Read the Bible

¹ Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.² Acz na cóżby mi się była siła rąk ich przydała? bo przy nich starość ich zginęła.³ Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce;⁴ Którzy sobie rwali chwasty po chróstach, a korzonki jałowcowe były pokarmem ich.⁵ Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem,⁶ Tak, iż w łożyskach potoków mieszkać musieli, w jamach podziemnych i w skałach.⁷ Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się.⁸ Synowie ludzi wzgardzonych, i synowie ludzi bezecnych, podlejsi byli nad proch ziemi.⁹ Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią.¹⁰ Brzydzą się mną, a oddalają się odemnie, i na twarz moję plwać się nie wstydzą.¹¹ Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili.¹² Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego.¹³ Popsuli ścieszkę moję, i nędzy do nędzy mojej przyczynili, a nie potrzebują do tego pomocnika.¹⁴ Jako przerwą szeroką napadają na mię, i na spustoszenie moje walą się.

¹⁵ Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje.¹⁶ A teraz we mnie rozlała się dusza moja; ogarnęły mię dni utrapienia;¹⁷ Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku.¹⁸ Dla wielkiej boleści zmieniła się szata moja, a jako kołnierz sukni mojej ściska mię.¹⁹ Wrzucił mię w błoto, a jestem podobien prochowi i popiołowi.²⁰ Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię.²¹ Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się.²² Podnosisz mię na wiatr, i wsadzasz mię nań, a zdrowemu rozsądkowi rozpłynąć się dopuszczasz.²³ Wiemci, że mię na śmierć podasz, i do domu wszystkim żyjącym naznaczonego.²⁴ Wszakże na grób nie ściągnie ręki swej, a gdy ich niszczyć będzie, wołać nie będą.²⁵ Izalim nie płakał nad dniem utrapionego? izali się nie smuciła dusza moja nad ubogim?²⁶ Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność.²⁷ Wnętrzności moje wezwrzały, a nie uspokoiły się, i ubieżały mię dni utrapienia.²⁸ Chodzę szczerniawszy, ale nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.²⁹ Stałem się bratem smoków, a towarzyszem strusiów młodych.³⁰ Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia.³¹ Obróciła się w lament harfa moja, a instrument mój w głos płaczących.