Read the Bible

¹ Ale tym cięższy głód uciskał ziemię.² A tak, gdy onę przyniesioną z Egiptu żywność strawili, ociec począł upominać syny, aby znowu jechali, a kupili nieco pożywienia.³ Do którego rzekł Judas: Oświadczył się tam ten człek pod przysięgą, iżbyśmy się nie ukazowali przedeń, jeslibychmy brata nie mieli z sobą.⁴ Jesliż tedy poślesz z nami brata naszego, pojedziemy a kupiemyć żywności.⁵ Ale jesliż go nie poślesz, nie pojedziem. Bo to nam przyrzekł tamten mąż, iż nas przed się nie przypuści, jesliż z sobą nie przywiedziemy brata naszego.⁶ Tedy powiedział Izrael: Przeczeście mię w tę trudność wprawili, iżeście powiedali, że macie jeszcze brata?⁷ A oni rzekli: Tamten mąż pilnie się pytał o nas i o narodzie naszym i jesliby był żyw ociec nasz, ktemu jeslibychmy mieli i inego brata. A tak żechmy przed niem wszytkę rzecz powiedali. A cóżechmy my wiedzieli, jesli nam miał rozkazać przywieść brata naszego?⁸ I rzekł Judas do Izraela ojca swego: Poślij ze mną to pacholę a niech jedziemy, żebyśmy wżdy żywot nasz zachowali, a nie pomarli my i ty i dziateczki nasze.⁹ Ja sam tobie zań przyrzekam, a mnie się go upominaj. Jeslibych go zasię tobie nie przywiódł, a nie stawił go przed tobą, niechajże tobie za to wienien będę aż do śmierci.¹⁰ Abowiem co się tu omieszkawamy, tedybychmy się już byli stamtąd wrócili drugi raz.

¹¹ Tedy Izrael ociec ich rzekł do nich: Gdyż tego teraz jest potrzeba, uczyńcież tak. Z tych rzeczy, które są w naszych krainach nazacniejsze, donieście mężowi onemu za upominek, nabrawszy w naczynia swe nieco żywice i miodu, rzeczy wonnych, mirry, daktylów i migdałów.¹² Weźmiecie też we dwójnasób pieniędzy, a ty też pieniądze coście znaleźli na wierzchu w swych worzech, odnieście, owa się to snadź za jakiem obłądzeniem stało.¹³ A już wziąwszy brata waszego idźcie zaś ku mężowi temu.¹⁴ Niechajże Bóg wszechmogący obróci k wam łaskawie męża tego, aby wam i tam tego brata drugiego i Beniaminia zaś wolno puścił. Gdzie jesliżbych ja był pozbawion dziatek swych, niechajże już tak zostanę sierotą.

¹⁵ Tedy oni wziąwszy upominki i w dwójnasób pieniędzy, wziąwszy też i Beniaminia, szli do Egiptu, a stawili się przed Józefem.¹⁶ A widząc Józef Beniaminia z niemi, rozkazał sprawcy domu swego: Wwiedź ty ludzi do domu mego, a zabij co i nagotuj prze nie, bo chcę, aby u mnie na obiedzie byli.¹⁷ Co wszytko on uczynił jako mu Józef rozkazał, a dowiódł je do domu jego.¹⁸ Tedy, gdy oni byli wwiedzieni do domu Józefowego bali się mniemając, że dla onych pieniędzy, które przedtym znaleźli w worzech swych, tam są dowiedzieni, aby je tak w tym podeszło, a ony z osły ich w niewolą pobrano.¹⁹ A tak przyszli do przedniejszego sprawce domu Józefowego i mówili z niem w samem weściu w dom.²⁰ Tymi słowy: Mychmy panie tu byli pierwej przyjechali kupować żywności.²¹ A gdychmy do gospody przyszli, a rozwiązali wory swoje, znalazł każdy z nas pieniądze na wierzchu w worze swem według wagi, którechmy tu zasię z sobą przynieśli.²² Przynieślichmy też i drugie pieniądze dla kupowana zboża, a nie wiemy kto je nam włożył do naszych worów.²³ Ale on rzekł: Wszytko to ku waszemu lepszemu, nic się nie lękajcie. Bóg wasz i ojca waszego sam wam włożył ten skarb do waszych worów, bo pieniądze wasze były u mnie. Tedy wywiódł do nich Symeona.²⁴ I wwiódł je on człowiek do domu Józefowego, a dał im wody, iż umyli nogi sobie i dał też czymby pokarmili osły swoje.²⁵ Zatym nagotowali upominki Józefowi, niż się wrócił do domu ku południu, bo porozumieli, iż tam mieli jeść chleb.

²⁶ Tedy gdy Józef wszedł do domu, oddali mu upominki, które z sobą przynieśli, kłaniając się mu aż do ziemie.²⁷ I pytał się o ich zdrowiu, ktemu też rzekł: Jakoż się ma ociec wasz, starzec, któremeście mi powiedali? Żywli jeszcze?²⁸ A oni odpowiedzieli: Służebnik twój a ociec nasz żyw jest jeszcze i dobrze zdrów i ukłonili się jemu z uczciwością.²⁹ Tedy on podnióższy oczy swe ujzrał Beniaminia, brata swego rodzonego i rzekł: A tenże to jest wasz namłodszy brat, o któremeście mi powiedali? K temu rzekł: Bóg niechaj ci będzie miłościw miły synu.³⁰ I wyszedł natychmiast Józef, abowiem litością wzruszony przeciw bratu, szukał miejsca gdzieby był płakał. A wszedszy do pokoja swego, płakał tam.³¹ Potym sobie umywszy twarz, wyszedł zasię a nie dawał znać po sobie i rozkazał jeść dawać.³² Ale przedeń osobno potrawy stawiano, a przed nie osobno, przed Egiptcjany też osobno, którzy z niem jadali. Abowiem Egiptcjanom nie godziło się jadać z Ebrejczyki, któremi się oni brzydzili.³³ A wedle lat każdego posadzono je przed niem, co onym było w podziw.³⁴ Tedy ony potrawy swe rozkazał stawić przed nimi, a pięćkroć więtsza część dostawała się Beniaminiowi, niż inem i pijąc ochotnie, byli z niem dobrej mysli.