Read the Bible

¹ Zaprawdem to wszytko uważał w sercu moim, abych się z tego wszytkiego wyprawił, że sprawiedliwi i mądrzy z sprawami swemi są w ręku Bożych, a człowiek nie może znać ani miłości, ani nienawiści z tych rzeczy, które ma przed sobą.² Wszytki rzeczy jednako się wszytkim przydawają i tak jest jeden koniec sprawiedliwego, jako i niepobożnego, tak dobrego i czystego, jako i nieczystego, ofiarującego i nieofiarującego; tak dobrego, jako i grzesznego, tak tego, który przysięga, jako i tego, który przysięgi się boi.³ A toć jest nagorsza miedzy wszytkimi, co się jedno przydawa pod słońcem, iż jeden jest koniec wszytkich, a też serce ludzkie pełne jest złości, k temu w sercu ich szaleństwo za żywota ich, a potym idą za umarłymi.

⁴ Abowiem póki człowiek żywie w towarzystwie ze wszytkimi ludźmi, póty wżdy ma nadzieję, abowiem pies żywy lepszy jest niż lew zdechły.⁵ Abowiem ci, którzy żywą, wiedzą, iż pomrzeć mają, ale ci, co pomarli, ni o czym nie wiedzą i nie mają już dalej żadnej zapłaty, gdyż pamiątka ich przyszła w zapamiętanie.⁶ Już też zginęła miłość ich, zazdrość ich i nienawiść ich, a nie mają więcej cząstki ze wszytkiego, co jest pod słońcem.⁷ Idźże tedy, a używaj chleba twojego z weselem i pij wino z dobrą myślą, abowiemci sprawy twe już są wdzięczne Bogu.⁸ Szaty twoje niechaj będą ochędożne na każdy czas, a olejek wonny niechaj nie schodzi z głowy twojej.⁹ Obacz jako masz żyć z żoną twoją, którąś umiłował po wszytki czasy tego krótkiego żywota twego, których ci użyczył Bóg pod słońcem, pókiś tu jedno jest żyw w tej próżności, abowiemci ten jest dział twój za żywota twego z pracej twej, o którą się starasz pod słońcem.¹⁰ Wszytko, coć przyjdzie do rąk twoich ku uczynieniu, czyń wedle możności twojej, abowiem w grobie, kędy ty idziesz, nie masz żadnej pracej, myśli, mądrości, ani umiejętności.

¹¹ Potymem się obrócił, a widziałem pod słońcem, iż prędkim nie stawa biegu, a mocarzom walki, także mądrym pożywienia, ani roztropnym bogactw, ani uczonym łaski, ale czas i przygoda przypada na wszytki.¹² Gdyż tedy człowiek nie wie czasu swego, jako ryby, które sieciami łowią i jako ptaki, które w sidłach imają, także ludzie będą imani czasu nieszczęścia, gdy na nie nagle przypadnie.

¹³ Widziałem też i tę mądrość pod słońcem, a jest u mnie wielka.¹⁴ Miasto maluczkie i w nim mało ludu, przeciw któremu przyciągnął król wielki i obległ je i pobudował przeciw niemu baszty wielkie.¹⁵ I nalazł się w nim człowiek ubogi, ale mądry, a wybawił miasto ono mądrością swoją, a wżdy żaden nie wspomniał na onego człowieka ubogiego.¹⁶ Tedym ja powiedział, iż jest zacniejsza mądrość niżli moc, a wszakoż mądrość ubogiego wzgardzona jest, a słów jego nie słuchają.¹⁷ Słów ludzi mądrych w pokoju słuchają, więcej niżli wołania panów miedzy szalonemi.¹⁸ Lepsza jest mądrość niż przyprawy wojenne, ale jeden grzesznik utraci wiele dobrego.