Read the Bible

¹ Potym Jetro, kapłan madjański, świekier Mojżeszów, gdy usłyszał jakiemi dobrodziejstwy obdarzył Bóg Mojżesza i lud swój izraelski i jako wywiódł Pan Izraelczyki z Egiptu.² Wziął z sobą Seforę, żonę Mojżeszowę, którą on był odesłał.³ I dwu synów jego, z których było imię jednemu Gersom, bo powiedał Mojżesz: Iż był przychodniem w ziemi cudzej.⁴ A imię drugiemu było Eliezer, dlatego, iż Bóg ojca jego był mu ku pomocy, a wybawił go od miecza faraonowego.⁵ Tedy Jetro, świekier Mojżeszów, z dziećmi i z żoną jego przyjechał do Mojżesza na puszczą, gdzie się był położył przy górze Bożej.⁶ I wskazał do niego: Ja Jetro, świekier twój, z żoną i ze dwiema syny twemi idę do ciebie.

⁷ Mojżesz tedy wyszedł przeciw świekrowi swemu, a z uczciwością ukłoniwszy się jemu, pocałował go i pytając się o zdrowiu jeden drugiego, weszli do namiotu.⁸ A tak Mojżesz świekrowi swemu opowiedział wszytko, co Pan czynił faraonowi i Egiptcjanom o Izraelczyki, a jako się jem w drodze wiele trudności przydawało i jako od Pana byli wybawieni.⁹ I radował się Jetro z takowych dobrodziejstw, które Pan okazał nad Izraelem wybawiając go z rąk Egiptcjanów.¹⁰ Tedy rzekł Jetro: Niechaj Pan pochwalon będzie, który was wyswobodził z rąk Egiptcjanów i z rąk faraonowych, a który wybawił lud swój z mocy Egiptcjanów.¹¹ Teraz znam, iż Pan jest więtszy niż wszyscy ini bogowie, a słusznie to za ich pychę przeciw wam na nie przypadło.¹² I uczynił Jetro, świekier Mojżeszów, ofiarę zapaloną i drugą ofiarę Bogu, a przyszedł Aaron ze wszytkiemi starszemi ludu izraelskiego i jedli z świekrem Mojżeszowem przed Panem.

¹³ Nazajutrz, gdy Mojżesz siedział sądząc lud, a stał przed niem lud od poranku aż do wieczora.¹⁴ Świekier Mojżeszów bacząc tę jego z ludem sprawę rzekł do niego: Cóż to jest, co czynisz z ludem tem? Przecz tak sam siedzisz, a lud wszytek od poranku aż do wieczora stoi przed tobą?¹⁵ Na to tak odpowiedział Mojżesz świekrowi swemu: Iż lud przychodzi do mnie, radząc się Boga.¹⁶ I gdy też jaką sprawę mają, przychodzą do mnie, a ja miedzy niemi rozsądek czynię i oznajmuję im ustawy i prawa Boże.¹⁷ Ale świekier Mojżeszów rzekł do niego: Niedobrze to czynisz.¹⁸ Ustaniesz i sam i lud, który jest z tobą. Abowiem to na cię trudno, iż byś ty sam temu dosyć uczynić mógł.¹⁹ A tak słuchaj teraz mej rady, a Bóg będzie z tobą: Ty sam sprawuj rzecz od ludu do Boga, a rzeczy trudne odnoś do niego.²⁰ A ony też nauczaj ustaw i praw, ukazując im drogę, którą chodzić mają i jako się sprawować mają.²¹ Obierzże tedy miedzy ludem męże stateczne, bogobojne, prawdziwe i którzy łakomstwo w nienawiści mają, a postanów nad niemi przełożone, tysiącniki, setniki, pięćdziesiątniki i dziesiątniki.²² Którzy na każdy czas będą lud sędzić, a wszelką rzecz trudną do ciebie odnosić będą, ale ty drobniejsze rozsądzą sami, a tak ci pracej ulżą, gdy z tobą ten urząd poniosą.²³ To jesli uczynisz z rozkazania Bożego, możesz potrwać i lud ten tym spokojniejszy rozejdzie się do miejsca swego.²⁴ Tedy Mojżesz naśladując rady świekra swego, uczynił tak wszytko, jako mu on powiedział.²⁵ I wybrał Mojżesz ze wszego ludu izraelskiego męże stateczne, które postanowił przełożonemi nad ludem, tysiącniki, setniki, pięćdziesiątniki i dziesiątniki.²⁶ Którzy sądzili lud czasu każdego. A jesli było co trudnego, do Mojżesza odnosili, ale wszytki drobniejsze sprawy sami odprawowali.²⁷ A tak Mojżesz puścił od siebie świekra swego, który się wrócił do ziemie swej.