Read the Bible

¹ Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;² Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.³ Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.⁴ Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;⁵ Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.⁶ Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

⁷ Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.⁸ Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:⁹ Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.¹⁰ Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?¹¹ Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.¹² Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.¹³ Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!¹⁴ Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.¹⁵ Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

¹⁶ Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.¹⁷ Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.¹⁸ Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.¹⁹ Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.²⁰ Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.²¹ Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.²² Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.