Read the Bible

¹ Przyszedł potym do Derben i do Listry; a oto był tam zwolennik niektóry, imieniem Tymoteusz, syn niektórej niewiasty Żydówki wiernej, wszakoż z ojca Greka.² Ten za sobą miał świadectwo braciej, którzy byli w Listrze i w Ikonium.³ Tegoż Paweł chciał mieć przy sobie, aby z nim szedł i wziąwszy go, obrzezał dla Żydów, którzy tam na onych miejscach byli, bo wszyscy wiedzieli, że ociec jego był Grek.⁴ A tak chodząc po mieściech, podawali im ku chowaniu ustawy, które były postanowione od apostołów i starszych, którzy byli w Jeruzalem.⁵ Utwirdzały się tedy kościoły w wierze, a ustawicznie pocztu ich obficie przybywało.

⁶ Tedy przeszedszy Frygiją i krainę galacką, pohamowani są od Ducha świętego, aby nie opowiedali słowa Bożego w Azjej.⁷ Zatym, gdy przyszli do Mysyjej, kusili się wnidź do Bitynijej, ale im Duch nie dopuścił.⁸ Tedy przeszedszy Mysyją, wstąpili do Troady.⁹ I widział Paweł w nocy widzenie: Ano mąż niektóry macedoński przyszedszy stanął i prosił go mówiąc: Przepraw się do Macedonijej, a ratuj nas.¹⁰ I ujzrawszy to widzenie, natychmiast staralichmy się, jakoby idź do Macedonijej, mając za to, iż nas Pan powoływał ku opowiedaniu im ewanjelijej.¹¹ A tak wyszedszy z Troady, trzymalichmy się prostej drogi do Samotracyjej, a nazajutrz do Neapolim.¹² Stamtąd do Filippos, które jest przedniejsze miasto w stronie macedońskiej, cudzoziemcy osadzone; tamżeśmy w nim kilka dni zmieszkali.¹³ A w dzień szabatu wyszlichmy z miasta podle rzeki, gdzie zwykły bywać modlitwy, a tam gdyśmy siedli, rozmawialichmy z niewiastami, które się były zeszły.¹⁴ Tedy niektóra niewiasta imieniem Lidia, która szkarłat przedawała w mieście Tyatyrczyków, chwaląc Boga, słuchała nas; której Pan otworzył serce, iż pilnie tego słuchała, co powiedał Paweł.¹⁵ A gdy się okrzciła i dom jej, prosiła mówiąc: Jesliż mię rozumiecie być wierną Panu, wnidźciesz do domu mego a mieszkajcie; i także nas przynuciła.

¹⁶ I przydało się, gdychmy szli na modlitwę, iż dzieweczka niektóra, co miała ducha wieszczego, zabieżała nam, a ta wielki zysk panom swoim czyniła, wróżąc.¹⁷ Ta chodząc za Pawłem i za nami, wołała mówiąc: Ci ludzie sąć słudzy onego nawyzszego Boga, którzy nam oznajmują drogę zbawienia.¹⁸ A toć czyniła przez wiele dni, ale Paweł mając za złe, obrócił się i rzekł duchowi: Rozkazujęć przez imię Jezusa Krystusa, abyś od niej wyszedł. A przetoż wnet tegoż czasu wyszedł.¹⁹ To widząc panowie jej, iż minęła nadzieja zysku ich, pojmawszy Pawła i Sylę, wlekli je na rynek do urzędu.²⁰ A postawiwszy je przed przełożonymi mówili: Ludzie ci zaburzyli miasto nasze, gdyż są Żydowie.²¹ I opowiedają nam nowe zwyczaje, których się nam przyjmować nie godzi ani przywłaszczać, gdyżechmy są Rzymianie.²² Tedy społu pospólstwo powstało przeciw im, a przełożeni rozdarszy szaty ich, kazali je chlustać rózgami.²³ A gdy im wiele ran zadali, wrzucili je do więzienia, rozkazując stróżowi ciemnice, aby ich pilnie strzegł.²⁴ Który wziąwszy takowe rozkazanie, wsadził je do wnętrznego tarasu, a nogi ich zamknął w pęta.

²⁵ Ale o północy modlili się Paweł i Sylas, a spiewali piosnki i słuchali ich ci, którzy też w więzieniu byli.²⁶ Zatym natychmiast stało się wielkie trzęsienie ziemie, tak iż się potłukły fundamenty tarasu i wnet się otworzyły wszytki drzwi, a rozwiązały się pęta na wszytkich.²⁷ Ocucił się po tym stróż ciemnice, a gdy ujzrał drzwi otworzone u tarasu, dobywszy miecza, chciał się sam zabić, mnimając, iż więźniowie pouciekali.²⁸ Tedy Paweł zawołał głosem wielkim mówiąc: Nie czyń sobie nic złego, bociechmy hajw wszyscy.²⁹ Wziąwszy on tedy światło, werwał się i przypadł drżąc do nóg Pawłowi i Syli.³⁰ I wywiódszy je precz rzekł: Panowie! Cóż mam czynić, abych był zbawion?³¹ A oni mu rzekli: Wierz w Pana Jezusa Krystusa, a będziesz zbawion z domem twoim.³² I opowiedali mu słowo Pańskie i wszytkim, którzy byli w domu jego.³³ Tedy je on wziąwszy w nocy onejże godziny, omył rany ich, a okrzcił się natychmiast i wszyscy domownicy jego.³⁴ A gdy je przywiódł do domu swego, nagotował im stół i radował się, że ze wszytkim domem swym uwierzył Bogu.

³⁵ Potym gdy dzień nastawał, posłali przełożeni oprawce, którzyby powiedzieli, aby wypuścił ludzi ony.³⁶ Ty słowa opowiedział stróż ciemnice Pawłowi, iż przełożeni posłali, aby je puszczono, a przetoż teraz wyszedszy, idźcie w pokoju.³⁷ Ale im rzekł Paweł: Obiwszy nas jawnie bez winności, gdyżeśmy Rzymianie, a podawszy nas do więzienia, teraz nas potajemnie wyrzucają? Iścieć nic z tego; ale niech sami przyjdą a wywiodą nas.³⁸ Oznajmili tedy przełożonym oprawce ty słowa i zlękli się usłyszawszy, że Rzymianie byli.³⁹ A przyszedszy, przepraszali je, i wywiódszy, prosili ich, aby wyszli z miasta.⁴⁰ A tak wyszedszy z więzienia, weszli do Lidyjej i ujzrawszy bracią cieszyli je i szli precz.