Read the Bible

¹ Wstał tedy barzo rano Jerobaal, który jest Gedeon i wszytek lud, który był z nim i położyli się z namioty nad źrzódłem Harad. A wojsko madiańskie było im od północy u pagórku Hammora w dolinie.

² I rzekł Pan do Gedeona: Więczszy jest lud z tobą aniżlibych ja poddać miał Madianity w ręce ich, by się snadź Izrael nie chlubił przeciwko mnie mówiąc: Ręka nasza wybawiła nas.

³ A tak teraz wołaj głosem przed ludem mówiąc: Kto by był lękliwym a bojaźliwym, niechaj się wróci nazad, a niechaj rano idzie precz z góry Galaad. Tedy się wróciło z ludu dwadzieścia i dwa tysiąca, a tylko ich dziesięć tysięcy zostało.

⁴ A Pan rzekł do Gedeona: Jeszcze i to wielki lud, wiedźże ich do wody, a tam ich doświadszę, a kogo ja tobie powiem, aby z tobą szedł, ten pójdzie z tobą, o którym też zasię powiem aby nie szedł, ten niech z tobą nie chodzi.

⁵ Tedy wiódł lud do wody, a Pan rzekł do Gedeona: Każdy który będzie łeptał wodę językiem jako pies łepce, temu każesz stanąć osobno, a który zasię poklęknie na kolana aby pił, ten też osobno stanie.

⁶ I była liczba tych, którzy sobie czerpali wodę do ust, trzysta mężów, a wszytek iny lud na kolana uklęknąwszy pił wodę.

⁷ Tedy Pan rzekł do Gedeona: Przez tych trzech set mężów, którzy tak łeptali, wybawię was, a podam Madianity w ręce twe. Ten zasię drugi lud wszytek niechaj odejdzie do miesca swego.

⁸ A tak oni ludzie wzięli żywności z sobą i trąby, a drugie wszytki Izraelczyki rozpuścił, każdego do namiotu swego, zostawiwszy tylko trzysta mężów. A wojsko madiańskie leżało w dolinie.

⁹ A tak onej nocy rzekł Pan do niego: Wstań a idź do wojska, abowiemem je dał pod moc twoję.

¹⁰ A jesliż się sam iść boisz, tedy tam z tobą niechaj idzie Fara, sługa twój.

¹¹ I usłyszysz co będą mówić, a potym będą potwierdzone ręce twoje i wnidziesz do obozu. A tak szedł on sam i sługa jego aż do tych, którzy trzymali ostateczną straż od wojska.

¹² A Madianitowie i Amalechitowie i wszytek lud od wschodu słońca, leżeli w dolinie jako wielkość szarańczy, tak iż też wielbłądów ich liczby nie było nie inak jako piasek niezliczony, który jest na brzegu morskim.

¹³ Tam gdy przyszedł Gedeon, oto niektóry powiedał sen towarzyszowi swemu tymi słowy: Śniło mi się, iżem widział bochen chleba jęczmiennego toczący się do wojska madiańskiego i przypadł aż do namiotu i potrącił go, tak iż się przewrócił od wierzchu na doły upadł namiot.

¹⁴ Tedy towarzysz jego odpowiedział mu tak: Nic to inego nie jest, jedno miecz Gedeonów, syna Joasa, męża izraelskiego, w którego ręce dał Pan Madianity ze wszytkim wojskiem.

¹⁵ Tam gdy usłyszał Gedeon opowiedanie snu onego i wykład jego, podziękował Panu, a wróciwszy się do wojska izraelskiego rzekł: Wstajcie, abowiemci Pan dał w ręce nasze wojska madiańskie.

¹⁶ Rozdzielił tedy ony trzysta mężów na trzy hufce, a każdemu z nich dał w ręce trąby i dzbany czce, a kagańce w dzbaniech.

¹⁷ Tedy rzekł do nich: Co ujrzycie, że ja czynić będę, to wy też czyńcie, a gdy będę przychodził ku samemu wojsku, czyńcież tak jako i ja czynić będę.

¹⁸ A gdy ja i ze wszytkiemi, którzy są ze mną zatrąbiemy w trąby, tedy też i wy zatrąbcie około wszytkiego wojska i będziecie mówić: Toć jest Pańskie i Gedeonowe.

¹⁹ A tak przyszedł Gedeon ku samemu wojsku i sto mężów, którzy z nim byli ku przodowi pośrzedniej strażej i obudzili straż, a zatrąbili w trąby i potłukli dzbany, które w rękach mieli.

²⁰ Zatrąbiły tak ony trzy hufy tłukąc dzbany, a wziawszy w lewą rękę kagańce, a prawą rękę trąby ku trąbieniu wołali: Miecz Pański i Gedeonów.

²¹ I stanął każdy na miejscu swoim około wojska, a wojsko wszytko mieszało się. A także wszyscy z krzykiem uciekali.

²² Gdy tedy oni trzysta trąbili, obrócił Pan miecz jednego przeciw drugiemu we wszytkim wojsku. A tak uciekły wszytki hufy do Betseta w Sererat, aż do granice Abelmehola w Tabbat.

²³ I zebrawszy się mężowie izraelscy z Neftali, z Aser i ze wszytkiego pokolenia Manassesowego i gonili Madianity.

²⁴ Zatym Gedeon wyprawił posły na wszytkę górę Efraim tak rozkazując: Zajeżdżajcie Madianitom a osadźcie przed nimi wody, aż do Betbera i do Jordanu: Zebrali się tedy wszyscy mężowie z Efraim, a osądzili wody aż do Betbera i do Jordanu.

²⁵ Przytym pojmali dwoje książąt madjańskich: Oreba i Zeba, a zabili Oreba na skale Oreb, a Zeba u prasy Zeb, a gonili Madianity. I przynieśli głowę Orebowę i Zebowę do Gedeona za Jordan.