Read the Bible

¹ Za onych czasów, kiedy sędziowie rządzili, był głód w ziemi i wyszedł niektóry mąż z Betlehem Juda z żoną swą i ze dwiema syny swymi ku mieszkaniu do ziemie moabskiej.² A imię męża onego było Elimelech, żonę też jego zwano Noemi, a dwu synów jego były imiona jednego Mahalon, a drugiego Cheljon, a ci byli Efratejczycy z Betlehem Juda. A tak zaszedszy do ziemie moabskiej, mieszkali tam.³ Potym Elimelech, mąż Noemi, umarł, a ona pozostała ze dwiema syny swemi.⁴ Którzy tamże spojmowali sobie żony moabskie, z których jednę zwą Ofra, a drugą Ruta i mieszkali tam około dziesiąci lat.⁵ Umarli potym oni dwa synowie jego Mahalon i Cheljon, a także niewiasta ona została sierota po dwu syniech i po mężu swoim.

⁶ A tak wezbrawszy się z niewiastkami swemi, wróciła się z ziemie moabskiej, osłyszawszy się tam, że był Pan nawiedził lud swój, a dał im dosyć chleba.⁷ Tedy wyszła z miejsca, na którym była z onymi dwiema niewiastkami, a udały się w drogę, aby się wróciły do ziemie Juda.⁸ Zatym Noemi rzekła ku niewiastkam swoim: Idźcież a wróćcie się każda do domu matki swej, niechajże Pan nad wami uczyni miłosierdzie jakoście wy uczyniły nad umarłymi i nade mną.⁹ Niechajże wam to da Pan, aby każda znalazła odpoczynienie w domu męża swego. Tamże je całowała, a ony płakały głosem wielkiem.¹⁰ I mówiły do niej: Zaiste się z tobą wróciemy do ludu twego.¹¹ Ale im Noemi rzekła: Wróćcie się moje miłe córki, bo przeczżebyście ze mną idź miały? A zaź ja jeszcze mogę mieć dziatki, którzyby byli mężami waszymi?¹² Wróćcież się miłe córki, a idźcie bociem się już zstarzała, a nie mogę idź za mąż, chociażbych też rzekła, żeć jeszcze mam nadzieję, ale bych też dobrze tej nocy spała z mężem a porodziła syny?¹³ Izali wy ich czekać będziecie ażby dorośli? Omieszkawając sobie idź za mąż? Nie czyńcież tego córki moje, aczci jest wieczsza żałość moja, niż wasza, abowiem ręka Pańska obróciła się przeciwko mnie.¹⁴ Ale ony znowu głosem płakały, tamże Ofra pocałowawszy świekrę swą, wróciła się, a Ruta przedsię została przy niej.¹⁵ Ku której ona rzekła: Oto jatrew twa, wróciła się do ludu swego i do bogów swoich, wróćże się i ty za nią.¹⁶ Na to jej odpowiedziała Ruta: Nie wiedź mię ktemu, abych cię opuścić miała, a odejdź od ciebie, owszem gdzie się ty jedno obrócisz, pójdę z tobą, a gdziekolwiek ty mieszkać będziesz, ja z tobą mieszkać będę, lud twój jest ludem moim, a Bóg twój jest Bogiem moim.¹⁷ Tam tedy ty umrzesz, umrę też i ja, a będę pogrzebiona i niechaj mię Pan pokarze, jeśliż mię co inego rozłączy z tobą, jedno sama śmierć.¹⁸ A tak ona widząc, że się na to uparła, aby z nią szła, nie odmawiała jej więcej tego.

¹⁹ I szły obiedwie aż do Betlehem, a gdy tam przyszły gruchnęło o nich po wszytkim mieście, a niewiasty mówiły: Izaź nie to jest Noemi?²⁰ Ale im ona odpowiedź dała: Nie nazywajciesz mię Noemi, owszem mię zówcie Mara, abowiem mię gorzkością wielką napełnił Wszechmogący.²¹ Wyszłam z tąd obfita, a Pan mię zasię wrócił próżną. Przeczże mię tedy zowiecie Noemi? Gdyż mię Pan utrapił, a Wszechmogący nieszczęście dopuścił na mię.²² A tak się wróciła Noemi z moabskiej krainy i z niewiastką swą, Rutą Moabitką, a przyszły do Betlehem, gdy jęczmiony żąć poczynano.