Matthew 2 - Dächsel Bijbelverklaring - Bible Commentaries

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, MATTHES 2

Matthew 2:1.

WIJZEN UIT HET OOSTEN. VLUCHT NAAR EGYPTE.

I. Matthew 2:1-Matthew 2:12. Evenals volgens hoofdstuk . 1 nog voor de geboorte, zo worden ook aanstonds na de geboorte, aan de Heere Jezus de vereiste kentekenen gevonden, om in Hem de Messias te zien. Moeten namelijk volgens profetische plaatsen als Psalms 72:10, en Isaiah 60:3 ook vreemde volken de Koning van Israël huldigen en ook de heidenen in het licht wandelen, dat over Israël opgaat, zo is dat op zeer merkwaardige wijze reeds vroeg vervuld. Door een buitengewone ster, die zij in hun land gezien hadden, op de geboorte van de lang verwachte Koning van de Joden opmerkzaam gemaakt, kwamen nog in de dagen van Herodes, wijzen uit het Oosten te Jeruzalem. Zij vroegen daar naar het kind, dat zij wilden vereren, en werden door Herodes, die niets daarvan wist, maar op grond van de profetie de plaats van de geboorte gemakkelijk vernam, naar Bethlehem gewezen. Op reis daarheen zagen zij de ster opnieuw, en werden door deze gelukkig naar het huis geleid, waar het kindje was. Nadat zij hadden aanbeden en hun geschenken gebracht hadden, keerden zij volgens goddelijke aanwijzing, die hun in de droom gegeven werd, niet naar Jeruzalem tot Herodes terug, die het kind naar het leven stond, maar begaven zich langs een andere weg weer naar hun land.

(Evangelie op het feest van de verschijning van Christus of Epifanieën).

Het Epifanieënfeest d. i. feest van de verschijning of van de openbaring van Christus, gevierd op den 6de Januari, was in de Oosterse kerk tot de tijd van Chrysostomus (geb. 347 te Antiochië, overl. 407 in ballingschap) het feest, dat de rij van de Christelijke feesten opende. Een eigenlijk Kerstfeest of geboortefeest van Christus was er toen nog niet in die kerk, maar dit is een oorspronkelijk Westers feest, dat later eveneens van het Westen naar het Oosten overging, als omgekeerd het Epifanieënfeest van het Oosten naar het Westen. Bij deze overgang nam het laatste een andere betekenis aan; het werd tot een feest van de openbaring van Christus voor de heidenen en had tot grond de in deze afdeling vermelde geschiedenis, en daar de kerkelijke legenden, om de plaatsen Psalms 72:10 Isaiah 49:7; Isaiah 6:3, Isaiah 6:10 deze wijze koningen noemde en om hun drievoudige gaven hun getal op drie bepaalde (Caspar, Melchior en Balthasar), zo verkreeg het ook de naam van "het feest van de heilige drie koningen. " Het begrip van Epifanie of openbaarwording van Christus' heerlijkheid werd tevens overgebracht op de eerste openbaring van Zijn wondermacht in het teken te Kana (John 2:1vv. ). Daar nu de feestdag oorspronkelijk, v rdat men in de Oosterse kerk nog een Kerstfeest had, een feestdag van de doop van Christus in de Jordaan was), zo vinden wij meermalen, zoals uit Luthers bewerking van het Hostis Herodes impie blijkt, alle drie genoemde gebeurtenissen met elkaar verbonden, de overlevering van het Westen beweert zelfs, dat alle drie gebeurtenissen op dezelfde datum vallen, hetgeen echter, zoals wij zullen zien, slechts ten opzichte van de doop van Christus waar is, terwijl de beide andere gebeurtenissen tot de maand februari behoren.

return to 'Top of Page'

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, MATTHES 2

Matthew 2:1.

WIJZEN UIT HET OOSTEN. VLUCHT NAAR EGYPTE.

I. Matthew 2:1-Matthew 2:12. Evenals volgens hoofdstuk . 1 nog voor de geboorte, zo worden ook aanstonds na de geboorte, aan de Heere Jezus de vereiste kentekenen gevonden, om in Hem de Messias te zien. Moeten namelijk volgens profetische plaatsen als Psalms 72:10, en Isaiah 60:3 ook vreemde volken de Koning van Israël huldigen en ook de heidenen in het licht wandelen, dat over Israël opgaat, zo is dat op zeer merkwaardige wijze reeds vroeg vervuld. Door een buitengewone ster, die zij in hun land gezien hadden, op de geboorte van de lang verwachte Koning van de Joden opmerkzaam gemaakt, kwamen nog in de dagen van Herodes, wijzen uit het Oosten te Jeruzalem. Zij vroegen daar naar het kind, dat zij wilden vereren, en werden door Herodes, die niets daarvan wist, maar op grond van de profetie de plaats van de geboorte gemakkelijk vernam, naar Bethlehem gewezen. Op reis daarheen zagen zij de ster opnieuw, en werden door deze gelukkig naar het huis geleid, waar het kindje was. Nadat zij hadden aanbeden en hun geschenken gebracht hadden, keerden zij volgens goddelijke aanwijzing, die hun in de droom gegeven werd, niet naar Jeruzalem tot Herodes terug, die het kind naar het leven stond, maar begaven zich langs een andere weg weer naar hun land.

(Evangelie op het feest van de verschijning van Christus of Epifanieën).

Het Epifanieënfeest d. i. feest van de verschijning of van de openbaring van Christus, gevierd op den 6de Januari, was in de Oosterse kerk tot de tijd van Chrysostomus (geb. 347 te Antiochië, overl. 407 in ballingschap) het feest, dat de rij van de Christelijke feesten opende. Een eigenlijk Kerstfeest of geboortefeest van Christus was er toen nog niet in die kerk, maar dit is een oorspronkelijk Westers feest, dat later eveneens van het Westen naar het Oosten overging, als omgekeerd het Epifanieënfeest van het Oosten naar het Westen. Bij deze overgang nam het laatste een andere betekenis aan; het werd tot een feest van de openbaring van Christus voor de heidenen en had tot grond de in deze afdeling vermelde geschiedenis, en daar de kerkelijke legenden, om de plaatsen Psalms 72:10 Isaiah 49:7; Isaiah 6:3, Isaiah 6:10 deze wijze koningen noemde en om hun drievoudige gaven hun getal op drie bepaalde (Caspar, Melchior en Balthasar), zo verkreeg het ook de naam van "het feest van de heilige drie koningen. " Het begrip van Epifanie of openbaarwording van Christus' heerlijkheid werd tevens overgebracht op de eerste openbaring van Zijn wondermacht in het teken te Kana (John 2:1vv. ). Daar nu de feestdag oorspronkelijk, v rdat men in de Oosterse kerk nog een Kerstfeest had, een feestdag van de doop van Christus in de Jordaan was), zo vinden wij meermalen, zoals uit Luthers bewerking van het Hostis Herodes impie blijkt, alle drie genoemde gebeurtenissen met elkaar verbonden, de overlevering van het Westen beweert zelfs, dat alle drie gebeurtenissen op dezelfde datum vallen, hetgeen echter, zoals wij zullen zien, slechts ten opzichte van de doop van Christus waar is, terwijl de beide andere gebeurtenissen tot de maand februari behoren.

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. Toen nu Jezus, 1) geboren was te Bethlehem (= huis van het brood), gelegen in Judea, dus niet in de andere plaats met die naam, die in de stam van Zebulon (Joshua 19:15) lag, maar in die, die vroeger Efratha heette, 1:22"), in de dagen van koning Herodes, 2) de Grote, ook reeds 8 dagen na de geboorte besneden en 33 dagen later de Heere was voorgesteld in de tempel te Jeruzalem, 3) (Luke 2:1-Luke 2:38), ziet, nige wijzen, 4) voorname mannen, die tot de orde van de Magiërs behoorden, van het Oosten, uit de landen tussen Eufraat en Tiger, zijn te Jeruzalem in het paleis van de koning op Zion aangekomen, nog in de eerste helft van februari in het jaar 4 v r Chr.

1) Bij 1 Chronicles 24:10 hebben wij het voor een zo goed als uitgemaakte zaak verklaard, dat onze gewone tijdrekening de geboorte van Christus vier of vijf jaar te laat stelt.

2) Herodes de Grote is hier bedoeld. Hij was de eerste uit het geslacht van de Idumeeërs (Edomieten), dat een tijd lang in onafhankelijkheid van Rome Judea sinds 10 v r Chr. bestuurde (Jos. Antiq. 14:1, 3; de bello Judith 1:8, 9). Herodes de Grote was een zoon van Antipater, die Caesar de Makkabese vorst Hyrkanus II als procurator ter zijde had gesteld. Als jongeling van 15 jaar verkreeg Herodes van zijn vader het bestuur over de provincie Galilea Later sloeg hij als Strategos van Boven-Syrië de Makkabese vorst Antigonus, zoon van Aristobulus, die de heerschappij weer zocht te veroveren. De Romeinse triumvir Antonius maakte hem en zijn broeder Fasaël tot Tetrarchen. Antigonus verdrong hen echter; hij vluchtte naar Rome en hier werd hij ten gevolge van de gunst van Antonius door de Romeinse senaat tot koning van Judea gemaakt. Hij moest echter de hoofdstad Jeruzalem met hulp van de Romeinen stormenderhand veroveren, en het lukte hem vervolgens, zich na de val van Antonius in de gunst van Augustus te bevestigen 49:10).

3) De orde van de Magiërs, zoals de wijzen in de Griekse grondtekst genoemd worden, oorspronkelijk thuis bij de Aramees-Babylonische bewoners van de landen van de Eufraat, verbreidde zich van daar naar Assyrië, Medië, Perzië en Parthië, hield zich bezig met astronomie (sterrenkunde), geneeskunde en andere hogere wetenschappen, doch hield zich daarbij ook op met astrologie (waarzegging uit de sterren), droomuitlegging en andere kunsten van waarzeggerij. Tot deze orde behoorde eens Bileam, de zoon van Beor, die Balak van de stad Pethor aan de Eufraat liet komen, om Israël te vloeken 22:6); en de voorzegging, die hij toen gedaan heeft, van de ster, die uit Jakob zou opgaan en de scepter, die uit Israël zou voortkomen 24:24) was zeker binnen de orde van geslacht tot geslacht voortgeplant. Nu werd, toen Israël zich in de Babylonische ballingschap bevond, Daniël het hoofd van de Magiërs (Daniel 2:48) en door hem werden zij nog meer bekend met de beloften, aan zijn volk gegeven, die ook de heidenen tot zegen zou worden. Zonder twijfel hebben van die tijd af diegenen onder hen, die een hart voor de waarheid hadden en geen bevrediging vonden voor de behoefte van het hart in hun heidense wijsheid, op de grote Koning gewacht, die van Zion uit, in de wereld, die steeds meer naar haar ondergang neigde, een nieuw rijk van heerlijkheid zou oprichten en alle geslachten op aarde onder Zijn scepter gelukkig zou maken. Van zo'n verlangen naar de dagen van de Messias, die omtrent de tijd van Christus' geboorte ook bij de heidense volken van het Oosten gevonden werd, worden ook sporen gevonden bij schrijvers buiten de Bijbel, en door middel van de profetie van Daniël omtrent de 70 weken (Daniel 9:24vv. ) konden de wijzen ook met tamelijke zekerheid de tijd weten, wanneer Christus zou verschijnen. Babylonië, om dit nog te melden, stond toen onder de heerschappij van de Parthers, die nog onder de Seleucieden een zelfstandig rijk gesticht hadden; hun koningsgeslacht is dat van de Arsacieden; in het jaar 226 na Chr. echter ging de macht van deze aan de Sassanieden, de koningen van het Nieuw-Perzische rijk, over.

4) Sommigen plaatsen de komst van de wijzen v r de voorstelling van het kind Jezus in de tempel, doch de dagen van de afzondering van Maria verbieden dit volstrekt. Eerst moest de Christus God geheiligd en door gelovigen uit Israël beleden worden, eer Hij door de heidenen erkend werd. Eerst de Jood en ook de Griek, is de orde van God, die God tot en met Christus gevolgd heeft. Nu is het anders, nu gaan de volken voor, maar in het einde keert God weer tot Israël terug. Israël maakt de voor- en achterhoede uit, de volken staan in het midden. Nauwelijks is de Christus geboren, of de gehele wereld komt in beweging, komt het Oosten tot het Westen en vallen de scheidsmuren tussen de volken.

In het eerste hoofdstuk heeft de Evangelist het aandeel van het Joodse volk aan de Messias voorgesteld, de genealogie van Christus en Zijn geboorte uit de maagd bewijst, dat het heil uit de Joden is, hier wordt ook het aandeel van de heidenwereld aan Christus openbaar door de verschijning van de Magiërs uit het Oosten.

Wij zien hier, dat er ware dienstknechten van God kunnen zijn op plaatsen, waar wij niet verwacht zouden hebben hen te vinden. De Heere Jezus heeft "verborgen zielen" zoals deze wijzen. Hun geschiedenis moge op aarde even weinig bekend zijn als die van Melchizedek, Jethro en Job, maar hun namen zijn in het boek des levens en zij zullen met Christus gevonden worden op de dag van Zijn verschijning.

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. Toen nu Jezus, 1) geboren was te Bethlehem (= huis van het brood), gelegen in Judea, dus niet in de andere plaats met die naam, die in de stam van Zebulon (Joshua 19:15) lag, maar in die, die vroeger Efratha heette, 1:22"), in de dagen van koning Herodes, 2) de Grote, ook reeds 8 dagen na de geboorte besneden en 33 dagen later de Heere was voorgesteld in de tempel te Jeruzalem, 3) (Luke 2:1-Luke 2:38), ziet, nige wijzen, 4) voorname mannen, die tot de orde van de Magiërs behoorden, van het Oosten, uit de landen tussen Eufraat en Tiger, zijn te Jeruzalem in het paleis van de koning op Zion aangekomen, nog in de eerste helft van februari in het jaar 4 v r Chr.

1) Bij 1 Chronicles 24:10 hebben wij het voor een zo goed als uitgemaakte zaak verklaard, dat onze gewone tijdrekening de geboorte van Christus vier of vijf jaar te laat stelt.

2) Herodes de Grote is hier bedoeld. Hij was de eerste uit het geslacht van de Idumeeërs (Edomieten), dat een tijd lang in onafhankelijkheid van Rome Judea sinds 10 v r Chr. bestuurde (Jos. Antiq. 14:1, 3; de bello Judith 1:8, 9). Herodes de Grote was een zoon van Antipater, die Caesar de Makkabese vorst Hyrkanus II als procurator ter zijde had gesteld. Als jongeling van 15 jaar verkreeg Herodes van zijn vader het bestuur over de provincie Galilea Later sloeg hij als Strategos van Boven-Syrië de Makkabese vorst Antigonus, zoon van Aristobulus, die de heerschappij weer zocht te veroveren. De Romeinse triumvir Antonius maakte hem en zijn broeder Fasaël tot Tetrarchen. Antigonus verdrong hen echter; hij vluchtte naar Rome en hier werd hij ten gevolge van de gunst van Antonius door de Romeinse senaat tot koning van Judea gemaakt. Hij moest echter de hoofdstad Jeruzalem met hulp van de Romeinen stormenderhand veroveren, en het lukte hem vervolgens, zich na de val van Antonius in de gunst van Augustus te bevestigen 49:10).

3) De orde van de Magiërs, zoals de wijzen in de Griekse grondtekst genoemd worden, oorspronkelijk thuis bij de Aramees-Babylonische bewoners van de landen van de Eufraat, verbreidde zich van daar naar Assyrië, Medië, Perzië en Parthië, hield zich bezig met astronomie (sterrenkunde), geneeskunde en andere hogere wetenschappen, doch hield zich daarbij ook op met astrologie (waarzegging uit de sterren), droomuitlegging en andere kunsten van waarzeggerij. Tot deze orde behoorde eens Bileam, de zoon van Beor, die Balak van de stad Pethor aan de Eufraat liet komen, om Israël te vloeken 22:6); en de voorzegging, die hij toen gedaan heeft, van de ster, die uit Jakob zou opgaan en de scepter, die uit Israël zou voortkomen 24:24) was zeker binnen de orde van geslacht tot geslacht voortgeplant. Nu werd, toen Israël zich in de Babylonische ballingschap bevond, Daniël het hoofd van de Magiërs (Daniel 2:48) en door hem werden zij nog meer bekend met de beloften, aan zijn volk gegeven, die ook de heidenen tot zegen zou worden. Zonder twijfel hebben van die tijd af diegenen onder hen, die een hart voor de waarheid hadden en geen bevrediging vonden voor de behoefte van het hart in hun heidense wijsheid, op de grote Koning gewacht, die van Zion uit, in de wereld, die steeds meer naar haar ondergang neigde, een nieuw rijk van heerlijkheid zou oprichten en alle geslachten op aarde onder Zijn scepter gelukkig zou maken. Van zo'n verlangen naar de dagen van de Messias, die omtrent de tijd van Christus' geboorte ook bij de heidense volken van het Oosten gevonden werd, worden ook sporen gevonden bij schrijvers buiten de Bijbel, en door middel van de profetie van Daniël omtrent de 70 weken (Daniel 9:24vv. ) konden de wijzen ook met tamelijke zekerheid de tijd weten, wanneer Christus zou verschijnen. Babylonië, om dit nog te melden, stond toen onder de heerschappij van de Parthers, die nog onder de Seleucieden een zelfstandig rijk gesticht hadden; hun koningsgeslacht is dat van de Arsacieden; in het jaar 226 na Chr. echter ging de macht van deze aan de Sassanieden, de koningen van het Nieuw-Perzische rijk, over.

4) Sommigen plaatsen de komst van de wijzen v r de voorstelling van het kind Jezus in de tempel, doch de dagen van de afzondering van Maria verbieden dit volstrekt. Eerst moest de Christus God geheiligd en door gelovigen uit Israël beleden worden, eer Hij door de heidenen erkend werd. Eerst de Jood en ook de Griek, is de orde van God, die God tot en met Christus gevolgd heeft. Nu is het anders, nu gaan de volken voor, maar in het einde keert God weer tot Israël terug. Israël maakt de voor- en achterhoede uit, de volken staan in het midden. Nauwelijks is de Christus geboren, of de gehele wereld komt in beweging, komt het Oosten tot het Westen en vallen de scheidsmuren tussen de volken.

In het eerste hoofdstuk heeft de Evangelist het aandeel van het Joodse volk aan de Messias voorgesteld, de genealogie van Christus en Zijn geboorte uit de maagd bewijst, dat het heil uit de Joden is, hier wordt ook het aandeel van de heidenwereld aan Christus openbaar door de verschijning van de Magiërs uit het Oosten.

Wij zien hier, dat er ware dienstknechten van God kunnen zijn op plaatsen, waar wij niet verwacht zouden hebben hen te vinden. De Heere Jezus heeft "verborgen zielen" zoals deze wijzen. Hun geschiedenis moge op aarde even weinig bekend zijn als die van Melchizedek, Jethro en Job, maar hun namen zijn in het boek des levens en zij zullen met Christus gevonden worden op de dag van Zijn verschijning.

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. Zeggende tot de dienaren van de koning, die hun aankomst aan hem moesten melden: Waar is de geboren Koning van de Joden, op wie met Israël ook de heidenwereld wacht? want wij hebben Zijn ster gezien, die Zijn geboorte aankondigt, bij ons in het Oosten (naar een andere verklaring, in het opgaan), en zijn gekomen, om Hem te aanbidden, Hem als koning van de hemel en de aarde de Hem toekomende eer te bewijzen en ons aan Zijn genade en gunst aan te bevelen.

Evenals God de herders bij Bethlehem de geboorte van het Christus-kind door een engel van de hemel bekend maakte (Luke 2:8vv. ), zo heeft Hij aan die wachtende, verlangende zielen onder de heidenen deze geboorte door een teken van de hemel openbaar laten worden, terwijl Hij Zich daarbij geheel naar de astronomische kennis en astrologische regels van de orde van de Magiërs richtte. Van vroege tijd af heeft namelijk de astrologie volgens de regels van haar, in andere opzichten wel zeer bedrieglijke kunst (Isaiah 27:13) een groot gewicht gehecht op de ongeveer elke 20 jaar terugkerende conjunctie (vereniging) van de planeten Jupiter en Saturnus en gemeend dat daardoor een gewichtige gebeurtenis op enige plaats van de aardbodem werd aangewezen, op welk gedeelte van de aarde die gebeurtenis plaatsvond, besloot men uit dat sterrenbeeld van de dierenkring, waarin de vereniging plaats vond, en dan betekende het sterrenbeeld van de vissen het Joodse land. Nu vond in het jaar 1603 na Chr. op een tijd, toen juist onder de geleerden over het juiste jaar van Christus' geboorte veel gestreden werd, op de 17 December een conjunctie van die planeten plaats, in de lente van het volgende jaar kwam Mars daarbij en in de herfst nog een lichaam, dat een vaste ster scheen te zijn, die zich in de nabijheid van Jupiter en Saturnus aan de Oostelijke voet van de slangenvertreder bevond, in het begin als een ster van de eerste grootte zeer helder schitterde, doch allengs verbleekte, totdat hij in Oktober 1605 nauwelijks meer te zien was en in Maart 1606 geheel verdween. De beroemde astronoom Keppler (overl. 1630) kwam door deze verschijning op de gedachte, of niet zo'n conjunctie kort v r de geboorte van Christus, die volgens de tijdrekening van Dionysius op den 25 december 754 na de stichting van Rome valt 15:36), eveneens plaats zou hebben gehad. Bij zijn berekeningen vond hij het merkwaardige resultaat, dat een vereniging van de beide planeten in het jaar 747 na Rome's stichting (7 v r Chr. ) en wel in de laatste helft van de vissen, nabij het punt van de ram, drie maal (op 29 mei, 1 oktober en 5 december) had plaatsgevonden, terwijl in de lente 748 (6 v r Chr. ) nog de planeet Mars erbij kwam. Deze vereniging van de drie bovengenoemde planeten verklaarde hij dan als de ster van de wijzen, en stelde de geboorte van Christus in het zo-even genoemde jaar. Intussen heeft hij zelf reeds het vermoeden uitgesproken, dat bij de constellatie, evenals in zijn tijd het geval was, nog een bijzondere ster gekomen zou kunnen zijn. Dit vermoeden is bevestigd door astronomische (ook door Von Humboldt in de Kosmos, deel 1 blz. 389 Aanm. 12 en deel 3 bladz. 561 als historisch erkende) tafels van de Chinezen, die een komeet zagen in het jaar 749 (5 v r Chr. ) in het hoofd van de steenbok, 70 dagen lang (van februari tot het begin van april), en vervolgens weer in het volgende jaar (4 v. Chr. ) gedurende april, maar toen enigszins meer noordelijk. Zo niet deze komeet zelf dan toch zeker een dergelijk buitengewoon in de jaren 5, 4 v r Chr. tweemaal zichtbaar geworden gesternte van bijzondere grootte en helderheid (ongeveer als dat, wat de astronoom Tycho de Brahe op 11 november 1572 in het sterrenbeeld van Cassiopeia opmerkte; het overtrof Jupiter en Venus in glans en was zelfs bij dag zichtbaar, veranderde gedurende de gehele tijd, dat het zichtbaar was, niet van plaats, nam echter na een jaar weer in glans af, en verdween eindelijk geheel in maart 1574, ) wordt tegenwoordig door de meesten voor de eigenlijke ster van de wijzen gehouden; zodat de geboorte van Christus in de tijd van 749-750 na Rome's stichting (5-4 v. Chr. ) plaats moet hebben gevonden. Dientengevolge kan men zich nu de volgende voorstelling van de zaak vormen: in het jaar 747 (7 v. Chr. ) maakte de driemaal herhaalde conjunctie van Jupiter en Saturnus in het teken van de vissen de Magiërs voor het eerst opmerkzaam, dat voor Israël de lang verwachte gebeurtenis van de komst van de Messias nabij was; toch echter in de lente 748 (6 v. Chr. ) bij deze verbintenis nog Mars kwam, nam inderdaad onmiddellijk daarop de vervulling van de Messiasverwachting haar aanvang met hetgeen de engel Gabriël aan Zacharias in de tempel verkondigde (Luke 1:5vv. ) en dit tijdstip is het dan ook, dat de wijzen daarna aan Herodes als de eerste verschijning van de ster noemen (Matthew 2:7, Matthew 2:16). Van toen af nog meer gespannen in hun opmerkzaamheid geworden, wachtten zij op een nader teken aan de hemel; hun verwachting werd niet teleurgesteld, want in de tijd van februari tot april 749 (5 v. Chr. ) verscheen die door de Chinezen geziene komeet voor de eerste maal, en in het laatste derde gedeelte van die tijd, op de 25 Maart, is volgens onze opvatting Jezus door Zijn moeder ontvangen (Luke 1:26vv. ). Nu zouden zeker de wijzen zich dadelijk op weg hebben kunnen begeven, maar om redenen, die niet nader kunnen worden aangewezen (misschien, omdat er nog eerst een bijzondere toebereiding van hun harten nodig was, voordat zij Gods roeping duidelijk erkenden en besloten daaraan gevolg te geven), bleven zij nog 9-10 maanden in hun vaderland, zodat zij pas in februari van het volgende jaar (4 v. Chr. ) in Jeruzalem aankwamen en wel onmiddellijk nadat Jozef en Maria na de voorstelling van het kind in de tempel weer naar Bethlehem waren teruggekeerd, om daar voor het vervolg te blijven, menende, dat Gods wil was, dat Hij, die reeds zo dikwijls als Zoon van David was aangewezen, nu ook in David's stad opgroeide (Luke 2:22vv. ). Met deze opvatting komt wel niet overeen, dat die komeet van de Chinezen de tweede maal niet in februari maar eerst in april van 750 (4 v. Chr. ) verscheen, en deze tweede verschijning zou toch die zijn, waarvan in Matthew 2:9vv. sprake is; intussen is de berekening volgens de opgaven van de Chinezen juist hier moeilijk, omdat zij de regeringsjaren van de toenmalige keizer Gayti ten grondslag leggen, en op de door hem ingestelde nieuwe Aera gebouwd zijn; bovendien was het ook mogelijk, dat de ster in Palestina eerder kon worden gezien dan in China. Hoewel wij nu, zoals reeds bij 1 Chronicles 25:10 werd opgegeven, de verkondiging van de engel aan Zacharias) in de tijd van 17-23 april 748 (6 v. Chr. ) stellen, laten we toch de ontvangenis door Elizabeth niet onmiddellijk daarop volgen, maar nemen tot aan deze gebeurtenis eerst nog een tussentijd van 5 maanden (tot 24 september) aan, gedurende welke tijd Zacharias op de vervulling van de hem te beurt gevallen belofte op gelijke wijze moest wachten, als Abraham op de hem gegeven toezegging 25 jaar heeft moeten wachten (Genesis 12:1vv. ; 21:1vv. ). Gods wegen toch hebben niets met dat ongeduld van de mensen te doen, volgens welke alles slag op slag moet gaan; het geldt ook hier, wat in een ander opzicht het spreekwoord van Hem zegt: "Zijn molens malen langzaam, " en dikwijls genoeg, wanneer Hij juist begonnen is de gewichtigste gebeurtenissen in de geschiedenis in te leiden, volgt eerst weer een pauze van stil terugtrekken en schijnbaar zwijgen. Wij volgen hierin de werkelijke traditie, die de 24 september voor de dag van de ontvangenis bepaald heeft. Wij moeten ons toch wachten een wetenschappelijk gebouw op te richten, dat de symboliek van de kerk ter zijde schuift, anders lijken wij op Herodes de Grote bij zijn tempelbouw. Hoe vol betekenis de bepalingen van de kerkelijke feesten dikwijls zijn, blijkt bijvoorbeeld daaruit, dat men Johannes' geboorte op 24 juni, Christus' geboorte op 25 december gesteld heeft, en daardoor, daar van Johannes af de dagen weer af-, na Kerstmis daarentegen de dagen weer toenemen, dat woord van de Doper (John 3:30) belichaamd heeft: "Hij moet groeien, ik moet minder worden. " Tegenover deze bovengenoemde voorstellingen omtrent de ster van de wijzen is een bedenking, namelijk hoe God zich van een astrologische voorstelling als middel zou hebben kunnen bedienen, om de wijzen de komst van de verwachte Koning van de Joden bekend te maken. Wij verwijzen naar Genesis 1:14 , volgens welke immers de sterren aan de hemel de bestemming hebben tekens te geven, maar niet voor alle mogelijke dingen, die de menselijke nieuwsgierigheid wil uitzoeken, maar alleen voor zekere gebeurtenissen in Zijn rijk, die God goed acht de mensen aan te tonen; en zoals nu het getal van 3 x 14 geslachten, waarop de Evangelist in hoofdstuk . 1:17 opmerkzaam heeft gemaakt, het de Joden waarschijnlijk moest maken, dat de vervulling van de tijd nu aanwezig was, zo kon met billijkheid ook een verschijning aan de hemel een dergelijk teken voor de heidenen schenken. "Het hoogste doel van de alchemie (van de kunst, om langs chemische weg onedele metalen in edele te veranderen) is in de vroegere tijd de ster van de wijzen, in de latere de kunst om goud te maken; het hoogste doel van de astrologie wordt voor de Magiërs tenslotte het streven, om de Ster van zaligheid (Numbers 24:17) te ontdekken, en in de wijzen van dit hoofdstuk loopt de Oosterse magie op haar toppunt op dezelfde weg als de profetie van de theocratische openbaring uit - een symbool van wetenschap, die in haar hogere richting met het geloof n wordt".

Wat de Schrift was voor Israël, dat was de natuur voor de heidenen, en die God vreesden, leerden Hem daaruit kennen. Treffend dat Israël de geboorte van de Christus moest zien en lezen uit de profetieën en dat de heidenen haar moesten zien aan de hemel. Voor de wijzen is de sterrenkunde geen wichelarij, maar een godlerende wetenschap. De ster was geen gewone ster, maar een buitengewone, een vonk uit de Shechina, een sprank van de ongeschapen heerlijkheid van God, die verscheen en verdween en zich laag in de dampkring tot geleidster neerliet.

De ware geest van wetenschap wijst op het middelpunt van alle weten.

Het Griekse woord proskunein heeft de betekenis van: zich neerwerpen met het aangezicht ter aarde, om aan iemand zijn eerbied te betonen (Genesis 19:1; Genesis 42:6 Herodot. 1:134 enz. ). Christus is Koning en God, aan wie geen andere eer dan die van de aanbidding gebracht kan worden.

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. Zeggende tot de dienaren van de koning, die hun aankomst aan hem moesten melden: Waar is de geboren Koning van de Joden, op wie met Israël ook de heidenwereld wacht? want wij hebben Zijn ster gezien, die Zijn geboorte aankondigt, bij ons in het Oosten (naar een andere verklaring, in het opgaan), en zijn gekomen, om Hem te aanbidden, Hem als koning van de hemel en de aarde de Hem toekomende eer te bewijzen en ons aan Zijn genade en gunst aan te bevelen.

Evenals God de herders bij Bethlehem de geboorte van het Christus-kind door een engel van de hemel bekend maakte (Luke 2:8vv. ), zo heeft Hij aan die wachtende, verlangende zielen onder de heidenen deze geboorte door een teken van de hemel openbaar laten worden, terwijl Hij Zich daarbij geheel naar de astronomische kennis en astrologische regels van de orde van de Magiërs richtte. Van vroege tijd af heeft namelijk de astrologie volgens de regels van haar, in andere opzichten wel zeer bedrieglijke kunst (Isaiah 27:13) een groot gewicht gehecht op de ongeveer elke 20 jaar terugkerende conjunctie (vereniging) van de planeten Jupiter en Saturnus en gemeend dat daardoor een gewichtige gebeurtenis op enige plaats van de aardbodem werd aangewezen, op welk gedeelte van de aarde die gebeurtenis plaatsvond, besloot men uit dat sterrenbeeld van de dierenkring, waarin de vereniging plaats vond, en dan betekende het sterrenbeeld van de vissen het Joodse land. Nu vond in het jaar 1603 na Chr. op een tijd, toen juist onder de geleerden over het juiste jaar van Christus' geboorte veel gestreden werd, op de 17 December een conjunctie van die planeten plaats, in de lente van het volgende jaar kwam Mars daarbij en in de herfst nog een lichaam, dat een vaste ster scheen te zijn, die zich in de nabijheid van Jupiter en Saturnus aan de Oostelijke voet van de slangenvertreder bevond, in het begin als een ster van de eerste grootte zeer helder schitterde, doch allengs verbleekte, totdat hij in Oktober 1605 nauwelijks meer te zien was en in Maart 1606 geheel verdween. De beroemde astronoom Keppler (overl. 1630) kwam door deze verschijning op de gedachte, of niet zo'n conjunctie kort v r de geboorte van Christus, die volgens de tijdrekening van Dionysius op den 25 december 754 na de stichting van Rome valt 15:36), eveneens plaats zou hebben gehad. Bij zijn berekeningen vond hij het merkwaardige resultaat, dat een vereniging van de beide planeten in het jaar 747 na Rome's stichting (7 v r Chr. ) en wel in de laatste helft van de vissen, nabij het punt van de ram, drie maal (op 29 mei, 1 oktober en 5 december) had plaatsgevonden, terwijl in de lente 748 (6 v r Chr. ) nog de planeet Mars erbij kwam. Deze vereniging van de drie bovengenoemde planeten verklaarde hij dan als de ster van de wijzen, en stelde de geboorte van Christus in het zo-even genoemde jaar. Intussen heeft hij zelf reeds het vermoeden uitgesproken, dat bij de constellatie, evenals in zijn tijd het geval was, nog een bijzondere ster gekomen zou kunnen zijn. Dit vermoeden is bevestigd door astronomische (ook door Von Humboldt in de Kosmos, deel 1 blz. 389 Aanm. 12 en deel 3 bladz. 561 als historisch erkende) tafels van de Chinezen, die een komeet zagen in het jaar 749 (5 v r Chr. ) in het hoofd van de steenbok, 70 dagen lang (van februari tot het begin van april), en vervolgens weer in het volgende jaar (4 v. Chr. ) gedurende april, maar toen enigszins meer noordelijk. Zo niet deze komeet zelf dan toch zeker een dergelijk buitengewoon in de jaren 5, 4 v r Chr. tweemaal zichtbaar geworden gesternte van bijzondere grootte en helderheid (ongeveer als dat, wat de astronoom Tycho de Brahe op 11 november 1572 in het sterrenbeeld van Cassiopeia opmerkte; het overtrof Jupiter en Venus in glans en was zelfs bij dag zichtbaar, veranderde gedurende de gehele tijd, dat het zichtbaar was, niet van plaats, nam echter na een jaar weer in glans af, en verdween eindelijk geheel in maart 1574, ) wordt tegenwoordig door de meesten voor de eigenlijke ster van de wijzen gehouden; zodat de geboorte van Christus in de tijd van 749-750 na Rome's stichting (5-4 v. Chr. ) plaats moet hebben gevonden. Dientengevolge kan men zich nu de volgende voorstelling van de zaak vormen: in het jaar 747 (7 v. Chr. ) maakte de driemaal herhaalde conjunctie van Jupiter en Saturnus in het teken van de vissen de Magiërs voor het eerst opmerkzaam, dat voor Israël de lang verwachte gebeurtenis van de komst van de Messias nabij was; toch echter in de lente 748 (6 v. Chr. ) bij deze verbintenis nog Mars kwam, nam inderdaad onmiddellijk daarop de vervulling van de Messiasverwachting haar aanvang met hetgeen de engel Gabriël aan Zacharias in de tempel verkondigde (Luke 1:5vv. ) en dit tijdstip is het dan ook, dat de wijzen daarna aan Herodes als de eerste verschijning van de ster noemen (Matthew 2:7, Matthew 2:16). Van toen af nog meer gespannen in hun opmerkzaamheid geworden, wachtten zij op een nader teken aan de hemel; hun verwachting werd niet teleurgesteld, want in de tijd van februari tot april 749 (5 v. Chr. ) verscheen die door de Chinezen geziene komeet voor de eerste maal, en in het laatste derde gedeelte van die tijd, op de 25 Maart, is volgens onze opvatting Jezus door Zijn moeder ontvangen (Luke 1:26vv. ). Nu zouden zeker de wijzen zich dadelijk op weg hebben kunnen begeven, maar om redenen, die niet nader kunnen worden aangewezen (misschien, omdat er nog eerst een bijzondere toebereiding van hun harten nodig was, voordat zij Gods roeping duidelijk erkenden en besloten daaraan gevolg te geven), bleven zij nog 9-10 maanden in hun vaderland, zodat zij pas in februari van het volgende jaar (4 v. Chr. ) in Jeruzalem aankwamen en wel onmiddellijk nadat Jozef en Maria na de voorstelling van het kind in de tempel weer naar Bethlehem waren teruggekeerd, om daar voor het vervolg te blijven, menende, dat Gods wil was, dat Hij, die reeds zo dikwijls als Zoon van David was aangewezen, nu ook in David's stad opgroeide (Luke 2:22vv. ). Met deze opvatting komt wel niet overeen, dat die komeet van de Chinezen de tweede maal niet in februari maar eerst in april van 750 (4 v. Chr. ) verscheen, en deze tweede verschijning zou toch die zijn, waarvan in Matthew 2:9vv. sprake is; intussen is de berekening volgens de opgaven van de Chinezen juist hier moeilijk, omdat zij de regeringsjaren van de toenmalige keizer Gayti ten grondslag leggen, en op de door hem ingestelde nieuwe Aera gebouwd zijn; bovendien was het ook mogelijk, dat de ster in Palestina eerder kon worden gezien dan in China. Hoewel wij nu, zoals reeds bij 1 Chronicles 25:10 werd opgegeven, de verkondiging van de engel aan Zacharias) in de tijd van 17-23 april 748 (6 v. Chr. ) stellen, laten we toch de ontvangenis door Elizabeth niet onmiddellijk daarop volgen, maar nemen tot aan deze gebeurtenis eerst nog een tussentijd van 5 maanden (tot 24 september) aan, gedurende welke tijd Zacharias op de vervulling van de hem te beurt gevallen belofte op gelijke wijze moest wachten, als Abraham op de hem gegeven toezegging 25 jaar heeft moeten wachten (Genesis 12:1vv. ; 21:1vv. ). Gods wegen toch hebben niets met dat ongeduld van de mensen te doen, volgens welke alles slag op slag moet gaan; het geldt ook hier, wat in een ander opzicht het spreekwoord van Hem zegt: "Zijn molens malen langzaam, " en dikwijls genoeg, wanneer Hij juist begonnen is de gewichtigste gebeurtenissen in de geschiedenis in te leiden, volgt eerst weer een pauze van stil terugtrekken en schijnbaar zwijgen. Wij volgen hierin de werkelijke traditie, die de 24 september voor de dag van de ontvangenis bepaald heeft. Wij moeten ons toch wachten een wetenschappelijk gebouw op te richten, dat de symboliek van de kerk ter zijde schuift, anders lijken wij op Herodes de Grote bij zijn tempelbouw. Hoe vol betekenis de bepalingen van de kerkelijke feesten dikwijls zijn, blijkt bijvoorbeeld daaruit, dat men Johannes' geboorte op 24 juni, Christus' geboorte op 25 december gesteld heeft, en daardoor, daar van Johannes af de dagen weer af-, na Kerstmis daarentegen de dagen weer toenemen, dat woord van de Doper (John 3:30) belichaamd heeft: "Hij moet groeien, ik moet minder worden. " Tegenover deze bovengenoemde voorstellingen omtrent de ster van de wijzen is een bedenking, namelijk hoe God zich van een astrologische voorstelling als middel zou hebben kunnen bedienen, om de wijzen de komst van de verwachte Koning van de Joden bekend te maken. Wij verwijzen naar Genesis 1:14 , volgens welke immers de sterren aan de hemel de bestemming hebben tekens te geven, maar niet voor alle mogelijke dingen, die de menselijke nieuwsgierigheid wil uitzoeken, maar alleen voor zekere gebeurtenissen in Zijn rijk, die God goed acht de mensen aan te tonen; en zoals nu het getal van 3 x 14 geslachten, waarop de Evangelist in hoofdstuk . 1:17 opmerkzaam heeft gemaakt, het de Joden waarschijnlijk moest maken, dat de vervulling van de tijd nu aanwezig was, zo kon met billijkheid ook een verschijning aan de hemel een dergelijk teken voor de heidenen schenken. "Het hoogste doel van de alchemie (van de kunst, om langs chemische weg onedele metalen in edele te veranderen) is in de vroegere tijd de ster van de wijzen, in de latere de kunst om goud te maken; het hoogste doel van de astrologie wordt voor de Magiërs tenslotte het streven, om de Ster van zaligheid (Numbers 24:17) te ontdekken, en in de wijzen van dit hoofdstuk loopt de Oosterse magie op haar toppunt op dezelfde weg als de profetie van de theocratische openbaring uit - een symbool van wetenschap, die in haar hogere richting met het geloof n wordt".

Wat de Schrift was voor Israël, dat was de natuur voor de heidenen, en die God vreesden, leerden Hem daaruit kennen. Treffend dat Israël de geboorte van de Christus moest zien en lezen uit de profetieën en dat de heidenen haar moesten zien aan de hemel. Voor de wijzen is de sterrenkunde geen wichelarij, maar een godlerende wetenschap. De ster was geen gewone ster, maar een buitengewone, een vonk uit de Shechina, een sprank van de ongeschapen heerlijkheid van God, die verscheen en verdween en zich laag in de dampkring tot geleidster neerliet.

De ware geest van wetenschap wijst op het middelpunt van alle weten.

Het Griekse woord proskunein heeft de betekenis van: zich neerwerpen met het aangezicht ter aarde, om aan iemand zijn eerbied te betonen (Genesis 19:1; Genesis 42:6 Herodot. 1:134 enz. ). Christus is Koning en God, aan wie geen andere eer dan die van de aanbidding gebracht kan worden.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. De koning Herodes nu, dit gehoord hebbende, dat er een nieuwe koning was, wiens geboorte zelfs door een ster aan de hemel was aangewezen, werd ontroerd. Hij vreesde niet alleen voor zijn troon en zijn dynastie, ten opzichte waarvan juist toen Antipaters trouweloosheid hem geheel en al radeloos had gemaakt, maar hij werd ook bevreesd voor het gericht van de vergelding, dat met de verschijning van de Messias, waaraan ook hij geloofde, hoewel hij zichzelf wijs maakte, dit te kunnen afwenden, over hem zou komen; en geheel Jeruzalem verschrikte met hem, toen het bericht van de aankomst van de wijzen en van de vraag, waarmee zij zich bij het hof hadden aangemeld, zich in de stad verbreid had; want men vreesde nieuwe bloedige bevelen en ontelbare doodvonnissen van de argwanende koning; men meende dat de ongelukkige tijden gekomen waren, die aan het begin van het Messiasrijk vooraf zouden gaan (Joel 3:3).

De wijzen uit het Oosten komen naar Jeruzalem om de Koning van God, de gezegende Messias, de Vredevorst, de zaligheid en heerlijkheid van de wereld als geboren te aanschouwen, en wie vonden zij daar? Ja, een Koning der Joden, maar in alles het tegendeel van het jonge kindje, dat zij zochten: een oude tiran, een grimmige moordenaar, een vloek van de mensheid, Wat een tegenstelling en wat een beproeving voor hun geloof! Nee, de gelovigen vinden niet dadelijk wat zij zoeken, maar meermalen juist het tegendeel, en eerst na vele omwegen komen zij aan het doel. Daarom is de lijdzaamheid van de heilige vriendin en levensgezellin. De wijzen gaan dan ook niet weer naar huis, maar blijven; zij blijven geloven en zoeken.

Kort te voren hadden de Farizeeën aan een bloedverwante van Herodes voorspeld, dat haar nakomelingen de koninklijke waardigheid zouden verkrijgen, en dat Herodes en zijn huis daarvan zou worden beroofd, Herodes had daarop deze Farizeeën ter dood laten brengen. Wanneer zo'n dwingeland zich ontzette, moest geheel zijn hoofdstad zijn verschrikking delen.

Het bericht van Simeon en Anna, waarvan Lukas vertelt, had zich tot een kleine kring bepaald.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. De koning Herodes nu, dit gehoord hebbende, dat er een nieuwe koning was, wiens geboorte zelfs door een ster aan de hemel was aangewezen, werd ontroerd. Hij vreesde niet alleen voor zijn troon en zijn dynastie, ten opzichte waarvan juist toen Antipaters trouweloosheid hem geheel en al radeloos had gemaakt, maar hij werd ook bevreesd voor het gericht van de vergelding, dat met de verschijning van de Messias, waaraan ook hij geloofde, hoewel hij zichzelf wijs maakte, dit te kunnen afwenden, over hem zou komen; en geheel Jeruzalem verschrikte met hem, toen het bericht van de aankomst van de wijzen en van de vraag, waarmee zij zich bij het hof hadden aangemeld, zich in de stad verbreid had; want men vreesde nieuwe bloedige bevelen en ontelbare doodvonnissen van de argwanende koning; men meende dat de ongelukkige tijden gekomen waren, die aan het begin van het Messiasrijk vooraf zouden gaan (Joel 3:3).

De wijzen uit het Oosten komen naar Jeruzalem om de Koning van God, de gezegende Messias, de Vredevorst, de zaligheid en heerlijkheid van de wereld als geboren te aanschouwen, en wie vonden zij daar? Ja, een Koning der Joden, maar in alles het tegendeel van het jonge kindje, dat zij zochten: een oude tiran, een grimmige moordenaar, een vloek van de mensheid, Wat een tegenstelling en wat een beproeving voor hun geloof! Nee, de gelovigen vinden niet dadelijk wat zij zoeken, maar meermalen juist het tegendeel, en eerst na vele omwegen komen zij aan het doel. Daarom is de lijdzaamheid van de heilige vriendin en levensgezellin. De wijzen gaan dan ook niet weer naar huis, maar blijven; zij blijven geloven en zoeken.

Kort te voren hadden de Farizeeën aan een bloedverwante van Herodes voorspeld, dat haar nakomelingen de koninklijke waardigheid zouden verkrijgen, en dat Herodes en zijn huis daarvan zou worden beroofd, Herodes had daarop deze Farizeeën ter dood laten brengen. Wanneer zo'n dwingeland zich ontzette, moest geheel zijn hoofdstad zijn verschrikking delen.

Het bericht van Simeon en Anna, waarvan Lukas vertelt, had zich tot een kleine kring bepaald.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. En Herodes, die dadelijk besloten was zich van de geboren koning te ontdoen, maar daartoe moest weten, hoe hij Hem zou vinden, bijeen vergaderd hebbende al de priesters en schriftgeleerden van het volk, de leden van die Hoge Raad, die zijn zetel te Jeruzalem had en in alle zaken, die met godsdienst enigszins samenhingen, zijn oordeel moest uitspreken, vraagde van hen, waar volgens de profetieën de Christus, de beloofde Koning van Israël, geboren zou worden.

De Hoge Raad of het Synedrium (zo genoemd naar een Griekse uitdrukking, die zo veel als raadsvergadering betekent, en in de vorm "Sanhedrin" ook in de Hebreeuwse taal is overgegaan), in onze Bijbels eenvoudig de "raad" geheten (hoofdstuk . 15:22 Acts 5:27, Acts 5:41) was reeds volkomen gevestigd onder de Chasmonese vorst Johannes Hyrkanus (136-105 v. Chr. ) en was ten tijde van de Heere Jezus en van de Apostelen het hoogste geestelijk-wereldlijke of kerkelijk-burgerlijke bestuur, waarbij de rechtspleging en regering noodzakelijk door de godsdienstleer bepaald werd. Het bestond uit 70 leden, met een president of voorzitter (Hebreeuws Nasi d. i. vorst) aan het hoofd, dus tezamen uit 71 personen, en had bovendien 2-3 secretarissen of schrijvers en enige dienaars tot zijn beschikking. De drie klassen van zijn leden zijn in Mark 15:1 en Luke 22:66 volledig opgegeven: overpriesters, oudsten en schriftgeleerden. Van de beide laatste klassen wordt echter de ene of de andere veelvuldig weggelaten en nu eens, zoals op deze plaats, gezegd: overpriesters en schriftgeleerden, dan eens zoals in hoofdstuk . 27 overpriesters en oudsten; soms worden ook alle leden tezamen naar de voornaamste klasse eenvoudig als overpriesters aangewezen (John 12:10). Wat nu de eerste klasse, de overpriesters aangaat, is het een vraag, die nog niet onder de geleerden beslist is, welke personen men daaronder moet verstaan. Velen denken aan de werkelijke Hogepriester en aan degenen, die v r hem het ambt bekleed hadden, anderen aan de hoofden van de 24 priesterorden, die 1 Chronicles 24:5 als oversten in het heiligdom en oversten voor God en in 2 Chronicles 36:14 als oversten onder de priesters voorkomen. Anderen daarentegen denken weer aan die leden van het Sanhedrin, die van priesterlijke of Levitische afkomst waren, nog anderen eindelijk aan degenen, die tot het Hogepriesterlijk geslacht behoorden en tot de Hogepriesterlijke waardigheid gerechtigd waren, dus aan hen, die een soort van geestelijke aristocratie onder het volk vormden. Hoe dit zij, zij waren priesterlijke leden van de Hoge Raad, die dan de wereldlijke of de leken-medeleden in de zogenoemde oudsten ter zijde stonden, hoewel volgens de getuigenis van de Talmoed een geheel uit leken samengesteld Sanhedrin niet tegen de wet zou zijn geweest. Aan de andere zijde meent Abarbanel, dat de Joodse Raad voornamelijk uit priesters bestond; velen hebben zelfs uit Deuteronomy 17:9 willen besluiten, dat hij, zo het slechts enigszins mogelijk was, alleen uit priesters en Levieten samengesteld was. Onder oudsten hebben wij de geslachts- of familiehoofden te verstaan, die in de oudste tijd van Israël's geschiedenis een zo uitstekende plaats als vertegenwoordigers van de gemeente innamen (Exodus 3:16 Numbers 11:16), later, voornamelijk in de tijd van de koningen, enigszins op de achtergrond traden, maar gedurende de ballingschap en in de tijd daarna weer grote betekenis verkregen en aan het hoofd van het volk stonden (Jeremiah 29:1 Ezekiel 8:1 Ezra 1:5; Ezra 10:8), ook in de tijd van de Makkabeeërs zich als raad van oudsten (1 Makk. 12:6) staande hielden en een zo wezenlijk bestanddeel van de Hoge Raad uitmaakten, dat deze ook eenvoudig: "oversten van het volk genoemd wordt). De derde klasse, die van de schriftgeleerden, noemden wij de geestelijke medeleden; zij waren zodanige wetgeleerden en leraars van de wet 7:6), die reeds een plaats als rechter of raadsheer in de kleinere Synedriën op het land of in een van de beide onderrechtbanken in Jeruzalem 5:22) hadden bekleed en nu waren opgeklommen tot leden van het hoogste gerechtshof. Ziet men in de overpriesters de 24 hoofden van de priesterorden (en zeker heeft deze gedachte van de boven medegedeelde verschillende meningen het meeste voor zich), zo kan men even zo vele oudsten (Revelation 4:4) aannemen; voor de stand van de Schriftgeleerden bleven er dan nog 22 over, en dit is wel de reden, waarom Josefus het getal van de Heilige Schriften van het Oude Testament op 22 bepaalde (5 boeken van Mozes, 13 Profeten - Jozua, Richteren en Ruth, boeken van Samuël, boeken van de koningen, Ezra en Nehemia, Esther, Jesaja en Jeremia behalve de Klaagliederen, Ezechiël, Daniël, die kleine profeten. Job en 4 boeken van lyrische of zedenkundige inhoud: Psalmen, Spreuken, Prediker en Hooglied). De president schijnt oorspronkelijk slechts de gedelegeerde of plaatsbekleder geweest te zijn van de Chasmonese vorsten, die tevens Hogepriesters waren en eigenlijk hadden moeten voorzitten, maar om hun andere bezigheden dit niet konden. Daaruit is de dubbele naam te verklaren, dat hij nu eens als Nasi of vorst en dan weer als Hogepriester (Luke 3:2 Acts 4:6) wordt genoemd, als ook de omstandigheid, dat bij Josefus de overgeleverde rij van presidenten van het Sanhedrin wezenlijk andere namen bevat, dan die van de fungerende Hogepriesters, omdat beide ambten, hoewel dikwijls in n persoon verenigd (Acts 23:1vv. ) toch van elkaar verschillend waren. Sinds Judea onder een Romeinse stadhouder stond, nam de Joodse staatsinrichting de vorm van een aristocratie aan, verdeeld tussen de eigenlijke Hogepriester als opperhoofd van de priesters en de tempel aan de ene zijde, en de president van de Hoge Raad, als die aan het hoofd van de aangelegenheden van het volk stond, aan de andere zijde; dit moeten wij tot juiste opvatting van de betrekking, die volgens de Evangeliën tussen Annas en Kajafas bestond (Lukas 3:1 John 18:13vv. ) vasthouden. Ter rechterzijde van de Nasi zat de Ab-Beth-Die (= vader van het gerechtshof) als vice-president, steeds een van de oudste, onbesproken en geleerdste medeleden van het college. Aan de linkerzijde had de Chacham (= de wijze), een door schriftkennis uitstekend Assessor, zijn zetel; velen houden Nicodemus, die in John 3:1vv. vermeld en door Jezus "de leraar in Israël" genoemd wordt, voor de toenmalige Chacham. De overige medeleden zaten vervolgens verder rechts en links van de president in de vorm van een halve kring; twee schrijvers hadden staande, en wel die aan de rechterhand de vrijsprekende, die aan de linkerhand de veroordelende stemmen op te schrijven, zoals dan ook daarna de vrijgesprokenen aan de rechter-, de veroordeelden aan de linkerzijde geplaatst werden (hoofdstuk . 25:33vv. ); een derde noteerde die stemmen van beide zijden. Bovendien woonden ook kandidaten naar de waardigheid van het lidmaatschap van de raad in drie rijen elk van 23 man de zittingen bij, zij mochten wel voor, maar niet tegen de aangeklaagden het woord voeren. De president riep door de dienaren, die in verschillende klassen verdeeld waren (in Luke 12:58 is van de gerechtsdienaar sprake) tot de zittingen op, hij had de behandeling te leiden, het verhoor af te nemen en de stemming op te nemen. De keuze en de aanvulling van nieuwe leden van de kleinere Synedriën gebeurde door stemming of door het lot, de installatie van de nieuwgekozenen volgde door handoplegging en plechtige afkondiging. Tot president werd voornamelijk een man gekozen, die de gave had van presideren en representeren, die door zijn vroegere stand of afkomst indruk maakte, en tevens door geleerdheid uitblonk. De zittingen zelf hadden gewoonlijk plaats na het dagelijks morgenoffer, elke dag met uitzondering van de Sabbat en van hoge feesten, waarop tenminste geen gerechtszittingen mochten gehouden worden; zij eindigden op het achtste uur v r het avondoffer. Tot de tijd, toen Christus Zijn ambt als leraar begon, vonden de samenkomsten plaats in de Gaseth (de zogenaamde "vierkante zaal") die zich aan de Zuidzijde van de voorhof van de tempel bevond 4:5); later echter werden de zittingen, ten gevolge van de vele bloedige vonnissen meer naar buiten verplaatst en aan de overzijde van de tempelberg in de daar aanwezige tabernen of zalen gehouden. De schriftgeleerden in de Hoge Raad behoorden voornamelijk tot de school van de Farizeeën; de overige medeleden hingen gedeeltelijk dezelfde partij aan, deels waren zij Sadduceeën, wat voornamelijk van de rijken en voornamen geldt, wie de vrijzinnige, de meer met het wereldse leven overeenkomende Sadducese grondstellingen beter toeschenen, dan de scrupuleuze meningen van de Farizeeën.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. En Herodes, die dadelijk besloten was zich van de geboren koning te ontdoen, maar daartoe moest weten, hoe hij Hem zou vinden, bijeen vergaderd hebbende al de priesters en schriftgeleerden van het volk, de leden van die Hoge Raad, die zijn zetel te Jeruzalem had en in alle zaken, die met godsdienst enigszins samenhingen, zijn oordeel moest uitspreken, vraagde van hen, waar volgens de profetieën de Christus, de beloofde Koning van Israël, geboren zou worden.

De Hoge Raad of het Synedrium (zo genoemd naar een Griekse uitdrukking, die zo veel als raadsvergadering betekent, en in de vorm "Sanhedrin" ook in de Hebreeuwse taal is overgegaan), in onze Bijbels eenvoudig de "raad" geheten (hoofdstuk . 15:22 Acts 5:27, Acts 5:41) was reeds volkomen gevestigd onder de Chasmonese vorst Johannes Hyrkanus (136-105 v. Chr. ) en was ten tijde van de Heere Jezus en van de Apostelen het hoogste geestelijk-wereldlijke of kerkelijk-burgerlijke bestuur, waarbij de rechtspleging en regering noodzakelijk door de godsdienstleer bepaald werd. Het bestond uit 70 leden, met een president of voorzitter (Hebreeuws Nasi d. i. vorst) aan het hoofd, dus tezamen uit 71 personen, en had bovendien 2-3 secretarissen of schrijvers en enige dienaars tot zijn beschikking. De drie klassen van zijn leden zijn in Mark 15:1 en Luke 22:66 volledig opgegeven: overpriesters, oudsten en schriftgeleerden. Van de beide laatste klassen wordt echter de ene of de andere veelvuldig weggelaten en nu eens, zoals op deze plaats, gezegd: overpriesters en schriftgeleerden, dan eens zoals in hoofdstuk . 27 overpriesters en oudsten; soms worden ook alle leden tezamen naar de voornaamste klasse eenvoudig als overpriesters aangewezen (John 12:10). Wat nu de eerste klasse, de overpriesters aangaat, is het een vraag, die nog niet onder de geleerden beslist is, welke personen men daaronder moet verstaan. Velen denken aan de werkelijke Hogepriester en aan degenen, die v r hem het ambt bekleed hadden, anderen aan de hoofden van de 24 priesterorden, die 1 Chronicles 24:5 als oversten in het heiligdom en oversten voor God en in 2 Chronicles 36:14 als oversten onder de priesters voorkomen. Anderen daarentegen denken weer aan die leden van het Sanhedrin, die van priesterlijke of Levitische afkomst waren, nog anderen eindelijk aan degenen, die tot het Hogepriesterlijk geslacht behoorden en tot de Hogepriesterlijke waardigheid gerechtigd waren, dus aan hen, die een soort van geestelijke aristocratie onder het volk vormden. Hoe dit zij, zij waren priesterlijke leden van de Hoge Raad, die dan de wereldlijke of de leken-medeleden in de zogenoemde oudsten ter zijde stonden, hoewel volgens de getuigenis van de Talmoed een geheel uit leken samengesteld Sanhedrin niet tegen de wet zou zijn geweest. Aan de andere zijde meent Abarbanel, dat de Joodse Raad voornamelijk uit priesters bestond; velen hebben zelfs uit Deuteronomy 17:9 willen besluiten, dat hij, zo het slechts enigszins mogelijk was, alleen uit priesters en Levieten samengesteld was. Onder oudsten hebben wij de geslachts- of familiehoofden te verstaan, die in de oudste tijd van Israël's geschiedenis een zo uitstekende plaats als vertegenwoordigers van de gemeente innamen (Exodus 3:16 Numbers 11:16), later, voornamelijk in de tijd van de koningen, enigszins op de achtergrond traden, maar gedurende de ballingschap en in de tijd daarna weer grote betekenis verkregen en aan het hoofd van het volk stonden (Jeremiah 29:1 Ezekiel 8:1 Ezra 1:5; Ezra 10:8), ook in de tijd van de Makkabeeërs zich als raad van oudsten (1 Makk. 12:6) staande hielden en een zo wezenlijk bestanddeel van de Hoge Raad uitmaakten, dat deze ook eenvoudig: "oversten van het volk genoemd wordt). De derde klasse, die van de schriftgeleerden, noemden wij de geestelijke medeleden; zij waren zodanige wetgeleerden en leraars van de wet 7:6), die reeds een plaats als rechter of raadsheer in de kleinere Synedriën op het land of in een van de beide onderrechtbanken in Jeruzalem 5:22) hadden bekleed en nu waren opgeklommen tot leden van het hoogste gerechtshof. Ziet men in de overpriesters de 24 hoofden van de priesterorden (en zeker heeft deze gedachte van de boven medegedeelde verschillende meningen het meeste voor zich), zo kan men even zo vele oudsten (Revelation 4:4) aannemen; voor de stand van de Schriftgeleerden bleven er dan nog 22 over, en dit is wel de reden, waarom Josefus het getal van de Heilige Schriften van het Oude Testament op 22 bepaalde (5 boeken van Mozes, 13 Profeten - Jozua, Richteren en Ruth, boeken van Samuël, boeken van de koningen, Ezra en Nehemia, Esther, Jesaja en Jeremia behalve de Klaagliederen, Ezechiël, Daniël, die kleine profeten. Job en 4 boeken van lyrische of zedenkundige inhoud: Psalmen, Spreuken, Prediker en Hooglied). De president schijnt oorspronkelijk slechts de gedelegeerde of plaatsbekleder geweest te zijn van de Chasmonese vorsten, die tevens Hogepriesters waren en eigenlijk hadden moeten voorzitten, maar om hun andere bezigheden dit niet konden. Daaruit is de dubbele naam te verklaren, dat hij nu eens als Nasi of vorst en dan weer als Hogepriester (Luke 3:2 Acts 4:6) wordt genoemd, als ook de omstandigheid, dat bij Josefus de overgeleverde rij van presidenten van het Sanhedrin wezenlijk andere namen bevat, dan die van de fungerende Hogepriesters, omdat beide ambten, hoewel dikwijls in n persoon verenigd (Acts 23:1vv. ) toch van elkaar verschillend waren. Sinds Judea onder een Romeinse stadhouder stond, nam de Joodse staatsinrichting de vorm van een aristocratie aan, verdeeld tussen de eigenlijke Hogepriester als opperhoofd van de priesters en de tempel aan de ene zijde, en de president van de Hoge Raad, als die aan het hoofd van de aangelegenheden van het volk stond, aan de andere zijde; dit moeten wij tot juiste opvatting van de betrekking, die volgens de Evangeliën tussen Annas en Kajafas bestond (Lukas 3:1 John 18:13vv. ) vasthouden. Ter rechterzijde van de Nasi zat de Ab-Beth-Die (= vader van het gerechtshof) als vice-president, steeds een van de oudste, onbesproken en geleerdste medeleden van het college. Aan de linkerzijde had de Chacham (= de wijze), een door schriftkennis uitstekend Assessor, zijn zetel; velen houden Nicodemus, die in John 3:1vv. vermeld en door Jezus "de leraar in Israël" genoemd wordt, voor de toenmalige Chacham. De overige medeleden zaten vervolgens verder rechts en links van de president in de vorm van een halve kring; twee schrijvers hadden staande, en wel die aan de rechterhand de vrijsprekende, die aan de linkerhand de veroordelende stemmen op te schrijven, zoals dan ook daarna de vrijgesprokenen aan de rechter-, de veroordeelden aan de linkerzijde geplaatst werden (hoofdstuk . 25:33vv. ); een derde noteerde die stemmen van beide zijden. Bovendien woonden ook kandidaten naar de waardigheid van het lidmaatschap van de raad in drie rijen elk van 23 man de zittingen bij, zij mochten wel voor, maar niet tegen de aangeklaagden het woord voeren. De president riep door de dienaren, die in verschillende klassen verdeeld waren (in Luke 12:58 is van de gerechtsdienaar sprake) tot de zittingen op, hij had de behandeling te leiden, het verhoor af te nemen en de stemming op te nemen. De keuze en de aanvulling van nieuwe leden van de kleinere Synedriën gebeurde door stemming of door het lot, de installatie van de nieuwgekozenen volgde door handoplegging en plechtige afkondiging. Tot president werd voornamelijk een man gekozen, die de gave had van presideren en representeren, die door zijn vroegere stand of afkomst indruk maakte, en tevens door geleerdheid uitblonk. De zittingen zelf hadden gewoonlijk plaats na het dagelijks morgenoffer, elke dag met uitzondering van de Sabbat en van hoge feesten, waarop tenminste geen gerechtszittingen mochten gehouden worden; zij eindigden op het achtste uur v r het avondoffer. Tot de tijd, toen Christus Zijn ambt als leraar begon, vonden de samenkomsten plaats in de Gaseth (de zogenaamde "vierkante zaal") die zich aan de Zuidzijde van de voorhof van de tempel bevond 4:5); later echter werden de zittingen, ten gevolge van de vele bloedige vonnissen meer naar buiten verplaatst en aan de overzijde van de tempelberg in de daar aanwezige tabernen of zalen gehouden. De schriftgeleerden in de Hoge Raad behoorden voornamelijk tot de school van de Farizeeën; de overige medeleden hingen gedeeltelijk dezelfde partij aan, deels waren zij Sadduceeën, wat voornamelijk van de rijken en voornamen geldt, wie de vrijzinnige, de meer met het wereldse leven overeenkomende Sadducese grondstellingen beter toeschenen, dan de scrupuleuze meningen van de Farizeeën.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. En zij, ook zonder bijzondere openbaring het juiste treffende, daar het hier slechts te doen was om een letterlijke kennis van de waarheid (James 2:19vv. ), zeiden tot hem: te Bethlehem in Judea gelegen (John 7:41vv. ); want alzo is geschreven door de profeet Micha (hoofdstuk . 5:1), wel niet woordelijk maar toch wat de zin aangaat 20:6").

Herodes vervoegt zich voor hen bij de geleerden, de godgeleerden van zijn tijd, de mannen van het vak. En zo lang het bij de beschouwing blijven kan en niet in praktijk gebracht hoeft te worden, kan men van deze veel leren. Zij zullen u de plaats van de geboorte van de Messias nauwkeurig aanwijzen, maar er u alleen laten heengaan.

Het gegeven antwoord was op zichzelf juist; zij verstonden hun grammatica goed, en konden dus zeggen: "dat brengt de tekst mee, " maar het bleef door hun schuld bij hen dood. De tekst was geen dode letter, maar zij waren dode mensen.

De orthodoxen, ook wanneer zij zelf de weg niet gaan, weten toch de weg, bewaren de kennis van die weg en kunnen die aan anderen aanwijzen, die hem bewandelen en daarop tot zaligheid komen. Zulke mensen zondigen, wanneer zij het bij de wil laten blijven tegen zichzelf; maar het Sadducese volk, dat met zijn onzinnige heterodoxie zich zo groot acht, dat in zijn ongeloof al het goddelijke met voeten treedt en het erop toelegt, om al het goddelijke onder de mensen weg te nemen, zondigt tegen God en de mensheid.

Een rechtzinnige zonder geestelijk leven is een handwijzer op de weg; hij dient de reizigers, maar gaat zelf niet, en begrijpt, als een dode, zelf niet wat hij anderen wijst.

return to 'Top of Page'

Vers 5

5. En zij, ook zonder bijzondere openbaring het juiste treffende, daar het hier slechts te doen was om een letterlijke kennis van de waarheid (James 2:19vv. ), zeiden tot hem: te Bethlehem in Judea gelegen (John 7:41vv. ); want alzo is geschreven door de profeet Micha (hoofdstuk . 5:1), wel niet woordelijk maar toch wat de zin aangaat 20:6").

Herodes vervoegt zich voor hen bij de geleerden, de godgeleerden van zijn tijd, de mannen van het vak. En zo lang het bij de beschouwing blijven kan en niet in praktijk gebracht hoeft te worden, kan men van deze veel leren. Zij zullen u de plaats van de geboorte van de Messias nauwkeurig aanwijzen, maar er u alleen laten heengaan.

Het gegeven antwoord was op zichzelf juist; zij verstonden hun grammatica goed, en konden dus zeggen: "dat brengt de tekst mee, " maar het bleef door hun schuld bij hen dood. De tekst was geen dode letter, maar zij waren dode mensen.

De orthodoxen, ook wanneer zij zelf de weg niet gaan, weten toch de weg, bewaren de kennis van die weg en kunnen die aan anderen aanwijzen, die hem bewandelen en daarop tot zaligheid komen. Zulke mensen zondigen, wanneer zij het bij de wil laten blijven tegen zichzelf; maar het Sadducese volk, dat met zijn onzinnige heterodoxie zich zo groot acht, dat in zijn ongeloof al het goddelijke met voeten treedt en het erop toelegt, om al het goddelijke onder de mensen weg te nemen, zondigt tegen God en de mensheid.

Een rechtzinnige zonder geestelijk leven is een handwijzer op de weg; hij dient de reizigers, maar gaat zelf niet, en begrijpt, als een dode, zelf niet wat hij anderen wijst.

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. En gij Bethlehem, gij land Juda, in Juda gelegen! zijt geenszins zoals het de schijn heeft, wanneer men op uw uitwendige omvang en het onbeduidend getal inwoners ziet, waarom gij niet eens een stad, maar slechts een vlek kunt genoemd worden, de minste onder de vorsten van Juda, de plaatsen, waar de hoofden van Juda's stam wonen; want uit u zal de Leidsman voortkomen, die Mijn volk Israël weiden zal, de beloofde koning en David's nakomeling (2 Sam. 5:2).

Er is een opmerkelijk verschil tussen de aanhaling door de Schriftgeleerden en tussen de oorspronkelijke tekst; ook stemt de aanhaling geenszins overeen met de Griekse vertaling, de Septuaginta. De Evangelist heeft de voorzegging niet woordelijk overgenomen, maar op een vrije trant de zakelijke zin voorgesteld, met oogmerk om te bewijzen, dat de Messias in Bethlehem geboren moest worden. In de Hebreeuwse tekst staat: "Zijt gij klein, " enz. De zin is: "Gij zijt niet alleen niet te klein, om enz. , " waarom Mattheus terecht mocht schrijven: "Gij zijt geenszins de minste, enz. "

De Israëlieten waren in duizend-, honderd- en tientallen, verdeeld; elk tal had een man aan het hoofd; de hoofden van de duizendtallen waren oversten, vorsten.

return to 'Top of Page'

Vers 6

6. En gij Bethlehem, gij land Juda, in Juda gelegen! zijt geenszins zoals het de schijn heeft, wanneer men op uw uitwendige omvang en het onbeduidend getal inwoners ziet, waarom gij niet eens een stad, maar slechts een vlek kunt genoemd worden, de minste onder de vorsten van Juda, de plaatsen, waar de hoofden van Juda's stam wonen; want uit u zal de Leidsman voortkomen, die Mijn volk Israël weiden zal, de beloofde koning en David's nakomeling (2 Sam. 5:2).

Er is een opmerkelijk verschil tussen de aanhaling door de Schriftgeleerden en tussen de oorspronkelijke tekst; ook stemt de aanhaling geenszins overeen met de Griekse vertaling, de Septuaginta. De Evangelist heeft de voorzegging niet woordelijk overgenomen, maar op een vrije trant de zakelijke zin voorgesteld, met oogmerk om te bewijzen, dat de Messias in Bethlehem geboren moest worden. In de Hebreeuwse tekst staat: "Zijt gij klein, " enz. De zin is: "Gij zijt niet alleen niet te klein, om enz. , " waarom Mattheus terecht mocht schrijven: "Gij zijt geenszins de minste, enz. "

De Israëlieten waren in duizend-, honderd- en tientallen, verdeeld; elk tal had een man aan het hoofd; de hoofden van de duizendtallen waren oversten, vorsten.

return to 'Top of Page'

Vers 7

7. Toen alzo door de geleerden de plaats van de geboorte was aangewezen, heeft Herodes de wijzen heimelijk geroepen, in de binnenste vertrekken van zijn paleis, daar hij elk opzien wilde vermijden, bij het gevaar van een algemene opstand, die zijn laatste levensdagen bedreigde; en hij vernam naarstig van hen de tijd, wanneer de ster, waarvan zij hadden gesproken, verschenen was, daaruit kon hij dan tot de ouderdom van het kind besluiten, en daarnaar zijn maatregelen nemen.

return to 'Top of Page'

Vers 7

7. Toen alzo door de geleerden de plaats van de geboorte was aangewezen, heeft Herodes de wijzen heimelijk geroepen, in de binnenste vertrekken van zijn paleis, daar hij elk opzien wilde vermijden, bij het gevaar van een algemene opstand, die zijn laatste levensdagen bedreigde; en hij vernam naarstig van hen de tijd, wanneer de ster, waarvan zij hadden gesproken, verschenen was, daaruit kon hij dan tot de ouderdom van het kind besluiten, en daarnaar zijn maatregelen nemen.

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. En hen naar Bethlehem, ongeveer 2 uur zuidelijk van Jeruzalem, zendende, nadat zij zonder argwaan hem antwoord hadden gegeven, en hij met schijnbare belangstelling hun weer had gezegd, wat zijn priesters en schriftgeleerden hadden meegedeeld, 1) zei: Gaat heen2) en zoekt naarstig naar dat kindeke, totdat gij het huis ontdekt, waarin het is, en als gij het gevonden zult hebben, en u zult verzekerd hebben, dat het werkelijk het gezochte kind is, bericht het mij, opdat ik ook kome en het aanbidde. 3)

1) De heidense Magiërs en de joodse Schriftgeleerden: 1) deze winnen met hun ster ook de Schrift: de andere verliezen met hun Schrift ook de ster; 2) deze worden Schriftgeleerden in de beste zin, de anderen worden Magiërs in de ergste zin van het woord.

De wijsheid, waaraan zich de heerlijkheid van de Heere openbaart: het is hij, die 1) naar de Heere vraagt 2) naar aanleiding van Zijn woord Hem zoekt, 3) door Zijn geringheid zich niet laat terughouden, om Hem te aanbidden.

2) Herodes gaat niet mee. Hoe goed! God verblindde hem.

3) Dat is de manier van de duivel en zijn aanhang dat, wanneer zij niet met de leeuwenhuid voor de dag kunnen komen, zij het vossenvel aantrekken (2 Samuel 3:27). De duivel verandert zich in een engel van licht; daarom is het niet te verwonderen, dat ook zijn dienaars zich vermommen (2 Corinthians 11:15).

De wereld praat de vromen na; dat kan men spoedig leren, maar waarlijk vroom te zijn is niet zo spoedig geleerd (Ezra 4:2 Matthew 7:15, Matthew 7:21).

return to 'Top of Page'

Vers 8

8. En hen naar Bethlehem, ongeveer 2 uur zuidelijk van Jeruzalem, zendende, nadat zij zonder argwaan hem antwoord hadden gegeven, en hij met schijnbare belangstelling hun weer had gezegd, wat zijn priesters en schriftgeleerden hadden meegedeeld, 1) zei: Gaat heen2) en zoekt naarstig naar dat kindeke, totdat gij het huis ontdekt, waarin het is, en als gij het gevonden zult hebben, en u zult verzekerd hebben, dat het werkelijk het gezochte kind is, bericht het mij, opdat ik ook kome en het aanbidde. 3)

1) De heidense Magiërs en de joodse Schriftgeleerden: 1) deze winnen met hun ster ook de Schrift: de andere verliezen met hun Schrift ook de ster; 2) deze worden Schriftgeleerden in de beste zin, de anderen worden Magiërs in de ergste zin van het woord.

De wijsheid, waaraan zich de heerlijkheid van de Heere openbaart: het is hij, die 1) naar de Heere vraagt 2) naar aanleiding van Zijn woord Hem zoekt, 3) door Zijn geringheid zich niet laat terughouden, om Hem te aanbidden.

2) Herodes gaat niet mee. Hoe goed! God verblindde hem.

3) Dat is de manier van de duivel en zijn aanhang dat, wanneer zij niet met de leeuwenhuid voor de dag kunnen komen, zij het vossenvel aantrekken (2 Samuel 3:27). De duivel verandert zich in een engel van licht; daarom is het niet te verwonderen, dat ook zijn dienaars zich vermommen (2 Corinthians 11:15).

De wereld praat de vromen na; dat kan men spoedig leren, maar waarlijk vroom te zijn is niet zo spoedig geleerd (Ezra 4:2 Matthew 7:15, Matthew 7:21).

return to 'Top of Page'

Vers 9

9. En zij, de koning gehoord hebbende, en na hem beloofd te hebben aan zijn wens te voldoen, omdat zij zijn eigenlijk doel niet vermoedden, 1) zijn vertrokken nog in dezelfde nacht, zoals men in het Oosten graag `s nachts reist, de westelijke poort van Jeruzalem uit, door het dal Gihon heen, over de bergvlakte Refaïm, naar het stadje Bethlehem 1:22"). Een leidsman had Herodes naar slim overleg hun niet meegegeven; wel had hij hun de weg zo nauwkeurig aangewezen, dat zij niet konden dwalen. 2) En ziet, de ster, die zij een jaar geleden 70 dagen lang in het Oosten gezien hadden, en die daarna weer van de hemel was verdwenen 2:2"), vertoonde zich bij hun uitgaan uit Jeruzalem ten tweeden male voor hun ogen (Psalms 97:11), en ging hun, als een hemelse wegwijzer gedurende de gehele reis voor, totdat zij kwam en stond boven de plaats (Matthew 2:11), waar het kindeke was. 3)

1) Zo gaat het menige ziel, dat hoe oprechter en eenvoudiger zij naar het goede zoekt, het haar des te moeilijker is van anderen kwaad te denken, vooral wanneer er een schone schijn is. Nu wordt wel menigeen op zo'n wijze tot zijn nadeel bedrogen, God is echter zo getrouw, dat Hij zielen, die Hem oprecht zoeken, door Zijn bijzondere regering bewaart (Matthew 2:12 Psalms 97:10).

2) De wijzen zijn op weg naar Bethlehem, en wie weet, of het hun toch niet een beetje vreemd en ongerust in het land van de grote koning geweest is! Bovendien weten zij nu wel de stad, waar Hij te zoeken is, maar waar in de stad zal Hij te vinden zijn? Maar wacht! De God, die hen uit het verre heidenland veilig tot aan de stad van de begeerte geleid heeft, zal hen nu niet zonder raad laten; Die de herders het kenteken van doeken en kribbe gegeven heeft, zal ook hun een teken geven, waaraan zij hun Heiland met zekerheid kunnen herkennen.

3) Om deze plaats neemt men dikwijls aan, dat wij bij de ster van de wijzen niet, zoals bij Matthew 2:2 gebeurd is, aan een werkelijke ster, maar aan een buitengewoon, voor een korte tijd bovennatuurlijk geschapen meteoor moeten denken; want, zo zegt men, wat boven in de tekst wordt gezegd, dat doet geen gewone ster, die staat integendeel boven aan de hemel vast en kan niet als leidsman voor iemand heengaan, ook wijst die geen huis, zelfs niet vele aan. Dat nu echter toch aan een eigenlijke, dus door middel van de astronomie te berekenen ster moet gedacht worden, blijkt uit het volgende: 1) het zijn Magiërs, dus, volgens de betekenis van dat woord, astronomen of astrologen van hun vak, die de ster en haar betekenis het eerst hebben waargenomen. Waarom nu Magiërs, en waarom wordt zo uitdrukkelijk gezegd, dat zij het waren, terwijl overigens zelfs niet eens hun namen genoemd zijn, wanneer het hier een hemelverschijning was, die ieder oningewijde even goed kon beschouwen? 2) Was de ster een bijzondere, wonderbare verschijning geweest, zo was nog een buitengewone openbaring voor de Magiërs noodzakelijk, om haar te erkennen voor hetgeen zij moest zijn, voor een bode van de geboorte van de Messias; van zo'n openbaring staat echter in de tekst geen woord. Daarentegen wordt de ster uitdrukkelijk de ster van de Messias of van de Koning der Joden genoemd, uit wiens geboorte door het verschijnen van de ster de Magiërs het besluit trekken. Zij staat dus tot deze geboorte in een astrologische betrekking, en ook Herodes had over de noodzakelijkheid van haar samenhang met de geboorte van de verwachte Koning der Joden niet de minste twijfel. 3) Voor de gewone natuur van de ster spreekt de uitdrukking in Matthew 2:2, Matthew 2:9 "bij het opgaan", waarvoor men minder goed vertaald heeft "in het Oosten" (het woord in de grondtekst staat hier in het enkelvoud, niet zoals in Matthew 2:1 in het meervoud, maar ook de uitdrukkingen in Matthew 2:9 komen voor gewone sterren voor; de eerste: "ging hun voor" betekent het voortgaan aan de hemel in de richting naar Bethlehem, waarheen de Magiërs gingen; en het staan boven een plaats, om die aan te wijzen, wordt eveneens hij Josefus (de bell. Judas VI. 5, 3 uper thn polin astron esth pomfaia paraplhsion) van een ster gesproken. Daarbij is natuurlijk ogenschijn in het spel, en dit is Gods leiding, dat die zo bepaald aanwees, alsof de Magiërs met de vinger naar de juiste plaats werden aangewezen; maar ook een buitengewone, wonderbare ster, wanneer men die zich niet rechtstreeks op tegennatuurlijke wijze wil denken, zou toch juist alleen op zo'n manier de wijzen naar de verlangde plaats hebben kunnen leiden.

return to 'Top of Page'

Vers 9

9. En zij, de koning gehoord hebbende, en na hem beloofd te hebben aan zijn wens te voldoen, omdat zij zijn eigenlijk doel niet vermoedden, 1) zijn vertrokken nog in dezelfde nacht, zoals men in het Oosten graag `s nachts reist, de westelijke poort van Jeruzalem uit, door het dal Gihon heen, over de bergvlakte Refaïm, naar het stadje Bethlehem 1:22"). Een leidsman had Herodes naar slim overleg hun niet meegegeven; wel had hij hun de weg zo nauwkeurig aangewezen, dat zij niet konden dwalen. 2) En ziet, de ster, die zij een jaar geleden 70 dagen lang in het Oosten gezien hadden, en die daarna weer van de hemel was verdwenen 2:2"), vertoonde zich bij hun uitgaan uit Jeruzalem ten tweeden male voor hun ogen (Psalms 97:11), en ging hun, als een hemelse wegwijzer gedurende de gehele reis voor, totdat zij kwam en stond boven de plaats (Matthew 2:11), waar het kindeke was. 3)

1) Zo gaat het menige ziel, dat hoe oprechter en eenvoudiger zij naar het goede zoekt, het haar des te moeilijker is van anderen kwaad te denken, vooral wanneer er een schone schijn is. Nu wordt wel menigeen op zo'n wijze tot zijn nadeel bedrogen, God is echter zo getrouw, dat Hij zielen, die Hem oprecht zoeken, door Zijn bijzondere regering bewaart (Matthew 2:12 Psalms 97:10).

2) De wijzen zijn op weg naar Bethlehem, en wie weet, of het hun toch niet een beetje vreemd en ongerust in het land van de grote koning geweest is! Bovendien weten zij nu wel de stad, waar Hij te zoeken is, maar waar in de stad zal Hij te vinden zijn? Maar wacht! De God, die hen uit het verre heidenland veilig tot aan de stad van de begeerte geleid heeft, zal hen nu niet zonder raad laten; Die de herders het kenteken van doeken en kribbe gegeven heeft, zal ook hun een teken geven, waaraan zij hun Heiland met zekerheid kunnen herkennen.

3) Om deze plaats neemt men dikwijls aan, dat wij bij de ster van de wijzen niet, zoals bij Matthew 2:2 gebeurd is, aan een werkelijke ster, maar aan een buitengewoon, voor een korte tijd bovennatuurlijk geschapen meteoor moeten denken; want, zo zegt men, wat boven in de tekst wordt gezegd, dat doet geen gewone ster, die staat integendeel boven aan de hemel vast en kan niet als leidsman voor iemand heengaan, ook wijst die geen huis, zelfs niet vele aan. Dat nu echter toch aan een eigenlijke, dus door middel van de astronomie te berekenen ster moet gedacht worden, blijkt uit het volgende: 1) het zijn Magiërs, dus, volgens de betekenis van dat woord, astronomen of astrologen van hun vak, die de ster en haar betekenis het eerst hebben waargenomen. Waarom nu Magiërs, en waarom wordt zo uitdrukkelijk gezegd, dat zij het waren, terwijl overigens zelfs niet eens hun namen genoemd zijn, wanneer het hier een hemelverschijning was, die ieder oningewijde even goed kon beschouwen? 2) Was de ster een bijzondere, wonderbare verschijning geweest, zo was nog een buitengewone openbaring voor de Magiërs noodzakelijk, om haar te erkennen voor hetgeen zij moest zijn, voor een bode van de geboorte van de Messias; van zo'n openbaring staat echter in de tekst geen woord. Daarentegen wordt de ster uitdrukkelijk de ster van de Messias of van de Koning der Joden genoemd, uit wiens geboorte door het verschijnen van de ster de Magiërs het besluit trekken. Zij staat dus tot deze geboorte in een astrologische betrekking, en ook Herodes had over de noodzakelijkheid van haar samenhang met de geboorte van de verwachte Koning der Joden niet de minste twijfel. 3) Voor de gewone natuur van de ster spreekt de uitdrukking in Matthew 2:2, Matthew 2:9 "bij het opgaan", waarvoor men minder goed vertaald heeft "in het Oosten" (het woord in de grondtekst staat hier in het enkelvoud, niet zoals in Matthew 2:1 in het meervoud, maar ook de uitdrukkingen in Matthew 2:9 komen voor gewone sterren voor; de eerste: "ging hun voor" betekent het voortgaan aan de hemel in de richting naar Bethlehem, waarheen de Magiërs gingen; en het staan boven een plaats, om die aan te wijzen, wordt eveneens hij Josefus (de bell. Judas VI. 5, 3 uper thn polin astron esth pomfaia paraplhsion) van een ster gesproken. Daarbij is natuurlijk ogenschijn in het spel, en dit is Gods leiding, dat die zo bepaald aanwees, alsof de Magiërs met de vinger naar de juiste plaats werden aangewezen; maar ook een buitengewone, wonderbare ster, wanneer men die zich niet rechtstreeks op tegennatuurlijke wijze wil denken, zou toch juist alleen op zo'n manier de wijzen naar de verlangde plaats hebben kunnen leiden.

return to 'Top of Page'

Vers 10

10. Toen zij, de wijzen, nu de ster zagen, verheugden zij zich met zeer grote vreugde, omdat zij nu een teken hadden van het welgevallen van de God van hemel en aarde, en zij nu zeker wisten hun doel te zullen bereiken.

return to 'Top of Page'

Vers 10

10. Toen zij, de wijzen, nu de ster zagen, verheugden zij zich met zeer grote vreugde, omdat zij nu een teken hadden van het welgevallen van de God van hemel en aarde, en zij nu zeker wisten hun doel te zullen bereiken.

return to 'Top of Page'

Vers 11

11. En in het huis, 1) dat de ster had aangewezen, gekomen zijnde, vonden zij daarin het kindeke met Maria, Zijn moeder, 2) en Jozef, de man van Maria, en neervallende hebben zij het aanbeden. 3) Naar de wijze van het Oosten verbonden zij daarmee een hulde van geschenken (Genesis 43:11) en de zakken waarin zich hun schatten bevonden, opengedaan hebbende, brachten zij Hem geschenken: goud, wierook en mirre.

4) ("Exodus 30:23")

1) Die in de stal geboren was, schijnt het intussen van de stal tot een gewoon huis gebracht te hebben; maar is Hij met de stal begonnen, dan is Hij toch niet met een koninklijk slot voortgegaan; dat was te trots voor Zijn nederigheid. Dus niet in een stal; aldaar was Jezus enkel geboren, omdat zij toen nog arme vreemdelingen waren, en er een plaats voor hen in de herberg was; maar nu waren Maria en Jozef en het kindeke waarschijnlijk bij een van de vrome herders in huis opgenomen. De Heer had ook later geen plaats in persoonlijk eigendom, waar Hij het hoofd kon neerleggen, en was daarin minder dan de vossen en vogels, die toch nog hun eigen holen en nesten hebben. In Bethlehem was Hij in het huis van een ander; in Kapernaum woonde Hij in het huis van Simon en gedurig at en sliep Hij in het huis van een ander, totdat men Hem tenslotte het moede hoofd neerlegde in het graf van een ander. Zijn armoede moest ons rijk maken. Hij leefde, leed en stierf ook alleen voor anderen.

Wij mogen ons wel voorstellen, wat een teleurstelling het voor hen was, toen zij ontdekten, dat een kleine woning Zijn paleis was en Zijn arme moeder de gehele stoet die Hij had. Is dit dan de Zaligmaker van de wereld? Is dit de geboren Koning der Joden en de Vorst van de koningen op aarde? Ja, dat is Hij Die, hoewel Hij rijk was om onzentwil arm geworden is. En toch, deze wijze mensen meenden niet, dat zij in hun onderzoek teleurgesteld waren; maar als hebbende gevonden, wie zij zochten, stelden zij eerst zichzelf en vervolgens hun gaven aan Hem voor. Elk bewijs van belangstelling in Christus zal ware vreugde geven aan de ootmoedige zoekers, die er geen aanstoot in nemen, dat zij Hem en Zijn discipelen in duistere hutten vinden, na Hem tevergeefs in de paleizen en volkrijke steden gezocht te hebben. Zij vielen neer en vereerden Hem. Aan dit kind gaven zij eer, niet slechts als aan een koning maar als aan God. Allen, die Christus waarlijk gevonden hebben, vallen voor Hem neer; zij aanbidden Hem en onderwerpen zich aan Hem. Het zal de wijsheid van de wijste mensen zijn, en daardoor zal blijken, dat zij Christus kennen, indien zij de nederige gelovige aanbidders van de Heere Jezus zijn.

2) Merk wel op: "Zij vonden het kindeke met Maria, Zijn moeder; " er staat echter niet, zoals de Roomse kerk volgens haar leer zou hebben moeten schrijven: "zij vonden Maria, de moeder, met haar kind. " Wij lezen van geen groter geloof dan dit in de gehele Bijbel: Het is een geloof, dat verdient geplaatst te worden naast dat van de berouwhebbende moordenaar. De moordenaar zag iemand, die de dood van een misdadiger stierf, en toch bad hij tot Hem en noemde Hem Heere. De wijzen zagen een pasgeboren kindeke op de schoot van een vrouw, en toch aanbaden zij Hem, en beleden Hem de Christus te zijn, Gezegend voorwaar zijn zij, die op deze wijze kunnen geloven!

3) Als de mannen van het verstand deze aanbidding hadden aangezien, zouden zij zeker tot de wijzen gezegd hebben: "Wat doet gij? Aanbidt gij dit kleine hulpbehoevende kind van de arme vrouw? Wat is dat voor een afgoderij, een waanzinnigheid! De wijzen zouden echter waarschijnlijk hebben geantwoord: "Wij hebben Zijn ster gezien in het Oosten en zijn gekomen om Hem te aanbidden, " en hoe weinig dat ook een grondig antwoord geschenen zou hebben, zo zou het toch alle theorie en kritiek en bewijsvoering van de mannen van wetenschap in waarheid en grondigheid overtroffen hebben. Goddelijke zaken zijn waarachtige zaken, en er is een overtuiging van goddelijke zaken, zoals vlees en bloed die niet kan geven, en die ook sterker is dan alles, wat van vlees en bloed komt.

4) Wij moeten niet denken, dat alles zo spoedig is gebeurd als het hier verteld wordt; voordat zij de schatten open deden, zullen zij wel de harten hebben geopend. Het ging aan het verhalen van beide zijden, van de zijde van Maria en van de zijde van de wijzen. Wat een voornaam paleis werd toen dit huis, vervuld met de alleredelste kleinoden uit het hart van Maria, ja uit het hart van God! Daarbij waren haar ogen onafgewend op het kindje gericht; het werd groot onder het verhalen, begon te schitteren met het licht van Gods beloften, en zat op de schoot van de moeder als op de troon van de hemelse Vader. Zij leerden de armoede en de nederigheid van het kind verstaan, en hoe meer zij deze leerden verstaan, des te krachtiger kwam over hen een geest van neerbuiging en van aanbidding, dat zij God in de hoge hemel loofden en zich in deze vernedering verdiepten als wilden zij hier eeuwig tabernakels bouwen.

Door het goud wordt Christus' koningschap, door de wierook Zijn Hogepriesterschap, door de mirre Zijn dood aangewezen.

Goud voor de koning, wierook aan God, mirre aan hem, die de dood zou smaken.

Zij tonen door deze drie gaven aan, dat dit kind God (wierook), mens (mirre) en koning (goud) is. Breng het goud van het geloof, de wierook van het gebed, en de mirre van oprecht berouw.

Mirre is de naam van het verharde sap van de Balsamodendron Mirre, een boom die in Arabië groeit en tot de Amyrideeën behoort. Het dringt uit de bast van deze bomen in olieachtige, geelachtige druppels te voorschijn, die in de lucht langzamerhand donkerder en dikker en tenslotte geheel hard worden. De beste mirre vormt stukken van ongelijke grootte en gedaante, die half doorzichtig, uitwendig min of meer bruin gekleurd zijn en er dof bestoven uitzien. De oppervlakte is oneffen en van holten voorzien. De massa is broos. Doorgebroken is het glinsterend als was, oneffen, met witachtige aders doortrokken. De reuk van de mirre is balsemachtig, de smaak kruidachtig bitter. De mirre bestaat uit een mengsel van hars, olie, gom en plantenslijm. Men gebruikt ze in medicijnen bij mondziekten, bij rottende tanden, als een middel tegen vervulling. Vroeger werd zij gebruikt als zalfolie en voor het inbalsemen van lijken.

Is een ziel werkzaam, zoekende naar Christus? Wil zij Hem eren, en zegt zij: "Helaas! ik ben een dwaas en arm schepsel; ik heb niets om aan te bieden?" Niets! Hebt gij niet een hart, hoewel Hem onwaardig, duister, hard en dwaas? Geef het Hem, zoals het is en wees gewillig, dat Hij het bezigt en vormt zoals het Hem behaagt. Geef het waarlijk en volkomen aan Hem; Hij wil het nemen en het bekeren, het heiligen, en het zal u nooit berouwen het Hem gegeven te hebben. Hij zal het vormen naar Zijn gelijkenis en zal Zichzelf aan u geven en de uwe voor eeuwig zijn.

Dit woord van Leighton doet aan Lessings zinrijke fabel denken: Toen Jupiter zijn huwelijksfeest vierde en alle dieren hem geschenken brachten, miste Juno het schaap. "Waar blijft het schaap?" vroeg de godin, "waarom verzuimt het vrome schaap om zijn welgemeend geschenk te brengen?" De hond nam het woord en sprak: "Vertoorn niet, godin! Ik heb het schaap nog heden gezien; het was zeer bedroefd en klaagde luid". "En waarom klaagde het schaap?" vroeg de reeds aangedane godin. "Ik arme, zo sprak het. Ik heb thans noch wol, noch melk; wat zal ik Jupiter schenken? Moet ik, ik alleen ledig voor hem verschijnen? Liever wil ik heengaan, en de herder bidden, dat hij mij aan hem opoffere!" Intussen drong met het gebed van de herder aan Jupiter een zoete reuk door de wolken. En thans zou Juno tranen geweend hebben, wanneer tranen een onsterfelijk oog bevochtigden.

Christus is verschenen tot een licht voor de heidenen en tot heerlijkheid van Zijn volk Israël, zegt Simeon bij Lukas, en Lukas vermeldt ons, dat de heerlijkheid van de Heere de Israëlitische herders verscheen, en Mattheus vertelt ons nu, dat aan de volken een licht, een ster verscheen. Ziet gij de harmonieën van God niet in deze dingen? Alle volken zouden de Messias aanbidden (Psalms 2:8; Psalms 22:28) en al wat eenmaal in het groot in de volheid gebeuren zal aan het einde van deze bedeling, dat gebeurt in het klein bij het begin van deze bedeling naar de evenredigheid van de kleinste, van het kindeke Jezus. Ook in de natuur ligt het einde in het begin, de vrucht in het zaad.