Read the Bible

¹ Wspomionął tedy Bóg na Noego i na wszytki źwierzęta i bydła, które były z nim w arsze i puścił Bóg wiatr na ziemię, a zastanowiły się wody.² I źrzódła przepaści i okna niebieskie zamknione są, a zadzierżane są dżdże z nieba.³ Także wody tam i sam płynące zściekły z ziemie, a przy skończeniu półtorustu dni opadły.

⁴ Tedy dnia siedmnastego, miesiąca siódmego stanęła archa na górach Ararad.⁵ A wody ściekały i opadały aż do dziesiątego miesiąca, a pierwszego dnia, tegoż dziesiątego miesiąca, wierzchy gór ukazały się.

⁶ I przy skończeniu czterdzieści dni otworzył Noe okno archy, które był uczynił.⁷ I wypuścił kruka, który wyszedszy zasię się wrócił, aż wody oschły na ziemi.⁸ Potym od siebie wypuścił gołębicę, aby obaczył jesliż wody opadły z ziemie.⁹ Ale ona, nie znalaższy gdzieby miała postawić stopę nogi swej, wróciła się k niemu do archy; abowiem jeszcze wody po wszej ziemi były. A on ściągnąwszy rękę swą wziął ją, a wniósł do siebie w archę.¹⁰ A poczekawszy jeszcze przez drugie siedm dni, puścił powtóre gołębicę z archy.¹¹ Tedy pod wieczór wróciła się gołębica do niego, a w nosie swym przyniosła gałąskę oliwną, którą ułomiła. A zatym Noe poznał, iż wody opadły z ziemie.¹² I czekał jeszcze drugie siedm dni, a potym wypuścił gołębicę, która się już k niemu więczej nie wróciła.

¹³ Stało się tedy roku sześćsetnego pierwszego wieku Noego, dnia pierwszego, miesiąca pierwszego, oschły wody z ziemie. A Noe, odjąwszy dach z archy, wyzrał, a ono wierzch ziemie osechł.¹⁴ A dnia dwudziestego siódmego, miesiąca wtórego, ziemia się stała prawie sucha.

¹⁵ Potym rzekł Bóg do Noego mówiąc:¹⁶ Wynidź z archy z żoną swoją, z synmi swymi i żonami synów twoich.¹⁷ I wywiedź za sobą wszytki źwierzęta, które są z tobą, ptaki, bydlęta i gad płazający się po ziemi, a niech wydają płód, a rozradzają się i rozmnażają na ziemi.¹⁸ Tak tedy wyszedł Noe, synowie jego, żona jego i żony synów jego z nim.¹⁹ Wszelkie źwierzę, wszelki gad, wszelkie ptastwo i wszystko co się rucha na ziemi, wedle rodzajów swych, wyszło z onej archy.

²⁰ Zbudował tedy Noe ołtarz Panu i wziął ze wszytkich źwierząt czystych i ze wszech ptaków czystych, a ofiarował ofiarę na ołtarzu onym.²¹ I poczuł Pan wdzięczną wonność, a rzekł w sercu swym: Już dalej nie będę przeklinał ziemię dla człowieka; abowiem mysli serca ludzkiego przewrotne są od młodości jego i nie zatracę więcej wszytkiego stworzenia żywego, jakom to był uczynił.²² Nadto jako długo ziemia trwać będzie, siania i żniwa, zimna i gorąca, lato i zima, dzień i noc nie ustaną.