Read the Bible

¹ Tedy Festus wszedszy na urząd, trzeciego dnia jechał do Jeruzalem z miasta Cezarejej.² I oznajmili mu nawyższy kapłan i przedniejszy Żydowie o Pawle, a prosili go.³ Żądając łaski przeciw jemu, aby go wezwał do Jeruzalem, uczyniwszy nań zasadkę na drodze, żeby go zabito.⁴ Ale Festus odpowiedział: Iż Pawła będą strzec w Cezarei, wszakoż ja tam w rychle pojadę.⁵ A przetoż którzy z was mogą, niech społu ze mną idą, a jesliż w tym człowieku jest co takowego, niechżeć nań skarżą.⁶ I zmieszkawszy miedzy nimi nic więcej jedno dziesięć dni gdy przyjechał do Cezarei, nazajutrz siadł na stolicy a kazał Pawła przywieść.⁷ Który gdy stanął, obstąpili go oni Żydowie, którzy przyszli z Jeruzalem, wiele ciężkich skarg przynosząc przeciw Pawłowi, których dowieść nie mogli.⁸ Gdyż on odpowiedział, że ani przeciw zakonowi żydowskiemu, ani przeciw kościołowi, ani przeciw cesarzowi nic nie wystąpił.⁹ Ale Festus chcąc sobie zjednać łaskę u Żydów, odpowiedziawszy Pawłowi rzekł: A chcesz idź do Jeruzalem, a tam o tych rzeczach być rozsądzon przede mną?¹⁰ Na to powiedział Paweł: Przed stolicą cesarską stawam, gdzie muszę być osądzon; w żadnej rzeczy nie uczyniłem krzywdy Żydom, jako to i sam lepiej znasz.¹¹ Bo jesliżem co krzyw, a uczyniłem co śmierci godnego, nie zbraniam się umrzeć; a jesliż nie masz nic takiego, w czym mię ci winują, żaden się im mną zachować nie może. A tak apeluję do cesarza.¹² Tedy Festus rozmówiwszy się z radą, odpowiedział: Apelowałeś do cesarza? Pójdziesz do cesarza.

¹³ Gdy potym wyszło kilka dni, Agrypa król i Bernice przyjechali do Cezarejej, witać Festa.¹⁴ Tam zmieszkawszy przez wiele dni, oznajmił Festus królowi o tym, co się Pawła dotykało, mówiąc: Mąż niektóry zostawion jest od Feliksa w więzieniu.¹⁵ O którym, gdym przyjechał do Jeruzalem, oznajmili mi książęta kapłańskie i starszy żydowscy, prosząc mię o skazanie przeciw jemu.¹⁶ Leczem ja im odpowiedział, że Rzymianom nie jest ten zwyczaj, aby kogo mieli skazać na stracenie, aż by pirwej ten, którego winują miał przeciw sobie ty, coby nań skarżyli, a iżby też miał miesce obrony w swym obwinieniu.¹⁷ A tak gdy tu oprócz żadnej odwłoki się zeszli, nazajutrz gdym siadł na stolicy, kazałem przywieść tego człowieka.¹⁸ Tedy ci, co nań skarżyli, gdy stanęli, żadnej winy nie kładli nań takiej, jakiejem się ja domnimawał.¹⁹ Jedno tylko jakieś gadki o swym nabożeństwie wtaczali przeciw niemu i o niejakim Jezusie umarłym, o którym twierdzi Paweł, żeby miał żyw być.²⁰ Ja tedy wątpiąc o takowych gadkach, rzekłem mu jesliby chciał idź do Jeruzalem, a tam się o tym rozsądzić.²¹ Ale on iż apelował, aby zachowan był do Augustowego rozeznania, rozkazałem go chować, aż go odeslę do cesarza.²² Zatym Agrypa rzekł do Festa: I samem chciał słuchać człowieka tego. A on mu rzekł: Jutro go usłyszysz.²³ Tedy nazajutrz, gdy przyszedł Agrypa i Bernice z wielką okazałością, a wszedł na salę gdzie sądy odprawowano z rotmistrzmi i z inemi zacnemi miasta onego mieszczany, na rozkazanie Festowe przywiedzion jest Paweł.²⁴ Zatym rzekł Festus: Agrypo królu i wy wszyscy, którzy jesteście społu z nami, widzicież tego człowieka, o którego mię wszytko pospólstwo żydowskie prosiło w Jeruzalem i tu wołając, żeby dalej nie miał być żyw.²⁵ Ja tedy, gdym się dowiedział, że nie uczynił nic śmierci godnego, wszakoż iż on sam apelował do Augusta, a takżem go umyslił odesłać.²⁶ O którym, co bych panu pewnego pisać miał, nie mam. I dla tegożem go wywiódł do was, a nawięcej do ciebie, królu Agrypo! Abych się wywiedziawszy słusznej sprawy, miał wżdy co pisać.²⁷ Bo mi się to rzecz niesłuszna zda, posłać więźnia, a nie oznajmić nań tego, w czym go winują.