2 Samuel 12 - Kingcomments op de hele Bijbel - Bible Commentaries

Verzen 1-6

Een rijke, een arme en een reiziger

Als het kind geboren is, wordt Nathan door de HEERE naar David gezonden. Waarom heeft de HEERE zolang gewacht? Is dat misschien omdat Hij in Zijn grote geduld heeft gewacht op de belijdenis van David? Die belijdenis komt echter niet. Daarom moet Hij nu Zelf komen.

Zonder enige inleiding begint Nathan, als hij bij David is gekomen, hem een verhaal te vertellen. Hij is al een keer eerder bij David gekomen. Toen kwam hij met een prachtig woord van de HEERE over het bouwen van het huis van David (2Sm 7:4-17). Nu komt hij met een boodschap van oordeel. Hij doet dat in de vorm van een verhaal om David aan zichzelf te ontdekken.

In het verhaal dat Nathan vertelt, is David de rijke man en Uria de arme man. David is de man met “heel veel schapen en runderen”, dat ziet op de vele vrouwen die hij heeft, wat overigens zeer tegen de gedachten van God is. De arme is de man met het ene schaap, de eenvoudige soldaat Uria, die één vrouw heeft, wat overigens zeer in overeenstemming met de gedachten van God is. In de reiziger zien we het beeld van de begeerte die zich zomaar kan aandienen. De vraag is wat iemand met deze reiziger doet als hij bij hem aankomt. Men kan hem wegsturen of in zijn huis opnemen. Wie hem in huis, dat is in zijn hart, opneemt en voedsel geeft, raakt in de macht van de reiziger.

Als David het verhaal heeft gehoord, ontsteekt hij “in grote woede”. Hij velt een scherp en tweevoudig oordeel. Wat hem betreft, is de rijke “een kind des doods”. Ook eist hij dat de rijke de arme schadeloos zal stellen met een grote vergoeding daarbij: “Dat ooilam moet hij viervoudig vergoeden.” Dat laatste is naar de wet en is ook bij David gebeurd. Hij heeft vier kinderen verloren: het kind dat hij in ontrouw verwekt heeft, Amnon, Absalom en Adonia.

Zijn oordeel dat de rijke man een “kind des doods” is, gaat boven de wet uit. Het is ondenkbaar dat David geen gewetensoefeningen heeft gehad. Een mens kan die oefeningen echter onderdrukken. Toch zijn ze er en ze komen hier tevoorschijn in een woord over anderen. Als hij zelf niet in de zonde had geleefd, dan had hij niet zo’n oordeel uitgesproken. Hij spreekt dit oordeel over zichzelf uit.

Hoe goed kunnen wij toch over anderen oordelen, terwijl we zelf misschien wel in de zonde leven (vgl. Rm 2:1)! Als we ons dat diep realiseren, zullen we bidden: ‘Heer, geef dat ik, van wat ik bij anderen opmerk, mag leren wie ik zelf ben. Geef, dat ik ter harte neem wat U vertelt over de balk en de splinter (Mt 7:3-5). Ik wil wel aan mijzelf ontdekt worden, maar sta ik er wel voor open? Als U mij iets bij anderen laat zien wat niet goed is, geef dan dat het eerste wat ik doe, is dat ik mijzelf in Uw licht plaats, zodat U mij kunt laten zien wie ik zelf ben. Laat mij in die houding naar anderen gaan om te dienen (Gl 6:1).’

return to 'Top of Page'

Verzen 1-6

Een rijke, een arme en een reiziger

Als het kind geboren is, wordt Nathan door de HEERE naar David gezonden. Waarom heeft de HEERE zolang gewacht? Is dat misschien omdat Hij in Zijn grote geduld heeft gewacht op de belijdenis van David? Die belijdenis komt echter niet. Daarom moet Hij nu Zelf komen.

Zonder enige inleiding begint Nathan, als hij bij David is gekomen, hem een verhaal te vertellen. Hij is al een keer eerder bij David gekomen. Toen kwam hij met een prachtig woord van de HEERE over het bouwen van het huis van David (2Sm 7:4-17). Nu komt hij met een boodschap van oordeel. Hij doet dat in de vorm van een verhaal om David aan zichzelf te ontdekken.

In het verhaal dat Nathan vertelt, is David de rijke man en Uria de arme man. David is de man met “heel veel schapen en runderen”, dat ziet op de vele vrouwen die hij heeft, wat overigens zeer tegen de gedachten van God is. De arme is de man met het ene schaap, de eenvoudige soldaat Uria, die één vrouw heeft, wat overigens zeer in overeenstemming met de gedachten van God is. In de reiziger zien we het beeld van de begeerte die zich zomaar kan aandienen. De vraag is wat iemand met deze reiziger doet als hij bij hem aankomt. Men kan hem wegsturen of in zijn huis opnemen. Wie hem in huis, dat is in zijn hart, opneemt en voedsel geeft, raakt in de macht van de reiziger.

Als David het verhaal heeft gehoord, ontsteekt hij “in grote woede”. Hij velt een scherp en tweevoudig oordeel. Wat hem betreft, is de rijke “een kind des doods”. Ook eist hij dat de rijke de arme schadeloos zal stellen met een grote vergoeding daarbij: “Dat ooilam moet hij viervoudig vergoeden.” Dat laatste is naar de wet en is ook bij David gebeurd. Hij heeft vier kinderen verloren: het kind dat hij in ontrouw verwekt heeft, Amnon, Absalom en Adonia.

Zijn oordeel dat de rijke man een “kind des doods” is, gaat boven de wet uit. Het is ondenkbaar dat David geen gewetensoefeningen heeft gehad. Een mens kan die oefeningen echter onderdrukken. Toch zijn ze er en ze komen hier tevoorschijn in een woord over anderen. Als hij zelf niet in de zonde had geleefd, dan had hij niet zo’n oordeel uitgesproken. Hij spreekt dit oordeel over zichzelf uit.

Hoe goed kunnen wij toch over anderen oordelen, terwijl we zelf misschien wel in de zonde leven (vgl. Rm 2:1)! Als we ons dat diep realiseren, zullen we bidden: ‘Heer, geef dat ik, van wat ik bij anderen opmerk, mag leren wie ik zelf ben. Geef, dat ik ter harte neem wat U vertelt over de balk en de splinter (Mt 7:3-5). Ik wil wel aan mijzelf ontdekt worden, maar sta ik er wel voor open? Als U mij iets bij anderen laat zien wat niet goed is, geef dan dat het eerste wat ik doe, is dat ik mijzelf in Uw licht plaats, zodat U mij kunt laten zien wie ik zelf ben. Laat mij in die houding naar anderen gaan om te dienen (Gl 6:1).’

return to 'Top of Page'

Verzen 7-9

David geconfronteerd met zijn zonden

De woorden “u bent die man!” treffen David tot in het diepst van zijn geweten. Ze zijn genoeg om hem volkomen te verbreken en tot een volkomen belijdenis te brengen. Dat is het bewijs dat hij werkelijk een gelovige is. Het juiste woord op de juiste tijd kan een dwalende gelovige tot belijdenis brengen.

Nathan zegt tegen David wat hij allemaal heeft gekregen toen de HEERE hem koning maakte in de plaats van Saul. Hij heeft ook alles gekregen wat Saul heeft toebehoord. David wordt eraan herinnerd met hoeveel zegeningen God hem heeft gezegend. En als dat te weinig was, had God nog wel meer willen geven (2Sm 12:8b), als hij het slechts aan Hem had gevraagd en niet eigenmachtig te werk was gegaan. Door zijn handelen heeft David “het woord van de HEERE veracht”. Wij mogen onszelf wel de vraag stellen of wij tevreden zijn met wat God ons heeft gegeven en of wij Hem daar dankbaar voor zijn. Als wij meer willen, moeten we dat aan Hem vragen.

Doordat David het woord van de HEERE heeft veracht, is hij tot een tweevoudige zonde gekomen. Hij heeft in de eerste plaats de vrouw van zijn naaste genomen. In de tweede plaats heeft hij zijn naaste gedood.

return to 'Top of Page'

Verzen 7-9

David geconfronteerd met zijn zonden

De woorden “u bent die man!” treffen David tot in het diepst van zijn geweten. Ze zijn genoeg om hem volkomen te verbreken en tot een volkomen belijdenis te brengen. Dat is het bewijs dat hij werkelijk een gelovige is. Het juiste woord op de juiste tijd kan een dwalende gelovige tot belijdenis brengen.

Nathan zegt tegen David wat hij allemaal heeft gekregen toen de HEERE hem koning maakte in de plaats van Saul. Hij heeft ook alles gekregen wat Saul heeft toebehoord. David wordt eraan herinnerd met hoeveel zegeningen God hem heeft gezegend. En als dat te weinig was, had God nog wel meer willen geven (2Sm 12:8b), als hij het slechts aan Hem had gevraagd en niet eigenmachtig te werk was gegaan. Door zijn handelen heeft David “het woord van de HEERE veracht”. Wij mogen onszelf wel de vraag stellen of wij tevreden zijn met wat God ons heeft gegeven en of wij Hem daar dankbaar voor zijn. Als wij meer willen, moeten we dat aan Hem vragen.

Doordat David het woord van de HEERE heeft veracht, is hij tot een tweevoudige zonde gekomen. Hij heeft in de eerste plaats de vrouw van zijn naaste genomen. In de tweede plaats heeft hij zijn naaste gedood.

return to 'Top of Page'

Verzen 10-13

Gods oordeel over Davids zonden

David heeft de HEERE Zelf veracht. Zonde is een verachting van Gods Woord (2Sm 12:9) en van God Zelf. De zonde kan vergeven worden en vergeven zijn. Die verzekering geeft God Zelf in Zijn Woord (1Jh 1:9). Dat betekent echter niet dat daarmee ook altijd de gevolgen worden weggenomen. Als onze kinderen hebben gezondigd, krijgen ze straf. Belijdenis is niet om daardoor aan een verdiende straf te ontkomen, maar om daardoor de door de zonde verbroken relatie te herstellen. De gevolgen moeten ze dragen.

Voor David betekent het dat het zwaard dat hij heeft gebruikt, niet van zijn huis zal wijken. Hij zal het meemaken dat zijn ene geliefde kind zijn andere geliefde kind doodt. Is dat niet vreselijk? Het betekent ook dat de zonde van hoererij die hij heeft begaan, wordt gestraft met wat er met zijn vrouwen zal gebeuren. Zijn naaste zal met zijn vrouwen overspel bedrijven. Die naaste zal nota bene zijn zoon Absalom blijken te zijn (2Sm 16:22). Wat David in het verborgene heeft gedaan, zal met zijn vrouwen in het volle daglicht gebeuren. De straf is zwaar omdat de zonde zwaar is.

Het enige woord dat David spreekt nadat Nathan hem met zijn zonde heeft geconfronteerd, is: “Ik heb gezondigd tegen de HEERE” (2Sm 12:13). Nathan doorziet de diepte en oprechtheid van deze uitspraak. David hoeft geen betoog te houden. Waar echte verootmoediging en belijdenis zijn, zullen die worden erkend, hoe weinig woorden er ook maar gebruikt zijn. Nathan spreekt dan ook zonder aarzeling direct de vergeving uit.

return to 'Top of Page'

Verzen 10-13

Gods oordeel over Davids zonden

David heeft de HEERE Zelf veracht. Zonde is een verachting van Gods Woord (2Sm 12:9) en van God Zelf. De zonde kan vergeven worden en vergeven zijn. Die verzekering geeft God Zelf in Zijn Woord (1Jh 1:9). Dat betekent echter niet dat daarmee ook altijd de gevolgen worden weggenomen. Als onze kinderen hebben gezondigd, krijgen ze straf. Belijdenis is niet om daardoor aan een verdiende straf te ontkomen, maar om daardoor de door de zonde verbroken relatie te herstellen. De gevolgen moeten ze dragen.

Voor David betekent het dat het zwaard dat hij heeft gebruikt, niet van zijn huis zal wijken. Hij zal het meemaken dat zijn ene geliefde kind zijn andere geliefde kind doodt. Is dat niet vreselijk? Het betekent ook dat de zonde van hoererij die hij heeft begaan, wordt gestraft met wat er met zijn vrouwen zal gebeuren. Zijn naaste zal met zijn vrouwen overspel bedrijven. Die naaste zal nota bene zijn zoon Absalom blijken te zijn (2Sm 16:22). Wat David in het verborgene heeft gedaan, zal met zijn vrouwen in het volle daglicht gebeuren. De straf is zwaar omdat de zonde zwaar is.

Het enige woord dat David spreekt nadat Nathan hem met zijn zonde heeft geconfronteerd, is: “Ik heb gezondigd tegen de HEERE” (2Sm 12:13). Nathan doorziet de diepte en oprechtheid van deze uitspraak. David hoeft geen betoog te houden. Waar echte verootmoediging en belijdenis zijn, zullen die worden erkend, hoe weinig woorden er ook maar gebruikt zijn. Nathan spreekt dan ook zonder aarzeling direct de vergeving uit.

return to 'Top of Page'

Verzen 14-23

De dood van het kind

Er komt ook een directe straf op de zonde, na de belijdenis, vanwege de lastering door de vijanden van de HEERE die David door zijn daad heeft veroorzaakt. Die directe straf is de dood van het kind dat uit het overspel is geboren. De HEERE had het kind direct kunnen doden, maar Hij maakt hem eerst een week doodziek door een ongeneeslijke ziekte. Bathseba wordt nog “de vrouw van Uria” (2Sm 12:15) genoemd. Het benadrukt dat het kind is verbonden aan de zonde die David heeft gedaan.

Dat het kind sterft, is ook nog genade van God. Het voorkomt dat David moet leven met deze zoon die hem voortdurend aan de zonde van overspel zou hebben herinnerd. Deze genade wordt niet iedereen gegeven die zich in een dergelijke situatie bevindt. Dat betekent niet dat er voor zo iemand geen genade is. Als er waarachtig berouw over de zonde is, heeft God voor die situatie een andere vorm van genade. Waar de zonde ingang heeft gekregen, is er ook altijd genade bij God die verder gaat dan de zonde als op Hem een beroep wordt gedaan.

David kan en wil niet aannemen wat tegen hem is gezegd over zijn zoon. Wat hij hoort, brengt hem tot een intens zoeken van God voor het kind. Hij is volkomen gericht op deze nood. David weet ervan dat Gods hart te bewegen is. We leren van David wat bidden is. David neemt de boodschap niet aan als een noodlot. Hij kent God als een God Die op een besluit kan terugkomen. Dat is niet omdat het besluit niet goed zou zijn, maar omdat Hij ervoor gebeden wil worden. Onze gebeden hebben een plaats in Gods plan. Onze omgang met God bepaalt ons smeken.

Zoals gezegd neemt de HEERE niet direct het leven van het kind. Het duurt zeven dagen voordat hij sterft. In die zeven dagen zoekt David God en vast. De nacht brengt hij liggend op de grond door. Dat houdt ook in dat na de belijdenis van 2Sm 12:13 er nog een periode volgt van bewustwording van wat er werkelijk is gebeurd. Dat is ook in ons leven nodig. Na falen en belijden kunnen we niet direct verdergaan. Herstel heeft tijd nodig.

David eet niet met de oudsten, dat wil zeggen dat hij geen contact met hen heeft. God gebruikt die zeven dagen (een volle periode) om David tot het bewustzijn te brengen van wat hij heeft gedaan. David zal ongetwijfeld zijn zonde in al zijn afschuwelijkheid voor God hebben gezien. Het kind is daarvan het resultaat. Tegelijk hoopt hij op genade van God om zijn zoon te laten leven. God doet dat niet. Dat is niet omdat Hij niet anders zou kunnen. Al vaker heeft God Zich laten verbidden. God doet het nu niet, mogelijk omdat Hij geen levende herinnering aan de zonde wil laten bestaan.

Als het kind op de zevende dag gestorven is, durven zijn dienaren dat niet tegen David te zeggen. Hoewel zij dicht bij hem leven, kennen ze hem toch niet goed. Zij bekijken de zaak uit menselijk oogpunt. Het gebedsleven is echter niet op natuurlijke wijze te bekijken. Als David hoort dat het kind is gestorven, neemt hij dat aan uit de hand van God. Dat is vertrouwen. Het vurig gebed moet samengaan met een volkomen vertrouwen op God. Zo bad de Heer Jezus in Gethsémané. Nadat Hij daar van Zijn gebed was opgestaan, kon Hij Zijn weg in vrede voortzetten.

Als het kind gestorven is, verandert Davids houding (2Sm 12:20). Hij staat op, wast en zalft zich, verkleedt zich en gaat naar de plaats waar de ark is. Daar buigt hij zich in aanbidding neer. De bidder is ook een aanbidder. Daarna eet hij weer. De dienaren vragen hem hoe dit kan. Hun vraag getuigt ervan dat er een goede relatie is tussen de dienaren en hun koning.

David vertelt hun van zijn diepe oefeningen in de tegenwoordigheid van de HEERE. Het resultaat is niet dat het kind is genezen, maar wel dat zijn vertrouwen in de HEERE is gesterkt. Hij spreekt niet over de dood van het kind als een onvermijdelijke gebeurtenis, maar als een zaak die hij uit de hand van de HEERE aanneemt. Hij berust in de wil van de HEERE, niet omdat hij niet anders kan, maar in het vertrouwen dat de HEERE weet wat het beste is.

Daarbij sluit hij zijn ogen niet voor de feitelijke situatie. Het kind is dood. Verder vasten heeft geen zin. Geen mens kan een dode tot leven roepen. Wat God genomen heeft, kan een mens niet terughalen, ook David niet. Er is wel iets anders mogelijk. In het geloof spreekt David erover dat hij naar het kind zal gaan. Zulke uitspraken zijn zeldzaam in het Oude Testament. Het is hem duidelijk dat het kind in de heerlijkheid is. Dat mogen we weten van alle jonggestorven kinderen.