Read the Bible

¹ I stało się niektórego dnia z onych, gdy uczył lud w kościele i opowiedał ewanjeliją, nadeszły książęta kapłańskie i doktorowie z starszymi.² A rzekli do niego tymi słowy: Powiedz nam, którą mocą to czynisz, abo kto jest ten, któryć dał zwierzchność oto tę?³ Tedy Jezus odpowiedając rzekł do nich: Spytam was i ja o rzecz niektórą, jedno mi powiedzcie.⁴ Krzest Janów byłli z nieba, czyli z ludzi?⁵ A tak oni myslili u siebie mówiąc: Jesliż powiemy z nieba, tedyć rzecze: A przeczżeście mu nie wierzyli?⁶ Jesliż zasię rzeczemy, że jest z ludzi, tedy wszytek lud ukamionuje nas. Bo to za rzecz pewną mają, iż Jan był prorokiem.⁷ Odpowiedzieli tedy, że nie wiedzieli, skąd był.⁸ A Jezus im powiedział: Anić też ja wam powiem, którą mocą to czynię.

⁹ I począł do ludu powiedać to podobieństwo: Człowiek niektóry sadził winnice i najął ją oraczom, a sam odjechał precz na niemały czas.¹⁰ Gdy potym czas przyszedł, posłał do onych oraczów sługę, aby mu pożytki z winnice oddali, którzy ubiwszy go, odesłali z niszczym.¹¹ Tedy on przedsię posłał sługę drugiego, lecz też oni i tego ubiwszy i zesromociwszy odesłali z niszczym.¹² Zatym on jeszcze posłał trzeciego, ale oni i tego zraniwszy wyrzucili.¹³ A tak pan onej winnice rzekł: Cóż mam czynić? Poslę syna mego miłego, snadź gdy go ujzrą, wstydać się go będą.¹⁴ Ale gdy onego ujzreli oracze, rozmówili miedzy sobą w ten sposób: Tenci jest dziedzic, pódźcież a zabijmy go, aby nasze było dziedzictwo.¹⁵ Wyrzuciwszy go tedy z winnice, zamordowali. A przetoż cóż im uczyni pan onej winnice?¹⁶ Przyjdzieć, a potraci oracze ty a da winnicę inym. To gdy oni słyszeli rzekli: Boże tego nie daj.¹⁷ Lecz on pojzrawszy na nie rzekł: I cóż wżdy ono jest napisano: Kamień, który odrzucili budujący, ten się stał głową węgielną?¹⁸ Wszelki, któryć upadnie na ten kamień, stłucze się, a na kogo zasię upadnie, pokruszy go.¹⁹ Tedy książęta kapłańskie i doktorowie chcieli się nań rzucić rękoma tegoż tam czasu, jedno iż się ludu bali, abowiem poznali, iż na nie przytaczał to podobieństwo.

²⁰ A tak czyhając nań, posłali szpiegi, którzyby się zmyslali być sprawiedliwemi, aby podchwytali słowa jego, chcąc go podać pod zwierzchność i moc staroście.²¹ Którzy go pytali mówiąc: Mistrzu! Wiemy, że dobrze powiedasz i uczysz, ani sobie ważysz osoby, owszem drogi Bożej w prawdzie nauczasz.²² Słuszyli nam dać podatek cesarzowi, czyli nie?²³ Lecz on obaczywszy chytrość ich rzekł ku nim: Czemuż mię kusicie?²⁴ Ukażcie mi pieniądz. Czyj ma na sobie obraz i napis? I odpowiedziawszy mu rzekli: Cesarski.²⁵ Zatym powiedział im: Oddajcież tedy, co jest cesarskiego, cesarzowi, a co jest Bożego, Bogu.²⁶ A tak nie mogli podchwycić słów jego przed ludem, a zdziwiwszy się odpowiedzi jego, milczeli.

²⁷ Potym przyszli niektórzy z Saduceuszów, (którzy powiedają, iż nie masz zmartwychwstania) i pytali go.²⁸ Mówiąc: Mistrzu! Mojżesz nam napisał: Jesliżby czyj brat umarł mając żonę, a zszedłby przez dziatek, aby brat jego wziął onę żonę, a wzbudził potomstwo bratu swemu.²⁹ Było tedy siedm braciej, z których pierwszy pojąwszy żonę, umarł bez dziatek.³⁰ Po nim ją wziął wtóry, lecz i ten umarł nie mając dziatek.³¹ Potym ją wziął trzeci ową, tak i oni siedm, a nie zostawiwszy dziatek pomarli.³² Po wszytkich też umarła i niewiasta.³³ A tak przy zmartwychwstaniu, czyja to z nich będzie żona? Abowiem siedm mieli ją za żonę.³⁴ Tedy odpowiedziawszy rzekł im Jezus: Ludzie tego wieku pojmują żony i za mąż wydawają.³⁵ Aleć ci, którzy tego godni będą, aby wieku onego dostąpili i powstania od umarłych, ani żon pojmują, ani za mąż idą.³⁶ Ani już więcej umierać mogą, abowiem równi są aniołom, a są synmi Bożymi, gdyż są synowie zmartwychwstania.³⁷ A iż umarli wstać mają, teżci to i Mojżesz oznajmił u krza, gdy powieda być Pana Bogiem Abrahamowym i Bogiem Izaakowym i Bogiem Jakubowym.³⁸ Nie jestci tedy Bóg umarłych, ale żywych, bowiem jemu wszyscy żywą.

³⁹ Niektórzy tedy z doktorów odpowiedając rzekli: Mistrzu! Dobrześ powiedział.⁴⁰ A także go dalej ni ocz nie śmieli pytać.⁴¹ Nad to rzekł do nich: Jakoż wżdy powiedają, żeby Krystus był Syn Dawidów.⁴² A sam Dawid powieda w księgach psalmów: Rzekł Pan Panu mojemu: Siądź na prawicy mojej.⁴³ Aż położę nieprzyjacioły twe podnóżkiem nóg twoich?⁴⁴ A tak Dawid nazywa go Panem, i jakoż jest tedy synem jego?⁴⁵ A przetoż gdzie wszytek lud słyszał, rzekł zwolennikom swoim:⁴⁶ Przestrzegajcież się doktorów, którzy chcą chodzić w szatach szerokich i miłują witania na rynkoch, a pierwsze stolice w zgromadzeniu i pirwsze zasiadania przy wieczerzach.⁴⁷ Którzy do szczątka pożyrają domy wdów, a rzkomo się długiemi modlitwami bawią. A cić odnoszą cięższy sąd.