Read the Bible

¹ A gdy oni tak mówili do ludu, tedy przyszli kapłani i przełożeni kościoła i Saduceuszowie.² Frasując się barzo, iż uczyli lud, a opowiedali w imię Jezusowe powstanie od umarłych.³ I targnęli się na nie rękoma, a podali je do więzienia aż do jutra; bo już był wieczór.⁴ A wiele tych, którzy słowa ony słyszeli, uwierzyli; i było w liczbie mężów około piąci tysięcy.

⁵ A gdy było nazajutrz, zebrali się książęta ich i starszy i doktorowie w Jeruzalem.⁶ I Annasz, nawyzszy kapłan, i Kajfasz i Jan i Aleksander i ile ich jedno było z rodu kapłańskiego.⁷ Gdy je tedy postawili w pośrodku, pytali ich: Którą mocą, a którymeście wy to imieniem uczynili?⁸ Tedy Piotr będąc napełnion Ducha świętego rzekł do nich: Książęta ludu i starszy izraelscy!⁹ Gdyż o nas dziś ten sąd jest zasadzon dla dobrodziejstwa nad człowiekiem niedołężnym uczynionego, jako on jest uzdrowion.¹⁰ Niechżeć wam wszem będzie jawno i wszytkiemu ludowi izraelskiemu, żeć przez imię Jezusa Krystusa Nazareńskiego, któregoście wy ukrzyżowali, którego Bóg wzbudził od umarłych, przez tegoć ten stoi zdrowym przed wami.¹¹ Tenci jest kamień on, którego sobie nie mieliście nizacz wy budujący, który się stał głową węgłu.¹² I niemaszci w żadnym inym zbawienia; ani jest żadne imię pod niebem, któreby było podane miedzy ludzi, w którym potrzeba, abychmy byli zbawieni.¹³ A tak oni widząc śmiałość w mowie Piotrowę i Janowę i wiedząc pewnie, że nie byli ludźmi uczonemi ale prostaki, dziwowali się i poznawali, że oni byli z Jezusem.¹⁴ Ale widząc onego z nimi stojącego, który był uzdrowion, nie mogli nic mówić przeciw nim.

¹⁵ I kazawszy im precz z rady wynidź, namawiali miedzy sobą.¹⁶ Mówiąc: Cóż z tymi ludźmi czynić mamy? Gdyż znamienity cud przez nie jest uczynion, jawnoć to jest wszytkim mieszkającym w Jeruzalem, ani możem tego zaprzeć.¹⁷ Ale iżby się to więcej nie roznaszało miedzy ludźmi, zagroźmy im srodze, aby potym w imię to z żadnym człowiekiem nie mówili.¹⁸ A przetoż wezwawszy ich, zakazali im, aby więcej nie uczyli w imię Jezusowe.¹⁹ Tedy Piotr i Jan odpowiedziawszy rzekli do nich: Jesliż to jest rzecz sprawiedliwa przed Bogiem, was radszej słuchać niż Boga, rozsądzcież to?²⁰ Abowiem o tym, cochmy widzieli i słyszeli, mówić musimy.²¹ Oni tedy nie mogąc znaleźć, jakoby je mieli karać, zagroziwszy im, puścili je dla ludu. Abowiem wszyscy chwalili Boga za to, co się było zstało.²² Bo onemu człowiekowi było dalej niż czterdzieści lat, na którym się był okazał on cud uzdrowienia.

²³ A tak gdy je puszczono, przyszli do swych i oznajmili im to, co książęta kapłańskie i starszy mówili.²⁴ Ci zasię, którzy to słyszeli, zgodnie podniózszy głos swój ku Bogu mówili: Iza nie ty jesteś Bóg, on któryś sprawił niebo i ziemię, morze i wszytki rzeczy, co w nich są?²⁵ Któryś przez usta Dawida, sługi swego, powiedział: Przeczże wzburzyli pogani, a narodowie zmyslali rzeczy próżne?²⁶ Stanęli królowie ziemie i książęta zebrały się na jedno miejsce przeciwko Panu i przeciw Krystusowi jego.²⁷ Abowiemci się zebrali prawdziwie przeciw świętemu Synowi twemu Jezusowi, któregoś ty był pomazał, Herod i Poncjusz Piłat z pogany i z ludem izraelskim.²⁸ Aby to uczynili, cokolwiek ręka twa i rada twa przed tym uczynić postanowiła.²⁹ A przetoż teraz, Panie! Wejzryj na pogróżki ich, a daj służebnikom twoim, aby ze wszytką śmiałością opowiedali słowo twoje.³⁰ Ściągnąwszy rękę twą ku uzdrowieniu, aby też cuda i znamiona były czynione, przez imię świętego Syna twego Jezusa.³¹ A tak oni gdy się modlili, zatrząsnęło się ono miejsce, w którym byli zgromadzeni i napełnieni są wszyscy Ducha świętego, a opowiedali śmiele słowo Boże.

³² Tedy onej wszytkiej wielkości, którzy byli uwierzyli było serce jedno i dusza jedna, a żaden z nich, cokolwiek mieli, nic swego być nie powiedał, ale wszytkiego na spół używali.³³ A wielką mocą apostołowie dawali świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jezusowym i była wielka łaska nad nimi wszytkimi.³⁴ Bo żadnego miedzy nimi nie było potrzebującego, gdyż ile ich kolwiek mieli pola abo domy, przedawali a przynosili pieniądze za ono, co poprzedali.³⁵ I kładli przed nogi apostolskie, a potym to podzielano każdemu, ile komu była potrzeba.³⁶ Tedy Jozes, który nazwan jest Barnabas od apostołów (co jeslibyś wykładał, jest syn pocieszenia) z pokolenia Lewi, rodem z Cypru.³⁷ Mając pole, przedał je, a przyniózszy pieniądze, położył je u nóg apostołom.