Read the Bible

¹ O synowie Beniaminowi, uciekajcie co wskok z Jeruzalem, a trąbcie w trąbę w Tekuj i podnieście chorągiew nad Betakarą, abowiem się nieszczęście okazało od północy i upad wielki.² Uczyniłem Syjon podobną rozkosznicy i pieszczonej.³ Pastyrze z trzodami swoimi przyjdą do niej, postawią około niej namioty swoje, każdy paść będzie na miejscu swoim.⁴ Zgotujcie przeciwko niej walkę; powstańcie, a wstąpmy ku południu. Biada nam, iż dnia nie stało, a cienie nocne przypadają.⁵ Powstańcie, a wstąpmy w nocy i rozwalmy pałace jej.⁶ Abowiem Pan zastępów tak mówi: Podrębujcie drzewa, a sypcie wały przeciw Jeruzalem; toć jest miasto, co ma być nawiedzone. Bo w niem wszego drapiestwa pełno.⁷ Jako z źródła wyskakują wody, tak z niego wyskakuje złość; krzywdę i uciśnienie ustawicznie słychać z niego przede mną, a utrapienie i morderstwo.⁸ Poprzestań Jeruzalem, by snadź moja dobrotliwość nie odstąpiła od ciebie, bych snadź nie obrócił cię w ziemię pustą i w której nikt nie mieszka.

⁹ Pan zastępów tak mówi: Jako jagody na winnicy, tak ostatkowie izraelscy wyzbierani będą; obróć rękę twoję do kosza jako ten, który zbiera wino.¹⁰ Ku komuż mówić będę, a kim przyświadczę, aby słyszeli? Oto ucho ich jest nieobrzezane, iż zrozumieć nie mogą. Oto słowo Pańskie obróciło się im na pośmiech i nie kochają się w nim.¹¹ A dlatego napełnionem jest popędliwości Pańskiej, a upracowałem się, iż się strzymać nie mogę; rozleję ją po ulicach na dzieci i na zebranie młodzieńców, abowiem mąż z żoną pojmani będą, a starzec z grzybiałym.¹² A domy ich będą przeniesione miedzy obce, także pola i żony ich, bo wyciągnę rękę moję przeciw mieszkającym na ziemi, mówi Pan.¹³ Abowiem wszyscy od namniejszego aż do najwięcszego udali się ku łakomstwu, a jako prorok, tak i kapłan, wszyscy się kłamstwem powikłali.¹⁴ Oni z lekka goili nieszczęście ludu mojego mówiąc: Pokój, pokój, a ono pokoju nie było.¹⁵ Izaliż się najemnicy zawstydzili, chociaż obrzydłości czynili? Zaiste się nic nie wstydali, ani sromu znali; a przetoż upadną miedzy upadającymi, a obalą się na ten czas, gdy je nawiedzę, mówi Pan.¹⁶ Pan tak mówi: Stańcie na drogach, a patrzcie i pytajcie się o starych ścieżkach, a która jest droga lepsza, abyście ją chodzili i najdziecie ulżenie duszam waszym. A oni odpowiedzieli: Nie pójdziemy.¹⁷ Postawiłem nad wami stróże, abyście słuchali głosu trąby. A oni rzekli: Nie dbamy o to.

¹⁸ A dlatego słyszcie narodowie i ty zgromadzenie obacz, co się miedzy nimi dzieje.¹⁹ Słuchaj ziemio! Oto ja przywiodę nieszczęście na ten lud, to jest nagrodę za ich myśli, bo nie słuchali słów moich, a zakon mój zarzucili.²⁰ Cóż mi za potrzeba waszego kadzidła z Seba, a cynamonu woniającego z ziemie dalekiej; ofiary wasze palone nieprzyjemne mi są, ani mi się wasze ofiary podobają.²¹ Dlatego tak mówi Pan: Oto położę miedzy tym ludem zawady, na które się będą powalać ojcowie społu z syny i sąsiad z bliźnim poginą.²² Pan tak mówi: Oto lud, który przyjdzie z ziemie północnej, a naród wielki powstanie od kończyn ziemie.²³ Pochwycą łuk i tarcz, okrutni będą, a nie zmiłują się; zahuczy głos ich jako morze; wsiędą na konie jako mąż ku boju gotowy przeciwko tobie, o córko syjońska.²⁴ Słyszelichmy sławę jego, a ręce wasze zemdlały; ogarnęła nas trwoga i uciśnienie jako rodzącej.²⁵ Nie wychodźcie na pole, ani chodźcie w drogę, abowiem miecz nieprzyjacielski zewsząd straszy.²⁶ O ty córko ludu mojego, oblecz się w wór, a walaj się w popiele; chodź w żałobie jako po synu pierworodnym, a płacz gorzko, abowiem zkaźca nagle przypadnie na was.²⁷ Postawiłem cię jako basztę i wieżę mocną w pośród ludu mego, abyś rozeznał, a doświadczył drogi jego.²⁸ Wszyscy są książęty zdradziec, chodząc przewrotnie, a są jako miedź z żelazem pomieszana, a wszyscy oni są skażeni.²⁹ Zgorzały miechy od ognia, ołów wyparszczał; próżno ten pracował, co ji zlewał, abowiem źli nie byli odpławieni.³⁰ Srebrem nikczemnym będą nazwani, abowiem Pan odrzucił je.