaf hun "macht over de onreine geesten om dezelve uit te werpen". De macht, die aan de dienstknechten van Christus gegeven is, is gericht tegen den duivel en zijn rijk. Als "onreine geest" werkt de duivel zowel in dwaalleringen, Revelation 16:13, als in een goddeloos en ontuchtig leven, 2 Peter 2:10. En ten opzichte van die beide zaken is den Evangeliedienaars een last tegen hem opgedragen. Christus gaf hun macht hem uit te werpen uit de lichamen der mensen, maar dit was om het verderf, den ondergang aan te duiden van zijn geestelijk koninkrijk, en alle de werken van den duivel, tot welk doeleinde de Zoon des mensen geopenbaard is geworden. Hij gaf hun macht "om alle ziekte en alle kwalen te genezen". Hij machtigde hen om wonderen te doen ter bevestiging van hun leer, om te bewijzen, dat zij uit God was: en zij moesten nuttige wonderen werken om dit helder en duidelijk te maken, te bewijzen, dat het niet alleen "een getrouw woord was", maar ook "alle aanneming waardig", dat het doel van het Evangelie is te genezen en te behouden. Velen van de wonderen door Mozes gewrocht, waren ter verwoesting, de wonderen, die Mohammed beweerde te doen, hadden praal en pracht ten doel, maar de wonderen die Christus heeft gedaan, en die Hij Zijne apostelen machtigde te doen, dienden allen tot stichting, en bewezen Hem te zijn, niet slechts de grote Leraar en Leider, maar ook de grote Verlosser der wereld. Let op den nadruk, die hier gelegd is op de uitgebreidheid der macht, die hun gegeven is over "alle ziekte en alle kwalen" zonder uitzondering zelfs van die, welke ongeneeslijk worden geacht. In de genade van het Evangelie is een balsem voor elke wond, een geneesmiddel tegen elke ziekte. Gene geestelijke ziekte, zo kwaadaardig, of zo ingeworteld, of er is genoegzaamheid van macht in Christus om haar te genezen. Laat dus niemand zeggen, dat er gene hope is, dat de breuke zo groot is als de zee, en niet geheeld kan worden.

III. Het getal en de namen van hen, die deze opdracht ontvingen. Zij werden aangesteld als apostelen, dat is: boden. De woorden "engel" en "apostel" hebben dezelfde betekenis, n.l.: uitgezondene op ene boodschap, of gezant. Alle getrouwe leraren zijn door Christus gezonden, maar die het eerst, en onmiddellijk door Hem gezonden waren, worden zeer bijzonder apostelen genoemd, zij waren de eerste staatsministers in Zijn koninkrijk. Toch was dit slechts als de kindsheid van hun ambt en bediening, maar het was "als Hij opgevaren is in de hoogte", dat Hij "sommigen tot apostelen heeft gegeven," Ephesians 4:11. Christus zelf wordt een Apostel genoemd. Hebrews 3:1, want Hij was gezonden door den Vader, en alzo heeft Hij hen gezonden, John 20:21. De profeten werden boden Gods genoemd. Hun aantal was twaalf, heen wijzende naar het getal der stammen Israël's en de zonen van Jakob, die de aartsvaders dezer stammen zijn geweest. De Evangelie-kerk moet het Israël Gods zijn, de Joden moeten het eerst uitgenodigd worden om zich bij die kerk te voegen, de apostelen moeten de geestelijke vaders zijn, die voor Christus een heilig zaad verwekken. Het Israël naar den vleze moet verworpen worden vanwege zijn ongeloof, daarom zijn deze twaalf bestemd om de vaders te worden van een ander Israël. Door hun leer zullen deze twaalf de twaalf stammen Israël's oordelen, Luke 23:30. Dezen waren de twaalf sterren, die de kroon der kerk vormden, Revelation 12:1, de twaalf fondamenten van het nieuwe Jeruzalem, Revelation 21:12, Revelation 21:14, afgeschaduwd door het type der twaalf edelgesteenten op den borstlap van Aron, de twaalf broden op de tafel der toonbroden en de twaalf waterfonteinen te Elim. Dit was de vermaarde rechtbank der gezworenen, -en om deze jury tot ene grote jury te maken, is Paulus er aan toegevoegd-die de rechtszaken had te onderzoeken tussen den Koning der koningen en het menselijk geslacht, en in dit hoofdstuk nu wordt hun de opdracht daartoe gegeven door Hem, aan wie "al het oordeel is overgegeven". Hun namen worden hier vermeld, en dit is hun ene ere, toch hadden zij meer reden zich hierin te verblijden, dat hun namen geschreven zijn in de hemelen, Luke 10:20, terwijl de hoge en machtige namen van de groten der aarde in het stof begraven zijn. Van sommigen dezer twaalf apostelen zegt de Schrift ons niets meer dan hun naam, zoals Bartholomes en Simon Kananites, en toch waren zij trouwe dienstknechten van Christus en Zijne kerk. Alle goede en getrouwe dienst- knechten van Christus zijn niet even vermaard, en hun daden niet even bekend. Zij worden paarsgewijze genoemd, want in het eerst werden zij twee aan twee uitgezonden, omdat twee beter zijn dan een. Zij konden elkaar van dienst zijn, en hierdoor ook van meer dienst aan Christus en de zielen. Wat de een vergat, kon de ander in herinnering brengen, en "uit den mond van twee getuigen zal alle woord bestaan". Drie paren van hen waren broeders: Petrus en Andreas, Jakobus en Johannes, de andere Jakobus en Lebbes. Onder bloedverwanten behoren vriendschap en gemeenschap aangekweekt en onderhouden te worden, en dienstbaar gemaakt aan den Godsdienst. Het is kostelijk als broeders naar het vlees ook broeders worden door genade en deze tweeërlei banden elkaar versterken. Petrus wordt het eerst genoemd, omdat hij het eerst was geroepen, of omdat hij het voortvarendste was onder hen, en zich bij alle gelegenheden tot hun woordvoerder maakte, en ook omdat hij de apostel der besnijdenis zou zijn. Dit gaf hem echter geen macht of gezag over de anderen, ook is er niet het minste bewijs, dat hem over dezen heiligen kring van broeders oppermacht was gegeven, of dat hij zich die over hen heeft aangematigd. Mattheus, de schrijver van dit Evangelie, is hier saamgevoegd met Thomas, Matthew 10:3, maar ten opzichte van twee zaken is hier verschil van hetgeen door Markus en Lukas bericht wordt. Mark 3:18, Lucas 6:15. D r wordt Mattheus het eerst genoemd, en naar die volgorde schijnt hij voor Thomas geordend te zijn, maar hier, in de lijst, die hij zelf geeft, wordt Thomas het eerst vermeld. Het betaamt den discipelen van Christus den een den ander uitnemender te achten dan zich zelven. D r wordt hij alleen Mattheus genoemd, hier, Mattheus de tollenaar, of ontvanger van in- en uitgaande rechten, die van dit beruchte ambt geroepen werd om een apostel te zijn. Het is goed voor hen, die door Christus bevorderd zijn in ere "den rotssteen te aanschouwen, waar zij uit gehouwen zijn", dikwijls te gedenken aan hetgeen zij geweest zijn, voordat Christus hen riep, opdat dit hen nederig houde, en de genade Gods des te meer worde verheerlijkt. Mattheus de apostel is Mattheus de tollenaar geweest. Simon wordt de Kananiet, of liever de Kanite, genoemd, van Kana in Galilea, waar hij waarschijnlijk was geboren, of Simon Zelotes, dat is: de ijveraar, hetgeen naar sommiger mening de betekenis is van Kananites. Judas Iskariot wordt altijd het laatst genoemd met het brandmerk op zijn naam "Die Hem ook verraden heeft", hetgeen aanduidt, dat Christus van den beginne af geweten heeft, welk een nietswaardige hij was, dat hij een duivel had, en een verrader zou blijken te zijn. Toch heeft Christus hem onder de apostelen opgenomen, opdat het gene verbazing zou teweegbrengen in Zijne kerk en gene ontmoediging, indien te eniger tijd de ergste schanddaden gepleegd worden ook in het beste gezelschap, in den voortreffelijksten kring van mensen. Er zijn zulke schandvlekken geweest in onze liefdemaaltijden, er was onkruid onder de tarwe, er waren wolven onder de schapen, maar er komt een dag van ontdekking en van afscheiding, wanneer de geveinsden ontmaskerd en verwijderd zullen worden. Het heeft noch aan het apostelschap noch aan de apostelen gedeerd, dat Judas een der twaalven geweest is, zolang zijne boosheid niet in het licht is getreden.

return to 'Top of Page'

Verzen 5-15

Mattheus 10:5-15

Hier hebben wij de instructies, of aanwijzingen, die Christus Zijn discipelen bij hun uitzending heeft gegeven. Of die last hun nu in ene onafgebroken rede was gegeven, of dat de onderscheidene bijzonderheden er van hun op verschillende tijden waren aangeduid, doet niets ter zake, in deze heeft Hij hun "bevel gegeven." Als Jakob zijne zonen zegende, wordt hiervan gesproken als "hun bevelen gegeven hebbende," en Christus heeft, Zijn discipelen bevelen gevende, een zegen over hen geboden. Men heeft hier te letten op:

I. Het volk, tot hetwelk zij gezonden werden. Aan deze gezanten worden de plaatsen aangewezen, waarheen zij zich moeten begeven. Niet tot de Heidenen, noch tot de Samaritanen. Zij moeten niet gaan "op den weg der Heidenen," noch op enigerlei weg buiten het land Israël's, hoezeer zij daartoe ook in verzoeking mochten komen. Het Evangelie moet den Heidenen niet gebracht worden, voordat de Joden geweigerd hebben het aan te nemen. Wat de Samaritanen betreft, die de nakomelingen waren van het gemengde volk, dat de koning van Assyrië in Samaria had gevestigd, hun land lag tussen Judea en Galilea, zodat zij het niet konden vermijden "om op den weg der Samaritanen" te gaan, maar in hun steden mochten zij niet gaan. Christus heeft zich niet aan de Heidenen of Samaritanen willen openbaren, en daarom moeten de apostelen niet voor hen prediken. Indien het Evangelie voor ene plaats verborgen blijft, dan houdt Christus zich hierdoor voor die plaats verborgen. Deze beperking was hun slechts bij hun eerste zending voorgeschreven, later werd hun bevolen heen te gaan "in de gehele wereld" en "alle volken" te onderwijzen. Maar "tot de verlorene schapen van het huis Israël's". Het dienstwerk onder hen had Christus zich voorbehouden, Matthew 15:14, want Hij was "een Dienaar der besnijdenis, Romans 15:8, en daarom moeten de apostelen, die slechts Zijne metgezellen en gezanten waren, zich alleen tot hen bepalen. De eerste aanbieding der zaligheid moet gedaan worden aan de Joden, Acts 3:26. Christus had ene zeer bijzondere en tedere zorge over, en belangstelling in "het huis Israël's", zij waren "beminden om der vaderen wil," Romans 11:28. Hij zag met ontferming op hen neer als op "verlorene schapen", die Hij, als Herder, terug wilde brengen van de bijwegen der zonde, waarop zij waren afgedwaald, en waar, indien zij er niet van teruggebracht werden, zij altijd zouden ronddolen, Jeremiah 2:6. Ook de Heidenen zijn als verlorene schapen geweest, 1 Peter 2:25. Christus geeft hun deze beschrijving van hen, tot wie zij gezonden waren, om hen op te wekken tot ijver in hun arbeid, zij werden gezonden tot het huis van Israël (waartoe ook zij zelven behoorden) en met wie zij niet anders konden dan medelijden hebben, en verlangend zijn om hen te helpen.

II. Den arbeid der prediking, dien Hij hun opdroeg. Hij zond hen niet uit zonder hun ene boodschap mede te geven, neen, "Heengaande, predikt", Matthew 10:7. Zij moesten reizende predikers zijn: overal waar zij kwamen, moesten zij het begin des Evangelies verkondigen, zeggende: "Het koninkrijk der hemelen is nabij gekomen." Niet, dat zij niets anders moesten zeggen: maar dit moest hun tekst wezen, over dit onderwerp moeten zij uitweiden. Laat de mensen weten, dat het koninkrijk van den Messias, die de Heere is van den hemel, thans stond opgericht te worden, overeenkomstig de Schriften, waaruit volgt, dat de mensen zich bekeren moeten van hun zonden, en ze moeten nalaten, ten einde toegelaten te worden tot de voorrechten van dit koninkrijk. In Mark 6:12 lezen wij: "Uitgegaan zijnde, predikten zij, dat zij zich zouden bekeren," hetgeen de goede toepassing was dezer leer betreffende het nabij zijn van het koninkrijk der hemelen. Daarom moeten zij verwachten spoedig meer te zullen horen van dezen lang verwachten Messias, en bereid zijn Zijne leer aan te nemen, in Hem te geloven, en zich aan Zijn juk te onderwerpen. De prediking hiervan was als het morgenrood, dat het opgaan der zon aankondigt, zeer ongelijk aan de prediking van Jonah 3:4, is deze prediking, die verkondigt, dat heil nabij is, "nabij degenen, die God vrezen. Goedertierenheid en waarheid ontmoeten elkaar", Psalms 85:10, Psalms 85:11, dat is: "het koninkrijk Gods is nabij", niet zo zeer de persoonlijke tegenwoordigheid des Konings, maar een geestelijk koninkrijk, dat opgericht staat te worden in het hart der mensen, wanneer Zijne lichamelijke tegenwoordigheid er niet meer zijn zal. Nu was dit hetzelfde wat Johannes de Doper en Christus te voren reeds hadden gepredikt. Zulke voortreffelijke waarheden moeten den volke gedurig en telkens weer worden voorgehouden, en wanneer zij met vernieuwden ijver en liefde gepredikt en gehoord worden, dan zullen zij ook ltijd nieuw voor ons zijn. In het Evangelie is Christus "dezelfde, gisteren heden en tot in eeuwigheid," Hebrews 13:8. Daarna, toen de Heilige Geest was uitgestort, en de Christelijke kerk geformeerd was, is dit "koninkrijk der hemelen gekomen", waarvan nu gesproken wordt als "nabij". Maar nog steeds moet "het koninkrijk der hemelen" het onderwerp zijn van onze prediking. Nu is het gekomen, wij moeten den mensen zeggen, dat het tot hen is gekomen, en er hun de geboden en de voorrechten van bekend maken, en er is nog een koninkrijk der heerlijkheid, dat komen zal, en wij moeten den mensen zeggen, dat het nabij is, en hen opwekken, om deswege "zich te benaarstigen hun roeping en verkiezing vast te maken."

III. De macht, die Hij hun gaf om wonderen te doen ter bevestiging van hun leer, Matthew 10:8. Toen Hij hen zond om dezelfde leer te prediken, die Hij gepredikt had, gaf Hij hun macht om haar te bevestigen door dezelfde Goddelijke zegels, die nooit op ene leugen ingedrukt konden worden. Thans, nu het koninkrijk Gods gekomen is, is dit niet nodig. Thans nog om wonderen te vragen, is nogmaals een fondament te leggen voor een gebouw, dat reeds opgetrokken is. De zaak beslist zijnde, en de leer van Christus genoegzaam gestaafd zijnde door de wonderen, welke Christus en Zijne apostelen hebben gewrocht, zou het wezen God te verzoeken, zo men nu om nog meer tekenen ging vragen. Hun wordt hier bevolen: Hun macht te gebruiken om goed te doen, Het is niet: "Gaat heen, en verzet bergen", of: "Doet vuur van den hemel komen", maar: Geneest de kranken, reinigt de melaatsen." Zij worden uitgezonden als zegeningen, om der wereld bekend te maken, dat liefde en goedheid de geest en de gezindheid zijn van het Evangelie, dat zij kwamen prediken, en van het koninkrijk, dat hun bevolen is op te richten. Hieruit zou blijken, dat zij de dienaren waren van dien God, die goed is, en goed doet, en wiens barmhartigheden zijn over al Zijne werken, en dat de bedoeling der leer, die zij predikten, is: zieke zielen te genezen en diegenen op te wekken, die "dood waren in de zonde." Wellicht wordt daarom van het opwekken der doden gesproken, want hoewel wij niet lezen, dat zij voor de opstanding van Christus iemand uit de doden hebben opgewekt, zijn zij toch het middel geweest om velen op te wekken tot "geestelijk leven." Zij moeten het doen "om niet", "Gij hebt het om niet ontvangen, geeft het om niet." Zij, die de macht hadden alle krankheden te genezen, hadden hierdoor de gelegenheid zich te verrijken. Wie zou zulk ene afdoende en daarbij zo gemakkelijke genezing niet tot elke prijs willen kopen? Daarom worden zij gewaarschuwd om van de macht, die hun gegeven is om wonderen te werken, geen gewin te maken. Zij moeten hun genezingen gratis, om niet, verrichten, als een voorbeeld van den aard en het wezen van het Evangelie-koninkrijk, waarin alles, niet alleen uit genade is, maar uit vrije genade. Om niet gerechtvaardigd, uit Zijne genade", Romans 3:24. Koopt geneesmiddelen "zonder geld en zonder prijs", Isaiah 55:1. En de reden is: omdat "gij het om niet hebt ontvangen." Hun vermogen om kranken te genezen heeft hun niets gekost, en daarom moeten zij er geen wereldlijk voordeel uit trekken voor zich zelven. Simon de Tovenaar zou geen geld geboden hebben voor de gave des Heiligen Geestes, indien hij niet gehoopt had er geld door te verkrijgen voor zich zelven, Acts 8:18. De gedachte, dat Christus ons om niet goed doet, behoort ons aan te sporen om vrijgevig te zijn in het goed doen aan anderen.

IV. Hun uitrusting voor dezen tocht. Dit is iets, dat bij de uitzending van een gezant, die de kosten zijner zending heeft te dragen, wel in aanmerking komt. Te dien opzichte nu:

1. Hebben zij gene zorg te dragen voor zich zelven, Matthew 10:9 en 10. "Verkrijgt u noch goud, noch zilver." Gelijk zij, van den enen kant, uit hun arbeid geen geld of goed voor zich zelven moeten verkrijgen, zo moeten zij, van den anderen kant, het weinige, dat zij bezitten, er niet aan te koste leggen. Dat gold hun tegenwoordige zending, en Christus wilde hun leren naar de regelen der menselijke voorzichtigheid te handelen. Zij hadden nu slechts ene kleine reize te ondernemen, en moesten weldra tot hun Meester terugkeren, waartoe zouden zij zich dan belasten met hetgeen zij niet nodig hadden? Zij moesten ook leren te handelen in afhankelijkheid van Gods voorzienigheid. Zij moeten leren te leven zonder "bezorgd te zijn voor hun leven", Matthew 6:25, en verder. Zij, die op Christus' boodschap uitgaan, hebben meer dan alle andere mensen reden om op Hem te vertrouwen voor "het brood huns bescheiden deels". Hen, die voor Hem arbeiden, zal Hij voorzeker geen gebrek laten lijden. Gelijk zij, die in Zijn dienst zijn, onder Zijne bijzondere bescherming staan, zo hebben zij ook recht op bijzondere voorziening in hun behoeften. Christus huurlingen hebben "overvloed van brood", zolang wij trouw blijven aan God en onzen plicht, en zorg dragen om ons werk goed te doen, kunnen wij alle andere zorgen op God werpen. Jehova-Jireh! laat de Heere voorzien voor ons en de onzen naar het Hem goeddunkt.

2. Zij konden verwachten, dat zij, tot wie zij gezonden werden, in het nodige voor hen zouden voorzien, Matthew 10:10. "De arbeider is zijn voedsel waardig." Zij moeten niet verwachten wonderdadig gevoed te worden, zo als Elia, maar zij konden er staat op maken, dat God het hart zou neigen van hen, onder wie zij zich heen begaven, om vriendelijk voor hen te zijn en voor hen te zorgen. Hoewel zij, die het altaar dienen, niet mogen verwachten door het altaar rijk te worden, kunnen zij toch wel verwachten om er behoorlijk levensonderhoud door te hebben, 1 Corinthians 9:13, 1 Corinthians 9:14. Het is betamelijk dat hun arbeid hen onderhoudt. Leraren zijn, en moeten wezen, arbeiders, werklieden, en die dit zijn, zijn ook hun voedsel waardig, zodat zij niet genoodzaakt moeten worden om zich tot een anderen arbeid te begeven ten einde daarmee hun voedsel te verdienen. Christus wilde, dat Zijne discipelen, gelijk zij hun God niet mistrouwden, ook hun landslieden niet zouden mistrouwen door er aan te twijfelen, dat zij hun het nodige tot voeding en verkwikking zouden geven. Indien gij onder hen predikt, en er naar streeft hun goed te doen, dan moet gij gene lekkernijen begeren, God zal u hiernamaals uw loon geven.

V. Hoe zij te handelen hadden met de plaatsen, waar zij heengingen, Matthew 10:11. Zij gingen uit, zonder te weten waarheen, zonder genodigd te zijn of verwacht te worden, niemand kennende, van niemand iets wetende. Het land hunner geboorte was hun als een vreemd land, welken regel hebben zij in acht te nemen, welke gedragslijn te volgen? Christus zal hen niet uitzenden zonder volledige instructies, of aanwijzingen. Hier zijn zij:

1. Hun wordt voorgeschreven hoe zich te gedragen ten opzichte van hen, die vreemdelingen voor hen waren, hoe te doen: In vreemde steden en vlekken: "In wat stad of vlek gij zult inkomen, onderzoekt, wie daarin waardig is." Er is dus verondersteld, dat er in elke plaats van de zodanige waren, die meer dan anderen geneigd zijn om het Evangelie en de predikers er van aan te nemen en te ontvangen, hoewel het een tijd was van algemeen bederf en afval. In de ergste tijden en de slechtste plaatsen kunnen wij in liefde hopen, dat er sommigen zijn, die zich gunstig van anderen onderscheiden, tegen den stroom oproeien, en als koren zijn onder het kaf. Er waren heiligen, die tot het huis van Nero behoorden. Onderzoekt wie waardig is, wie er zijn, die nog enige vreze Gods voor ogen hebben, een goed gebruik hebben gemaakt van het licht en de kennis, die zij bezitten. De besten zijn nog ver van de gunst te verdienen, die het Evangelie aanbiedt, maar van sommigen is het meer waarschijnlijk dan van anderen, dat de apostelen en de boodschap, die zij brengen, een gunstig onthaal bij hen zullen vinden, en dat zij deze paarlen niet onder hun voeten zullen vertreden. Ene neiging tot het goede is voor de Evangeliedienaars zowel ene bemoediging als ene vingerwijzing voor hun handelwijze tegenover de mensen. Er is alle hoop, dat het woord nuttig zal zijn voor hen, die reeds zo wel gezind zijn om het te willen ontvangen, en hier en daar vindt men van dezulken. Naar de zodanige, niet naar de beste herbergen, moeten zij een onderzoek instellen, herbergen waren gene geschikte plaatsen voor hen, die noch geld medenamen, noch geld verwachtten te ontvangen: Matthew 10:8 en 9, maar zij moeten in particuliere woningen een onderkomen zien te vinden bij hen, die hun een goed onthaal zouden bereiden, zonder er ene andere beloning voor te verwachten dan het loon eens profeten, het loon eens apostels, hun gebed en hun prediking. Zij, die het Evangelie aannemen, moeten er de kosten voor over hebben, maar zich niet voorstellen er werelds gewin door te behalen. Zij moeten dus onderzoeken, niet wie rijk is, maar wie waardig is, niet wie de aanzienlijkste, maar wie de meest welgezinde is. Christus' discipelen behoren overal, waar zij komen, te vragen naar de Godvruchtigen, en met hen bekend zien te worden. Toen wij God aannamen als onzen God, hebben wij Zijn volk aangenomen als ons volk, en gelijkgezinden zullen zich met elkaar verheugen. Op al zijne reizen heeft Paulus, als er broederen waren, ze ontdekt, Acts 28:14. Er ligt in opgesloten, dat, zo zij onderzochten wie waardig waren, zij ze ook vinden zouden. Wie beter waren dan hun naburen, zullen daar wel bekend voor hebben gestaan, zodat ieder hun zou kunnen zeggen: "D r woont een eerlijk, goed en vroom man", want dat is een karakter, dat "gelijk de olie der rechterhand, roept," of zich verraadt, en het ganse huis vervult van zijn geur. Iedereen wist, waar het huis des zieners was, 1 Samuel 9:18. In het huis van hen, die zij waardig bevonden, moesten zij blijven, hetgeen aanduidt, dat zij in elke stad of vlek, waar zij kwamen, slechts zo kort moesten vertoeven, dat zij naar geen ander verblijf behoefden om te zien, ten huize, waar zij door Gods voorzienigheid het eerst geleid werden, moesten zij blijven, totdat zij die stad verlieten. Zij, die zo dikwijls van verblijfplaats veranderen, worden met recht verdacht van slechte bedoelingen. Het betaamt den discipelen van Christus om genoegen te nemen met hetgeen zij hebben, en niet zo veel te hechten aan hetgeen hun' smaak, of hun gemak of behaaglijkheid streelt, dat zij, zodra daar iets aan hapert, terstond naar verandering zoeken. In vreemde huizen. Als zij het huis gevonden hadden van iemand, dien zij waardig achtten, dan moesten zij het, binnentredende, groeten. "Weest, ten teken uwer nederigheid, de eersten om de burgerlijke beleefdheid in acht te nemen. Acht het niet met uwe waardigheid in strijd, om u zelven in zulk een huis te nodigen, en dringt niet aan op de plichtpleging van genodigd te worden. Groet het gezin, om het gesprek uit te lokken, en aldus uwe boodschap in te leiden." Van een gesprek over gewone zaken kunnen wij ongemerkt komen tot hetgeen nuttig en stichtelijk is. "Om te zien, of gij al of niet welkom zijt, moet gij acht geven of uwe groetenis terughoudend en koud ontvangen wordt, of wel met een warmen wedergroet wordt beantwoord. Wie uwen groet niet vriendelijk ontvangt, zal ook uwe boodschap niet vriendelijk ontvangen, want wie onbekwaam en ontrouw is in het minste, zal het ook in het grote zijn, Luke 16:10. Zij moeten trachten hun ene goede mening van zich te geven. "Groet het gezin, opdat zij mogen zien, dat gij wel ernstig, maar niet stuurs of onvriendelijk zijt." De Godsdienst leert vriendelijk en beleefd te zijn jegens allen, met wie wij te doen hebben. Hoewel de apostelen uitgingen, gerugsteund door het gezag van den Zone Gods zelf, luiden hun instructies toch, dat zij, een huis binnengaande, het moesten groeten, maar niet, dat zij het moesten bevelen, "liever door de liefde te bidden" is Evangelie-manier, Philemon 1:9. De zielen worden eerst tot Christus getrokken met mensenzelen, en dan blijven zij aan Hem verbonden door koorden der liefde, Hosea 11:4. Toen Petrus voor de eerste maal het Evangelie aanbood aan Cornelius, een Heiden, werd Petrus het eerst gegroet, Acts 10:25. Want de Heidenen gingen uit naar hetgeen, waarnaar de Joden heen gelokt moesten worden. Als zij het gezin naar Godvruchtige wijze gegroet hadden, moesten zij naar de manier van den wedergroet, dien zij ontvingen, het gezin beoordelen, en dienovereenkomstig handelen. Het oog van God is op ons gevestigd, om te zien welk onthaal vrome mensen en vrome Evangeliepredikers bij ons vinden. "Indien het huis waardig is, zo kome uw vrede over hetzelve," en blijve er over, "maar zo het niet waardig is, zo kere uw vrede weer tot u", Matthew 10:13. Het schijnt mogelijk, dat zij, gevraagd hebbende naar de waardigsten, toch terecht kwamen bij hen, die niet waardig waren. Hoewel het verstandig is om naar de algemene mening te vragen, is het toch dwaasheid om er altijd op af te gaan. Wij moeten het oordeel des onderscheids gebruiken, en uit eigen ogen zien. "De wijsheid des kloekzinnigen is, zelf zijn weg te verstaan." Deze regel nu is gegeven: Ten eerste: Tot geruststelling der apostelen. De gewone groet luidde: "Vrede zij u". Zoals zij dien nu gebruikten, werd hij als Evangelie aangewend, het was de vrede Gods, de vrede van het koninkrijk der hemelen, dien zij wensten. Opdat zij nu geen gewetensbezwaar zouden hebben om dien zegen over allen, zonder onderscheid, uit te spreken, omdat er ook onwaardigen bij waren, dient dit om hun gewetensbezwaar weg te nemen, en zegt Christus hun, dat dit Evangeliegebed (want dat was het nu geworden) voor allen opgezonden moest worden, gelijk ook het Evangelie aan allen, zonder onderscheid, moest aangeboden worden, en dat zij het dan moeten overlaten aan God, die het hart kent, en ieders waar karakter kent, wat er het gevolg van zijn zal. Indien het huis waardig is, dan zal het nut en voordeel van uwen zegen ontvangen, maar zo niet, dan deert dit toch niet, het voordeel van uwen zegen zal niet teloor gaan, hij, de zegen, zal tot u wederkeren, zoals David's gebeden voor zijne ondankbare vijanden tot hem wederkeerden, Psalms 35:13. Het betaamt ons liefderijk te oordelen over allen, voor allen hartelijk te bidden, jegens allen beleefd en vriendelijk te zijn, want dat is onzer, en dan aan God over te laten welke uitwerking dit op hen zal hebben, want dat is Zijner. Ten tweede: Ter hunner bestiering. "Indien het na uwen groet blijkt, dat zij waardig zijn, zo laat hen nog verder van uw gezelschap genieten, en "zo kome uw vrede over hen". Predikt hun het Evangelie, vrede door Jezus Christus, maar indien het anders is, indien zij u met ruwheid bejegenen, hun deur voor u sluiten, zo laat, voor zoveel in u is, "uw vrede tot u wederkeren." Neemt terug wat gij hebt gezegd, keer hun den rug toe. Door dit gering te achten hebben zij zich de overigen van uwe gunsten onwaardig betoond en ze verbeurd. "Grote zegeningen worden dikwijls verbeurd door een schijnbaar klein verzuim, als het gedrag der mensen op de proef wordt gesteld. Aldus heeft Ezau zijn geboorterecht, Genesis 25:34, en Saul zijn koninkrijk verloren, 1 Samuel 13:13, 1 Samuel 13:14. Hun wordt gezegd hoe zij hebben te handelen tegenover hen, die hen weigerden te ontvangen. "Zo iemand u niet zal ontvangen, noch uwe woorden horen", Matthew 10:14. De apostelen zouden kunnen denken, dat zij, nu zij zulk ene leer hebben te verkondigen, en zulk ene macht hadden ontvangen om wonderen te doen ter bevestiging hunner leer, ongetwijfeld overal welkom zouden wezen, en bij iedereen een goed onthaal zouden vinden. Daarom wordt hun van te voren gezegd, dat er ook mensen zullen zijn, die hen zullen minachten, hen en hun boodschap met versmaadheid zullen bejegenen. De beste en krachtigste predikers van het Evangelie moeten verwachten sommigen te zullen ontmoeten, die hen niet willen horen, en hun geen teken van achting of eerbied zullen geven. Velen stoppen hun oren toe ook voor het blijdste geklank, en willen "niet horen naar de stem der belezers", hoe ervaren die ook zijn. Let daar op: "Zij zullen u niet ontvangen, noch uwe woorden horen." Minachting van het Evangelie en minachting van de Evangeliedienaren gaan gewoonlijk samen, en beide zullen zij beschouwd worden als minachting van Christus, en dienovereenkomstig zal er mede gehandeld worden. Nu hebben wij voor dit geval: De aanwijzingen aan de apostelen hoe te handelen. Zij moeten "uit dat huis, of die stad uitgaan". Het Evangelie zal niet lang verwijlen bij hen, die het van zich wegdoen. Bij hun vertrek moeten zij "het stof afschudden van hun voeten." In verfoeiing van hun goddeloosheid, welke zo groot was, dat zij zelfs den grond verontreinigden, waarop zij gingen, en die dus als iets onreins afgeschud moet worden. De apostelen moeten geen omgang, gene gemeenschap met hen hebben, moeten ook zelfs het stof uit zodanige stad niet medenemen. "Het doen der afvalligen zal mij niet aankleven," Psalms 101:3. De profeet mocht in Bethel noch eten noch drinken, 1 Kings 13:9. Als aankondiging van toorn over hen. Het moet aanduiden, dat zij laag en vuil waren als stof, en dat God hen af zou schudden. Het stof van de voeten der apostelen, dat zij achter lieten, zal tegen hen getuigen, en als blijk en bewijs dienen, dat het Evangelie gepredikt is, Mark 6:11, James 5:3. Zie dit in beoefening gebracht, Acts 13:51, Acts 18:6. Zij, die God en Zijn Evangelie versmaden, zullen licht geacht worden. Het oordeel, dat over deze verwerpers van het Evangelie wordt uitgesproken, Matthew 10:15. "Het zal den lande van Sodom en Gomorra verdraaglijker zijn in den dag des oordeels," hoe goddeloos dit land ook was. Er komt een dag des oordeels, wanneer allen, die geweigerd hebben het Evangelie aan te nemen, daar rekenschap van zullen moeten geven, al is het thans ook nog zo zeer een onderwerp van spot en scherts voor hen. Zij, die de leer niet wilden horen, welke hen gered en verlost zou hebben, zullen het oordeel moeten horen, dat hun ten verderve overgeeft. Tot aan dien dag is hun oordeel opgeschort. Er zijn verschillende trappen of graden van straf in dien dag. Al de smarten der hel zijn "ondraaglijk," maar sommige zullen dit in nog hogere mate zijn dan andere, sommige zondaren zinken dieper in de hel dan andere, en worden met meerdere slagen geslagen. Het oordeel van hen, die het Evangelie verwerpen, zal in dien dag strenger en zwaarder zijn dan dat van Sodom en Gomorra. Sodom wordt gezegd de straf te dragen des eeuwigen vuurs, Jude 1:7. Maar die straf zal dubbel zwaar zijn voor hen, die op de grote zaligheid geen acht geven. Sodom en Gomorra waren uiterst slecht en goddeloos, Genesis 13:13, en hetgeen de maat hunner ongerechtigheid vol maakte, was, dat zij de engelen "niet ontvingen," die hun gezonden waren, maar hen wilden mishandelen, Genesis 19: Genesis 19:4, Genesis 19:5. En toch zal het voor hen verdraaglijker zijn, dan voor degenen, die Christus' dienstknechten niet ontvangen en hun woorden niet horen. Gods toorn over hen zal heftiger en hun eigene overdenkingen nog snijdender zijn. "Zoon gedenk!" Dat woord zal met ontzetting in de oren klinken van hen, aan wie het eeuwige leven wel aangeboden werd, maar die liever den dood hebben verkoren. De ongerechtigheid van Israël, toen God Zijne profeten tot hen zond, is deswege voorgesteld, als groter en tergender dan de ongerechtigheid van Sodom, Ezechiël 16:48, 49, hoeveel te meer dan niet nu Hij hun Zijn Zoon zond.