Read the Bible

¹ Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;² Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.³ A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.⁴ Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.⁵ Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.⁶ Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

⁷ Dla drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.⁸ Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;⁹ To jednak gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.¹⁰ Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?¹¹ Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;¹² Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.¹³ Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie.¹⁴ Gdy człowiek umrze, czy znowu ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.¹⁵ Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

¹⁶ Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?¹⁷ Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.¹⁸ Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.¹⁹ Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.²⁰ Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.²¹ Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.²² Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.