Read the Bible

¹ Potym rzekł do zwolenników swych: Był niektóry bogaty człowiek, który miał szafarza, a ten był przed nim oskarżon, jakoby rozpraszać miał dobra jego.² A tak on wezwawszy go rzekł mu: Cóż to o tobie słyszę? Oddaj liczbę szafarstwa twego, abowiem już więcej nie możesz być szafarzem.³ Tedy rzekł on szafarz sam u siebie: Cóż czynić będę, gdyż pan mój odejmuje mi szafarstwo? Kopać nie mogę, a żebrać się wstydzę.⁴ Lecz wiem, co uczynię, iż gdy będę złożon z szafarstwa, przyjmą mię wżdy do domów swoich niektórzy.⁵ A tak przyzwawszy wszytkich dłużników pana swego rzekł pierwszemu: Jak wieleś winien panu memu?⁶ A on powiedział: Sto batów oliwy. Tedy mu on rzekł: Weźmi tablicę twę i siadszy natychmiast napisz pięćdziesiąt.⁷ Zatym drugiemu rzekł: A ty jakoś wiele winien? Tedy on rzekł: Sto korcy pszenice, ale mu on powiedział: Weźmisz tablicę twę, a napisz ośmdziesiąt.⁸ I pochwalił pan szafarza złościwego, iż roztropnie uczynił; a dlategoż synowie tego świata roztropniejszy są nad syny światłości w rodzaju swoim.⁹ A jać wam powiedam: Czyńcie sobie przyjacioły z pieniędzy złościwych, aby gdy ustaniecie, przyjęli was do wiecznych przybytków.¹⁰ Kto wierny jest w rzeczach namniejszych, tenci i w wielkich wierny jest, a kto w namniejszych jest złościwym, też i w więczszych jest złościwym.¹¹ Jesliżeście tedy w złościwych pieniądzach wiernymi nie byli, prawdziwych któż wam wierzyć będzie?¹² A jesliżeście w cudzym wiernymi nie byli, co wasze jest, któż wam da?¹³ Żaden sługa dwiema panom służyć nie może, bo abo jednego będzie miał w nienawiści, a drugiego miłować będzie, abo ku jednemu przystanie, a drugiego wzgardzi. Nie możecie Bogu służyć i pieniądzam.¹⁴ Tego też i faryzeuszowie słuchali, którzy byli łakomi, a wszakoż szydzili z niego.¹⁵ Tedy im on rzekł: Wy jesteście, którzy sami siebie usprawiedliwiacie przed ludźmi, ale Bóg zna serca wasze, abowiem to, co jest u ludzi wyniosłego, obrzydłe jest przed Bogiem.¹⁶ Zakon i prorocy aż do Jana, od tego czasu królestwo Boże opowiedają, a każdy się do niego wrywa gwałtem.¹⁷ Aleć łacwiej niebu i ziemi przeminąć, aniż jednej kresce zakonu upaść.¹⁸ Któżkolwiek opuszcza żonę swą, a drugą pojmuje, ten cudzołoży; a ktokolwiek od męża opuszczoną pojmie, też cudzołoży.

¹⁹ Był niektóry człowiek bogaty, a obłoczył się w szarłat i w cienkie lniane odzienie i na każdy dzień hojnie używał.²⁰ A był też niektóry żebrak imieniem Łazarz, który był wyrzucon przed sień jego owrzedziały.²¹ Chcąc być nasycon z odrobin, które padały z stołu bogaczowego; lecz psi przychodząc lizali rany jego.²² I przydało się, że umarł żebrak, a niesion był od aniołów na łono Abrahamowe. Potym umarł i bogacz, a pogrzebion jest.²³ A będąc w piekle, podniósł oczu swoich, gdy był w mękach i ujzrał Abraama z daleka a Łazarza na łonie jego.²⁴ Tedy zawołał mówiąc: Ojcze Abrahamie! Zmiłuj się nade mną, a poszli Łazarza, aby omoczył koniec palca swego w wodzie, a ochłodził język mój, bociem utrapion w tym płomieniu.²⁵ Ale Abraham powiedział: Synu! Rozpomni, żeś brał dobra twe za żywota twego, a Łazarz też niewczasy; a tak on teraz używa pociechy, a tyś zasię jest męczon.²⁶ A nad to wszytko miedzy nami i wami otchłań wielka postanowiona jest, iż ci, którzyby stąd chcieli przejdź do was, nie mogą, ani stamtąd przejdź ówdzie.²⁷ Ale on rzekł: Proszę cię tedy ojcze! Abyś go posłał do domu ojca mego.²⁸ Abowiem mam pięć braciej, aby im tego poświadczył, iżby też oni nie przyszli na to miejsce męki.²⁹ Lecz mu powiedział Abraham: Mając Mojżesza i proroki, niechże ich słuchają.³⁰ Ale on rzekł: Nie, ojcze Abrahamie! Ale gdyby kto z umarłych szedł do nich, wżdy się uznają.³¹ Tedy mu powiedział Abraham: Jesliżeć Mojżesza i proroków nie posłuchają, tedyć i żadnemu, choćby z martwych ocucił, nie uwierzą.