Read the Bible

¹ Los człowieka na ziemi jest jakby służbą wojenną, a jego dni jak dni najemnika.² Żyje jak niewolnik, który łaknie cienia; jak najemnik, co czeka na swą wysługę.³ Tak wydzielono mi miesiące nędzy oraz doliczono noce utrapień.⁴ Gdy się kładę, powiadam: Kiedy wstanę? A gdy wieczór się dłuży, jestem syty rzucania się aż do świtu.⁵ Moje ciało przyobleka się w robactwo, w ziemską skorupę; moja skóra zabliźnia się i znów ropieje.⁶ Moje dni ulatują chyżej niż tkackie czółno i przemijają bez nadziei.

⁷ Wspomnij, że moje życie jest tchnieniem, a me oczy nie ujrzą już nigdy szczęścia.⁸ Źrenica, która mnie widzi – więcej mnie nie zobaczy; twe oczy zwrócą się ku mnie – ale mnie już nie będzie.⁹ Jak obłok przemija i znika – tak nie wraca ten, kto zstąpił do Krainy Umarłych.¹⁰ Nigdy nie wróci do swego domu, ani go już nie pozna jego miejsce.¹¹ Dlatego nie pohamuję swych ust i będę mówił w udręczeniu mojego ducha; zawodził w goryczy mojej duszy.¹² Czyż ja jestem morzem, albo potworem, że obsadziłeś mnie strażą?¹³ Gdy pomyślę: Moje łoże mnie pocieszy, moja pościel ulży mojej boleści –¹⁴ wtedy przez sny mnie trwożysz i straszysz mnie widziadłami.¹⁵ Wolałbym uduszenie; raczej śmierć, niż ten mój szkielet.¹⁶ Zanikam, nie będę wiecznieżył; zaniechaj mnie, bo moje dni są tchnieniem.

¹⁷ Czym jest człowiek, że go tak wielce wywyższasz i że zwracasz na niego swą uwagę?¹⁸ Że nawiedzasz go każdego poranku i w każdej chwili go doświadczasz?¹⁹ Kiedy wreszcie odwrócisz swój wzrok ode mnie? Zaniechasz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę? ²⁰ Jeśli zgrzeszyłem – co Ci uczyniłem, o stróżu ludzi? Czemu mnie położyłeś za cel, że stałem się sobie ciężarem?²¹ Czemu nie wybaczasz mojego grzechu i nie przepuszczasz mojej winy? Położę się w prochu, a kiedy mnie poszukasz, już mnie nie będzie.