Read the Bible

¹ Człowiek urodzony z niewiasty żyje krótko i jest pełen niepokoju.² Wyrasta jak kwiat i więdnie; ucieka jak cień i nie ostaje się.³ Aleć jeszcze nad takim masz otwarte oczy i pozywasz mnie przed siebie na sąd.⁴ Jak może czysty pochodzić od nieczystego? Nie ma ani jednego.⁵ Gdy jednak jego dni są ustalone, a liczba jego miesięcy postanowiona u ciebie, gdy Ty wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć,⁶ Odwróć od niego swój wzrok, niech odpocznie, niech jak najemnik nacieszy się swoim dniem.

⁷ Drzewo może mieć nadzieję; choć jest ścięte, znowu się odradza, a jego pędy rosną dalej,⁸ Chociaż jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień obumiera w prochu,⁹ To jednak, gdy poczuje wilgoć, puszcza pędy i gałęzie jak świeża sadzonka.¹⁰ Lecz gdy człowiek skona, leży bezwładny; a gdy człowiek wyzionie ducha, gdzie jest potem?¹¹ Jak ubywa wód z morza, jak strumień opada i wysycha,¹² Tak człowiek, gdy się położy, nie wstanie; dopóki niebo nie przeminie, nie ocuci się i nie obudzi się ze swojego snu.¹³ Obyś mnie ukrył w krainie umarłych, schował mnie, aż uśmierzy się twój gniew, wyznaczył mi kres, a potem wspomniał na mnie!¹⁴ Gdy człowiek umiera, czy znowu ożyje? Przez wszystkie dni mojej służby będę oczekiwał, aż nadejdzie zmiana.¹⁵ Wtedy będziesz wołał, a ja ci odpowiem, będziesz tęsknił za tworem swoich rąk.

¹⁶ Lecz teraz liczysz moje kroki, pilnujesz mojego grzechu.¹⁷ Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, a moja wina powleczona barwą.¹⁸ Zaprawdę, jak obsuwająca się góra pęka, a skała przesuwa się ze swego miejsca,¹⁹ Jak woda drąży kamienie, a ulewa spłukuje glebę, tak Ty wniwecz obracasz nadzieję człowieka.²⁰ Bierzesz na zawsze nad nim górę - i odchodzi; zmieniasz jego oblicze - i odprawiasz go.²¹ Jego dzieci zdobywają szacunek - lecz on o tym nie wie; gdy żyją w poniżeniu, on na to nie zważa.²² Dopóki ma ciało, odczuwa ból, dopóki jest w nim tchnienie, smuci się.