Read the Bible

¹ Dlatego pomińmy podstawy nauki o Chrystusie. Przejdźmy do spraw doskonałości. Nie kładźmy znów fundamentu z prawd o odwróceniu się od martwych uczynków i zawierzeniu Bogu,² z nauki o chrztach, o nakładaniu rąk, o zmartwychwstaniu i o sądzie wiecznym.³ Tak też uczynimy, jeśli Bóg pozwoli.⁴ Nie da się bowiem raz oświeconych, którzy ponadto posmakowali niebiańskiego daru i którym dano stać się uczestnikami Ducha Świętego,⁵ którzy zakosztowali wspaniałości Słowa Bożego oraz mocy przyszłego wieku,⁶ a którzy odpadli, ponownie doprowadzić do opamiętania, gdyż oni sami sobie krzyżują Syna Bożego i wystawiają Go na publiczną zniewagę.⁷ Ziemia, która często pije spadający na nią deszcz i tym, którzy ją uprawiają, zapewnia dobre zbiory, otrzymuje od Boga pochwałę.⁸ Ta natomiast, która rodzi ciernie i osty, jest bezużyteczna i bliska przekleństwa, a jej kresem - spalenie.

⁹ Ale chociaż tak mówimy, jesteśmy co do was, drodzy, przekonani o rzeczach lepszych, wynikających ze zbawienia.¹⁰ Bóg przecież nie jest niesprawiedliwy. On nie zapomni o waszym dziele i o miłości dla Jego imienia. Dowiedliście jej swą wcześniejszą oraz obecną posługą na rzecz świętych.¹¹ Pragniemy zaś, aby - w obliczu całkowitej niezawodności nadziei - każdy z was aż do końca przejawiał to samo poświęcenie,¹² abyście nie stali się ociężali, lecz byli naśladowcami tych, którzy przez wiarę i cierpliwość dziedziczą obietnice.¹³ Zauważmy dalej, że gdy Bóg składał Abrahamowi obietnicę i nie miał nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysiągł na siebie samego.¹⁴ Oświadczył: Zaręczam, że ci pobłogosławię i rozmnożę cię obficie. ¹⁵ A ponieważ Abraham cierpliwie czekał, otrzymał to, co było treścią obietnicy.¹⁶ Ludzie bowiem przysięgają na kogoś większego. Przysięga zamyka każdy ich spór.¹⁷ Dlatego Bóg, chcąc mocniej przekonać dziedziców obietnicy o niewzruszoności swego postanowienia, poręczył je przysięgą.¹⁸ Uczynił tak, abyśmy dzięki dwom niezmiennym posunięciom, co do których niemożliwe jest, aby Bóg zawiódł, my, którzy ocaleliśmy, mieli mocną zachętę do uchwycenia leżącej przed nami nadziei.¹⁹ Trzymamy się jej jako kotwicy duszy, pewnej i niewzruszonej, sięgającej aż poza zasłonę,²⁰ gdzie jako przewodnik wszedł w naszym imieniu Jezus, stając się na wieki Arcykapłanem według porządku Melchizedeka.