Read the Bible

¹ Słowa kaznodzieje, syna Dawidowego, króla w Jeruzalem.² Próżność nad próżnościami, powiedział kaznodzieja, próżność nad próżnościami, a wszytko próżność.³ Cóż ma człowiek za pożytek ze wszytkiej prace swej pracując pod słońcem?

⁴ Jeden wiek przemija, a drugi nastawa, lecz ziemia wiecznie stoi.⁵ Słońce wschodzi i zachodzi, wracając się do miejsca swego kędy wschodzi.⁶ Bieży wiatr ku południu i zasię bieży kołem ku północy, a obracając się i tam i sam, wraca się skąd wyszedł.⁷ Wszytki rzeki ściekają się ku morzu, a wżdy morze niepełne; stamtąd zasię bieżą rzeki wracając się, aby zasię tamże szły.⁸ Wszytkić rzeczy są trudniejsze niż je człowiek wymówić może, tak iż oko widząc je nie może ich pojąć, a ucho słysząc nie napełni się imi.

⁹ Cóż wżdy jest, co było? Tożci też i będzie. Cóż jest, co się stało? Tożci się zstanie, a nie masz nic nowego pod słońcem.¹⁰ Jest li co, o czym by kto mógł rzec: Patrzajże, to nowa rzecz. Jużci to było przeszłych czasów, które były przed nami.¹¹ Nie masz-ci pamiątki rzeczam pierwszym i też tem, które będą pośledniejsze, ani o nich wspomioną ci, którzy potym nastaną.

¹² Ja kaznodzieja, będąc królem izraelskim w Jeruzalem.¹³ Udałem serce swe ku szukaniu i badaniu mądrości, o tym wszytkim, co jest pod niebem, którą zabawę trudną dał Bóg synom ludzkim, aby się ją bawili.¹⁴ Widziałem wszytki sprawy, które są pod słońcem, a oto wszytki rzeczy są próżne, a trapią myśl.¹⁵ To co jest krzywego, nie może być wyprostowano, a niedostatki nie mogą być obliczone.¹⁶ Mówiłem ja tak sam w sercu moim: Otom się stał wielkim, a jestem mędrszy nad wszytki, którzy byli przede mną w Jeruzalem i oglądało serce moje wielkość mądrości i umiejętności.¹⁷ I udałem serce swe, abych poznał tak mądrość i umiejętność, jako szaleństwo i głupstwo, alem poznał, iż to jest utrapienie myśli.¹⁸ Abowiem gdzie wiele mądrości, tam jest wiele kłopotu, a gdzie wiele nauki, tam tym więcej frasunku.