Read the Bible

¹ A tak przestali oni trzej mężowie odpowiedać Jobowi, abowiem się zdał sobie być sprawiedliwym.² Rozgniewawszy się tedy Elihu, syn Barachelów Buzytczyk z pokolenia Ramowego oborzył się barzo przeciwko Jobowi, iż sobie większą sprawiedliwość przyczytał niż Bogu.³ Rozgniewał się też i na onych trzech przyjaciół jego, że mu nic nie pomogli odpowiedzieć, a przedsię Joba winowali.⁴ Abowiem Elihu czekał, ażby Job przestał mówić, bo oni byli starszy w leciech niżli on.⁵ Co widząc Elihu, iż oni trzej nie mogli nic odpowiedzieć, obruszył się w gniewie.

⁶ A tak Elihu, syn Barachelów Buzytczyk, począł mówić tymi słowy: Gdyżem ja jest młodszy, a wy jesteście starszymi, wstydałem się i obawał oznajmić też wam zdania swego.⁷ Abowiem mówił: Dawniejsze czasy będą mówić, a wielkość lat będzie uczyć mądrości.⁸ Aleć jest duch Boży w człowieku, a natchnienie Wszechmocnego dawa mu zrozumienie.⁹ Oto uczeni nie zawżdy są mądrzy, a starzy nie zawżdy rozumieją sądu.¹⁰ A przetożem rzekł: Słuchajcie mię a powiem też zdanie swoje.¹¹ Otom zrozumiał słowa wasze, a przysłuchawałem się wywodom waszym, abyście byli naleźli na to co odpowiedzieć.¹² I gdym się wam przypatrował, żaden z was nie mógł odeprzeć Jobowi, ani odpowiedzieć na powieści jego,¹³ A snadźbyście rzekli: Mąrzechmy sobie w tym poczęli, gdyż go Bóg złożył, a nie człowiek.¹⁴ Aczci Job nie ze mną się wdał w rzecz, ani mu ja też odpowiem słowy waszemi.

¹⁵ Polękalić się, a nic dalej nie odpowiedają i także przestali mówić.¹⁶ Czekałem, ale nic nie mówią, umilknęli, a nic więcej nie odpowiedają.¹⁷ A przetoż i ja odpowiem z swej strony, a oznajmię to co rozumiem.¹⁸ Bowiemem jest pełen słów, a duch mój trapi mię w żywocie mojem.¹⁹ Oto żywot mój jest jako wino przez luftu, a jako nowe naczynia, które się od niego pukają.²⁰ Będę tedy mówił, a odetchnę sobie, a otworzywszy wargi swe, zacznę rzecz swą.²¹ Nie będę miał teraz baczności na osobę człowieczą, a nie będę mu pobłażał przezwiski cudnemi.²² Bo nie umiem pobłażać, by mię zaś Stworzyciel mój rychło nie wziął.