Read the Bible

¹ Uczyniłem przymierze z oczyma swemi, tak iżem nie pojzrał na pannę.² Abowiem i cóż by był za dział mój z Bogiem z góry, a co za dziedzictwo Wszechmocnego z wysokości?³ Azaż złośnikowi nie jest zgotowane zginienie, a niezwyczajne karanie tym, co broją złość?⁴ Azaż on nie widzi dróg moich, a nie liczy każdego postąpienia mego?⁵ Jesliżem się parał kłamstwem, a noga moja spieszyła się do zdrady?⁶ Niechajże mię odważy na wadze sprawiedliwej, a niechaj Bóg rozezna szczyrość moję.⁷ Jesliże noga moja ustąpiła z drogi, a serce moje szło za okiem moim, a jesliże jaka zmaza przylnęła na ręce moje.⁸ Tedy ja niechaj sieję, a drugi niechaj pożywa, a moje szczepie niechaj będzie z gruntu wykorzenione.

⁹ Jesliże serce moje było zwiedzione pożądliwością niewiasty, a czyhałem na zdradzie u drzwi bliźniego mego.¹⁰ Niechajżeć żona moja miele żarny inemu, a niechaj podejmie zelżywość od inych.¹¹ Abowiem to jest wielka złość, a występek godny karania.¹² Jest to ogień, który wszytko pożyra, aż do szczątka, który by wykorzenił wszytkę majętność moję.¹³ Jesliżem zbraniał rozsądku, gdy się ze mną obchodził prawem sługa abo służebnica.¹⁴ Cóż bych z sobą począł, gdyby powstał Bóg na sąd? Abo co bych mu odpowiedział, gdyby mię nawiedził?¹⁵ Izaż nie ten, który mię sprawił w żywocie, sprawił też i onego? A tenże nas sam wykształtował w żywocie.

¹⁶ Jesliżem kiedy zabraniał czego na żądanie ubogich, a odwłaczałem prośby wdowie.¹⁷ Jesliżem sam jadł partekę moję, a nie jadła jej ze mną sierota,¹⁸ Abowiem od młodości mojej urosło to ze mną, żem im był jako ociec, a jakom skoro wyszedł na świat opatrowałem wdowy.¹⁹ Jesliżem kogo widział ginącego przez szaty, a iż ubogi odzienia nie miał,²⁰ Jesliże mi nie dziękowały biodra jego, iż się zagrzał wełną owiec moich,²¹ Jesliżem groził sierocie, gdyżem wiele władnął przy sądzie.²² Łopatka moja niech odpadnie od plec moich, a ramię moje niechaj będzie wytracone z stawu swojego.²³ Bo trapienie, które by na mię Bóg przywiódł, straszyłoby mię, a nie mógłbych znieść ciężkości jego.

²⁴ Jesliżem pokładał nadzieję moję w złocie, a mówiłem bryle złota: Tyś jest ufaniem moim.²⁵ Jesliżem się weselił, gdy się przymnażało bogactw moich, a iżem nabył ręką swą obfitości wszego.²⁶ Jeslim się przypatrował jasnej światłości słonecznej i miesiącowi jaśnie wschodzącemu.²⁷ A serce moje uwiodło się potajemnie i pocałowały usta me rękę swoję.²⁸ Abowiem by to była złość godna pomsty, gdybych się zaprzał Boga, który jest na wysokości.²⁹ Jesliżem się kiedy weselił z nieszczęścia przyjaciela mego, a jeslim się kochał, gdy się mu co złego przydało.³⁰ Alem i potąd nie dał zgrzeszyć ustam moim, abym mu miał życzyć przeklęctwa.³¹ Izaż mi nie mówili domowi moi: Obyż się nam kto dał nasycić mięsa jego.³² Nigdy gość nie spał na dworze, a drzwi moje były otwarte przychodniowi.

³³ Jesliżem zakrywał złość moję, jako iny człowiek, a nieprawość moję kryłem w zanadrzu moim,³⁴ Jesliżem się kiedy lękał pocztu wielkiego, a jesliże mię też kiedy ustraszyło wzgardzenie domowych moich, tak iżem milczał, a nie śmiałbym wynidź ze drzwi moich.³⁵ Oby ten był, co by mię wysłuchał, gdyż ten jest cel mój, aby Wszechmocny odpowiedział za mię, chociażby też nieprzyjaciel mój pisał przeciw mnie pozew.³⁶ Którego jesliż nie poniosę na ramieniu moim, a nie włożę go na głowę jako wieńca?³⁷ Jesliż każde postąpienie moje nie wyliczę przed nim, a pójdę przedeń jako przed książę.³⁸ Jesliże woła przeciw mnie ziemia moja, a jesliże z nią społem płaczą zagony jej.³⁹ Jesliżem użytków jej używał bez pieniędzy i ociążyłem duszę tych, co na niej zasiedli,⁴⁰ Niechajże mi urośnie miasto pszenice oset, a miasto jęczmienia kąkol. A tuć jest koniec słów Jobowych.