Read the Bible

¹ A gdy Dawid dokończył rzeczy swej ku Saulowi, tedy Jonatan serdecznie się rozmiłował Dawida, a kochał się w nim, jako w zdrowiu swoim.² A tak onegoż dnia wziął go Saul do siebie, ani się mu dał wracać do domu ojca jego.³ I zbuntował się Jonatan z Dawidem, abowiem go miłował jako zdrowie swoje.⁴ A zjąwszy Jonatan z siebie płaszcz, który miał na sobie, dał ji Dawidowi. Przytym drugie swe szaty, miecz, łuk i pas rycerski.⁵ A gdzie jedno Saul posłał Dawida, szedł wszędy, a roztropnie sobie poczynał. A także Saul przełożył go nad rycerstwem i podobał się wszytkiemu ludowi i służebnikom Saulowym.

⁶ Gdy się potym wracali, a Dawid się też wrócił, zabiwszy Filistyńczyka, wyszły niewiasty ze wszytkich miast izraelskich śpiewając i tańcując przeciw Saulowi królowi, z bębny, z weselem i z gęślami.⁷ A grając ony niewiasty śpiewały na przemiany temi słowy: Poraził Saul swój tysiąc, a Dawid swych dziesięć tysięcy.⁸ I rozgniewał się Saul barzo, a nie podobały mu się ty słowa i rzekł: Przywłaszczyli Dawidowi dziesięć tysięcy, a mnie jedno tysiąc, a czegóż mu więcej potrzeba, jedno królestwa?⁹ A przetoż Saul od onego czasu zawżdy krzywo patrzył na Dawida.¹⁰ Potym nazajutrz duch zły od Boga opętał Saula i plótł leda co w domu swym, a Dawid przed niem grał na harfie, jako i przed tym na każdy dzień. A Saul miał w ręku szefelin.¹¹ I cisnął jem mówiąc: Przebiję Dawida ku ścienie. Ale Dawid ustąpił przed niem po dwakroć.

¹² Bał się tedy Saul Dawida, widząc iż Pan był z niem, a od niego odstąpił.¹³ I odprawił go od siebie, a uczynił go rotmistrzem i wodził lud gdzie było potrzeba.¹⁴ Owa Dawid we wszytkich sprawach swych, roztropnie sobie poczynał, przeto iż był Pan przy nim.¹⁵ Co gdy widział Saul, iż tak mądrze sobie Dawid poczynał, tedy się go barzo bał.¹⁶ Ale wszytek lud izraelski i judzki miłował Dawida, abowiem on sprawcą ich był w rzeczach bojowych.¹⁷ A tak Saul rzekł do Dawida: Otoć dam Merob, starszą córkę swą, za żonę, jedno bądź mężnym człowiekiem, a sprawuj walki Pańskie. Bo tak sobie mówił Saul: Niechaj go ja ręką swą nie zabijam, ale niechać zginie od rąk filistyńskich.¹⁸ Tedy rzekł Dawid ku Saulowi: Cóżem ja jest, a co jest za stan mój, a co też jest za dom ojca mojego w Izraelu, abych miał być zięciem królewskim?¹⁹ A gdy przyszedł czas, iż Merob córka Saulowa miała być dana Dawidowi, tedy ją dano za żonę Adrjelowi Meholatyckiemu.²⁰ Ale Michol, córka Saulowa, rozmiłowała się Dawida. Co gdy powiedziano Saulowi, tedy mu się to barzo podobało.²¹ I rzekł Saul: Dam mu ją na jego upadek, aby tym rychlej zginął od rąk filistyńskich. A przetoż rzekł Saul Dawidowi: Dam ci dziś tę drugą i będziesz zięciem moim.²² A także Saul rozkazał sługam swoim: Mówcie potajemnie Dawidowi: Oto król upodobał cię sobie i miłują cię wszytcy służebnicy jego, a przetoż teraz zostań zięciem królewskim.²³ Opowiedzieli tedy służebnicy Dawidowi słowa ty. Ale im odpowiedział Dawid: I mnimacież, żeby leda co było być zięciem królewskim? Gdyżem ja jest człowiek ubogi i niskiego stanu.²⁴ A przetoż słudzy opowiedzieli to Saulowi: Takci a tak powiedział Dawid.²⁵ Tedy rzekł Saul: Tak mu powiedzcie: Niedba-ć król o wiano, jedno tylko chce mieć sto nieobrzezek filistyńskich, aby się tak pomsta stała nad nieprzyjaciółmi królewskimi. Bo myślił Saul, jakoby wydać Dawida w ręce Filistynom.²⁶ Tedy słudzy jego powiedzieli to Dawidowi i podobała się ta rzecz jemu, aby został zięciem królewskiem, jedno jeszcze czas był nie przyszedł.²⁷ A tak wstał Dawid i szedł z ludem swym, a pobił dwieście z mężów filistyńskich, których nieobrzeski przyniósł, a oddano je spełna królowi, aby tak był zięciem jego. Dał mu tedy Saul Michol, córkę swą, za żonę.²⁸ A widząc Saul i obaczając to pilnie, iż był Pan z Dawidem, a iż go miłowała Michol, córka jego.²⁹ Tedy się go tym więcej bał, tak iż zawżdy Saul był nieprzyjacielem Dawidowi.³⁰ Potym książęta filistyńskie ruszyły się, a od tego czasu jako się ruszyły, Dawid roztropniej sobie poczynał przed wszytkiemi sługami Saulowemi, stąd było tym sławniejsze imię jego.