Read the Bible

¹ I począł zasię uczyć przy morzu; a zeszło się ku niemu wiele ludzi, tak iż on wszedszy do łódki siedział na morzu, a wszytka ona wielkość była nad morzem na ziemi.² Tedy je nauczał wiela rzeczy w przypowieściach, a mówił do nich nauczając je:³ Słuchajcie! Oto niektóry, co siał, wyszedł ku sianiu.⁴ I stało się, gdy siał, jedno padło podle drogi, a ptacy powietrzni przyleciawszy wyjedli je.⁵ Drugie zasię upadło na opokę, gdzie nie mając wiele ziemie natychmiast wzeszło przeto, iż nie miało głębiej w ziemi.⁶ A gdy słońce wzeszło, zgorzało, a przeto, iż korzenia nie miało, uschło.⁷ Drugie zasię upadło w ciernie; a gdy wzeszły ciernia zagłuszyły je i nie dało owocu.⁸ Drugie też upadło na ziemię dobrą i podało owoc urodzajny i urosły, a jedno przyniosło trzydzieści, drugie sześćdziesiąt, trzecie zasię sto.⁹ Tedy rzekł do nich: Kto ma uszy ku słuchaniu, niech słucha.¹⁰ A gdy sam był osobno, pytali go ci, co przy nim byli ze dwiemanaście, około tej przypowieści.¹¹ A on im powiedział: Wamci dano poznać tajemnicę królestwa Bożego. Ale tym, którzy na stronie są, wszytko bywa w przypowieściach.¹² Aby widząc widzieli, a nie obaczyli, a słysząc słyszeli, a nie zrozumieli, by się kiedy nie nawrócili, a byłyby im odpuszczone grzechy.¹³ I rzekł do nich: Nie wiecież przypowieści tej? I jakoż możecie poznać wszytki przypowieści?¹⁴ Rozsiewca on słowa sieje.¹⁵ Cić zasię są, którzy podle drogi nasienie przyjmują, którym rozsiewają słowo, a gdy słyszą, natychmiast przychodzi Szatan, a wybiera słowo wsiane w sercach ich.¹⁶ Takżeć i ci są, którzy na opoce słowo przyjmują, którzy usłyszawszy słowo, natychmiast je z radością przyjmują.¹⁷ Ale nie mają korzenia w sobie, owszem są doczesnymi; a potym, gdy przyjdzie uciśnienie, abo prześladowanie dla słowa, natychmiast się obrażają.¹⁸ A zasię ci są, którzy miedzy ciernie słowo przyjmują, a powiedam, że ci są, którzy słowa słuchają.¹⁹ Ale starania świata tego i zdradliwe bogactwa i chciwości, które są w inych rzeczach wszedszy zagłuszają słowo, tak iż bywa bez pożytku.²⁰ A cić zasię są, którzy w dobrą ziemię nasienie przyjmują, którzy słuchają słowo i przyjmują i przynoszą owoc, tak iż jedno ziarno przynosi trzydzieści, drugie sześćdziesiąt, trzecie sto.

²¹ Nadto im rzekł: Izali świecę zaświecają, aby ją kładziono pod korzec abo pod łoże? Zaż nie dlatego, aby była w lichtarz postawiona?²² Abowiemci nic nie jest tak tajemnego, coby się objawić nie miało, ani jest to, coby skryto było, gdyż potrzeba aby się na jaśnią okazało.²³ Jesliż kto uszy ma ku słuchaniu, niech słucha.²⁴ Zatym rzekł do nich: Obaczcież, czego słuchacie. Jaką miarą mierzycie, drudzy wam też odmierzą, a będzie wam przydano, którzy słuchacie.²⁵ Abowiem ten kto ma, będzie mu dano, a kto nie ma, też to, co ma, odejmą od niego.²⁶ I mówił: Takoweć jest królestwo niebieskie, iż jesli człowiek wrzuci nasienie w ziemię,²⁷ A zaśnie i wstanie w nocy i we dnie, a nasienie wzejdzie i uroście, tak jako on nie wzwie.²⁸ Boć ziemia dobrowolnie owoc podawa, naprzód trawkę, potym kłos, a potym pełen kłos zboża.²⁹ A gdy się ukaże owoc, wnet zapuści sierp, bo żniwo przyszło.³⁰ Nadto powiedał: Ku którejże rzeczy przypodobiemy królestwo Boże? Abo ku czemu je przyrównamy?³¹ Takoweć jest, jako ziarno gorczyczne; które, gdy wsieją w ziemię, namniejsze jest ze wszytkiego nasienia, które jest na ziemi.³² Ale gdy będzie wsiane, wschodzi i bywa więczsze nad ine jarzyny, a podawa z siebie gałęzie wielkie, tak iż pod cieniem jego mogą mieć gniazda ptacy powietrzni.³³ I mówił do nich słowa swe w takowych przypowieściach, jako słuchać mogli.³⁴ A oprócz przypowieści nie mówił do nich, wszakże zwolennikom swoim osobno wszytko wykładał.

³⁵ Potym dnia onego mówił do nich, gdy było k wieczoru: Przeprawmy się do dalszego brzegu.³⁶ Tedy opuściwszy zebranie ludzi, przyjęli go, tak jako był w łodzi; a ine łodzi też były z nim.³⁷ Zatym powstał wicher wielki, a nawałności obijały się o łódź tak, iż już była pełna.³⁸ A on był na zadzie łodzi śpiąc na wezgłowiu, tedy go obudzili mówiąc mu: Mistrzu! Nie masz tego na pieczy, iż giniemy?³⁹ A tak się ocuciwszy, sfukał wiatr, a rzekł morzu: Milcz, a uśmierz się! I uciszył się wiatr, a stało się barzo cicho.⁴⁰ Rzekł zatym do nich: Czemużeście tak bojaźliwemi? I jakoż wiary nie macie?⁴¹ Ulękli się tedy wielkim strachem, mówiąc jeden ku drugiemu: I cóż to zacz jest, że też wiatry i morze są posłuszni jemu?