Read the Bible

¹ Potym się do niego schodzili wszyscy celnicy i grzesznicy, aby go słuchali.² I szemrali faryzeuszowie i doktorowie mówiąc: Ten przyjmuje grzeszniki i jada z nimi.³ Ale on to podobieństwo mówił do nich rzekąc:⁴ Któryż jest z was człowiek, coby mając sto owiec, stracił jednę z nich. Izali nie opuszcza onych dziewiącidziesiąt i dziewiąci na puszczy, a szedszy nie szuka onej, która zginęła, aż ją znajdzie?⁵ A znalazszy ją kładzie na ramiona swe, radując się.⁶ I przyszedszy do domu, wzywa przyjaciół i sąsiad mówiąc im: Radujcie się społu ze mną, abowiemciem nalazł owieczkę moję, która była zginęła.⁷ Powiedamci wam, żeć też także będzie radość w niebie nad jednym grzesznikiem pokutującym, więcej niż nad dziewiąciądziesiąt i dziewiącią sprawiedliwych, którzy nie potrzebują uznania.⁸ Abo niewiasta, któraby miała dziesięć dragm, jesliżby straciła dragmę jednę, zali nie zapala świecę i nie umiata domu, a nie szuka z pilnością, ażby znalazła?⁹ A gdyć znajdzie, wzywa przyjaciółek i sąsiadek swych mówiąc: Radujcie się społu ze mną, abowiemciem nalazła dragmę, com ją była straciła.¹⁰ Powiedamci wam: Takować radość będzie przed anioły Bożymi, nad jednym grzesznikiem pokutującym.

¹¹ Nad to rzekł: Człowiek niektóry miał dwu synu.¹² Z których młodszy rzekł ojcu: Daj mi część majętności mnie należącej, a także on rozdzielił im majętność.¹³ Po maluczkim tedy czasie, gdy wszytko zebrał on młodszy syn, odjechał barzo w dalekie krainy i rozproszył majętność swą, żywąc rozpustnie.¹⁴ A gdy wszytko potrawił, stał się głód wielki w krainie onej, tak iż onemu poczęto nie stawać żywności.¹⁵ A tak szedszy, przystał do jednego z mieszczan onej krainy, który go posłał na pole swe, aby pasł wieprze.¹⁶ I żądał jakoby natkał brzuch swój łuszczynami, których nie dojadały wieprze, ale mu ich nikt nie dał.¹⁷ Potym k sobie przyszedszy rzekł: Jako wiele najemników ojca mego mają dosyć chleba, a ja oto od głodu ginę?¹⁸ Ale wstawszy, pójdę do ojca mego i rzekę jemu: Ojcze! Zgrzeszyłem przeciw niebu i przed tobą.¹⁹ I jużem dalej nie jest godzien ozywać się synem twoim. Uczyńże mię jednym z najemników twoich.²⁰ Tedy wstawszy szedł do ojca swego, a gdy jeszcze był opodal, ujzrał go ociec jego, a ruszony miłosierdziem, wybieżawszy, padł na szyi jego i całował go.²¹ I rzekł mu syn: Ojcze zgrzeszyłem przeciw niebu i przed tobą, a nie jestem dalej godzien ozywać się synem twoim.²² Rzekł tedy ociec do sług swoich: Przynieście onę osobliwą szatę i obleczcie go. Podajcież pierścień na rękę jego i trzewiki na nogi.²³ A przywiódszy tłuste cielę, zarzeźcie, abychmy jedli i weselili się.²⁴ Abowiemci ten mój syn umarł był i ożył; zginął i znalazł się. A także poczęli być weseli.²⁵ Na ten czas starszy syn jego był na polu, który gdy przyszedł a był blisko domu, usłyszał śpiewanie i granie.²⁶ A wezwawszy jednego z służebników pytał, coby to było.²⁷ Tedy on mu powiedział: Brat twój przyszedł i zarznął ociec twój ono cielę tłuste, iż się mu zdrów wrócił.²⁸ Rozgniewał się tedy, a nie chciał wnidź; ale ociec jego wyszedszy, prosił go.²⁹ Wszakże on odpowiedziawszy rzekł ojcu: Oto przez tak wiele lat służę tobie, a nigdym nie przestąpił rozkazania twego, a wżdyś mi nigdy nie dał koźlęcia, iżbych się weselił z przyjacioły moimi.³⁰ A teraz gdy syn twój, który pożarł wszytkę swą majętność z wszetecznicami, przyszedł, zarznąłeś przeń ono tłuste cielę.³¹ Na to mu on powiedział: Synu! Tyś zawżdy jest ze mną, a wszytki dobra moje sąć twoje.³² Aleć było potrzeba radować się i weselić, iż ten brat twój, który był umarł, ożył, a który był zginął, nalezion jest.