Read the Bible

¹ Jestem już zmęczony życiem, dam więc upust skardze nad sobą, przemówię z całą goryczą.² Powiem Bogu: Nie potępiaj mnie! Daj mi znać, o co wiedziesz ze mną spór.³ Czy dobrze Ci z tym, że mnie gnębisz, że odrzucasz twór swoich rąk, a plany bezbożnych wspierasz?⁴ Czy Ty masz ludzkie oczy? Czy widzisz, jak widzi śmiertelnik?⁵ Czy Twoje dni są jak dni śmiertelnika? Czy Twoje lata są jak lata człowieka?⁶ Bo szukasz mojej winy i dochodzisz mojego grzechu,⁷ chociaż wiesz, że nie postąpiłem bezbożnie i nikt mnie nie zdoła wyrwać z Twojej ręki.

⁸ Twoje ręce ukształtowały mnie i stworzyły, a teraz osaczyłeś mnie i zniszczyłeś.⁹ Pamiętaj, proszę: uczyniłeś mnie z gliny i znowu w proch mnie obracasz.¹⁰ Czy nie wylałeś mnie najpierw jak mleko? Nie zestaliłeś mnie potem jak ser?¹¹ Odziałeś mnie w skórę i ciało, pospinałeś kośćmi, ścięgnami,¹² obdarzyłeś mnie życiem i łaską - i otoczyłeś swą troską.¹³ To jednak ukryłeś w swym sercu, taki był chyba Twój plan,

¹⁴ że dopadniesz mnie, kiedy zgrzeszę, i nie przepuścisz mej winy.¹⁵ Biada mi, gdybym postąpił bezbożnie! A gdybym miał rację? Głowy i tak nie podniosę, syty hańby i świadom swej nędzy.¹⁶ Gdybym jednak ją podniósł, zapolujesz na mnie jak lew i znów na mnie okażesz swą niezwykłość!¹⁷ Rozbudzasz swą wrogość do mnie, wzmagasz nade mną swój gniew, jakby z nowymi siłami przypuszczasz na mnie atak!¹⁸ Dlaczego więc wywiodłeś mnie z łona? Mógłbym zgasnąć i nikt by mnie nie ujrzał!¹⁹ Byłbym, jakby mnie nigdy nie było - z brzucha matki przeniósłbym się do grobu.²⁰ Czyż nie pozostało mi już niewiele dni? Przestań zatem. Proszę, odstąp ode mnie. Niech się przez chwilę pocieszę,²¹ nim odejdę, by już nie powrócić, do krainy ciemności i cieni,²² do krainy mroków śmiertelnych, skąd zionie rozkładem i gdzie panuje mrok.