Read the Bible

¹ Po tym Jezus szedł za Morze Galilejskie, które jest Tyberiadzkie.² I szło za nim mnóstwo wielkie ludu, bo widzieli znaki, które czynił w tych, co chorzy byli.³ A wszedszy Jezus na górę, siadł tam z zwolennikami swemi.⁴ Była też blisko wielkanoc, święto żydowskie.⁵ Tedy podniózszy oczu swych Jezus ujzrał, iż wielkie mnóstwo ludzi schodziło się do niego i rzekł do Filipa: Skądże nakupiem chlebów, aby się ci najedli?⁶ (A mówił to kusząc go, bo on już wiedział, co miał czynić.)⁷ I odpowiedział mu Filip: Za dwieście groszy chleba nie dosyć im będzie, chociażby po kąsku każdy z nich wziął.⁸ Ale mu jeden rzekł z zwolenników jego, Andrzej, brat Szymona Piotra.⁹ Jest tu dziecię jedno, co ma pięcioro chleba jęczmiennego i dwie rybce, ale cóż to jest miedzy tak wielki lud?¹⁰ Tedy rzekł Jezus: Rozkażcież, aby ci siadali. A było tam trawy dosyć na onym miejscu, siadło tedy mężów w liczbie około piąci tysięcy.¹¹ A tak Jezus wziąwszy ony chleby i uczyniwszy dzięki, podzielił zwolennikom, zwolennicy zasię tym, co siedzieli; także też i ony ryby, ile jedno chcieli.¹² A gdy już mieli dosyć, rzekł Jezus zwolennikom swym: Zbierzcie okruszki, które zostały, żeby nic nie ginęło.¹³ Zebrali tedy i pełne nakładli dwanaście koszów okruszków z pięciorga chleba jęczmiennego, które pozostały tym, co jedli.¹⁴ A przetoż oni, ujzrawszy cud, który Jezus okazał mówili: Tenci jest zaprawdę on prorok, który miał przydź na świat.

¹⁵ I wiedząc Jezus, iż go przyszedszy uchwycić mieli a uczynić królem, uszedł zasię sam tylko na górę.¹⁶ A gdy był wieczór, puścili się zwolennicy jego do morza.¹⁷ I wsiadszy w łódź, jechali za morze ku Kapernaum, ano już były ciemności, a Jezus nie przyszedł do nich.¹⁸ Tedy morze, gdy wstał wielki wiatr, poczęło się burzyć.¹⁹ A gdy już odpłynęli jakoby na dwudziestu i piąci abo na trzechdziesiąt stajan, ujzreli Jezusa chodzącego po morzu, a przychodzącego ku łodzi i ulękli się.²⁰ Lecz im on rzekł: Jaciem jest, nie bójcie się.²¹ A tak go z chucią wzięli w łódź i natychmiast łódź stanęła u onej krainy, do której jechali.

²² Nazajutrz lud, który stał za morzem, gdy obaczyli, że tam nie masz drugiej łodzi, tylkoż ona jedna, w którą byli wsiedli zwolennicy jego, a iż Jezus nie wsiadł w łódź z zwolenniki swemi, jednoż sami zwolennicy jego ujechali.²³ Przyszły też były drugie łodzie od Tyberiady, niedaleko miejsca onego, gdzie jedli chleb, gdy był Pan uczynił dzięki.²⁴ To gdy obaczył lud, że tam Krystus nie był, ani zwolennicy jego, wsiedli i sami w łodzie, a przyszli do Kapernaum, szukając Jezusa.²⁵ I znalazszy go za morzem rzekli mu: Mistrzu! A kiedyś tu przyszedł?²⁶ Odpowiedział im Jezus i rzekł: Zaprawdę, zaprawdę wam powiedam: Szukacie mię, nie iżeście widzieli cuda, ale iżeście ony chleby jedli i byliście nasyceni.²⁷ Pracujcież nie o pokarmie, który ginie, ale o onym pokarmie, który trwa ku żywotowi wiecznemu, który wam da Syn człowieczy. Abowiem tego zapieczętował Ociec, to jest Bóg.

²⁸ Tedy oni rzekli: Cóż czynić będziemy, abychmy sprawowali uczynki Boże?²⁹ A Jezus odpowiedziawszy rzekł im: Tać jest sprawa Boża, abyście wierzyli w tego, którego on posłał.³⁰ Ale mu oni rzekli: Cóż wżdy ty za znak okazujesz, abychmy ujzreli i wierzyli tobie? Cóż wżdy czynisz?³¹ Ojcowięć naszy jedli mannę na puszczy, jako jest napisano: Chleb niebieski dał im, aby go używali.³² Na to im powiedział Jezus: Zaprawdę, zaprawdę wam powiedam: Nie dałci wam Mojżesz tego chleba niebieskiego, aleć wam Ociec mój dawa prawdziwie on chleb niebieski.³³ Abowiemci on chleb Boży ten jest, który z nieba zstąpił i dawa żywot światu.³⁴ Rzekli tedy k niemu: Panie! Daj nam zawżdy tego chleba.³⁵ Ale im rzekł Jezus: Jamci jest on chleb żywota; ten który do mnie przychodzi, żadnym sposobem łaczen nie będzie, a kto wierzy w mię, nigdy nie upragnie.³⁶ Leczciem wam powiedział: Iżeście mię też widzieli, a wżdy nie wierzycie.³⁷ Cóżkolwiek mnie dawa Ociec, do mnieć przyjdzie, a tego, co do mnie przyjdzie, nie wyrzucę precz.³⁸ Gdyżem zstąpił z nieba, nie iżbych czynił wolą moję, lecz wolą onego, który mię posłał.³⁹ A tać jest wola Ojca, onego, który mię posłał, iżbym cokolwiekby on mnie dał, nie stracił tego, ale to wzbudził w on ostateczny dzień.⁴⁰ A tak jestci ta wola onego, który mię posłał, iżby każdy, który widzi Syna a wierzy weń, miał żywot wieczny, a ja go wzbudzę w on ostatni dzień.⁴¹ A przetoż Żydowie szemrali o nim, iż powiedał: Jamci jest on chleb, którym z nieba zstąpił.⁴² I mówili: Izaż ten nie jest Jezus, syn Józefów, któregośmy znali ojca i matkę? Jakoż tedy ten powieda, że z nieba zstąpił?⁴³ Ale Jezus uczyniwszy odpowiedź rzekł do nich: Nie szemrzycie miedzy sobą.⁴⁴ Żadenci do mnie przyjdź nie może, jesliż Ociec, który mię posłał, nie pociągnie go, a ja go wzbudzę w on ostateczny dzień.⁴⁵ Jestci napisano w prorocech: I będąć wszyscy uczonemi od Boga, a przetoż ktokolwiek od Ojca słyszał i nauczył się, ten do mnie przyjdzie.⁴⁶ Nie iżećby kto Ojca widzieć miał, tylko ten, który jest od Boga, tenci widział Ojca.⁴⁷ Zaprawdę, zaprawdę wam powiedam: Ten który wierzy w mię, ma żywot wieczny.⁴⁸ Jamci jest chleb on żywota.⁴⁹ Ojcowieć waszy jedli mannę na puszczy i pomarli.⁵⁰ Tenci jest chleb, on który z nieba zstąpił, iż kto go pożywa, nie umrze.⁵¹ Jaciem jest chleb ożywiający, którym z nieba zstąpił, jesliby kto jadł z tego chleba, żyć będzie na wieki. A chleb, który ja dam, jestci moje ciało, które ja dam za żywot świata.⁵² Wadzili się tedy Żydowie jedni przeciw drugim mówiąc: Jaktoż ten może nam dać ciało swe, abyśmy je jedli?⁵³ Ale im rzekł Jezus: Zaprawdę, zaprawdę wam powiedam, jesli nie będziecie jeść ciała Syna człowieczego i pić jego krwie, nie macie żywota w sobie.⁵⁴ Ktoć używa ciała mego i pije moję krew, ma żywot wieczny, a ja go wzbudzę w ostatni dzień.⁵⁵ Abowiem ciało moje prawdziwie jest pokarm, a krew moja prawdziwie jest picie.⁵⁶ Kto pożywa mego ciała, a pije moję krew, we mnie mieszka a ja w nim.⁵⁷ Jako mię posłał on żywiący Ociec i ja żywę przez Ojca; także i ten, co mię będzie pożywał, żyć będzie przez mię.⁵⁸ Tenci jest chleb, on który z nieba zstąpił, nie tak jako Ojcowie waszy jedli mannę i pomarli. Kto jeść będzie ten chleb, żyć będzie na wieki.⁵⁹ To mówił w bożnicy ucząc w Kapernaum.

⁶⁰ Wiele ich tedy z zwolenników jego to słysząc mówili: Przykreć to są słowa i któż tego słuchać może?⁶¹ A tak wiedząc Jezus sam u siebie, iż o tym szemrali zwolennicy jego rzekł do nich: I toż was obraża?⁶² Cóż, gdybyście ujzreli Syna człowieczego wstępującego tam, gdzie był pirwej?⁶³ Duchci jest, który ożywia, ciałoć nic nie jest pożyteczno. Słowa, które ja wam powiedam, duch są i żywot.⁶⁴ Leczci są niektórzy z was, co nie wierzą. Abowiem wiedział od początku Jezus, którzy byli ci, co nie wierzyli i tego, który go zdradzić miał.⁶⁵ I mówił: Dlategomci wam powiedział, iż żaden nie może przyjdź ku mnie, jesliż mu to nie będzie dano od Ojca mojego.⁶⁶ Od tegoż czasu wiele z zwolenników odstąpili go, ani z nim więcej chodzili.⁶⁷ Zatym Jezus rzekł onym dwiemanaście: Azali i wy chcecie idź precz?⁶⁸ Ale mu na to odpowiedział Szymon Piotr: Panie! Do kogoż idź mamy? Ty masz słowa żywota wiecznego.⁶⁹ A myśmy uwierzyli i poznalichmy, żeś ty jest Krystus, on Syn Boga żywego.⁷⁰ Na to im odpowiedział Jezus: Izalim ja nie dwunaście was obrał? Lecz jeden z was jest diabeł.⁷¹ A toć mówił o Judaszu Szymonowym, synu Iskariocie; bo go ten zdradzić miał, gdyż był jeden z onych dwunaście.