Read the Bible

¹ I trefiło się potym, że lud niesłusznie się uskarżał narzekając, co się Panu nie podobało. A usłyszawszy to, barzo się rozgniewał i zapalił się ogień jego przeciwko jem, a popalił niemałą część obozu.² Tedy lud wołał do Mojżesza, a on się modlił Panu i wnet ugasił ogień.³ Tamże wezwał miejsce ono Tabera, abowiem się tam był zapalił na nie ogień Pański.

⁴ Lud tedy pospolity, który był miedzy niemi poruszon chciwością wielką odwrócił się, gdzie też i synowie Izraelscy płakali mówiąc: I któż nas nakarmi mięsa?⁵ Wspominamy na ryby którycheśmy darmo używali w Egipcie i na ogórki, malony, łuk, cybulę i czosnek.⁶ A teraz wywiędły dusze nasze, gdyż nic przed oczyma nie mamy, jedno tylko mannę.⁷ A onaż manna podobna była ziarnu koriandrowemu, a barwy takiej jako perła biała.⁸ Którą ludzie rozszedszy się, zbierali a mełli w żarnach i tłukli w moździerzach, a warzyli w kotlech czyniąc też z niej i placki, a smak jej był jako świeżej oliwy.⁹ Ta manna padała w nocy z rosą do obozu.¹⁰ I usłyszał Mojżesz, iż lud wszytek wobec płakał przed namioty swemi, która rzecz poruszyła Pana ku wielkiemu gniewu, a Mojżesza też to barzo obraziło.¹¹ Tedy rzekł Mojżesz do Pana: Przeczże mię tak trapisz sługę twego? A przecz łaski w ciebie naleźć nie mogę? Iżeś ty tak ciężkie brzemię tego wszytkiego ludu na mię włożył?¹² I zażem ja sam począł a porodził lud ten, iż mi mówisz: Nieś ji na łonie swojem, jako piastun nosi niemowiątko, do ziemie o którąś przysiągł ojcom ich?¹³ I gdzież ja mam wziąć mięsa, iżbych go wszytkiemu ludowi temu dał? Bo oto płaczą na mię a mówią: Daj nam mięsa, abychmy się go najedli.¹⁴ Nie mogęć sam dosyć uczynić temu ludowi, abowiem mi jest nazbyt ciężek.¹⁵ A jesliż się już tak ze mną obchodzić chcesz, proszę cię jesliżem nalazł łaskę u ciebie, raczej mię zabij, abych już dalej nie patrzył na swój żal.

¹⁶ Tedy Pan rzekł do Mojżesza: Zbierz ku mnie siedmdziesiąt mężów z starszych ludu izraelskiego, które ty wiesz być starszemi i przedniejszemi nad ludem, a przywiedź je przed drzwi przybytku zgromadzenia i niech tam z tobą staną.¹⁷ A ja też tam zstąpię, abych się rozmówił z tobą i udzieliwszy z tego ducha, który w tobie jest podzielę go też miedzy nie, aby oni z tobą nosili brzemię ludu tego, a nie tylko ty sam.¹⁸ Rzeczesz też ludowi: Poświęćcie się na jutro, a będziecie jeść mięso, bo płacz wasz przyszedł do uszu Pańskich a mówiliście: Któż nas nakarmi mięsa? Lepiej-ci nam było mieszkać w Egipcie. A przetoż wam Pan da mięso, które jeść będziecie.¹⁹ Nie będziecie go jeść tylko przez jeden dzień, abo przez dwa, ani przez pięć, ani przez dziesięć, ani przez dwadzieścia.²⁰ Ale przez cały miesiąc, aż się wam nozdrzami rzuci, a omierznie wam, gdyżeście wzgardzili Panem który jest miedzy wami, a iżeście przed niem płakali tak mówiąc: Nacóżeśmy tu wyszli z Egiptu?²¹ A Mojżesz rzekł: Ludu tego z którym mieszkam jest sześć kroć sto tysięcy pieszych, a tyś powiedział, iż im dasz mięsa dostatek, aby jedli przez cały miesiąc.²² Izali jem będą bić woły i owce, iżby ich dostatek mieć mogli? Izali się też zbiorą wszytki ryby morskie, aby ich dostatek mieli?²³ Na to odpowiedział Pan Mojżeszowi: Izaż ręka Pańska jest skurczona? Oto już ujzrysz jesliż się dosyć stanie obietnicy mojej, abo nie.

²⁴ A tak wyszedszy Mojżesz opowiedział ludowi słowa Pańskie i zebrał siedmdziesiąt mężów z starszych ludu onego, a postawił je około przybytku.²⁵ Tedy Pan zstąpił w obłoku i mówił do niego, a udzieliwszy z ducha onego, który był w niem, podzielił go miedzy ony siedmdziesiąt mężów z starszych, a gdy on duch został na nich, tedy przez przestanku prorokowali.²⁶ Ale dwa z nich zostali byli w namieciech, z których było imię jednego Eldad, a drugiego Medad, na których też został onże duch (bo byli napisani, ale nie przyszli do przybytku). A tak ci też prorokowali w namieciech.²⁷ Tedy przybieżało jedno pacholę opowiedając Mojżeszowi, iż Eldad i Medad prorokują w obozie.²⁸ A tak Jozue syn Nunów, Mojżeszów służebnik, jeden z onych które był sobie obrał, odpowiedział na to i rzekł: Panie mój Mojżeszu zakaż jem.²⁹ Któremu tak odpowiedział Mojżesz: Czemuś ty za mię zazdrościw? Boże daj, aby wszytek lud Pański prorokował, a iżby jem Pan dał Ducha swojego.³⁰ Odszedł tedy Mojżesz do obozu z starszemi ludu Izraelskiego.

³¹ A zatym wyszedł wiatr od Pana, a wypłoszywszy z morza przepiórki, przypędził do namiotów i rozpuścił tak daleko wszędy około obozu, jako na jeden dzień chodu, a latały nad ziemią jakoby na dwu łokiet.³² Tedy wstawszy lud przez cały on dzień i przez wszytkę noc i nazajutrz przez wszytek dzień, chwytali przepiórki, a już to było namniej który ich nazbierał dziesięć omer, których sobie wszędy około namiotów dosyć nawieszali.³³ A jeszcze było mięso w zębiech ich nie zeżwane, gdy Pan obruszywszy się w gniewie na lud swój, pobił je barzo wielką plagą.³⁴ Tamże miejsce ono nazwano Kibrot hataawa, abowiem tam pogrzebion lud, co pożądał mięsa.³⁵ I wnet z Kibrot hataawa ruszył się lud do Haserot i pomieszkali na onym miejscu.