Bible Commentaries
2 Koningen 25

Inleiding

Sedert de tijd van David is Jeruzalem altijd een vermaarde plaats geweest, schoon van gelegenheid was zij, een vreugde van de gehele aarde.

Zolang het Boek van de Psalmen bestaat, zal die naam een grote klank hebben.

In het Nieuwe Testament lezen wij er veel van, toen het, evenals nu, rijp voor het verderf. Aan het einde van de Bijbel lezen wij van een nieuw Jeruzalem, alles wat dus Jeruzalem betreft, is onze opmerking waardig. In dit hoofdstuk hebben wij:

I. De algehele verwoesting van Jeruzalem door de Chaldeers, de stad belegerd en ingenomen, 2 Kings 25:1 de huizen verbrand, 2 Kings 25:8, 2 Kings 25:9, de muur afgebroken 2 Kings 25:10, en de inwoners gevankelijk weggevoerd, 2 Kings 25:11, 2 Kings 25:12. De heerlijkheid van Jeruzalem was:

II. Dat het de koninklijke stad was, daar waren de stoelen des gerichts gezet, de stoelen van het huis van David, maar die heerlijkheid is nu geweken, want de vorst is tot een ellendigen gevangene gemaakt, het koninklijke zaad verdelgd, 2 Kings 25:5, en de voornaamste beambten zijn ter dood gebracht, 2 Kings 25:18.

Dat het de heilige stad was, daar was de getuigenis Israëls maar die heerlijkheid is geweken, want Salomo's tempel is tot de grond toe afgebrand, 2 Kings 25:9, en de heilige vaten, die nog overbleven zijn naar Babel gevoerd 2 Kings 25:13.

Aldus is Jeruzalem als een weduwe geworden, Lamentations 1:1. Ikabod: waar is de ere?

De verbijstering en verstrooiing van het overblijfsel, dat in Juda onder Gedalja was achtergelaten, 2 Kings 25:22.

III. De gunst, die na zeven en dertig jaren van gevangenschap aan Jojachin, de gevangen koning van Juda, werd bewezen, 2 Kings 25:27.

Inleiding

Sedert de tijd van David is Jeruzalem altijd een vermaarde plaats geweest, schoon van gelegenheid was zij, een vreugde van de gehele aarde.

Zolang het Boek van de Psalmen bestaat, zal die naam een grote klank hebben.

In het Nieuwe Testament lezen wij er veel van, toen het, evenals nu, rijp voor het verderf. Aan het einde van de Bijbel lezen wij van een nieuw Jeruzalem, alles wat dus Jeruzalem betreft, is onze opmerking waardig. In dit hoofdstuk hebben wij:

I. De algehele verwoesting van Jeruzalem door de Chaldeers, de stad belegerd en ingenomen, 2 Kings 25:1 de huizen verbrand, 2 Kings 25:8, 2 Kings 25:9, de muur afgebroken 2 Kings 25:10, en de inwoners gevankelijk weggevoerd, 2 Kings 25:11, 2 Kings 25:12. De heerlijkheid van Jeruzalem was:

II. Dat het de koninklijke stad was, daar waren de stoelen des gerichts gezet, de stoelen van het huis van David, maar die heerlijkheid is nu geweken, want de vorst is tot een ellendigen gevangene gemaakt, het koninklijke zaad verdelgd, 2 Kings 25:5, en de voornaamste beambten zijn ter dood gebracht, 2 Kings 25:18.

Dat het de heilige stad was, daar was de getuigenis Israëls maar die heerlijkheid is geweken, want Salomo's tempel is tot de grond toe afgebrand, 2 Kings 25:9, en de heilige vaten, die nog overbleven zijn naar Babel gevoerd 2 Kings 25:13.

Aldus is Jeruzalem als een weduwe geworden, Lamentations 1:1. Ikabod: waar is de ere?

De verbijstering en verstrooiing van het overblijfsel, dat in Juda onder Gedalja was achtergelaten, 2 Kings 25:22.

III. De gunst, die na zeven en dertig jaren van gevangenschap aan Jojachin, de gevangen koning van Juda, werd bewezen, 2 Kings 25:27.

Verzen 1-7

Wij lieten koning Zedekia in opstand tegen de koning van Babel, 2 Kings 24:20, bedoelende en pogende zijn juk af te werpen, toen hij daartoe volstrekt niet bij machte was, en ook de rechte methode er niet toe aanwendde door eerst God tot zijn vriend te maken. Nu hebben wij hier een bericht van de noodlottige gevolgen dier poging.

I. Het leger van de koning van Babel sloeg het beleg voor Jeruzalem, 2 Kings 25:1. Wat kon hen hinderen, nu het land reeds in hun bezit was? 2 Kings 24:2.

Zij bouwden daartegen sterkten rondom, vanwaar zij door de krijgskunst, die zij toen bezaten, het beschoten, er werktuigen des doods in wierpen, en er het nodige levensonderhoud uit hielden.

Vroeger was Jeruzalem omringd door de gunst van God als met een rondas, maar nu was hun schaduw, dat is hun bescherming, van hen geweken, en hun vijanden omringden hen van alle kanten.

Zij, die door de zonde God er toe gebracht hebben om hen te verlaten, zullen bevinden dat kwaden zonder getal hen zullen omgeven.

Twee jaren heeft dit beleg geduurd, eerst trok het leger zich terug uit vrees voor de koning van Egypte, Jeremiah 37:11, maar bemerkende dat hij niet zo machtig was als zij dachten, keerden zij spoedig terug met het vaste besluit niet weg te trekken van de stad, v r zij er zich meester van gemaakt hadden.

II. Gedurende dit beleg heerste er grote hongersnood in de stad, 2 Kings 25:3,, zodat zij gedurende lange tijd hun brood met gewicht en met kommer aten, Ezechiël 4:16.

Aldus werden zij gestraft voor hun gulzigheid en overdaad, hun zatheid van brood en hun zich weiden zonder vreze, eindelijk was er geen brood voor het volk des lands, dat is voor het gewone volk, de krijgslieden, waardoor zij verzwakt werden en ongeschikt voor de dienst.

Uit gebrek aan voedsel aten zij nu hun eigen kinderen, zie dit voorzegd door de profeet Ezechiël 5:10, en beweend door een anderen, Lamentations 4:3 en verv.

Jeremia heeft de koning ernstig aangeraden om zich over te geven, Jeremiah 38:17, maar zijn hart was verhard tot zijn verderf.

III. Eindelijk werd de stad stormenderhand ingenomen, zij werd doorgebroken, 2 Kings 25:4.

De belegeraars maakten een bres in de muur, door welke zij met geweld naar binnendroegen, de belegerden, niet instaat de stad langer te verdedigen, poogden haar zo spoedig mogelijk te verlaten, velen waren ongetwijfeld reeds over de kling gejaagd, daar het zegevierende leger zeer verbitterd was door hun hardnekkigheid.

IV. De koning, zijn gezin en al zijn rijksgroten vluchtten in de nacht langs een verborgen weg, die de belegeraars 6f niet hadden ontdekt, of waar zij nu het oog niet ophielden, 2 Kings 25:4. Maar zij, die wanen aan Gods oordelen te kunnen ontkomen, misleiden zich evenzeer als zij, die denken ze te kunnen trotseren, de voeten van hem, die ze ontvlucht, zullen even gewis falen als de handen van hem, die er tegen strijdt, als God oordeelt zal Hij overwinnen.

Er werd de Chaldeën bericht gegeven van des konings vlucht, en welke weg hij had ingeslagen, zodat zij hem spoedig achterhaalden, 2 Kings 25:5.

Zijn lijfwacht werd verstrooid, ieder zorgde voor zijn eigen veiligheid. Had hij zich onder Gods bescherming gesteld, dan zou die hem nu niet gefaald hebben. Spoedig viel hij de vijanden in handen en nu wordt ons gezegd wat zij met hem deden.

1. Hij werd tot de koning van Babel gebracht en terechtgesteld voor een krijgsraad wegens zijn rebelleren tegen hem, die hem koning gemaakt had en aan wie hij trouw had gezworen. God en de mensen twistten met hem hierover, zie Ezechiël 17:16 en verv.

De koning van Babel lag nu te Ribla, (dat tussen Judea en Babel was gelegen) ten einde orders te kunnen geven beide aan zijn hof in zijn land en aan zijn leger daarbuiten.

2. Zijn zonen werden voor zijn ogen gedood, hoewel zij nog kinderen waren, opdat dit treurig toneel, het laatste dat zijn ogen aanschouwden, een blijvenden indruk van smart en afschuw in zijn gemoed zou teweegbrengen, en hem zijn leven lang zou bijblijven.

Door zijn zonen te doden toonden zij hun verontwaardiging over zijn trouweloosheid, feitelijk verklaarden zij dat noch hij noch een van de zijnen geschikt was om vertrouwd te worden, en dat zij dus ook niet geschikt waren om te leven.

3. Zij staken hem de ogen uit, en daarmee ontnamen zij hem het lieflijke van het menselijke leven, dat zelfs de ellendige en de bitter bedroefden van gemoed gegeven is, het licht van de zon, waardoor hij ook tot generlei dienst meer instaat was.

Hij vreesde bespot te worden, en daarom wilde hij zich niet laten bewegen om zich over te geven, Jeremiah 38:19, maar wat hij vreesde kwam dubbel en dwars over hem en heeft ongetwijfeld zijn ongeluk zeer verzwaard, want gelijk doven denken dat iedereen van hen spreekt, zo denken blinden dat iedereen om hen lacht.

Hierdoor werden twee profetieën, die in tegenspraak schenen met elkaar, beide vervuld.

Jeremia profeteerde dat Zedekia naar Babel gebracht zou worden, Jeremiah 32:5, Jeremiah 34:3.

Ezechiël profeteerde dat hij Babel niet zien zou, Ezechiël 12:13.

Hij is derwaarts heengevoerd, maar zijn ogen uitgestoken zijnde heeft hij het niet gezien, aldus eindigde hij zijn dagen eer zijn leven geëindigd was.

4. Zij bonden hem met twee koperen ketenen, en voerden hem naar Babel, hij, die blind was behoefde niet gebonden te worden zijn blindheid bond hem maar tot zijn grotere smaadheid voerden zij hem gebonden heen, alleen maar, terwijl gewone misdadigers in ijzeren boeien geslagen werden, Psalms 105:18, Psalms 107:10, werd hij, een vorst zijnde, met koperen ketenen gebonden maar, dat het metaal ietwat edeler en lichter was, was hem, daar hij toch in boeien was, tot weinig troost.

Laat het niet vreemd geacht worden als zij, die door de boeien van de ongerechtigheid gehouden werden er toe komen om aldus vastgehouden te worden met banden van de ellende, Job 36:8.

Verzen 1-7

Wij lieten koning Zedekia in opstand tegen de koning van Babel, 2 Kings 24:20, bedoelende en pogende zijn juk af te werpen, toen hij daartoe volstrekt niet bij machte was, en ook de rechte methode er niet toe aanwendde door eerst God tot zijn vriend te maken. Nu hebben wij hier een bericht van de noodlottige gevolgen dier poging.

I. Het leger van de koning van Babel sloeg het beleg voor Jeruzalem, 2 Kings 25:1. Wat kon hen hinderen, nu het land reeds in hun bezit was? 2 Kings 24:2.

Zij bouwden daartegen sterkten rondom, vanwaar zij door de krijgskunst, die zij toen bezaten, het beschoten, er werktuigen des doods in wierpen, en er het nodige levensonderhoud uit hielden.

Vroeger was Jeruzalem omringd door de gunst van God als met een rondas, maar nu was hun schaduw, dat is hun bescherming, van hen geweken, en hun vijanden omringden hen van alle kanten.

Zij, die door de zonde God er toe gebracht hebben om hen te verlaten, zullen bevinden dat kwaden zonder getal hen zullen omgeven.

Twee jaren heeft dit beleg geduurd, eerst trok het leger zich terug uit vrees voor de koning van Egypte, Jeremiah 37:11, maar bemerkende dat hij niet zo machtig was als zij dachten, keerden zij spoedig terug met het vaste besluit niet weg te trekken van de stad, v r zij er zich meester van gemaakt hadden.

II. Gedurende dit beleg heerste er grote hongersnood in de stad, 2 Kings 25:3,, zodat zij gedurende lange tijd hun brood met gewicht en met kommer aten, Ezechiël 4:16.

Aldus werden zij gestraft voor hun gulzigheid en overdaad, hun zatheid van brood en hun zich weiden zonder vreze, eindelijk was er geen brood voor het volk des lands, dat is voor het gewone volk, de krijgslieden, waardoor zij verzwakt werden en ongeschikt voor de dienst.

Uit gebrek aan voedsel aten zij nu hun eigen kinderen, zie dit voorzegd door de profeet Ezechiël 5:10, en beweend door een anderen, Lamentations 4:3 en verv.

Jeremia heeft de koning ernstig aangeraden om zich over te geven, Jeremiah 38:17, maar zijn hart was verhard tot zijn verderf.

III. Eindelijk werd de stad stormenderhand ingenomen, zij werd doorgebroken, 2 Kings 25:4.

De belegeraars maakten een bres in de muur, door welke zij met geweld naar binnendroegen, de belegerden, niet instaat de stad langer te verdedigen, poogden haar zo spoedig mogelijk te verlaten, velen waren ongetwijfeld reeds over de kling gejaagd, daar het zegevierende leger zeer verbitterd was door hun hardnekkigheid.

IV. De koning, zijn gezin en al zijn rijksgroten vluchtten in de nacht langs een verborgen weg, die de belegeraars 6f niet hadden ontdekt, of waar zij nu het oog niet ophielden, 2 Kings 25:4. Maar zij, die wanen aan Gods oordelen te kunnen ontkomen, misleiden zich evenzeer als zij, die denken ze te kunnen trotseren, de voeten van hem, die ze ontvlucht, zullen even gewis falen als de handen van hem, die er tegen strijdt, als God oordeelt zal Hij overwinnen.

Er werd de Chaldeën bericht gegeven van des konings vlucht, en welke weg hij had ingeslagen, zodat zij hem spoedig achterhaalden, 2 Kings 25:5.

Zijn lijfwacht werd verstrooid, ieder zorgde voor zijn eigen veiligheid. Had hij zich onder Gods bescherming gesteld, dan zou die hem nu niet gefaald hebben. Spoedig viel hij de vijanden in handen en nu wordt ons gezegd wat zij met hem deden.

1. Hij werd tot de koning van Babel gebracht en terechtgesteld voor een krijgsraad wegens zijn rebelleren tegen hem, die hem koning gemaakt had en aan wie hij trouw had gezworen. God en de mensen twistten met hem hierover, zie Ezechiël 17:16 en verv.

De koning van Babel lag nu te Ribla, (dat tussen Judea en Babel was gelegen) ten einde orders te kunnen geven beide aan zijn hof in zijn land en aan zijn leger daarbuiten.

2. Zijn zonen werden voor zijn ogen gedood, hoewel zij nog kinderen waren, opdat dit treurig toneel, het laatste dat zijn ogen aanschouwden, een blijvenden indruk van smart en afschuw in zijn gemoed zou teweegbrengen, en hem zijn leven lang zou bijblijven.

Door zijn zonen te doden toonden zij hun verontwaardiging over zijn trouweloosheid, feitelijk verklaarden zij dat noch hij noch een van de zijnen geschikt was om vertrouwd te worden, en dat zij dus ook niet geschikt waren om te leven.

3. Zij staken hem de ogen uit, en daarmee ontnamen zij hem het lieflijke van het menselijke leven, dat zelfs de ellendige en de bitter bedroefden van gemoed gegeven is, het licht van de zon, waardoor hij ook tot generlei dienst meer instaat was.

Hij vreesde bespot te worden, en daarom wilde hij zich niet laten bewegen om zich over te geven, Jeremiah 38:19, maar wat hij vreesde kwam dubbel en dwars over hem en heeft ongetwijfeld zijn ongeluk zeer verzwaard, want gelijk doven denken dat iedereen van hen spreekt, zo denken blinden dat iedereen om hen lacht.

Hierdoor werden twee profetieën, die in tegenspraak schenen met elkaar, beide vervuld.

Jeremia profeteerde dat Zedekia naar Babel gebracht zou worden, Jeremiah 32:5, Jeremiah 34:3.

Ezechiël profeteerde dat hij Babel niet zien zou, Ezechiël 12:13.

Hij is derwaarts heengevoerd, maar zijn ogen uitgestoken zijnde heeft hij het niet gezien, aldus eindigde hij zijn dagen eer zijn leven geëindigd was.

4. Zij bonden hem met twee koperen ketenen, en voerden hem naar Babel, hij, die blind was behoefde niet gebonden te worden zijn blindheid bond hem maar tot zijn grotere smaadheid voerden zij hem gebonden heen, alleen maar, terwijl gewone misdadigers in ijzeren boeien geslagen werden, Psalms 105:18, Psalms 107:10, werd hij, een vorst zijnde, met koperen ketenen gebonden maar, dat het metaal ietwat edeler en lichter was, was hem, daar hij toch in boeien was, tot weinig troost.

Laat het niet vreemd geacht worden als zij, die door de boeien van de ongerechtigheid gehouden werden er toe komen om aldus vastgehouden te worden met banden van de ellende, Job 36:8.

Verzen 8-21

Hoewel wij reden hebben te geloven dat het leger van de Chaldeërs zeer verwoed was op de stad vanwege haar langdurige hardnekkige tegenstand, hebben zij daarom toch niet zodra zij de stad genomen hadden, alles te vuur en te zwaard verwoest, (wat gewoonlijk geschiedt in zulke gevallen), maar ongeveer een maand later (vergelijk 2 Kings 25:8 met 2 Kings 25:1, werd Nebuzaradan gezonden met orders om de verwoesting van Jeruzalem te voltooien.

Deze tijdsruimte gaf God hun om zich te bekeren na al de vorige dagen van Zijn lankmoedigheid, maar tevergeefs, voorzoveel blijkt was hun hart nog verhard, en daarom wordt het oordeel nu tot het uiterste voltrokken.

1. De stad en de tempel werden verbrand 2 Kings 25:9. Het blijkt niet dat de koning van Babel voornemens was om kolonies te zenden om Jeruzalem te bevolken, en daarom gebood hij dat het, als een nest van rebellen, in de as gelegd moest worden.

Over het verbranden van het huis des konings en van de groten kan men zich niet zeer verwonderen, (de inwoners hadden ze door hun zonden brandbaar gemaakt) maar dat het huis des Heeren in deze vlammen zou vergaan, dat dit heilig en heerlijk huis met vuur verbrand zou worden, Isaiah 64:11, is zeer vreemd, dat huis, waarvoor David toebereidselen heeft gemaakt, en dat Salomo met zo grote onkosten gebouwd heeft, dat huis, waarop te allen dage Gods hart en Zijn ogen waren, 1 Kings 9:3, had dat niet als een vuurbrand uit dat vuur gerekt kunnen worden? Neen, het moet, tegen Gods oordelen, niet onbrandbaar zijn, dit statige, majestueuze gebouw moet in de as gelegd worden en wel waarschijnlijk met de ark, want de vijanden hadden gehoord hoe duur het misbruiken daarvan de Filistijnen te staan is gekomen, en durfden haar dus niet medenemen, ook hebben haar vrienden geen zorg gedragen om haar te behouden, want dan zouden wij wel van haar gehoord hebben in de tweede tempel.

Wel zegt ons een schrijver van een van de apocriefe boeken dat de profeet Jeremia haar uit de tempel wist te krijgen en haar in een spelonk van de berg Nebo aan de andere kant van de Jordaan heeft verborgen, 2 Macab. 2:4, 5, maar dat kon niet, daar Jeremia toen in strenge gevangenschap was.

Door het verbranden van de tempel heeft God willen tonen hoe weinig Hem gelegen is aan uitwendige pracht in Zijn eredienst, als het leven en de kracht van de Godsdienst veronachtzaamd worden.

Het volk bebouwde op de tempel, alsof die hen in hun zonden zou beschermen, Jeremiah 7:4, maar hierdoor liet God hun weten dat zij, als zij hem ontheiligd hebben een leugen tot hun toevlucht gesteld hebben. Deze tempel had daar nu ongeveer vierhonderd en twintig, sommigen zeggen vierhonderd en dertig, jaren gestaan, het volk had de beloften verbeurd, die nopens hem gedaan waren, en nu moeten die beloften verstaan worden van de Evangelietempel, die Gods ruste is tot in eeuwigheid. Het is opmerkelijk dat de tweede tempel door de Romeinen verbrand werd in dezelfde maand en op dezelfde dag dier maand, waarop de eerste tempel verbrand werd door de Chaldeen, hetgeen, zegt Josefus, de tienden Augustus is geweest.

2. De muren van Jeruzalem werden afgebroken, 2 Kings 25:10, alsof het zegevierende leger er zich op wilde wreken, dat zij het zolang buiten de stad hadden gehouden, of tenminste eenzelfde tegenstand voor het vervolg wilde voorkomen.

De zonde neemt de beschermende omheining weg van een volk. Deze muren werden nooit herbouwd voordat Nehemia het gedaan heeft.

3. Het overblijfsel van het volk werd gevankelijk naar Babel gevoerd, 2 Kings 25:11.

De meesten van de inwoners waren omgekomen door het zwaard of door de hongersnood, of waren met de koning gevlucht, want er wordt gezegd in 2 Kings 25:5 :zijn heir werd van bij hem verstrooid, zodat er slechts weinigen overgebleven waren, die met de deserteurs-allen tezamen slechts achthonderd en twee en dertig personen-zoals blijkt uit Jeremiah 52:29, gevankelijk weggevoerd werden, alleen de armsten des lands werden achtergelaten, 2 Kings 25:12, om de grond te bebouwen en wijngaardeniers te zijn voor de Chaldeën.

Soms is armoede een bescherming, want zij, die niets hebben, hebben niets te verliezen. Als de rijke Joden, die de armen hadden verdrukt, tot vreemdelingen, ja tot gevangenen werden gemaakt in des vijands land, hadden de armen, die zij hadden veracht en verdrukt, vrijheid en vrede in hun eigen land, aldus heeft Gods voorzienigheid soms op treffende wijze hoogmoediger vernederd en nederiger bevoorrecht.

4. De koperen vaten en andere zaken, die tot de tempel behoorden, werden weggevoerd, de meeste gouden en zilveren vaten waren reeds vroeger weggevoerd, de twee vermaarde koperen pilaren, Jachin en Boaz, die sterkte en vastigheid betekenden van het huis Gods, werden in stukken gebroken, en het koper er van naar Babel gevoerd, 2 Kings 25:13.

Als de betekenis van de dingen verzondigd is, waartoe zouden dan de tekenen blijven? Achaz had heiligschennend de lijsten van de stellingen afgesneden, en de koperen zee op een stenen vloer gezet, 2 Kings 16:17, rechtvaardig worden dus de stellingen zelf en de koperen zee in des vijands hand overgeleverd.

Het is rechtvaardig in God om Zijn inzettingen weg te nemen van hen, die ze ontheiligen en misbruiken, ze verkorten of onderdrukken.

Sommige dingen van goud en zilver waren er nog, 2 Kings 25:15,, die nu weggevoerd werden, maar het meeste van deze buit bestond uit koper, zo groot een hoeveelheid, dat het gezegd wordt zonder gewicht te zijn 2 Kings 25:16.

De wegvoering van de vaten en gereedschappen waar men de dienst mee deed, 2 Kings 25:14, maakte een einde aan de dienst. Het was rechtvaardig in God om het voorrecht van Zijn aanbidding weg te nemen van hen, die haar zolang veronachtzaamd hebben en boven haar de voorkeur aan een valsen eredienst hebben gegeven, zij, die vele altaren wilden hebben, zullen er nu geen enkel hebben.

5. Verscheidenen van de aanzienlijken werden in koelen bloede omgebracht, Seraja, de hoofdpriester, die de vader was van Ezra, (zoals blijkt uit Ezra 7:de tweede priester, die als het nodig was, de dienst voor hem waarnam, en de drie dorpelbewaarders van de tempel, 2 Kings 25:18, de generaal van het leger, vijf raadsheren, (later werden er zeven aangesteld, Jeremiah 52:25) de minister van oorlog of betaalmeester van het leger, en zestig land edellieden, die zich in de stad schuil hadden gehouden, deze allen, personen van enig aanzien zijnde, werden tot de koning van Babel gebracht, 2 Kings 25:19, 2 Kings 25:20, die gebood hen allen ter dood te brengen, 2 Kings 25:21, toen zij redelijkerwijs konden hopen dat de bitterheid des doods voorzeker geweken was.

In zijn toorn en wraakzucht beschouwde de koning van Babel deze als het werkzaamst in de tegenstand die hem geboden was, maar wij kunnen onderstellen dat de Goddelijke gerechtigheid op hen zag als de aanvoerders in de afgoderij en goddeloosheid, die door deze verwoestingen werden gestraft. Dit voltooide de ramp.

Alzo werd Juda uit zijn land gevankelijk weggevoerd, ongeveer acht honderd en zestig jaren nadat zij er door Jozua in het bezit van waren gesteld.

Nu werd de Schrift vervuld: "De Heere zal u, mitsgaders uw koning, die gij over u gesteld zult hebben doen gaan tot een volk, dat gij niet gekend hebt", Deuteronomy 28:36.

De zonde heeft hun vaderen veertig jaren buiten Kanan gehouden, en nu verdreef zij hen er uit, de Heere is bekend door de oordelen, die Hij uitvoert, en handhaaft het woord dat Hij gesproken heeft Amos 3:2 :"Uit alle geslachten des aardbodems heb Ik ulieden alleen gekend, daarom zal Ik alle ongerechtigheden over ulieden bezoeken".

Verzen 8-21

Hoewel wij reden hebben te geloven dat het leger van de Chaldeërs zeer verwoed was op de stad vanwege haar langdurige hardnekkige tegenstand, hebben zij daarom toch niet zodra zij de stad genomen hadden, alles te vuur en te zwaard verwoest, (wat gewoonlijk geschiedt in zulke gevallen), maar ongeveer een maand later (vergelijk 2 Kings 25:8 met 2 Kings 25:1, werd Nebuzaradan gezonden met orders om de verwoesting van Jeruzalem te voltooien.

Deze tijdsruimte gaf God hun om zich te bekeren na al de vorige dagen van Zijn lankmoedigheid, maar tevergeefs, voorzoveel blijkt was hun hart nog verhard, en daarom wordt het oordeel nu tot het uiterste voltrokken.

1. De stad en de tempel werden verbrand 2 Kings 25:9. Het blijkt niet dat de koning van Babel voornemens was om kolonies te zenden om Jeruzalem te bevolken, en daarom gebood hij dat het, als een nest van rebellen, in de as gelegd moest worden.

Over het verbranden van het huis des konings en van de groten kan men zich niet zeer verwonderen, (de inwoners hadden ze door hun zonden brandbaar gemaakt) maar dat het huis des Heeren in deze vlammen zou vergaan, dat dit heilig en heerlijk huis met vuur verbrand zou worden, Isaiah 64:11, is zeer vreemd, dat huis, waarvoor David toebereidselen heeft gemaakt, en dat Salomo met zo grote onkosten gebouwd heeft, dat huis, waarop te allen dage Gods hart en Zijn ogen waren, 1 Kings 9:3, had dat niet als een vuurbrand uit dat vuur gerekt kunnen worden? Neen, het moet, tegen Gods oordelen, niet onbrandbaar zijn, dit statige, majestueuze gebouw moet in de as gelegd worden en wel waarschijnlijk met de ark, want de vijanden hadden gehoord hoe duur het misbruiken daarvan de Filistijnen te staan is gekomen, en durfden haar dus niet medenemen, ook hebben haar vrienden geen zorg gedragen om haar te behouden, want dan zouden wij wel van haar gehoord hebben in de tweede tempel.

Wel zegt ons een schrijver van een van de apocriefe boeken dat de profeet Jeremia haar uit de tempel wist te krijgen en haar in een spelonk van de berg Nebo aan de andere kant van de Jordaan heeft verborgen, 2 Macab. 2:4, 5, maar dat kon niet, daar Jeremia toen in strenge gevangenschap was.

Door het verbranden van de tempel heeft God willen tonen hoe weinig Hem gelegen is aan uitwendige pracht in Zijn eredienst, als het leven en de kracht van de Godsdienst veronachtzaamd worden.

Het volk bebouwde op de tempel, alsof die hen in hun zonden zou beschermen, Jeremiah 7:4, maar hierdoor liet God hun weten dat zij, als zij hem ontheiligd hebben een leugen tot hun toevlucht gesteld hebben. Deze tempel had daar nu ongeveer vierhonderd en twintig, sommigen zeggen vierhonderd en dertig, jaren gestaan, het volk had de beloften verbeurd, die nopens hem gedaan waren, en nu moeten die beloften verstaan worden van de Evangelietempel, die Gods ruste is tot in eeuwigheid. Het is opmerkelijk dat de tweede tempel door de Romeinen verbrand werd in dezelfde maand en op dezelfde dag dier maand, waarop de eerste tempel verbrand werd door de Chaldeen, hetgeen, zegt Josefus, de tienden Augustus is geweest.

2. De muren van Jeruzalem werden afgebroken, 2 Kings 25:10, alsof het zegevierende leger er zich op wilde wreken, dat zij het zolang buiten de stad hadden gehouden, of tenminste eenzelfde tegenstand voor het vervolg wilde voorkomen.

De zonde neemt de beschermende omheining weg van een volk. Deze muren werden nooit herbouwd voordat Nehemia het gedaan heeft.

3. Het overblijfsel van het volk werd gevankelijk naar Babel gevoerd, 2 Kings 25:11.

De meesten van de inwoners waren omgekomen door het zwaard of door de hongersnood, of waren met de koning gevlucht, want er wordt gezegd in 2 Kings 25:5 :zijn heir werd van bij hem verstrooid, zodat er slechts weinigen overgebleven waren, die met de deserteurs-allen tezamen slechts achthonderd en twee en dertig personen-zoals blijkt uit Jeremiah 52:29, gevankelijk weggevoerd werden, alleen de armsten des lands werden achtergelaten, 2 Kings 25:12, om de grond te bebouwen en wijngaardeniers te zijn voor de Chaldeën.

Soms is armoede een bescherming, want zij, die niets hebben, hebben niets te verliezen. Als de rijke Joden, die de armen hadden verdrukt, tot vreemdelingen, ja tot gevangenen werden gemaakt in des vijands land, hadden de armen, die zij hadden veracht en verdrukt, vrijheid en vrede in hun eigen land, aldus heeft Gods voorzienigheid soms op treffende wijze hoogmoediger vernederd en nederiger bevoorrecht.

4. De koperen vaten en andere zaken, die tot de tempel behoorden, werden weggevoerd, de meeste gouden en zilveren vaten waren reeds vroeger weggevoerd, de twee vermaarde koperen pilaren, Jachin en Boaz, die sterkte en vastigheid betekenden van het huis Gods, werden in stukken gebroken, en het koper er van naar Babel gevoerd, 2 Kings 25:13.

Als de betekenis van de dingen verzondigd is, waartoe zouden dan de tekenen blijven? Achaz had heiligschennend de lijsten van de stellingen afgesneden, en de koperen zee op een stenen vloer gezet, 2 Kings 16:17, rechtvaardig worden dus de stellingen zelf en de koperen zee in des vijands hand overgeleverd.

Het is rechtvaardig in God om Zijn inzettingen weg te nemen van hen, die ze ontheiligen en misbruiken, ze verkorten of onderdrukken.

Sommige dingen van goud en zilver waren er nog, 2 Kings 25:15,, die nu weggevoerd werden, maar het meeste van deze buit bestond uit koper, zo groot een hoeveelheid, dat het gezegd wordt zonder gewicht te zijn 2 Kings 25:16.

De wegvoering van de vaten en gereedschappen waar men de dienst mee deed, 2 Kings 25:14, maakte een einde aan de dienst. Het was rechtvaardig in God om het voorrecht van Zijn aanbidding weg te nemen van hen, die haar zolang veronachtzaamd hebben en boven haar de voorkeur aan een valsen eredienst hebben gegeven, zij, die vele altaren wilden hebben, zullen er nu geen enkel hebben.

5. Verscheidenen van de aanzienlijken werden in koelen bloede omgebracht, Seraja, de hoofdpriester, die de vader was van Ezra, (zoals blijkt uit Ezra 7:de tweede priester, die als het nodig was, de dienst voor hem waarnam, en de drie dorpelbewaarders van de tempel, 2 Kings 25:18, de generaal van het leger, vijf raadsheren, (later werden er zeven aangesteld, Jeremiah 52:25) de minister van oorlog of betaalmeester van het leger, en zestig land edellieden, die zich in de stad schuil hadden gehouden, deze allen, personen van enig aanzien zijnde, werden tot de koning van Babel gebracht, 2 Kings 25:19, 2 Kings 25:20, die gebood hen allen ter dood te brengen, 2 Kings 25:21, toen zij redelijkerwijs konden hopen dat de bitterheid des doods voorzeker geweken was.

In zijn toorn en wraakzucht beschouwde de koning van Babel deze als het werkzaamst in de tegenstand die hem geboden was, maar wij kunnen onderstellen dat de Goddelijke gerechtigheid op hen zag als de aanvoerders in de afgoderij en goddeloosheid, die door deze verwoestingen werden gestraft. Dit voltooide de ramp.

Alzo werd Juda uit zijn land gevankelijk weggevoerd, ongeveer acht honderd en zestig jaren nadat zij er door Jozua in het bezit van waren gesteld.

Nu werd de Schrift vervuld: "De Heere zal u, mitsgaders uw koning, die gij over u gesteld zult hebben doen gaan tot een volk, dat gij niet gekend hebt", Deuteronomy 28:36.

De zonde heeft hun vaderen veertig jaren buiten Kanan gehouden, en nu verdreef zij hen er uit, de Heere is bekend door de oordelen, die Hij uitvoert, en handhaaft het woord dat Hij gesproken heeft Amos 3:2 :"Uit alle geslachten des aardbodems heb Ik ulieden alleen gekend, daarom zal Ik alle ongerechtigheden over ulieden bezoeken".

Verzen 22-30

In deze verzen hebben wij:

I. De verstrooiing van het overblijvende volk. De stad Jeruzalem was geheel verwoest. In het land van Juda waren nog enige overgebleven 2 Kings 25:22, die de storm hadden doorstaan, en aan wie geen klein voorrecht in die tijd hun ziel, dat is hun leven, hun tot een buit was gegeven. Zie nu:

1. In welk een goede positie zij gebracht werden. De koning van Babel benoemde Gedalia, een uit hen, tot overste of gouverneur, en onder hem, tot hun beschermer. Hij was een zeer goed man. Zijn vader, Ahikam, had Jeremia gesteund en beschermd, toen de vorsten zijn dood hadden gezworen, Jeremiah 26:24. Het is waarschijnlijk dat deze Gedalia op raad van Jeremia tot de Chaldeën was overgegaan en zich zo goed had gedragen dat de koning van Babel hem het gouverneurschap opdroeg. Hij woonde niet te Jeruzalem, maar te Mizpa in het land van Benjamin, een plaats, die in Samuëls tijd vermaard was. Daarheen kwamen zij, die van Zedekia gevloden waren, 2 Kings 25:4, en stelden zich onder zijn bescherming, 2 Kings 25:23 die hij hun toezegde, indien zij zich geduldig en vreedzaam onder de regering van de koning van Babel hielden, 2 Kings 25:24. Hoewel Gedalia de pracht en macht niet had van een regerend vorst, zou hij toch een groter zegen voor hen geweest kunnen zijn dan velen van hun koningen geweest waren inzonderheid daar hij Jeremia tot raadsman had die zich nu onder hen bevond, en groot belang stelde in hun zaken, Jeremiah 40:5, Jeremiah 40:6.

2. Welk een noodlottige slag hun spoedig daarna werd toegebracht door de dood van Gedalia, twee maanden nadat hij het gouverneurschap op zich had genomen. De algehele uitroeiing van de Joden uit het land voor het tegenwoordige was vastgesteld, en daarom is het ijdel voor hen om er aan te denken om er weer wortel te schieten het gehele land moet uitgeplukt worden, Jeremiah 45:4, en toch zijn het niet de Chaldeën, die deze hoopvolle moedgevende vestiging vernietigden, maar sommigen van henzelf, hetgeen tot hun vrede diende was verborgen voor hun ogen, zodat zij niet wisten wanneer zij het goed hadden, en het niet geloofden als het hun gezegd werd.

A. Zij hadden een goeden landvoogd uit hun eigen volk, en uit wrok tegen de Chaldeën doodden zij hem, omdat hij door Nebukadnezer was aangesteld, 2 Kings 25:25.

Ismaël, die tot de koninklijke familie behoorde, was wangunstig op zijn bevordering en de gelukkige vestiging des volks onder hem, en besloot hem ten verderve te brengen, laaghartig vermoordde hij hem en al zijn vrienden, Joden zowel als Chaldeën. Nebukadnezar zou geen boosaardiger vijand van hun vrede hebben kunnen of willen wezen dan deze ontaarde loot van het huis van David er van geweest is.

B. Zij waren nog in hun eigen goed land, maar zij verlieten het en gingen naar Egypte uit vrees voor de Chaldeën, 2 Kings 25:25. De Chaldeën hadden reden genoeg om beledigd te zijn wegens de moord op Gedalia, maar indien zij, die bleven, nederig betuigd en aangetoond hadden dat de daad alleen voor rekening kwam van Ismaël en zijn partij, dan kunnen wij onderstellen dat zij, die er onschuldig aan waren, ja er grotelijks door leden, er niet voor gestraft zouden zijn, maar onder voorwendsel van deze vrees gingen zij allen, tegen de raad van Jeremia, naar Egypte, waar zij zich waarschijnlijk langzamerhand met de Egyptenaren vermengden, zodat er nooit meer van hen als Israëlieten gehoord werd. Zo werd er door hun eigen dwaasheid en ongehoorzaamheid een voleinding met hen gemaakt, opdat, na al het overige, ook het laatste vers van dat hoofdstuk van de bedreigingen in vervulling zou gaan: "De Heere zal u naar Egypte doen wederkeren" Deuter. 28:68. Deze gebeurtenissen zijn uitvoeriger verhaald door de profeet Jeremia, 2 Kings 40:1-45. "Quaeque ipse miserrima vidit, et quorum pars magna fuit" (Welke tonelen hij gedoemd was te aanschouwen, en waaraan hij een treurig aandeel nam).

II. De herleving van de gevangen vorst. Van Zedekia horen wij niet meer nadat hij blind naar Babel was gevoerd. Het is waarschijnlijk dat hij niet lang meer heeft geleefd, maar dat hij, toen hij stierf, met enig eerbetoon werd begraven, Jeremiah 34:5. Van Jojachin, of Jechonia, die zich vrijwillig had onderworpen 2 Kings 24:12, wordt ons hier gezegd dat zodra Evilmerodach, na de dood zijns vaders Nebukadnezar, de troon besteeg, hij hem bevrijdde uit de gevangenis, waarin hij zeven en dertig jaren had doorgebracht-hij was nu vijf en vijftig jaren oud-en vriendelijk tot hem sprak, hem meer eerbied bewees dan aan een van de andere koningen, die zijn vader in gevangenschap had gevoerd, 2 Kings 25:28, hem vorstelijke klederen gaf inplaats van zijn gevangenisklederen, hem onderhield in zijn eigen paleis, 2 Kings 25:29, en hem een jaarwedde toestond voor hem en zijn gezin, die enigermate overeenkwam met zijn rang, elk dagelijks bestemd deel op zijn dag, al de dagen zijns levens. Beschouw dit:

1. Als een zeer gelukkige verandering in Jojachins toestand, eer en vrijheid te hebben, na zo langen tijd in gevangenschap en smaad te hebben doorgebracht, de overvloed en de genoegens van een hof te smaken, na zolang aan het enge en de ellende van een gevangenis gewoon te zijn geweest, was als het wederkeren van de morgen na een zeer donkeren vervelenden nacht. Laat niemand zeggen dat hij nooit meer het goede zal aanschouwen, omdat hij sedert lang weinig meer dan kwaad gezien heeft, de ongelukkigsten weten niet welk een gelukkige, gezegende wending door Gods voorzienigheid in hun zaken kan komen noch welke vertroostingen er nog voor hen zijn weggelegd, naar de jaren in dewelke zij het kwaad gezien hebben, Psalms 90:15.

De dood van beproefde heiligen zal voor hen zo'n verandering wezen als deze voor Jojachin was, hij zal hen verlossen uit hun gevangenis, het lichaam, die gevangeniskledij, van hen afwerpen, en de weg banen tot hun verhoging, hen naar de troon, naar de tafel zenden van de Koning van de koningen in de heerlijke vrijheid van de kinderen Gods.

2. Als een zeer edelmoedige daad van Evilmerodach. Hij dacht dat zijn vader het juk van zijn gevangenen te zwaar had gemaakt, en daarom heeft hij het met de teerhartigheid van een man en de eer van een vorst lichter gemaakt.

Al de koningen, die hij in zijn macht had, schijnen bevoorrecht te zijn, maar Jojachin boven die allen, sommigen denken dat het was om de oudheid van zijn geslacht en de eer van zijn beroemde voorvaderen, David en Salomo, waarschijnlijk kon geen van de koningen van de volken er op bogen af te stammen van een zo lange reeks van koningen ineen rechte lijn van opvolging en dat wel uitsluitend in de mannelijke linie, als de koningen van Juda.

De Joden zeggen dat deze Evilmerodach zelf gevangen was gezet door zijn eigen vader, nadat deze uit zijn krankzinnigheid was hersteld, wegens de een of andere verkeerdheid, waaraan hij zich in die tijd had schuldig gemaakt, en dat hij in de gevangenis vriendschap had gesloten met Jojachin, tengevolge waarvan hij hem, zodra hij er de macht toe had, deze vriendelijkheid heeft beloond. Sommigen opperen de mening dat Evilmerodach van Daniël en zijn metgezellen de beginselen van de ware Godsdienst heeft geleerd en hun wl genegen was, en dat hij dieswege gunst heeft bewezen aan Jojachin.

3. Als een vriendelijke beschikking van Gods voorzienigheid ter bemoediging van de Joden in hun gevangenschap en ter ondersteuning van hun geloof en hun hoop op bevrijding ter bestemder tijd.

Dit viel voor juist omstreeks de middernacht van hun gevangenschap, zes en dertig van de zeventig jaren waren nu voorbijgegaan, en bijna evenveel jaren waren nog voor hen, en thans hun koning aldus bevorderd te zien moet hun een troostrijk onderpand zijn geweest van hun eigen verlossing ter bestemder tijd.

Aldus gaat de oprechten het licht op in de duisternis, ten einde hen aan te moedigen om te hopen zelfs in een wolkigen donkeren dag, dat ten tijde des avonds het licht zal wezen. Zo laat ons dan als wij in verwarring en verlegenheid zijn niet wanhopen.

Verzen 22-30

In deze verzen hebben wij:

I. De verstrooiing van het overblijvende volk. De stad Jeruzalem was geheel verwoest. In het land van Juda waren nog enige overgebleven 2 Kings 25:22, die de storm hadden doorstaan, en aan wie geen klein voorrecht in die tijd hun ziel, dat is hun leven, hun tot een buit was gegeven. Zie nu:

1. In welk een goede positie zij gebracht werden. De koning van Babel benoemde Gedalia, een uit hen, tot overste of gouverneur, en onder hem, tot hun beschermer. Hij was een zeer goed man. Zijn vader, Ahikam, had Jeremia gesteund en beschermd, toen de vorsten zijn dood hadden gezworen, Jeremiah 26:24. Het is waarschijnlijk dat deze Gedalia op raad van Jeremia tot de Chaldeën was overgegaan en zich zo goed had gedragen dat de koning van Babel hem het gouverneurschap opdroeg. Hij woonde niet te Jeruzalem, maar te Mizpa in het land van Benjamin, een plaats, die in Samuëls tijd vermaard was. Daarheen kwamen zij, die van Zedekia gevloden waren, 2 Kings 25:4, en stelden zich onder zijn bescherming, 2 Kings 25:23 die hij hun toezegde, indien zij zich geduldig en vreedzaam onder de regering van de koning van Babel hielden, 2 Kings 25:24. Hoewel Gedalia de pracht en macht niet had van een regerend vorst, zou hij toch een groter zegen voor hen geweest kunnen zijn dan velen van hun koningen geweest waren inzonderheid daar hij Jeremia tot raadsman had die zich nu onder hen bevond, en groot belang stelde in hun zaken, Jeremiah 40:5, Jeremiah 40:6.

2. Welk een noodlottige slag hun spoedig daarna werd toegebracht door de dood van Gedalia, twee maanden nadat hij het gouverneurschap op zich had genomen. De algehele uitroeiing van de Joden uit het land voor het tegenwoordige was vastgesteld, en daarom is het ijdel voor hen om er aan te denken om er weer wortel te schieten het gehele land moet uitgeplukt worden, Jeremiah 45:4, en toch zijn het niet de Chaldeën, die deze hoopvolle moedgevende vestiging vernietigden, maar sommigen van henzelf, hetgeen tot hun vrede diende was verborgen voor hun ogen, zodat zij niet wisten wanneer zij het goed hadden, en het niet geloofden als het hun gezegd werd.

A. Zij hadden een goeden landvoogd uit hun eigen volk, en uit wrok tegen de Chaldeën doodden zij hem, omdat hij door Nebukadnezer was aangesteld, 2 Kings 25:25.

Ismaël, die tot de koninklijke familie behoorde, was wangunstig op zijn bevordering en de gelukkige vestiging des volks onder hem, en besloot hem ten verderve te brengen, laaghartig vermoordde hij hem en al zijn vrienden, Joden zowel als Chaldeën. Nebukadnezar zou geen boosaardiger vijand van hun vrede hebben kunnen of willen wezen dan deze ontaarde loot van het huis van David er van geweest is.

B. Zij waren nog in hun eigen goed land, maar zij verlieten het en gingen naar Egypte uit vrees voor de Chaldeën, 2 Kings 25:25. De Chaldeën hadden reden genoeg om beledigd te zijn wegens de moord op Gedalia, maar indien zij, die bleven, nederig betuigd en aangetoond hadden dat de daad alleen voor rekening kwam van Ismaël en zijn partij, dan kunnen wij onderstellen dat zij, die er onschuldig aan waren, ja er grotelijks door leden, er niet voor gestraft zouden zijn, maar onder voorwendsel van deze vrees gingen zij allen, tegen de raad van Jeremia, naar Egypte, waar zij zich waarschijnlijk langzamerhand met de Egyptenaren vermengden, zodat er nooit meer van hen als Israëlieten gehoord werd. Zo werd er door hun eigen dwaasheid en ongehoorzaamheid een voleinding met hen gemaakt, opdat, na al het overige, ook het laatste vers van dat hoofdstuk van de bedreigingen in vervulling zou gaan: "De Heere zal u naar Egypte doen wederkeren" Deuter. 28:68. Deze gebeurtenissen zijn uitvoeriger verhaald door de profeet Jeremia, 2 Kings 40:1-45. "Quaeque ipse miserrima vidit, et quorum pars magna fuit" (Welke tonelen hij gedoemd was te aanschouwen, en waaraan hij een treurig aandeel nam).

II. De herleving van de gevangen vorst. Van Zedekia horen wij niet meer nadat hij blind naar Babel was gevoerd. Het is waarschijnlijk dat hij niet lang meer heeft geleefd, maar dat hij, toen hij stierf, met enig eerbetoon werd begraven, Jeremiah 34:5. Van Jojachin, of Jechonia, die zich vrijwillig had onderworpen 2 Kings 24:12, wordt ons hier gezegd dat zodra Evilmerodach, na de dood zijns vaders Nebukadnezar, de troon besteeg, hij hem bevrijdde uit de gevangenis, waarin hij zeven en dertig jaren had doorgebracht-hij was nu vijf en vijftig jaren oud-en vriendelijk tot hem sprak, hem meer eerbied bewees dan aan een van de andere koningen, die zijn vader in gevangenschap had gevoerd, 2 Kings 25:28, hem vorstelijke klederen gaf inplaats van zijn gevangenisklederen, hem onderhield in zijn eigen paleis, 2 Kings 25:29, en hem een jaarwedde toestond voor hem en zijn gezin, die enigermate overeenkwam met zijn rang, elk dagelijks bestemd deel op zijn dag, al de dagen zijns levens. Beschouw dit:

1. Als een zeer gelukkige verandering in Jojachins toestand, eer en vrijheid te hebben, na zo langen tijd in gevangenschap en smaad te hebben doorgebracht, de overvloed en de genoegens van een hof te smaken, na zolang aan het enge en de ellende van een gevangenis gewoon te zijn geweest, was als het wederkeren van de morgen na een zeer donkeren vervelenden nacht. Laat niemand zeggen dat hij nooit meer het goede zal aanschouwen, omdat hij sedert lang weinig meer dan kwaad gezien heeft, de ongelukkigsten weten niet welk een gelukkige, gezegende wending door Gods voorzienigheid in hun zaken kan komen noch welke vertroostingen er nog voor hen zijn weggelegd, naar de jaren in dewelke zij het kwaad gezien hebben, Psalms 90:15.

De dood van beproefde heiligen zal voor hen zo'n verandering wezen als deze voor Jojachin was, hij zal hen verlossen uit hun gevangenis, het lichaam, die gevangeniskledij, van hen afwerpen, en de weg banen tot hun verhoging, hen naar de troon, naar de tafel zenden van de Koning van de koningen in de heerlijke vrijheid van de kinderen Gods.

2. Als een zeer edelmoedige daad van Evilmerodach. Hij dacht dat zijn vader het juk van zijn gevangenen te zwaar had gemaakt, en daarom heeft hij het met de teerhartigheid van een man en de eer van een vorst lichter gemaakt.

Al de koningen, die hij in zijn macht had, schijnen bevoorrecht te zijn, maar Jojachin boven die allen, sommigen denken dat het was om de oudheid van zijn geslacht en de eer van zijn beroemde voorvaderen, David en Salomo, waarschijnlijk kon geen van de koningen van de volken er op bogen af te stammen van een zo lange reeks van koningen ineen rechte lijn van opvolging en dat wel uitsluitend in de mannelijke linie, als de koningen van Juda.

De Joden zeggen dat deze Evilmerodach zelf gevangen was gezet door zijn eigen vader, nadat deze uit zijn krankzinnigheid was hersteld, wegens de een of andere verkeerdheid, waaraan hij zich in die tijd had schuldig gemaakt, en dat hij in de gevangenis vriendschap had gesloten met Jojachin, tengevolge waarvan hij hem, zodra hij er de macht toe had, deze vriendelijkheid heeft beloond. Sommigen opperen de mening dat Evilmerodach van Daniël en zijn metgezellen de beginselen van de ware Godsdienst heeft geleerd en hun wl genegen was, en dat hij dieswege gunst heeft bewezen aan Jojachin.

3. Als een vriendelijke beschikking van Gods voorzienigheid ter bemoediging van de Joden in hun gevangenschap en ter ondersteuning van hun geloof en hun hoop op bevrijding ter bestemder tijd.

Dit viel voor juist omstreeks de middernacht van hun gevangenschap, zes en dertig van de zeventig jaren waren nu voorbijgegaan, en bijna evenveel jaren waren nog voor hen, en thans hun koning aldus bevorderd te zien moet hun een troostrijk onderpand zijn geweest van hun eigen verlossing ter bestemder tijd.

Aldus gaat de oprechten het licht op in de duisternis, ten einde hen aan te moedigen om te hopen zelfs in een wolkigen donkeren dag, dat ten tijde des avonds het licht zal wezen. Zo laat ons dan als wij in verwarring en verlegenheid zijn niet wanhopen.