Acts 2 - Dächsel Bijbelverklaring - Bible Commentaries

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, HANDELINGEN 2

Acts 2:1

DE UITSTORTING VAN DE HEILIGE GEEST, DOOR PETRUS IN EEN GEZEGENDE REDE VERDEDIGD

B. Eerste Hoofddeel (Acts 2:1-12): Geschiedenis van de kerk vanaf haar stichting tot waar zij, losgemaakt van de moedergemeente in Jeruzalem, onder de heidenen door de voor deze verordende apostel wordt opgebouwd (van 30-46 n. Chr.).

I. De eerste afdeling omvat Acts 2:1-7 en stelt de gemeente van Jeruzalem voor, haar wonderbare stichting of Pinksteren en haar heilige Pinkstervorm, het wonder in Jezus' naam dat de apostelen het eerste verhoor voor de Joodse overheden oplevert, de eerste tucht in de gemeente en het eerste lijden van de apostelen, de eerste splitsing onder de heiligen en de eerste splitsing van het heilige ambt, de eerste martelaar en de eerste vervolging van de kerk.

a. Acts 2:1-Acts 2:41 De wonderbare stichting of de uitstorting van de Heilige Geest op de apostelen en de uitwerking van de Pinksterrede van Petrus.

EPISTEL OP HET HEILIGE PINKSTERFEEST

Waarom de eigenlijke geschiedenis van de dag niet is bepaald voor het Pinksterevangelie, zo als men zou verwachten, is reeds opgemerkt in ("Joh 14:23" en "Ru 2:4. Terwijl nu echter de rede van Christus, die tot evangelie is bestemd, van een altijddurend Pinksteren handelt, dat de Heere bij de gelovigen van alle geslachten en in hun harten wil vieren, komt het feit van dat eerste Pinksterwonder, zoals het volgens de belofte aan de apostelen geschiedde, in de voor ons liggende brief ter sprake. Zij moet als een begin en als een grondsteen van elk Pinksteren, dat tot de wederkomst van Christus op aarde zal worden gevierd, worden aangezien. De oude kerk heeft de perikoop met Acts 2:11 gesloten. Zij wilde zich, zoals het schijnt, in haar feestvreugde niet laten storen door de herinnering dat de grote feestelijke gebeurtenis zo geheel verschillend werd opgevat. Zij wilde zich zonder stoornis op deze dag, die de Heere gemaakt heeft, verheugen. De Evangelische Kerk heeft daarentegen de beide slotverzen daarbij genomen, omdat zij er zich niet in misleidt dat de kerk op aarde nooit een triomferende is, maar steeds een strijdende en zich gewillig onderwerpt aan het: "hier door spot en hoon, daar een erekroon. "

Wat gebeurde toen de dag van het Pinksterfeest vervuld was? 1) er geschiedde een nieuwe openbaring, 2) een nieuwe schepping had haar begin, 3) een nieuwe eis aan de mensheid deed zich horen.

De uitstorting van de Heiligen Geest; 1) de noodzakelijke voorwaarden daartoe, 2) de uitwendige tekenen waaronder Hij komt, 3) de kracht die Hij onmiddellijk aan de discipelen betoont, 4) de werking die Hij op de toegestroomde menigte teweegbrengt.

Het genadige komen van de Heilige Geest: 1) hoe Hij komt, 2) wat Hij brengt, 3) welke indruk Zijn werk teweegbrengt, 4) hoe Zijn werkingen beoordeeld worden.

De Geest van het Pinksterfeest: 1) Hij komt tot degene die bidt, 2) Hij werkt reinigend en aanstekend, 3) Hij maakt bekwaam tot getuigen, 4) Hij dringt tot beslissing. De wegen die de Heilige Geest inslaat: 1) Hij komt van de hemel, 2) Hij trekt de harten binnen, 3) Hij dringt de wereld door.

Hoe God reeds in de stichting van de kerk haar aard en haar gang heeft geopenbaard: 1) Hij liet in beeld en gelijkenis de macht zien waardoor zij in het leven treedt en zich betoont, 2) Hij ontvouwde haar bestemming om uit de verscheurde en verdeelde mensheid weer een geheel te maken, 3) Hij liet ook de tegenspraak aan het daglicht komen die haar ten deel zou vallen, maar die zij zou overwinnen.

De betekenis van het Pinksterwonder: 1) vervulling van goddelijke beloften, 2) voorzegging van volkomen vervulling.

return to 'Top of Page'

Inleiding

Bijbelverkaring van Dchsel, HANDELINGEN 2

Acts 2:1

DE UITSTORTING VAN DE HEILIGE GEEST, DOOR PETRUS IN EEN GEZEGENDE REDE VERDEDIGD

B. Eerste Hoofddeel (Acts 2:1-12): Geschiedenis van de kerk vanaf haar stichting tot waar zij, losgemaakt van de moedergemeente in Jeruzalem, onder de heidenen door de voor deze verordende apostel wordt opgebouwd (van 30-46 n. Chr.).

I. De eerste afdeling omvat Acts 2:1-7 en stelt de gemeente van Jeruzalem voor, haar wonderbare stichting of Pinksteren en haar heilige Pinkstervorm, het wonder in Jezus' naam dat de apostelen het eerste verhoor voor de Joodse overheden oplevert, de eerste tucht in de gemeente en het eerste lijden van de apostelen, de eerste splitsing onder de heiligen en de eerste splitsing van het heilige ambt, de eerste martelaar en de eerste vervolging van de kerk.

a. Acts 2:1-Acts 2:41 De wonderbare stichting of de uitstorting van de Heilige Geest op de apostelen en de uitwerking van de Pinksterrede van Petrus.

EPISTEL OP HET HEILIGE PINKSTERFEEST

Waarom de eigenlijke geschiedenis van de dag niet is bepaald voor het Pinksterevangelie, zo als men zou verwachten, is reeds opgemerkt in ("Joh 14:23" en "Ru 2:4. Terwijl nu echter de rede van Christus, die tot evangelie is bestemd, van een altijddurend Pinksteren handelt, dat de Heere bij de gelovigen van alle geslachten en in hun harten wil vieren, komt het feit van dat eerste Pinksterwonder, zoals het volgens de belofte aan de apostelen geschiedde, in de voor ons liggende brief ter sprake. Zij moet als een begin en als een grondsteen van elk Pinksteren, dat tot de wederkomst van Christus op aarde zal worden gevierd, worden aangezien. De oude kerk heeft de perikoop met Acts 2:11 gesloten. Zij wilde zich, zoals het schijnt, in haar feestvreugde niet laten storen door de herinnering dat de grote feestelijke gebeurtenis zo geheel verschillend werd opgevat. Zij wilde zich zonder stoornis op deze dag, die de Heere gemaakt heeft, verheugen. De Evangelische Kerk heeft daarentegen de beide slotverzen daarbij genomen, omdat zij er zich niet in misleidt dat de kerk op aarde nooit een triomferende is, maar steeds een strijdende en zich gewillig onderwerpt aan het: "hier door spot en hoon, daar een erekroon. "

Wat gebeurde toen de dag van het Pinksterfeest vervuld was? 1) er geschiedde een nieuwe openbaring, 2) een nieuwe schepping had haar begin, 3) een nieuwe eis aan de mensheid deed zich horen.

De uitstorting van de Heiligen Geest; 1) de noodzakelijke voorwaarden daartoe, 2) de uitwendige tekenen waaronder Hij komt, 3) de kracht die Hij onmiddellijk aan de discipelen betoont, 4) de werking die Hij op de toegestroomde menigte teweegbrengt.

Het genadige komen van de Heilige Geest: 1) hoe Hij komt, 2) wat Hij brengt, 3) welke indruk Zijn werk teweegbrengt, 4) hoe Zijn werkingen beoordeeld worden.

De Geest van het Pinksterfeest: 1) Hij komt tot degene die bidt, 2) Hij werkt reinigend en aanstekend, 3) Hij maakt bekwaam tot getuigen, 4) Hij dringt tot beslissing. De wegen die de Heilige Geest inslaat: 1) Hij komt van de hemel, 2) Hij trekt de harten binnen, 3) Hij dringt de wereld door.

Hoe God reeds in de stichting van de kerk haar aard en haar gang heeft geopenbaard: 1) Hij liet in beeld en gelijkenis de macht zien waardoor zij in het leven treedt en zich betoont, 2) Hij ontvouwde haar bestemming om uit de verscheurde en verdeelde mensheid weer een geheel te maken, 3) Hij liet ook de tegenspraak aan het daglicht komen die haar ten deel zou vallen, maar die zij zou overwinnen.

De betekenis van het Pinksterwonder: 1) vervulling van goddelijke beloften, 2) voorzegging van volkomen vervulling.

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. En toen de dag van het Pinksterfeest vervuld werd met het begin van de 50ste dag na de tweede paasdag, het tiendaagse feest der weken ("Deuteronomy 16:10, Deuteronomy 16:16" en "Leviticus 23:22 was aangebroken, dat naar die termijn ook Pinksteren, dat is de vijftigste dag heet (2Makk. 12:32) waren zij allen, van wie in Acts 1:14-Acts 1:15 sprake was, eveneens in het gewone lokaal van hun vergaderingen eendrachtig bijeen.

Dadelijk in dit eerste vers van het hoofdstuk komen drie gewichtige vragen in behandeling, die de uitwendige toestanden en omstandigheden aangaan: 1) de datum van de gebeurtenis of de dag van het feest, 2) de omvang van de vergadering en 3) de plaats van hun samenkomst. Wat het eerste punt aangaat, reeds bij Exodus 19:15 Exodus 19:15 en Leviticus 23:11 Leviticus 23:11 werd gezegd, dat de Joodse wijze om de Pinksterdag te berekenen met de 16e Nisan begon en zo'n dag der weken als in ieder jaar geweest was, zo'n dag was ook de Pinksterdag. Daar Christus volgens het bericht van de evangelisten op 15 Nisan, een vrijdag, stierf, was 16 Nisan een zaterdag en bijgevolg ook de 50ste dag daarna, de Pinksterdag, evenzo. Deze uitkomst van schriftonderzoek heeft men op de een of andere manier zoeken te ontgaan; men heeft gemeend dat de wijze van berekening van de Baithusaeërs, die onder de in Leviticus 23:11 bedoelde sabbat niet de eerste dag van het Paasfeest (15e Nisan), maar de wekensabbat, die in de Paastijd viel, verstonden, op de tijd van Jezus en de apostelen te mogen toepassen. Dientengevolge moest het Pinksterfeest in elk jaar zonder uitzondering op een zondag vallen. Met dergelijke willekeurige meningen is men niet geholpen. Wij hebben eenvoudig te erkennen, dat de dag van het eerste Christelijke Pinksterfeest een zaterdag is geweest en dat de latere wijze van de kerk, om haar geboortedag niet op die dag der weken, maar liever op een zondag, de gedenkdag van Christus' opstanding, te vieren, haar ontstaan te danken heeft aan het verschuiven van de termijn. Men berekende dus de 50ste dag niet na de Joodse 16e Nisan, maar na de Christelijke Paasdag. Wij moeten derhalve de dikwijls uitgesproken mening dat daarom de zondag in plaats van de zaterdag tot rustdag voor de Christenen was gekozen, omdat Christus van de doden op een zondag was opgewekt en ook omdat de Heilige Geest over de apostelen was uitgestort en de Christelijke kerk was ontstaan, in dit tweede punt onjuist noemen; de zaak is anders. De Heere heeft Zijn kerk niet gesticht als een heidense, maar als een Joods-Christelijke nieuwtestamentische gemeente; want Hij was, zo als Paulus schrijft (Romans 15:8v.), een dienaar van de besnijdenis geworden omwille van de waarheid van God, opdat Hij bevestigen zou de beloften van de vaderen. Alzo moest Hij haar stichten op dezelfde dag, als waarop eens door de wetgeving van Sinaï de oudtestamentische verbondsgemeente is gevestigd, (vgl. Jeremiah 31:31vv.). Wanneer nu evenzeer de oud- als de nieuwtestamentische verbondsluiting onder wonderbare voorvallen van de hemel op een zaterdag plaatsvond, zo komt dat bijzonder overeen met het doel waarom God reeds bij de schepping van de wereld de zevende dag tot rustdag heeft geheiligd. De stichting van de kerk door de uitstorting van de Heilige Geest, zoals zij aan de ene zijde een vergeestelijking is van het Joodse oogstfeest, dat men op Pinksteren vierde, van het feest van de eerste oogst (Exodus 23:16 Numbers 28:26), terwijl nu de Christus, aan de rechterhand van God verhoogd, werkelijk de eerstelingen van Zijn oogst uit het volk van Zijn eigendom inoogste, zo is zij aan de andere zijde ook een nieuwe sabbatswijding voor Israël, aan wie de sabbat tot een eeuwig verbondsteken was gedreven, (Exodus 31:15vv. Zozeer heeft Jezus dit verbondsteken voor Zijn uit Israël vergaderde gemeente vastgehouden, dat Hij in Matthew 24:20 nog voor die tijd waarin Hij deze gemeente uit de massa van het verstokte volk, dat voor het gericht was rijp geworden, moest uittrekken, gebiedt: "bidt dat uw vlucht niet geschiede op een sabbat". Nu had echter de vlucht naar Pella, zo als wij in Aant. II d. hebben aangewezen, op een zondag plaats en op diezelfde dag ontving Johannes op Patmos de Openbaring. Dat was als een tweede Pinksterdag, als een tweede dag van de stichting van de kerk, die voortaan, geheel van Israël losgemaakt, zich alleen als een heiden-christelijke zou vormen, totdat met Israël's wederopneming de Heere als het ware Zijn loofhuttenfeest, het feest van de volle oogst (Exodus 23:16 Leviticus 23:39vv. zou houden (Zechariah 14:16vv.). Van dit gezichtspunt is het zeer juist en door Christus zelf door Zijn leiding en de inwerking van Zijn Geest teweeggebracht, dat de kerk gedurende de ganse tijd, waarvoor het woord in Matthew 21:43 geldt, haar Pinksterdag op een zondag viert, (vgl. hetgeen bij Matthew 28:15 Uit 28:15 gezegd is over de heiliging van de zondag in plaats van de zaterdag).

Wat verder de omvang van de vergadering aangaat, of het getal van hen die op de dag van het Pinksterfeest samen waren, is het geheel ten onrechte dat men het "zij allen" heeft willen beperken tot de apostelen, van wie getal nu weer twaalf bedroeg. Daarvan had reeds Acts 2:14 in verband met Acts 2:15 moeten terughouden, waar Petrus met de elven zich duidelijk genoeg onderscheidt van de anderen, die eveneens aanwezig waren en met andere talen spraken. Ook heeft Lukas reeds in Acts 1:14, Acts 1:15 ons een grotere vergadering voorgesteld dan die van de discipelen in engere zin en van een eendrachtig samen zijn van deze in hetzelfde lokaal gesproken. Hij zou dan hier niet weer van zulk een samenzijn van allen hebben kunnen spreken, als hij alleen de twaalven had bedoeld, zonder dat hij het uitdrukkelijk zei. Tevens eist het woord van de profetie in Joel 3:1v., die nu zou worden vervuld (Acts 2:16vv.), dat de vergadering een gemengde was en niet alleen uit de twaalven bestond. Wij moeten dus zonder twijfel denken aan de schare van de honderdtwintig, in Acts 1:15 ; intussen kunnen er nog anderen van de aanhangers van Jezus in Galilea zijn bijgekomen. Het lokaal waar zij vergaderd waren nu is zonder twijfel hetzelfde, als op de zo-even aangevoerde plaats, zodat wij in Acts 2:2 bij de uitdrukking: "het gehele huis" aan dat particuliere huis moeten denken. Wel heeft men gedacht dat het de gedachten beter zou uitdrukken, dat de nieuwe geestelijke tempel van de kerk van Christus uit het omhulsel van de oude tempel was voortgekomen en dat de plechtige inwijding van deze kerk treffender op de voorgrond trad, als zij in het heiligdom van het Oude Verbond was te voorschijn getreden. Men heeft daarom liever willen denken aan een van de dertig zalen, die zich volgens Josefus in de nevengebouwen van de tempel bevonden Uit 4:7. Daar het nu volgens Acts 2:15 een uur van gebed was, toen de Pinkstergeschiedenis plaats had, kon men toch wel denken dat de discipelen toen niet in een particulier huis, maar in de tempel samen waren, omdat in Luke 24:53 uitdrukkelijk omtrent hen wordt bericht dat zij gedurig in de tempel waren. Het laatste nu is zeker de meest betekenende grond voor die mening; intussen is het toch aan de andere kant zeer onwaarschijnlijk dat door de Joodse oversten, die Jezus zo vijandig gezind waren, aan diens aanhangers een bijzondere zaal in de tempelruimten voor hun vergadering zou zijn gelaten. Men verhinderde ze zeker niet om onder de menigte van het volk aan de godsdienst in de tempel deel te nemen; wilden zij echter een afgezonderde vergadering houden, dan moest dat plaatshebben in een huis en van zo'n afzonderlijke vergadering is hier sprake, zoals wij later zullen zien. Wat nu de omstandigheid aangaat dat het nu juist een uur van gebed was en zij volgens de tot hiertoe gevolgde gewoonte zich uit het bijzondere lokaal naar het heiligdom van het volk hadden moeten begeven om zich onder de overige volksmenigte te vermengen, is het zeker ten gevolge van een inwendige drang van hun hemelse Heer geschied, dat zij juist heden achterbleven en in het bijzonder hun godsverering voortzetten. De twaalven zullen er wel aan hebben gedacht dat nu het "niet lang na deze dagen" in Acts 1:15 vervuld was en dat zij daarom voor ditmaal van het overige volk moesten afgezonderd blijven, opdat de Heere iets bijzonders aan hen zou kunnen doen; want inderdaad moest de nieuwtestamentische gemeente, volgens hetgeen Christus in Matthew 23:38 de Joden had gezegd, meer voorkomen als een van de tempel afgezonderde dan als n waaruit deze was voortgekomen en Petrus horen wij dan ook later (Acts 2:40) uitdrukkelijk zeggen: "wordt behouden van dit verkeerd geslacht. " Reeds had de Heere in John 12:37vv. Zijn heerlijkheid van de tempel teruggetrokken; het was reeds zo ver met deze tempel, als Ezechiël's gezicht in Acts 10:18 voorstelt. Daarom kon ook de nieuwtestamentische kerk hierin worden gesticht. Volgens de traditie zou het lokaal waar men vergaderd was, hetzelfde zijn geweest, als waar de Heere het heilig avondmaal had ingesteld en dat was naar onze gedachte de zaal van Nicodemus Uit 26:18. Dit heeft nu wel geen bepaalde gronden tegen zich, maar waarschijnlijk is het toch dat wij moeten denken aan het huis van Johannes, dat hij volgens de overlevering op de Zionsberg bezat. (John 19:27). Zo verkrijgt de wijze waarop de belofte in Zechariah 12:10vv. tot vervulling kwam: "over het huis van David en over de inwoners van Jeruzalem zal Ik uitstorten de Geest van de genade en de gebeden enz", nog een bijzondere illustratie, daar Maria, de erfdochter uit David's huis, nu mede tot de bewoners van dit huis aan de Zionberg behoorde en Johannes volgens Matthew 20:21 wellicht uit datzelfde geslacht afstamde. Maar ook afgezien van deze bijzondere illustratie verliezen wij niets in de betekenis, als wij het voorgevallene stellen in een particulier huis. Het past goed bij het eigenaardige karakter van de christelijke godsdienst, die niet aan een bijzondere tijd en bepaalde plaats gebonden was en het onderscheid tussen het profane en heilige in het leven ophief, dat de eerste uitstorting van de Heilige Geest op een gewone plaats geschiedde (John 4:21 Zechariah 14:20v.) en als nu de discipelen van het platte dak van het huis tot de menigte spraken die op de straat en in de tuin vergaderd was (Acts 2:14vv.), zo werd daarmee ook in letterlijke zin vervuld wat de Heere hun in Matthew 10:27 had gezegd.

Met deze mening kunnen wij moeilijk instemmen. Alleen wanneer men aanneemt dat de jongeren zich in een van de nevenzalen van de tempel hebben bevonden, is het groot getal bekeerlingen, drieduizend, op die ene dag te verklaren. (v. L.).

return to 'Top of Page'

Vers 1

1. En toen de dag van het Pinksterfeest vervuld werd met het begin van de 50ste dag na de tweede paasdag, het tiendaagse feest der weken ("Deuteronomy 16:10, Deuteronomy 16:16" en "Leviticus 23:22 was aangebroken, dat naar die termijn ook Pinksteren, dat is de vijftigste dag heet (2Makk. 12:32) waren zij allen, van wie in Acts 1:14-Acts 1:15 sprake was, eveneens in het gewone lokaal van hun vergaderingen eendrachtig bijeen.

Dadelijk in dit eerste vers van het hoofdstuk komen drie gewichtige vragen in behandeling, die de uitwendige toestanden en omstandigheden aangaan: 1) de datum van de gebeurtenis of de dag van het feest, 2) de omvang van de vergadering en 3) de plaats van hun samenkomst. Wat het eerste punt aangaat, reeds bij Exodus 19:15 Exodus 19:15 en Leviticus 23:11 Leviticus 23:11 werd gezegd, dat de Joodse wijze om de Pinksterdag te berekenen met de 16e Nisan begon en zo'n dag der weken als in ieder jaar geweest was, zo'n dag was ook de Pinksterdag. Daar Christus volgens het bericht van de evangelisten op 15 Nisan, een vrijdag, stierf, was 16 Nisan een zaterdag en bijgevolg ook de 50ste dag daarna, de Pinksterdag, evenzo. Deze uitkomst van schriftonderzoek heeft men op de een of andere manier zoeken te ontgaan; men heeft gemeend dat de wijze van berekening van de Baithusaeërs, die onder de in Leviticus 23:11 bedoelde sabbat niet de eerste dag van het Paasfeest (15e Nisan), maar de wekensabbat, die in de Paastijd viel, verstonden, op de tijd van Jezus en de apostelen te mogen toepassen. Dientengevolge moest het Pinksterfeest in elk jaar zonder uitzondering op een zondag vallen. Met dergelijke willekeurige meningen is men niet geholpen. Wij hebben eenvoudig te erkennen, dat de dag van het eerste Christelijke Pinksterfeest een zaterdag is geweest en dat de latere wijze van de kerk, om haar geboortedag niet op die dag der weken, maar liever op een zondag, de gedenkdag van Christus' opstanding, te vieren, haar ontstaan te danken heeft aan het verschuiven van de termijn. Men berekende dus de 50ste dag niet na de Joodse 16e Nisan, maar na de Christelijke Paasdag. Wij moeten derhalve de dikwijls uitgesproken mening dat daarom de zondag in plaats van de zaterdag tot rustdag voor de Christenen was gekozen, omdat Christus van de doden op een zondag was opgewekt en ook omdat de Heilige Geest over de apostelen was uitgestort en de Christelijke kerk was ontstaan, in dit tweede punt onjuist noemen; de zaak is anders. De Heere heeft Zijn kerk niet gesticht als een heidense, maar als een Joods-Christelijke nieuwtestamentische gemeente; want Hij was, zo als Paulus schrijft (Romans 15:8v.), een dienaar van de besnijdenis geworden omwille van de waarheid van God, opdat Hij bevestigen zou de beloften van de vaderen. Alzo moest Hij haar stichten op dezelfde dag, als waarop eens door de wetgeving van Sinaï de oudtestamentische verbondsgemeente is gevestigd, (vgl. Jeremiah 31:31vv.). Wanneer nu evenzeer de oud- als de nieuwtestamentische verbondsluiting onder wonderbare voorvallen van de hemel op een zaterdag plaatsvond, zo komt dat bijzonder overeen met het doel waarom God reeds bij de schepping van de wereld de zevende dag tot rustdag heeft geheiligd. De stichting van de kerk door de uitstorting van de Heilige Geest, zoals zij aan de ene zijde een vergeestelijking is van het Joodse oogstfeest, dat men op Pinksteren vierde, van het feest van de eerste oogst (Exodus 23:16 Numbers 28:26), terwijl nu de Christus, aan de rechterhand van God verhoogd, werkelijk de eerstelingen van Zijn oogst uit het volk van Zijn eigendom inoogste, zo is zij aan de andere zijde ook een nieuwe sabbatswijding voor Israël, aan wie de sabbat tot een eeuwig verbondsteken was gedreven, (Exodus 31:15vv. Zozeer heeft Jezus dit verbondsteken voor Zijn uit Israël vergaderde gemeente vastgehouden, dat Hij in Matthew 24:20 nog voor die tijd waarin Hij deze gemeente uit de massa van het verstokte volk, dat voor het gericht was rijp geworden, moest uittrekken, gebiedt: "bidt dat uw vlucht niet geschiede op een sabbat". Nu had echter de vlucht naar Pella, zo als wij in Aant. II d. hebben aangewezen, op een zondag plaats en op diezelfde dag ontving Johannes op Patmos de Openbaring. Dat was als een tweede Pinksterdag, als een tweede dag van de stichting van de kerk, die voortaan, geheel van Israël losgemaakt, zich alleen als een heiden-christelijke zou vormen, totdat met Israël's wederopneming de Heere als het ware Zijn loofhuttenfeest, het feest van de volle oogst (Exodus 23:16 Leviticus 23:39vv. zou houden (Zechariah 14:16vv.). Van dit gezichtspunt is het zeer juist en door Christus zelf door Zijn leiding en de inwerking van Zijn Geest teweeggebracht, dat de kerk gedurende de ganse tijd, waarvoor het woord in Matthew 21:43 geldt, haar Pinksterdag op een zondag viert, (vgl. hetgeen bij Matthew 28:15 Uit 28:15 gezegd is over de heiliging van de zondag in plaats van de zaterdag).

Wat verder de omvang van de vergadering aangaat, of het getal van hen die op de dag van het Pinksterfeest samen waren, is het geheel ten onrechte dat men het "zij allen" heeft willen beperken tot de apostelen, van wie getal nu weer twaalf bedroeg. Daarvan had reeds Acts 2:14 in verband met Acts 2:15 moeten terughouden, waar Petrus met de elven zich duidelijk genoeg onderscheidt van de anderen, die eveneens aanwezig waren en met andere talen spraken. Ook heeft Lukas reeds in Acts 1:14, Acts 1:15 ons een grotere vergadering voorgesteld dan die van de discipelen in engere zin en van een eendrachtig samen zijn van deze in hetzelfde lokaal gesproken. Hij zou dan hier niet weer van zulk een samenzijn van allen hebben kunnen spreken, als hij alleen de twaalven had bedoeld, zonder dat hij het uitdrukkelijk zei. Tevens eist het woord van de profetie in Joel 3:1v., die nu zou worden vervuld (Acts 2:16vv.), dat de vergadering een gemengde was en niet alleen uit de twaalven bestond. Wij moeten dus zonder twijfel denken aan de schare van de honderdtwintig, in Acts 1:15 ; intussen kunnen er nog anderen van de aanhangers van Jezus in Galilea zijn bijgekomen. Het lokaal waar zij vergaderd waren nu is zonder twijfel hetzelfde, als op de zo-even aangevoerde plaats, zodat wij in Acts 2:2 bij de uitdrukking: "het gehele huis" aan dat particuliere huis moeten denken. Wel heeft men gedacht dat het de gedachten beter zou uitdrukken, dat de nieuwe geestelijke tempel van de kerk van Christus uit het omhulsel van de oude tempel was voortgekomen en dat de plechtige inwijding van deze kerk treffender op de voorgrond trad, als zij in het heiligdom van het Oude Verbond was te voorschijn getreden. Men heeft daarom liever willen denken aan een van de dertig zalen, die zich volgens Josefus in de nevengebouwen van de tempel bevonden Uit 4:7. Daar het nu volgens Acts 2:15 een uur van gebed was, toen de Pinkstergeschiedenis plaats had, kon men toch wel denken dat de discipelen toen niet in een particulier huis, maar in de tempel samen waren, omdat in Luke 24:53 uitdrukkelijk omtrent hen wordt bericht dat zij gedurig in de tempel waren. Het laatste nu is zeker de meest betekenende grond voor die mening; intussen is het toch aan de andere kant zeer onwaarschijnlijk dat door de Joodse oversten, die Jezus zo vijandig gezind waren, aan diens aanhangers een bijzondere zaal in de tempelruimten voor hun vergadering zou zijn gelaten. Men verhinderde ze zeker niet om onder de menigte van het volk aan de godsdienst in de tempel deel te nemen; wilden zij echter een afgezonderde vergadering houden, dan moest dat plaatshebben in een huis en van zo'n afzonderlijke vergadering is hier sprake, zoals wij later zullen zien. Wat nu de omstandigheid aangaat dat het nu juist een uur van gebed was en zij volgens de tot hiertoe gevolgde gewoonte zich uit het bijzondere lokaal naar het heiligdom van het volk hadden moeten begeven om zich onder de overige volksmenigte te vermengen, is het zeker ten gevolge van een inwendige drang van hun hemelse Heer geschied, dat zij juist heden achterbleven en in het bijzonder hun godsverering voortzetten. De twaalven zullen er wel aan hebben gedacht dat nu het "niet lang na deze dagen" in Acts 1:15 vervuld was en dat zij daarom voor ditmaal van het overige volk moesten afgezonderd blijven, opdat de Heere iets bijzonders aan hen zou kunnen doen; want inderdaad moest de nieuwtestamentische gemeente, volgens hetgeen Christus in Matthew 23:38 de Joden had gezegd, meer voorkomen als een van de tempel afgezonderde dan als n waaruit deze was voortgekomen en Petrus horen wij dan ook later (Acts 2:40) uitdrukkelijk zeggen: "wordt behouden van dit verkeerd geslacht. " Reeds had de Heere in John 12:37vv. Zijn heerlijkheid van de tempel teruggetrokken; het was reeds zo ver met deze tempel, als Ezechiël's gezicht in Acts 10:18 voorstelt. Daarom kon ook de nieuwtestamentische kerk hierin worden gesticht. Volgens de traditie zou het lokaal waar men vergaderd was, hetzelfde zijn geweest, als waar de Heere het heilig avondmaal had ingesteld en dat was naar onze gedachte de zaal van Nicodemus Uit 26:18. Dit heeft nu wel geen bepaalde gronden tegen zich, maar waarschijnlijk is het toch dat wij moeten denken aan het huis van Johannes, dat hij volgens de overlevering op de Zionsberg bezat. (John 19:27). Zo verkrijgt de wijze waarop de belofte in Zechariah 12:10vv. tot vervulling kwam: "over het huis van David en over de inwoners van Jeruzalem zal Ik uitstorten de Geest van de genade en de gebeden enz", nog een bijzondere illustratie, daar Maria, de erfdochter uit David's huis, nu mede tot de bewoners van dit huis aan de Zionberg behoorde en Johannes volgens Matthew 20:21 wellicht uit datzelfde geslacht afstamde. Maar ook afgezien van deze bijzondere illustratie verliezen wij niets in de betekenis, als wij het voorgevallene stellen in een particulier huis. Het past goed bij het eigenaardige karakter van de christelijke godsdienst, die niet aan een bijzondere tijd en bepaalde plaats gebonden was en het onderscheid tussen het profane en heilige in het leven ophief, dat de eerste uitstorting van de Heilige Geest op een gewone plaats geschiedde (John 4:21 Zechariah 14:20v.) en als nu de discipelen van het platte dak van het huis tot de menigte spraken die op de straat en in de tuin vergaderd was (Acts 2:14vv.), zo werd daarmee ook in letterlijke zin vervuld wat de Heere hun in Matthew 10:27 had gezegd.

Met deze mening kunnen wij moeilijk instemmen. Alleen wanneer men aanneemt dat de jongeren zich in een van de nevenzalen van de tempel hebben bevonden, is het groot getal bekeerlingen, drieduizend, op die ene dag te verklaren. (v. L.).

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. En er geschiedde, toen het derde uur van de dag, naar onze wijze van spreken 9 uur, naderde, dezelfde tijd als waarop men Jezus ruim zeven weken geleden had weggevoerd om gekruisigd te worden (Mark 15:25), haastelijk uit de hemel een geluid als van een geweldige gedreven wind, hoewel van een werkelijke wind niets was te bemerken en het vervulde het gehele huis, waar zij, de schare van honderdtwintig, zaten (vgl. 2 Chronicles 5:12vv.).

Terwijl de mededeling van de Heilige Geest gewoonlijk in diepe stilte en in het verborgen plaatsheeft, langs wegen die geen verstand van een verstandige kan doorzien, behaagt het de Heere bij deze eerste vervulling van Zijn belofte het meest inwendige te verbinden aan een uitwendig teken dat met de zintuigen kan worden waargenomen. Blies de Heiland op de Paasdag op de discipelen met de woorden: "Ontvangt de Heilige Geest" (John 20:22, nu komt de Geest in dezelfde vorm van de hemel, maar niet als een zachte inblazing, slechts waar te nemen door hem die er door wordt aangeraakt, maar met het geweld van de storm en met een sterk gedruis, in heel Jeruzalem hoorbaar, als een orkaan die alle hindernissen voor zich heen in het stof werpt, als hij op zijn gevleugelde zegetocht voortgaat. Het is alsof van de bovenste streek van de wereld een wind, een adem van de goddelijke mond neerdaalde; er is iets krachtigs en onweerstaanbaars in het waaien en in het geluid, en het geweldig waaien gaat zijn weg, evenals de stroom van de wind - evenals de wind daarheen gaat, zo gaat dit goddelijk ademen en waaien voort, het houdt zijn baan en streeft naar een bepaald doel, naar de vergaderplaats van de gelovigen. Het geweldige waaien stort zich in een huis en vervult het hele huis. In huis dus waait het en klinkt het en de vergaderden weten dat zij uit de hemel zijn beademd en dat in het geluid een stem is uit de hoogste hoogte. Overigens blijft geen wind op zo'n smalle weg, dat hij alleen op een enkel huis kan neerkomen, de winden breiden zich breder uit; anders heeft geen wind n huis als mikpunt om daarin zich te laten horen en uit te doven. Dat is nu juist het waaien van God, een geluid van God, en dit geluid zoekt de wereld niet op, maar de discipelen die de Heere liefhebben en Zijn woord bewaren (John 14:23): tot deze komt de Onbegrijpelijke en Allerhoogste in een frisse en tevens gloeiende wind om woning in hen te maken.

De Heilige Geest komt over de discipelen van de Heere uit de hoogte, want het gedruis geschiedde van de hemel. Het wordt hun voel- en tastbaar gemaakt, dat deze wonderstroom zijn oorsprong heeft in de troon van God, dat deze Geest de Trooster is die van de Vader uitgaat, die de Heere hun van de Vader zendt. Langs dezelfde weg als waarlangs de Zoon van God is opgevaren naar de rechterhand der majesteit, daalt de Heilige Geest neer en komt daarom als de Beloofde, die zij verwacht hebben, als de vertrouwde die zij in het aangezicht van de Heere zagen lichten, als de Verlangde die zij dikwijls en ook nu weer ernstig hebben afgebeden. Als getuige van de hemelse heerlijkheid van hun Heer, als de Toedeler van hemels licht en leven daalt Hij neer. Hij komt wel onzichtbaar, zoals het aan zijn wezen eigen is, maar toch ook met waarneembare tekenen van Zijn wezen, zoals dat met Zijn verheven openbaring overeenkomt. Dat is Zijn teken dat Hij zo plotseling neerkomt; want Hij is de vrije, ongebonden Geest, die blaast wanneer en waar Hij wil. Het gedruis van de hemel, de wonderbare, anders nooit gehoorde en nu toch gehoorde klank als van een geweldige wind wijst Zijn weg, Zijn komen, Zijn kracht aan. Hij is toch de goddelijke levensadem voor alle goede, zalige geesten, evenals de aardse lucht aan alle lichamelijke schepselen de adem verleent. Hij is de waaiende adem van de Heere, die de doodsbeenderen van het verstorven mensdom op aarde weer levend maakt. Hij vervult het hele huis waar de discipelen zaten, voelbaar, zoals Hij eens broedende op de wateren zweefde en openbaart zich in deze volheid als de Algenoegzame, die alle inwendige behoeften van alle discipelen en discipellinnen kan bevredigen, alle diepten van hun hart overvloedig kan vervullen, die boven bidden en denken gegeven wordt en rijk genoeg is om alle mensen tot zelfs het meest verloren hart in de uiterste schaduwen van de dood op hemelse wijze te begiftigen en te herscheppen tot een nieuw zalig leven. Hij zweeft in vurige tongen door het huis en rust boven de hoofden van de gezegende schare en heiligt de lippen van ieder, zodat nu de vuurdoop heeft plaatsgehad, waarvan Johannes de Doper profeteerde, zodat nu het vuur brandt dat Jezus was komen werpen op de aarde, het vuur van Zijn liefde dat hun harten overwint, dat de wereld zal overwinnen en het boze in alle gelovige zielen zal vernietigen en eens een nieuwe hemel en een nieuwe aarde zal bereiden. Deze vurige tongen wijzen het werktuig aan van de Heere en van Zijn Geest; Hij wil namelijk door de mond van Zijn vredeboden, door het zwaard van Zijn Woord in de getuigenis van geheiligde lippen Zijn genade en Zijn rijk uitbreiden tot aan het einde van de aarde. De Heilige Geest is met dit teken gekomen en als Trooster in het midden van de discipelen verschenen; niemand is buitengesloten, niemand wordt half of gedeeltelijk begiftigd: zij worden allen met Hem vervuld, zodat de oude, half vergeten woorden en daden van de Heere als lichten in hun geheugen opflikkeren en de zon van waarheid en genade hun verstand verlicht, hun borst verwarmt, zodat zich de vleugelslagen van het geloof in hun ziel verheffen en hun blijmoedigheid geven om de hele wereld te overwinnen, dat zij nu de Heere zelf erkennen in Zijn verzoenende knechtsgestalte en verlossende godheid, als nooit tevoren, en onuitsprekelijk rijk zijn als kinderen van God en apostelen van Jezus Christus.

return to 'Top of Page'

Vers 2

2. En er geschiedde, toen het derde uur van de dag, naar onze wijze van spreken 9 uur, naderde, dezelfde tijd als waarop men Jezus ruim zeven weken geleden had weggevoerd om gekruisigd te worden (Mark 15:25), haastelijk uit de hemel een geluid als van een geweldige gedreven wind, hoewel van een werkelijke wind niets was te bemerken en het vervulde het gehele huis, waar zij, de schare van honderdtwintig, zaten (vgl. 2 Chronicles 5:12vv.).

Terwijl de mededeling van de Heilige Geest gewoonlijk in diepe stilte en in het verborgen plaatsheeft, langs wegen die geen verstand van een verstandige kan doorzien, behaagt het de Heere bij deze eerste vervulling van Zijn belofte het meest inwendige te verbinden aan een uitwendig teken dat met de zintuigen kan worden waargenomen. Blies de Heiland op de Paasdag op de discipelen met de woorden: "Ontvangt de Heilige Geest" (John 20:22, nu komt de Geest in dezelfde vorm van de hemel, maar niet als een zachte inblazing, slechts waar te nemen door hem die er door wordt aangeraakt, maar met het geweld van de storm en met een sterk gedruis, in heel Jeruzalem hoorbaar, als een orkaan die alle hindernissen voor zich heen in het stof werpt, als hij op zijn gevleugelde zegetocht voortgaat. Het is alsof van de bovenste streek van de wereld een wind, een adem van de goddelijke mond neerdaalde; er is iets krachtigs en onweerstaanbaars in het waaien en in het geluid, en het geweldig waaien gaat zijn weg, evenals de stroom van de wind - evenals de wind daarheen gaat, zo gaat dit goddelijk ademen en waaien voort, het houdt zijn baan en streeft naar een bepaald doel, naar de vergaderplaats van de gelovigen. Het geweldige waaien stort zich in een huis en vervult het hele huis. In huis dus waait het en klinkt het en de vergaderden weten dat zij uit de hemel zijn beademd en dat in het geluid een stem is uit de hoogste hoogte. Overigens blijft geen wind op zo'n smalle weg, dat hij alleen op een enkel huis kan neerkomen, de winden breiden zich breder uit; anders heeft geen wind n huis als mikpunt om daarin zich te laten horen en uit te doven. Dat is nu juist het waaien van God, een geluid van God, en dit geluid zoekt de wereld niet op, maar de discipelen die de Heere liefhebben en Zijn woord bewaren (John 14:23): tot deze komt de Onbegrijpelijke en Allerhoogste in een frisse en tevens gloeiende wind om woning in hen te maken.

De Heilige Geest komt over de discipelen van de Heere uit de hoogte, want het gedruis geschiedde van de hemel. Het wordt hun voel- en tastbaar gemaakt, dat deze wonderstroom zijn oorsprong heeft in de troon van God, dat deze Geest de Trooster is die van de Vader uitgaat, die de Heere hun van de Vader zendt. Langs dezelfde weg als waarlangs de Zoon van God is opgevaren naar de rechterhand der majesteit, daalt de Heilige Geest neer en komt daarom als de Beloofde, die zij verwacht hebben, als de vertrouwde die zij in het aangezicht van de Heere zagen lichten, als de Verlangde die zij dikwijls en ook nu weer ernstig hebben afgebeden. Als getuige van de hemelse heerlijkheid van hun Heer, als de Toedeler van hemels licht en leven daalt Hij neer. Hij komt wel onzichtbaar, zoals het aan zijn wezen eigen is, maar toch ook met waarneembare tekenen van Zijn wezen, zoals dat met Zijn verheven openbaring overeenkomt. Dat is Zijn teken dat Hij zo plotseling neerkomt; want Hij is de vrije, ongebonden Geest, die blaast wanneer en waar Hij wil. Het gedruis van de hemel, de wonderbare, anders nooit gehoorde en nu toch gehoorde klank als van een geweldige wind wijst Zijn weg, Zijn komen, Zijn kracht aan. Hij is toch de goddelijke levensadem voor alle goede, zalige geesten, evenals de aardse lucht aan alle lichamelijke schepselen de adem verleent. Hij is de waaiende adem van de Heere, die de doodsbeenderen van het verstorven mensdom op aarde weer levend maakt. Hij vervult het hele huis waar de discipelen zaten, voelbaar, zoals Hij eens broedende op de wateren zweefde en openbaart zich in deze volheid als de Algenoegzame, die alle inwendige behoeften van alle discipelen en discipellinnen kan bevredigen, alle diepten van hun hart overvloedig kan vervullen, die boven bidden en denken gegeven wordt en rijk genoeg is om alle mensen tot zelfs het meest verloren hart in de uiterste schaduwen van de dood op hemelse wijze te begiftigen en te herscheppen tot een nieuw zalig leven. Hij zweeft in vurige tongen door het huis en rust boven de hoofden van de gezegende schare en heiligt de lippen van ieder, zodat nu de vuurdoop heeft plaatsgehad, waarvan Johannes de Doper profeteerde, zodat nu het vuur brandt dat Jezus was komen werpen op de aarde, het vuur van Zijn liefde dat hun harten overwint, dat de wereld zal overwinnen en het boze in alle gelovige zielen zal vernietigen en eens een nieuwe hemel en een nieuwe aarde zal bereiden. Deze vurige tongen wijzen het werktuig aan van de Heere en van Zijn Geest; Hij wil namelijk door de mond van Zijn vredeboden, door het zwaard van Zijn Woord in de getuigenis van geheiligde lippen Zijn genade en Zijn rijk uitbreiden tot aan het einde van de aarde. De Heilige Geest is met dit teken gekomen en als Trooster in het midden van de discipelen verschenen; niemand is buitengesloten, niemand wordt half of gedeeltelijk begiftigd: zij worden allen met Hem vervuld, zodat de oude, half vergeten woorden en daden van de Heere als lichten in hun geheugen opflikkeren en de zon van waarheid en genade hun verstand verlicht, hun borst verwarmt, zodat zich de vleugelslagen van het geloof in hun ziel verheffen en hun blijmoedigheid geven om de hele wereld te overwinnen, dat zij nu de Heere zelf erkennen in Zijn verzoenende knechtsgestalte en verlossende godheid, als nooit tevoren, en onuitsprekelijk rijk zijn als kinderen van God en apostelen van Jezus Christus.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. En van hen, van de velen die samen waren gekomen, werden gezien verdeelde tongen als van vuur, als vlammende zwaarden die bovenaan in twee delen uitliepen als een zinnebeeldig teken van de werktuigen van de Heere die deze tongen van nu aan zouden zijn (Isaiah 30:27 Jeremiah 23:29 Hebrews 4:12 Openbaring :16). En het teken van de Heilige Geest zat op een ieder van hen, op ieder zette zich een tong of vlam boven het hoofd neer (Numbers 11:25) om zich vandaar als boven hen uit te storten (Leviticus 8:12 Psalms 133:2).

De Heilige Geest moest niet slechts komen met n teken, maar met twee, met het hoorbaar gedruis van de hemel van een geweldig gedreven wind en met het zichtbare van verdeelde tongen als van vuur. De beide eerste en beste zintuigen van de mens moesten worden aangedaan en de uitwendige, de zinnelijke, de waarnemende mens moest aan de inwendige, de verborgene, de geestelijke mens betuigen dat het grote uur van de genade geslagen was.

De uitdrukking "tong" is zeker beter, dan dat men het daarvoor gewoonlijk gebezigde woord in Isaiah 5:24 in de betekenis van "vlam" opvat. Het "als" is er bijgevoegd, omdat wat men zag wel als vuur was, maar toch in de uitwerking niet als een werkelijk aards vuur voorkwam (Exodus 3:2). Ook kwamen de vlammen van de discipelen niet voor als reeds verdeeld (vgl. de woordvorm in de Griekse tekst) maar met de bestemming om zich te verdelen. Eerst speelden deze voor hem als een meer algemeen geheel, vervolgens werden zij steeds meer afgescheiden van elkaar voor de ogen en plaatsten zich uiteindelijk zo dat zij zich op de hoofden van elk in het bijzonder vestigden.

Het lichtte boven hen als een vuur dat met verschillende tongen vlamt en terwijl dit wondervuur zich in zoveel vlammende tongen verdeelde als er discipelen zaten, zette het zich op een ieder onder hen. Een vuur, vele tongen. Met en onder het hemelvuur de hoofden van de discipelen aanrakende, zette zich op hen allen de Geest en zo werden zij gedoopt met de Heilige Geest en met vuur (vgl. Acts 1:5. Luke 3:16).

Die verschijning van vuur op een ieder van hen, die in de naam van Jezus in Jeruzalem samen waren, wat duidde zij anders aan dan werkingen van de Heilige Geest, als daar zijn: vurige liefde, verterende ijver, alles doorlouterende heiligheid. Dat dit heilige vuur zich uit de hemel toonde in de gedaante van verdeelde tongen, ook dit had zijn grote en diepe en toch zeer eenvoudige betekenis. Het ontvlammende element beeldde tongen af, het zinnebeeld van talen; en talen zouden het binnenkort zijn, waarvan de geheel voorbeeldloze en bovenmenselijke gave het sein stond te geven voor de prediking van het evangelie voortaan in allerlei talen en tongen en aan allerlei volken.

return to 'Top of Page'

Vers 3

3. En van hen, van de velen die samen waren gekomen, werden gezien verdeelde tongen als van vuur, als vlammende zwaarden die bovenaan in twee delen uitliepen als een zinnebeeldig teken van de werktuigen van de Heere die deze tongen van nu aan zouden zijn (Isaiah 30:27 Jeremiah 23:29 Hebrews 4:12 Openbaring :16). En het teken van de Heilige Geest zat op een ieder van hen, op ieder zette zich een tong of vlam boven het hoofd neer (Numbers 11:25) om zich vandaar als boven hen uit te storten (Leviticus 8:12 Psalms 133:2).

De Heilige Geest moest niet slechts komen met n teken, maar met twee, met het hoorbaar gedruis van de hemel van een geweldig gedreven wind en met het zichtbare van verdeelde tongen als van vuur. De beide eerste en beste zintuigen van de mens moesten worden aangedaan en de uitwendige, de zinnelijke, de waarnemende mens moest aan de inwendige, de verborgene, de geestelijke mens betuigen dat het grote uur van de genade geslagen was.

De uitdrukking "tong" is zeker beter, dan dat men het daarvoor gewoonlijk gebezigde woord in Isaiah 5:24 in de betekenis van "vlam" opvat. Het "als" is er bijgevoegd, omdat wat men zag wel als vuur was, maar toch in de uitwerking niet als een werkelijk aards vuur voorkwam (Exodus 3:2). Ook kwamen de vlammen van de discipelen niet voor als reeds verdeeld (vgl. de woordvorm in de Griekse tekst) maar met de bestemming om zich te verdelen. Eerst speelden deze voor hem als een meer algemeen geheel, vervolgens werden zij steeds meer afgescheiden van elkaar voor de ogen en plaatsten zich uiteindelijk zo dat zij zich op de hoofden van elk in het bijzonder vestigden.

Het lichtte boven hen als een vuur dat met verschillende tongen vlamt en terwijl dit wondervuur zich in zoveel vlammende tongen verdeelde als er discipelen zaten, zette het zich op een ieder onder hen. Een vuur, vele tongen. Met en onder het hemelvuur de hoofden van de discipelen aanrakende, zette zich op hen allen de Geest en zo werden zij gedoopt met de Heilige Geest en met vuur (vgl. Acts 1:5. Luke 3:16).

Die verschijning van vuur op een ieder van hen, die in de naam van Jezus in Jeruzalem samen waren, wat duidde zij anders aan dan werkingen van de Heilige Geest, als daar zijn: vurige liefde, verterende ijver, alles doorlouterende heiligheid. Dat dit heilige vuur zich uit de hemel toonde in de gedaante van verdeelde tongen, ook dit had zijn grote en diepe en toch zeer eenvoudige betekenis. Het ontvlammende element beeldde tongen af, het zinnebeeld van talen; en talen zouden het binnenkort zijn, waarvan de geheel voorbeeldloze en bovenmenselijke gave het sein stond te geven voor de prediking van het evangelie voortaan in allerlei talen en tongen en aan allerlei volken.

return to 'Top of Page'

Vers 4

4. a) En zij werden, niet alleen de apostelen, maar allen die bij elkaar waren, vervuld met de Heilige Geest en begonnen te spreken, Gods lof en heerlijkheid te verkondigen (Acts 2:11) b) met andere talen, die zij daarvoor niet gekend hadden, nieuwe en vreemde talen (Mark 16:17), zoals de Geest, die hun hart vervulde, hen gaf uit te spreken (Luke 6:45).

a) Matthew 3:11 Mark 16:8 Luke 3:16 John 14:26; John 15:26; John 16:13 Acts 11:15; Acts 19:6 b) Acts 10:46

Het tijdpunt van de vroeger beschreven inwendige doop met vuur is voor de discipelen het tijdpunt van de wonderbaarste inwendige vernieuwing en verandering. "Zij werden allen vervuld met de Heilige Geest en begonnen te spreken met andere talen, zoals de Geest hun gaf uit te spreken. " Hun is niet alleen een bijzondere wondergave van de Geest ten deel gevallen, zoals ook Judas die zou ontvangen; zij worden niet meer bewogen in een voorbijgaande verrukking, zoals Bileam en Saul, de zoon van Kis, door de Geest werden bewogen - nee! de Geest zelf, Zijn stem, trekking, licht, bescherming, kracht, tucht en verpleging, hun in de school van Christus niet onbekend gebleven, neemt nu definitief Zijn plaats in hun hart in en vervult alle diepten van hun ziel. Zij zijn niet meer dezelfde die zij waren, niet meer de onverstandige kindertjes, die altijd moeten vragen, niet meer de wankelende rieten, door vrees en twijfel geslingerd, niet meer de mensen vol gebreken, die Jezus moet verdragen en waarom Hij hen dwazen en tragen van hart moest noemen. Zij zijn verheven boven zichzelf en het beperkte standpunt van de menselijke natuur tot een wonderbaar leven door de Geest, omdat het geheim van God en Jezus Christus voor hen ligt ontsloten, omdat zij als koperen pilaren, als rotsen te midden van de storm kunnen staan, terwijl wereld en hel woeden, omdat hun mond met de Geest woorden als van vuur spreekt en hun tong, voordat de Geest dat geeft, van vreemde nooit geleerde taal overvloeiende, evenals in de moedertaal van hun Galilees dialect de grote daden van God vermeldt. En toch moeten wij ook weer zeggen: het zijn nog dezelfde, hun persoonlijk leven en bewustzijn is door de Geest doordrongen, maar niet opgeheven, hun eigenaardige zielstoestand volgens afkomst, temperament, karakter en natuurlijke aanleg zo verschillend, zowel naar geestelijke als lichamelijke ouderdom, is door de Geest geheiligd, maar niet teniet gedaan. Zij spreken met vreemde talen, zoals de Geest hun geeft uit te spreken, maar niet in wilde vervoering, zoals de priesteres van een Pythische godin op de drievoet, bedwelmd door de walmen die uit een diepte opstijgen, maar in wakende toestand en volkomen helderheid en waarheid. Wel zijn zij dronken, maar niet van zoete wijn, zoals enige spotters zeggen, maar van de rijke goederen van het huis van God, van de krachtige most van de hemel, die met de alles beheersende macht van geestelijke vreugde de nieuwe zangen tot lof van God verwekt.

"Zij begonnen te spreken met andere talen, zoals de Geest hun gaf uit te spreken. " Dat was een grote wondergave, zo groot dat wij het ons ternauwernood kunnen indenken, waarin die bestond. Evenals onze voorstellingen van de hemel en van het wezen van de hemelse dingen bijna alleen brokstukken en schaduwbeelden zijn, zo ligt ook deze pinksterklank voor ons op een hoge berg als een hemelse zaal en wij begrijpen het niet geheel, wat ons van deze gaven van de talen wordt verhaald. Twee zaken zijn zeker: Ten eerste dat de discipelen nu met verschillende talen predikten die hun vroeger vreemd waren, daar zij zich voor Joods-Grieks ontwikkelde Parthiërs, Meden, Elamieten en voor alle Hebreeën uit vele andere landstreken van hun verstrooiing verstaanbaar uitdrukten; maar vervolgens ook het tweede, dat niet alleen het spreken in vreemde talen dit levende wonder van gave van talen uitmaakte, maar dat nu pas de band van hun tong was losgemaakt en de volheid van hun door de Geest bewogen hart als een stroom, als een storm over hun lippen bruiste. Zij waren nu met Christus in het hemelse overgeplaatst boven de oude spraakverwarring verheven, apostelen voor alle volken, die het zuchten van de harten van alle volken verstonden en door de Geest bijna zonder middelen de weg tot de harten vonden - voorwaar een groot geschenk, waarvan het bezit hen tot overwinnaars van de wereld maakte en waarvan de inhoud voor ons niet is uit te spreken.

Het verband eist niet dat wij bij het spreken van de discipelen met vreemde talen denken aan een prediking van het evangelie. De discipelen spraken niet voor mensen, maar voor God (1 Kor. 14:2), daar er eerst nog niemand aanwezig was tot wie zij hadden kunnen prediken; dit loven van God in vreemde talen op het Pinksterfeest was dus een profetie met de daad, een teken van de Geest, dat de kerk in haar begin zekerheid geeft omtrent haar einde. Zoals Israël aan de Sinaï stond als drager van het verbond voor alle volgende geslachten (Deuteronomy 29:14vv.), zo staat hier de Pinkstervergadering voor God, vertegenwoordigende de hele gemeente van het nieuwe verbond, dat uit alle volken van de hele wereld en tot aan het einde van de wereld door de Heilige Geest zal vergaderd en bewaard worden in n en dezelfde geest, in loven en belijden van de naam van de Heere Jezus Christus.

Bij het spreken op Pinksteren in vreemde talen hoeven wij niet te denken aan een blijvende gave, want wij vinden er in de geschiedenis van de apostelen geen spoor van, dat deze gave zou hebben voortgeduurd en dat deze discipelen, als zij in vreemde landen kwamen, in staat zouden zijn geweest de vreemde taal te gebruiken. Dergelijke wonderlijke gaven als de Pinkstergave zijn bewaard voor de uren, waarin God bijzondere openbaringen geeft, voor bijzondere kardinaalpunten in de geschiedenis van de ontwikkeling van het Godsrijk en treden terug, zodra het doel bereikt is en een aanvang vol levenskracht is tot stand gebracht.

De straf van de talen (Genesis 11:7vv.) heeft de mensen verstrooid, de gave van de talen heeft de verstrooiden weer tot n volk vergaderd.

Indien wij allen met de Heilige Geest vervuld werden, zou het heden een dag van rijke zegeningen zijn. Het zou onmogelijk te overschatten zijn, welke gevolgen dat zalige vervuld worden van de ziel zou hebben. Leven, vertroosting, licht, reinheid, kracht, vrede en vele andere kostbare zegeningen zijn onafscheidelijk van de liefelijke inwoning van de Geest. Als heilige olie zalft Hij het hoofd van de gelovige, zondert hem af tot het priesterschap van de heiligen en schenkt hem genade om zijn bediening op de rechte wijze waar te nemen. Als het enige ware, reinigende water reinigt Hij ons van de kracht van de zonde en brengt ons tot heiligheid, werkende in ons het willen en het volbrengen naar het welbehagen van de Heere. Als het licht deed Hij ons het eerst onze verloren staat zien en nu openbaart Hij ons de Heere Jezus voor ons en in ons en leidt ons op de weg van de gerechtigheid. Verlicht door Zijn reine hemelse glans zien wij niet langer duisternis, maar licht in de Heer. Als het vuur reinigt Hij ons van het schuim en zet Hij onze geheiligde natuur in vlam. Hij is de offervlam, waardoor wij in staat worden gesteld onze ganse ziel als een levende offerande aan God te offeren. Als de hemelse dauw neemt Hij onze dorheid weg en maakt ons vruchtbaar. Ach, dat Hij in dit vroege morgenuur van boven op ons neerdaalde? Zo'n morgendauw zou een heerlijk begin van de dag zijn. Als de duif breidt Hij de vleugels van Zijn tedere liefde over Zijn Kerk en over de zielen van de gelovigen uit en als een Trooster doet Hij de zorgen en twijfelingen verdwijnen, die de vreugde van Zijn beminden storen. Hij daalt op de uitverkorenen neer, evenals op de Heer in de Jordaan en getuigt van hun kindschap door in hen een kinderlijke geest te werken, waardoor zij roepen: "Abba, Vader! " Als de wind brengt Hij de mensen de levensadem, blazende waarheen Hij wil, volvoert Hij de levenwekkende werkingen, waardoor de geestelijk schepping wordt bezield en onderhouden. Mocht het Gode behagen ons heden en elke dag Zijn nabijheid te doen ondervinden.