Read the Bible

¹ Potym we dwu lat śniło się faraonowi jakoby stać miał nad rzeką.² A siedm krów pięknych i tłustych wychodziły z rzeki, a pasły się na łąkach.³ A za niemi ine siedm krów szpetne i chude wychodziły z rzeki i stanęły podle onych drugich nad brzegiem rzeki.⁴ A tak ony krowy szpetne i chude pożarły one siedm pięknych i tłustych, a zatym ocucił się farao.⁵ A po drugie zasnąwszy widział iny sen. A ono siedm kłosów wyrastało z jednego źdźbła cudnych i pełnych.⁶ A potym widział inych siedm cienkich i zeschłych od wiatru zewschodnego, które za nimi wyrastały.⁷ Ony tedy siedm cienkich kłosów pożarły siedm kłosów pełnych. A zatym się farao ocucił. A toć był sen takowy.⁸ Nazajutrz rano będąc zatrwożony rozkazał zwołać wszytki wieszczki i mędrce egiptskie, a opowiedział jem sen swój. Ale nie był żaden coby ji jemu był wyłożył.

⁹ Tedy przedniejszy podczaszy mówił tak do faraona: Teraz ja grzech swój wyznać muszę.¹⁰ Na on czas, gdy się był farao rozgniewał na swe służebniki, a mnie z przedniejszem piekarzem dał do ciemnice w dom marszałka nadwornego.¹¹ Tedy ja i on jednej nocy widzielichmy sen, każdy z nas według wyrozumienia snu swego.¹² Tam też z nami był młodzieniec Hebrejczyk, sługa marszałka nadwornego, przed któremechmy powiedali sny swoje, które on nam wykładał każdemu z nas wedle snu jego.¹³ I tak jako on nam wyłożył, wszytko się stało. Abowiem król przywrócił mię ku pierwszemu stanu, a drugiego obiesić rozkazał.¹⁴ Tedy farao zarazem posłał po Józefa, a rozkazał go wywieść z ciemnice, którego włosy ostrzygszy, a w ine szaty oblókszy, stawili przed faraonem.¹⁵ Rzekł tedy farao do Józefa: Śnił mi się sen, którego mnie żaden wyłożyć nie może. Alem ja o tobie słyszał, żeś jest wykładacz snów.¹⁶ I odpowiedział Józef faraonowi: Oprócz mnie, sam Bóg rzeczy fortunne opowie faraonowi.

¹⁷ Zatym rzekł farao do Józefa: Śniło mi się jakobych stał nad brzegiem rzeki.¹⁸ A oto siedm krów tłustych i pięknych wychodziły z rzeki, a pasły się na łące.¹⁹ Za niemi drugie siedm krów wychodziły, tak chude i szpetne i znędzniałe, iż we wszej egiptskiej ziemi tak szpetnychem nie widział.²⁰ Potym ty krowy chude i szpetne pożarły ony pierwsze siedm krów tłustych.²¹ Które, gdy zżarły, tedy nie znać było na nich, aby były co zeżrzeć miały. Bo także były szpetne, jako i przedtym. A za tymem się ocucił.²² Teżem widział przez sen siedm kłosów pełnych i cudnych z jednego źdźbła wyrastających.²³ A potym drugie siedm kłosów cienkich i próżnych, a zeschłych od wiatru zewschodnego, które za niemi wyrastały.²⁴ Tedy ony siedm cienkich kłosów pożarły siedm kłosów cudnych. Com ja opowiedział wieszczkom, lecz mi tego żaden nie oznajmił.²⁵ Na to Józef odpowiedział faraonowi: Sny twoje, o farao, jednęż rzecz znaczą. Bóg ciebie upomina z tego co potym ma uczynić.²⁶ Siedm pięknych krów są siedm lat, a siedm cudnych kłosów są siedm lat, a tak to jedenże sen jest.²⁷ Ty też siedm krów chudych i spetnych, co wychodziły za niemi, są siedm lat i siedm kłosów cienkich i zeschłych od wiatru zewschodnego, będą siedm lat głodnych.²⁸ Otóż Bóg, jakom ci to powiedział, okazuje tobie, co ma uczynić.²⁹ A tak w siedm lat przyszłych będzie wielki urodzaj we wszytkiej ziemi egiptskiej.³⁰ Potym przyjdą po nich siedm lat głodu, tak iż onego urodzaja nic znać nie będzie w ziemi egiptskiej, bo głód zniszczy ziemię.³¹ Taki będzie niedostatek pożywienia, że namniejszy znak nie zostanie tak pleniego urodzaju przed tak ciężkiem, który będzie głodem.³² A iżci się śniło po dwakroć, tedyć to Bóg zapewne umyslił, a barzo wkrótce uczyni.

³³ A przetoż teraz, o farao, znajdzi męża jakiego dowcipnego, a mądrego, cobyś go przełożył nad Egiptem.³⁴ Ty też sam, o farao, uczyń tak: Niech będą urzędnicy nad ziemią i oddziel sobie piątą część ziemie egipskiej na siedm lat urodzajnych.³⁵ A oni niechać zbierają spiże w tych urodzajnych leciech, a niech zbierają zboża twem imieniem do spichlerzów po mieściech i zachowywają.³⁶ Ty zboża potym przydadzą się k zachowaniu ziemie, gdy przydą siedm lat głodnych na ziemie egiptską, aby głodem nie zginęła.³⁷ Ta rzecz barzo się podobała faraonowi i wszem służebnikom jego.³⁸ Do których rzekł farao: Izali gdzie męża takowego znaleść możemy, w którymby był duch Boży.³⁹ Tedy rzekł farao do Józefa: Gdyż ci Bóg to wszytko oznajmił, a nie jest nikt tobie rozumem równem i mądrością,⁴⁰ Tobie samemu poruczam rząd na domem swem, a na rozkazanie twe stanie lud mój zbrojny, jedno tylko stolicą nad cię przedniejszem będę.⁴¹ Nadto rzekł farao do Józefa: Obacz iż ci poruczam w moc wszytek Egipt.⁴² Tamże farao zjąwszy pierścień z palca swego, włożył ji na palec Józefowi, a w szaty jedwabne oblec go rozkazał i włożył łańcuch złoty na szyję jego.⁴³ I rozkazał go wsadzić na wóz dostojeństwa wtórego, aby przed niem wołano: Kłaniajcie się, dawając mu moc wszytkę nad ziemią egiptską.⁴⁴ Zatym rzekł farao do Józefa: Jakom jest farao, tedy żaden nad wolą twą nie ruszy, ani ręką, ani nogą we wszytkiej ziemi egiptskiej.⁴⁵ I wezwał imię Józefowi: Safenat Panea, a dał jemu za żonę Asenat, córkę Putyfara, książęcia miasta On. Tedy Józef jeździł po ziemi egiptskiej.

⁴⁶ A na ten czas miał trzydzieści lat gdy był postawion przed faraonem królem egiptskiem i odszedszy od faraona Józef objechał wszytką egiptską ziemię.⁴⁷ A zrodziła ziemia w onych siedm leciech urodzajnych tak obficie, iż się gumna zbożem napełniły.⁴⁸ A tak przez ony siedm lat zebrał wszytki zboża w ziemi egiptskiej, a zwiózł je do miast ze wszytkich pól, które bliższe były do miasta którego.⁴⁹ Zebrał tedy Józef tak wielką obfitość zboża, jako piasku morskiego, tak iż przed wielkością liczby mu nie było.⁵⁰ A przed onemi laty niż głód był, urodzili się Józefowi dwa synowie, które jemu porodziła Asenat, córka Putyfara, książęcia miasta On.⁵¹ I wezwał Józef pierworodnego syna swego Manasse mówiąc: Sprawił to Bóg, abych zapomniał wszego trapienia mego i wszytkiego domu ojca swego.⁵² A drugiemu dał imię Efraim, iż go Bóg rozmnożył w ziemi trapienia jego.⁵³ Tedy się dokończyły siedm lat urodzajnych w ziemi egiptskiej.⁵⁴ I przyszły siedm lat głodnych, tak jako był Józef opowiedział i był głód po wszytkich krainach. Ale we wszytkiej ziemi egiptskiej było dosyć chleba.⁵⁵ Potym też wszytka ziemia egiptska ściśniona jest głodem, a lud począł wołać do faraona o chleb. Tedy farao odpowiedział Egiptcjanom, aby szli do Józefa, a coby im on rozkazał, aby tak czynili.⁵⁶ A gdy głód moc brał po wszej ziemi, otworzył Józef wszędy gumna, a przedawał zboża Egiptcjanom, abowiem głód barzo się był zmocnił w ziemi egiptskiej.⁵⁷ Tedy ze wszytkich ziem jechano do Egiptu kupować żywności od Józefa, abowiem głód barzo się był zmocnił po wszytkiej ziemi.