Read the Bible

¹ Stamtąd przyszli do dalszego brzegu morskiego, do ziemię Gadareńczyków.² A wyszedszy z łodzi, natychmiast mu zabieżał z grobów człowiek, w którym był duch nieczysty.³ Który miał mieszkanie w grobiech, a nie mógł go nikt i łańcuchem związać.⁴ Przeto iż on często był wiązan łańcuchy i pętami, ale się na nim łańcuchy rwały, a pęta targały i nie mógł go żaden okrócić.⁵ A zawżdy we dnie i w nocy wołał w górach i w grobiech, a tłukł się sam kamieńmi.⁶ I ujzrawszy Jezusa z daleka, przybieżał, kłaniając się przed nim.⁷ A wołając głosem wielkim mówił: Cóż mi do ciebie Jezusie, Synu Boga nawyższego? Poprzysięgam cię przez Boga, abyś mię nie męczył.⁸ (Abowiem mu mówił: Wynidź duchu nieczysty z człowieka tego).⁹ Tedy go pytał: Jako cię zową? A on mu odpowiedział mówiąc: Zową mię hufem, abowiem nas jest wiele.¹⁰ I prosił go barzo, aby ich nie wyganiał z onej ziemie.¹¹ Było też tam po górach wielkie stado wieprzów, co się pasli.¹² A wszyscy diabli prosili go mówiąc: Puść nas w wieprze, abychmy w nie wstąpili.¹³ I natychmiast im dopuścił Jezus. A wyszedszy duchowie nieczyści, wstąpili w wieprze; i wpadło ono stado z góry do morza, a było ich około dwu tysiącu i potonęli w morzu.¹⁴ Oni też, co pasli wieprze, zuciekali, i oznajmili to w mieściech i po wsiach. Tedy oni wyszli, aby oglądali to, co się stało.¹⁵ A przyszedszy do Jezusa, patrzyli na onego, który był opętany, iż siedział obleczony, będąc przy dobrym rozumie, a w którym był on huf.¹⁶ Ci tedy, którzy to widzieli, opowiedzieli im jako się to przydało onemu opętanemu i o wieprzach.¹⁷ Którzy go wnet prosić poczęli, aby wyszedł z granic ich.¹⁸ A gdy wszedł w łódź, prosił go on, co był opętanym, aby został przy nim.¹⁹ Ale mu Jezus nie dopuścił, owszem mu rzekł: Idź do domu twojego, do swych, a oznajmi im jako wielkie rzeczy z tobą Pan uczynił, a jako się nad tobą zlitował.²⁰ Tedy odszedł i począł opowiedać w Dekapolim, jako wielkie rzeczy z nim uczynił Jezus; a było to u wszytkich w podziw.

²¹ A gdy się zasię Jezus przeprawił w łodzi ku dalszemu brzegu, zebrała się do niego wielkość ludzi; a on był nad morzem.²² A oto przyszło książę bożnice, imieniem Jair, a ujzrawszy go, padł u nóg jego.²³ I prosił go wielce mówiąc: Iż dzieweczka moja już przywiedziona ku skonaniu, proszę, abyś przyszedł, a włożył na nię ręce, żeby była zachowana i żywa została.²⁴ Tedy szedł z nim, a przy nim wielkość ludzi, tak iż go ucisnęli.²⁵ A niewiasta niektóra, co cierpiała płynienie krwie od dwunaście lat.²⁶ I wiele ucierpiała od wiela lekarzów, a wszytko swe na to nałożyła; a wżdy jej to nic nie pomogło, owszem się jej tym bardziej pogarszało.²⁷ Ta gdy usłyszała o Jezusie, przyszła z tyłu miedzy zebraniem ludzi i tknęła się szaty jego.²⁸ Bo tak sobie mówiła: Jesliż się tylko tknę szat jego, będę zachowana.²⁹ I natychmiast wyschło źrzódło krwie jej, a poczuła na ciele, iż jest uzdrowiona od tego trapienia.³⁰ A poznawszy wnet Jezus moc, która od niego wyszła, obróciwszy się miedzy zebraniem ludzi rzekł: I któż się tykał szat moich?³¹ Tedy mu rzekli zwolennicy jego: Widzisz, iż cię wielkość ludzi ciśnie, a mówisz: Któż mię dotknął?³² I obejzrał się, aby obaczył onę, która to uczyniła.³³ A bojąc się i drżąc niewiasta, widząc, co się jej przydało, przyszła i upadła przed nim, a powiedziała mu wszytkę prawdę.³⁴ Zatym on rzekł do niej: Córko! Wiara twoja wybawiła cię, idźże w pokoju, a bądź zdrowa od trapienia twego.

³⁵ A gdy tego jeszcze domawiał, przyszli niektórzy od książęcia bożnice mówiąc: Dziewka twa umarła i czemuż więcej gabasz mistrza?³⁶ A Jezus wnet usłyszawszy ony słowa, które powiedano, rzekł książęciu bożnice: Nie lękaj się, jedno tylko wierz.³⁷ I nie dopuścił żadnemu chodzić za sobą, jedno Piotrowi, Jakubowi i Janowi, bratu Jakubowemu.³⁸ A przyszedszy w dom książęcia bożnice, widzi zamieszanie i ludzie płaczące i barzo narzekające.³⁹ I wszedszy rzekł im: Przeczże płaczecie a sobą trwożycie? Dzieweczka ta nie umarła, ale zasnęła.⁴⁰ I śmiali się z niego, ale on rozkazawszy wszytkim wynidź, wziął ojca i matkę onej dzieweczki i ony, którzy przy nim byli, a wszedł tam, gdzie dzieweczka leżała.⁴¹ A wziąwszy ją za rękę rzekł do niej: Talita kumi! To jest, jeslibyś wykładał: Dzieweczko (tobie mówię) wstań!⁴² I natychmiast dzieweczka wstawszy, chodziła; abowiem była we dwunaście leciech i zdumieli się z podziwieniem wielkim.⁴³ Tedy im wielce zakazał, aby tego żaden nie wiedział, a rzekł, aby mu dano co jeść.