Read the Bible

¹ Potym Absalom nasprawował sobie wozów i koni i pięćdziesiąt mężów, którzy chodzili przed nim.² A wstawszy rano stał podle drogi ubrany, a każdego człowieka, który miał jaką sprawę na sądzie królewskim, wołał do siebie Absalom pytając: Z któregoś ty jest miasta? A gdy mu on odpowiedział: Jestem służebnik twój z jednego pokolenia izraelskiego.³ Tedy mówił Absalom: Obacz, iż twoja rzecz dobra i sprawiedliwa, ale nie masz u króla kto by cię słuchać miał.⁴ Nad to mówił Absalom: Obych ja był sędzią tej ziemi, aby do mnie chodził każdy człek z krzywdą swą na sąd, a iżbych mu czynił sprawiedliwość.⁵ A tak ktokolwiek jedno przyszedł, a ukłonił się jemu, podawał mu rękę swą, a całował go przyjmując ku sobie.⁶ A tak-ci czynił Absalom wszytkim Izraelczykom, którzy jedno przychodzili na sądy królewskie i także się wkradał w serca ludu izraelskiego.

⁷ A gdy wyszło czterdzieści lat, rzekł Absalom ku królowi: Proszę, niechaj idę, a oddam obietnicę moję w Hebron, któram poślubił Panu.⁸ Abowiem ja, służebnik twój, kiedym mieszkał w Gessur syryjskim, uczyniłem ślub tak mówiąc: Jesliże mię Pan wróci do Jeruzalem, tedy mu służyć będę.⁹ Tedy rzekł król k niemu: Idź w pokoju. Zatym on odszedł do Hebron.¹⁰ Stamtąd Absalom rozesłał gońce do każdego pokolenia izraelskiego obwieszczając je: Gdy usłyszycie trąbienie, tedy mówcie: Absalom króluje w Hebron.¹¹ I wyszło było z Jeruzalem dwieście mężów, których on z sobą prosił, a oni szli z nim w prostocie swej, ni o czym nic nie wiedząc.¹² I wezwał Absalom Achitofela Gilonity, pana radnego Dawidowego, z miasta jego Gilo, gdy miał ofiary sprawować. Tamże się stało sprzysiężenie wielkie, abowiem lud tym się więcej gromadził około Absaloma.

¹³ Potym przyszedł poseł do Dawida opowiedając mu, iż lud izraelski przestawa z Abslomem.¹⁴ Tedy rzekł Dawid do wszytkich służebników swych, co byli z nim w Jeruzalem: Uciekajmy rychło, abowiem nie ujdziemy przed Absalomem. Uchodźcież co rychlej, by się snadź nie pospieszył, a nie pojmał nas, a nie targnął się na nas gwałtownie i wysiekł miasto mieczem.¹⁵ I rzekli słudzy królewscy do króla: Cokolwiek się tobie podoba królowi, panu naszemu, otochmy gotowi, służebnicy twoi.¹⁶ A tak król ze wszytkiem swym domem wyszedł pieszo, zostawiwszy dziesięć niewiast swych założnic, aby strzegły domu.¹⁷ A wyszedł król ze wszytkim ludem pieszo i stanęli na miejscu dalekim.¹⁸ Wszyscy też służebnicy szli przy nim, także wszyscy Cheretczycy i Feletczycy i wszyscy Getejczycy, sześćset mężów, którzy byli przyszli z nim pieszo z Get, szli przed królem.¹⁹ Tedy rzekł król do Etaj Getejczyka: A ty przecz też idziesz z nami? Wróć się do miejsca swego, a zostań z królem, bowiemeś jest cudzoziemiec i zbieg.²⁰ Tyś tu niedawno przyszedł, a dziś cię mam ruszyć z miejsca, abyś szedł z nami. Ja też jeszcze nie wiem dokąd idę, przeto się wróć wziąwszy z sobą bracią swą, a Pan-ci niechaj będzie miłościwym i łaskawym.²¹ Ale Etaj odpowiedział królowi tymi słowy: Jako żywie Pan, o królu i jakoś ty jest zdrów, pan mój. Tam gdzie ty jedno będziesz, chociaż umrzeć, chociaż żywo zostać, tam ja przy tobie zostanę, służebnik twój.²² A tak Dawid rzekł do Etaj: Pódźże tedy. I szedł Etaj Getejczyk ze wszytkim swym ludem i z dziateczkami swemi przed nim.²³ I płakał wszytek lud obywatelów onej ziemie głosem wielkiem idąc z nim. Ale król przeszedł przez potok Cedron, a wszytek lud obrócił się drogą ku puszczy.

²⁴ Był też z nim Sadok i wszyscy Lewitowie niosąc z nim skrzynię przymierza Bożego i postawili ją tam i ustąpił z nią Abiatar na stronę, aż wszytek lud przeminął z miasta.²⁵ Rzekł potym król ku Sadokowi: Odnieś skrzynię Bożą do miasta, a jesliżeć Pan będzie na mię łaskaw, tedyć mię wróci, a ukaże mi ją i przybytek jej.²⁶ Ale jesliby rzekł, iż się mu nie podobam, tedym ja oto gotów, niechajże on czyni ze mną, co się mu nalepiej podoba.²⁷ Nadto rzekł król ku Sadokowi kapłanowi: Izali nie jesteś widzący? Wróćże się do miasta w pokoju, a Achimaas, syn twój i Jonatan, syn Abiatarów, dwa synowie waszy, niech zostaną z wami.²⁸ Miejcież na to baczność, iż ja mieszkać będę w równinach na puszczy, aż od was do mnie przyjdzie jaka wieść pewna.²⁹ A tak Sadok i Abiatar odnieśli skrzynię Bożą do Jeruzalem i mieszkali tam.³⁰ Szedł tedy Dawid ku Górze Oliwnej, płacząc a przykrywszy głowę swą i boso, lud też wszytek, który z nim był, przykryli głowy swe, a szli ku górze płacząc.

³¹ A tak niektóry opowiedział Dawidowi, iż Achitofel przysiągł się z Absalomem i rzekł Dawid: Proszę o Panie, obróć w niwecz radę Achitofelowę.³² Przyszedł potym Dawid aż na wierzch góry, aby tam chwalili Boga, a oto mu zabiegł drogę Chusaj Arachita, mając na sobie szatę rozdartą, a posypawszy ziemią głowę swą.³³ I rzekł Dawid ku niemu: Jesliż pójdziesz ze mną, będziesz mi ciężek.³⁴ Ale jesliż się wrócisz do miasta, a rzeczesz do Absaloma: Jestem królu służebnikiem twym, jakom był służebnikiem ojca twego pierwej, tak teraz twem będę. A tak mi wniwecz obrócisz radę Achitofelowę.³⁵ Izaż tam nie będziesz miał Sadoka i Abiatara kapłany? A tak, cokolwiek usłyszysz z domu królewskiego, to oznajmisz Sadokowi i Abiatarowi kapłanom.³⁶ Są też tam i dwa synowie ich Achimaas, syn Sadoków i Jonatan, syn Abiatarów. Przez ty mi dawajcie znać, cokolwiek jedno usłyszycie.³⁷ A tak Chusaj, przyjaciel Dawida, wrócił się do miasta, a Absalom też przyszedł do Jeruzalem.