Read the Bible

¹ Nie skwapiaj się usty twemi, a serce twe niechaj nie będzie prędkie mówić przed Bogiem. Abowiem Bóg jest na niebie, a ty na ziemi; a przetoż mało mów.² Bo jako sen przychodzi z wielkich zabawek, tak głos szalonego z wiela słów.³ Gdy poślubisz co Bogu, nie omieszkawajże tego oddać. Abowiem się mu szaleni nie podobają, a przetoż co zaślubisz, oddaj.

⁴ Lepiej jest nie obiecować, a niżli obiecawszy, nie oddać.⁵ Nie dopuszczaj ustam twym, abyś przez nie zgrzeszyć miał, ani mów przed aniołem, iż się to zstało z niewiadomości, by się snadź Bóg nie rozgniewał dla takich twoich słów, a rozproszyłby sprawy rąk twoich.⁶ Abowiem gdzie wiele snów, próżności i słów wiele, a przetoż się bój Boga.⁷ Jesli widzisz gwałtowne uciśnienie ubożuchnego i gwałt w sądzie i w sprawiedliwości na ziemi, nie dziwujże się takowej sprawie; abowiem wysokiego urzędu wyższy dogląda, a jeszcze są wyższy nad tymi.⁸ Obfitość ziemie jest nade wszytko, a przez oranie trwa stan królewski.

⁹ Który się kocha w pieniądzach, nie może ich być nasycon, a który miłuje bogactwa, nie ma z nich pożytku. A i toć jest próżność.¹⁰ Gdzie jest wiele majętności, tam też wiele tych, którzy je wytrawiają. A przetoż pan ich nic z tego nie ma, jedno iż się ich napatrzy.¹¹ Robotnikowi wdzięczyny jest sen, chociaż mało, chociaż wiele je, ale bogaczowi dostatek spać nie dopuszcza.¹² Jest jedna boleść zła, którąm widział pod słońcem, bogactwa, które panowie chowają na swe złe.¹³ Abowiem ony bogactwa przez złą sprawę zginą, tak iż gdy się mu syn urodzi, nie ma nic.¹⁴ Jako wyszedł z żywota matki swojej, także się zasię nago wróci do niej, a odejdzie tak jako przyszedł, nie wziąwszy nic z pracej swojej, o której się starały ręce jego.¹⁵ I toć też jest jeden zły kłopot, iż jako przyszedł, tak odejdzie, a żadnego pożytku nie ma, który na wiatr pracuje.¹⁶ Po wszytek czas żywota swego omacnie jada z wielkim frasunkiem, kłopotem i gniewem.¹⁷ A przetożem ja obaczył co jest lepszego: chędogo jeść i pić, a używać hojnie ze wszytkiej swej pracy, o której człek pracował pod słońcem po wszytki dni żywota swego, których mu Bóg użyczył, gdyż to jest dział jego.

¹⁸ Tak, iż każdemu człowiekowi dał Bóg bogactwa i majętności i dał mu moc, aby ich używał, a wziąwszy dział swój, aby się weselił z pracej swojej, a toć jest dar Boży.¹⁹ Abowiem taki człowiek niewiele pamięta dni żywota swego, gdyż mu Bóg użycza wesela serca jego.²⁰ Në fakt ai nuk do të kujtojë shumë ditët e jetës së tij, sepse Perëndia i përgjigjet me gëzimin e zemrës së tij.