Read the Bible

¹ I któż jest jako ja mądry, a kto tak może wyłożyć każdą rzecz? Mądrość objaśnia człowiecze oblicze i wszytkę hardość w nim odejmuje.² Ja-ć radzę, abyś był posłuszen ustam królewskim, a miał baczność na przysięgę Bożą.³ Nie kwap się odyść od obliczności jego, ani trwaj w rzeczy złej, abowiem cokolwiek mu się zda, uczyni.⁴ Z słowy królewskimi jest społu i moc, tak iż mu żaden rzec nie może: Przecz tak czynisz?⁵ Który strzeże rozkazania, nie uzna nic złego, a umysł mądrego wie czas z rozsądkiem.

⁶ Abowiem każdemu rozmysłowi jest czas i rozeznanie, gdyż wiele złego przychodzi na człowieka.⁷ Bo nie wie, co nań przyść ma, a rzeczy przyszłe któż mu oznajmi?⁸ Żadnego człowieka nie masz, co by miał moc nad duchem, iżby go zatrzymać mógł, ani też ma mocy nade dniem śmierci, ani się może wybawić na wojnie, a niepobożność nie wyrwie tych, którzy się nią bawią.

⁹ Tociem ja wszytko baczył i udałem myśl swą za każdą sprawą, która jest pod słońcem, kędy ludzie panują jeden nad drugim ku swemu złemu.¹⁰ Tedym widział złośniki pogrzebione, po których drudzy nastali, a którzy wyszli z miejsca świętego, przyszli w zapamiętanie w onym mieście, w którym dobrze czynili, a toć też jest próżność.¹¹ Bo iż nie rychło dekret bywa uczynion o każdym uczynku złym, a przetoż też ludzie wszytkę myśl swą udali, aby źle czynili.¹² Grzesznik chociaż i stokroć źle uczyni, a Bóg mu długo folguje, wszakże wiem, iż tym, którzy się boją Boga, będzie się dobrze działo, gdyż go mają w uczciwości.¹³ Aleć złośnikowi nie będzie się dobrze działo, ani się przedłużą dni jego; owszem przeminą jako cień, gdyż się nie boją oblicza Bożego.

¹⁴ Jest też próżność, która się przygadza na ziemi, iż są sprawiedliwemi, którym się przydaje, jakoby co źle uczynić mieli. Są też i niepobożni, którym się przygadza, iż je mają za sprawiedliwe, aleciem ja rzekł, że też i to próżność.¹⁵ Chwaliłem ja tedy wesele, tusząc, iż nie masz nic lepszego człowiekowi pod słońcem, jedno jeść, pić, być dobrej myśli, a iż mu jedno to zostawa z pracej jego, po wszytek czas jego, którego mu Bóg użyczył pod słońcem.¹⁶ A dlategożem ja udał myśl swą ku poznaniu mądrości, abych też wybaczył sprawy, które się dzieją na ziemi, które nie dopuszczą snu oczom i we dnie i w nocy.¹⁷ I obaczyłem, że we wszej sprawie Bożej nie może człowiek doścignąć sprawy tej, która się dzieje pod słońcem, o której się człowiek stara, aby się jej wywiedział, chociażby też mądry umyślił się jej nauczyć, a wszakoż jej doścignąć nie może.