Read the Bible

¹ Potym Job usta swe otworzywszy, złorzeczył dniowi swojemu.² A wołał Job tak mówiąc:³ Achby zginął dzień, w którym się urodził i noc w którą rzeczono: Począł się mężczyzna.⁴ Dzień on niechaj będzie ciemny, a niechaj o nim nie wie Bóg na wysokości, ani go niechaj żadna światłość nie oświeca.⁵ Niechaj go oszpeczą ciemności i cień śmierci, niechaj go ogarną obłoki, a niechaj będzie straszny dla gorącości dni.⁶ Niechajże się stanie ona noc ciemna, a niechaj nie będzie policzona miedzy dni w roku, a niechaj nie idzie w liczbę miesiąców.⁷ Noc ona niechaj będzie opustoszała, a niechaj się w nię nie przytrafia krzyk wesoły.⁸ Niechaj ją przeklinają ci, co przeklinają dzień, kiedy się gotują ku wzruszaniu płaczu swego.⁹ Niechaj się przy jej zmierzkaniu zaćmią gwiazdy, niech czeka światła, które nie przyjdzie, a niechaj nie ogląda świtania.¹⁰ Dlatego, iż ona nie zawarła drzwi żywota matki swojej, a nie skryła boleści od oczu moich.

¹¹ Przeczżem nie umarł wnet z żywota, abo przeczżem z niego wyszedł, iżem wnet nie zginął?¹² Przeczże mię na kolanach piastowano? A przeczżem piersi sać dawano?¹³ Abowiem teraz odpoczywałbych bezpiecznie i spałbych świebodnie, a miałbych był pokój.¹⁴ Z królmi i z ludźmi poradnymi tego świata, którzy sobie budowali miejsca spustoszałe.¹⁵ Także i z książęty, którzy mieli dosyć złota, a w domoch swych mieli pełno śrebra.¹⁶ Abo przeczem się nie stał, jako martwy płód, a nie widany, abo jako niemowiątka, które światłości nie widziały?¹⁷ Tamci ludzie niepobożni przestawają burdy czynić i spracowani odpoczywają.¹⁸ Tam więźniowie pospołu sobie wytchną, a nie usłyszą głosu uciskającego.¹⁹ Tam się zrówna mały z wielkim, a sługa wolnym jest od pana swego.

²⁰ Ale czemuż nędznemu dopuszcza światłości, a żywota tym, którzy są utrapionego serca.²¹ Którzy czekają śmierci, a nie przyjdzie, a pilniej jej szukają niż skarbu.²² Którzy by byli barzo radzi i weseli, gdyby się do grobu dostali.²³ Także i mężowi, który nie wie drogi, a któremu ją Bóg zagrodził,²⁴ Abowiem niżli jeść pocznę, wzdychałem, a rzewne narzekanie moje jest jako wody gwałtownie się dobywające.²⁵ Abowiem to, czegom się barzo bał, potkało mię, a czegom się lękał, przypadło na mię.²⁶ Nie mam pokoju, ani bezpieczeństwa, abowiem przyszła na mię takowa trwoga.