Read the Bible

¹ Tedy Saul będąc jeszcze zapalony pogróżkami i morderstwy przeciw zwolennikom Pańskim, szedł do książęcia kapłańskiego.² I prosił go o listy do Damaszku do bożnic, iż gdzieby niektóre znalazł tej sekty, tak męże jako i niewiasty, aby je powiązawszy przywiódł do Jeruzalem.³ A tak gdy był w drodze i gdy już był blisko Damaszku, tedy z prędka oświeciła się około niego światłość z nieba.⁴ I gdy padł na ziemię, usłyszał głos mówiący do siebie: Saulu! Saulu! Przecz mię przesladujesz?⁵ Tedy on rzekł: Któżeś jest, Panie? A Pan rzekł: Jaciem jest Jezus, którego ty przesladujesz. Trudnać jest rzecz tobie przeciwko osnom wirzgać.⁶ A on drżąc i lękając się powiedział: Panie! Cóż chcesz, abych czynił? Tedy Pan rzekł k niemu: Wstań, a idź do miasta i powiedząć tobie, coć będzie potrzeba czynić.⁷ Tedy mężowie oni, którzy byli w drodze z Saulem, stanęli, zlęknąwszy się; acz głos słysząc, ale żadnego nie widząc.⁸ Zatym Saul wstał z ziemie, a otworzywszy oczy swoje, żadnego nie widział i także go ująwszy za ręce, wwiedli do Damaszku.⁹ Kędy był przez trzy dni nie widząc, ani jadł ani pił.

¹⁰ Był też niektóry zwolennik w Damaszku imieniem Ananijasz, do którego Pan rzekł w widzeniu: Ananijaszu! A on rzekł: Otom ja jest, Panie!¹¹ Tedy Pan rzekł k niemu: Wstań, a idź na ulicę, którą zową Prosta i szukaj w domu judowym niektórego na imię Saula z Tarsu, abowiemci się oto modli.¹² I ujzrał w widzeniu męża, Ananijasza imieniem, wchodzącego i ręce nań wkładającego, aby wziął wzrok.¹³ Odpowiedział tedy Ananijasz: Panie! Słyszałem od wiela ich o mężu tym, jako wiele złego czynił świętym twym w Jeruzalem.¹⁴ Ktemu też na tym miejscu ma moc od książąt kapłańskich wiązać wszytki, którzy wzywają imienia twego.¹⁵ Ale Pan rzekł do niego: Idźże, abowiem ten jest mnie naczyniem wybranem, aby nosił imię moje przed narody, królmi i syny izraelskimi.¹⁶ Abowiem ja ukażę jemu, jako wiele potrzeba mu cierpieć dla imienia mego.¹⁷ Szedł tedy Ananijasz i wszedł do domu onego, a włożywszy nań ręce rzekł: Saulu, bracie! Pan mnie posłał, Jezus on, któryć się ukazał w drodze, którąś szedł, abyś wziął wzrok, a był napełnion Duchem świętym.¹⁸ A także natychmiast spadły od oczu jego jako łuski i wnet wziął wzrok, a wstawszy okrzczon jest.¹⁹ A gdy wziął pokarm, posilił się, tamże Saul z zwolenniki, którzy byli w Damaszku, był przez kilka dni.²⁰ I natychmiast opowiedał w bożnicach Krystusa, że on był Syn Boży.²¹ Zdumiewali się tedy wszyscy, którzy go słuchali, a mówili: Izali nie ten jest, który borzył w Jeruzalem ty, którzy wzywali imienia tego? I tuć był dla tego przyszedł, aby je powiązawszy, wiódł do książąt kapłańskich.²² Tedy się Saul tym więcej wzmagał i porabiał Żydy, którzy mieszkali w Damaszku, twierdząc, iż to był on Krystus.

²³ I gdy wyszedł czas niemały, weszli Żydowie miedzy sobą w radę, aby go stracili.²⁴ Ale Saul zrozumiał zdrady ich. Acz strzeżono bran we dnie i w nocy, jakoby go zatracili.²⁵ A przetoż zwolennicy wziąwszy go w nocy, przez mur wypuścili powrozem spuściwszy w koszu.²⁶ Gdy potym przyszedł Saul do Jeruzalem, kusił się przyłączyć do zwolenników; ale się go wszyscy bali, nie wierząc, żeby był zwolennikiem.²⁷ Tedy go Barnabasz wziąwszy, przywiódł do apostołów i opowiedział im, jako w drodze widział Pana, który mówił do niego i jako w Damaszku beśpiecznie mówił w imię Jezusowe.²⁸ I był w Jeruzalem towarzysząc z nimi.²⁹ A bezpiecznie mówił w imię Pana Jezusowe i gadał się z Greki tak, iż się oni starali, jakoby go stracić mogli.³⁰ Co gdy obaczyli bracia, odprowadzili go do Cezarejej i odesłali do Tarsu.³¹ A tak kościoły po wszytkim Żydostwie i Galilejej i Samarjej miały pokój i budowały się, a chodząc w bojaźni Bożej i w pociesze Ducha świętego rozmnażały się.

³² Stało się potym, iż Piotr, gdy obchadzał po wszytkich, przyszedł też do świętych, którzy mieszkali w Lidyji.³³ Tamże nalazł niektórego imieniem Eneasz, od ośmi lat na łożu leżącego, który był ruszony powietrzem.³⁴ I rzekł mu Piotr: Eneaszu! Uzdrawia cię Jezus Krystus. Wstańże i pościel sobie. Tedy on natychmiast wstał.³⁵ A widzieli go wszyscy ci, którzy mieszkali w Lidyji i w Saronie, którzy się też nawrócili do Pana.

³⁶ Była też w Joppe niektóra zwolenniczka imieniem Tabita, którą ktoby chciał wyłożyć, zowie się Dorkas, ta była bogata w dobre uczynki i w jałmużny, które czyniła.³⁷ I stało się, że w onych czasiech będąc niemocą złożona, umarła; którą omywszy, położono na sali.³⁸ A iż Lidda była blisko Joppen, zwolennicy osłyszawszy się, że był Piotr w niej, posłali do niego dwu mężów prosząc, aby do nich przez omieszkania przyszedł.³⁹ Tedy wstawszy Piotr, przyszedł z nimi; którego gdy przyszedł, wwiedli na salę, gdzie też przy nim stanęły wszytki wdowy płacząc i ukazując suknie i płaszcze, które robiła Dorkas, gdy była z nimi.⁴⁰ A tak wyrzuciwszy precz wszytki, Piotr poklęknąwszy na kolana, modlił się, a obróciwszy się do ciała rzekł: Tabito, wstań! Tedy ona otworzyła oczy swoje, a ujzrawszy Piotra, siadła.⁴¹ I podawszy jej rękę, podniósł ją, a wezwawszy świętych i wdów, postawił ją żywą.⁴² Tedy to wszytko było jawno po wszytkim Joppen i wiele ich uwierzyło w Pana.⁴³ Mieszkał tedy przez niemały czas w Joppe u niektórego Szymona, garbarza.