Read the Bible

¹ Następnie Job ciągnął swą wypowiedź dalej:² Obym był jak za dawnych miesięcy, jak za dni, gdy mnie jeszcze strzegł Bóg,³ gdy Jego pochodnia świeciła mi nad głową i w Jego świetle pokonywałem mrok,⁴ gdy wciąż cieszyłem się pełnią moich sił, a Bóg czuwał nad moim namiotem,⁵ kiedy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci,⁶ kiedy we wszystkim miałem powodzenie i nawet skała pode mną toczyła potoki oliwy,

⁷ gdy wychodziłem z bramy do miasta i gdy na rynku zajmowałem swe miejsce.⁸ Widzieli mnie wówczas młodzi i ustępowali mi miejsca, a sędziwi powstawali i stali,⁹ dostojnicy przerywali swoje mowy i zasłaniali sobie dłonią usta.¹⁰ Milkł również głos przywódców, język przywierał im do podniebienia.¹¹ Tak! Ucho, które mnie słuchało, uznawało, że jestem szczęśliwy, a oko, które mnie widziało, miało o mnie najlepsze zdanie,¹² bo też ratowałem ubogiego, który wołał o pomoc, sierotę oraz tego, który nie miał wsparcia.¹³ Spotykało mnie błogosławieństwo ze strony tych, którym groziła zguba, i dzięki mnie weseliło się serce wdów.¹⁴ Odziewałem się w sprawiedliwość - ona mnie okrywała, a moja prawość służyła mi za zawój i płaszcz.¹⁵ Byłem oczami dla niewidomego, byłem nogami dla osób chromych.¹⁶ Byłem ojcem dla potrzebującego, rzetelnie rozpatrywałem sprawy ludzi obcych.¹⁷ Łamałem przy tym kły krzywdzicieli i wyrywałem zdobycz z ich paszczy.

¹⁸ Myślałem wówczas: Umrę we własnym gnieździe, a moich dni będzie tyle, co piasku.¹⁹ Mój korzeń kieruje się ku wodzie, a w gałęziach zatrzymuje się nocą rosa.²⁰ Ciągle będę cieszył się szacunkiem i wciąż sprawnie władał swoim łukiem.²¹ Słuchano mnie i czekano na mnie - i w milczeniu przyjmowano moją radę.²² Po moich słowach już nikt się nie odzywał, moja mowa jak krople spadała na słuchaczy.²³ Czekali na mnie, jak czeka się na deszcz, i otwierali swe usta jak w czasie wiosennej ulewy.²⁴ Uśmiechałem się do nich, gdy tracili wiarę, i nie lekceważyli wyrazu mojej twarzy.²⁵ Wybierałem im drogę i byłem wśród nich wodzem, przebywałem jak król wśród swojego zastępu, pocieszałem ich też, kiedy byli w żałobie.